Η Ελλάδα στην μεταπολίτευση απετέλεσε ένα τεράστιο φρενοκομείο, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Με αυτήν την έννοια τα φαινόμενα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις πάντοτε με πολιτικούς ή οικονομικούς όρους, παρά με όρους της ψυχοπαθολογίας του Έλληνα

 

 

 

Εισαγωγικό σημείωμα

Επειδή υπάρχει πλήρης σύγχυση για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, θα προσπαθήσω και από την δική μου πλευρά να αναλύσω ορισμένα φαινόμενα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, που είναι εκτός συζήτησης, γιατί έτσι βολεύει το σύστημα.

Θα ξεκινήσω με ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, που πολλές φορές υπήρξε προφητικός:

ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο,
ψεύτικα ήταν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους – πού πια καιρός – μας συνεπαίρνει.

Αυτά έγραφε ο ποιητής, που ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες σήμερα. Παρεμπιπτόντως πρέπει να τονίσω ότι ποτέ δεν έχω διαψευστεί στις προβλέψεις μου κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Τα περισσότερα άρθρα αποτελούν κεφάλαια από διάφορα βιβλία μου ή προηγούμενες αναλύσεις και καινούργιες φυσικά, που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο, γιατί, για το σύστημα και τα υποτακτικά του, ήταν απαγορευμένα. Η άσκηση κριτικής προς όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις, δεν επέτρεπε την δημοσιοποίησή τους από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και Αποχαύνωσης του Έλληνα, τον οποίο ανεβοκατεβάζουν ως ώριμο, περήφανο κ.λπ για να τον εκμεταλλεύονται ασύστολα.

Θα ξεκινήσω στην παράθεση των κειμένων που θα λάβουν χώρα ανά δύο ημέρες, ξεκινώντας από σήμερα με μια διατύπωση που έχει την έννοια αξιώματος και αποτελεί την θέση της Αριστερής Πλατφόρμας: ΕΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ «ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ» ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΣΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Χαρακτηριστική σχετικά είναι η δήλωση του Πορτογάλου οικονομολόγου και νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου: Η Αριστερά «πίστευε ότι θα κερδίσει τη μάχη στο παρόν με τα όπλα του παρελθόντος. Καθώς η θεωρία δεν ανανεώθηκε, η πρακτική έγινε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο ρεαλισμός και η ουτοπία αποτελειώθηκε από τον οπορτουνισμό».[1]

Οι προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη και γενικότερα αποτελούν ένα πρόγραμμα παροχών, που έχει σχέση με το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο όλης της μεταπολίτευσης, (εκτός από τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης) που βασικά ισχυριζόταν ότι «λεφτά υπάρχουν», απλώς τα λεφτά αυτά ήταν δυστυχώς δανεικά. Μερικοί τα θεωρούσαν μάλιστα «δανεικά και αγύριστα». Τους διέψευσε όμως η σκληρή πραγματικότητα, που δεν έχει σχέση με ιδεοληπτικές φαντασιώσεις και βέβαια με την διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα. Η φυγή στην δραχμή, πάλι έχει σχέση με το γνωστό: «λεφτά υπάρχουν», αλλά σε κάποια εικονική πραγματικότητα, που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την σκληρή πραγματικότητα, από την οποία θέλουν πολλοί να αποδράσουν με καταστρεπτικές συνέπειες για την πατρίδα μας. Όλοι αυτοί από όλες τις ιδεολογικές κατευθύνσεις ζούσαν σε έναν κόσμο φανταστικό, εκτός τόπου και χρόνου και μάλλον θέλουν με την μέθοδο της φυγής, να συνεχίζουν να ζουν σ’ αυτόν τον ανύπαρκτο παραδεισένιο χρόνο και τόπο.

Όλα αυτά τα φαινόμενα πρόκειται στην σειρά των αναλύσεών μου να καταθέσω στο επόμενο χρονικό διάστημα. Μπορείς βέβαια, για να πω και το τελευταίο στο εισαγωγικό αυτό σημείωμα, να υπόσχεσαι στον καθένα λαγούς με πετραχήλια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι η πραγματικότητα.

