Ένας διάλογος πάνω στην σχετική πρόταση του Πυθαγόρα Πυθαγορίδη

info@berlin-athen.eu
07.07.2016

Κατά το τέλος της δεκαετίας του 60/αρχές της δεκαετίας του 70, όταν σπούδαζα Κοινωνιολογία στο Freie Universität Berlin και άρχισε να φουντώνει το φοιτητικό κίνημα γύρω απο τον Sozialistische Deutsche Studentenbund (SDS), υπήρχαν και φωνές, που προειδοποιουνσαν για τις συνέπειες που θα είχε ένας blinder Aktionismus, μια υπερβολική και άλογη δραστηριότητα δράσεων. Μέσα όμως στην αναμπαμπούλα που είχε προκαλεσέσει ιδεολογικά η δημιουργηθείσα Gruppendynamik, η δυναμική της γκρούπας, οι κάποιες αυτές φωνές δεν εισακούστηκαν, ενώ οι πρωταγωνιστές του κινήματος στο Βερολίνο με το όνομα Rote Armee Fraktion (RAF),  Φράξια Κόκκινος Στρατός, το ρίξανε στο αντιιμπεριαλιστικό αντάρτικο πόλεων (antiimperialistische Stadtguerilla) που σήμανε και το τέλος του κινήματος. Έτσι το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο απέτυχε, αλλά ήταν και η αφορμή για να ψηφισθούν απο την τότε κυβέρνηση νέοι, αυστηροί νόμοι για την δημόσια τάξη και να ληφθούν αυστηρότατα μέτρα για τις λεγόμενες ακραίες ιδεολογίες, που κατέληξαν στο  σημερινό αυταρχικό κράτος της Γερμανίας, που δεν φαίνεται σαν τέτοιο εκ πρώτης όψεως, γιατί είναι σαν μια πόρνη, βαμμένο με λογής-λογής ψυμμίθια της δήθεν προόδου.

Στην Ελλάδα η πολιτική και ιδεολογική αναμπαμπούλα πρίν, ιδιαίτερα όμως μετά την μεταπολίτευση και με αποκορύφωμα τα Μνημόνια του ΓΑΠ, του Σαμαρά και του Τσίπρα, ζεί και βασιλεύει. Το ελληνικό καράβι ταξιδεύει μέσα σ‘ έναν τρικυμισμένο ωκεανό, χωρίς καπετάνιο και χωρίς πυξίδα και οι επιβάτες του, αποβλακωμένοι απο τα κανάλια, τις εφημερίδες και τα μπλογκς, βρίσκονται στ‘ αμπάρια και φαίνεται να τάχουν χαμένα. Άλλοι πάλι επιδίδονται στην πολιτικοί, ελπίζοντας με το κόμμα ή κίνημα που δημιουργούν, συνήθως με την „βοήθεια“ του Σόρος ή κάποιων άλλων „φιλανθρωπικών“ οργανώσεων, να πάρουν στα χέρια τους ένα μέρος της εξουσίας. Αλλλοι, με την βοήθεια αυτών που ανέφερα πιο πάνω, επιδίδονται σε αγαθοεργές δράσεις, οργανωμένοι σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και βοηθούν τους φυγάδες που δημιούργησαν οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι των ΗΠΑ, Ανγκλίας, Γερμανίας και Γαλλίας – και των παρατρεχάμενων τους όπως είναι η Ελλάδα – στο Αφγανιστάν, την Λιβύη, το Ιράκ και την Συρία. Και η νεολαία κάθεται στα καφενεία, όπου επιδίδεται στο φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ‘ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας. 

Ας έλθουμε και στην ομάδα αυτής της λίστας παραληπτων. Ο φίλος μου Πυθαγόρας έριξε την ιδέα να δημιουργηθει ένα Συμβούλιο Σοφών. Δεν γνωρίζω τι έγινε, αλλά η πρόταση φαίνεται να μη βρήκε απήχηση. Τώρα έρχεται με μια άλλη πρόταση για αναβίωση Σχολών Φιλοσοφίας. Καλές οι προτάσεις και αν θα δημιουργούνταν το ένα ή το άλλο, θα ήταν καλό για τον τόπο μας. Πως όμως αυτά θα πραγματοποιηθούν, όταν δεν βρισκόμαστε στην Αθήνα του Σωκράτη, αλλά ένας εδώ κι‘ ένας εκεί; Και ποιός θα τα χρηματοδοτήσει; Ο Πυθαγόρας γνωρίζει τα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών και δεν αποκλείεται να τα έλαβε ως υπόδειγμα. Όμως τα Πρωτόκολλα αυτά γράφτηκαν μέσα σ‘ έναν στενά συνδεδεμένο σιωνιστικό κόσμο (κι‘ ας ήταν ο κόσμος αυτός σε διάφορες πόλεις και χώρες, ο Σιωνισμός ήταν πάντα διεθνής) και οι Σοφοί της Σιών είχαν την άμεση ή έμμεση υποστήριξη των τραπεζιτών του Rothschild. Εμείς όμως πως; Βάφονται αβγά με πουρδές;

