Επειδή υπάρχει πλήρης σύγχυση για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, θα προσπαθήσω και από την δική μου πλευρά να αναλύσω ορισμένα φαινόμενα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, που είναι εκτός συζήτησης, γιατί έτσι βολεύει το σύστημα
Θα ξεκινήσω με ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, που πολλές φορές υπήρξε προφητικός:
ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο,
ψεύτικα ήταν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους – πού πια καιρός – μας συνεπαίρνει.
Αυτά έγραφε ο ποιητής, που ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες σήμερα. Παρεμπιπτόντως πρέπει να τονίσω ότι ποτέ δεν έχω διαψευστεί στις προβλέψεις μου κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Τα περισσότερα άρθρα αποτελούν κεφάλαια από διάφορα βιβλία μου ή προηγούμενες αναλύσεις, που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο, γιατί, για το σύστημα και τα υποτακτικά του, ήταν απαγορευμένα.
Θα ξεκινήσω στην παράθεση των κειμένων που θα λάβουν χώρα ανά δύο ημέρες, ξεκινώντας από σήμερα με μια διατύπωση που έχει την έννοια αξιώματος και αποτελεί την θέση της Αριστερής Πλατφόρμας: ΕΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ «ΣΥΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ» ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΣΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Οι προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη και γενικότερα αποτελούν ένα πρόγραμμα παροχών, που έχει σχέση με το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο όλης της μεταπολίτευσης, (εκτός από τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης) που βασικά ισχυριζόταν ότι «λεφτά υπάρχουν», απλώς τα λεφτά αυτά ήταν δυστυχώς δανεικά. Μερικοί τα θεωρούσαν μάλιστα «δανεικά και αγύριστα». Τους διέψευσε όμως η σκληρή πραγματικότητα, που δεν έχει σχέση με ιδεοληπτικές φαντασιώσεις και βέβαια με την διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα. Όλοι αυτοί από όλες τις ιδεολογικές κατευθύνσεις ζούσαν σε έναν κόσμο φανταστικό, εκτός τόπου και χρόνου και μάλλον θέλουν με την μέθοδο της φυγής, να συνεχίζουν να ζουν σ’ αυτόν τον ανύπαρκτο παραδεισένιο χρόνο και τόπο.
Όλα αυτά τα φαινόμενα πρόκειται στην σειρά των αναλύσεών μου να καταθέσω στο επόμενο χρονικό διάστημα. Μπορείς βέβαια, για να πω και το τελευταίο στο εισαγωγικό αυτό σημείωμα, να υπόσχεσαι στον καθένα λαγούς με πετραχήλια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι η πραγματικότητα.
Εκ προοιμίου ωστόσο δηλώνω καθαρά και ξάστερα και θα προσπαθήσω να αποδείξω με την παράθεση των αναλύσεών μου ότι τα μνημόνια και αντιμνημόνια δεν ήταν και δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας, γιατί έτσι όπως πολιτευτήκαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης, απαξάπαντα, δεν υπήρχε διαφυγή. Το πρόβλημα είναι τι κάνεις για να βγεις απ’ αυτά. Με ευχολόγια φυσικά δεν γίνεται ούτε με «αριστερές ή δεξιές» φαντασιώσεις. Το βασικό πρόβλημα είναι η πρωτοφανής παρακμιακή μας πορεία από συστάσεως του ελληνικού κράτους, βασικά η παρασιτική μας νοοτροπία. Γιατί ο παρασιτισμός δεν εντρυφά μόνο στην οικονομία, αλλά κυρίως στα μυαλά μας. Η Ελλάδα στην μεταπολίτευση απετέλεσε ένα τεράστιο φρενοκομείο, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Με αυτήν την έννοια την τα φαινόμενα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις με πολιτικούς ή οικονομικούς όρους παρά με όρους της ψυχοπαθολογίας του Έλληνα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ι. Συμπτώματα, αφορμές και αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα
Η σημερινή κρίση είναι πρωταρχικά κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, γιατί το πολιτικό σύστημα είναι εκείνο που καθορίζει όλες τις λειτουργίες ενός κράτους και συνεπώς και του ελληνικού.
Οι πολιτειακοί θεσμοί, τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν απαξιωθεί και απονομιμοποιηθεί στην συνείδηση της κοινωνίας, λόγω κυρίως διαπλοκής και διαφθοράς, όπως και οι σχέσεις εξουσίας κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Η δημοκρατία έχει υπονομευθεί παντοιοτρόπως. Τίποτε πια δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στον πολίτη, ο οποίος έχει χάσει πλήρως τον προσανατολισμό του, εξαιτίας της ιδεολογικής τρομοκρατίας και πλύσης εγκεφάλου που εφαρμόζει το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα με τα μέσα που διαθέτει.
Το σύστημα αυτό στο σύνολό του ευθύνεται για την πλήρη κατεδάφιση των πνευματικών και ηθικών αξιών, της εθνικής πολιτιστικής παράδοσης, πάνω στην οποία εδράζεται η ύπαρξη, συνοχή και προκοπή μιας κοινωνίας.
Η οικονομική κρίση, με την μνημονιακή και αντι -μνημονιακή πολιτική, συνιστά σύμπτωμα και όχι αιτία της κρίσης.
Η απάλειψη του χρέους από μόνο του, κάτω από τις ίδιες συνθήκες και τους ίδιους όρους, που οδήγησαν στην κρίση, δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση. Θα συνεχίσει απλώς με άλλη μορφή, ένταση και έκταση. Όσο παραμένει ακόμη κυρίαρχο το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που δημιούργησε τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα με τις συνέπειες της κρίσης, δεν πρόκειται στην ελληνική κοινωνία να αλλάξει τίποτε ουσιαστικά.
Επιπροσθέτως το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, γιατί και αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα, (όπως και μνημόνιο – αντιμνημόνιο), που δεν έχει σχέση με τις αιτίες της κακοδαιμονίας, που μαστίζει την Ελλάδα. Θα ήταν πολύ αφελές να πιστεύει κανείς ότι το ευρώ δημιούργησε το χρέος και ότι με την επιστροφή στην δραχμή θα σωθούμε. Εκείνοι που το προπαγανδίζουν στην πλειονότητά τους υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, από εκείνες που προπαγανδίζουν.
Το πρόβλημα στην ουσία του είναι η καταστροφική πολιτική που εφάρμοσαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση και ως ανάξιοι πολιτικοί εκφραστές της κοινωνίας, ασπαζόμενοι και εφαρμόζοντας ένα παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που μας οδήγησε στα δανεικά και την καταστροφή.
Ελεγχόμενα στην πλειοψηφία τους από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, οδήγησαν τον τόπο, μέσω του κομματικού κράτους, των πελατειακών σχέσεων, του άκρατου λαϊκισμού, της σχεδιασμένης διαπλοκής, και της γενικότερης συντεχνιακής νοοτροπίας και πρακτικής όλων των φορέων του δημόσιου βίου, στην πλήρη χρεοκοπία, διαφθορά και σήψη: πολιτική, κοινωνική, οικονομική και κυρίως πολιτισμική. Το λέει ξεκάθαρα ο Ανώνυμος Έλλην της Ελληνικής Νομαρχίας το 1806: «Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατήσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η πολιτεία βαδίζει προς θάνατον».
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε αναλογικά και χωρίς υπερβολή ότι υπήρξαμε το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Είναι αυτονόητο, αλλιώς θα ήταν παράλογο, ότι αυτοί που μας οδήγησαν με την πολιτική τους στο χείλος του γκρεμού, στην αποικία χρέους, δεν είναι δυνατό να μας σώσουν, γιατί είναι όμηροι ενός οικονομικού μοντέλου, που κυριαρχείται από την παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη, που στοχεύει στην καταστροφή μας.
Έως λίγο πριν την κρίση, τα κόμματα διαγκωνίζονταν ποιο θα προσφέρει περισσότερους μισθούς και συντάξεις με δανεικά, χωρίς να νοιάζονται για την πλήρη και προϊούσα κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Εκτός αν υποθέσουμε ότι δεν γνώριζαν, οπότε πάλι είναι υπόλογα, λόγω ανικανότητας.
Η πατρίδα μας περνά την χειρότερη κρίση από συστάσεως του ελληνικού κράτους, με εξαίρεση ίσως την Μικρασιατική Καταστροφή και τον εμφύλιο, με αποτέλεσμα το κενό που δημιούργησαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης να το καλύψει σε μεγάλο βαθμό η Χρυσή Αυγή. Η μετάλλαξη που υπέστη ο Έλληνας μέσα στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν συγκρίνεται ούτε με τα τετρακόσια χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς.