Εκ προοιμίου ωστόσο δηλώνω καθαρά και ξάστερα και θα προσπαθήσω να αποδείξω με την παράθεση των αναλύσεών μου ότι τα μνημόνια και αντι–μνημόνια δεν ήταν και δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας, γιατί έτσι όπως πολιτευτήκαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης, απαξάπαντα, δεν υπήρχε διαφυγή, δηλαδή θα τα υπέγραφαν, εκτός αν οδηγούσαν την χώρα στην πλήρη και οριστική καταστροφή. Κι’ αυτό επειδή όπως λεν διάφοροι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και πράγματι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στην διέξοδο και ο άλλος στην καταστροφή. Το πρόβλημα λοιπόν είναι τι κάνεις για να βγεις απ’ αυτά. Με ευχολόγια φυσικά δεν γίνεται ούτε με «αριστερές ή δεξιές» φαντασιώσεις. Το βασικό πρόβλημα είναι η πρωτοφανής παρακμιακή μας πορεία από συστάσεως του ελληνικού κράτους, βασικά η παρασιτική μας νοοτροπία. Γιατί ο παρασιτισμός δεν εντρυφά μόνο στην οικονομία, αλλά κυρίως στα μυαλά μας. Η καταστροφική παρακμιακή πορεία των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξε πρωτοφανής. Δεν υπήρξε τίποτε που να μην έχει διαφθαρεί. Η Ελλάδα στην μεταπολίτευση απετέλεσε ένα τεράστιο φρενοκομείο, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Με αυτήν την έννοια τα φαινόμενα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις πάντοτε με πολιτικούς ή οικονομικούς όρους, παρά με όρους της ψυχοπαθολογίας του Έλληνα.

Έξω από τα δόντια!

«Οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική – όχι το παρελθόν, ούτε η φυλή και ο πολιτισμός»[2]

Παναγιώτης Κονδύλης

Α. Η γεωπολιτική και γεωστρατηγική σχεδιασμοί των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

1. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ καθορίζουν τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις στην Δυτική Ευρώπη με ιδιαίτερη φυσικά διαβάθμιση ελέγχου και εξάρτησης της, ανάλογα με την χώρα. Οι υπόλοιπες σχέσεις των ΗΠΑ με την Δυτική Ευρώπη (οικονομικές, πολιτιστικές κ.λπ), αν μιλούμε μόνο για την Ευρώπη, εξαρτώνται από τις δύο προηγούμενες.
2. Ο κύριος στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ και όλων των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, βασικά του ΝΑΤΟ, τόσο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όσο και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της σταδιακής ισχυροποίησης της σημερινής Ρωσίας, είναι ο πλήρης αποκλεισμός της τελευταίας, κυρίως στον τομέα της ενέργειας και των εξοπλισμών, από την προσέγγισή της με την Δύση, αλλά και η προσπάθεια της να αποκόψει την Ρωσία από τους συμμάχους της, αλλά και από όλες τις χώρες που θεωρούνται ή υπάρχει και η ελάχιστη υποψία, ότι διάκεινται ευνοϊκά προς αυτήν.
3. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την παρουσία της στα Βαλκάνια, την κάθοδό της στα «θερμά ύδατα» της Μεσογείου και στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.
4. Η αποδυνάμωση ή και συντριβή ακόμη των λαών και εθνών- κρατών εκείνων που διατηρούσαν ή διατηρούν παραδοσιακές θρησκευτικές (ως ορθόδοξοι), πολιτιστικές και πολιτικές σε ανάλογο βαθμό σχέσεις με την Ρωσία, αλλά και ενεργειακές και στρατιωτικές, υπηρετούν τον ανωτέρω στρατηγικό στόχο. Ας μην ξεχνούμε ότι στα πλαίσια του Ανατολικού Ζητήματος η εξόντωση και γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αυτόν τον στόχο υπηρετούσαν. Σήμερα βιώνουμε ένα ανάλογο, σύμφωνα με τις καινούργιες συνθήκες Νέο Ανατολικό Ζήτημα.
5. Όσοι αποτολμούν να αγνοήσουν ή παρακάμψουν αυτόν τον στρατηγικό στόχο μπαίνουν στο στόχαστρο των ΗΠΑ και θα έχουν με βεβαιότητα άμεσες ή έμμεσες τραγικές συνέπειες, που μπορούν να φτάσουν έως και την κατάλυση της κρατικής υπόστασης, της αφαίρεσης εδαφών, της αλλαγής συνόρων και της πλήρους συμμόρφωσης με τα κελεύσματα της Αμερικής σε όλα τα επίπεδα.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, από τα οποία αναφέρουμε την Κύπρο (ο Κάστρο της Μεσογείου),το Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Λιβύη, την Συρία (με την ρωσική βάση στην Ταρτούς), την Ελλάδα, που ο γνωστός Σόρος την θεωρεί κατά δήλωσή του μαζί με την Κύπρο «τον Δούρειο Ίππο της Ρωσίας» στην Ευρώπη.

