Όποια Ελληνίδα θέλει να ξεσκατώνει ξεκουτιασμένες γριές και γέρους που πάσχουν από άνοια σε γηροκομεία, νοσοκομεία και άλλα τέτοια ιδρύματα της Γερμανίας, ας τρέξει να προλάβει το τραίνο για τον παράδεισο επι της γης, που μόνο επιφανειακά φαίνεται παράδεισος
Εισαγωγή
«Κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά», τραγουδούσε (τραγούδι, από την τραγωδία) ο Καζαντζίδης την δεκαετία του 60. Η μετανάστευση δεν είναι καλή, όμως τα μοιρολόγια και οι αναστεναγμοί του Καζαντζίδη δεν ήταν τυχαία, αλλά συνόδευαν μια προμελετημένη τομή στην ελληνική κουλτούρα, που απέβλεπε στην ριζική μεταβολή του ψυχοθυμικού του Έλληνα. Που έγινε με την ανοχή και λόγω βλασκείας των υπευθύνων της τότε κυβέρνησης, που δεν κατάλαβαν, πως και για ποιους λόγους συνετελείτο αυτός ο μεταβολισμός του ελληνικού ψυχισμού (βλέπε και το άρθρο μου «Μουσικά ακούσματα, κοινωνία και πολιτική»), αυτουνού, που στην Ελλάδα έμελλε να διαμορφώσει το μουσικό αισθητήριο και κυρίως την κοινωνική ψυχολογία του Έλληνα, κάνοντάς τον από ευρωπαίο ή τουλάχιστο βαλκάνιο σε ανατολίτη. Όποιος δυσκολευεται, ας μπει στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, όπου θα διαπιστώσει, ότι η Ελλάδα την εποχή εκείνη μετατέθηκε πολιτικά και «γεωγραφικά» από την Νοτιοανατολική Ευρώπη στην Αραβική Μέση Ανατολή. Διερωτήθηκε κανείς γιατί;
Και τι σχέση έχει αυτό με την μετανάστευση, θα ρωτήσει κάποιος. Έχει και παραέχει. Διότι το ελληνικό τραγούδι του 50 (Δανάη, Νινή Ζαχά, Τώνης Μαρούδας, Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκος Γούναρης κ.α.) που κυριαρχούσε μέχρι την πρώτη μετανάστευση, είχε όλα τα συστατικά που θα έκαναν τον Έλληνα προοδευτικό και παραγωγικό, ενώ τα λεγόμενα λαϊκά τραγούδια, τα τραγούδια/τραγωδίες της κακιάς κοινωνίας, της μαστούρας και του περιθωρίου ήταν αυτά που συνόδευαν τον Έλληνα της λεγόμενης „εργατιάς, αυτόν που με τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες και τις καταλήψεις έκλεισε τα εργοστάσια που προαιώνιζαν μια βιομηχανική ανάπτυξη, τον έκαναν άνεργο και τον έθισαν στις δήθεν επαναστατικές διαδηλώσεις και όσα άλλα χειρότερα ακολούθησαν απο τότε. Και συγχρόνως τον έκαναν έναν μίζερο ανατολίτη, που αντι για αυτοκριτική καταριέται αυτούς (ποιούς;) που φταίνε για τα χάλια του, μια και δεν είναι εις θέσιν να κάνει κάτι που θα μπορούσε μεσοπρόθεσμα να τον στηρίξει, ψυχικά και υλικά.
Και μ‘ αυτή την ψυχοβιολογική μετάλλαξη του Έλληνα, βρισκόμαστε μπροστα στο σύνδρομο της διπολικής διαταραχής, της λεγόμενης μανιοκατάθλιψης, από την οποία πάσχει σήμερα ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Που τα βλέπει όλα μαύρα κι‘ άραχλά, διακατέχεται απο απελπισία και έλλειψη προοπτικής ή καταριέται την «κακούργα κοινωνία» και στους εχθρούς μας από το εξωτερικό. Και αμέσως μετα την βρίσκει με μια πρόσκαιρη μπουζουκοκατάνυξη και μουσική του σκυλάδικου, που εναλλάσεται απο εξαλλοσύνες (δεν πληρώνω, δεν υπακούω, κάτω το κράτος, κάτω οι νόμοι, συλλαλητήρια, καταλήψεις κτιρίων κ.λπ.). Που διαρκούν τόσο, ώσπου να πέσει και πάλι στην φάση της κατάθλιψης.
