Ευρωεκλογές και κανένα κόμμα δεν λέει τι θα υποστηρίξει, τι θα διεκδικήσει, ολοι παραθυρίζονται κουβεντιάζοντας για το διαμέρισμα του Παυλίδη, για το πώς ο Μανούσακας έγινε από μούτσος καραβοκύρης, για τα αγροτεμάχια του Εφραίμ και καμαρώνουνε για ποια παράταξη έκλεψε λιγότερα
Ευρωεκλογές έρχονται και κανένα επιχείρημα επʼ αυτών δεν συζητείται, καμία πρόταση, κανένα κόμμα δεν λέει τι θα υποστηρίξει, τι θα διεκδικήσει και όλοι παραθυρίζονται κουβεντιάζοντας για το διαμέρισμα του Παυλίδη, για το πώς ο Μανούσακας έγινε από μούτσος καραβοκύρης, για τα αγροτεμάχια του Εφραίμ και καμαρώνουνε για ποια παράταξη έκλεψε λιγότερα.
Αυτές, αδερφέ, δεν είναι εκλογές, είναι ο ιός των χοίρων.
Η χώρα είναι σε κατάπτωση κυρίως εξ αυτού του γεγονότος: του εκφυλισμού της πολιτικής σε εκατέρωθεν μικρολογία και σκανδαλολογία, που φαίνεται να ασκούν τιποτόφρονες, εφόσον δεν επικαλούνται κανένα όντως πολιτικό επιχείρημα και δεν θίγουν ακόμη, ένα μήνα πριν, τα ουσιώδη της χώρας. Το πολύ να γίνεται κάποια οικονομίστικη συζήτηση, από την οποία δεν βγάζεις άκρη και ούτε θα βγει ποτέ. Γιατί τελικώς το πρόβλημα φαίνεται να είναι η οικονομία, αλλά τελικώς δεν είναι: Διότι δεν ενδιαφέρει αν η μία κυβέρνηση μετακυλίσει τα λεφτά στη μία τάξη ή στην άλλη, όταν όλες οι τάξεις σε μεγάλο βαθμό παραμένουν τελικώς απελέκητες, με μικρά ποσοστά εξελιγμένων πολιτών και με βάση τουλάχιστον τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Διότι, εντάξει η φτώχεια, αλλά και το χρήμα, όταν συνδυάζεται με την έλλειψη εκπαίδευσης, παράγει το χειρότερο κοκτέιλ: αυθάδεια, απληστία, κιτς, επίδειξη, κενότητα και αγριεμένη ιδιοτέλεια. Άρα δεν είναι μόνο τα λεφτά, είναι και κάτι άλλο που λείπει και κάνει τη διαφορά, μας κρατάει στα όρια του Τρίτου Κόσμου και της χασαποταβέρνας.
Αλλά δεν ακούμε τίποτε για όλα αυτά. Τίποτε. Ποια είναι η ουσία, γιατί θα ψηφίσουμε κι εντέλει γιατί να ψηφίσουμε; Για τον Παυλίδη; Για το μη Παυλίδη; Τι ʼναι εκλογές, τι μη εκλογές και τι τʼ ανάμεσό τους; Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη. Εξαντλούνται σε αλληλοκαταγγελίες περί κονόμας και αρπαγής και σκανδάλων -κι εν πάση περιπτώσει να καταλάβουμε: Από δω και πέρα έτσι θα ασκείται η πολιτική; Το πρόταγμα θα είναι ποιος άρπαξε λιγότερα; Η σύγκριση για την ψήφο θα είναι ποιος τυγχάνει ολιγότερο λαμόγιο;
Κι αυτό τι σχέση έχει με εκείνους που θα πάνε στην ευρωβουλή να διεκδικήσουν κόντρα στα ευφυή και έμπειρα ευρωπαϊκά τέρατα τα συμφέροντα της Ψωροκώσταινας; Ποια είναι τα προσόντα τους; Το πρόγραμμά τους; Γιατί να τους επιλέξουμε; Επειδή τα λένε καλύτερα εναντίον ή υπέρ του Εφραίμ; Ποιο είναι το κριτήριο; Τουλάχιστον ο Μπερλουσκόνι το ξεκαθάρισε: ωραίες γκόμενες. Κριτήρια πασαρέλας -θα ήταν καλύτερα έτσι, παρά να γίνεται αυτό που συμβαίνει εδώ: Να ψηφίσουμε πιθανώς και άσκημους και άσχετους, αλλά, το χειρότερο, να μην ξέρουμε έναν μήνα πριν τις απόψεις του κάθε κόμματος και γιατί θα προτείνουνε κάποιους και για να κάνουνε τι -τουλάχιστον, αν κατέβαιναν η Πετρούλα και ο Ρουβάς, θα ξέραμε ότι το πράγμα πήγε στο παίγνιο, ενώ τώρα είναι χειρότερα κι από καλαμπούρι, γιατί υπάρχουν σοβαροφάνεια και αποπροσανατολισμός. Κι αυτοί που ειρωνεύονται τον καβαλιέρε ας δούνε πρώτα τα δικά τους χάλια κι ότι έχουνε μπερδέψει τη βούρτσα με κάτι άλλο, πάντως σίγουρα με τον Παυλίδη.