6. Η πατρίδα μας, λόγω της δικής της πολύ σημαντικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής θέσης στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για τους γνωστούς λόγους, που εξηγήσαμε σε άλλες μας αναλύσεις,[3] αποτελεί για τις ΗΠΑ όχι μόνο σφαίρα επιρροής, αλλά ζωτικό της χώρο (γωνιαίο οικόπεδο), τον οποίο θέλει να ελέγχει απόλυτα και αδιαμφισβήτητα, όσο η στρατιωτική της ισχύ το επιτρέπει, αποκλείοντας βασικά την οποιαδήποτε ρωσική ανάμειξη και επιρροή. Αυτό πρέπει να γίνει «απόλυτα» κατανοητό. Το έγκλημα αγνόησης αυτής της πραγματικότητας σημαίνει τιμωρία, δηλαδή καταστροφή.

Ο παραβάτης τιμωρείται ποικιλοτρόπως, όπως τιμωρήθηκε η Ελλάδα με την πλήρη της καταστροφή κατά τον εμφύλιο, που προκάλεσε ο σταλινικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Ζαχαριάδης, θέλοντας να υπηρετήσει την μητέρα πατρίδα του Κομμουνισμού, δηλαδή την πρώην Σοβιετική Ένωση, αγνοώντας πλήρως το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον, που καθορίζει τις τύχες των λαών.

7. Ο κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στον χώρο της Νοτιανατολικής Μεσογείου είναι το Ισραήλ, που αποτελεί την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον χώρο αυτόν.
8. Το εβραϊκό λόμπυ με τις πολιτικές, οικονομικές και άλλες δυνατότητες που διαθέτει ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, για να μην πούμε παγκόσμια.

