Οι μύθοι μπορεί να έχουν έναν πυρήνα αλήθειας, αλλά μπορεί εξίσου καλά να έχουν χτιστεί και πάνω σε ψέματα. Το τελευταία ισχύει στην περίπτωση του Albert Einstein. Παρα το ότι η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι πρόκειται για έναν μεγάλο επιστήμονα, υπέρμαχο της ειρήνης και πρότυπο ανθρώπινης καλοσύνης, το φωτοστέφανο αυτό είναι απλά δοτό
Σημείωση Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδη
Ο Σιωνισμός με τα τεράστια χρηματικά ποσά που διαθέτει και με τα οποία έλέγχει τα παγκόσμια μαζικά μέσα „ενημερώσεως“ και ποδηγετεί τον κόσμο, έχει επιβάλλει και τις μεγάλες προσωπικότητες που γνωρίζουμε. Και οι οποίοι είναι όλοι Εβραίοι: Τον κοκαϊνομανή και ονειροκρίτη Sigmund Freud σαν τον κορυφαίο ψυχολογο, τον σκιτσογράφο Pablo Picasso σαν τον μεγάλο ζωγράφο με το περιστέρι της ειρήνης, τον Karl Marx σαν τον μεγαλύτερο θεωρητικό του κεφαλαίου (που όμως ποτέ του δεν ανέφερε και αυτούς που το κατέχουν), τον πολεμοχαρή Schimon Peres σαν νομπελιστα ειρήνης κ.λπ. κλπ. Αφήνοντας στο ημίφως ή αγνοώντας τελείως τους μεγάλους φιλοσοφους, μαθηματικούς, ιστορικούς ή γλύπτες της αρχαίας Ελλάδος, της Κίνας, της Ινδίας ή του αραβικού κόσμου, τον Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Επίκουρο, Ηράκλειτο, Φειδία, τον Κονφούκιο, τον Λαοτσέ, τον Aurobindo, τον Iqbal, τον Radhakrishnan, τον Tagore, τoν νεοπλατωνικό Al-Kindī, τον Abū Nasr al-Farabī, τον Abū Ḥamīd al-Ghazalī κ.α., ων αριθμός ουκ έστιν. Γι‘ αυτούς ισχύει το γνωστό μούγκα στην στρούγκα.
Μια άλλη προσωπικότητα τεραστίων διαστάσεων που μας επέβαλλαν είναι ο Albert Einstein, για τον οποίο θα γίνει ο λόγος αμέσως παρακάτω. Εκεί θα δούμε έναν Einstein, που λίγη σχέση έχει μ’ αυτόν που μας παρουσιάζουν οι κάθε λογής αγιογράφοι του, ένα επιστημονικά μέτριο, αλλά φιλόδοξο, απατηλό και γεμάτο μίσος για μας τους Γκόιμ άτομο. Μεταφράζοντας δε το άρθρο που ακολουθεί, διαπίστωσα πόσο απλή αλλά όμως εξαιρετικά αποτελεσματική είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί ο Σιωνισμός για την ανάδειξη και προβολή των πάσης φύσεως «ιδιοφυιών» που μας πλασάρει, απο τον „κορυφαίο“ φυσικό Αϊνστάιν μέχρι τον Marc Zuckerberg, τον δημιουργό του Facebook, του κατασκευάσματος αυτού των μυστικών υπηρεσιών, που όπως μας λένε, ανήκει στα λεγόμενα „κοινωνικά μέσα“ (!!!).
