…τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος και ζητούσε μια ζεστή θερμοφόρα κι‘ ένα γραμμόφωνο να παίζει. Σήμερα, με τους κυβερνούντες „επαναστάτες“ του ΣΥΡΙΖΑ, θα ζητούσε μάλλον να σηκωθούν αυτοί οι ατζαμήδες και να φύγουν

 

Avanti Dilettanti

Avanti Dilettanti, εμπρός ατζαμήδες, άπειροι, αυτοσχεδιάζοντες, που δεν ξέρετε τι θέλετε. Ήξεραν τι ήθελαν οι ατζαμήδες που κυβερνούν σήμερα τον τόπο; Όχι. Πρώτα ήθελαν να σκίσουν τα Μνημόνια, να κάνουν την Μέρκελ να χορεύει πεντοζάλη και να μεταφέρουν την επανάστασή τους στην Ιταλία, την Ισπανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Και όταν τίποτα δεν λειτούργησε, άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι, στην Κίνα, την Ουάσινγκτον και τελευταία στη Μόσχα ζητώντας βοήθεια. Όπου το μόνο που τους έδωσε ο Πούτιν ήταν κάποιες υποσχέσεις και μελλοντικές προοπτικές και σαν κάτι πιο χειροπιαστό, μια εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου, που είχε κλέψει στον πόλεμο ένας Γερμανός στρατηγός από την Κρήτη. Και μια συμφωνία για τον εορτασμό των 1000 χρόνων μοναχισμού στο Άγιον Όρος.

Η ψυχολογία λέει, ότι αν δώσεις στα παιδιά ένα κουτί σπίρτα για να παίξουν, σίγουρα θα σου κάψουν το σπίτι. Και δυστυχώς τα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας, που μετα την μεταπολίτευση κοινωνικοποιήθηκαν στην ιδεολογικά δηλητηριασμένη παιδική χαρά του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου, το μόνο που έμαθαν ήταν να καταστρέφουν: Να παίζουν κλέφτης και αστυνόμος, να μπογιατίζουν τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια με επαναστατικά συνθήματα (πρόσφατα: „πόλεμος στη Δημοκρατία“, „να καεί η Βουλή“, „φωτιά σε κράτος και κεφάλαιο“), να βάζουν φωτιά σε κάδους απορριμάτων), να κάνουν  καταλήψεις και γενικά να είναι μαστροχαλαστήδες και μπόδουκλας στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.

Στον βιότοπο αυτόν ευδοκιμεί το κάθε καρυδιάς καρύδι: Καθηγητάδες με ειδικότητα το μπλαμπλά, ψευτοκομμουνιστές, ψευτοσοσιαλιστές, μαρξιστές της δεκάρας, κοινωνικοί απαλλοτριωτές, προλετάριοι, ουμανιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, πράσινοι, κόκκινοι, αναρχικοί ακόμη και τρομοκράτες, άτομα με παρανοϊκές ιδέες όπως δεν υπακούω, δεν πληρώνω, καταλαμβάνω τα πάντα και κάνω ότι γουστάρω. Ένας ψυχίατρος θα έλεγε, ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς παρουσιάζουν εμφανώς συμπτώματα διπολικής διαταραχής, υστερίας ή παράνοιας.

Και ακριβώς απ’ αυτό τον βιότοπο προέρχονται οι συνιστώσες και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισε τις τελευταίες εκλογές τάζοντας στους Έλληνες λαγούς με πετραχήλια και …επανάσταση εναντίον της Ευρώπης και τώρα, ύστερα από δύο μόλις μήνες, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το πού βρίσκονται και τι τελικά θέλει. Γιατί άλλο οι επαναστατικές κορώνες, οι αερολογίες, οι υποσχέσεις και τα κούφια λόγια, με τα οποία φλόμωσαν τον κόσμο πρίν τις εκλογές και άλλο η διακυβέρνηση μιας χώρας όπως η Ελλάδα. Άλλο να λες ότι θα κάψεις το Μνημόνιο και άλλο να το μετονομάζεις σε Θεσμούς ή δεν ξέρω πως αλλιώς, άλλο να θέλεις να χορέψεις τους Ευρωπαίους στο ταψί και άλλο να σε χορεύουν αυτοί …στην πίστα των Βρυξελλών – κι’ εσύ να νομίζεις ακόμη, ότι είσαι ο Φρεντ Ασταίρ. Άλλο να θεωρείς τρομοκράτες,  δολοφόνους και καταστροφείς δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σαν συντρόφια και άλλο να είσαι υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων ή Δημοσίας Τάξεως.

Έτσι ο αρχηγός της κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, αντί σαν ένας νέος Τσε Γκεβάρα να ηγείται της επανάστασης στην Ευρώπη, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με το τεράστιο χρέος που είχαν συσσώρευσαν οι προκάτοχοί του και με τις νομικά, με το ανγκλικό δίκαιο μάλιστα, κατοχυρωμένες υποχρεώσεις της Ελλάδος στους δανειστές της, αυτές που έχουν περιληφθεί στο Μνημόνιο του ΓΑΠ. Και μετα τα πρώτα σούρτα-φέρτα του στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, άρχισε να αντιλαμβάνεται, ότι οι σαχλαμάρες που έλεγε στην Ελλάδα κάνουν τους «εχθρούς» του να μειδιούν κάτω από τα μουστάκια τους (όσοι έχουν) και μεταβλήθηκε σύντομα σ’ έναν καλό μαθητή, που είναι πρόθυμος να κάνει όλα όσα του ζητήσουν. Αποδεικνύοντας, ότι στην πραγματικότητα είναι κι’ αυτός μόνο ένα Stehaufmännchen, μια μαριονέττα των Μεγάλων Δυνάμεων (το ποιές είναι αυτές και ποιός πραγματικά κρύβεται από πίσω τους θα το δούμε παρακάτω), μια κόπια του προκατόχου του, του  ΓΑΠ.

