Μόνο μια πατριωτική κυβέρνηση, στο πνεύμα και το γράμμα ενός νέου ΕΑΜ, θα ήταν σε θέση να αλλάξει τα κακώς έχοντα και να βγάλει την χώρα από τα αδιέξοδα
«Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, γιατί δεν θέλουν να καταστρέψουν τις ψευδαισθήσεις τους»
Φρειδερίκος Νίτσε
Μετά την διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όλοι οι Έλληνες πολίτες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που, όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα, από την άκρα αριστερά έως την κεντροαριστερά, εντάχτηκαν μέσα στο αστικό, καπιταλιστικό, κοινοβουλευτικό, δικομματικό σύστημα. Η διάκριση αριστεράς –δεξιάς της προχουντικής περιόδου, που τότε ακόμη κυριαρχούσε και τότε ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, εξέλειπε πλέον. Για την δεξιά δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο, γιατί αυτή ούτως ή άλλως ήταν ενταγμένη στο αστικό καπιταλιστικό σύστημα ανέκαθεν και δεν το κρύβει. Κι εδώ οι εξαιρέσεις, αν υπάρχουν, είναι ελάχιστες.
Θα αναρωτηθεί κάποιος δικαιολογημένα: Εξαφανίστηκε τελικά η ταξική διαφοροποίηση και η ταξική πάλη; Ασφαλώς όχι. Όμως ο παλιός διαχωρισμός σε δεξιά και αριστερά δεν υπάρχει πια, όπως παλιά. Ταξικός διαχωρισμός υπάρχει τώρα μόνο ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις οποιουδήποτε χρώματος.
Οι ριζικές δομικές κοινωνικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις, που συντελέστηκαν κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης προς το χειρότερο, είναι ασύλληπτες. Χωρίς την συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας καμία ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην αντικειμενική αλήθεια. Με αυτήν την έννοια συνεπώς οδηγεί και σε λάθος συμπεράσματα, αλλά και σε λάθος προτάσεις διεξόδου από τα πολυποίκιλα και περίπλοκα αδιέξοδα, που στην φύση τους ωστόσο είναι πολύ απλά.
Με λάθος διαγνώσεις και λάθος μεθόδους θεραπείας, δεν μπορεί να υπάρξει εξυγίανση και ανασυγκρότηση. Ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται, χωρίς προοπτική διεξόδου ή ρήξης και ανατροπής, όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Ποια είναι η διάγνωση της ελληνικής πραγματικότητας επιγραμματικά και «απολύτως» αντικειμενικά, σύμφωνα με την ρήση του Λένιν ότι «μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική»; Δίνω την απάντηση με βάση την συσσωρευμένη θεωρητική και πρακτική μου εμπειρία τουλάχιστον σαράντα οχτώ ετών συναπτά, μέσα στο λεγόμενο Λαϊκό Κίνημα.
- Το πολικό σύστημα της μεταπολίτευσης στο σύνολό του, (συμπολίτευση και αντιπολίτευση), οδήγησε την πατρίδα μας σε μια πρωτόγνωρη και πρωτοφανή παρακμιακή πορεία (διαφθορά και σήψη) σε όλα τα επίπεδα: ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Η σημερινή κρίση είναι το αποτέλεσμα αυτής της πορείας και όχι η αιτία. Η βασική αιτία μπορεί να συνοψιστεί στην φράση: Παρασιτική νοοτροπία του Έλληνα της μεταπολίτευσης.
- Όλη η ελληνική κοινωνία (είπαμε οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα), από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, ανώριμη πολιτικά, αλλά πολιτικάντικα (συμφεροντολογικά) ώριμη, άγεται και φέρεται κατά τέτοιον τρόπο, λόγω αυτής της παρακμής, ώστε να υποτάσσεται στο φαύλο και εξαρτημένο, αλλά όχι χρεοκοπημένο, όπως νομίζουν πολλοί, πολιτικό σύστημα.
- Τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, κυρίως πέραν του Ατλαντικού, καθόρισαν και καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα έως σήμερα. Για την κατανόηση αυτής της πικρής και σκληρής αλήθειας, που την απωθεί ο Έλληνας στο υποσυνείδητο, γιατί δεν μπορεί να την αντέξει, όπως είπε και ο Νίτσε, αρκεί μια φράση που διατύπωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1973 σε σεμινάριο του ΠΑΚ: «Κανείς δεν γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, χωρίς την έγκριση της αμερικανικής Πρεσβείας» (ο Ανδρέας Παπανδρέου ήξερε τι έλεγε, άλλο τι έπραττε). Φυσικά αυτό ισχύει και για την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και για όσες θα επακολουθήσουν, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες, που οδηγούν νομοτελειακά σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Αν για παράδειγμα οφθαλμοφανές δεν παρενέβαιναν οι Αμερικανοί, θα μας είχαν πετάξει οι Γερμανοί από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, πριν ακόμη πάρουμε είδηση. Αυτή είναι η πάσα αλήθεια.
