Το βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου λέγεται “Τα ελληνικά μου”, τρίτο τεύχος. Το άνοιξα λοιπόν, κι’άρχισα να διαβάζω. Και ενώ βρισκόμουν στην πρώτη ενότητα, νομίζω σελίδα 24, στο κεφάλαιο με τίτλο “Το πανηγύρι της κοινότητάς μας” (είμαστε για τα πανηγύρια, οπότε λογικό είναι η εκπαίδευσις των εδώ Ελληνοπαίδων να αρχίζη με τα πανηγύρια), βλέπω ότι επρόκειτο για την Κοινότητα άρα και Γιορτή του Τιμίου Σταυρού
Επειδή εμείς οι αρχοντάνθρωποι έχομε μεγαλώσει με αρχές, με παραδόσεις, ενίοτε άνευ όρων, και προερχόμεθα από ανάλογο υπόβαθρο κι’όχι υπόβοθρο γνωρίζομε τουλάχιστον κάποια βασικά του ετησίου εορτολογίου. Παράδειγμα, 25η Μαρτίου τρώμε μπακαλάο με σκορδαλιά! Ετσι δε και είναι κανένας υπερτασικός όπως εγώ, την έβαψε, αφού όσο και να τον κρατήσης στο νερό ο μπακαλάος δεν ξαρμυρίζει ολοκληρωτικά. Εν πάση περιπτώσει, μπορείς να φας μόνο τη σκορδαλιά που ρίχνει και την πίεση. Η νηστεία δεν συντάχτηκε ανάλογα με τις προδιαγραφές του καθενός, άμα σου αρέση κύριε, αν όχι πιες ξύδι που επίσης ρίχνει την πίεση και κόβει τη δίψα! Φέτος του Σταυρού λοιπόν, έφαγα εξαιρετικές φακές Εγκλουβής Λευκάδος με βιολογικό κρεμμύδι και ψωμί από ζέα για να μην χαζέψω από τη γλουτένη. Επειδή γνωρίζω ότι αυτή την ημέρα δεν τρώνε ούτε λάδι – αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον Αγιο Μελόης Φιλόθεο – έριξα από αυτό το φτηνόλαδο που έχει ελληνικό όνομα και είναι μαϊμού, δεν θυμάμαι πώς το λένε. Πάνω από 90% είναι κραμβέλαιο (κανόλα), οπότε και λάδι έφαγα και τη νηστεία δεν χάλασα, win win situation δηλαδή.
Ολα καλά κι’όλα ωραία, μέχρι που μερικές μέρες αργότερα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο που έχει εκδώσει η Αρχιεπισκοπή Αμερικής για τα παιδιά που μαθαίνουν ελληνικά. Είχα ακούσει πολλά και διάφορα από εκπαιδευτικούς, ότι δηλαδή είναι ακατάλληλο εξαιτίας της προχειρότητας με την οποία έχει συνταχθεί, αλλά και για διάφορες ανακολουθίες και αρλούμπες που περιέχει ούτως ώστε να δικαιολογή το γεγονός ότι είναι ομογενειακό προϊόν (υπάρχει δε η δυνατότητα σύγκρισης με τα βιβλία που έχει εκδόσει για τους ομογενείς το Πανεπιστήμιο Κρήτης …)!
Το βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου λέγεται “Τα ελληνικά μου”, τρίτο τεύχος. Το άνοιξα λοιπόν, κι’άρχισα να διαβάζω. Και ενώ βρισκόμουν στην πρώτη ενότητα, νομίζω σελίδα 24, στο κεφάλαιο με τίτλο “Το πανηγύρι της κοινότητάς μας” (είμαστε για τα πανηγύρια, οπότε λογικό είναι η εκπαίδευσις των εδώ Ελληνοπαίδων να αρχίζη με τα πανηγύρια), βλέπω ότι επρόκειτο για την Κοινότητα άρα και Γιορτή του Τιμίου Σταυρού. Τίποτε το περίεργο, μέχρι που φτάνω στο σημείο όπου γράφει κατά λέξη ότι τη μέρα αυτή “οι γονείς ψήνουν σουβλάκια”, προφανώς για να φάη το χριστεπώνυνο πλήρωμα και να αφήση κάνα δολάριο στην ενορία για να μπορή να παίρνη την εκατονεικοσάρα του ο άγαμος ιερεύς και να οδηγάη το μεγαλύτερο Λέξους που υπάρχει με το “Τούτω Νίκα” στο πίσω παράθυρο για τους χαζούς που ιδροκοπάνε ψήνοντας.