Ο Αριστοτέλης απάντησε στον Πυθαγόρα στις 04.07.16 (βλέπε παρακάτω) ως εξής: „Η νέα πρότασή σου ακούγεται καλά αλλά δεν γίνεται έτσι απλά.  Κάτι τέτοιο θέλει χρόνο και χρήμα. Ποιοί είναι αυτοί που είναι διατεθιμένοι να συμβάλουν και στα δύο ώστε να μπορεί να υλοποιηθεί μια τέτοια  σκέψη και εν συνεχεία ποιοί είναι αυτοί που θα μεταφέρουν την φλόγα της σοφίας;“ Απάντηση όμως δεν πήρε, γιατί ακόμη και ο διάλογος των Αρχαίων έχει γίνει σ‘ εμάς μονόλογος, όπου ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, χωρίς να λάβει θέση στο τι είπε ο προλαλήσας.

Ας τα σκεφθούμε λοιπόν όλα αυτά και ας κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις.

Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης   

…………………………………………………………………………………..

aristotelis kakogeorgiou <aristotelianmarathon@live.com>

06.07.2016 12:38

Ναι.. αγαπητέ Σωκράτη,

Αλλά έχουμε ξεφύγει από τον στόχο που όφειλε να έχει μια τέτοια κίνηση. Εγώ δυστυχώς εξακριβώνω συνεχώς ότι δεν συνειδητοποίησε σχεδόν κανένας πόσο προσεκτικός οφείλει να είναι. Δεν είναι χώρος επίδειξης, ούτε αγώνας καρέκλας. Είναι ένας χώρος μόνο με υποχρεώσεις χωρίς να περιμένει κανένας ανταμοιβή. Η ανταμοιβή θα είναι μόνο η ηθική ικανοποίηση ότι επιτελείται επί τέλους ένα έργο που αφορά την αγάπη και την τιμή προς εκείνους που μας παραχώρησαν την δυνατότητα να νιώθουμε υπερήφανοι μόνο όμως εάν το αξίζουμε. Είναι τρομερά δύσκολο να  είναι κανείς έτοιμος να πεθάνει για τον στόχο που θέτει. Σίγουρα δεν υπάρχουν σήμερα Θερμοπύλες, ούτε Μαραθώνας, ούτε Γαυγάμηλα και κανένας δεν μας ζήτησε να πεθάνουμε. Όταν όμως δεν είμαστε σε θέση να θυσιάσουμε ασήμαντα πράγματα για την επίτευξη των ιερών στόχων, σίγουρα ποτέ δεν θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε το χάρο όπως έκαναν εκείνοι που εμείς οι πεταμένοι  θέλουμε να ιδιοποιηθούμε την μοναδική εκείνη δόξα που την κέρδισαν με αίμα και αυτοθυσίες. Τώρα εμείς οι πραγματικά  γυμνοί ψυχικά και πνευματικά, αποκτήσαμε το θράσος να καπηλευόμαστε τις  δόξες και τα κατορθώματα εκείνων των θεών, χωρίς ποτέ να διαθέτουμε όπως ανάφερα πιο πάνω τίποτε από τον εαυτό μας. Απαιτούμε να πάρουμε χωρίς να δώσουμε. Και έτσι θεατρινίζουμε με ασέβεια  και υποκρισία  έναντι όλων των ιερών, τα οποία τελικά μόνο βεβηλώνουμε και δεν τιμάμε ποτέ.Νομίζω παρακολουθείς τι γίνεται. Ο καθένας παίρνει ένα δρόμο άσχετο με  ότι αναφέρω γύρω από τον ιερό στόχο. Η προσπάθεια είναι ν αρπάξει ότι μπορεί από τον χώρο που δυστυχώς  είναι απροστάτευτος. Έτσι χωρίς προστασία κυριαρχούν κλέφτες,  υποκριτές και νηστικοί. Λυπάμαι που πρέπει να εκφραστώ κατ αυτόν τον τρόπο αλλά  ο καρκίνος θέλει θεραπεία. Και εδώ η θεραπεία δεν γίνεται με τα φάρμακα αλλά με  την αυστηρή γλώσσα.

σε χαιρετώ

Αριστοτέλης