Από τον Πρωταγόρα, Ενισίδημο, Κάρνο, Faraday, Lorenz, Boltsmann, Καραθεοδωρή εως τον Einstein!

Το αποτελεσμα ενος πειραματος της φυσικης δεν ειναι ακομη μια επιστημονικη γνωση διοτι δημιουργει μονο μαθηματικες συσχετισεις μεταξυ δυο μεγεθων της φυσικης. Μονο μετα την εξηγηση των αποτελεσματων των μετρησεων μπορει να προκυψη μια επιστημονικη γνωση. Ως Υποθεση χαρακτηριζει η φυσικη ναι μεν την μαθηματικη εξηγηση των αποτελεσματων μιας σειρας πειραματων της φυσικης ομως δεν υπαρχουν ακομη ξεκαθαρες συσχετισεις. Μονον οταν μια Υποθεση με ολα τα γνωστα της πειραματικα αποτελεσματα αποδεικνυει μαθηματικως τις συσχετισεις των μεγεθων της φυσικης, τοτε αυτη μετατρεπεται σε θεωρια.

Για την θεωρια υπαρχουν πολλα ειδη ορισμων, οι οποιοι στην παρουσα αναλυση δεν αναφερονται. Ειναι ομως γεγονος οτι ακομη και μετα απο εκαντονταετιες μπορει σκοπημα ‘η τελειως τυχαιως να ανατραπη μια θεωρια, οταν κατοπιν νεων θεωρητικων λογισμων ‘η αποτελεσματων νεων πειραματων, δημιουργηθουν σοβαρες επιστημονικες αντιφασεις ως προς τα αποτελεσματα της ισχυουσας ακομη θεωριας., δηλαδη οταν εντοπισθουν νεα δεδομενα με ισχυρες επιστημονικες βασεις που ανατρεπουν τα ισχυοντα. Η θεωρια βαρυτητας του Newton π.χ. εκτοπισθηκε μεν απο την γενικη θεωρια της σχετικοτητας του Einstein, θα ηταν ομως παραλογο πραγμα να υποστηριχθη οτι η θεωρια του Newton ηταν λανθασμενη. Οταν τα αντικειμενα δεν κινουνται κατα προσεγγιση με την ταχυτητα του φωτος και δεν δημιουργουν πεδια βαρυτητας, που κατα προσεγγιση επισης ειναι τοσο ισχυρα οπως αυτα των ετσι ονομασθεντων μαυρων οπων, τοτε η θεωρια του Newton ειναι ακομη πολυ ακριβης. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι η θεωρια του Einstein ειναι μια μικρη παραλλαγη της θεωριας του Newton.

Μπορεσε ομως πραγματι ο Einstein να βελτιωση  την αφετηρια του Newton με την ριζοσπαστικη αλλαγη των τοτε αποψεων σχετικα με τον χωρο και τον χρονο; Εαν οχι, τοτε εξηγουνται και οι λογοι γιατι η κβαντομηχανικη δεν συμφωνει με τα αποτελεσματα της θεωριας της σχετικοτητας, πραγμα που οδηγησε και στην εξελιξη αλλων ενωτικων θεωριων με στοχο να εξηγησουν τα νεα επιστημονικα δεδομενα.

Ο γραφων με το παρων πονημα του θα προσπαθησει να απαντηση κατα προσεγγιση στις βαρυσημαντες ερωτησεις που αφορουν το ως ανω θεμα. Η ετσι ονομασθεισα επανασταση της θεωριας της σχετικοτητας διηρκησε απο το 1905 εως το 1915 οταν ο Einstein διατυπωσε την γενικη και ειδικη θεωρια της σχετικοτητας, δηλαδη αυτα που γυρω στο 480 π.Χ. διατυπωσε ποιητικα ο Πρωταγορας για τα φαινομενα του ημερησιου φωτος που οι ανθρωποι αντιλαμβανονται και οτι τιποτε δεν υπαρχει χωρις την ανθρωπινη αντιληψη και πολυ αργοτερα ο Kelvin για τις ιδιοτητες του φωτος (1).

Τα στοιχεια της σχετικοτητας κυριαρχουν επισης στις αποψεις του «Ενισιδημου», μια πραγματικοτητα που οδηγει σημερα πολλους ειδικους επιστημονες να τον θεωρουν ως τον πρωτοπορο της θεωριας της σχετικοτητας. Κατα τον «Ενισιδημο» το θεμελειωδης κριτηριο των φαιμενων της φυσης ειναι η ανθρωπινη νοηση. Ο καθε ανθρωπος αντιλαμβανεται τον κοσμο αυτον οπως τον αντιλαμβανεται η νοηση του και για τον λογο αυτο υπαρχουν τοσες διαφορετικες αποψεις για αυτον. Η θεωρια της σχετικοτητα του Einstein περαν των αποψεων του Πρωταγορα και Ενισιδημου περιλαμβανει και τις αποψεις των φυσικων  Karno, Faraday, Maxwell, Lorenz, Boltsman και του μαθηματικου Καραθεοδωρη (2, 3).