Θα προσπαθήσω να περιγράψω την συνταγή: Διαλέγουμε έναν οποιοδήποτε Εβραϊο, που να διαθέτει όμως κάποια φυσικά χαρίσματα, αυτοπεποίθηση, λίγο χαμόγελο και κάποιες διασυνδέσεις με τους κατάλληλους σιωνιστικούς κύκλους. Το άτομο αυτό το προβάλλουμε συνεχώς (το μεγάλο κόλπο της παραγωγής προσωπικοτήτων) με τα παγκόσμιας εμβελειας μέσα που διαθέτουμε, τύπο, κινηματογράφο, επιστήμη ή Ιντερνετ. Έτοιμη η ανακάληψη, η εβραϊκή ιδιοφυία, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, ο φιλειρηνιστής. Κι’ ας κατασκεύαζε ο ένας ατομικές βόμβες, ας δούλευε ο άλλος με το γνωστό μπλόγκ στο ιντερνετ, για να ψαρεύει στα βαθειά νερά της ανθρώπινης βλακείας, να συλλέγει τις καθε είδους πληροφορίες που πρόθυμα του δίνει η αποβλακωθείσα νεολαία, οι πεινασμένοι για προβολή καλλιτέχνες, οι καρριερίστες πολιτικοί, ακόμη και εν ενεργεία υπουργοί και πρωθυπουργοί κρατών. Τις πληροφορίες αυτές επεξεργάζονται μετα τα διάφορα Think Tank των μυστικών υπηρεσιών και σχηματίζουν ένα σχεδόν τέλειο προφίλ της εκάστοτε κοινωνίας ή του κράτους με όλα τα „τρωτά“ τους σημεία, αυτά που προσφέρεται για κάθε είδους παρεμβάσεις: Δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών εντάσεων, παρδαλές επαναστάσεις, αραβικές ανοίξεις, αντιπαραθέσεις κάθε είδους. Κοντολογίς, σαν παράδειγμα, αυτά που γίνονται σήμερα στην Ελλάδα. Αυτές είναι λοιπόν οι επιστημονικές, επιχειρηματικές ή καλλιτεχνικές ιδιοφυίες, που αποτελούν τα σημεία αναφοράς του κόσμο που συνέθεσε ο Ηγεμόνας, του κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και τον οποίο εμείς άσκεπτα θεωρούμε σαν φυσιολογικό, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα απλό κατασκευασμα στην υπηρεσία της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης.
Το ισπανικό πρωτότυπο «EL MAYOR FRAUDE CIENTÍFICO DEL SIGLO XX – EINSTEIN, EL BRIBÓN» δημοσιεύθηκε στις 12.09.2009 στο Crux et Gladius. Η μετάφραση έγινε από τα ισπανικά στα γερμανικά από τον Ruy Díaz και απο τα γερμανικά στα ελληνικά απο τον Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδη. Λόγω των πολλαπλών αυτών μεταφράσεων μπορει τόσο το γερμανικό, όσο και το ελληνικό κείμενο να μην ταιριάζουν επακριβώς με το πρωτότυπο ισπανικό κείμενο. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε καμμια περίπτωση το περιεχόμενό τους.
Και τώρα στο άρθρο
Η μεγαλύτερη επιστημονική απάτη του 20. Αιώνα – Αϊνστάιν: Ο λογοκλόπος του αιώνα
του C. Galicia (μετάφραση: Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης)
Οι μύθοι μπορεί να έχουν έναν πυρήνα αλήθειας, αλλά μπορεί εξίσου να έχουν χτιστεί και πάνω σε ψέματα. Το τελευταία ισχύει στην περίπτωση του Albert Einstein. Παρα το ότι η επικρατούσα αντίληψη σήμερα είναι ότι πρόκειται για έναν υπέρμαχο της ειρήνης και πρότυπο ανθρώπινης καλοσύνης και ότι έχει την φήμη, ότι ήταν η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα στην ιστορία του κόσμου, το φωτοστέφανο αυτό είναι απλά δοτό.
Αυτό το παιδί είναι καθυστερημένο
Ο Αλβέρτος με την αδελφούλα του Μάγια
Η γνώμη του γιατρού βάραινε σαν μια πλάκα πάνω στην Pauline, τη μητέρα του μικρού Άλμπερτ, ο οποίος ακόμη και στα τέσσερά του ήταν σε θέση να τραυλίζει μόλις κάτι παραπάνω από μερικές λέξεις. Αρκετά χρόνια αργότερα γεννήθηκε η Μάγια, η αδελφή του, που ήταν σημαντικά πιο ξύπνια και πιο έξυπνη και η οποία συνέβαλε στον κομπλεξικό και μνησίκακο χαρακτήρα του Άλμπερτ, του δημιούργησε όμως, σύμφωνα με την αντισταθμιστική θεωρία των Jung και Adler, ένα βαθιά ριζωμένο σύνδρομο μιας ανάγκης για αυτοπροβολή, που τον συνόδευε σ‘ όλη του τη ζωή και το οποίο προσπαθούσε πάντα να καλύψει με ένα αθώο και αβλαβές παραστατικό. Και κάθε αποτυχία του ενίσχυε την αυταρέσκεια και τον απείθαρχο χαρακτήρα του.