Το ψυχοπαθολογικό αυτό φαινόμενο δυστυχώς δεν το έχει ερευνήσει κανείς μέχρι σήμερα και βέβαια δεν ελήφθησαν και κάποια μέτρα αναστροφής του από κυβέρνηση, σχολείο, ιδρύματα ή πολιτικά κόμματα. Κανείς τους δεν ερεύνησε το θέμα εις βάθος, δεν έβγαλε κάποια επιστημονικά στηριγμένα συμπεράσματα καί ούτε βέβαια έθεσε σε εφαρμογή κάποιο πρόγραμμα καταστολής (εκτός απο τα φάρμακα που πλουτίζουν τις εταιρίες αυτών που μας επέβαλλαν το Μνημόνιο και βρίσκονται όλες σε εβραϊκά χέρια). Έτσι για την διπολική διαταραχή των Ελλήνων το μόνο αντίδοτο είναι το φάρμακο ή η περιρρέουσα γνώμη, ότι αιτία της είναι το κυβερνών κόμμα, η λάθος ιδεολογία ή η κοινωνία.
Με αυτά που ανέφερα ανωτέρω δεν μπορεί όμως να λειτουργήσει ένα κράτος με την κοινωνία του κισμέτ στον φονικό ανταγωνισμό που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας καλώς-κακώς έγινε μέλος. Πως άλλωστε, όταν η νεολαία του πάει σε σχολεία, γυμνάσια και πανεπιστήμια με μόνο σκοπό να πάρει ένα χαρτί για να βρει μια τεμπέλική θέση στο Δημόσιο και κατά τα άλλα περνάει τον καιρό της με το καθιερωθέν μοντέλλο του χασομέρικου φραπέ στο καφενείο, παίζοντας «επανάσταση» στους δρόμους, επισκεπτόμενη κάποιο σκυλάδικο …ή το φαρμακείο για τα παντός είδους χάπια που χρειάζονται εναντίον της μανιοκατάθλιψης; Και κάνοντας σήμερα σκέψεις για μετανάστευση, σε κράτη, όπου, όπως φαντάζεται, τα δολλάρια και τα μάρκα βρίσκονται στον δρόμο, οι δυνατότητες σταδιοδρομίας είναι άπειρες και οι γκόμενες την περιμένουν στη γωνία, για να την πάρουν στο ζεστό κρεβάτι τους.
Η μετανάστευση στη Γερμανία
Για τους περισσότερους μετανάστες όλα αυτά ήταν, είναι και θα παραμένουν μέχρι νεωτέρου, όνειρα θερινής νυκτός. Αυτοί που σταδιοδρομούν στο εξωτερικό είναι σε αναλογία περίπου τόσοι, όσοι σταδιοδρομούν και στην Ελλάδα, οι καλλιτέχνες που επιπλέουν ακόμη λιγότεροι και εκείνοι που ικανοποιούν τις κατά την γνώμη τους ανικανοποίητες ντόπιες μάλλον αποκρύπτουν, το ότι τελικά καταφεύγουν στη γνωστή Μαριγούλα Μαριγώ. Οι φαντασιώσεις όμως έχουν παγιοποιηθεί και τις φαντασιώσεις αυτές τις ενισχύει και η γερμανική προπαγάνδα με ψευδείς ισχυρισμούς, ότι υπάρχουν θέσεις εργασίας, ότι η Γερμανία είναι μια μοντέρνα χώρα με δυνατότητες σταδιοδρομίας και άλλα τέτοια ωραία και καλά. Όπου όμως ακούς πολλά κεράσια, πάρε και μικρό καλάθι:
- Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του έγκυρου Chroniknet ακόμη και την δεκαετία του 60, όταν ήρθαμε εμείς, η πρώτη φουρνιά μεταναστών από την Ελλάδα, Ιταλία και Πορτογαλία, στην Γερμανία υπήρχαν κατά μέσον όρο ετησίως 460.000 άνεργοι εργάτες, που έπερναν για 12 μήνες 78,40 Μάρκα επίδομα ανεργίας. Αυτά που αναφέρουν οι επίσημες γερμανικές ανακοινώσεις και στατιστικές, ότι την δεκαετία του 60 επικρατούσε μια Vollbeschäftigung (πλήρης απασχόληση) ή ακόμη και Überbeschäftigung (υπεραπασχόληση!) δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι Γερμανοί μας έφεραν για να μας χώσουν σε βαριές και ανθυγιεινές δουλειές (εμένα σ’ ένα βρωμερό και ανθυγιεινό γαλβανωτήριο ενός εργοστασίου μεταλλικών ειδών και μετα στο τμήμα βερνικώματος ενός εργοστασίου επίπλων στο Gütersloh) και για να μας πληρώνουν ωρομίσθια πολύ κατώτερα από τα αντίστοιχα ωρομίσθια του Γερμανού. Κάτω απ‘ αυτές τις συνθήκες περίπου 245.500 ξένοι εργάτες, απογοητευμένοι, επιστρέψαν το 1967 στις πατρίδες τους.