O Maxwell υπηρξε εκεινος ο οποιος μετα τον Πρωταγορα και Ενισιδημο και προ του Einstein εντοπισε την σχετικοτητα με τον ισχυρισμο του, οτι η διαφορα μεταξυ των πειραματικων αποτελεσματων δεν εξαρταται απο την ολικη διαφορα των χρονων ‘η των τοπων που λαμβανουν χωρα τα πειραματα. αλλα εξαρτωνται αυτα απο την διαφορα που υπαρχει στην συσχετιση με την φυση τους, δηλαδη στην συσχετιση με την δημιουργια ‘η με την κινηση τους.

Σχετικα με την θεωρια της σχετικοτητας μπορει να διατυπωθη οτι αυτη προεκυψε μεν απο τις αρχαιοελληνικες φιλοσοφικες αντιληψεις, βρισκεται ομως πολυ μακρια απο την λογικη του Αριστοτελη. Αντιμετωπιζει με τις  τοποθετησεις της πολλες δυσκολιες διοτι δεν ειναι σε θεση να αγκαλιαση το πραγματικο συνολο. Ειναι μια θεωρια της βαρυτητας, η οποια περιγραφει το πεδιο βαρυτητας για καθε πηγη της υλης και ενεργειας και με αυτες που το ιδιο πεδιο της βαρυτητας περιεχει και δη σε καθε συστημα αναφορας. Το πεδιο βαρυτητας διατυπωνεται με την καμπυλοτητα του χωροχρονου. Κατα τον τροπο αυτο ο χωροχρονος με την καμπυλοτητα του παριστανει την τροχια (γεωδαιτικες καμπυλοτητες) των κινουμενων σωματων και την επανεπιστροφη στην ενεργεια (5, 6). Οι γεωδαιτικες καμπυλωτικες επιφανειες αντικαθιστουν τις ευθειες των επιφανειων της ευκλειδειας γεωμετριας, κατα τον τροπο ομως που να βρισκονται οι μη ευκλειδειες γεωμετριες πολυ κοντα στις προοπτικες της ευκλειδειας γεωμετριας (4).

Γιατι ομως δεν εχουν οι μη ευκλειδειες γεωμετριες τις δικες τες προοπτικες; Γιατι δεν χρησιμοποιυνται αυτες  ακομη στα διαστημικα προγραμματα της NASA των ΗΠΑ; Μηπως διοτι, οπως και η καταργιση και ο νεοεντοπισμος του Αιθερα με αλλα ονοματα, αποτελουν σκοπημες επιστημονικες παραλογιες των αιωνιων αντιπαλων της Ελληνικοτητας και του Ελληνισμου;

Κατα τον Einstein ο χρονος δεν ακολουθει την γραμμικη ροη της κλασικης φυσικης και γινεται ελαστικος. Το πεδιο βαρυτητας διατυπωνεται σπο τον Einstein με την ετσι ονομασθεισα καμπυλοτητα του χωροχρονου. Κατα την εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας E = m . c  στην 2, η μαζα της υλης (m) μπορει να μετατραπη σε ενεργεια (Ε) και δη σε μεγαλα μεγεθη, διοτι η ταχυτητα του φωτος  (c) στην 2 ειναι ενας πολυ μεγαλος αριθμος. Εαν συνεπως ενα σωμα κινειται με την ταχυτητα του φωτος το σωμα αυτο γινεται απειρως μεγαλο και καταλαμβανει ολον τον χωρο του συμπαντος. Ειναι ομως κατι τετοιο δυνατο ακομη και εαν το σωμα κινειται με την ταχυτητα του φωτος ‘η μηπως η ως ανω εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας του Einstein δεν ειναι σωστη;

Η ως ανω εξισωση μπορει να μετατραπη στην μορφη
m = m0  / Ριζα απο 1 – (v/c) στην 2 ‘η
t = t’. γ  = t’ / Ριζα απο 1 – (v/c) στην 2

Εδω σημαινουν:

m = η τελικη μαζα ενος κινουμενου τεμαχιδιου υλης
m0 = η μαζα του τεμαχιδιου υλης σε ακινησια
v = η ταχυτητα της εν κινηση ευρισκομενης μαζας του τεμαχιδιου υλης
c = η ταχυτητα του φωτος
γ = ενας νοητα κατασκευασμενος αριθμος ανευ αλληλοεπιδρασεων που μπορει να λαμβανη τιμες μεταξυ 1 και απειρως μεγαλες.
t = χρονος. Αυτος δεν ειναι ελαστικος οπως υποστηριζει ο Einstein.