Αγωνιστήκαμε εμείς οι Έλληνες τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια το λιγότερο, δημιουργώντας έναν αξεπέραστο πολιτισμό με μια ανώτερη ποιότητα, για να καταλήξουμε στη βαρβαρότητα και τον κίνδυνο αφάνειας μέσα σε λίγα χρόνια, ακριβώς λόγω αυτής της παρακμής. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί οι οποίοι για λόγους υποκρισίας, λαϊκισμού ή κακώς εννοούμενου πατριωτισμού θέλουν να αγνοήσουν η διαστρεβλώσουν αυτήν την πικρή πραγματικότητα.
Οι πολίτες, που έχουν και αυτοί ένα μερίδιο της ευθύνης, μέσα στη δίνη της κρίσης, δεν εμπιστεύονται πλέον τίποτε και κανέναν. Ασφαλώς υπάρχει ιεράρχηση ευθυνών.
Όμως δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας έφεραν στα σημερινά δεινά και αυτοί που ως αντιπολίτευση, είτε ήταν ανίκανοι, είτε δεν ήθελαν να αντισταθούν σε μια κατάσταση που τους βόλευε με τη πολυδαίδαλη διαπλοκή και διαφθορά στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο, είναι τελείως αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι. Οποιαδήποτε μεταμφίεση και παραλλαγή δεν μπορεί να καλύψει το κενό που έχουν δημιουργήσει.
Η πραγματικότητα αυτή εγκυμονεί κινδύνους τόσο για τα εθνικά θέματα, όσο και για τα κοινωνικά, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους σε μια διαλεκτική σχέση.
Πολιτικοί φορείς που αποσυνδέουν το ένα από το άλλο (διάσταση εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική συγχρόνως) διαπράττουν ένα εγκληματικό λάθος, που μπορεί να οδηγήσει και σε εθνική καταστροφή, όταν το πράττουν μάλιστα από ιδεολογία ή για να ακριβολογούμε, από ιδεοληψία. Ο λόγος είναι απλός: Η οικονομική κρίση μπορεί να είναι αναστρέψιμη, όπως μας δείχνει η ιστορική μας εμπειρία, εθνική καταστροφή όμως όχι. Μια ήττα στα εθνικά είναι ήττα του Λαϊκού Κινήματος, είναι ήττα του ελληνικού λαού, είναι ήττα ακόμη και αυτής της «ταξικής πάλης». Ομολογείται ακόμη και από τους κύκλους της αριστεράς ότι είμαστε «αποικία χρέους» και «προτεκτοράτο», που σημαίνει ότι ο αγώνας μας έχει και εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά και όχι μόνον ταξικά.
Το σύστημα πάσχει και η θεραπεία δεν μπορεί να προκύψει, όπως τονίσαμε, από εκείνους που είναι οι κύριοι υπαίτιοι.
Εξωθεσμικοί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας συνετέλεσαν τα μέγιστα στην καταστροφική αυτή πορεία, μετατρέποντας τα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε όργανα εξυπηρέτησης του ντόπιου και ξένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που με τη σειρά τους, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, μετέβαλαν την πλειοψηφία των πολιτών σε εγωιστικά, εγωκεντρικά και χειραγωγούμενα καταναλωτικά υποκείμενα. Κονιορτοποίηση των πάντων και κατάργηση κάθε συλλογικότητας.
Η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικοί της φορείς, από δεξιά και αριστερά, εντάχθηκαν τελικά στην παγκοσμιοποιημένη, νεοφιλελεύθερη οικονομία της αγοράς, η οποία υπηρετεί τη Νέα Τάξη και την στρατηγική της.
Τα ίδια εξωθεσμικά κέντρα αποδύονται σε αγώνα κατάλυσης της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας και συρρίκνωσης της πληθυσμιακής ύπαρξης, (υπογεννητικότητα, γήρανση του πληθυσμού, φυγή της Νεολαίας και των επιστημονικών της δυνάμεων, ανεξέλεγκτη εισροή από στρατιές λαθρομεταναστών ως Δούρειος Ίππος της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης, κατάργηση της εθνικής ταυτότητας και της ιστορικής εθνικής μνήμης κ.λπ).
Η μετατροπή της πατρίδας μας δια της βίας σε μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα, εξαιτίας της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας και η αδιαφορία ή συνδρομή των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, κυρίως κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, εγκυμονεί κινδύνους για την ίδια την εθνική ύπαρξη και επιβίωση. Η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, κατ’ εντολήν των «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας», ιδιαίτερα των ΗΠΑ, αυτόν τον σκοπό υπηρετεί.
Ο τελικός στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας, ώστε να αποκλειστεί η περίπτωση, να ασκήσει η Ελλάδα μια ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εθνική πολιτική.
Το πρόσφατο παράδειγμα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον νεώτερο και το παλαιότερο της Κύπρου είναι πολύ διδακτικό.
Τα ελλαδικά και εξωελλαδικά κέντρα προτίμησαν να διχοτομήσουν το νησί, για να ελέγχεται από τις τρεις νατοϊκές δυνάμεις, Αγγλία, Τουρκία και Ελλάδα, ώστε να μην υπάρχει πια ο κίνδυνος ενός «Κάστρου της Μεσογείου», όπως θεωρούσαν τον Μακάριο, στην κρίσιμη αυτή γεωστρατηγική και γεωπολιτική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Περιοχή απ’ όπου περνούν τα πετρέλαια της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και απ’ όπου θα αντληθούν στο μέλλον οι υδρογονάνθρακες, ως στρατηγικό όπλο της παγκόσμιας οικονομίας. Στρατηγικό όπλο, που θέλει να ελέγχει η Δύση, αποκλείοντας κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα. (Ποτέ η ΔΕΠΑ δεν επρόκειτο να δοθεί στην Ρωσία).[1]
Η μοντέρνα Αριστερά, κυρίως η αναθεωρητική, με τον παγκοσμιοποιημένο διεθνισμό της, που, εργάζεται για την «ταξική πάλη» και την «διαρκή επανάσταση», αδιαφορεί για τα εθνικά αυτά θέματα, τα οποία είναι εκτός των ενδιαφερόντων της. Εξ ου και το κολοβό: «Ενωτικό Κοινωνικό Κίνημα». Το «Εθνικό», ως εθνικιστικό πιθανόν, λείπει συνειδητά από τον τίτλο της. Ο διαχωρισμός από τη μια σε εθνομηδενιστές, δηλαδή αποδομητές του έθνους κράτους και της εθνικής συνείδησης και θιασώτες μιας πολυπολιτισμικής, διεθνιστικής ιδεοληπτικής αντίληψης, και από την άλλη σε εθνοκάπηλους εθνικιστές, διαιρεί την ελληνική κοινωνία σε αντίπαλα στρατόπεδα, που διασπούν την κοινωνική της συνοχή, δημιουργώντας καταστροφικά εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.
Δημιουργήθηκε συνεπώς ένα τεράστιο πολιτικό κενό, που προσπαθεί, με την στήριξη εξωθεσμικών κέντρων, να καλύψει η Χρυσή Αυγή και πρόσφατα το Ποτάμι των διαπλεκομένων. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Οφείλουμε να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη, γιατί ούτε η δεξιά ούτε η Αριστερά, για τους λόγους που προαναφέραμε, μπορεί να αναχαιτίσει αυτήν την αρνητική εξέλιξη.
Μόνο ένα δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα είναι σε θέση να ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον. Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε κατά κόρο, μήπως και γίνει συνείδηση στον Έλληνα πολίτη, που γίνεται έρμαιο των διαπλεκομένων συμφερόντων, ξεφεύγοντας από τα δόκανα της παραλυτικής και παραπλανητικής προπαγάνδας.
Ανάχωμα σ’ αυτήν την πολιτική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, την οποία υπηρετούν αντικειμενικά (και πέρα από προθέσεις) όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, αποτελεί το έθνος – κράτος, με συνεκτικό ιστό τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο και τη Νεότερη Εποχή. Τον ελληνικό πολιτισμό με τις αξίες του, που μπορεί να αποτελέσει το στρατηγικό όπλο της των Ελλήνων και της Ελλάδας. Αυτόν τον πολιτισμό που οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι και τα εξωθεσμικά κέντρα θέλουν να απαξιώσουν με κάθε τρόπο.
Λαός που αγνοεί, αναθεωρεί, παραχαράσσει, υποτιμά ή καταστρέφει το παρελθόν του και την εθνική του ιδιοπροσωπία, χωρίς να οικοδομεί κάτι ανώτερο ποιοτικά, δεν έχει παρόν και μέλλον.