Πριν ακόμη από την εφηβεία του, κατηγόρησε το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, ότι τον πρόδωσε με ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες (όπου πρέπει να σημειωθεί, ότι και ο ίδιος δεν ήταν ένας ορθόδοξος Εβραίος). Στα δεκαπέντε του, πλαστογράφησε μια ιατρική γνωμάτευση για να μην παρακολουθεί τα μαθήματα και στα δεκαεπτά του παραιτήθηκε απο την γερμανική υπηκοότητα για να αποφύγει την στρατιωτική θητεία. Αργότερα ομολόγησε ο ίδιος, ότι „ποτέ δεν ανήκα στην πατρίδα μου (τη Γερμανία), ούτε στους γονείς ή τους φίλους μου, αλλά μόνο στο „γένος“ (τον Σιωνισμό).“
Ίσως να είναι αυτός και ο λόγος, που έδωσε την πρωτότοκη κόρη του Lieserl για υιοθεσία, χωρίς να ενδιαφερθεί στο υπόλοιπο της ζωής του γι‘ αυτήν, και ότι έστειλε τον διανοητικά ανάπηρο γιο του Edward σε ένα ψυχιατρείο στην Ελβετία, χωρίς να ενδιαφερθεί καθόλου για την υγεία και τη μοίρα του. Σε αυτήν την εικόνα ταιριάζει και η απαξιωτική μεταχείριση των άλλων παιδιών του, όπως το επιβεβαιωσαν τα ίδια, και των δύο συζύγων του, η πρώτη εκ των οποίων τον εγκατέλειψε ύστερα από μια μακρά σειρά από ταπεινώσεις και σχέσεις που είχε με άλλες γυναίκες, για νακάνει κατα τον ίδιο τρόπο ευτυχισμένη και την δεύτερη σύζυγό του.
Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τόσο εποικοδομιτική ιδιωτική ζωή αυτής της „ιδιοφυίας“, ας διαβάσει το βιβλίο των Roger Highfields και Paul Carters Buch „The privates lifes of Albert Einstein„.
Ο ίδιος άνθρωπος που άλλαξε τέσσερις φορές την εθνικότητά του (Γερμανική, Ελβετική, πάλι Γερμανική, Ανγγλική και ΗΠΑ) παραπονέθηκε για το εξής:
«Ίσως να είναι η μοίρα μου που παντού εμφανίζομαι σαν ένα άγριο ζώοι. Για τους Γερμανούς είμαι ένας Εβραίος και για τους Άνγγλους ένας γερμανός επιστήμονας“.
Το πιο θλιβερό είναι όμως, ότι ο φτωχός Albert Einstein ακόμη απο τα δεκαεπτά του αισθανόταν μόνος και παραμελημένος, γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη επιθυμία που είχε: να γίνει ένας βιρτουόζος βιολιστής. Παρά το ότι η πλούσια εβραϊκή οικογένεια του του πλήρωσε τις καλύτερες μουσικές σχολές στο Μόναχο, το Μιλάνο και το Aarau […] ήταν αναγκασμένος στο σημείο αυτό να παραδεχθεί, ότι δεν θα γινόταν ποτέ περισσότερο από ένας μέτριος βιολιστής. Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν να ψάξει για κάτι άλλο. Στόχος του ήταν, με κάθε τρόπο να έχει επιτυχίες στη ζωή. Αποφάσισε να γίνει ένας περισπούδαστος μαθηματικός. Παρά τις πενιχρές επιδόσεις του στο γυμνάσιο, πέτυχε κατά το επόμενο έτος να γίνει δεκτός στο περίφημο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης.