Eδω μερικες ερωτησεις για τον χρονο:

Τι πραγμα ειναι ο χρονος; Ποια ειναι η διαφορα μεταξυ του παρωντος και του μελλοντος; Γιατι ειναι οι ανθρωποι της γνωμης οτι ο χρονος στο συμπαν κινειται φαινομενικα μονο σε μια κετευθυνση; Τι ειναι και απο τι  προερχεται το χρονικο βελος; Υπαρχει πραγματι ο χρονος ως φυσικο μεγεθος ‘η ειναι μονο μια εσωτερικη υποκειμενικη αντιληψη (περιπετεια) της συγκριτικης νοησης του ανθρωπινου εγκεφαλου, δηλαδη μια λαθος αντιληψη της νοησης; Δημιουργουνται οι μεταβολες δια του χρονου ‘η ειναι η δημιουργια του χρονου μια συνεπεια των μεταβολων;

Αποτελει μεν μια πραγματικοτητα, οτι ορισμενοι επιστημονες ηρθαν κατα τον ορισμο του χρονου μετα απο περισσωτερα απο 2,500 χρονια πολυ κοντα στον ορισμο της θεωριας του χρονου και του τοπου, οι δυο ιδιοτητες ομως του χρονου, δηλαδη η  ασυνεχεια και η στασιμοτητα δεν εντοπισθηκαν ακομη τελειως. Οι γνωμες των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων για τον χρονο ηταν ποιο σωστες απο τις μετεπειτα γνωμες του πατερα της χριστιανοσυνης Αυγουστινου και του Newton. O  Παρμενιδης ως γνωστο δεν αναγνωριζεν τον χρονο ως παραμετρο της φυσικης. Ο Πλατωνας συνεδεσε τον μικροσκοπικο χρονο με την κινηση της σφαιρας του συμπαντος. Το «τωρα» του Αριστοτελη συνδεει το παραλθον με το μελλον. Ο ανθρωπος κατα την διαρκεια της ζωης του βιωνει πολλα «τωρα». Ο κατακερματισμος ομως του «τωρα» ειναι αδυνατος. Ως συνδετικος κρικος μεταξυ του παρελθοντος και του μελλοντος ειναι ο μακροσκοπικος αυτος κρικος συνεχης. Ως διαχωριστικο στοιχειο ομως μεταξυ του παρελθοντος και του μελλοντος ειναι ο μακροσκοπικος χρονος ασυνεχης. Ετσι μπορει ο χρονος του Αριστοτελη να ειναι τοσο συνεχης οσο και ασυνεχης. Επειδη ομως το παρων ειναι μια παρασταση της «στασης», σημαινει αυτο επισης, οτι ο χρονος δεν ρεει. Οι ορισμοι του χρονου απο τον Πλατωνα και Αριστοτελη ειναι παρ’ ολων των φαινομενικων διαφορων τους πολυ συγγενεις.

Τοσο ο Πλατωνας οσο και ο Αριστοτελης στους ορισμους τους τοποθετουν ως κυριο παραγοντα την παρατηρηση. Ο Πλατωνας αρχιζει με την παρατηρηση ολων των κινησεων του συμπαντος και ο Αριστοτελης θεωρει ως ορισμο την παρατηρηση μιας μεμονομενης κινησης γυρω απο το «τωρα». Στην συνεχεια καταγινεται ο Αριστοτελης με περισσωτερα «τωρα» για να δημιουργηση τον χρονο του Πλατωνα. Ο χρονος αυτος περιεχει επισης και την στασιμοτητα του, διοτι το «τωρα» ειναι επισης ενας ορισμος της στασιμοτητας. Οπως τουλαχιστον φαινεται, ο χρονος στην συνειδηση των ανθρωπων ειναι το σχημα της μεταβολης, η οποια παρατηρειται τυχαια σε καθε μεγεθος της φυσικης. Το βελος του χρονου δημιουργειται ως αποτελεσμα μια απλης και φαινομενικης προσεγγισης των μεθοδων της φυσικης. Εαν μια μεταβολη λαμβανει χωρα σε δυο αλληλοεπιδρουντα στοιχειωδη τεμαχιδια, τοτε ο παρατηρητης απ’ εξω πιστευει στην αναγκαιοτητα υπαρξης ενος μεσου περιγραφης της παρατηρουμενης μεταβολης.

