Δύο άρθρα που δείχνουν ανάγλυφα την ελληνική πραγματικότητα. Που είναι πολύν χειρότερη, από όσο φανταζεται ο μέσος Έλληνας
1) Δεξιότερα Κουροπάτκιν…
Το Σάββατο σε βρίζουν, την Κυριακή σε ψηφίζουν και τη Δευτέρα „κόβουν“ το χέρι τους έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές, όταν η κοινωνία μας ούσα φτωχότερη δεν είχε να χάσει πολλά. Σήμερα ίσως διακυβεύονται περισσότερα.
Ο κ. Τσίπρας έχει άστρο στην πολιτική. Μέσα σε 9 μήνες κέρδισε τις εκλογικές αναμετρήσεις με εντελώς αντίθετα μεταξύ τους συνθήματα.
Ο αδύναμος κρίκος για τον κ. Τσίπρα παραμένει η οικονομία. Οι εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας και άρα της ανεργίας, των εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών παραμένουν επιδεινούμενες.
Όσο απομακρυνόμαστε από τον Αύγουστο η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Αυτός ήταν ο λόγος των πρόωρων εκλογών.
Μέχρι τα Χριστούγεννα είναι πολύ πιθανό να έχουν προκύψει προβλήματα με τους στόχους των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών.
Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης του κ. Τσίπρα είναι η δημοσιοποίηση προθέσεων για επιπλέον φόρους και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για να μη γίνουν μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις.
Τα μέτρα αυτά με την επιβάρυνση του ψυχολογικού κλίματος που επιφέρουν επιταχύνουν την κατάρρευση των εσόδων.
Είναι προφανές πως στην κυβέρνηση δεν καταλάβαιναν και δεν καταλαβαίνουν ούτε τι γίνεται ήδη στην οικονομία ούτε τι θα ακολουθήσει.
Μπορεί οι πρόωρες εκλογές να εξασφάλισαν στον κ. Τσίπρα μια πιο ομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα και πλειοψηφία, δεν παύουν όμως να έχουν εξασφαλίσει μια οριακή πλειοψηφία 155 βουλευτών.
Πιθανή αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων στους επόμενους μήνες θα συνταράξει συθέμελα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καθώς τα μέλη της είναι εθισμένα στην αντίληψη πως μισθοί και συντάξεις είναι κάτι που το φέρνει ο πελαργός (όπως τα μωρά κατά την άμωμο σύλληψη…) στο τέλος κάθε μήνα.
Αναγκαστικά για να μην πάμε σε πρόωρες εκλογές και κατάρρευση θα πάμε σε ευρύτερα κυβερνητικά σχήματα.
Αντί της αύξησης της φορολογίας και των εισφορών σε μια περίοδο μαζικής εξόδου των επιχειρήσεων από τη χώρα, μέχρι και θερμοκήπια, πληροφορούμαι, φορτώνουν τον εξοπλισμό και μεταφέρονται στη Βουλγαρία, χρειάζονται ριζοσπαστικά μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Πριν την δραστική μείωση των φόρων για να ανταγωνιστούμε τους γείτονες που μας κλέβουν τις επιχειρήσεις και τις πλούσιες χώρες που μας κλέβουν τα στελέχη και τους εργαζόμενους με δεξιότητες, χρειάζεται σταθερό φορολογικό πλαίσιο.
Μερικές ιδέες που έχω καταγράψει και έχω δώσει σε αρκετές πολιτικές κινήσεις και πολιτικούς που κατά καιρούς μου το έχουν ζητήσει, είναι οι εξής:
Μείωση της φορολογικής νομοθεσίας αντί χιλιάδων σελίδων με αντιφατικούς νόμους σε μερικές σελίδες, με κανόνες χωρίς παραθυράκια.