- Σήμερα κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα τα παρδαλά, παίζουν τις σειρήνες του Οδυσσέα για να τραβήξουν νέους ανθρώπους στη Γερμανία. Οι πολιτικοί είναι όμως ή βλάκες ή πορωμένοι, γιατί έπρεπε να γνωρίζουν, ότι δεν υπάρχουν τόσες κενές θέσεις εργασίας, αλλά ότι η Γερμανία εφαρμόζει μια εκλεκτική, επιλεκτική πολιτική με το σκεπτικό, ότι από τις χιλιάδες επιστήμονες, ίδιως μηχανικούς, που θα τρέξουν στον παράδεισο, θα επιλέξουν τους άριστους που θα συμβάλλουν στην δημιουργία νέων τεχνολογιών για την διατήρηση της γερμανικής πρωτιάς στις εξαγωγές, αυτό που ζητούν επιμόνως οι οργανώσεις των βιομηχάνων και τα ινστιτούτα τους. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, τ‘ αποδιαλόγια, θα καταλήξουν στις στρατιές των ανέργων, των υποαπασχολούμενων και αυτών που θα επισκέπτονται τις «κουζίνες της σούπας».
Η γερμανική ευημερία, το Wohlstand, είναι λοιπόν μια οπτική απάτη. Πόσοι από μας της πρώτης γενιάς «προόδεψαν»; Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι έχουν σήμερα μια σύνταξη γύρω στα 500 ευρώ, που μόλις τους επιτρέπει να πιούν έναν καφέ σε πλαστικό κύπελλο, όρθιοι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι ενός Imbiss. Και για να πληρώσουν το ενοίκιο, που πολλές φορές είναι ακριβότερο απο την σύνταξη, τρέχουν στις υπηρεσίες προνοίας για επιδότηση. Πριν όμως βγούνε στη σύνταξη, πώς να το κάνουμε, κατέβαιναν το καλοκαίρι στην Ελλάδα με το αυτοκίνητο που είχαν αγοράσει με δόσεις, καλούσαν φίλους και συγγενείς στην ταβέρνα και παριστάνανε τον μπρούκλη. Τελικά έμειναν όμως εδώ, γιατί σαν μπατίρης συνταξιούχος δύσκολα μπορείς στο χωριό σου να παριστάνεις τον πλούσιο, γιατί οι πατριώτες μας μας πήρανε χαμπάρι.
Ελλάδα και μετανάστευση
Πάμε πίσω στον Καζαντζίδη. Αν είναι κάτι σωστό στις τραγωδίες του, αυτό είναι το ότι η «κακούργα μετανάστευση» «μας πήρε απ’ τον τόπο μας, τα πιο καλά παιδιά». Το γιατί φεύγουν, το σκίτσαρα λίγο παραπάνω. Δεν είναι κάτι το αναπόφευκτο, το κισμέτ, θέλημα Θεού, δεν είμαστε ο αιώνιος Οδυσσέας, αλλά θέμα της οικονομικής, κοινωνικής και εν γένει αναπτυξιακής πολιτικής του κράτους, το ότι το ελληνικό κράτος δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να οργανωθεί και να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα κρατούσαν τον κόσμο στον τόπο του.
Τέτοιες εξηγήσει δεν μπορούσε βέβαια να δώσει ο Καζαντζίδης, ούτε και αυτοί που ακόμη και σήμερα προωθούν τα μοιρολόγια του, κι’ ας θεωρούνται προοδευτικοί ή δεν ξέρω τί (βλέπε και τις προσφορές των CD στο topontiki.gr, το antinews.gr και αλλού). Έτσι το μόνο που είχε να πει ο Καζαντζίδης και οι σημερινοί Καζαντζίδηδες στον μετανάστη είναι μια παρηγοριά: «Κάνε κουράγιο μετανάστη, κάνε λεβέντη μου υπομονή, του γυρισμού σου το καράβι, πάλι μια μέρα θα φανεί». Που δυστυχώς για τους περισσότερους, το καράβι αυτό δεν φάνηκε ποτέ. Έμειναν εδώ, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, την Αυστραλία, ζώντας στο περιθώριο της κοινωνίας, ξημεροβραδιαζόμενοι σε κάποιες ελληνικές κοινότητες, κλεισμένοι στο σπίτι τους ή με το πλαστικό κύπελλο του καφέ στο χέρι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι ενός Imbiss. Και σιγά-σιγά πεθαίνουν. Το ελληνικό νεκροταφείο του Βερολίνο, ένα μέρος του προτεσταντικού νεκροταφείου «Friedhof Zum Heiligen Kreuz» που παραχωρήθηκε το 2003 στην Ελληνική Κοινότητα, έχει γεμίσει τάφους, που από μήνα σε μήνα αυξάνονται (η φωτογραφία αριστερά είναι ήδη τριών ετών!).