Β. Η θέση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον

Ι. Η σχέση Ελλάδας, Ρωσίας, Αμερικής

1. Οποιαδήποτε προσέγγιση ή προσπάθεια προσέγγισης με την Ρωσία, με βάση τα ανωτέρω δεδομένα, αν ευσταθούν, για να μην είμαστε απόλυτοι, ισοδυναμεί με άμεσο κίνδυνο για τα κρίσιμα εθνικά μας ζητήματα και τα ανοιχτά μέτωπα της Ελλάδας, όπως είναι το κυπριακό, το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, η ΑΟΖ κ.λπ. Τελευταία προστέθηκε και ένα άλλο τεράστιο εθνικό θέμα, αυτό της παράνομης μετανάστευσης, που αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής πολιτείας και απειλεί την ύπαρξή της, την κοινωνική και πληθυσμιακή της συνοχή, ως ενιαίου έθνους- κράτους, μεταβάλλοντάς την σε μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα. Η κίνδυνοι για την απώλεια εδαφών, κυρίως εκείνων που απελευθερώθηκαν κατά τους βαλκανικούς πολέμους και όσων κατοχυρώθηκαν με την συνθήκη της Λωζάνης είναι άμεσος και ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Μία έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή στην δραχμή, θα είχε πολύ πιθανόν τις ανωτέρω συνέπειες, γιατί η Ελλάδα θα ήταν μετέωρη, ακάλυπτη και απροστάτευτη.
2. Η στρατηγική των ΗΠΑ σχετικά με την Ελλάδα, για να περιοριστούμε σ’ αυτήν, σκοπό έχει τον απόλυτο έλεγχό της, για τους λόγους που αναφέραμε, περιληπτικά και αφοριστικά. Για την υλοποίηση του σκοπού αυτού προείχε η ανάδειξη στην κυβέρνηση της Ελλάδας φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων, είτε με την θέλησή τους, είτε με τον εξαναγκασμό και τον εκβιασμό τους, θέτοντάς τους το δίλημμα της πλήρους καταστροφής ή της υποταγής και της εξάρτησης. Ο αγώνας για απελευθέρωση δεν γίνεται με ευχολόγια και με φυγή στις φαντασιώσεις.

Ούτως ή άλλως η Ελλάδα, εκτός από την σύντομο περίοδο διακυβέρνησης από τον Καποδίστρια, που προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα ουδέτερη, ήταν ανέκαθεν ούτε λίγο ούτε πολύ υπό ξένη εξάρτηση, πρώτα των Άγγλων και κατόπιν (μετά το 1947) των ΗΠΑ. Μερικές απελευθερωτικές αναλαμπές στο μεσοδιάστημα έσβησαν άδοξα με τα δικά μας τραγικά λάθη της διχόνοιας, του διχασμού και της τραγικής εμφυλιοπολεμικής σύρραξης, που ως φυσική κατάρα κατατρύχει την Ελλάδα από την αρχαιότητα έως σήμερα. Τα ιστορικά παραδείγματα «άπειρα».

3. Κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν εξαρτημένες με τον έναν ή άλλο τρόπο από τις ΗΠΑ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει κάποτε (ήξερε τι έλεγε, άλλο τι έπραττε) ότι κανείς δεν γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν δεν τον εγκρίνει η πρεσβεία της Αμερικής.
4. Όποιος αναμειγνύεται στην πολιτική, θα πρέπει να έχει υπόψη του αυτήν την πραγματικότητα, ως αντικειμενική διάγνωση, για να είναι σε θέση, αν δεν θέλει να ζει με ευχολόγια και σε μια εικονική πραγματικότητα, αλλά να αγωνιστεί για την απελευθέρωση από την εξάρτηση, να προγραμματίσει την δική του στρατηγική, που θα έχει διττό στόχο, πρώτον να μην οδηγήσει την χώρα στην καταστροφή, λόγω άγνοιας της πραγματικότητας και δεύτερον για να έχει δυνατότητες επιτυχίας με βάση τα πραγματικά και όχι φανταστικά γεγονότα.

ΙΙ. Ο παρασιτικός κοινωνικός καταναλωτισμός της μεταπολίτευσης και τα μνημόνια.

Σε όλες μου τις αναλύσεις ανέλυα και τόνιζα στην διαπασών ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τα μνημόνια, ούτε η οικονομία, αλλά το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε κυρίως ο Ανδρέας Παπανδρέου και συνέχισαν οι επίγονοι πρωθυπουργοί απαξάπαντες, που διέφθειρε και καταχρέωσε την Ελλάδα. Ούτε το ευρώ ή η δραχμή αποτελούν την αιτία των δεινών η την σωτηρία, εφόσον οι ελληνικές κυβερνήσεις κατέστρεψαν την πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή παραγωγή και οι Έλληνες ζούσαν μόνο με δανεικά από τους αποκαλούμενους τώρα τοκογλύφους και όλα αυτά πριν μπούμε στο Ευρώ. Η χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν πρέπει να λησμονούμε, ξεκίνησε και φούντωσε επί της δραχμής. Όταν η Ελλάδα μπήκε στον ευρώ με τον τρόπο που μπήκε ήταν ήδη βαριά χρεοκοπημένη και υπερχρεωμένη. Τα αίτια τα ανέπτυξα και σε βιβλία και σε πάμπολλα άρθρα μου.[4] Απλώς για την ιστορία στα σημερινά συμφραζόμενα αναφέρω πάλι τι είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου για το δημόσιο χρέος το 1993 πολύ πριν μπούμε στο ευρώ: «Η θα μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή το δημόσιο χρέος θα εξαφανίσει την Ελλάδα». Επιπλέον μια ομολογία του στον καθηγητή Τζέιμς Πέτρας: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».