Από τη μια μεριά. Από την άλλη όμως συνειδητοποίησε, ότι έτσι θα έχει ένα μεγάλο πρόβλημα να εξηγήσει την αλλαγή πορείας του για τα δάνεια και τα Μνημόνια στις αλλοπρόσαλλές συνιστώσες του κόμματός του και στους Έλληνες που εξαπάτησε κατά τις εκλογές. Και έτσι άρχισαν να στέλνονται με iPads ή Smartphones οι εκθέσεις ιδεών και προθέσεων του μεγάλου οικονομολόγου Μπαρουφάκη αντί για τεκμηριωμένες λίστες μεταρρυθμίσεων που του ζητούσαν και που απορρίπτονταν η μια μετα την άλλη (Tagespiegel, 31.03.15). Και τα ταξίδια σε Ουάσινγκτον, Κίνα, Ιράν και Ρωσία.

Και το θέατρο αυτό θα συνεχίζεται για όσο διάστημα οι Βρυξέλλες θα τσιγαρίζουν τον Τσίπρα, λέγοντας του, ότι χωρίς συγκεκριμένα μεταρρυθμιστικά μέτρα δεν πρόκειται να πάρει φράγκο, ενώ ο ίδιος θα τσιγαρίζει τους φουκαράδες τους Έλληνες, ώσπου να συναινέσουν στη συνέχιση του Μνημονίου.

Είναι εμφανές, ότι οι σπασμωδικές αυτές κινήσεις γίνονται χωρίς σχέδιο και χωρίς λογική, αλλά μόνο προς το θεαθείναι: Προς τα έξω σαν ένα είδος εκβιασμού, για να δείξουν στους Τροϊκανούς, ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις εκτός από την Ευρώπη. Και προς τα μέσα για να αποκοιμίσουν τους ψηφοφόρους τους, που σιγά-σιγά αρχίζουν να ξυπνάν από τον λήθαργο. Δυστυχώς όμως δεν θα πετύχουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η Τρόικα δεν κοιμάται, αλλά τους αφήνει να σπαρταρίζουν, ώσπου να βρούν μια λύση με τους ανυπόμονους πλέον Έλληνες. Εις βάρος της Ελλάδος βέβαια. Και οι ψηφοφόροι τους και ιδίως οι αναρχικές συνιστώσες ανέλαβαν από τώρα δράσεις, που προβλέπετ αι να ενταθούν.

Η Ελλάδα με τέτοιες κυβερνήσεις και τέτοιους πολιτικούς δεν θα ξεπεράσει ποτέ το πρόβλημά της, μια κάποια κοινωνική και οικονομική σταθερότητα που θα συνοδεύεται από την άσκηση μιας σχετικά ανεξάρτητης και πολυεδρικής εξωτερικής πολιτικής. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ προς το καλύτερο με ιδεολογικούς ή θεωρητικούς ακροβατισμούς ούτε και με επαναστάσεις και χαντζάρες. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται καθαρό μυαλό, συλλογικότητα και πίστη στην πατρίδα και τον εαυτό μας.

Στρατηγική θέση, ενεργειακές πηγές και διάδρομοι μεταφοράς τους

Το 2006 οι συνεργάτες του τότε γερουσιαστή John Kerry κατέθεσαν στο Council on Foreign Relations μια μελέτη με τον τίτλο Russia’s Wrong Direction: What the United States Can and Should Do (“Ο στραβός δρόμος της Ρωσίας και τι πρέπει και τι θα έπρεπε να κάνουν οι ΗΠΑ”). Η μελέτη απέρριπτε την ιδέα μιας στρατηγικής συμμαχίας με την Ρωσία και ζητούσε απο την κυβέρνηση των ΗΠΑ την εφαρμογή μιας πολιτικής „επιλεκτικών συμμαχιών“ και μιας „επιλεκτικής αντιπολίτευσης“, που θα εξασθένιζε την συνεχώς ενδυναμουμενη Ρωσία. Διότι η Ρωσία είναι μια ενεργειακή αυτοκρατορία που θα μπορούσε, με το ενεργειακό δυναμικό που διαθέτει, να γίνει μια ισχυρή δύναμη πιέσεως απέναντι στη Δύση και έχει ήδη αναπτύξει οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με την Κίνα και την Ινδία, που μειώνουν την επιρροή των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία. Και γενικά η στρατηγική των ΗΠΑ, σαν μια δύναμη που ελέγχει την παγκόσμια οικονομία, τις προσβάσεις στις πρώτες ύλες και τους ενεργειακούς πόρους και με μια παγκόσμια στρατιωτική παρουσία και πολιτική επιρροή, θα έπρεπε να αποβλέπει στην εξουδετέρωση κάθε παράγοντα, που θα ήταν ικανός να διαταράξει την μονοπολική κυριαρχία των ΗΠΑ στην υφήλιο.

Με βάση την μελέτη αυτή και άλλες παρόμοιες όπως η μελέτη του Zbigniew Brzeziński „The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives“ („Η μεγάλη σκακιέρα: Η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της προσταγές“), το State Department και το Πεντάγωνο επεξεργάσθηκαν μια στρατηγική με τον τίτλο „Greater Middle East Project“ (βλέπε και  „Concocting a ‚Greater Middle East‘ brew” κσθώς και „The New U.S. Proposal for a Greater Middle East Initiative: An Evaluation”). Πρόκειται για μια στρατηγική, σκοπός της οποίας είναι ο οικονομικός και στρατιωτικός έλεγχος της ευρύτερης  περιοχής της Ευρασίας, όπου βρίσκονται τα μεγάλα ενεργειακά αποθέματα και απο όπου περνάνε οι διάδρομοι μεταφοράς τους προς την Δυτική Ευρώπη.

Η περιοχή αυτή, εκτός απο την Μέση Ανατολή, περιλαμβάνει τον Καύκασο, τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, το Ιράν, το Αφγανιστάν και φτάνει μέχρι τα σύνορα Κίνας και Ινδίας. Μόνο στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, με τις πέντε γειτονικές χώρες Ρωσία, Iράν, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν και Τουρκμενιστάν, βρίσκονται κατά τους υπολογισμούς του αμερικανικού Υπουργείου Ενέργειας περισσότερο απο 3,5 δισεκατομμύρια τόνοι πετρελαίου, ενώ άλλα 31,5 δισεκατομμύρια τόνοι δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Και όπως λέει ο Frederick Starr, Chairman of the Central Asia-Caucasus Institute, Johns Hopkins University, „όποιος θα καθορίσει τη μορφή που θα έχει ο χάρτης των μελλοντικών αγωγών πετρελαίου και αερίου, θα ελέγχει και ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη“.