Η Γερμανία: Παράδεισος ή μια χώρα του στυγνότατου καπιταλισμού;
Μια οδηγία προς τους ναυτιλομένους, όπως έλεγε πριν το ραδιόφωνο. Η Γερμανία δεν είναι αυτή που βρήκαμε εμείς όταν ήρθαμε εδώ το 60, όπου οι μελλοντικοί εργοδότες μας μας περίμεναν στο σταθμό, για να μας πάνε με φορτηγάκι σε μια εργατική εστία (Wohnheim) και να μας δώσουν αμέσως δουλειά. Η βιομηχανική παραγωγή της έχει μειωθεί, γιατί τα εργοστάσια πήγαν στην Νοτιοανατολική Ασία, όπου οι μισθοί είναι 100-200 ευρώ το μήνα. Αυξήθηκαν όμως σημαντικά οι υπηρεσίες, όπως φαίνεται και από το μερίδιο της βιομηχανικής παραγωγής στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, που έπεσε στο 25%, ενώ το μερίδιο των υπηρεσιών ανήλθε στο 69% (στοιχεία απο το Kostenlosen Basis-Account freischalten © Statista 2014). Ακόμη και στο δρόμο που μένω, σε μια καλή συνοικία του Βερολίνου, το κάθε τρίτο μαγαζί έχει γίνει αρτοπωλείο ή κομμωτήριο και οι υπάλληλοι του είναι οι εργατικότατοι Τούρκοι και Τουρκάλες της 2. και 3. γενιάς. Ο Έλληνας του φραπέ δεν θα δούλευε ποτέ σε τέτοια καταστήματα, αυτός είναι πλασμένος για ανώτερα, καλλιτέχνης, ζωγράφος και άλλα τέτοια!
Ποια Γερμανία θα βρούν λοιπόν αυτοί που έρχονται σωρηδόν σήμερα; Θα προσπαθήσω να δώσω μια εικόνα για τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν, με επίκεντρο το Βερολίνο. Γιατί Βερολίνο; Γιατί η πόλη αυτή με τις πολυδάπανες διαφημιστές εκστρατείες και την προπαγάνδα στα παγκόσμια μέσα, έχει γίνει η Μέκκα όχι μόνο των τουριστών, αλλά και των μεταναστών, ντόπιων και ξένων, ιδίως δε της ελληνικής νεολαίας. Όλοι, γερμανοί και ξένοι, έρχονται εδώ κατά χιλιάδες για να ανοίξουν μια μπουτίκ, ένα εργαστήριο για την ανάπτυξη νέων καλλιτεχβικών τεχνολογιών, να γίνουν ηθοποιοί, συγγραφείς ή ζωγράφοι. Όμως προσοχή. Οι περισσότεροι ντόπιοι φέρνουν και τα ανάλογα λεφτά που τους έδωσαν οι γονείς τους και δεν νοιάζονται, αν τα μαγαζιά τους βγάζουν τα ενοίκια ή όχι. Για τους ξένους όμως τα πράγματα είναι κάπως στριμώκολα. Μερικοί προσκολλούνται σε κάποια ερασιτεχνική καλλιτεχνική γκρούπα ή το παίζουν για ένα διάστημα ηθοποιός, ζωγράφος και άλλα τέτοια ωραία και καλά, μεσοπρόθεσμα όμως καταλήγουν σε κάποιο γιαπί σαν μπογιατζήδες, αν βέβαια βρουν εκεί μια δουλειά, γιατί εκεί προτιμούνται Πολωνοί και άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι, που ξέρουν τη δουλειά και είναι και εργατικοί. Οι δε υπόλοιποι τρέχουν στα εναπομείναντα ελληνικά εστιατόρια για απασχόληση σαν γκαρσόνια ή λαντζέρηδες και δεν φτάνουν. Γι’ αυτά όμως λίγο αργότερα.
Η Γερμανία, αγαπητοί μετανάστες in spe, είναι σήμερα μια υπερθετικού βαθμού κοινωνία των δύο τάξεων: Από τη μια οι τακτοποιημένοι αστοί με τα χοντρά αυτοκίνητα και τις γεμάτες τσέπες, αυτοί οι καλοντυμένοι και καλοταϊσμένοι που μας δείχνουν στον κινηματογράφο, το διαδίχτυο, στα πολύχρωμα προγράμματα της Deutsche Welle και από την άλλοι όλοι οι άλλοι, αυτοί που «γυρίζουν το ευρώ τρεις φορές» στο ταμείο του ALDI ή του LIDL, οι καταχρεωμένοι (κατά μέσον όρο 20.000 ευρώ ανά κεφαλήν και Γερμανό), αυτοί που στο Βερολίνο παίρνουν επιδόματα φτώχειας και τρέχουν στα ιδρύματα «Berliner Tafel»/»Mit Laib und Seele» που προσφέρουν δωρεάν ληγμένα τρόφιμα, οι άστεγοι (το Βερολίνο έχει 25.000 άστεγους, που κοιμούνται κάτω από γέφυρες), οι επαίτες, αυτοί που ψάχνουν στους καλάθους των σκουπιδιών για κάτι φαγώσιμο κ.λπ. κ.λπ. Υπερβολές; Ε, όποιος το πει αυτό έχει ήδη πέσει θύμα της ραφινάτης γερμανικής προπαγάνδας, εις υγείαν του.