Λοιπόν ψηφοφόροι είμαστε ή ένορκοι μιας δίκης κάποιου θείου παλαιάς κοπής που έγινε υπουργός και πιθανώς έβαλε το χέρι στο γλυκό; Μήπως είμαστε κάτι άλλο, θεατές, ας πούμε, μιας αρπακτικομαχίας, όπου οι μετέχοντες μαλώνουνε για την τιμή του ψοφιμιού;
Δεν ξέρω, τα ʼχουμε χάσει. Όλοι. Έχουμε χάσει την μπάλα. Ευρωεκλογές ή Παυλιδοεκλογές είναι αυτές; Εκλογές για εκατό χιλιάρικα; Τζάμπα πράμα.
Τουλάχιστον το Βατοπέδι είχε κάποια μεγαλοπρέπεια. Λίμνες, εκτάσεις. Όπως και να το κάνεις, ήταν πιο σοβαρό το ποσόν και το πρόταγμα. Τώρα;
Ο κόσμος καταλαβαίνει
Ωστόσο, ο κόσμος καταλαβαίνει και αποδεικνύει άλλη μια αφορά ότι οι πολιτικοί είναι ουραγοί της κοινωνίας, αντί να είναι οι ηγήτορες, οι ταγοί. Επιμένουν (από έλλειψη πολιτικού λόγου και ανανεωμένης ιδεολογίας) στη σκανδαλολαγνεία, ενώ σε γκάλοπ που έγινε βρέθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ενδιαφέρεται πρώτα για τα οικονομικά και ύστερα για την παιδεία. Τα σκάνδαλα βρίσκονται στην πέμπτη θέση, αλλά είναι αυτά, αντιθέτως, στην πρώτη γραμμή ζήτησης και τα οικονομικά και η παιδεία, κυρίως, είναι λίθος ον απέρριψαν οι οικοδομούντες. Τώρα, “οικοδομούντες”, τρόπος του λέγειν, γιατί μάλλον εδώ πρόκειται για εκσκαφείς και για μαστροχαλαστές – τουλάχιστον αν δούμε τα ελλείμματα και τον περιστρεφόμενο φούρνο του Χότζα που κατάντησε η παιδεία.
Καταλαβαίνει ο κόσμος και εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται και ιδιοφυία για να ιεραρχήσεις τα βασικά. Να, όμως, που λείπει αυτή η στοιχειώδης κρίση από τις ηγεσίες, που τα τελευταία είκοσι χρόνια μας σέρνουν σε εκλογές και σε εξελίξεις αλληλοδικαζόμενοι, μια με τον Αντρέα και τα πάμπερς, μια με τον ένα, μια με τον άλλο, μια με τις μιζέριες του Παυλίδη.
Εκεί κατάντησε η πολιτική, μια διαρκής και εκατέρωθεν εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου. Και ο μεν Τριανταφυλλόπουλος κάνει τη δουλειά του, αλλά οι άλλοι να αντιλαμβάνονται τον προορισμό τους ως διαρκές κυνήγι του τι έκλεψε πιθανώς ο αντίπαλος, θα έλεγα πως δεν ταιριάζει με την άποψη κανενός από τους μεγάλους θεωρητικούς της πολιτικής. Θα πεις, απʼ την άλλη, ίσως μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η πολιτική ψόφησε κι έμεινε η ψευδοηθικολογία κι έρχονται συνέχεια και εναλλάξ όσοι έχουν κατά καιρούς ληστέψει να παριστάνουν τώρα ότι πουλούν Παναγίτσες και αγίους. Όπως μερικές αμαρτωλές γριές που, καθώς λέει ο Ροΐδης, “προσφέρουν, πλέον, τις ρυτίδες των ως αντίτιμον του Παραδείσου”.