Η μάχη για τον καθορισμό του χάρτη αυτού βρίσκεται ήδη εν εξελίξει (βλέπε και «Dies sind keine Phrasen oder krude Verschwörungstheorien – Das ist die Realität!» («Αυτά δεν είναι φράσεις ή δύσπεπτες θεωρίες συνωμοσίας – Αυτή είναι η πραγματικότητα!»). Η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και οι τρείς μεγάλοι της ΕΕ, έχουν ήδη δημιουργήσει γύρω απο την Ρωσία έναν κλοιό προαμερικανικών-προδυτικών βάσεων, που ξεκινά απο την Barentssee στα βόρεια της Νορβηγίας και φτάνει μέχρι την Beringstra στην βορειοδυτική Αλάσκα, από την Φιννλανδια, τα κράτη της Βαλτικής, την Πολωνία και την Ουκρανία μέχρι την Τουρκία, Γεωργία, το Αφγανιστάν και την Ιαπωνία. Στην Μέση Ανατολή έχουν καταστρέψει/αχρηστέψει την Συρία και το Ιράκ, για να αποφύγουν μια έξοδο της Ρωσίας στην περιοχή αυτή, και σήμερα ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια με την Υεμένη (βλέπε και „Yemen and The Militarization of Strategic Waterways“ καθώς και το βίντεο στο τέλος του άρθρου).

Ο κλοιός γύρω από την Ρωσία σε ότι αφορά τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες της Κεντρικής Ασίας είναι ασφυκτικός, η Δύση έχει αποκτήσει έναν ενεργειακό διάδρομο, που αρχίζει απο το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, περνάει απο την Γεωργία και καταλήγει στο λιμάνι του Ceyhan στην νότια Τουρκία. Η προσπάθεια της Ρωσίας να αποκτήσει μια διέξοδο με τον αγωγό South Stream απέτυχε όπως θα δούμε, η μόνη ελπίδα της είναι τώρα ένας άλλος αγωγός με το όνομα „Turkish-Stream-Pipeline“ που θα ξεκινά από την Ρωσία, θα διασχίζει υπογείως την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Τουρκία και από κεί μέσω Ελλάδος, των Σκοπίων, Σερβίας και Ουνγκαρίας θα φθάνει στην Δυτική Ευρώπη. Και εδώ η Ελλάδα είναι κλειδί, που είναι ζήτημα αν λόγω Δύσης ξεκλειδώσει.

Η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα 1: Η Ρωσία και ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη

Ρίχνοντας μια ματιά στον γεωγραφικό χάρτη της Μέσης Ανατολής μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε, ότι η Ελλάδα – όπως και η Κύπρος – έχουν με τις στρατιωτικές βάσεις της Σούδας και της Δεκέλειας μια τεράστια και καθοριστική σημασία για τον στρατιωτικό έλεγχο των χωρών της Μέσης Ανατολής: της Συρίας, του Ιράκ, της Υεμένης, του Ιράν και βέβαια των αραβικών εμιράτων και μοναρχιών . Και για την παρεμπόδιση κάποιας εξόδου της Ρωσίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που οι καμπάνες συναγερμού των ΗΠΑ/Ισραήλ/ΕΕ άρχισαν να χτυπούν εκκωφαντικά, όταν στις 15. Μαρτίου 2007 ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής υπέγραφε με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Wladimir Putin, και τον Βούλγαρο ομόλογο του, Σεργκέι Στανίσεφ, την συμφωνία για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκας-Αλεξανδρουπολη.

Η έξοδος της Ρωσίας στο Αιγαίο και την Δυτική Ευρώπη έπρεπε με κάθε τρόπο να εμποδιστεί. Έτσι λίγους μόνο μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 2007, έγινε μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας: Εκτεταμένες πυρκαγιές σε πολλά μέρη της χώρας έκαψαν τον Αύγουστο περισσότερα από 268.834 εκτάρια (περίπου 2.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα) γης, όταν 63 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο, 1.500 σπίτια καταστράφηκαν και συνολικά 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 πρόβατα και κατσίκες έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Και την χαριστική βολή έδωσαν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και τις εκτεταμένες καταστροφές στην Αθήνα και αλλού (βλέπε και „Το χρονικό της Δεκεμβριανής εξέγερσης 2008“ όπου μπαχαλάκηδες και κουκουλοφόροι, κυρίως από τις συνισταμένες του ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν την «επανάστασή» τους με συνθήματα „θα φύγει νύχτα, θα τους κρεμάσουμε, θα τους σφάξουμε“ (βλέπε και το άρθρο μου Η Ελλάδα της παρδαλής επανάστασης).

Μπροστά στην „επανάσταση“ αυτή και τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση απο τη Δύση, ο Καραμανλής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιο του αγωγού. Το αποτέλεσμα: Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2009 ο Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, επικαλούμενος την δυσχερή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ο ΓΑΠ είχε δηλώσει επίσημα, ότι δεν ψήφιζε τον Κάρολο Παπούλια για να προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης (τα ίδια με τον Τσίπρα τα έλη του 2014). Τις εκλογές που έγιναν τον Οκτώβριο 2009 τις κέρδισε ο ΓΑΠ/ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», όταν όμως ανέλαβε την πρωθυπουργία βρέθηκε μπροστά στην τρομοκρατία και το λεγόμενο «μπούλλινγκ» των διεθνών οίκων αξιολόγησης και του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου (με τα spreads κλπ.) και προσέφυγε εκεί, όπου τον ωθούσαν όλοι αυτοί, στο ΔΝΤ, υπογράφοντας με αυτό, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωζώνη το Μνημόνιο.