Μισθοί και ημερομίσθια, αγορά εργασίας
Να αναφέρω εδώ ορισμένα στοιχεία σχετικά με τα εισοδήματα και την αγορά εργασίας/την ανεργία στη Γερμανία. Σύμφωνα με την „4η έκθεση φτώχειας και ευημερίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για το 2013“ (Vierter Armuts- und Reichtumsbericht der Bundesregierung 2013), το δέκα τοις εκατό των γερμανικών νοικοκυριών διαθέτει περισσότερο από το μισό των καθαρών περιουσιακών στοιχείων της χώρας, το 14 έως 16 τοις εκατό του πληθυσμού, 11.500.000 έως 13.000.000 άτομα, πλήττεται από σχετική φτώχεια. Αυτό οφείλεται στα νομοσχέδια της κυβέρνησης, που επιτρέπουν χαμηλούς μισθούς και ένα επίδομα φτώχειας (Hartz-IV) που ανέρχεται στα 374 ευρώ. „Η φτώχεια είναι πολιτικά επιθυμητή“, γράφει το περιοδικό „Der Spiegel“. Και όποιος είναι φτωχός, έχει ελάχιστες πιθανότητες να καλυτερέψει τη θέση του. Μέχρι σήμερα γύρω στα πέντε εκατομμύρια Γερμανών μπορούσαν να απολαμβάνουν το χαμηλό ωρομίσθιομισθό, που ανέρχεται στα 8,68 €, αυτό όμως αναθεωρείται τον Ιούνιο του 2014, γιατί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ετοιμάζει έναν νόμο που θα τον καταργήσει.
Τί σημαίνει αυτό; Ότι τα πέντε αυτά εκατομμύρια Γερμανών θα περάσουν στις κατηγορίες των χαμηλοσυνταξιούχων των χιλίων ευρώ, από τα οποία όμως θα πρέπει να αφαιρεθούν τουλάχιστον τα μισά για ενοίκιο. Και αν αφαιρεθούν και τα έξοδα για θέρμανση, τηλέφωνο κ.λπ., ο χαμηλοσυνταξιούχος θα ζει με 200-250 ευρώ το μήνα. Στην Ελλάδα με τέτοια εισοδήματα ζείς οπωσδήποτε καλύτερα, γιατί σχεδόν όλοι οι Έλληνες έχουν δική τους κατοικία.
Η Bundesagentur für Arbeit (ο Ομοσπονδιακός Οργανισμός Απασχόλησης) και οι οικονομολόγοι των μεγάλων τραπεζών υπολογίζουν, ότι στις αρχές του 2014 υπήρχαν στη Γερμανία 3.136.000 άνεργοι. Δεν λένε όμως, πόσοι εργαζόμενοι ανήκουν στην κατηγορία των εργαζομένων με σύμβαση εταιρών που δανείζουν εργάτες σε επιχειρήσεις (που λέγονται σκλαβοπάζαρα) ή με σύμβαση εργασίας μικρής διαρκείας (βλέπε και Kurzarbeitsverhältnisse). Και αυτό σημαίνει, ότι εκατομμύρια μισθωτών στην Γερμανία παίρνουν τόσα, που δεν τους φτάνουν για να ζήσουν από την εργασία και γι‘ αυτό κάνουν και μια δεύτερη, άλλοι εργάζονται σε Minijobs, Teilzeitjobs, χαμηλοαμειβόμενη Teilzeitarbeit κ.λπ. Να σημείώσω επίσης, ότι η η εργασία λεγόταν στην Γερμανία πριν Arbeit, σήμερα λέγεται Job, μια απασχόληση χρονικά περιορισμένης διαρκείας), από την οποία συνήθως δεν μπορείς να ζήσεις.
Η στατιστική της Bundesagentur für Arbeit αναφέρει, ότι τον Δεκέμβριο του 2013 υπήρχαν στην Γερμανία περίπου 37 εκατομμύρια απασχολούμενοι. Από αυτούς όμως μόνο τα 24 εκατομμύρια είχαν μια πλήρη απασχόληση, ενώ οι υπόλοιποι είχαν μια λεγόμενη ελάχιστη ή ασήμαντη απασχόληση και από αυτούς μόνο τα 5 εκατομμύρια είχαν μια εργασία με εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Και ο κάθε πεμπτος από αυτούς τους εργαζόμενους πληρώνεται το λίγο, ώστε πρέπει να βελτιώσει τις αποδοχές του με μια δεύτερη ή τρίτη εργασία ή να ζητήσει ένα επίδομα φτώχειας.