Η Ελλάδα δεν παρήγαγε πλέον απολύτως τίποτε και ζούσε μόνο με δανεικά. Έτσι προέκυψε το δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Δεν προέκυψε ούτε λόγω της δραχμής ή του Ευρώ, ούτε λόγω των μνημονίων. Τα μνημόνια είναι το αρνητικό αποτέλεσμα όλης της μεταπολιτευτικής παρακμιακής παρασιτικής πορείας της πατρίδας μας. Δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία.

Καμία απολύτως κυβέρνηση δεν μπορούσε να αποφύγει τα μνημόνια, αν δεν ήθελε να αφανίσει πλήρως την Ελλάδα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, αν δεν επενέβαιναν οι Αμερικανοί να πιέσουν τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους, θα μας είχαν πετάξει ήδη εκτός Ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης από την πρώτη στιγμή. Και τότε η καταστροφή την Ελλάδας θα ήταν οριστική και μη αντιστρέψιμη.

Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα έχει και εθνικά προβλήματα και προβλήματα ασφαλείας, λόγω των επεκτατικών επιδιώξεων των γειτόνων μας. Δεν ζούμε μετέωροι στον ορίζοντα, ούτε είμαστε μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, που έχει μόνο οικονομικοκοινωνικά προβλήματα. Αυτό λίγοι το αντιλαμβάνονται και κυρίως δεν είναι σε θέσει να το αντιληφθούν όλοι εκείνοι που σκέφτονται μόνο την οικονομία.

Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης ήταν αδύνατο να αποτραπεί. Αλλιώς η ύπαρξη και επιβίωση αυτού του τόπου θα ήταν, αν όχι αδύνατη, όμως οπωσδήποτε προβληματική. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα περάσουμε από συμπληγάδες πέτρες για να ανορθώσουμε την οικονομία μας. Τελικά, επειδή εμείς στην Ελλάδα δεν θέλαμε να αλλάξουμε τίποτε και αυτό είναι μια πικρή αλήθεια, έρχονται οι ξένοι να μας επιβάλουν αυτό που ήταν απολύτως δικό μας καθήκον. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς οι Έλληνες φταίμε για τα σημερινά μας δεινά. Οι ξένοι κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα. Κι εδώ ισχύει ο νόμος του ισχυρού και όχι ο νόμος του δικαίου, όπως ακριβώς το τόνισε ο Θουκυδίδης: «Ο ισχυρός επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του». Όσοι νομίζουν ότι με ευχολόγια, με εξορκισμούς και φτηνούς καταστροφικούς λαϊκισμούς και ιδεοληψίες θα αλλάξουν την κατάσταση είναι εκτός πραγματικότητας. Ζουν απλώς στην εικονική τους πραγματικότητα που δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με την σκληρή πραγματικότητα. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να τρώμε ότι παράγουμε, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Η φυγή στην δραχμή είναι μια άλλη μορφή του γνωστού «λεφτά υπάρχουν».