Η υπονόμευση του εθνικού κράτους, για το λόγο αυτό, συντελεί, όπως αποφαίνεται ο νομπελίστας Γάλλος οικονομολόγος Mauriace Allais, στην «υφαρπαγή απ’ τους λαούς της κυριαρχίας τους, της ελευθερίας τους, της δημοκρατίας τους και της ταυτότητάς τους και την αναγωγή τους από πολίτες σε χειραγωγούμενους καταναλωτές μιας ασύδοτης αγοράς, χωρίς σύνορα και θεσμικό πλαίσιο, χωρίς εγγυήσεις και ελέγχους».[2]
Η εθνική συνείδηση, η ιστορική μνήμη, οι εθνικές παραδόσεις συκοφαντήθηκαν και απαξιώθηκαν σκόπιμα, αντί να εκσυγχρονιστούν σε μια αναβαθμισμένη σύνθεση, για να μπορέσει να εφαρμοστεί το καταστροφικό αυτό παρασιτικό μοντέλο της νεοφιλελεύθερης, καταναλωτικής ευωχίας, υποθηκεύοντας στους δανειστές μας τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας.
Η απελευθέρωση από την δύσκολη αυτή κατάσταση θέλει αγώνες και θυσίες. Δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς «αρετήν και τόλμην», όπως είπε ο εθνικός μας ποιητής Κάλβος.
Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις καινούργιες και πρωτόγνωρες προκλήσεις, για να προκύψουν νέες δυνάμεις και νέοι θεσμοί, καθώς και ένα παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο, για να βγούμε από την κρίση.
Χρειαζόμαστε μ’ ένα λόγο, αξιόπιστα πολιτικά υποκείμενα και νέους υγιείς θεσμούς, που θα αποτελέσουν τα θεμέλια της αναδημιουργίας. Με φθαρμένα έμψυχα και άψυχα υλικά δε χτίζεις μια καινούργια κοινωνία.
Η πατρίδα μας για να επιβιώσει και ξεπεράσει τελικά τα αδιέξοδα χρειάζεται γνήσιους π α τ ρ ι ώ τ ε ς, μακριά από εθνικιστικές και εθνοαποδομητικές πολιτικές και μακριά από κοινωνικές δυνάμεις από δεξιά και αριστερά, που εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές.
Το ζητούμενο σήμερα είναι, ως καθοριστική προοπτική διεξόδου με βάση τον πατριωτισμό, το ή θ ο ς, η α ν ι δ ι ο τ έ λ ε ι α και η α ξ ι ο κ ρ α τ ί α , που απαξιώθηκαν κατά τη μεταπολίτευση και οδήγησαν στην κρίση. Όλα τ’ άλλα μπορούν να βρεθούν άνετα. Ένας πολίτης με ήθος, ανιδιοτέλεια και αξιοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι πατριώτης.
Ένα Πατριωτικό -Παλλαϊκό Κίνημα συνεπώς που θα κατακτήσει την ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία απέναντι στις αποεθνοποιητικές από τη μια και εθνικιστικές δυνάμεις από την άλλη, που απεργάζονται, λόγω υποτέλειας η ιδεολογικής σύγχυσης, την καταστροφή της πατρίδας μας, επειδή υπηρετούν και οι δυο τη στρατηγική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, είναι το ζητούμενο για να βγούμε από την κρίση.
Όπως αναφέραμε στην εισαγωγή η κύρια αιτία της σημερινής κακοδαιμονίας είναι το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το εκφράζουν.
Βασίζονται σε μια ιδεολογία και πολιτική πρακτική, η οποία είναι παρωχημένη και αντικοινωνική, γιατί δεν αντιστοιχεί και δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, που είναι διαφορετικές απ’ αυτές του 19 και 20 αιώνα. Η κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα και επιβάλει την εφαρμογή καινούργιων θεωρητικών εργαλείων ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Πορτογάλου οικονομολόγου και νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου: Η Αριστερά «πίστευε ότι θα κερδίσει τη μάχη στο παρόν με τα όπλα του παρελθόντος. Καθώς η θεωρία δεν ανανεώθηκε, η πρακτική έγινε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο ρεαλισμός και η ουτοπία αποτελειώθηκε από τον οπορτουνισμό».[3] Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα καθ’ ημάς η Δημοκρατική Αριστερά, σαρξ εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Τυχαίο…; Για τη δεξιά φυσικά δε χρειάζεται να κάνουμε λόγο!
Αποτελεί πια κοινό τόπο ότι τα κόμματα μετά την μεταπολίτευση, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης στην πατρίδα μας, όπως προαναφέραμε. Αυτής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος – κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει. Εξ ου και το πειραματόζωο της Ευρώπης: Ελλάς. Ορισμένοι καλοθελητές κατηγορούν τους υποστηρικτές της διατήρησης του έθνους – κράτους, ότι οδηγούν στην απομόνωση και την εθνική περιχαράκωση. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Η διατήρηση της διαφορετικότητας ενός έθνους δεν σημαίνει απομόνωση και εχθρότητα προς τα άλλα έθνη. Το αντίθετο μάλιστα. Συμβάλλει ουσιαστικά σε ουσιαστική και όχι τυπική προσέγγιση των Λαών, γιατί ακριβώς σέβεται την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα των άλλων. Απλώς τονίζει ότι οποιαδήποτε υπερεθνική ενότητα και συνεργασία πρέπει να σέβεται απαραιτήτως την πολιτισμική ταυτότητα και τις παραδόσεις των εθνών – κρατών. Για τον λόγο αυτό είναι υπέρ μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης με βάση την ισότητα και αμοιβαιότητα και όχι την υποταγή και την εξάρτηση φυσικά.
Αντιστροφή της πορείας απαιτεί ένα νέο κίνημα με μια ιδεολογία και μια πολιτική, που να δίνει προ πάντων όραμα στη νεολαία και λύσεις από τα ποικίλα αδιέξοδα, στα οποία μας οδήγησαν τα κόμματα αυτά.
Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες του Πανεθνικού – Παλλαϊκού Κινήματος:
Πρώτο. Χωρίς μια δημιουργική και ανατρεπτική ιδεολογία, ένα καινούργιο κοινωνικό όραμα, που θα εμπνέει, θα συνεγείρει τους πολίτες και θα κινητοποιεί, δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή.
Δεύτερο. Μια ιδεολογία απαιτεί και μια ανάλογη οργανωτική δομή, που θα οργανώσει ένα δυναμικό, μαζικό, λαϊκό κίνημα, για την υλοποίηση αυτού του οράματος.
Τρίτον. Αλλαγή όλης της πολιτικής που δημιούργησε τα αδιέξοδα και εφαρμογή μιας δημιουργικής σε όλα τα επίπεδα εναλλακτικής πολιτικής, με την εφαρμογή ενός παραγωγικού μοντέλου, που θα ανορθώσει την οικονομία
- II. Απαραίτητη ιστορική αναδρομή για τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα
Η σημερινή κρίση στην πραγματικότητα δεν ξεκινάει από το 2009 και δώθε.
Αυτή η κρίση που βιώνουμε τώρα με τόσο δραματικό τρόπο είναι η κορυφή του παγόβουνου, όπως συνηθίζουμε να λέμε, που αποτελεί το μικρό μόνο μέρος μιας τραγικής αλήθειας που κρύβεται στο βάθος της μεταπολίτευσης. Είναι σαφές ότι, άμα δεν γνωρίζεις το παρελθόν, δεν μπορείς να οικοδομήσεις το μέλλον. Αυτή η αλήθεια αποτελεί κανόνα. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν».[4]
H σημερινή κρίση έχει την προϊστορία της, που ξεκινάει από την αρχή της μεταπολίτευσης, επωάζεται και εκτρέφεται ως καρκίνος όλο αυτό το χρονικό διάστημα έκτοτε και καταλήγει στο συγκεκριμένο οδυνηρό αποτέλεσμα, που ζούμε σήμερα με την κρίση χρέους. Πολλοί είναι οι γενεσιουργοί παράγοντες. Θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τους κυριότερους.
Δεν προήλθε με άλλα λόγια ως «κεραυνός εν αιθρία», όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν οι διάφοροι επιτήδειοι, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, δηλαδή τα πολιτικά κόμματα και τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης», που κατέχουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «νταβατζήδες», που κόπτονται υποτίθεται στα ηλεκτρονικά μέσα που κατέχουν, υπέρ του χειμαζόμενου Έλληνα, ενώ στην ουσία αποτελούν μαζί με τα χρεοκοπημένα και φαύλα πολιτικά κόμματα και συνδικάτα, καθώς και τους διεφθαρμένους αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς, τους κύριους υπαίτιους αυτής της καταστροφικής πορείας και μάλιστα προς ίδιον αποκλειστικά όφελος. Εξαιρέσεις, όπως είπαμε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αυτά τα εξωθεσμικά λεγόμενα κέντρα, εντός και εκτός Ελλάδας, που οδηγούν με την γκεμπελική προπαγάνδα τους, να ψηφίζουν οι Έλληνες σαράντα χρόνια τώρα της καταστροφή τους.