„Δεν θα καταφέρω ποτέ να πάρω το διδακτορικό“
Επειδή στα μαθηματικά ήταν πάντα αδύνατος, μεταπήδησε στη φυσική. Και το 1900 κατάφερε με το ζόρι να αποφοιτήσει. Με τον βαθμό 4,91 ήταν λίγο πάνω από την ελάχιστη απαραίτητη απόδοση, και η διπλωματική του εργασία έλαβε τον μικρότερο βαθμό. Την επόμενη χρονιά υπέβαλε την διδακτορική του διατριβή η οποία απορρίφθηκε. Άλλαξε το θέμα, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε. „Μπάφιασα πια, δεν θα καταφέρεω να πάρω ποτέ το διδακτορικό!“, έγραψε το 1903 σε έναν από τους φίλους του.
Η επίσκεψη του Πολυτεχνείου όμως του απέδωσε κάποιους καρπούς. Την εποχή εκείνη διδάσκανε εκεί, για καλή τύχη του Αϊνστάιν, επιστήμονες του αναστήματος ενός Weber, Wolfer, Hürdwig, Pernet καθώς και ο μεγάλος μαθηματικός Hermann Minkowski (ο οποίος εργαζόταν στην θεωρία του τετραδιάστατου χώρου και θα πρέπει να θεωρείται ως ο πραγματικος δημιουργός της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας). Και εκεί γνώρισε και την σύζυγό του Mileva Maric.
Στο μεταξύ ο Αϊνστάιν είχε αρχίσει να εργάζεται στο ελβετικό γραφείο ευρεσιτεχνιών στη Βέρνη, και ακόμα κι αν ήταν μόνο ένας „τεχνικός εμπειρογνώμονας τρίτης κατηγορία;“ αυτό του επέτρεψε να έρθει σε επαφή με τους πιο σημαντικούς επιστήμονες της εποχής του και να εξοικειωθεί με τις νεώτερες εφευρέσεις, κατι που ενίσχυσε την επιθυμία του, να έχει και ο ίδιος επιτυχίες.
Τελικά κατάφερε το 1905 να παραδώσει την διατριβή του με θέμα „Ένας νέος προσδιορισμός των μοριακών διαστάσεων“, την οποία ένας απο τους εξεταστές/εμπειρογώμονες χαρακτήρισε ως „μικρή, βαρετή και χωρίς νόημα“ [σημείωση: Η διατριβή του βρίσκεται εδώ]. Πέντε χρόνια για ένα έργο 29 σελίδων με ξένες γνώσεις που εκλεψε απο δώ κι‘ απο κεί.
Δεδομένου όμως, ότι το μονολιθικό οικοδόμημα της κλασικής φυσικής του Νεύτωνα είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για μια μεγάλη επιτυχία, και επειδή ο Αϊνστάιν δεν είχε να χάσει καμία φήμη, δεν χρειαζόταμν και κανένα μεγάλο ρίσκο. Έτσι άρχισε να εντρυφεί στα έργα των μεγάλων ανδρών της εποχής – Mach, Lorentz, Weber, Maxwell, Boltzmann, κ.α. – από τα πορίσματά των οποίων έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα. Συχνά όμως η ανάγνωση των έργων αυτών των μεγάλων φυσικών του ήταν δύκολη λόγων των δικών του μαθηματικών προκλήσεων. Πώς κατόρθωσε όμως ο ήρωάς μας να ξεπεράσει αυτό το δίλημμα, καθότι δεν είχε τις απαραίτητες βασικές μαθηματικές προϋποθέσεις; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που ήδη το έχουν θέσει πολλοί. Η απάντηση είναι πραγματικά πολύ απλή.
1905, «annus mirabilis“ (το έτος των θαυμάτων)
Το 1905 ήταν για τον νεαρό Αϊνστάιν πράγματι, όπως το περιγράφουν οι αγιογράφοι του, το «έτος των θαυμάτων“. Αλλά γιατί;
Χάρη στις σχέσεις του με τον νομπελίστα Wilhelm Wien, τον εκδότη των ευυπόληπτων „Annalen der Physik“ („Χρονικών της Φυσικής“), κατάφερε, με την προαναφερθείσα διατριβή και άλλα τέσσερα άρθρα που δημοσιεύθηκαν σ‘ αυτό το περιοδικό, να φέρει τον κόσμο της φυσικής και της επιστημολογίας άνω κάτω.