ΙΙΙ. Η Εθνική, Πατριωτική, Δημοκρατική Συμμαχία

1. Τα κινήματα

Τα κινήματα εργάστηκαν με αυταπάρνηση για να επεξεργαστούν και προωθήσουν τόσο τα εθνικά θέματα όσο και τα κοινωνικά, σύμφωνα με την εθνική στρατηγική που είχε διατυπώσει ο μεγάλος στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης και ψηφίστηκε ομόφωνα στο δεύτερο συνέδριο των ΑΝ.ΕΛ., όπου συμμετείχαν και τα κινήματα.

Πέτυχε μια νέα ποιότητα στο εργαστήρι που δημιούργησε, που θα αποτελούσε πρότυπο δουλειάς για το κίνημα των ΑΝ.ΕΛ. αλλά και για τους άλλους πολιτικούς φορείς και οργανώσεις. Τα ανύπαρκτα μέσα δεν άφηναν περιθώρια για περισσότερες επιτυχίες του εγχειρήματος, που όμως επεξεργάστηκε διεξοδικά τα σημαντικότερα θέματα της πατρίδας μας. Τα αποτελέσματα αυτού του εργαστηρίου είναι πολυποίκιλα, αλλά δεν είναι του παρόντος να τα αναπτύξουμε. Η προσπάθεια συσπείρωσης των πατριωτικών κινημάτων ήταν μέσα στις αρνητικές συνθήκες δράσης ήταν πράγματι άξιες επαίνου. Υποκειμενικά έγινε ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει κάτω από τις συγκεκριμένες αντίξοες συνθήκες.

Δυστυχώς πρέπει να ομολογήσουμε με κάθε ειλικρίνεια ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες τους οποίους ενίσχυσαν τα κινήματα της Συμμαχίας τους αγνόησαν παντελώς, για να μην πούμε κάτι χειρότερο. Ποτέ δεν μας δόθηκε από του ΑΝ.ΕΛ η δυνατότητα δημόσιας παρουσίας, ενώ υπήρχε αυτή η δυνατότητα κι έτσι είτε υπήρχαμε είτε όχι η κοινωνία, εκτός ενός μικρού κύκλου γνωστών και φίλων και ορισμένων δημοσιεύσεων μέσω της κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ. δεν μας γνώρισε. Οι ΑΝ.ΕΛ μας απέκλεισαν τελείως ωσάν να μην υπήρχε πράγματι η παρουσία μας, ενώ υπήρχαν πολλές δυνατότητες. Το γεγονός ότι κάποιες ελάχιστες φορές γινόταν αναφορά ότι έχουμε μαζί μας και τον τάδε ή δείνα, έδινε την εντύπωση στους ακροατές ότι πρόκειται για κάποια «φαντάσματα».

Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία πρέπει σ’ έναν απολογισμό να καταθέσουμε με θάρρος, ειλικρίνεια και παρρησία. Δεν έχει νόημα να λέμε ψέματα.

Το γεγονός αυτό έχει εκτός από την αρνητική του πλευρά και κάτι θετικό ότι δεν έχουμε εκτεθεί προς την κοινωνία και παραμείναμε άφθαρτοι. Δεν μας έχει απαξιώσει κανείς, εκτός από την κρίση ενός στενού κύκλου, όπως προανάφερα, οπότε έχουμε δυνατότητα δράσης, εάν τα καταφέρουμε, κάτω από τις πολύ αντίξοες συνθήκες της ύπαρξής μας σ’ αυτήν την Συμμαχία.

Εκείνο επίσης δεν έχουμε επωμιστεί είναι να μας κατατάσσουν στους ακροδεξιούς κύκλους ή τους εθνικιστικούς, όπως έχει γίνει και παγιωθεί με τους ΑΝ.ΕΛ., χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως αντίδραση.

Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε το έργο μας συσπείρωσης όλων των πατριωτικών δυνάμεων, όπως ήταν ο αρχικός μας σχεδιασμός και η απόφαση.

2. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες

Δυστυχώς τόσο ο πρόεδρος όσο και τα στελέχη του κινήματος απαξιώθηκαν στην ελληνική κοινωνία με μια πολιτική, η οποία αντί να αξιοποιεί τις ευνοϊκές σ’ ένα βαθμό συνθήκες και ευκαιρίες που τους έδινε η παρουσία στην κυβέρνηση, οδήγησαν για πολλούς και διάφορους λόγους, που πρέπει να αναλυθούν και αξιολογηθούν, στην υποχώρηση της αξιοπιστίας του και των εκλογικών του δυνατοτήτων.

Βασικά οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και θα έπρεπε, εάν ακολουθούσουν οι ΑΝ.ΕΛ. μια σωστή πολιτική να έφταναν στις επερχόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 διψήφιο ποσοστό.

Είναι αλήθεια αδιαμφισβήτητη ότι ο κύριος όγκος των πατριωτικών δυνάμεων, με όσες διαφοροποιήσεις θέλει να κάνει ο καθένας, άσχετα από οποιεσδήποτε αποφάσεις που είναι θέμα εκτίμησης, αν είναι σωστές ή λανθασμένες, είναι ενταγμένος στους ΑΝ.ΕΛ. Από κει και πέρα υπάρχουν διάφορες πατριωτικές ομάδες, γνωστές κα μη εξαιρετέες, που είναι σκόρπιες ασυντόνιστες και με μικρή δυνατότητα δράσης και επίδρασης και βρίσκονται πάντοτε στα πρόθυρα φθοράς και αφθαρσίας.

Ωστόσο τα λάθη, οι ανεπάρκειες κ.λπ. αυτού του χώρου είναι σημαντικά. Απλώς μερικά θα ήθελα σ’ έναν πρώτο απολογισμό να καταθέσω.

Τρία λάθη θα ήθελα στην παρούσα φάση να επισημάνω, από τα πολλά που έχουν γίνει, αν πρόκειται ωστόσο μόνο για λάθη, που προσωπικά δεν πιστεύω. Πρώτον η συνειδητοποίηση στον Έλληνα πολίτη ότι οι ΑΝ.ΕΛ. εγκατέλειψαν τις κόκκινες γραμμές, γινόμενοι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τους τις επιλογές και μάλιστα γινόμενοι φανατικότεροι του βασιλέως στην στήριξή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον οι άκριτες τοποθετήσεις σε ορισμένα θέματα που η κοινή γνώμη καταδίκαζε. Τρίτον η εμπέδωση χωρίς κανέναν αντίλογο τόσο από τον πρόεδρο όσο και από τους βουλευτές και τα στελέχη των ΑΝ.ΕΛ. ότι για τους ΑΝ.ΕΛ. πρόκειται για ένα εθνικιστικό ή λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα. Ποτέ κανείς δεν αντιμετώπισε συστηματικά και επικοινωνιακά αυτό το θέμα, αφήνοντας την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι οι ΑΝ.ΕΛ. αποδέχονται αυτόν τον χαρακτηρισμό αδιαμαρτύρητα. Για μας από τα κινήματα αυτή και μόνη η εντύπωση αποτελεί προσβολή, δηλαδή η αλλαγή της φυσιογνωμίας του κινήματος από πατριωτικό κίνημα σε ένα λαϊκιστικό εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα. Τέταρτον συνειδητά ή όχι όμως ως αντικειμενική πραγματικότητα δεν δόθηκε ποτέ από μέρους των ΑΝ.ΕΛ η δυνατότητα παρουσίασης των κινημάτων, ωσάν να υπήρξαν οι ΑΝ.ΕΛ μόνοι τους και όχι στα πλαίσια κάποιας Συμμαχίας. Και ένα πέμπτο. Είναι τεράστιο λάθος να δηλώνει ο πρόεδρος του κινήματος ότι μετεκλογικά θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα δημιουργήσει μια φυγόκεντρη κίνηση από τους ΑΝ.ΕΛ. προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι απλός. Τέλος θα πρέπει να τονιστεί ότι πριν γίνει οποιαδήποτε συνεργασία θα πρέπει να υπάρχει δέσμευση εκ των προτέρων στα εθνικά θέματα, δηλαδή στις κόκκινες γραμμές. Αλλιώς καλύτερα να μην γίνει καμία συνεργασία.