Στο σημείο αυτό φυσικά υπεισέρχεται το πρόβλημα των υπαιτίων της κρίσης. Ποια δηλαδή είναι η ιεράρχηση των ευθυνών; Έχουν οι Έλληνες πολίτες την ίδια ευθύνη με όσους άσκησαν εξουσία όπως κόμματα, συνδικάτα, δημόσιοι οργανισμοί, ΜΜΕ κ.λπ. Έχουν λιγότερη αναλογικά, δεν έχουν καμία ευθύνη και ούτω καθεξής.
Το τελευταίο είναι ένα θέμα που θα το εξετάσουμε ξεχωριστά, παρ’ όλο που κατά καιρούς έχουμε κάνει ορισμένες επισημάνσεις, γιατί είναι πολύ σημαντικό, να κάνουμε έναν καταμερισμό ευθυνών.
Όμως εκ προοιμίου θα πρέπει να τονίσουμε ότι το ψάρι βρωμάει πρώτα από το κεφάλι, όπως διδάσκει η κοινή λογική. Και το «κεφάλι» είναι όσοι άσκησαν εξουσία είτε άμεσα είτε έμμεσα. Όσοι υπηρέτησαν αυτό το σύστημα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Βασικά πρέπει να ξεκινήσουμε από τις απαρχές της μεταπολίτευσης.
Αναλογικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ιδιοφυΐα, για να μην πω μεγαλοφυΐα, είχε αυτή τη δυνατότητα, όμως για το κακό: «Αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική», όπως έγραφα στην παραίτησή μου από το ΠΑΣΟΚ το 1977. Εκμαύλισε και εκφύλισε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και κατάφερε μέσω της διαφθοράς και του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου, να καταλάβει και να νέμεται την εξουσία. Την βαθιά αιτία γι’ αυτήν την κατάντια πρέπει να αναζητήσουμε στον εμφύλιο, του οποίου τα αποτελέσματα εκμεταλλεύτηκε επιδέξια ο Ανδρέας Παπανδρέου).[5]
Όλοι οι επίγονοι πρωθυπουργοί, μηδενός εξαιρουμένου, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, ακολούθησαν το καταστροφικό του μοντέλο. Και αυτό δεν ήταν άλλο από το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε στην Ελλάδα, όταν ανέλαβε την εξουσία. Το ονομάζουμε παρασιτικό, γιατί παρά τον πακτωλό των χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση (τους Κουτόφραγκους, οι έξυπνοι υποτίθεται ήμασταν εμείς), βασίστηκε στον προγραμματισμένο και σχεδιασμένο δανεισμό, καταστρέφοντας παράλληλα κάθε παραγωγική βάση της πατρίδας μας. Έκτοτε ζούσαμε μόνο με δανεικά. Έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».[6] Μέσω της καταναλωτικής της αποσύνθεσης ενσωματώθηκε στο σύστημα. Και για να έχουμε άλλοθι, τα ρίχνουμε στους ξένους. Πάντοτε οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Έτσι αποκτηνώθηκε ο Έλληνας. Ευτυχώς όχι όλοι. Θα ήταν πολύ τραγικό, αν συνέβαινε τούτο.
Όμως οι συνέπειες δυστυχώς ήταν πολύ μεγαλύτερες γι’ αυτούς που δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι. Και σ’ αυτό πήραν μέρος με άπληστη βουλιμία Έλληνες πολίτες από όλες τις παρατάξεις.
Εκείνοι, που λόγω αξιοπρέπειας, ζούσαν στην εξαθλίωση, τώρα ζουν στην χρεοκοπία! Κοντά στα ξερά, κάηκαν, που λέει ο λαός, και τα χλωρά, χωρίς φυσικά να έχουν καμία ευθύνη.
Εδώ εντοπίζεται ένα τεράστιο έγκλημα. Το να πληρώσεις, γιατί εγκλημάτησες, είναι δίκαιο, το να πληρώσεις και με το παραπάνω μάλιστα, χωρίς να φταις ο ίδιος, είναι έγκλημα καθοσιώσεως, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ελαφρύ όρο.
Και όμως όλα αυτά συνέβησαν στην μεταπολίτευση και κυρίως μετά την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, γιατί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας, όπως αναφέραμε προηγουμένως. Αριστερά και δεξιά θεώρησε ότι το κράτος της ανήκε. Οπότε επέπεσαν επάνω του και το καταλήστεψαν. Φυσικά δεν έφτανε μόνο αυτό. Πήραν και δανεικά, γιατί ήταν άπληστοι. Τη ζημιά φυσικά την πλήρωσε το ένα τρίτο του ελληνικού λαού, που υπήρξε το θύμα όλης της υπόθεσης και τώρα με την κρίση θα την πληρώσουν τελικά τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού, αλλά κυρίως η νεολαία.
Την καταστροφική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου διαπιστώσαμε ήδη αμέσως μετά την μεταπολίτευση.
Ο δεύτερος, θα λέγαμε, που επεσήμανε τον καταστροφικό ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου, που θα ακολουθούσε με την άνοδό του στην εξουσία, ήταν προς τιμήν του, ο εκδότης Βίκτωρ Παπαζήσης, μια προσωπικότητα με ήθος και αγωνιστικότητα, ο οποίος γνώριζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του πριν την δικτατορία. Από τότε δεν του είχε καμία εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Αξίζει προς επίρρωσιν όλων των ανωτέρω να παραθέσω την μαρτυρία του Β. Παπαζήση, που αναφέρει σχετικά ο Βασίλης Φίλιας στο βιβλίο του: Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα. Σε σύσκεψη της Δημοκρατικής Άμυνας στις 5.10.1974 με θέμα τη συνίδρυση του ΠΑΣΟΚ και με τη συμμετοχή της Δημοκρατικής Άμυνας, και την απόφαση της πλειοψηφίας για συνίδρυση, είπε ο Βίκτωρ Παπαζήσης, διαχωρίζοντας τη θέση του, τα εξής προφητικά: «Φεύγω από τη Δημοκρατική Άμυνα, διότι δεν συμφωνώ με τη συμμετοχή μας στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Χρειάστηκαν τεσσεράμισι χρόνια για να πειστώ ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι επικίνδυνος και αναξιόπιστος και σεις μου δώσατε τα στοιχεία γι’ αυτό. Μου χρειάζεται περισσότερος χρόνος απ’ ό,τι διαθέσαμε σ’ αυτές τις συζητήσεις, και νέα πειστήρια, για να πεισθώ περί του αντιθέτου. Επικαλούμαι τη λογική ενός απλού επιχειρηματία (έστω και ενός μπακάλη), που δε δίνει περισσότερο από μια φορά βερεσέ. Εσείς δίνετε απεριόριστη πίστωση σ’ έναν αποδεδειγμένα αναξιόπιστο πελάτη. Σας εύχομαι καλή τύχη και σας προειδοποιώ ότι σ’ ένα χρόνο περίπου θα σας πετάξει σα στημένη λεμονόκουπα. Όχι πριν, διότι σας έχει ανάγκη για να στήσει την εικόνα του. Όχι μετά, διότι υπάρχει κίνδυνος να εδραιωθείτε».[7] Όπως τα είπε έτσι και εξελίχτηκαν τα πράγματα ακριβώς. Και ένα άλλο συγκλονιστικό, που εξομολογήθηκε για τον Ανδρέα Παπανδρέου ο στρατηγός Α. Παπατέρπος, ένας άνθρωπος ακέραιος, στον Βασίλη Φίλια πριν πεθάνει: «Είχες πολύ δίκιο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άνοιξα τα μάτια μου, όταν σε κάποια στιγμή ειλικρίνειας μου είπε: «Η δικτατορία έφερε τη νεολαία πολύ αριστερά, χρέος και αποστολή μας είναι να την επαναφέρουμε στον ίσιο δρόμο…».[8] Ακόμη κι αν τα λόγια αυτά δεν είναι αλήθεια, όμως η προφητεία επαληθεύτηκε. Γι’ αυτό και κάποιος, που γνωρίζει πρόσωπα και πράματα, είπε ότι η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από ακριτομυθίες, επιπροσθέτως, συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου αναδεικνύονται μερικές φορές, άθελα προφανώς, ορισμένες αλήθειες, που αλλιώς θα έμεναν στο σκοτάδι. Ο Γιάννης Καψής στο βιβλίο του Για να ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει[9] αναφέρει μια σκηνή με τον Γιάννη Αλευρά, ο οποίος καταφέρεται κατά του Ανδρέα Παπανδρέου με βαριές φράσεις, από τις οποίες αποσιωπά ο συγγραφέας τις περισσότερες. Λέει ο Αλευράς τα εξής απίστευτα: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι απαράδεκτος, είναι επικίνδυνος, είναι ο ολετήρας του έθνους, είναι…είναι...».[10] Όλα αυτά όμως έγιναν μετά, όταν πια άρχισαν να φαίνονται στην πράξη τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της λαϊκίστικης πολιτικής του.