Η βασική φορολογική νομοθεσία με συνταγματική ρύθμιση να μην αλλάζει με σχετική πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά με αυξημένη των 2/3. Έτσι, δεν θα έχουμε 5 φορολογικούς νόμους το χρόνο και κάθε κυβέρνηση θα προσπαθεί να κινηθεί προς τις θέσεις της αντιπολίτευσης.
Η θέσπιση αυτόματης μείωσης συγκεκριμένων δαπανών κάθε φορά που ο προϋπολογισμός για λόγους συγκυρίας πέφτει έξω. Μια ενδιάμεση λύση θα είναι, κάθε φορά που εμφανίζεται η προοπτική ελλείμματος η προσαρμογή να γίνεται κατά 2/3 με μείωση των δαπανών και κατά 1/3 με αύξηση των φόρων.
Επανασύσταση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού σχεδόν εκ του μηδενός, με μοντέλο τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.
Αν υπάρχουν αυτά τα σενάρια ο επιχειρηματίας και ο ιδιώτης θα μπορούν να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα ακόμη και για περιόδους που θα προκύψουν προβλήματα στην οικονομία. Θα γνωρίζουν τη μεγαλύτερη πιθανή επιβάρυνση σε έκτακτες συνθήκες.
Διευκόλυνση ανοίγματος επιχειρήσεων όχι μόνο με το άνοιγμα μητρώου στην εφορία. Δίκτυο υπηρεσιών τύπου ΚΕΠ (που μπορεί να είναι ιδιωτικά) που θα εξασφαλίζουν-εκδίδουν όλα τα πολεοδομικά, υγειονομικά, φορολογικά κλπ αναγκαία πιστοποιητικά σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Κατάργηση των πολεοδομιών και ανάθεση της ευθύνης τήρησης των κανονισμών στους ιδιώτες μηχανικούς οι οποίοι δειγματοληπτικά θα ελέγχονται από ιδιωτικές εταιρείες και θα χάνουν την άδεια αν έχουν παρανομήσει.
Διευκόλυνση κλεισίματος επιχειρήσεων. Σε τρεις μήνες από την αίτηση παύσης της λειτουργίας επιχείρησης παύει κάθε φορολογική ή ασφαλιστική εκκρεμότητα που δεν έχει διαγνωστεί ή διακανονιστεί. (Παλιά είχα μια επιχείρηση εκδόσεων βιβλίων. Την έκλεισα και μετά 10 χρόνια με ειδοποιούν από το ΙΚΑ να ελέγξουν τα βιβλία ενσήμων των εργαζομένων… Ευτυχώς δεν προέκυψαν εκκρεμότητες αν προέκυπταν οι προσαυξήσεις θα ήταν καταστροφικές. Μόνο γι΄ αυτό δεν θα τολμήσω να απασχολήσω κανέναν ποτέ…).
Φορολογία
Ένας flat tax φόρος ο ίδιος για επιχειρήσεις και ιδιώτες. Χαμηλή φορολογία για επιχειρήσεις και υψηλή για στελέχη και εργαζόμενους είναι κοινωνική αδικία. Οι επιχειρήσεις δεν είναι μόνο οι μέτοχοι είναι κυρίως τα στελέχη και οι εργαζόμενοι σε αυτές.
Στη φορολογία πρέπει να ληφθεί υπόψη πως δεν ανταγωνιζόμαστε τη Γερμανία που έχει εγκατεστημένη παραγωγική και επιχειρηματική υποδομή, αλλά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Πρέπει να μελετήσουμε τα κίνητρα και να τους ανταγωνιστούμε. Τη Γερμανία και τις πλούσιες χώρες τις ανταγωνιζόμαστε στην προσέλκυση στελεχών.
Μπορεί να υπάρχουν δυο – τρεις το πολύ κλίμακες: 10-15-20% για τις επιχειρήσεις ανάλογα με τα κίνητρα που θέλουμε να δώσουμε.
Οι επιχειρήσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας μπορεί να φορολογούνται με χαμηλότερο συντελεστή.