Τι δυνατότητες και προοπτικές υπάρχουν;
Αντιγραφω από το πάντα επίκαιρο άρθρο μου «Άρον άρον το φευγιό για τη Γερμανία...» που έγραψα εδώ στις 13.01.2013:
«1. Όταν εμείς ήρθαμε στην Γερμανία, ή χώρα αυτή βρισκόταν στο επίγειο της μεταπολεμικής της ανάπτυξης, οι βιομηχανίες της δούλευαν στο φουλ και υπήρχε έλλειψη φτηνών εργατικών χεριών.
2. Σήμερα η Γερμανία, παρά τις ωραιοποιήσεις της στατιστικής της για ανεργία, φτώχεια κ.λπ., έχει ελάχιστες θέσεις για μόνιμη εργασία (αυτά τα καταλάβαν και οι νεόφερτοι και θα μας τα πούν οι ίδιοι παρακάτω).
3. Παρά τις παραπλανητικές δηλώσεις γερμανών υπουργών και της ίδιας της καγκελαρίου Μέρκελ ότι υπάρχουν θέσεις εργασίες και παρά τις προθυμοποιήσεις κάποιων συμπατριωτών μας να βοηθήσουν όσους θέλουν να έρθουν για να εργασθούν εδώ, η πραγματικότητα είναι κάθε άλλο παρά ρόδινη.“
Για το ίδιο θέμα έχω δημοσιεύσει εδώ στο berlin-athen.eu και το άρθρο μου Brain Drain ή οι ανοιχτές φλέβες της Ελλάδος, όπου έδειχνά, ότι η δήθεν έλλειψη εργατικών χεριών στη Γερμανία είναι ένας μύθος και η μετάστευση είναι ένας όλεθρος για την Ελλάδα, γιατί της στερεί το καλύτερο και ζωτικότερο ανθρώπινο υλικό της και της καταστρέφει το μέλλον της. Όμως στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Η νεολαία μας αντί να διαβάζει κάτι το χρήσιμο για την γκλάβα και το μέλλον της, ασχολείται με πολέμους κατά της ελληνικής κυβέρνησης, με αγώνες για επιστροφή στον χαμένο παράδεισο των δανεικών, με βρισιές κατά των ιδεολογικών και πολιτικών αντιπάλων της και με κάθε είδους φλυαρίες και τιτιβίσματα στο Twitter και το Facebook. Τι βγήκε μέχρι σήμερα από όλες αυτές τις επαναστατικές και κοινωνικές αναστατώσεις; Μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε και ο ακόμη βουλευτής στο ελληνικό Κοινοβούλιο Geoffrey Παπανδρέου.
Η γη της επαγγελίας της νεολαίας μας, το Βερολίνο
Πριν λίγο καιρό ο φούστης κυβερνών Δήμαρχος του Βερολίνου (ο πρωθυπουργός του κρατιδίου του Βερολίνου), Klaus Wowereit, είπε σε μια συνέντευξη που έδωσε εκείνο το «Berlin ist arm aber sexy» (Το Βερολίνο είναι φτωχό, αλλά σέξι). Ναι, είχε δίκαιο, και τα δύο είναι σωστά: Το Βερολίνο είναι ένα από τα φτωχότερα κρατίδια της Γερμανίας. Και το Βερολίνο είναι ο παράδεισος, προσοχή, όχι των γοήτων από τον Νότο, αλλά των απανταχού της γης φούστηδων.
Μερικά στατιστικά στοιχεία για το Βερολίνο: Σύμφωνα με την Bundesagentur für Arbeit, το Ομοσπονδιακό Γραφείο Εργασίας, η ανεργία στο κρατίδιο του Βερολίνου ανέρχεται σήμερα (2013/2014) στο 13,9%, ενώ ο μέσος όρος ανεργίας στην Γερμανία βρίσκεται στο 7,9%.