Η μαρτυρία ου Βίκτωρα Παπαζήση και η δική μου που παραθέτω πιο κάτω είχαν προηγηθεί, πολύ πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Να λοιπόν τι έγραφα τότε στην παραίτησή μου, στις 13.3.1977, προβλέποντας τα μύρια κακά που θα έρχονταν (ενός κακού δοθέντος): «Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη τακτική, άρχισα να αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και τη μέθοδο που ακολουθούσε το Κίνημα τότε. Οι ενδείξεις έγιναν πια βεβαιότητα πριν από το προσυνέδριο στις 16 Μαρτίου 1975 και ύστερα ό,τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό. Από κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία.. Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει...».[11]
Στο σημείο αυτό για την ιστορία και την καλύτερη κατανόησή της θα πρέπει να εξηγήσουμε ορισμένα πράγματα που φαίνονται λίγο παράξενα. Π.χ. γιατί να τα βάλει ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτα με τους παλαιοκομματικούς; Αυτό πρέπει κάποιους να ξενίζει. Το πράγμα είναι απλό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να στερεώσει την μονοκρατορία του, μέσω της σαλαμοποίησης των αντιπάλων του, ξεκίνησε από τους παλαιοκομματικούς, που του είχαν φέρει αντιρρήσεις στα σχέδιά του στις αρχές. Τους τρομοκράτησε και τους οδήγησε στη σιωπή. Παλαιοκομματικοί, όπως ήταν, δεν βολευτούν και κατάλαβαν πολύ νωρίς (και ο Γιάννης Αλευράς ανάμεσα σ’ αυτούς, που έφερε κάποιες αντιρρήσεις στην αρχή και ο Απόστολος Κακλαμάνης και άλλοι) ότι η καριέρα για την οποία και μόνο ενδιαφέρονταν, εξαρτιόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τα περί «σοσιαλισμού και πράσινα άλογα» τα είχαν ούτως ή άλλως «γραμμένα».
Μετά διέγραψε προγραμματισμένα τη Δημοκρατική Άμυνα, που είχε σημαντικούς διανοούμενους, όπως π.χ. τον Σάκη Καράγιωργα, τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το δάσκαλο, που στη νεολαία και όχι μόνο είναι άγνωστος, παρ’ όλο που πρέπει να είναι υπόδειγμα προς μίμηση.[12] Ακολούθησαν οι Τροτσκιστές και κάποιες παραφυάδες. Η τελική σφαγή έγινε με τα στελέχη του ΠΑΚ, που κατά χιλιάδες, αγωνίστηκαν σε ανύποπτο χρόνο εναντίον της χούντας, χωρίς να προσβλέπουν σε θέσεις και αξιώματα. Εκτός φυσικά από τα παραδείγματα εκείνων που προσκύνησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος και άλλοι στη συνέχεια, βασικά όλη η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς. (Δεν είναι ο Άκης μόνο!) και τους διέφθειρε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το σύστημα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κυριολεκτικά επέλεγε στελέχη που δήλωναν απόλυτη υποταγή στα σχέδια της «ηγεμονίας του». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, «θυσίαζε τους πάντες και τα πάντα στο βωμό της εξουσίας». Είναι αυτός «ο σοσιαλιστής», που ανέδειξε το (δανεικό) χρήμα ως το μεγαλύτερο αγαθό. Είχε πει μάλιστα κάποτε ότι «ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα...».[13] (δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις! Μέσα σε μια δεκαετία το χρέος από 29% το πήγες στο 89% περίπου. Το υπερδιπλασίασε.). Προτίμησε για το σκοπό αυτό όλους τους καιροσκόπους, σοσιαλΗστές, απατεώνες, λωποδύτες καριερίστες, τους οποίους χρησιμοποιούσε ως υποτακτικά του. Αυτούς ήθελε και αυτούς επέλεξε, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κατακτά και να νέμεται άνετα την εξουσία, η οποία τον ενδιέφερε. Τι σχέση μπορούσε να έχει με το ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη -για παράδειγμα και μόνο- η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης, ο Πάγκαλος, ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος και τόσοι άλλοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, που ήταν ουσιαστικά αντι – ΠΑΣΟΚ; Λέγεται προσφάτως ότι οι επίγονοί του εγκατέλειψαν την κληρονομιά του: «Μα αυτή του την πολιτική κληρονομιά δυστυχώς οι επίγονοι την εγκατέλειψαν. Την πρόδωσαν. Επιχείρησαν να την αποδομήσουν».[14] Όμως αυτούς επέλεξε ο ίδιος. Φυσικά εξαιρέσεις υπήρχαν, αλλά απειροελάχιστα λίγες. Και όσοι έντιμοι, απεχώρησαν, όταν διαπίστωσαν μετά από σύντομο ή μεγάλο χρονικό διάστημα την απάτη της αλλαγής και της μετάλλαξης.
Πολλοί βέβαια εγκατέλειψαν το καράβι, όταν άρχισε να βουλιάζει, για να αναζητήσουν σε άλλο καράβι σωτηρία για την καριέρα τους και την προσωπική τους στρατηγική, προσπαθώντας αυτόν τον πάντοτε προδομένο λαό, να τον εξαπατήσουν και πάλι.
Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αυτήν την ιστορία οφείλουμε να γνωρίζουμε, αν θέλουμε να βγούμε από τα αδιέξοδα. Η λήθη της μνήμης του παρελθόντος είναι αυτή που εκδικείται, όταν την αγνοείς. Αν η πορεία συνέχιζε έτσι, όπως την είχαμε σχεδιάσει με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, την οποία όλοι, όσοι έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, πρόδωσαν, τότε ούτε Μητσοτάκης θα υπήρχε, ούτε Σημίτης, ούτε Καραμανλής, ούτε Γιώργος Παπανδρέου, ούτε και οι άλλοι, που καταδυναστεύουν τον τόπο για να τον «σώσουν» και ούτε φυσικά θα βιώναμε τα φαινόμενα που βιώνουμε με τόσο επώδυνο τρόπο σήμερα με την πολυποίκιλη κρίση, η οποία πρωταρχικά είναι πολιτιστική και γι’ αυτό και οικονομική.
Σίγουρα ο Γιώργος Παπανδρέου έδρασε σε διατεταγμένη αμερικανική υπηρεσία για να δημιουργήσει από την Ελλάδα μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα. Αν υπήρχε αξιοκρατία και γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες και όχι το προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Αυτό είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει πια. Καταρρίπτεται η περίφημη κληρονομιά που είχε αφήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ότι δηλαδή «το ΠΑΣΟΚ δεν διαμοιράζεται σε τιμάρια. Δεν τεμαχίζεται. Δεν κληρονομείται». Έχουν συμβεί και τα τρία. Ξέχασε απλώς να τονίσει ότι εξαφανίζεται. ΠΑΣΟΚ λοιπόν τετέλεσται![15]
Και όλα αυτά αφορούν με δυο λόγια το παρελθόν, που όμως ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε. Γιατί αλλιώς δεν μπορούμε με τίποτε να δημιουργήσουμε το μέλλον.
Όμως ας έλθουμε στο παρόν και το μέλλον. Τι μας περιμένει άραγε; Πώς και με ποιο τρόπο θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Υπάρχει διέξοδος; Αυτό είναι το ερώτημα σ’ όλα τα στόματα.
Η άποψή μας είναι ότι η κατάσταση θα συνεχιστεί, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις ή «αποχρώσες ενδείξεις», όπως λένε οι δικηγόροι, ότι αυτά που ζήσαμε στον παρελθόν και οι μέθοδοι που ακολούθησαν και ακολουθούν τα κόμματα σήμερα, έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που να δημιουργούν μια ευοίωνη προοπτική. Το αντίθετο μάλιστα. Η καταστροφική πορεία μπορεί να έχει εκτός από τα κοινωνικά προβλήματα και εθνικές καταστροφές. Προσωπικά, παρ’ όλο που δεν υποτιμώ το πρώτο, με ενδιαφέρει, με «καίει» το δεύτερο (να διαγραφεί η πρόταση αυτή).
Η πρόβλεψή μας λοιπόν είναι ότι το δικομματικό παιχνίδι θα συνεχιστεί και στο μέλλον, χωρίς πολλές αλλαγές απ’ ότι στο παρελθόν. Γιατί; Ίσως μου αντιτείνει κάποιος δικαιολογημένα. Απλούστατα, γιατί η νοοτροπία που καλλιέργησε σαράντα χρόνια το καταναλωτικό μοντέλο με τον ατομικό εγωισμό και το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον πάνω απ’ όλα, με κυρίαρχο το συμφεροντολογικό, ατομικό «εγώ» αντί του κοινωνικού «εμείς», δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τα πάντα μεταβλήθηκαν σε μηχανισμούς και συντεχνίες. Η μία εναντίον της άλλης. Η κοινωνική συνοχή θρυμματίστηκε. Θα λέγαμε ότι δεν υφίσταται καμία δομική αλλαγή, απ’ αυτή που επεκράτησε στην μεταπολίτευση.