Το πιο περίεργο είναι πως, ενώ τα επιτελεία των κομμάτων ξέρουν αυτές τις μετρήσεις και τα προτάγματα του κόσμου και τις αγωνίες του, ωστόσο επιμένουν στο λαϊκισμό και στη διαπόμπευση του εαυτού τους συλλήβδην, διότι, όταν έχεις κλέψει και μιλάς για κλοπές, κάποιος θα θυμηθεί ότι και εσύ κάποτε το ασκούσες το άθλημα. Άρα: σε κανέναν δεν κάνει καλό αυτό το νταλαβέρι. Κι εκείνο που περιμένουμε όλοι, αν δεν το έχουν καταλάβει οι άσχετοι, είναι ένα ολοκληρωμένο, πειστικό, βιώσιμο πρόγραμμα για την οικονομία και για την παιδεία. Τίποτε άλλο. Ας φτιάξει κάποιος αυτά τα δυο και θα βγαίνει κυβέρνηση αενάως. Αλλά δεν. Ο νους τους δεν είναι να φτιάξουν, αλλά απλώς να κρατήσουν ή πάρουν την εξουσία και να παπαρολογούν άλλα τέσσερα χρόνια με βάση τα νέα σκάνδαλα που θα έχουν προκύψει.
Οπότε, ίσως πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Θα περάσουμε τη ζωή μας έτσι. Θα φάμε τα νιάτα μας κατατριβόμενοι με τον κλέψαντα του κλέψαντος. Μεταξύ Παυλίδη και Siemens θα διέλθει ο πενιχρός μας βίος. Γιʼ αυτό και μόνο γιʼ αυτό μας γέννησε η μάνα μας.
Δημοπρασίες
Τρελές αγελάδες, νόσος των πτηνών, ιός των χοίρων. Θα μας κάνουν με το ζόρι χορτοφάγους. Άσε που εδώ και χρόνια είμαστε χορτοφάγοι, τουλάχιστον από πολιτική άποψη. Έχουμε βοσκήσει με φανατισμό λιβάδια ολόκληρα…
Πάντως στην Ελλάδα δεν έχουμε κανένα κρούσμα της γρίπης των χοίρων. Την γλιτώσαμε παρά γουρουνότριχα.
Όλα συμβαίνουν στο Μεξικό. Είναι αλήθεια ότι εκεί, όταν έχει ξηρασία, οι αγελάδες βγάζουν γάλα σκόνη;
Καλή η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, αλλά κατά πόσο μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο, όταν, εκτός από τη δικαιοσύνη, υπάρχουν και οι δικαστές;
(Σάπιο σανίδι πάτησα).
Όπως είπε κι ο σοφός: “Θα ήμουν αντικειμενικός, αν ήμουν αντικείμενο. Αλλά δυστυχώς είμαι υποκείμενο”.
Το είπε αλλιώς ο Παζολίνι: “Δεν υπάρχει κινηματογράφος παρά συγκεκριμένες ταινίες συγκεκριμένων σκηνοθετών, που ο καθένας τους έχει διαφορετική όραση”.
Εξάλλου, μπορεί η δικαιοσύνη να είναι τυφλή, αλλά ο κομματισμός είναι ανοιχτομάτης, έως και αυγουλομάτης – κατά Ρασούλη.
Στραγγάλισε τη γυναίκα του και απαγχονίστηκε, λένε, για το στεγαστικό. Εξάλλου είναι γνωστό: Οι τράπεζες, μαζί με τα στεγαστικά, δίνουν δώρο κι ένα καλό σκοινί, κερωμένο.
Από την άλλη, φταίνε οι τράπεζες; Αφού ο άνθρωπος δεν φρόντισε έγκαιρα να μπει σε ένα κόμμα, να τον βοηθήσουν για την “προσφορά του στην παράταξη”, όπως έκανε ο Μανούσακας.
Το κεφάλαιο έκανε ένα χραπ! και άρπαξε όλες τις εργατικές κατακτήσεις των τελευταίων τριάντα χρόνων.
(Άντε τώρα εσύ να τρέχεις, αποξαρχής, να φωνάζεις στις εργατικές Πρωτομαγιές).
Πηγη: „Μακεδονια“, 03.05.2009