Στο Βερολίνο έχουν καταμετρηθεί περίπου 200.000 νοικοκυριά, που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Γιατί; Ανεργία, δουλειές με μειωμένο μισθό ή περιορισμένης διαρκείας, υψηλά ποσοστά ανεργίας, υψηλό κόστος ζωής, άνθρωποι που ζουν από επιδόματα και άλλα τέτοια. Αυτά τα περίπου 200.000 νοικοκυριά είναι τόσο χρεωμένα, που „έχουν δυσκολίες πληρωμής“ των παγίων εξόδων τους, όπως γράφουν διακριτικά οι γερμανικές εφημερίδες. Πέρσι το ποσοστό των χρεωμένων νοικοκυριών ανήρχετο στο 12 έως 13 τοις εκατό, που σημαίνει, ότι κάθε έβδομο με όγδοο νοικοκυριό ήταν χρεωμένο, ένα ποσοστό, που είναι πολύ υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο (9 έως 10 τοις εκατό). Και επειδή η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί, τα 19 επίσημα αναγνωρισμένα συμβουλευτικά κέντρα που έχουν δημιουργηθεί δεν αρκούν για να εξυπηρετήσουν τους χιλιάδες θιγόμενους, ενώ ο μέσος χρόνος αναμονής για την παροχή συμβουλών είναι τρεισήμισι μήνες και στις συνοικίες Pankow και Spandau μέχρι και έξι μήνες.
Ο Greek Berliner
Με την συρροή νέων Ελλήνων στο Βερολίνο έχει δημιουργηθεί και ο Έλληνας Βερολινέζος, Greek Berliner. Το είδος αυτό ανθρώπινης ύπαρξης είναι ένας νέος, που συνήθως έχει πανεπιστημιακά χαρτιά και ήρθε πριν λίγο καιρό στο Βερολίνο για να κάνει καριέρα.
Διαβάστε λοιπόν μια προσωπογραφία αυτουνού του Greek Berliner στο άρθρο «το φαινόμενο του Greek Berliner», που δημοσίευσε το ιστολόγιο grassrootreuter.wordpress.com στις 10.08.2012:
«Ο greek berliner είναι νέος γεμάτος όνειρα. Ήρθε στο Βερολίνο γιατί φίλοι, του είπαν πως είναι μια ιδανική κοινωνία. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο greek berliner είναι άνθρωπος “εναλλακτικός” με ποδήλατο και όπως απαιτεί το καθήκον των ημερών μας είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή ο πιο ριζοσπάστης greek berliner ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, (χωρίς βέβαια να λείπουν αυτοί που συμπαθούν το ανθρωπιστικό έργο της Χρυσής Αυγής). Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχει και ο μπαχαλάκιας greek berliner που μετακόμισε από την πλατεία εξαρχείων στο Kreuzberg. Ο μπαχαλάκιας greek berliner ίσως είναι αυτός που μάχεται περισσότερο από όλους για αυτόν τον ιδιότυπο “πατριωτισμό”, γεμάτος περηφάνια για την καταγωγή του είναι έτοιμος να δώσει “μαθήματα” επανάστασης στον αποτυχημένο κινηματία γερμανό Βερολινέζο.
Ο greek berliner κάνει συνήθως παρέα μόνο με άλλους του είδους του και όταν καμιά φορά τυχαίνει να βρίσκεται κάποιος άλλος “αλλοεθνής” δεν πτοείται συνεχίζει να μιλάει ελληνικά. Άλλωστε όλοι πρέπει να μάθουν ελληνικά, την γλώσσα που έδωσε τα φώτα στον παγκόσμιο πολιτισμό. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη φιγούρα σε αυτό το ζήτημα, κυρίως άντρες, αλλά και γυναίκες. Κάνουν στενή παρέα με άλλους του νότου κυρίως Ισπανούς και Ιταλούς. Άλλωστε για τον greek berliner δεν υπάρχει τίποτα σαν το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Ξέρει ότι δεν “κολλάει” με τους κρύους ανθρώπους του βορρά. Άλλωστε και στο sex για τον πάντα straight και περήφανο greek berliner, οι νότιοι είναι hot. Ποτέ βέβαια δεν του πέρασε από το μυαλό ότι ίσως έχει και κάποια ρατσιστική προτίμηση στον νότο. O greek berliner θυμίζει πολύ την Ελλάδα του “ομορφάντρα”.
Οι συζητήσεις ποικίλουν στον κύκλο των greek berliners, με κάποιες βέβαια να έχουν πάντα προτεραιότητα. Η θλίψη του για την κατεχόμενη Ελλάδα από τους τραπεζίτες και αλήτες πολιτικούς τον εξαγριώνει. Θέλει να φύγουν όλοι. Πριν μεταναστεύσει στο Βερολίνο τον έβρισκες πολύ συχνά στην πλατεία Συντάγματος μαζί με άλλους αγανακτισμένους.
Ο greek berliner συχνά νιώθει ταπεινωμένος με όποιον αποκαλεί τα Σκόπια Μακεδονία. Πάντα όμως διορθώνει τους αφελείς ανθέλληνες ξένους ότι η Μακεδονία είναι γη ελληνική.