Μπορεί τα πρόσωπα και οι συνθήκες να έχουν αλλάξει, όμως το μοντέλο παραμένει στα βασικά του χαρακτηριστικά το ίδιο και λέγεται παρασιτισμός σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στην οικονομία.
Τι σημασία έχει, αν αντί ένα κόμμα στην εξουσία είναι δύο ταυτόσημα; Δύο όψεις τελικά του ίδιου νομίσματος: Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ;
Δυστυχώς δεν έχουμε βάλει «μυαλά», που λέει η κοινή έκφραση. Είναι τα ίδια και χειρότερα. Γιατί τώρα ζούμε σε μια ιδιόμορφη κατοχή και αντίσταση δεν βλέπουμε πουθενά. Η πλειοψηφία περιμένει παθητικά κάποιον σωτήρα ή παραδόθηκε στη μοίρα της, μη βλέποντας κάποια διέξοδο από τα αδιέξοδα.
Το δικομματικό παιχνίδι που εφάρμοσαν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας καλά κρατεί Δύο κόμματα που θα εναλλάσσονται στην εξουσία, για να απορροφούν μια το ένα μια το άλλο την δυσαρέσκεια του κόσμου, όπως θα εξηγήσει ο Σάκης Καράγιωργας πιο κάτω. Ο Έλληνας έχασε την ιδιότητα του πολίτη, όπως την διακήρυττε ο Περικλής στον περίφημο επιτάφιο και μεταλλάχτηκε σε ιδιώτη. Το αποδεικνύει η πραγματικότητα και δεν χρειάζεται επιχειρήματα περί του αντιθέτου.
Δεν είναι ώριμος πολιτικά, γιατί κατάφεραν οι έχοντες και κατέχοντες να τον αλλοτριώσουν, αλλά πολιτικάντικα υπερώριμος, γιατί νομίζει, -έτσι του έμαθαν να πιστεύει ότι, άμα καεί το σπίτι του διπλανού, δεν θα έρθει η φωτιά και στο δικό του. Ο λαϊκισμός με τον οποίο τον χειρίστηκαν τα κόμματα που κυβέρνησαν και τα κόμματα που άσκησαν αντιπολίτευση, τον οδήγησαν και τον οδηγούν σε λάθος δρόμο. Το άλλοθι ότι για όλα μας φταίνε οι ξένοι, μας κρατάει στην παθητικότητα για να μην αλλάξουμε τίποτε.
Τελευταία έγινε τη μόδας και η προπαγάνδα για την επιστροφή στη δραχμή. Αρκετοί για λόγους προσωπικής στρατηγικής, για λόγους προσωπικού συμφέροντος, μιλάν για επιστροφή στη δραχμή ως πανάκεια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει αφανισμό της Ελλάδας, εφόσον δεν γίνει κοινή συναινέσει απ’ όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά μόνο από την Ελλάδα Θα μείνουμε απόλυτα μόνοι, μετέωροι, σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Πρώτον γιατί οι γείτονες και «οι άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» που τους στηρίζουν, θα βρουν την καλύτερη ευκαιρία να μας «ρημάξουν». Ποιος θα τους εμποδίσει: Υπάρχει κανένα κόμμα που θα αντιδράσει; Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει με τον Καραμανλή, όταν έφυγε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Δεύτερον αυτοί που έχουν χρήματα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό ή και στα δύο μέρη, περιμένουν πότε με την επιστροφή στη δραχμή θα διπλασιάσουν ή τριπλασιάσουν τα χρήματά τους, για να αγοράσουν και αυτοί και η ξένοι την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της Ελλάδας. Οι άλλοι που δεν έχουν τίποτε ασφαλώς θα περιπέσουν σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Δεν θα μείνει ούτε «κολυμβιθρόξυλο» σ’ αυτόν τον τόπο. Τρίτον δεν θα επιτρέψουν και οι ίδιοι οι ξένοι την επιστροφή στη δραχμή, μα ούτε και οι ΗΠΑ, αλλά και τα άλλα κράτη της Ευρώπης, γιατί η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει αναγκαστικά απαρχή διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ευρώπης γενικότερα.
Η γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι πολύ σημαντική, για να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της.
Πολλοί μιλούν συνεχώς για εκλογές κ.λπ. Πραγματικά είτε γνωρίζουν είτε για λόγους παραπληροφόρησης και προπαγάνδας διαδίδουν τέτοιες φήμες. Το ερώτημα που τίθεται σ’ όλους αυτούς είναι: Ποιος θα επιβάλει τις εκλογές; Τα ευχολόγια ορισμένων που κοροϊδεύουν τον κόσμο; Ποιοι αποφασίζουν στην Ελλάδα; Εμείς ή οι τροϊκανοί; Έχουν συμφέρον αυτοί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε εκλογές και γιατί, εφόσον δεν τους συμφέρει; Υπάρχει κανένα ρωμαλέο, στιβαρό, δυναμικό λαϊκό κίνημα που θα επιβάλει την θέλησή του; Φυσικά όχι. Αυτά που λεν τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι φρούδες ελπίδες και στάχτη στα μάτια του κόσμου. Με ευχές δεν γίνεται πολιτική. Και το ξέρουν πολύ καλά αυτοί που προπαγανδίζουν εκλογές.
Λύση σαφώς υπάρχει, αλλά όχι από το φαύλο πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε μετά την μεταπολίτευση και από τους φαύλους πολιτικούς, τους οποίους αναδεικνύει το σύστημα με τα μέσα που κατέχει και εργάζεται ενάντια στα συμφέροντα της πατρίδας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε πει, άλλο τι έκανε ο ίδιος: «Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη φωνή του κυρίου της. Γι’ αυτό, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που αποτελούν την ιστορική συγκεκριμενοποίηση της ‘πάλης των τάξεων’ στην εποχή μας – στηρίζονται στους φορείς του Λαϊκού Κινήματος, αποτελώντας ταυτόχρονα τον αποφασιστικό πόλο συσπείρωσής του».[16] Χρειάζεται, όπως είπαμε, ένα πραγματικό Παλλαϊκό Κίνημα που θα βασιστεί στις λαϊκές δυνάμεις που υπάρχουν σ’ όλους τους χώρους: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή. Κυρίως σ’ αυτήν, γιατί εκεί εγκλωβίστηκαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της πολιτικής των άλλων κομμάτων, που τα εγκατέλειψαν στη μοίρα τους.
Χρέος μας είναι αυτά τα λαϊκά στρώματα που πραγματικά υποφέρουν τα πάνδεινα, να τα απεγκλωβίσουμε από την Χρυσή Αυγή, για να μην συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος με χειρότερη μορφή στο μέλλον. Μπορεί να σκεφτεί κανείς, τον εξευτελισμό και την απαξίωση της Ελλάδας, το λίκνο της δημοκρατίας, αν αύριο μεθαύριο αναδείξουν οι εξωθεσμικοί παράγοντες τον ΣΎΡΙΖΑ – ΕΚΜ στην κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή στην αντιπολίτευση; Δεν μας σώζει κανένα πολιτικό λοιμοκαθαρτήριο!
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, τόσο η συντηρητική, εθνοκάπηλη δεξιά, όσο και η εθνομηδενιστική αναθεωρητική αριστερά, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, είναι ενταγμένες εκών άκων στην στρατηγική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Από τις δυνάμεις αυτές δεν μπορούμε να περιμένουμε σωτηρία. Οδηγούν την πατρίδα μας σε έναν άλλου τύπου εμφύλιο, που έχει τα ίδια η παρόμοια αποτελέσματα, όπως και εκείνος.
Λύσεις υπάρχουν. Όχι μία. Πολλές. Ενδεικτικά θα αναφέρω δύο: Πρώτον τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με αιχμή το κατοχικό δάνειο και δεύτερον, λόγω ανθρωπιστική κρίσης το κούρεμα τουλάχιστον του 50% των δανείων και πάγωμα εξυπηρέτησης τους με ρήτρα ανάπτυξης (το έκανε η Γερμανία το 53 με τη συμφωνία των τότε συμμάχων και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης).
Προϋπόθεση για όλα αυτά όχι πολλές, αλλά μία: Πατριωτική κυβέρνηση. Λύση φυσικά πάρα πολύ δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη, γιατί απλούστατα η λύση αυτή εξαρτάται μόνο από μας τους ίδιους.