Εμεινα με το στόμα ανοιχτό, προς στιγμήν η πίστη μου κλονίστηκε! Καλά, τόσα χρόνια με κοροϊδεύουν ότι δεν τρώνε του Σταυρού; Δεν μπορεί, βιβλίο της Αρχιεπισκοπής είναι, για να λέη ότι εκείνη την ημέρα ψήνουν σουβλάκια κάτι θα ξέρη! Ούτε αναφέρει ότι στο πανηγύρι της ενορίας πάνε και μη Ορθόδοξοι, οπότε αυτοί αμαρτία δεν έχουν, ας φάνε. Πριν μερικά χρόνια, ανήμερα της Παναγιάς, τον Δεκαπενταύγουστο, καθώς το χριστεπώνυμο πλήρωμα προσήρχετο στον Ναό του Αγίου Νικολάου, Φλάσινγκ, έβλεπε τους Σπανιόλους να δουλεύουν κανονικά για να βάλουν τα μάρματα στον προαύλιο χώρο. Αφού δεν είναι Ορθόδοξοι καλά να πάθουν, σκεφτόταν ο κάθε πιστός ενώ την ίδια στιγμή ευχαριστούσε τον Πανάγαθο που δεν γεννήθηκε Σπανιόλος και αιρετικός!
Ευρισκόμενος σε κατάσταση σοκ τηλεφώνησα στον φίλο μου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γεωργίας και Αλιείας Περίλυπο, στον οποίον απευθύνομαι όταν το μυαλό μου ξυπνάη κι’αρχίζη να παίρνη στροφές οδηγώντας με σε επικίνδυνους ατραπούς, καθότι ο θρησκόληπτος είναι σαν τους υπνοβάτες, δεν πρέπει να τον ξυπνάς απότομα. Ο σεβασμιώτατος λοιπόν, μου είπε ορθά κοφτά ότι το βιβλίο λέει μαλακίες, να μην δίνω σημασία και να εξακολουθήσω να νηστεύω κανονικά 14 Σεπτεμβρίου. Δικαιώθηκα και ξαλάφρωσα!
Στο τιμόνι του Γραφείου Παιδείας της εν Αμερικές Αρχιεπισκοπής βρίσκεται η προσωποποίησις του Ελληνος ευπατρίδη, ένας τηλαυγής φάρος, τέρας μορφώσεως, σκαπανεύς των (υπερ)θετικών επιστημών, τριλαμπές (πώς λέμε τριφασικό) άστρο σπανίας κοπής από αυτά που μόνο η λεβεντογέννα γη του Καρδαμά Ηλείας, επαρκώς και ποικίλως κοπρισμένη, μπορεί να γεννήση από τα σπλάχνα της, Ο Δρ. Ιωάννης Ευθυμιόπουλος! Δεν γίνεται, είναι αδύνατο να Του ξέφυγε τέτοιο λάθος και να μπήκε στο βιβλίο, σκέφτηκα λαχανιάζοντας από το άγχος που προηγείται μιας μεγάλης ανακάλυψης. Αυτός βλέπει τα πάντα, ούτε ο “μπιγκ μπράδερ” να ήτανε, τέτοια δεν Του ξεφεύγουν! Τρύπωσε λοιπόν μέσα μου η υποψία ότι κάποιοι κακεντρεχείς το έκαναν για να μειώσουν το έργο Του, να σκουριάσουν το ανοξείδωτο της ακεραιότητός Του, να Τον διαβάλουν στα μάτια του αρχιεπισκόπου ως αιρετικό, να μετριάσουν την αυθεντία Του, να καταρρακώσουν το κύρος Του, να Τον υποβιβάσουν σε κοινό θνητό μ’άλλα λόγια, που μπορεί να κάνη λάθη και να γίνεται αντικείμενο κριτικής παρά τις άοκνες προσπάθειες της χαριεστάτης συζύγου Του Σούλας η οποία ως προστάτης άγγελος στέκεται με τη ρομφαία και αλίμονο αν κάποιος πη ή γράψη κάτι για τον σύζυγό της που δεν θα έχει εγκρίνει! Και το επιτελικό της έργο δεν περιορίζεται μόνο στην προστασία του συζύγου από τις κακές γλώσσες – εκτός από εκείνες που τον γλύφουν. Είναι και οι εκ Θεσσαλονίκης γνωριμίες χάρη στις οποίες γίναν δυνατά τα αδύνατα που λέει και η Αρβανιτάκη …