- Το αστικό, κοινοβουλευτικό, δικομματικό σύστημα, θα είναι με αυτήν την έννοια το κυρίαρχο στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Δύο κόμματα (δύο κομματικοί πόλοι, πιο σωστά), που θα εναλλάσσονται στην εξουσία, κάτω από την καθοδήγηση κυρίως της Αμερικής και των συμμάχων της.
- Μετά τις τελευταίες εκλογές ισχύει για τους Έλληνες πολίτες (ψηφοφόρους) αυτό που είπε ο Ισοκράτης: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν». Με την έννοια ότι ο λαός ήξερε αυτή την φορά τουλάχιστον ακριβώς τι ψήφιζε, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες εκλογές από την μεταπολίτευση έως σήμερα, που ψήφιζε όποιον έλεγε και υποσχόταν ότι «λεφτά υπάρχουν», αφού στο DNA του Έλληνα είχε εισχωρήσει η ανωτέρω παρασιτική καταναλωτική νοοτροπία, με βάση το παρασιτικό (με δανεικά) καταναλωτικό πρότυπο. Οπότε στην ιεραρχία των ευθυνών έχει και ο λαός τις ευθύνες του, που σαράντα χρόνια ψηφίζει την καταστροφή του, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, λόγω διαφθοράς και αλλοτρίωσης.
- Η Αμερική επέλεξε σ’ αυτήν την φάση, να αναδείξει στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ με την στήριξη των ΑΝ.ΕΛ., για να λύσει μέσω αυτής της συγκυβέρνησης τα εθνικά προβλήματα, όπως επιτάσσουν τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της υπερδύναμης πέραν του Ατλαντικού, φυσικά σε βάρος μας. Η οικονομία και η απάλειψη της εθνικής μνήμης, λόγω εθνομηδενισμού των κυβερνώντων (βλ. Νίκο Φίλη), είναι μόνο μέσον προς εξυπηρέτηση των ανωτέρω συμφερόντων.
- Η απαξίωση της αντιπολίτευσης είναι μεθοδευμένη, για να μην αποτελεί σ’ αυτήν την φάση της διαδικασίας εξυπηρέτησης των συμφερόντων της Αμερικής στην περιοχή, εμπόδιο μια συγκροτημένη αντιπολίτευση, που θα αμφισβητούσε την εξουσία από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
- Σύμφωνα με το πρότυπο λειτουργίας του αστικού, κοινοβουλευτικού δικομματικού συστήματος, αν μιλάμε μόνο για την Ελλάδα, η ανασυγκρότηση της όποιας «δεξιάς», θα γίνει, όταν αποφασίσουν τα εξωθεσμικά κέντρα, όπως τα προανέφερα. Λίγο έως πολύ θα υπάρχει εναλλαγή στην κυβέρνηση, όπως αναλογικά έγινε με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Στο μοντέλο αυτό δεν έχει αλλάξει τίποτε απολύτως. Φυσικά με άλλους παίκτες και άλλες συνθήκες, που όμως δεν αλλάζουν το βασικό καπιταλιστικό πρότυπο λειτουργίας του συστήματος, όπως το περιέγραψα περιληπτικά.
- Τίποτε δεν γίνεται τυχαία και όλα είναι προγραμματισμένα σε πολλαπλά σενάρια των εξωθεσμικών κέντρων, από τα οποία σενάρια εφαρμόζονται όσα θεωρούνται πιο αποτελεσματικά.
- Ορισμένα σενάρια έχουν μεγαλύτερη βαθμό επιτυχίας από τα εξωθεσμικά κέντρα με προοδευτικές έως αριστερές κυβερνήσεις. Με την έννοια αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. δεν αποτελεί παρένθεση, γιατί επιπλέον δεν πρόκειται για κάποια αριστερή κυβέρνηση, αλλά μια κυβέρνηση συνειδητά ή υποσυνείδητα (δηλαδή χωρίς γνώση της «πραγματικής» πραγματικότητας, για πολλούς και διάφορους λόγους, που η ανάλυσή τους δεν είναι του παρόντος), ενταγμένη στα πλαίσια την ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά κύριο λόγο, αλλά και της Δύσης γενικότερα.
- Μόνο μια πατριωτική κυβέρνηση, στο πνεύμα και το γράμμα ενός νέου ΕΑΜ, θα ήταν σε θέση να αλλάξει τα κακώς έχοντα και να βγάλει την χώρα από τα αδιέξοδα, χωρίς να επαναλαμβάνει φυσικά τα εγκληματικά λάθη (αν ήταν λάθη!) της τότε ανίκανης ηγεσίας, κυρίως της Αριστεράς. Οι λεγόμενες «αποχρώσες ενδείξεις» στην παρούσα φάση δεν είναι ευνοϊκές. Όμως χωρίς την δημιουργία ενός τέτοιου φορέα και μιας κυβέρνησης με πατριωτικά χαρακτηριστικά, τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο λόγος είναι απλός. Το κενό του πατριωτικού χώρου θα το καλύψει η Χρυσή Αυγή. Αυτή η εξέλιξη, πρέπει να την αποτραπεί με κάθε θυσία.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 17.12.2015