Και όχι μόνο αυτό. Με τον ΓΑΠ στην Πρωθυπουργία η βουλγαρική κυβέρνηση ανακοίνωνε στις 7. Δεκεμβρίου 2011 την επίσημη αποχώρησή της από τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και πρότεινε την αμοιβαία υποχώρηση όλων των εταίρων (Βουλγαρίας, Ρωσίας, Ελλάδας). Και η υπόθεση του αγωγού, ως γνωστόν, μπήκε …στο αρχείο.

Ο South Stream πέθανε, γιατί δεν τον ήθελε η Δύση, παρά ταυτά ο „δυτικός“ Τσίπρας τρέχει στη Μόσχα για λεφτά και επενδύσεις. Η Ρωσία όμως δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει το ελληνικό χρέος, ακόμη και αν διέθετε όλα τα αποθέματα χρυσού και συναλλάγματος που έχει, όπως είπε ο πολιτολόγος Juri Kwaschnin στο Radio Echo Moskwy. Μένει μόνο η συμμετοχή της Ελλάδος στην νέα έκδοση του αγωγού South Stream, τον „Turkish-Stream-Pipeline“, που αυτή τη φορά θα περνά κάτω από την Μαύρη Θάλασσα και μέσω Τουρκίας, Ελλάδος, Σκοπίων, Σερβίας και Ουνγκαρίας θα φθάνει στην Δυτική Ευρώπη (βλέπε και Nach Aus für South Stream: Südosteuropäer stützen Russlands neue Pipeline-Pläne). Το αν θα γίνει ο αγωγός αυτός είναι το πρόβλημα, το πιθανότερο είναι να συναντήσει και πάλι την άρνηση της Δύσης (βλέπε και „Turkish-Stream-Pipeline“ nimmt Gestalt an“). Το ίδιο που ισχύει και για το ενδιαφέρον των Ρώσων για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και επειδή ο Πούτιν γνωρίζει καλά αυτά τα προβλήματα, το μόνο που έδωσε στον Τσίπρα εκτός από κάποιες υποσχέσεις και προοπτικές, ήταν μια εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου, που είχε κλέψει στον πόλεμο ένας Γερμανός στρατηγός από την Κρήτη και μια συμφωνία για τα 1000 χρόνια μοναχισμού στο Άγιον Όρος

Η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα 2: Ο Πειραιάς και τα κινέζικα σχέδια για έναν εμπορικό διάδρομο Ελλάδα-Σερβία-Ουγγαρία-Δυτική Ευρώπη

Η Κίνα σχεδιάζει απο καιρό την δημιουργία ενός διαδρόμους μεταφοράς των βιομηχανικών προϊόντων της απο την Ελλάδα προς την Δυτική Ευρώπη. Η αρχή έγινε με το συμβόλαιο που υπέγραψε με την Ελλάδα για την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά.

Στα σχέδια της Κίνας για τα Βαλκάνια υπάρχει μια στρατηγική μελέτη της κινεζικής εταιρίας κατασκευών China Gezuba Corporation για την πλωτοποίηση του ποταμού Δούναβη από το Βελιγράδι μέχρι την Θεσσαλονίκη, που υποβλήθηκε το 2014 στον Σέρβο Πρόεδρο Tomislav Nikolic κατά την επίσκεψη του στην Κίνα. Η Κίνα θα διέθετε για την υλοποίηση του προγράμματος 10 δισεκατομμύρια δολλάρια (βλέπε και „China setzt sich für einen Ägäis-Donau-Kanal ein“ και „Balkan: Was jetzt sofort geschehen muss„.

Τα σχέδια αυτά, παρ’ ότι είναι ακόμη σχέδια, ανησυχούν ιδιαίτερα την Δύση και το πρόβλημα άρχισε να γίνεται πιο σοβαρό, όταν κατά τις πρόσφατες συζητήσεις των Δραγασάκη και Κοτζιά με κινέζους αξιωματούχους στην Κίνα ετέθη και το θέμα της επέκτασης των δραστηριοτήτων της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, το θέμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Για τα οποία ο Δραγασάκης είπε, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα προχωρήσει στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου που διαθέτει στον ΟΛΠ εντός των επόμενων εβδομάδων, όπως ανέφερε το επίσημο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Νέα Κίνα (Xinhua) και μετέδωσε το πρακτορείο Reuters.

Και εδώ οι σειρήνες συναγερμού της Δύσης ηχούν απο καιρό εκκωφαντικά, γιατί οι δραστηριότητες των Κινέζων δείχνουν καθαρά τις προθέσεις τους, που είναι η δημιουργία ενός εμπορικού διαδρόμου, που θα ξεκινά από τον Πειραιά, την ή Θεσσαλονίκη ή και τα δύο λιμάνια μαζί, θα διασχίζει τις όμορες χώρες και θα καταλήγει στην μεγάλη αγορά της Δυτικής Ευρώπης. Ο διάδρομος αυτός θα χρησιμοποιεί δύο μεταφορικά μέσα, αυτοκινητοδρόμους, μέχρι την Βουδαπέστη, και σιδηροδρομικές γραμμές υψηλών ταχυτήτων, η κατασκευή των οποίων θα χρηματοδοτηθεί από κινεζικές τράπεζες. Στο ίδιο πλαίσιο ο Πρωθυπουργός της Κίνας Λι Κεγκιάνγκ που τον περασμένο Δεκέμβριο επισκέφθηκε επίσημα το Βελιγράδι, εγκαινίασε την νέα γέφυρα του Δούναβη, που έχτισαν και χρηματοδότησαν κινεζικές κοινοπραξίες (βλέπε και „Chinesische Investitionen in Osteuropa. Der lukrative Lockruf der Seidenstraße“.