Τα πρώτα πέντε χρόνια να μην πληρώνουν κανένα φόρο. Τα επόμενα πέντε να έχουν χαμηλό συντελεστή και μετά με ένα σταθερό συντελεστή ο οποίος δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν έχει προαναγγελθεί 5 -10 χρόνια πριν.
Για τους εργαζόμενους να υπάρχουν δυο – τρεις κλίμακες με τον υψηλότερο πάνω από τις 100 -150.000 εισόδημα. Η προσέλκυση στελεχών αποτελεί βασική προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων. Στις σύγχρονες πολυμετοχικές επιχειρήσεις τα στελέχη αποφασίζουν πού θα επενδύσουν για τη δημιουργία θυγατρικών. Είναι λογικό πως στα κριτήρια συμπεριλαμβάνουν και τις προσωπικές τους επιδιώξεις και συμφέροντα.
Συμπέρασμα…
Με μια οικονομική πολιτική που θα κινείται πάνω σε αυτές τις βασικές αρχές η ανεργία σε μια πενταετία θα επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα και ο βασικός μισθός σε μια δεκαετία θα διπλασιαστεί.
Ο μοναδικός τρόπος να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη ως ισότιμο μέλος είναι να αποκτήσουμε ανταγωνιστική οικονομία και όχι διακονεύοντας επιδοτήσεις.
Οι νόμοι της οικονομίας είναι χαλύβδινοι κι αν δεν τους εφαρμόσουν οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες εντός του ευρώ, θα τους εφαρμόσουν άλλοι σε άλλες συνθήκες.
Τουτέστιν, Δεξιότερα Κουροπάτκιν… και ας μην ενδείκνυται οι δημοσιογράφοι να συμβουλεύουν τους πολιτικούς τι να κάνουν παρά μόνο να εντοπίζουν τις αντιφάσεις και να τους κρίνουν.
Η φράση „Δεξιότερα Κουροπάτκιν…“ είναι τίτλος αθηναϊκής εφημερίδας στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η εφημερίδα κατά τη διάρκεια του ρωσοϊαπωνικού πολέμου συμβούλευε με τον τίτλο αυτό το Ρώσο στρατηγό Κουροπάτκιν να κινηθεί δεξιότερα για να περικυκλώσει τους Ιάπωνες. Ο Ρώσος δεν τον άκουσε και συνετρίβη…
2) Έτσι με κατάντησαν δημόσιο υπάλληλο
Αξιότιμε κ.Στούπα
Γνωρίζω ότι τα άρθρα σας κινούνται ίσως σε διαφορετικό χώρο αλλά για μένα είστε ο καλύτερος αρθρογράφος κι έτσι αποφάσισα να στείλω σε εσάς το επισυναπτόμενο αρχείο και να σας παρακαλέσω να το δημοσιεύσετε στο Capital.gr. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το επιθυμώ να παραμείνω ανώνυμος, άλλωστε δεν αναφέρω κάτι συγκεκριμένο για το οποίο θα χρειαζόταν να πάρει την ευθύνη κάποιος επώνυμα. Αν κρίνετε ότι δεν μπορείτε να το δημοσιεύσετε σας παρακαλώ να με ενημερώσετε.