Ένα από αυτά τα άρθρα ((„Über einen die Erzeugung und Verwandlung des Lichtes betreffenden heuristischen Gesichtspunkt“),“Περί μιας εφευρετικής άποψης για την παραγωγή και μετατροπή του φωτός“), στο οποίο συνέδεσε την κβαντική υπόθεση του Planck (χωρίς όμως, όπως ήταν η συνήθεια του, να αναφέρει τον Planck) με το „φωτοηλεκτρικό φαινόμενο“ του Lenard, τον βοήθησε να κερδίσει το 1922 τίποτε λιγότερο από το βραβείο Νόμπελ. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να βραβευθεί για ένα άλλο άρθρο, το „περι την Ηλεκτροδυναμική κινούμενων σωμάτων“, στο οποίο περιγράφει τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας, η οποία είχε διατυπωθεί προηγουμένως στα επι μέρους τμήματά της απο τους Maxwell, Lorentz, Kaufmann, Cherenkof, Poincaré και, πάνω απ‘ όλα, τον καθηγητή του στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, Minkowski. Όμως λόγω της χαμηλής αξιοπιστίας που είχε η „θεωρία“ αυτή στην τότε επιστημονική κοινότητα, αλλά και λόγω της δυσκολίας προσδιορισμού του αριθμού των κοινών δημιουργών της, που θα έκανε αμφισβητήσιμο να θεωρηθεί ένας και μοναδικός ως δημιουργός της, θεωρήθηκε σοφότερο να δικαιλογηθεί το βραβείο με ένα άλλο άρθρο.
Ο Αϊνστάιν και οι σιωνιστικοί, φιλελεύθεροι, καπιταλιστικοί, παγκοσμιοποιητικοί και προοδευτικοί ομόθρησκοί του
Παρά το γεγονός, ότι το βραβείο Νόμπελ για τον «Pontifex Maximus» της παγκόσμιας συνείδησης δόθηκε αργότερα, το 1922, τα τέσσερα άρθρα που δημοσιεύθηκαν στα „Χρονικά“ του απέφεραν μια ορισμένη φήμη και έναν ασυνήθιστα μεγάλο βαθμό δημοσιότητας. Στους επιστημονικούς κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής ο λόγος ήταν μόνο για τον νεαρό Αϊνστάιν και την „θεωρία“ του. Το πιο δύσκολο μέρος είχε επιτευχθεί. Είχε χτυπήσει το νεύρο της εποχής του: Τον καιρό εκείνο, που οι απόλυτες αξίες (Αγάπη, Τιμή, Πατρίδα, Οικογένεια, Θεός …) είχαν ξαναρχίσει να βρίσκουν και πάλι μεγάλη απήχηση στην Ευρώπη, η ιδέα της σχετικότητας (η οποία σαν καθαρή έννοια αξίζει κάθε συζήτηση), από την οποία όμως η „ιδιοφυία“ μας παρήγαγε και εκπροσωπούσε μια Subversiv (ανατρεπτική;) σχετικότητα, άρχισε να ερεθίζει τα μυαλά του κόσμου και αποδείχθηκε σαν ένα ανεξάντλητο χρυσωρυχείο και ο απο μηχανής θεός της φιλελεύθερης-καπιταλιστικής και «προοδευτικής» Ατζέντας.
Ο Αϊνστάιν το είχε καταφέρει. Καί τώρα του προσφέρθηκε απο το Πανεπιστήμιο της Βέρνης η δυνατότητα να εξηγήσει την „Θεωρία της ακτινοβολίας“, και, αν και το ντεμπούτο του ως λέκτορας δεν ήταν εξαιρετικά λαμπρό (τον πρώτο χρόνο παρακολούθησαν τα μαθήματά του μόνο τέσσερις μαθητές και τον επόμενο μόνο ένας, ο γερμανοποιημένος Λιθουανός Max Stern), αυτό δεν απετέλεσε εμπόδιο, χάρη στις προσπάθειες του καλού του φίλου Kleiner, να του προσφερθεί σύντομα μια εργασία ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Και μετα σειρα είχαν η Πράγα, πάλι η Ζυρίχη, το Βερολίνο, κλπ.