Περί Ηγεμόνος και παρδαλών επαναστάσεων

Νομίζω, ότι αρχίζει να γίνεται αντιληπτό, ότι με την εντατικοποίηση των προθέσεων Ρωσίας και Κίνας, που θέλουν την Ελλάδα σαν πύλη εξόδου των Ρώσων και εξόδου των Κινέζων προς την Δυτική Ευρώπη, δεν αποκλείεται να έχουμε και πάλι γεγονότα παρόμοια με αυτά του 2007 και του 2009. Η οδική και σιδηροδρομική σύνδεσή του Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης με την Δυτική Ευρώπη, θα έκανε το ένα από τα δύο αυτά λιμάνια εξαιρετικά ανταγωνιστικό με τα λιμάνια του Ρόττερνταμ και του Αμβούργου, πράγμα που οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί θα καταπολεμούσαν λυσσωδώς, εκτός από την ούτως ή άλλως ανεπιθύμητη παρουσία των Κινέζων στην Δυτική Ευρώπη. Τα κουκιά λοιπόν δείχνουν ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, τον διάδοχο του ΓΑΠ, που μετά την επιτυχία τους για την ακύρωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, απέδειξαν ότι σαν γνώστες δημιουργίας „παρδαλών επαναστάσεων“ είναι σε θέση να αναλάβουν και να διεξάγουν επιτυχώς τέτοιες αποστολές υπερ του Ηγεμόνα στην Ελλάδα.

Μίλησα για έναν Ηγεμόνα και για „παρδαλές επαναστάσεις“ και πρέπει πρώτα να εξηγήσω στους μη επαΐοντες το περί τίνος πρόκειται, δηλαδή το ποιος είναι αυτός ο Ηγεμόνας, πώς λειτουργεί το σύστημα που έχει εγκαταστήσει και τι σχέση έχει με τις λεγόμενες „παρδαλές επαναστάσεις“, που ξεσπούν πυκνά,  όχι μόνο στον αραβικό κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν. Ηγεμόνας δεν είναι ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα, ούτε η Άνγκελα Μέρκελ, γιατί στην πραγματικότητα είναι και οι δύο τους μαριονέττες στην υπηρεσία του. Ο Μπάρακ Ομπάμα δεν είναι, όπως είπε ο Julian Assange του WikiLeaks, ένας „λύκος με προβιά προβάτου“ αλλά μια απλή φιγούρα χωρίς ιδιαίτερες δικαιοδοσίες σε γεωπολιτικά θέματα. Και Άνγκελα Μέρκελ δεν είναι σε καμία περίπτωση ο νέος Χίτλερ που θέλει να εγκαθιδρύσει την τετάρτη γερμανική Αυτοκρατορία, όπως πολύ εσφαλμένα λέγεται και γράφεται στην Ελλάδα και αλλού. Ο πραγματικός λύκος είναι ο Ηγεμόνας, που με το σύστημα που έχει εγκαθιδρύσει, την Νέα Τάξη Πραγμάτων (New World Order) ελέγχει την παγκόσμια οικονομία και πολιτική, επιδιώκοντας την δημιουργία της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας που έχει σχεδιάσει (δείτε και το βίντεο στο τέλος του άρθρου).

Η διπλανή πυραμίδα δείχνει την δομή της Νέας Τάξης Πραγμάτων (New World Order – NWO), την οποία στη συνέχεια και θα παρουσιάσω χωρίς πολλές λεπτομέρειες, γιατί το θέμα είναι τεράστιο. Στην κορυφή της θρονιάζει ο Ηγεμόνας, η Δυναστεία των Rothschilds, η περιουσία της οποίας ανέρχεται, κατά το Forbes, στα περίπου 100.000 δισεκατομμύρια $ (ολογράφως 100.000.000.000.000 $ !) (βλέπε και „Σε ποιόν ανήκει η Γη; Ποιός είναι το αφεντικό της παγκόσμιας Οικονομίας;“  και „Ποιοι ελέγχουν το ΔΝΤ και τις κεντρικές Τράπεζες σε όλο τον πλανήτη;“).

Κάτω από τον θρόνο του Ηγεμόνα βρίσκονται τα χρηματοπιστωτικά του κέντρα, η City of London (CoL) και η Wall Street της Νέας Υόρκης, καθώς και οι τράπεζες Federal Reserve System ή FED, η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ και η European Central Bank, η κεντρική τράπεζα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ΕΚΤ. Οι δύο τελευταίες είναι αυτές που δημιουργούν το δολλάριο και το ευρώ, και τα δύο χρήματα εκ του μηδενός (δημιουργική παραγωγή χρήματος ή Fiat Money, νόμισμα χωρίς εσωτερική αξία), το οποίο διαθέτουν σε κυβερνήσεις και ιδιωτικές τράπεζες. Και επειδή πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα, οι δυνατότητες μανιπουλαρίσματος των οικονομικών μια χώρας μέσω των πρακτορείων αξιολογήσεως του συστήματος, του Standard & Poor’s, Moody’s και του Fitch Ratings, αυτών που «αξιολογούν» κατόπιν σχεδίων για την υποβάθμιση ή το χαντάκωμα κρατών, όπως συνέβη με την Ελλάδα. Στο ίδιο σύστημα ανήκει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η World Bank Group, μεγάλες πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες όπως η Allianz, η AXA κ.α. και γενικά όλες οι τράπεζες και επιχειρήσεις που λειτουργούν στα διάφορα κράτη και ελέγχονται απο τον Ηγεμόνα μέσα απο δαιδαλώδεις συμμετοχές, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις παρακολουθήσει κάποιος. Και όποιος κάνει αυτή την επίπονη έρευνα, θα διαπιστώσει, ότι οι τα ίχνη των τίτλων ιδιοκτησίας όλων αυτών των τραπεζών, επιχειρήσεων, οργανισμών κ.λπ. οδηγούν στην κεφαλή της πυραμίδας και στις δυναστείες των Rothschilds, των Rockefellers και μερικών άλλων του στενού τους κύκλου. Θα διαπιστώσει επίσης, ότι σε όλες αυτές επιχειρήσεις τις θέσεις-κλειδιά κατέχουν Εβραίοι ή άτομα που πρόσκεινται στον Σιωνισμό και τις τεκτονικές στοές του.