Με εκτίμηση
Κάποιος „Διονύσης“
Έτσι με κατάντησαν δημόσιο υπάλληλο
Ο κόσμος λέει πολλά για τους δημοσίους υπαλλήλους (ΔΥ). Μιλάνε για βλακεία, τεμπελιά, ανευθυνότητα, αναλγησία και γενικά δεν μιλάνε καθόλου κολακευτικά. Ως δημόσιος υπάλληλος οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που λέγονται για μας είναι 100% αλήθεια όμως θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Σαν κι εμένα υπάρχουν πολλοί άλλοι, χιλιάδες. Πριν διοριστώ εργαζόμουνα για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Ήμουνα καλός στην δουλειά μου αλλά έβλεπα ότι δεν είχε μέλλον, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα ότι οι ΔΥ είχανε ένα σωρό κεκτημένα με λιγότερα προσόντα και πολύ λιγότερο κόπο. Έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ για μια καλύτερη δουλειά, ακριβώς όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος με ικανότητες. Έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ και διορίστηκα καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Η αναλογία διοριστέοι/υποψήφιοι στον κλάδο μου ήταν 1:15, έτσι δικαιούμαι να λέω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους στο αντικείμενό μου. Ίσως γι‘ αυτό να ξεκίνησα με αίσθημα ευθύνης και με διάθεση να προσφέρω στα παιδιά γνώσεις υψηλού επιπέδου και όχι μόνο.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε κι έχω δει πολύ καλά τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, ενώ είμαι βέβαιος ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει κι αλλιώς αφού ολόκληρη η χώρα είναι έτσι. Συγκεκριμένα:
α) Λαϊκισμός
Ένας Έλληνας πολιτικός γνωρίζει πολύ καλά ότι θα προωθήσει καλύτερα την καριέρα του όχι αν αφήσει έργο αλλά αν ευχαριστήσει τον όχλο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην εκπαίδευση. Έχουν περάσει ένα σωρό νόμους για να μπορεί ο κάθε μαθητής να περνάει τις τάξεις χωρίς να διαβάζει καθόλου και με αναρίθμητες απουσίες. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό παίζει και μια μεγάλη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας που είναι τα „κοινωνικά κριτήρια“. Αυτό είναι το καλύτερο βοήθημα στον πολιτικό για να αυξήσει την πελατεία του, ενώ στην εκπαίδευση το λέμε „παιδαγωγικοί λόγοι“. Αν βρεθεί ένας τρελός καθηγητής που επιχειρήσει να κάνει την δουλειά του υπεύθυνα, δέχεται αφόρητες πιέσεις, άσε που αν βάζει χαμηλούς βαθμούς θα του πουν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν σε αυτόν ενώ αντιθέτως οι καθηγητές που χαρίζουν βαθμούς είναι καλοί και τα παιδιά… μαθαίνουν! Εδώ φτάσανε στο σημείο να μπορεί ο καθένας να συνεχίζει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! ενώ η βάση του 10 πολεμήθηκε ανελέητα (για παιδαγωγικούς λόγους) και τελικά καταργήθηκε. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης εξακολουθούν να υπάρχουν σχολές-φαντάσματα, ενώ ακόμα και οι αιώνιοι φοιτητές που με μεγάλη καθυστέρηση και πολλές υπαναχωρήσεις τελικά διαγράφηκαν, τώρα επανεγγράφησαν!
β) Σαπίλα
Όπως σε ολόκληρη τη χώρα, έτσι και στην εκπαίδευση το φακελάκι και το μέσο οργιάζουν. Οι „παιδαγωγικοί λόγοι“ επικαλούνται πιο εύκολα όταν οι γονείς του μαθητή έχουν γνωστό κάποιον καθηγητή του σχολείου ή είναι σε θέση που μπορούν να πιέσουν ή να πληρώσουν για ιδιαίτερο. Η πίεση μπορεί να είναι είτε άμεση στον εκπαιδευτικό είτε ιεραρχικά (ιδιαίτερα αν πέσουν σε ξεροκέφαλο που θέλει να κάνει το σωστό). Επίσης υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί που όταν μιλάνε για συναδελφικότητα εννοούν όχι αλληλοϋποστήριξη αλλά ιδιαίτερη μεταχείριση στα παιδιά τους. Το λένε, το πιστεύουν και θεωρούν αυτονόητο (κεκτημένο ας πούμε) ότι θα την έχουν! Προσωπικά ονομάζω αυτό το φαινόμενο „τυπική ελληνική σαπίλα“ και τους συγχαίρω που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους σωστά ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν σε αυτήν τη χώρα.