Το 1905 θα παραμείνει, πράγματι, ένα „έτος θαύμα“, αφού ούτε πριν ούτε μετά οι εργασίες του πέτυχαν ένα τέτοιο ύψος, μια τέτοια πρωτοτυπία και μια τέτοια λάμψη (και ακόμη ούτε καν το στυλ γραφής) των τεσσάρων άρθρων που δημοσιεύθηκαν στα „Χρονικά της Φυσικής“.
Όπως όμως γνωρίζουμε, πίσω από κάθε θαύμα υπάρχει και ένα μυστικό. Ποιο είναι το μυστικό του Άλμπερτ Αϊνστάιν;
Mileva Αϊνστάιν, το γένος Maric
Ο Αλβερτος με την Μίλεβα
Η ποιότητα και η πρωτοτυπία αυτών των εργασιών εξέπληξαν πρώτα τον καθηγητή Hermann Minkowski, ο οποίος γνώριζε καλά τα όρια του πρώην μαθητή του. „Αϊνστάιν; Αν ήταν ο Grossmann, ο Wegener, ή αυτή η εξαιρετικά ευφυής Mileva…αλλά ο Αϊνστάιν που την έκανε κοπάνα στο μάθημα … “
Παρα ταύτα ο Αϊνστάιν θεωρήθηκε ότι είναι ο συγγραφέας αυτών των άρθρων …. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1990, που εξερράγη η βόμβα στο ετήσιο συνέδριο της American Asociation for the Advancement of Science (AAAS), της Αμερικανικής Ενώσεως για την Πρόοδο της Επιστήμης. Ο φυσικός Evans Harris Walker από το Aberdeen (Maryland) και η φιλόλογος Senta Trömel-Ploetz απο το Πανεπιστήμιο της Βόννης, οι οποίοι ο καθένας χωριστά και λαμβάνοντας υπόψη τα κριτήρια της δικής του επιστήμης είχαν αναλύσει τα άρθρα του Αϊνστάιν που δημοσιεύθηκαν το 1905 στα «Annals of Physics» και την ιδιωτική αλληλογραφία μεταξύ του Αϊνστάιν και της γυναίκας του Mileva, κατέληξαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα, ότι οι πρώτες μεγαλοφυείς ιδέες καθώς και η πολύπλοκη μαθηματική επεξεργασία τους, στην πραγματικότητα ανήκουν στην σύζυγό του, Mileva Αϊνστάιν, το γένος Μάριτς.