III. Το εξαρτημένο δικομματικό σύστημα και η διέξοδος
Το καίριο θέμα που πρέπει να απασχολεί έναν πολιτικό επιστήμονα ή κάποιον που ασχολείται με τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα γενικά και ιδιαίτερα με αυτά της πατρίδας του είναι η κατανόηση των μηχανισμών λειτουργίας ενός κράτους στα πλαίσια του βαθμού εξάρτησης ή ανεξαρτησίας που απολαμβάνει μέσα στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Ένα τέτοιο πλαίσιο ερμηνείας μας δίνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, γνώστης της λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας.
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ, «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».[17]
Την σκληρή ιστορική αυτή αλήθεια και στο ίδιο πνεύμα, μας επιβεβαιώνει και ο Σάκης Καράγιωργας, μία σπάνια φυσιογνωμία και ένα πρότυπο ανθρώπου, δασκάλου και αγωνιστή πατριώτη, ο οποίος αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο λαϊκιστικό ρεύμα και στον ξέφρενο ενθουσιασμό, χωρίς καμία λογική, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το άλλο».[18]
Ο Σάκης Καράγιωργας στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό πρόσημο. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό αναχρονισμό».
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ήδη ένα από τα κόμματα του δικομματισμού, που απορροφά τη δυσαρέσκεια του κόσμου, που παρ’ όλα τα λεγόμενα, θα αποτελέσει ένα κόμμα του συστήματος, που θα κληθεί να διαχειριστεί την συστημική κρίση εν ευθέτω χρόνω, τον οποίο θα καθορίσουν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας; Μήπως το νέο δίπολο Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ από τη μια και ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ από την άλλη αποτελεί το εναλλακτικό σχέδιο του αστικού συστήματος της πατρίδας μας, όπως συνέβη στο παρελθόν με το χρεοκοπημένο δικομματισμό Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ;
Πώς εξηγείται το φαινόμενο στελέχη και οπαδοί του παγκοσμιοποιημένου, νεοταξικού ΠΑΣΟΚ, να το εγκαταλείπουν και να συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, ανεβάζοντας κατακόρυφα τα ποσοστά του; Μήπως χωρίς να το αντιλαμβάνεται η «Αριστερά» υπηρετεί χωρίς να το θέλει το σύστημα με τη λεγόμενη εναλλακτική παγκοσμιοποίηση και την κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική κοινωνία που επαγγέλλεται; Μήπως λοιπόν μόνο «με την μετάλλαξή της σε μια νέας μορφής σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μπορεί να ενταχθεί στο σύστημα; Όμως αυτό θα αποτελέσει προσαρμογή και όχι ριζοσπαστική αλλαγή».[19] Πολύ χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Γιώργου Δελαστίκ για το φαινόμενο της προσχώρησης των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στον Σύριζα – ΕΚΜ. Γράφει ο Δελαστίκ τα εξής προγνωστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ωθηθεί στη θέση του πρώτου κόμματος όταν γίνουν βουλευτικές εκλογές από τα απελπισμένα κοινωνικά στρώματα που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο διαρκώς να υποβαθμίζεται. Αυτά τα στρώματα όμως σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν αριστερή πολιτική. Αυτό που ονειρεύονται είναι μια επιστροφή όσο το δυνατόν πιο κοντά στο επίπεδο ζωής που είχαν το 2009! Αυτό φυσικά είναι τελείως ανέφικτο, αλλά είναι πανίσχυρο κίνητρο για να δοκιμάσουν μήπως το πετύχουν ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Αυτών τα συμφέροντα και τις ελπίδες εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός βέβαια το οποίο καμιά σχέση δεν έχει με αριστερή κυβέρνηση…».[20]
Τι έχει αλλάξει ωστόσο από τότε, που ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας διατύπωναν τις σκέψεις, που αναφέραμε και τι παραμένει, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές σήμερα, επίκαιρο από την αλήθεια αυτή, εκφρασμένη με τόσο σκληρό κυνισμό για την εποχή εκείνη;
Βρισκόμαστε και σήμερα σε μια αντίστοιχη κατάσταση ή υπάρχει διαφοροποίηση;
Έχει τεράστια σημασία η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί μπορούν να ερμηνεύσουν τόσο την κατανόηση της πραγματικής πολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, όσο και την πολιτική εξέλιξη, η οποία μας περιμένει στο μέλλον.
Ότι τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δεν πρέπει να υπάρχει κανένας πολίτης, τουλάχιστον με ανεξάρτητη κριτική σκέψη, να το αμφιβάλει. Θα ήταν βλάκας με περικεφαλαία, όποιος θα διατύπωνε αντίθετη άποψη ή καιροσκόπος, κι ας προβάλλει αλαζονική αυτή η άποψη. Εκτός βέβαια, αν η σκέψη του είναι εξαρτημένη από ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις, στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και ο νους χρειάζεται απελευθερωτικά κίνητρα, για να επικρατήσει η ανεξάρτητη κριτική σκέψη και το ελεύθερο φρόνημα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε τότε για «συνταγή της Ουάσιγκτον». Μήπως τώρα ισχύει η συνταγή της Γερμανίας; Στο ερώτημα αυτό μπορούν να υπάρχουν αντιτιθέμενες απόψεις. Η δική μου άποψη, σύμφωνα με τη δική μου θεωρητική και πρακτική εμπειρία, είναι ότι η «συνταγή της Ουάσιγκτον» ισχύει ακόμη κι ας απατούν ίσως τα φαινόμενα.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, που διαδέχτηκαν την Μεγάλη Βρετανία και μάλιστα ως ζωτικός χώρος της Δύσης και κυρίως φυσικά των ΗΠΑ στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αποδεχτεί το ΚΚΕ και οδηγηθήκαμε στον καταστροφικό εμφύλιο, του οποίου τις συνέπειες βιώνουμε και σήμερα ακόμη.
Έχουμε την πεποίθηση ότι σταδιακά, όπως έγινε και με την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι ΗΠΑ θα παραμερίσουν την Γερμανία ή θα της αφήσουν εν μέρει ένα τομέα δράσης, τον οικονομικό π.χ. και δεν γνωρίζουμε για πόσο χρονικό διάστημα, αλλά τα θέματα που άπτονται της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας θα τα ελέγχει απόλυτα η Αμερική και δεν θα τα αφήσει για χειρισμό στην διακριτική ευχέρεια της Γερμανίας.
Στο δεύτερο και καίριο ζήτημα του δικομματισμού δεν υπάρχει, κατά την άποψή μας, «απολύτως» καμία αμφιβολία. Το δικομματικό σύστημα θα είναι ο κυρίαρχος στην πολιτική αρένα. Θα συνεχιστεί και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει παντού στη Δύση και σε όλον τον αστικό κόσμο, όπου λειτουργεί, με τον τρόπο που λειτουργεί, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και όπως χαρακτηριστικά λειτούργησε και στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση: Ένα κόμμα δεξιό και ένα κόμμα προοδευτικό, λίγο ως πολύ, όπως το περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας, ριζοσπαστικό ή μη, αλλά πάντοτε στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Κλασικό αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί το ρεπουμπλικανικό και δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ.
Λαϊκό Κίνημα και μάλιστα μαζικό, τουλάχιστον στη φάση αυτή που περνάει ο τόπος, δεν υπάρχει για να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον για να ανατρέψει ή να έχει προοπτική να ανατρέψει αυτό το σύστημα, Ούτως ή άλλως κυριαρχεί παγκόσμια το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ενώ το εργατικό η, αν θέλουμε, το λαϊκό κίνημα, βρίσκεται σε υποχώρηση ή πλήρη ήττα.
Η εναλλαγή λοιπόν μέσα στα αστικά πλαίσια είναι δεδομένη. Εξαρτάται όμως πάντοτε από τα εξωθεσμικά κέντρα, πότε θα το αποφασίσουν, ώστε η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση από το ένα κόμμα, να απορροφηθεί κάποια στιγμή από το άλλο. Λες και ισχύει κάποια αστική νομοτέλεια!
Με αυτή την έννοια και με τα σημερινά αρνητικά πολιτικά δεδομένα, θωρώ και θεωρώ ότι η αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας θα συντελεστεί από τα εξωθεσμικά κέντρα, όταν εφαρμοστούν όλα τα μέτρα του μνημονίου, έτσι όπως συμφέρει σ’ αυτά τα κέντρα, οπότε δεν θα έχει νόημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, που δεν μπορεί επιπλέον να θεωρηθεί ως ιδεολογία ενός κόμματος. Τότε και εφόσον διογκωθεί αυτή η δυσαρέσκεια, θα αναλάβει, στα πλαίσια του δικομματισμού, το άλλο κόμμα, για να ζει και βασιλεύει για άλλη μια φορά ο δικομματισμός με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Η καταναλωτική νοοτροπία ακόμη καλά κρατεί. «Λεφτά υπάρχουν», ενώ είμαστε σε πλήρη χρεοκοπία!