Στην παρακάτω βαθμίδα  θα κατέτασσα τους υπέρτατους εβραϊκούς οργανισμούς American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), World Jewish Congress (WJC) και τα πανίσχυρα Κεντρικά Συμβούλια των Εβραίων στα διάφορα κράτη (στην Ελλάδα η οργάνωση αυτή λέγεται Κεντρικό Συμβούλιο των Ισραηλιτών και τα μέλη της είναι Ισραηλίτες και όχι Έλληνες πολίτες), που φροντίζουν για το ποιός θα εκλεγεί πρόεδρος στις διάφορες χώρες και επηρεάζουν την πολιτική τους (βλέπε και Peter van Dorren: «To Ισραήλ προδιαγράφει μέσω της AIPAC την Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ!»). Εκτός αυτού ελέγχουν το φρόνημά και την «σωστή» πολιτική και κοινωνική ιδεολογία των πολιτών, που δεν επιδέχεται κανενός είδους κριτική εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ (Αντισημιτισμός) και  δεν αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα, που σαν ποινικά αδικήματα τιμωρούνται στην Γερμανία με πολυετή φυλάκιση (§ 130 StGB Volksverhetzung). Να αναφέρω επίσης τα εργατικά συνδικάτα όπως τα International Trade Union Confederation,  European Trade Union Confederation ή την Διεθνή Ένωση Δημοσιογράφων (International Federation of Journalists), τα οποία πρόθυμα υποστηρίζουν την κριτική ντόπιων συνδικάτων κατά της κυβέρνησης που θα κάποιες μεταρρυθμίσεις, συμβάλλοντας στην δημιουργία κοινωνικών αναστατώσεων, απεργιών, διαδηλώσεων, πορειών ή καταλήψεων και είναι, άρα, εργαλεία πίεσης στην υπηρεσία της πολιτικής αποσταθεροποίησης του Ηγεμόνα.

Στην αμέσως παρακάτω βαθμίδα θα βρούμε τα λεγόμενα μαζικά μέσα επικοινωνίας (ΜΜΕ) που διαθέτει ο Ηγεμόνας για την πληροφόρηση, τουτέστιν για την πλύση εγκεφάλου του πολίτη, τον τύπο, την τηλεόραση και το ιντερνέτ. Απο τα μέσα αυτά της λεγόμενης τέταρτης-, στην  πραγματικότητα όμως πρώτης εξουσίας, να αναφέρω, αντιπροσωπευτικά, τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων AP (The Associated Press), Dow Jones & Company, dpa, Thomson Reuters, UPI (United Press International), AFP (Agence France-Presse)  κ.α. Απο δε τον ημερήσιο τύπο να αναφέρω την ναυαρχίδα του, την New York Times, γιατί αυτή είναι που δίνει τον δημοσιογραφικό τόνο και την κατεύθυνση στον υπόλοιπο. Απο τους τηλεοπτικούς σταθμούς να αναφέρω ενδεικτικά το CNN, το BBC, το DW-TV καθώς και το Al Jazeera (ειδικά για τους Άραβες). Για την πλύση εγκεφάλου, ιδιαίτερα της νεολαίας, σημαντικότατο ρόλο παίζουν τα επικοινωνιακά κατασκευάσματά που λέγονται κοινωνικά δίκτυα, το Facebook, το Twitter και άλλα τέτοια, που μεταφέρουν τα τιτιβίσματα των ηλίθιων χρηστών τους κατ’ ευθείαν στα Think Tanks των μυστικών υπηρεσιών της CIA, της Mossad ή της BND, καθώς και τα Youtube, Google και άλλα, ων αριθμός ουκ έστιν. Όλα αυτά, ανεξάρτητα του κράτος όπου λειτουργούν, ανήκουν σε επιχειρήσεις, που ελέγχονται οικονομικά απο τον Ηγεμόνα και σε όλα τους, όπως και στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις τράπεζες κ.λπ., τις θέσεις-κλειδιά κατέχουν Εβραίοι ή άτομα που πρόσκεινται στον Σιωνισμό.

Στην πιο κάτω βαθμίδα βρίσκεται η πολιτική και τα πολιτικά κόμματα των διαφόρων χωρών, που άσχετα απο την ιδεολογική ταμπέλλα που κουβαλάν (σοσιαλιστικά, συντηρητικά, εθνικιστικά, πράσινα, κόκκινα κλπ.), στην πραγματικότητα λειτουργούν σαν μεταφορικές ταινίες της πολιτικής βούλησης του Ηγεμόνα. Στην Ελλάδα τα κόμματα αυτά ασχολούνται μόνο με αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με μόνο αποτέλεσμα την πολιτική πόλωση, τις κοινωνικές αναταραχές και την στασιμότητα.
Και στο τελευταίο, το πιο κάτω σκαλί της πυραμίδας, στεκόμαστε εμείς, ο λαός, που κουβαλάει στις πλάτες του όλο αυτό το εκβιαστικό και παρασιτικό οικοδόμημα που έστησε ο Ηγεμόνας για να μας κρατάει αιχμαλώτους και να μεταφέρει τις αξίες που εμείς παράγουμε σ’ αυτούς που βρίσκονται στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες του συστήματος.

Ηγεμόνας και ΣΥΡΙΖΑ

Το έχω γράψει πολλές φορές και το ξαναγράφω μπας και γίνει κάποτε κατανοητό. Για την κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι υπεύθυνες οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, όπως πολύ εσφαλμένα λέγεται και γράφεται στην χώρα μας. Οι δύο αυτές χώρες μπορεί να πρωτοστατούν στην διεθνή πολιτική και οικονομία, στους πολέμους και βομβαρδισμούς κρατών, στις παρδαλές επαναστάσεις, στις αλλαγές καθεστώτων, στην προώθηση φαύλων, ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών κ.λπ., δεν είναι όμως ο „σκηνοθέτης“, το αφεντικό, ο Ηγεμόνας, το σύστημα του οποίου προβλέπει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κράτη, τράπεζες, πολιτικούς, επιχειρήσεις και οργανισμούς, που στην πραγματικότητα βρίσκονται όλοι τους σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι βοηθητικά όργανα, τσιράκια και πιόνια του στο παγκόσμιο σύστημα που έχει εγκαταστήσει.

