Η κατάσταση με την εμπορία ναρκωτικών στο ΑΠΘ είναι γνωστή σε όλους, εκτός ίσως από τους αρμόδιους για την αντιμετώπιση της, την κυβέρνηση.
Κι όταν προκύπτουν θάνατοι και βρίσκει αντικείμενο η θανατολαγνεία των ΜΜΕ, το μόνο που βρίσκει ο κ. Γαβρόγλου να ψελλίσει είναι η υποβάθμιση του θέματος ως διογκωμένου και η επίκληση ενός …κινήματος που θα καθαρίσει τον τόπο.
Η μετατροπή των χώρων των ΑΕΙ όλης της χώρας (κι όχι μόνο του Α.Π.Θ.) σε χώρους όπου η διακίνηση ουσιών έχει υποκαταστήσει την διακίνηση των ιδεών δεν αποτελεί βέβαια ούτε σημερινό ούτε συγκυριακό ζήτημα. Η προστασία των λειτουργιών του χώρου ως χώρου ανεμπόδιστης διακίνησης ιδεών με τις διατάξεις περί ασύλου (και πολύ περισσότερο από τον τρόπο και την κουλτούρα εφαρμογής του νόμου), εξέπεσαν στην δημιουργία ενός χώρου – άβατο όχι μόνο για την αστυνομία αλλά και για τον νόμο γενικά.
Το κίνημα που αναπολεί ο κύριος υπουργός έχει εκλείψει εδώ και δεκαετίες, όταν οι πιο ριζοσπαστικές του μορφές δέχτηκαν την συνδυασμένη επίθεση της αστυνομίας και των ιδεολογικών προγόνων του κόμματος του κ. Γαβρόγλου, όταν διακεκριμένα στελέχη εξαργύρωσαν την συνδικαλιστική τους ιδιότητα με ακαδημαϊκές αλλά και κυβερνητικές καρέκλες (ενδεικτικά και μόνο για το ΑΠΘ Βενιζέλος, Λοβέρδος, Μαγκριώτης, Πιτσιόρλας και πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί), όταν τέλος η μάζα των τότε αγωνιστών στελέχωσε με τα γνωστά αποτελέσματα την Δημόσια Διοίκηση σφραγίζοντας την διαδρομή της Μεταπολίτευσης.
Η κακοποίηση των αξιών και των οραμάτων από τους ίδιους τους «θεματοφύλακές» τους ήταν η κύρια πλευρά του μηδενισμού. Ως ηχώ, ήρθε η «κατάκτηση του χώρου σε χρόνους εξουσίας», ή, σε μετάφραση, ο έλεγχος του χώρου των ΑΕΙ από μια σειρά ομάδες που με την βία κατά κύριο λόγο επέβαλλαν την ατζέντα του πολιτικά ορθού, καταλύοντας την ελευθερία του λόγου στο όνομα της …άσκησης της ελευθερίας (τους) προστατευμένης από ένα ιδιότυπα ιδιωτικοποιημένο πανεπιστημιακό άσυλο.
Εκεί βρίσκεται η βάση της μεταβολής του Πανεπιστήμιου σε χώρο ανομίας, σε συνέργεια με την στάση του «φοιτητή νέου τύπου», αδιάφορου για ό,τι συμβαίνει πέριξ του μαθήματος, το οποίο θεωρεί ως ουσία του ακαδημαϊκού γίγνεσθαι, σε συνέργεια επίσης με το καθηγητικό σώμα, που από αδιαφορία ή φόβο απλά παρακολουθεί.
Μοιραία, ο χώρος έγινε χώρος διακίνησης ναρκωτικών, από την πουσαρισμένη κάνναβη της πλατείας Χημείου ώς την ηρωίνη, αλλά και φιλόξενος χώρος για να γίνεται η χρήση: μια κάθετη μονάδα με δύο λόγια.
Οι συνέπειες: Ανασφάλεια για την ακαδημαϊκή κοινότητα, υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου, αλλά και για την πόλη μας μετάλλαξη ενός χώρου που κάποτε αποτέλεσε κέντρο της πολιτιστικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής της πόλης σε χωματερή ιδεών και ανθρώπων.
Προσπάθειες αντιμετώπισης υπήρξαν. Ήταν κατ’ αρχάς η πρόσληψη σεκιουριτάδων, ενέργεια αναποτελεσματική καθώς δέχτηκε συντονισμένες επιθέσεις (πολιτικές και φυσικές) από τον αριστερίστικο και αντεξουσιαστικό χώρο. Ήταν η προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η πιάτσα με συνεργασίες φορέων όπως ο ΟΚΑΝΑ ή το ΚΕΘΕΑ, αγνοώντας ότι η προσέγγιση του χρήστη και η κινητοποίηση του είναι μια διαδικασία που απευθύνεται στον χρήστη – πρόσωπο και δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αστυνόμευση, ούτε να επιβάλλει τον νόμο. Τέλος, οι κατά καιρούς ημερίδες ευαισθητοποίησης απευθύνονται στους φοιτητές στα πλαίσια μιας «πρωτογενούς πρόληψης» κι όχι στις σκιές της νύχτας – πιάτσας.
Οι θάνατοι νέων ανθρώπων θα πρέπει να λειτουργήσουν ως σήμα και πρόσκληση να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να μην κυλάει το μπαλάκι από τον πρύτανη στον Υπουργό και από του Υπουργό στο … κίνημα. Ούτως ή άλλως, η εξάρτηση είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο και η αντιμετώπιση της πρέπει να είναι το ίδιο.
Αν θέλουμε να λείψει η ανεμπόδιστη συγκεντρωμένη διακίνηση παράνομων ουσιών στους χώρους αυτούς, αυτό είναι έργο της αστυνομίας και πρέπει να διευκολυνθεί στο έργο αυτό. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε την αναπαραγωγή της εξάρτησης θα πρέπει να δράσουμε πάνω στα αίτια της, με την πρόληψη και την απεξάρτηση, την φροντίδα για τα εξαρτημένα πρόσωπα. Και τόσο οι πολίτες όσο και η πολιτεία οφείλουν να θέλουν και τα δύο.
Μέχρι τότε, οι συμμορίες των διακινητών θα αλωνίζουν, και η στάση μας θα είναι η αμηχανία. Αμηχανία γιατί η έννοια της ασφάλειας και της νομιμότητας ευτελίζεται καθημερινά τόσο από την εξουσία όσο και από την αντεξουσία, αμηχανία γιατί μια κοινωνία, βαθιά εξαρτημένη κι εξαρτητική, που στερείται από τις αρχές και τις αξίες ενός αξιοβίωτου τρόπου συλλογικής και προσωπικής ζωής, αδυνατεί να κατανοήσει και πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Μέχρι τότε, το μόνο που θα έχει να προτείνει είναι οι «εποπτευόμενοι χώροι χρήσης» για τους οποίους αγωνίζεται ο κύριος Καμίνης, να κρύψουμε το χάλι κάτω από το χαλί.