Τα περί του αντιθέτου δεν έχουν καμία αντικειμενική ισχύ και αποτελούν, αν εκφραστούν απλώς δικαιολογίες, που δεν έχουν καμία ανταπόκριση στην πραγματικότητα και την αλήθεια.

Τώρα τα πράγματα αναστροφής είναι πολύ δύσκολα έως αδύνατα στο σύντομο χρονικό διάστημα που μας δίνεται έως τις εκλογές. Το τι έπρεπε να γίνει θα κατατεθεί σε μια άλλη ευκαιρία, αν μας δοθεί. Γιατί κάτω και από τις πιο αντίθετες συνθήκες μπορούσαν να γίνουν πολλά.

Εμείς κάναμε το καθήκον μας και θα συνεχίσουμε να κάνουμε το καθήκον μας, γιατί η επιλογή μας συσπείρωσης και κινητοποίησης του πατριωτικού χώρου δεν επιδέχεται ακύρωση.

Ας αναλάβει ο κάθε χώρος τις ευθύνες του. Τα κινήματα έκαναν πολύ περισσότερα απ’ ότι μπορούσαν.

Αυτά τα ολίγα για τον αυριανό απολογισμό από μέρους μου.

Τα υπόλοιπα τα έχω αναλύσει επανειλημμένως και στα βιβλία μου και στις αναλύσεις μου, αλλά φυσικά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω!»

Πάντως ένα θα πρέπει να τονίσω, για όσους διακατέχει τυχόν ηττοπάθεια: Τίποτε δεν πάει χαμένο, απ’ αυτά που κατορθώσαμε έως σήμερα στο εγχείρημά μας.

 

[1] Ζοζέ Σαραμάγκου, συνέντευξη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 21.6.2010.

[2] Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1998, σ. 182. Κανονικά θα έπρεπε να πει ότι «Οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα πρέπει να…»

[3] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, «Η γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας που καθορίζει τα πάντα και επικαθορίζεται απ’ αυτά», 30.7.2015. Επίσης το άρθρο: «Το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον», 30.7.2015 και άλλα σχετικά άρθρα που περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό μου στον φάκελο: Πολιτικά.

[4] Βλ. και στην περίπτωση αυτή μία από τις αναλύσεις μου στο θέμα με τίτλο: «Συμπτώματα, αφορμές και αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα», 3.8.2013. Ανάμεσα στα άλλα επίσης το: «Σοσιαλ-ληστές και καπιταλ-ληστές», 14.1.20154, ένας μικρός κατάλογος της απίστευτης ασυδοσίας, διαφθοράς και αρπαχτής και της παρασιτικής κραιπάλης κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ακόμη το: «Αναδρομή στο παρελθόν για την προοπτική του μέλλοντος», 30.7.2014 και το αποκαλυπτικό άρθρο του Παναγιώτη Κονδύλη με τίτλο: «Παρασιτικός, κοινωνικός καταναλωτισμός», 15.7.2015 και άλλα αναρτημένα στην ιστοσελίδα μου. Ένα μικρό απάνθισμα της όλης της πρωτοφανούς παρακμιακής πορείας των Ελλήνων και της Ελλάδας, που μας έφερε στην κρίση και σ’ αυτά που βιώνουμε σήμερα. Δεν μας φταίνε οι ξένοι για την κακοδαιμονία μας, αλλά η παρασιτική μας νοοτροπία.

Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, ιδρυτικό και ηγετικό στελέχος του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) και του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος), παραιτηθείς το 1977 από το ΠΑΣΟΚ, για λόγους δημοκρατικής ευαισθησίας και εξαιτίας της Αριστερής φρασεολογίας και δεξιάς πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ηλεκτρονική διεύθυνση: damonpontos@gmail.com
Ιστολόγιο: www.damonpontos.gr
Αθήνα 25.8.2015