Ο χρονος, ο οποιος στην κλασικη φυσικη του Newton θεωρουνταν ως υπαρκτος, στην φυσικη του Plank ειναι αντικειμενικα ανυπαρκτος (5, 6) και υπαρκτος μονο οταν υπαρχει ενας παρατηρητης. Προκειται για ενα ειδος λειτουργιας της ανθρωπινης νοησης η οποια παρατηρει τα αποτελεσματα ‘η τα φαινομενα και τα τοποθετει σε μια καθωρισμενη θεση. Η νεα αυτη τοποθετιση περι της ανυπαρξιας του χρονου ταυτιζεται με τις αντιληψεις των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων, οι οποιοι εντοπισαν επισης και την εννοια του χωροχρονου. Εκ των ως ανω προκυπτει, οτι ο χρονος δεν ειναι ενα πραγματικο μεγεθος αλλα μια απλη ιδεα της ανθρωπινης νοησης.

Εαν στην ως ανω αναφερθεισα εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας η ταχυτητα v της μαζας ενος σωματος ‘η σωματιδιου φθασει στην ταχυτητα του φωτος c  τοτε η μαζα γινεται απειρως μεγαλη. Υπαρχει ενα τεμαχιδιο στο γνωστο μας συμπαν, που η ταχυτητα του εξισωνεται με την ταχυτητα του φωτος και αυτο ειναι το φωτονιο χωρις ομως η μαζα αυτου να γινεται απειρως μεγαλη ‘η δεν τεινει προς το απειρο. Κατα συνεπεια κανενα σωμα δεν ειναι δυνατο να κινηθη με την ταχυτητα του φωτος, καθοτι αυτο κατα την θεωρια της σχετικοτητας θα κατεστρεφε το συμπαν. Εαν τωρα θεωρηθει το φως ως ενεργεια και οχι ως μαζα, δεν πρεπει να λησνονειται, οτι η ενεργεια εχει και αυτη συμφωνα με την θεωρια της σχετικοτητας μαζα. Απο της εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας προκυπτει Ε = E0 / Ριζα 1 – 1 στην 2 =  E0 /0 = απειρο. Το Ε0  συμφωνα με την θεωρια της σχετικοτητας ειναι η ενεργεια της μαζας ενος σωματος ‘η σωματιδιου οταν αυτο δεν κινειται. Ειναι γνωστο οτι το σημειο ηρεμιας Ε0 εχει την τιμη μηδεν, που σημαινει οτι Ε = 0/0 ειναι μηδεν.

Και αυτο δεν ειναι σωστο διοτι η ενεργεια του φωτος στο συμπαν δεν ειναι μηδεν. Εχει καποια πραγματικη τιμη η οποια ειναι βεβαια μεγαλυτερη του μηδενος. Στην περιπτωση που ειναι Ε0 > 0 προκυπτει Ε = > 0 / 0 = απειρο και αυτο ειναι επισης λαθος. Η ενεργεια του φωτος δεν τεινει στο απειρο. Στην αλλη περιπτωση που το Ε0  < 0 η τελικη ενεργεια του φωτος Ε τεινει στο αρνητικο απειρο και αυτο ειναι λαθος, διοτι η ενεργεια του φωτος στο συμπαν δεν τεινει προς το αρνητικο απειρο. Τελος υπο υποθεση οτι ειναι Ε = E0  τοτε προκυπτει Ε = E / 0 δηλαδη απειρως μεγαλη, πραγμα ομως που δεν εχει νοημα.

Εξ’ ολων των ως ανω προκυπτει οτι η θεωρια της σχετικοτητας του Einstein συγκρουεται με της υπαρξη της και πρεπει τελεσιδηκα να ανατραπη.

Συνεπως και ο χρονος δεν μπορει να ειναι ελαστικος. Κατα τον Ευκλειδη αυτος δεν ειναι ουτε ελαστικος αλλα ουτε και γραμμικος αλλα μονο περιοδικος (4). Βεβαιως εχει ο χρονος μια αδιασπαστη σχεση με την μαζα του κινουμενου σωματος και τον χωρου, στον οποια το σωμα υπαρχει. Ανεξαρτητα απο την υπαρξη ‘η των ανθρωπων στον πλανητη γη, ο χρονος της περιστροφης της γης γρω απο τον αξονα της και γυρω απο τον ηλιο θα υπαρχει και θα συνεχιζεται να υπαρχη για πολλα ακομη δισεκατομμυρια χρονια.