Ο greek berliner είναι άνθρωπος κατά βάση κοινωνικός. Του αρέσει πολύ να βγαίνει έξω σε bar, συνήθως εκεί που δουλεύει κάποιος άλλος φίλος του είδους του. Συνήθως στα bar του αρέσει να κουτσομπολεύει και να ειρωνεύεται άλλους. Προσέχει πολύ όταν βγαίνει έξω να μην πέσει σε κανένα πουστρομάγαζο, είναι βλέπεις μεγάλο πρόβλημα στο Βερολίνο (ίσως από τα λίγα) και πάντα φροντίζει να χλευάζει αυτό το αρρωστημένο life style. Όμως όπως επαναλάβαμε και πιο πριν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει το techno και πάνε στο gay friendly berghain. Είναι βλέπεις το καλύτερο club στον κόσμο. Το dark room όμως είναι απαγορευμένη ζώνη, αν και ορκίζεται πως δεν έχει πρόβλημα με τους gay, δεν είναι ομοφοβικός, αρκεί βέβαια να μην του την πέφτουν.
Ο greek berliner δεν είναι σεξιστής αλλά πάντα περιμένει την κοπέλα του να καθαρίσει και να μαγειρέψει(έτσι έκανε και η μαμά του), άλλωστε γύρισε κουρασμένος από την δουλειά.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ανακεφαλαίωση στην ζωή του νεοέλληνα στο Βερολίνο. Αυτής της νέας γενιάς που ήρθε να αναζητήσει το “γερμανικό όνειρο” σε μια χώρα σταθερή που προσέχει τα οικονομικά της και τους πολίτες της. Αν κάποιοι θεωρείτε αυτήν εδώ την πραγματικότητα τραβηγμένη σας προκαλώ να κάνετε μια βόλτα εκεί που συχνάζει ο greek berliner, χωρίς αμφιβολία η δυσοσμία της μικρογραφίας του ελληνικού βούρκου θα σας γίνει αντιληπτή αμέσως“.
Επίλογος
Οι νέοι που έρχονται σήμερα στην Γερμανία δεν έρχονται, όπως εμείς, αποκλειστικά και μόνο για να δουλέψουν. Οι περισσότεροί τους έχουν πιο υψηλούς στόχους, θέλουν να βρούν μια white collar θέση ή γίνουν καλλιτέχνες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, τέτοια πράγματα. Πολλοί φέρνουν μαζί τους και κάποιο «κομπόδεμα» απ’ το σπίτι, που τους επιτρέπει να τη βγάζουν για ένα διάστημα. Και άλλοι, κι’ αυτοί με κομποδέματα ή επιδοτούμενοι απο οργανώσεις του Σόρος κ.α. τέτοιων, έρχονται για να ενισχύσουν τις τάξεις των γερμανών μπαχαλάκηδων της Αντίφας και της φασαρίας (η φωτογραφία απο την κατάληψη του ελληνικού Προξενείου). Όσοι πάλι δεν φέρνουν μαζί τους χρήμα, ξημεροβραδιάζονται σε κάποια ελληνικά εστιατόρια που τα κάναν στέκια, ψάχνοντας για καμμιά δουλεία σαν γκαρσόνι και κατηγορώντας τον εστιάτορα ότι τους εκμεταλλεύεται.
Δουλειές γενικά υπάρχουν, όμως μόνο για ορισμένες κατηγορίες, για γιατρούς φερ‘ ειπείν, όπου όμως η δουλειά είναι εξουθενωτική και δεν υπάρχουν τα ελληνικά συνδικάτα για να κάνουν απεργίες. Ή δουλειά ή δρόμο.
Δουλειές υπάρχουν και για όσες κοπέλες θέλουν να ξεσκατώνουν γριές ή ξεκουτιασμένους γέρους στα γηροκομεία.
Άλλου είδους δουλειές γιόκ.
Όποιος θέλει έρχεται. Προσωπικά όμως νομίζω ότι, όποιος έχει πραγματικά όρεξη να δουλέψει και όχι να το παίζει καλλιτέχνης ή επαναστάτης του κώλου, μπορεί να το κάνει και στην Ελλάδα. Συλλογή, κατεργασία και εξαγωγή βοτάνων, παραγωγή ειδικών τυριών, γεωργία και κτηνοτροφία γενικά. Και μάλιστα με χρηματοδότηση από ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η φυγή είναι και ένα χαρακτηριστικό δειλίας. Όποιος έχει όρεξη για δουλεία, δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα. Ακούει κανείς;
Δείτε και το βίντεο „Das Märchen vom Fachkräftemangel“ (το παραμύθι της έλλειψης ειδιευμένων εργατικών χεριών), στα γερμανικά, κάποιοι θα γωρίζουν, πως μπορεί να μεταγλωττισθεί
https://www.youtube.com/watch?v=nfWVulKyRq0
Rubrik: Thema/Θεμα
von Εμμανουήλ Σαρίδης