Όπως και ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του οποίου στην πολιτική σκηνή και η επιτυχία του στις τελευταίες εκλογές δεν οφείλονται στον ίδιο, αλλά σε εκείνους που τον καθοδηγούν από τα παρασκήνια, ιδιαίτερα στο εβραιοκρατούμενο γερμανικό κόμμα η „Αριστερά“ (Die Linke, βλέπε και http://de.wikipedia.org/wiki/Die_Linke). Η „Αριστερά“ αυτή είναι το κόμμα που με το όνομα PDS προήλθε απο την SED, το ηγετικό κόμμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αυτό που εμμέσως έβαλε χείρα βοηθείας για την „επανάσταση“ του 1989 γνωρίζοντας εκ του πλησίον πρόσωπα και πράγματα. Περιττό να λεχθεί, ότι η „επανάσταση“ του 1989 δεν ήταν, όπως διατυμπανίζεται, το αποτέλεσμα της αγανάκτησης των Ανατολικογερμανών, αλλά του καλά σχεδιασμένου ξεσηκωμού τους από τους „αριστερούς“ Bürgerrechtler, τους αγωνιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που απαρτίζουν και σήμερα την πρώτη γκαρνιτούρα της „Αριστεράς“, που μετά το 1989 εργάζονται ακούραστα για την παγκόσμια «επανάσταση», την παγκοσμιοποίηση του Ηγεμόνα, της οποίας οπαδός είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι διασυνδέσεις της «Αριστεράς», των Αριστερών και των αναρχικών της Γερμανίας με τα Εξάρχεια και τις τρομοκρατικές οργανώσεις που δρούν στην Ελλάδα είναι πολλαπλές, αναφέρω μόνο τον Rolf Ludwig Pohle, που μετά την μεταπολίτευση εμφανίσθηκε στον τότε δημιουργούμενο χώρο των αναρχικών, αντιεξουσιαστών και τρομοκρατών, μεταφέροντας τις „αντιεξουσιαστικές„ και αναρχικές ιδέες του από το Βερολίνο στα Εξάρχεια, παντρεύτηκε την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και αρθρογραφούσε στο περιοδικό „Σχολιαστής“ και στον „Ιό“ της „Ελευθεροτυπίας“.

Μετά τον θάνατό του το 2004 τον ρόλο του Pohle στην διασύνδεση των ελλήνων αναρχικών κα τρομοκρατών με την Γερμανία ανέλαβε η „δημοσιογράφος“ Heike Schrader (φωτογραφία αριστερά), που εργάζεται για την „αριστερή“ εφημερίδα „Junge Welt“ του Βερολινου, για την ιστοσελίδα „Telepolis“ και την „Frankfurter Rundschau“. Απο την „Junge Welt“ οι ανταποκρίσεις της Schrader „πηγαίνουν“ σε εκατοντάδες „αριστερές“, κομμουνιστικές, αντιφασιστικές, αντιεξουσιαστικές και αναρχικές ιστοσελίδες εντός και εκτός Γερμανίας, που μαζί με άλλους „δημοσιογράφους“ και άλλα „δημοσιογραφικά“ όργανα πληροφορεί και ελέγχει την νεολαία της Ευρώπης και του κόσμου. Πρίν έρθει στην Ελλάδα η Schrader ήταν στην Γερμανία από το 1996 μέχρι το 1998 ηγετικό στέλεχος της τρομοκρατικής οργανώσεως „Devrimci Kurtulus Halk Partisi / Cephesi – (DHKP-C), του „Επαναστατικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Κόμματος / Μετώπου“, που στόχο του είχε την ανατροπή του τουρκικού κράτος με «ένοπλο αγώνα“ και την αντικατάσταση του απο ένα Μαρξιστικό-Λενινιστικό καθεστώς. Και προφανώς όταν μετά την σύλληψή της από τις γερμανικές αρχές θεωρήθηκε για την Τουρκία σαν καμένο χαρτί, ήρθε σαν στην Ελλάδα σαν „δημοσιογράφος“ και ανέλαβε τον έλεγχο των αναρχικών και μπαχαλάκηδων των Εξαρχείων και του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο διατηρεί ακόμη στενότατες σχέσεις, όπως και με τους αναρχικούς και δολοφόνους της 17Ν. Έτσι η Schrader μεταξύ άλλων μετέφρασε (και μάλλον θα σύνταξε ή ίδια) το βιβλίο του Σάββα Ξηρού στα Γερμανικά („Guantánamo auf Griechisch. Zeitgenössische Folter im Rechtsstaat“ – „Γουαντάναμο α λα ελληνικά. Σύγχρονα βασανιστήρια σε ένα κράτος δικαίου“), το οποίο με την βοήθεια της Ulla Jelpke, βουλευτή του κόμματος „Η Αριστερά“ παρουσίασε σε μια σειρά περιοδείες της σε πόλεις της Γερμανίας.

Και μια και μιλάμε για ξένους „δημοσιογράφους“ και την δράση τους στην Ελλάδα μην ξεχνάμε και την „δημοσιογράφο“ Oriana Fallaci, που όπως λέγεται και γράφεται ερωτεύθηκε τον Αλέκο Παναγούλη, που σφόδρα ερωτευμένος ων, έκανε την γνωστή απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου. Ή τον άλλο δήθεν δημοσιογράφο, τον Günter Wallraff, που το 1974 αλυσοδέθηκε στο Σύνταγμα, δίνοντας έτσι το έναυσμα της επανάστασης των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Όλοι δημοσιογράφοι, όλοι με τις αγνότερες προθέσεις, εργασθέντες και εργαζόμενοι για το καλό μας. Ή για το καλό της ανθρωπότητας. Ή για τις υπηρεσίες τους. Διαλέγετε και παίρνετε.

Ελπίζω να γίνεται κατανοητό, ότι οι εγχώριοι αναρχικοί, τρομοκράτες και μπαχαλάκηδες στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένοι εν είδη συγκοινωνούντων δοχείων με τους „συναδέλφους“ τους στην Γερμανία και αλλού και βέβαια με τις γερμανικές, αμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες (βλέπε και το άρθρο μου „Δολιοφθορείς και τρομοκράτες στην Ελλάδα“ όπως και το „Αποκάλυψη: Οι βαθιές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Τρομοκρατία„). Τον όχλο αυτό των αναρχικών και κουφιοκεφαλάκηδων του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε πρόσφατα ο Marcel Fratzscher, Πρόεδρος του Deutsches Institut für Wirtschaftsforschung (DIW) ως „sehr inkompetent, weltfremd und überheblich“ („πολύ ανίκανους, απόκοσμους και αλαζονικούς“). Γιατί άραγε; Αφού ο Ηγεμόνας διάλεξε ακριβώς αυτούς για να του κάνουν τη δουλειά του, να διαλύσουν την Ελλάδα εκ θεμελίων;

Ελπίζω, οι Έλληνες διανοούμενοι να δουν σύντομα όλα αυτά τα πράγματα που στέκονται σήμερα ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, και να τα στήσουν κάποτε στα πόδια τους.