Ποιο λαθος λογισμου συνεπως εκανε ο Einstein κατα την δημιουργια της θεωριας του της σχετικοτητας; Μεταξυ της αρχης της σταθερης ταχυτητας του φωτος, οπως απαιτειται στις εξισωσεις του Maxwell, και της ταχυτητας του φωτος (c) αποκλειστικα για εναν παρατηρητη που ειναι δεμενος στην πηγη φωτος, ο Einstein διαλεξε την πρωτη περιπτωση με το αβασημο επιχειρημα, οτι η δυνατοτητα αυτη ειναι η ποιο πιθανη διοτι αυτη εινα για τους ανθρωπους που βρισκονται σε κινηση η ποιο συμφερουσα, επειδη ο χρονος τους περιμενει. Και την κατασταση αυτη ονομασε ο Einstein «Διαστολη του Χρονου». Κατα την δευτερη περιπτωση ομως δεν θα υπηρχε  στην φυση η διαστολη του χρονου. Η ακτινα της πηγης του φωτος κατα τον Maxwell επεκτεινεται απο την πηγη του φωτος αλλα παραμενει συνδεδεμενη με την πηγη. Διαστολη του χρονου σε ισες διαδρομες με ισες ταχυτητες δεν υπαρχει (t = t’) που σημαινει, οτι η εξισωση του Einstein E = m . c στην 2 και κατ’ επεκταση και η γενικη θεωρια του της σχετικοτητας δεν εχουν καμια ισχυ. Εκ της πραγματικοτητας αυτης προκυπτει οτι και η ειδικη θεωρια της σχετικοτητας ειναι ενα ακομη λαθος, διοτι αυτη βασιζεται σε σαθρα θεμελια.

Για τον λογο αυτο αποτελει ενα παραμυθι για χιλιες και μια νυχτα η μαθηματικη αποδειξη του καθηγητου μαθηματικων του πανεπιστημιου Indiana των ΗΠΑ κ. Isaak Chlawento oτι μπορει να υπαρχη βαρυτητα χωρις να υπαρχη υλη. Η αλογια αυτη ειναι μια λογικα νοηθεισα αλογια. Το λαθος μπορει να κρυβεται στην μαθηματικη σχεση! Δεν ειναι παντοτε λογικο οτι μαθηματικα σωστα διατυπωνεται. Η μαθηματικη σχεση Ε = m . c στην 2 δεν χρειαζεται να ειναι λανθασμενη. Η σχεση ομως αυτη δεν διατυπωνει τιποτε, διοτι κατα την λογικη του Αριστοτελη και οχι του Morgenstern, δεν μπορει χωρις υλη να υπαρχει βαρυτητα. Η απιστευτα μικρη τιμη της σταθερας της βαρυτητας στο συμπαν ειναι απαραιτητη για την υπαρξη των αστερων, γαλαξιων και αλλων σωματων.

Το δικο μας συμπαν, αγνωστο γιατι, εχει τα εξης χαρακτηριστικα (7):

• Η υλη του αποτελειται απο Ατομα τα οποια αποτελουνται απο κβαντοτεμαχιδια
• Τα κβαντοτεμαχιδια εχουν και ιδιοτητες κυματων
• Ανταγωνιζονται μεταξυ τους τεσσερες βασικες δυνανεις της φυσεως
• Εχει μια εξελισσωμενη χωροχρονικη δομη
• Περιεχει πλανητες, αστερες και γαλαξιες
• Τα συστηματα της φυσικης στο εσωτερικο του εξελισσωνται σε καταστασεις χαμηλης ενεργειας και υψηλης αταξιας.

Βιβλιογραφια

• Ιεροδιαγονας Γ, Η θεωρια της σχετικοτητας στα αρχαιοελληνικα συγγραμματα. Δαυλος, αρ. 268, Απριλιος 2004. σ. 17593-17600
• Smolin L., The Roads to Quantrum Gravity,London 2000
• Ρετουλα Α., Κωνσταντινος Καραθεοδωρης, Δαυλος, αρ. 312, Απριλιος 2008, σ. 21963-21971
• Δημοφιλος Ι., Ευκλειδεια Γεωμετρια, Δαυλος, αρ. 295, Οκτωβριος 2000, σ. 20180-20188
• Smolin L., Quanten der Raumzeit, Spektrum der Wirtschaft, Dosier, 5/05, S. 32-41
• Hogan C., Auf der Suche nach dem Quanten der Zeit, Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, 90-93
• Χα;τζηθεοδωρου Γ., Τα πεδια αγωνος των στρατευματων του συμπαντος, Δαυλος, αρ 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21430-21438

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
Bleibergweg 114, D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
01.04.2017