Αυτό το άλλο κόμμα δεν είναι βέβαια κανένα άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ.
Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πρώτα ενθουσιασμός και συγκρατημένη αισιοδοξία και μετά απογοήτευση! Μια χώρα διασπασμένη και με γεωγραφική συρρίκνωση των εθνικών συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην καταστροφή. Η εδαφική αποδυνάμωση, ενισχύει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και αποδυναμώνει παράλληλα το Λαϊκό Κίνημα. Οι άρνηση των πατριωτικών αγώνων με θεωρίες του παρελθόντος λανθασμένης μαρξικής ανάλυσης, θα επιδεινώνουν τα προβλήματα, παρά θα διαμορφώνουν προοπτικές λύσεις. Τα πατριωτικά θέματα δεν μπορεί να τα αφήνει κανείς στην δεξιά και ακροδεξιά, τύπου Χρυσής Αυγής. Ούτε φυσικά τα κοινωνικά. Δεν έχουν καταλάβει αυτό που είπε ο Γκρέγκορυ Άλμπο: «Το ξένο κεφάλαιο παίζει πια κεντρικό ρόλο στις πιο πολλές χώρες στην παροχή κεφαλαίων, τεχνολογίας και μάνατζμεντ. Το ξένο κεφάλαιο δεν αποτελεί πια ένα περιφερειακό στοιχείο ή κάτι που επιβάλλεται από τα έξω πάνω στις εθνικές καπιταλιστικές τάξεις. Ο νεοφιλελευθερισμός συστήνει “εσωτερικές μπουρζουαζίες” ως συστατικό στοιχείο των εθνικών μπλοκ εξουσίας».[21]
Αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων και αυτή είναι η πάσα αλήθεια!
Πολλοί βέβαια, είμαι βέβαιος, θα πουν ότι όλα αυτά τα επιγραμματικά, είναι ανοησίες, συνωμοσιολογίας ή αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή κάποιου τρελού που στο παραλήρημά του δεν ξέρει τι λέει. Αυτοί θα ξυπνήσουν κάποια μέρα σε πλήρη απογοήτευση, γιατί τα όνειρα τους τα πλάνα, θα αποδειχτούν έωλα, σε βάρος όμως όπως πάντα του λαού, όπως πάντα (των φτωχών και καταφρονεμένων λαϊκών στρωμάτων), ο οποίος πάντοτε πληρώνει τα σπασμένα! Έως σήμερα και στο απώτερο μέλλον!
Όποιος θέλει να λέει την σκληρή αλήθεια στο λαό είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Το πρόβλημα είναι η υποτέλεια της Ελλάδας, που είναι έρμαιο της θέλησης των εξωθεσμικών κέντρων. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και όχι πρωταρχικά «ταξικής πάλης» (Η εξάρτηση καθορίζει τους κοινωνικούς αγώνες και την έκβασή τους) και η πηγή του εντοπίζεται στην Αθήνα και στο πολιτικό σύστημα γενικά που παραμένει παρά τα αντιθέτως λεγόμενα σ’ αυτά τα πλαίσια εξάρτησης. Όταν μιλούμε φυσικά για εθνική ανεξαρτησία δεν ισχυριζόμαστε ότι πρέπει να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και να περιπέσουμε στην εθνική απομόνωση, αλλά να διεκδικήσουμε την ισοτιμία και την ισονομία ανάμεσα στους εταίρους μας, με βάση την αμοιβαιότητα.
Απαραίτητη προϋπόθεση για ανατροπή είναι η δημιουργία από τα κάτω ενός Πανεθνικού – Παλλαϊκού Κινήματος, ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που δεν υπάρχει ακόμη και που θα έχει τη δύναμη της ανατροπής, αλλά και της δημιουργίας.
[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012. Στο βιβλίο αυτό αναλύουμε διεξοδικά το πρόβλημα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μέσα στο οποίο εμπλέκεται και η Ελλάδα.
[2] Μ. Allais «Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την Ευρώπη και την οδηγεί στην καταστροφή», συνέντευξη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 6.9.2009.
[3] Ζοζέ Σαραμάγκου, συνέντευξη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 21.6.2010.
[4] Ευριπίδης, Αντιόπη.
[5] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο μύθος του Ανδρέα, ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη. εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007. Στο κεφάλαιο 10, με τίτλο: Περίοδος μεταπολίτευσης και στην σ. 294 – 298 περιγράφω και εξηγώ, γιατί ο εμφύλιος συνετέλεσε στην κακοδαιμονία της μεταπολίτευσης που είχε ως κατάληξη την σημερινή κρίση. Αυτή η αναφορά μου δεν είναι η μοναδική. Ευκαιριακά και σε άλλα άρθρα μου αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα.
[6] Συνέντευξη του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας στην εφημ. «Αντιφωνητής», 5.4.2010.
[7] Βλέπε, Βασίλης Φίλιας, Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα, εκδ. «Παπαζήση», τετάρτη έκδοση, Αθήνα 2000, σ. 336.
[8] Βλέπε, Βασίλης Φίλιας, Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα, ό.π., σ. 336.
[9] Βλέπε, Γιάννης Καψής, Ζεϊμπέκικο και κόκα κόλα, Για να ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει και υπότιτλο, Όταν η διαπλοκή έγινε ιδεολογία, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2005, σ. 331 – 332.
[10] «Ολετήρας» για όσους δεν κατανοούν το νόημα της λέξης σημαίνει «καταστροφέας, αφανιστής, εξ ου και η λέξη «όλεθρος».
[11] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, ΠΑΚ – ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδ. «Διάλογος», Αθήνα 1977, σ. 12 -13. Αυτά τα έγραφα, πριν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μετά από μερικές δεκαετίες καταλάβει τι εστί ΠΑΣΟΚ. Όταν του έλεγα ότι ο θεμελιωτής των δεινών της χώρας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου ο ίδιος ισχυριζόταν ότι όλοι οι άλλοι φταίνε, εκτός από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτά για την ιστορία. Εκ των υστέρων βγαίνουν κατά καιρούς και άλλοι «προφήτες».
[12] Δεν δίστασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γιάννης Αλευράς που προήδρευε στο προσυνέδριο να υβριστεί ο Σάκης Καράγιωργας, ενεχόμενοι και οι δύο, αλλά φυσικά και άλλοι παρατρεχάμενοι να πουν εκείνη την περιβόητη υβριστική φράση στον Σάκη Καράγιωργα, όταν πήγε να ψελλίσει κάποιες αντιρρήσεις: «Κάτσε κάτω κουλοχέρη!». Ποιος όμως τα ξέρει αυτά μέσα στον σημερινό ορυμαγδό, αλλά θα έλεγα και χωρίς αυτόν;. Οι νεολαίοι δεν γνωρίζουν τίποτε, ώστε να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο. Ελπίδα μας είναι, να σπάσει το ποδάρι του ο διάβολος κάποτε και να φτάσει κάποια πληροφόρηση στη νεολαία, ώστε να γνωρίσει την αλήθεια. Γιατί συνεχώς την έχουν μέσα στο ψέμα και την απάτη. Πώς να ξεσηκωθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες;
[13] Βλ. Εφημ. «Ελευθεροτυπία», 232.6.2006.
[14] Απόσπασμα από άρθρο στο περιοδικό του Λιβάνη «Επίκαιρα» με τίτλο: Ανδρέας Παπανδρέου. Γιατί θέλουν να σκοτώσουν την μνήμη του»,
[15] Σχηματικά, για να γίνει η όλη ανάλυση παραστατική, θα λέγαμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τον τάφο της Ελλάδας, ο Κώστας Σημίτης έβαλε το φέρετρο μέσα και ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να βάλει την ταφόπλακα. Έτσι απλά είναι τα πράγματα, τα απίστευτα και όμως αληθινά. Ό,τι έχει απομείνει είναι μόνο μια κουτσου(ε)λιά!
[16] Βλ. Ανδρέας Παπανδρέου, Ο Μαρξ, ο Λένιν και η «δικτατορία του προλεταριάτου, εφημ. «Εξόρμηση», 26.9.1975.
[17] Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο
Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα.
[18] Σάκης Καράγιωργας, Μελέτες –Άρθρα – Ομιλίες, 3ος τόμος, σ. 204.
[19] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη και Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012, σ. 237.
[20] Άρθρο του Δελαστίκ με τίτλο: «Εποχή ριζικών ανατροπών…», 2.12.13
[21] Bl. Γκρέγκορυ Άλμπο, «Ο νεοφιλελευθερισμός και η Αριστερά», άρθρο στο «Εντός εποχής», της εφημερίδας «Εποχή», 24.2.2008.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 30.7.2015