γ) Γραφειοκρατία
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας το δημόσιο εξακολουθεί να δουλεύει με χαρτομάνι. Α, ναι καταγράφονται τα πάντα στον computer, όμως η χαρτούρα παραμένει. Έτσι ενώ όλοι οι βαθμοί περνιούνται στον computer, τον περασμένο Σεπτέμβριο παρακολούθησα στο σχολείο μου έναν πανικό που διήρκησε σχεδόν 20 λεπτά. Τρεις συνάδελφοι προσπαθούσαν να βρουν με τι χρώμα έπρεπε να περάσουν τους βαθμούς των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου στην καρτέλα του μαθητή. Ένας έψαχνε στο Internet για νόμους ενώ 2 άλλοι ψάχνανε πυρετωδώς καρτέλες περασμένων ετών. Έλα όμως που κανένας δεν μπορούσε να μείνει στο λύκειο με τη νομοθεσία που υπήρχε τότε, την οποία επανέφερε ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά. Βρήκανε κάποιες καρτέλες για το Γυμνάσιο, αλλά είναι ίδια τα χρώματα και για το Γυμνάσιο και για το Λύκειο; Βλέπεις υπάρχουν πολλά και εύκολα μπερδεύεσαι: Με μπλε οι βαθμοί των 4μήνων, με μαύρο οι μέσοι όροι των 4μήνων, με πράσινο οι εξετάσεις του Ιουνίου και με κόκκινο ο τελικός βαθμός. Δεν πρόσεξα τελικά ποιο είναι το χρώμα για τον Σεπτέμβριο (ίσως κάποιο 5ο) γιατί δεν με ενδιαφέρει να το μάθω κι ελπίζω να μην καταστραφεί ο κόσμος αν ποτέ χρησιμοποιήσω λάθος χρώμα.
δ) Πολυνομία, ανασφάλεια και ανελέητη παρέμβαση του κράτους
Η εκπαιδευτική νομοθεσία αλλάζει πιο συχνά και από τη φορολογική. Το υπουργείο κάθε χρόνο καθορίζει την εξεταστέα ύλη και τις αναθέσεις μαθημάτων για ΟΛΕΣ τις τάξεις και ποτέ δεν είναι ολόιδια με την προηγούμενη χρονιά. Πολλές φορές μάλιστα οι αλλαγές γίνονται κατά την διάρκεια του σχολικού έτους. Ενώ όλοι συμφωνούν ότι το περιεχόμενο και η μέθοδος διδασκαλίας πρέπει να προσαρμόζονται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του μαθητή, υπάρχει πάντα ένας σοφός υπουργός κι ένα μάτσο σοφοί σύμβουλοι που αποφασίζουν πόσο πρέπει να επιμείνει ο καθηγητής στην κάθε ενότητα (ω, ναι κρατάνε τα προσχήματα με μια φράση ότι είναι απλώς ενδεικτικό), ποιες ασκήσεις θα πρέπει να μην διδαχθούν, τι να αξιολογηθεί από κάθε άσκηση, πως θα πρέπει να γίνει η αξιολόγηση των μαθητών ενώ ακόμα και οι διδακτικοί στόχοι για την κάθε ενότητα γράφονται στην εφημερίδα της κυβέρνησης! Και το αμίμητο: „…το δεύτερο θέμα πρέπει να αποτελείται από 2 υποερωτήματα. Το πρώτο υποερώτημα πρέπει να βαθμολογείται με 13 μονάδες και το δεύτερο με 12…“ γραμμένο στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
Τους είναι βλέπεις αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρξει κάποια λεπτομέρεια για την οποία δεν θα αποφασίζουν αυτοί. Είναι πλέον τόσο ισχυρά παγιωμένη η αντίληψη ότι πρέπει τα πάντα να αποφασίζονται κεντρικά ώστε μπορεί τα τελευταία 30 χρόνια να έχει αλλάξει πάρα πολλές φορές το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ούτε καν έχω ακούσει την άποψη ότι θα πρέπει η κάθε σχολή να είναι αυτή που θα ορίζει σε ποια μαθήματα θα πρέπει να εξετάζονται οι μελλοντικοί φοιτητές της. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες. Ακόμα και συνάδελφοι που κάνουν προσωπικές σκέψεις γι‘ αυτό το θέμα δεν λένε κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα τέτοιες απόψεις είναι πλέον πέραν κάθε εμπειρίας ακόμα και φαντασίας!