Έτσι εξηγείται και η εκπληκτική κατάρρευση που υπέστη το έργο του Αϊνστάιν σε ότι αφορά την έκταση και την ποιότητά του, ακριβώς μετα το 1919, το έτος του διαζυγίου του. Από τότε ο Αϊνστάιν εργαζόταν πάντα με άλλους φυσικούς (όπως οι Podolsky, Bose, Nathan, Rose, De Sitter, Infeld, Hoffman κ.α.) και το έργο του δείχνει μια συνεχή και εμφανή εξάρτηση απο συνεργάτες στον τομέα μαθηματικών διατυπώσεων (μαθηματικοί που πληρώθηκαν γι‘ αυτή τη δουλειά ήταν οι Grossman, Groumer, Lanczos κ.α.). Ο Ernst Strauss θυμάται, ότι ο Αϊνστάιν αν δεν μπορούσε να καταλάβει μια μαθηματική λογική σειρά, συνήθιζε να λέει: «. Είμαι σίγουρος, αλλά δεν είμαι πραγματικά πεπεισμένος“. Πολλά ανέκδοτα αποδεικνύουν την την γνώμη του Evan H. Walker: „Η Μίλα (Mileva) ήταν ανώτερη απ‘ αυτόν και πήρε πρώτη την πρωτοβουλία στο πεδίο της θεωρίας.“ Ας έχουμε κατά νου, ότι σε μια εποχή που πολύ λίγοι είχαν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, ο Αϊνστάιν έγινε δεκτός χωρίς δυσκολίες στο περίφημο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, όπου και μπόρεσε να υποβάλλει την διατριβή του. Εξ αντιθέτου η Mileva, η μόνη γυναίκα του κλαδου αυτού σπουδών, έπρεπε να υποκείψει, παρ‘ ολο που ήταν πολύ πιο έξυπνη απο τον ίδιο. Και οι δύο είχαν την ίδια αγάπη για την κλασική φυσική, όπως και τα μεγάλα προβλήματα σε ότι αφορά τις κοινωνικές σχέσεις (η Mileva κούτσαινε στη δεξιά πλευρά), κάτι που συναισθηματικά τους έφερε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Ο απατηλός Αϊνστάιν συνειδητοποίησε αμέσως, ότι αυτό το κορίτσι ήταν ένα χρυσορυχείο και ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις ιδέες της και σε άλλους τομείς (κυρίως φιλοσοφία και πολιτική) και να κερδίσει με αυτήν λεφτά. Και μ‘ αυτό τον τρόπο, και εκμεταλλευόμενος τις σχέσεις και τις επαφές του με ομάδες και μυστικούς κύκλους σιωνιστών και „Φίλων της προόδου“ ((„Neue Heimat“, „Φίλοι της νέας Ρωσίας“, „Σύνδεσμος των συνηγόρων της παγκόσμιας κυβέρνησης“ κλπ.) κατόρθωσε να πάει μπροστά.
Μια πολύ διδακτική λεπτομέρεια που αναφέρει η Senta Trömel-Ploetz είναι η ρήτρα στη συμφωνία διαζυγίου του 1919, στην οποία ο Αϊνστάιν στην περίπτωση που κερδίσει ένα βραβείο για τα άρθρα που δημοσίευσε στα «Χρονικά της Φυσικής», αναγνωρίζει ότι αυτό πρέπει να παραχωρηθεί πλήρως στην Mileva.
Έτσι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν τρία χρόνια αργότερα έδωσε τα χρήματα που είχε λάβει για το βραβείο Νόμπελ στην πρώην σύζυγό του. Αυτό όμως δεν έχει καμμία σχέση με την παροιμιώδη γενναιοδωρία που αποδίδουν στον „Άγιο Albert“ οι αγιογράφοι του, διότι αυτό έγινε λόγω των νομικών υποχρεώσεων που του επεβλήθησαν, διότι η Mileva είχε αποδείξει στο δικαστήριο, ότι ο Albert καθ‘ όλη την διάρκεια της συμβίωσής τους (πριν από το γάμο είχαν συζήσει πέντε χρόνια) της υφάρπαξε όλες τις εργασίες και εφευρέσεις της και της πατεντάρισε στο γραφείο ευρεσιτεχνίας στο όνομά του, ακόμα και στο όμομα τρίτων, χωρίς να αναφέρει πουθενά το όνομα της Mileva. Διότι όπως συνήθιζε να λέει η «ιδιοφυΐα»: «Δεν μπορώ να φανταστώ έναν θηλυκο Γαλιλαίο, Κέπλερ ή Μιχαήλ Άγγελο“.
Αυτό το θέμα δεν είναι όμως νέο. Η ίδια η Trömel–Ploetz επισημαίνει, ότι διαλευκάνθηκε τριάντα χρόνια νωρίτερα σ‘ ένα βιβλίο του σέρβου φυσικού και φίλου της οικογένειας Αϊνστάιν, Αβραάμ Joffe, στο οποίο ο Joffe καταμαρτυρεί, ότι είδε προσωπικά τα σκίτσα και τα χειρόγραφα των πρωτότυπων άρθρων με την γραφή της Mileva Μάριτς, τα οποία δημοσιεύθηκαν αργότερα στα „Χρονικά“.