Επίλογος

Θα ήθελα να επεκταθώ στο θέμα αυτό περισσότερο, αλλά ήδη το άρθρο έχει κάπως ξεχειλώσει και σταματώ εδώ, παραπέμποντας για τα θέματα που εθίγησαν σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μου, που δεν έχουν χάσει καθόλου την επικαιρότητά τους. Να αναφέρω όμως, ότι η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ πολιτικούς που να έχουν σχέση με την πραγματικότητα και όχι με ιδεολογικές φούσκες και φανταστικές επαναστάσεις.

Πραγματισμός είναι στην φιλοσοφική θεωρία ότι πρακτικά ωφελεί στη καθημερινή ζωή. Σύμφωνα με τον πραγματισμό η πράξη έχει προτεραιότητα έναντι της θεωρίας καθώς και η εμπειρία έναντι των αμετάβλητων αρχών. Οι ιδέες, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του πραγματισμού, δανείζονται τα νοήματά τους από τις συνέπειές τους και η αλήθειά τους προκύπτει από την επαλήθευσή τους. Βλέπουμε τίποτα απ’ αυτά στην Ελλάδα; Εγώ όχι. Αυτό που βλέπω είναι η άγνοια, η απειρία, η ασυδοσία, η φουσκολογία και οι …ξερόλες και τίποτε γνωρίζοντες, σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πώς σχεδιάζει ο Ηγεμόνας να χρησιμοποιήσει αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει τους Κινέζους στον Πειραιά και τους Ρώσους με τον „Turkish-Stream“ στην Θεσσαλονίκη δεν είναι ακόμη ορατό στον ορίζοντα. Σίγουρα όμως θα βρει τον τρόπο, διότι θα ήταν οξύμωρο να υποθέσουμε, ότι θα μείνει αδιάφορος σε έναν ζωτικής σημασίας για τα  συμφέροντά του διάδρομο ενός από τους δύο βασικούς εχθρούς του. Ας περιμένουμε λίγο, οι επόμενες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα το δείξουν. Γεγονός είναι, ότι όπως ο ΓΑΠ κέρδισε τις εκλογές του 2009 αρνούμενος να στηρίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που είχε προτείνει ο Καραμανλής και ο Τσίπρας κέρδισε τις τελευταίες εκλογές αρνούμενος να στηρίξει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που είχε προτείνει Σαμαράς (από συμπτώσεις πάμε καλά!), έτσι και τώρα προβλέπονται δράσεις και γεγονότα, παρόμοια με αυτά που οδήγησαν στην ακύρωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Οι καταλήψεις κτιρίων και οι δράσεις των τρομοκρατούν μοιάζουν σαν προάγγελοι αυτών που θα ακολουθήσουν.

Η Ελλάδα είναι προ πολλού ένα φailed state, ένα μπατιρισμένο, φαλιρισμένο κράτος. Και οι μόνοι που δεν το αντιλήφθηκαν αυτό ακόμη, είναι οι κάτοικοί της, αυτοί που περιμένουν από ανώριμους και τελείως ανίκανους ηγέτες την σωτηρία τους, αντί να τους περιθωριοποιήσουν και να τους αποβάλλουν από το κοινωνικό και πολιτικό σώμα. Και όσο θα φωνάζουν, θα διαμαρτύρονται και δεν θα βλέπουν, ότι και οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τα χάλια τους, τόσο και η θηλιά στο λαιμό τους θα σφίγγεται περισσότερο. Γιατί ο Ηγεμόνας έχει συμφέρον, να προωθεί τέτοιες μαριονεττες για πρωθυπουργούς και πολιτικούς, που λόγω βλακείας θα του κάνουν τη δουλειά του. Ιδιαίτερα τώρα που η μία πατερίτσα του, οι ΗΠΑ, εξασθενεί σημαντικά ενώ Ρωσία και Κίνα ενδυναμώνουν.

Ζητείται λοιπόν ο ηγέτης, που σαν νέος Μέγας Αλέξανδρος θα προσπαθήσει να συγκεντρώσει τους πολιτικά διασπασμένους και ιδεολογικά πολτοποιημένους Έλληνες σε μία γροθιά, θα ανορθώσει οικονομικά και κοινωνικά την χώρα και όταν αυτή κάπως ενδυναμώσει, θα κάνει μια σχετικά ανεξάρτητη και πολυεδρική πολιτική. Σε συνεργασία με την Ρωσία και την Κίνα, που με τον αγωγό η μία, τον διάδρομο για την Ευρώπη η άλλη, θα μπορούσαν να κάνουν την Ελλάδα έναν εμπορικό και βιομηχανικό κόμβο όπως είναι το Ρόττερνταμ και το Αμβούργο (βλέπε και Balkan: Was jetzt sofort geschehen muß. Wirtschaftshilfe. Ein wirtschaftliches Sofortprogramm für den Balkan im Kontext einer neuen Weltwirtschaftsordnung).

Και από τον Έλληνα ζητείται να καθίσει κάτω, να βάλλει τα κομμάτια του πολιτικού και κοινωνικού παζλ σε μια σειρά, να σεβαστεί τον ηγέτη που θα αναδειχθεί και να σταματήσει να παίζει το παιχνίδι του διχασμού που του επιβάλλουν ο Ηγεμόνας με τα ντόπια τσιράκια του. Έναν διχασμό, που τον κρατά αιχμάλωτο και ταπεινωμένο σαν ζητιάνο και κακομοίρη πού κλαίει τη μοίρα του. Τέλος μ‘ αυτή την κακομοιριά και την ζητιανιά.