τα περισσότερα χασισορεμπέτικα, κλαψομοιριάρικα καζαντζιδοτράγουδα είναι καθαρές αντιγραφές Ινδικών, Τούρκικων κ.λπ. τραγουδιών
Σήκω χόρεψε κουκλί μου, να σε δω να σε χαρώ,
τσιφτετέλι Τούρκικο, σινανάι γιαβρούμ, σινανάι-νάι.
Ώπα, σινα-σινανάι, σινανάι-νάι, σινανάι γιαβρούμ, σινανάι-ναι.
Θα σου τραγουδήσω πάλι στον ασίκικο χαβά,
κούνα λίγο το κορμί σου, νινανάι γιαβρούμ, νινανάι-νάι…
Στίχοι – μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Σε συνέχεια των σχολίων του κ. Π. Αναγνωστίδη σχετικά με Tα διατροφικά και μουσικά λίπη της Ρωμιοσύνης θα ήθελα να επισημάνω, ότι τα περισσότερα χασισορεμπέτικα, κλαψομοιριάρικα καζαντζιδοτράγουδα είναι καθαρές αντιγραφές Ινδικών, Τούρκικων κ.λπ. τραγουδιών. Ο καταγόμενος από οικογένεια προσφύγων και στερούμενος μουσικής παιδείας, Στέλιος Καζαντζίδης, πρωτοπόρησε σε τέτοιου είδους αντιγραφές και γέμισε την Ελλάδα με Μαντουβάλες, Ζιγκουάλες, νινανάι γιαβρούμ και πολλά άλλα ανατολικότροπα τόσο σε στίχους, όσο και μουσική τραγούδια.
Η Μαντουμπάλα για παράδειγμα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, μιά Ινδή ηθοποιός και το ομώνυμο τραγούδι, που «έγραψε» αργότερα ο Στέλιος Καζαντζίδης, υπάρχει σε παληά Ινδική ταινία. (Σ.σ.: βλ. παρακάτω βίντεο). Η στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, στην οποία είχε προταθεί η συγγραφή των στίχων δυσανασχέτησε με το αντιστιχουργικό όνομα Μαντουμπάλα και αρνήθηκε τη συνεργασία στον Καζαντζίδη προτείνοντάς του να γράψει τους στίχους μόνος του. “Έτσι πήγα κι έφτιαξα εγώ το τραγούδι μ’ αυτά τα χαζά λόγια, που δε λένε τίποτα” δήλωσε αργότερα ο Στέλιος Καζαντζίδης. (Β. Βασιλικού, “Υπάρχω”.)
Έχει ενδιαφέρον να δούμε την εκδοχή, που ο συνθέτης Θόδωρος Δερβενιώτης (“Αλλα μου λεν τα μάτια σου”, “Ψύλλοι στ‘ αυτιά”, “Σε ικετεύω” κ.ά.) είχε παρουσιάσει στην κρατική τηλεόραση, στην εκπομπή “Η ιστορία των χρόνων μου” (2003), όπως την μεταφέρει το αφιερωμένο στον Καζαντζίδη stelioskazantzidis.blogspot.com. Είχε πει λοιπόν ο Θ. Δερβενιώτης:
Την εποχή εκείνη είχαν έρθει πολλές ταινίες Ινδικές στην Ελλάδα με την Ναργκίς. Δακρύβρεχτες ταινίες και πήγαινε πολύς κόσμος και τις άκουγε. Παρουσιαστήκανε τραγούδια τέτοια, ατόφια Ινδικά, και κυκλοφορήσαν σε δίσκους σαν Ελληνικά. Η Μαντουμπάλα και το είσαι η ζωή μου, είχανε τα ρεφρέν… μουσική δηλαδή! Χωρίς λόγια. Το 1959 με πήρε ο Στέλιος και πήγαμε στη Λάρισα για 25 μέρες. Φύγαν όλοι και μου λέει: “Εσύ θα καθίσεις να πάμε μαζί”. Είχε μια Μερσεντές τότε. Αυτός, εγώ και η Μαρινέλλα. Σε όλο το δρόμο με ζαλίσανε (τραγουδάει τους σκοπούς των τραγουδιών “Είσαι η ζωή μου” και το “Μαντουμπάλα”). “Τι είναι αυτά ρε παιδιά;”. “Θα ακούσεις, θα ακούσεις”, απαντούσε ο Καζαντζίδης. Τέλος πάντων… Και κάποια στιγμή φέρνει λόγια στα οποία… τα ρεφρέν τους ήταν κολλημένα απάνω στις δύο μουσικές αυτές. Το ένα ήταν η “Μαντουμπάλα” και το άλλο “Είσαι η ζωή μου”.
Είναι αμφίβολο εάν ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν σε θέση να διαβάσει απλό πεντάγραμμο, όπως αυτό, που στολίζει την προτομή, που του έστησε η Ρωμιοσύνη στη Νέα Ιωνία.
Και ερχότανε δήθεν σε μένα να καθίσει να τα φτιάξει. Δεν μπορούσε να φτιάξει τίποτα. Έπαιρνε μια κιθάρα γκούγκου, γκούγκου μια ώρα, δύο ώρες, τρείς ώρες… Και απ’ τη δουλειά μου με χασομερούσε και με νευρίαζε και αναγκαζόμουνα και του έλεγα: “Φεύγα, άστα…”.»