Ο Δρ. Ευθυμιόπουλος έχει …πατίνια αριστοκράτη, ξεχωρίζει ο άνθρωπος, και φροντίζη να ξεχωρίζη ακόμη κι’αν δεν Τον ξεχωρίζουν. Στις μαθητικές εκδηλώσεις που Τον προσκαλούν επιμένει να σερβίρεται πάντα σε πορσελάνινο πιάτο, με αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα, να πίνη σε κρύσταλλο Βοϊδημίας και να σκουπίζεται με κανονική πετσέτα από βαμβακερό Αιγύπτου. Κάπου μέσα του θεωρεί τον εαυτό Του τουλάχιστον ίσον με τον αρχιεπίσκοπο για να μην πούμε πιο ίσο και θίξουμε τις ευαισθησίες Του, καθώς Τον διακρίνει η λεπτότης των αισθημάτων και το μελίρυτον του λόγου. Αν ήταν επίσκοπος σίγουρα θα είχε γίνει ο Τέταρτος Ιεράρχης και θα ετιμάτο με τους άλλους τρεις και τα 24 Ελληνικά Γράμματα. Πάντα δε, με το χαμόγελο, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη πριν χάση τις εσωκομματικές από τον Σαμαρά (αυτηνής τουλάχιστον της έμεινε ο …Κούβελος).
Σίγουρα Ο Δρ. Ευθυμιόπουλος είναι πολύς για μας για αυτό και δεν θα έπρεπε να τον είχαν φέρει ποτέ εδώ! Αντί να βάλουν έναν νέο άνθρωπο, κατά προτίμηση αμερικανογεννημένο που έχει νοιώσει στο πετσί του τί θα πη ελληνομάθεια σε σχολεία της Αρχιεπισκοπής, ξέρει τη νοοτροπία των παιδιών, γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, καταλαβαίνει τί είναι ο υπολογιστής και πώς λειτουργεί, φέρανε έναν τελειωμένο καριερίστα που ό,τι είχε να δώση, τέλος πάντων, το έδωσε! Ο λόγος που τον βάλανε σ’αυτή τη θέση είναι για να πληρώνεται αδρά και για να πάρη μια ακόμη καλή σύνταξη.
Αυτά είναι τα λάθη του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου όχι ότι δεν μιλάει ελληνικά ή δεν βάζει την ελληνική σημαία στον Καθεδρικό, όπως διατείνονται διάφοροι καθ’έξιν λαϊκίζοντες και ανόητοι. Πάντα οι γλύφτες, οι σπιθαμιαίοι αυλοκόλακες, οι αποξηραμένοι, οι ατάλαντοι και οι οσφυοκάμπτες θα μπαίνουν σε θέσεις κλειδιά και όλα θα μένουν στο δικό τους επίπεδο επίπεδο! Αποτέλεσμα είναι να μην λειτουργή τίποτα, ούτε Αρχιεπισκοπή, ούτε παιδεία, ούτε σχολεία!
Συγγνώμη, παρεσύρθην και υπερέβαλα! Οι ιερείς μας λειτουργούν τις Κυριακές, με τις προηγιασμένες έχουν μερικά προβλήματα, αλλά με λίγη καλή θέληση όλα ξεπερνιούνται …
ΥΓ: Βάζω στοίχημα ότι Ο Δρ. Ευθυμιόπουλος και οι συν Αυτώ θα φάνε τον τόπο να βρούν ποιός με έβαλε να γράψω τα παραπάνω! Αδυνατούν να πιστέψουν ότι κάποιος στην …ωμογένεια μπορεί να σκέφτεται και να ενεργή αυτοβούλως. Ετσι έχουν μάθει οι κακόμοιροι …
About the Author