ε) Ανελέητος πόλεμος κατά της αξιοκρατίας
Δεν γίνεται να έχεις και „κοινωνικά“ κριτήρια και αξιοκρατία. Φυσικά η πολιτική πελατεία υπάρχει στα πρώτα και γι‘ αυτό και συνεχώς προωθούνται. Κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο και δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ. Όμως σιγά-σιγά παρακάμπτεται και μάλιστα ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά δήλωσε ότι θα τον καταργήσει τελείως, όπως άλλωστε και τα πρότυπα και οτιδήποτε άλλο που θα δυσαρεστεί τους πολλούς που θα ζηλεύουν βλέποντας το παιδί του γείτονα να τα καταφέρνει καλύτερα.
Πώς να μην βλακέψει όποιος είναι στο δημόσιο; Πώς να μην αρχίσει να τα γράφει όλα, όταν βλέπει ότι ακριβώς όπως και στον στρατό όποιος είναι υπεύθυνος βρίσκει τον μπελά του ενώ όποιος είναι άχρηστος περνάει καλά; Πως πρέπει να αντιδράσω όταν βλέπω ένα σωρό „συναδέλφους“ να ακολουθούν την αρχή το παίζω στριμμένος και απαυτώνω την κοινωνία και μάλιστα όχι μόνο να μην απολύονται αλλά να τους περνάει; Κι επειδή η συνήθεια γίνεται δευτέρα φύση, έχω καταντήσει κι εγώ δημόσιος υπάλληλος. Μπαίνω στην τάξη και με ενδιαφέρει μόνο να τελειώσει η ώρα (και ο μήνας). Άλλωστε πλέον έχω μάθει ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τον βούρκο. Κάθε προσπάθεια να προσφέρεις αληθινό έργο χτυπιέται από α) μαθητές και γονείς που βλέπουν χαμηλούς βαθμούς ή ότι ο κακόμοιρος ο κανακάρης τους δυσκολεύεται και δεν έχει χρόνο για βόλτα, β) προϊσταμένους που δεν θέλουν να τους ζαλίζουν οι γονείς, γ) συναδέλφους που καταλαβαίνουν ότι κάνεις σοβαρή δουλειά και ανησυχούν ότι θα χαλάσεις την πιάτσα.
Μας είπανε κάποτε για αξιολόγηση και με κάνανε να σκάσω στα γέλια. Με τι κριτήρια θα γίνει; Θα αποφασίσει ο όχλος και θα επιλέξει όσους βάζουν βαθμούς; Η πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο να ικανοποιήσει τον όχλο; Ή μήπως οι προϊστάμενοι που θέλουν να ικανοποιούν και τον όχλο και την πολιτική ηγεσία;
Έτσι από ένας επιστήμονας μέσα στο top 6% κατάντησα κι εγώ δημόσιος υπάλληλος με τα όλα μου. Έχω μονιμότητα, έχω κεκτημένα και δεν σκάω για τίποτα. Και όπως είπα στην αρχή, σαν κι εμένα υπάρχουν 1000δες άλλοι. Επειδή όμως έχω ακόμα κάποια ίχνη ηθικής γράφω αυτό το γράμμα και έχω να συνοψίσω σε μία μόνο φράση:
Το δημόσιο ούτε το εξυγιαίνεις ούτε το αξιολογείς γιατί απλούστατα δεν μπορείς. Το δημόσιο το ΞΗΛΩΝΕΙΣ!