Πίσω από το μύθο Αϊνστάιν κρύβονται προφανώς άσχημα μυστικά
Το ίδιο το γεγονός, ότι όλα αυτά που αναφέρονται πιο πάνω δεν είχαν κανένα σημαντικό αντίκτυπο στη φήμη της „ιδιοφυίας“, μάλιστα ότι η ευρύτερη κοινή γνώμη δεν γνωρίζει τίποτα περι αυτών, όπως και η συνεχής εξύμνηση του Αϊνστάιν στον Τύπο και ο εξοστρακισμός των αντιφρονούντων επιστημόνων στο δόγμα Αϊνστάιν που την συνοδεύει, η συναυτουργία των δήθεν „σοβαρών“ επιστημονικών περιοδικών και τα αστρονομικά ποσά που ξοδεύονται ιδιαίτερα στη Γερμανία,για να αποδείξουν …. Να αποδείξουν τι; Και μόνο αυτά δείχνουν, ότι πίσω από το μύθο Αϊνστάιν πρέπει να κρύβονται σοβαρό και άσχημα πράγματα.
Επ‘ αυτού σημειώνει ο καθηγητής Thruillier στο περιοδικό «La Recherche» (αρ. 96, Ιανουάριος 1996, σ. 16), τα εξής:
„Φαίνεται ότι οι σχετικιστική φυσική πραγματοποιεί σε έναν ειδικό και συγκεκριμένο τομέα ένα πολύ ολοκληρωμένο πρόγραμμα: Την κατασκευή ενός „υπερπροσωπικού“ κόσμου, ένός κόσμου, που βρίσκεται πέρα από την αίσθηση και την αντίληψη μας και ανήκει σε μια ανώτερη πραγματικότητα„. [ …]
„Ηγέτης μου είναι ο Chaim Weizmann“ (που προώθησε τον Σιωνισμό που είχε αναπτύξει ο Theodor Herzl στο βιβλίο του „Τον κράτος των Εβραίων, Ε.Σ.)
Όπως γράφει ο Μαξ Βέμπερ για την επιστήμη και την πολιτική, „ο κάθε ένας που κάνει πολιτική, συμμαχεί με τις θεϊκές ή δαιμονικές δυνάμεις που ωθούνται για την εξουσία. Όποιος ζητά την σωτηρία της ψυχής του ή της ψυχής άλλων ανθρώπων, την διακινδυνεύει κατα την πορεία της πολιτικής, διότι το πνεύμα της πολιτικής βρίσκεται σε ένταση με το Θεό της αγάπης.“
Με βάση αυτή την ιδέα γράφει ο Isidro Juan Palacios στο περιοδικό „Punto y Coma“, ότι „και η επιστημονική εργασία είναι μια μαγική πηγή της εξουσίας, που χρησιμοποιείται απο ανθρώπους ως μέσο δόλιας ιδιοποίησης και εξουσιοδότησης στο χώρο του πνέυματος και άρα κυριαρχείται απο τον διάβολο.“
[…] Η ατομική „ιδιοφυία“ ζήτησε γραπτά από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρούσβελτ τόσο στις 2. Αυγούστου 1939 (λίγο πριν ξεσπάσει ο Β‘ Παγκόσμιος Πόλεμος), όσο και στις 7. Μαρτίου 1940, να χρησιμοποιήσει κατα καταστροφικό τρόπο την βόμβα ουρανίου κατά της Γερμανίας. Έκανε επίσης ότι περνούσε απο τα χέρια του, για να επιβάλει τον ατομικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, τις δύο καθολικές πόλεις της Ιαπωνίας. Για να τα δικαιολογήσει αυτά υποστήριζε, ότι «εναντίον μιας οργανωμένης δύναμης επιβάλεται μια οργανωμένου δύναμη“. Το ίδιο είχε πεί έξι χρόνια πριν και ο Χίτλερ, ο οποίος όμως – παρα το ότι η Γερμανία είχε ένα σημαντικό τεχνολογικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας – τάχθηκε ρητά κατά της χρήσης της.
Σε μια συνάντηση Σιωνιστών στη Νέα Υόρκη το 1921 ο Αϊνστάιν μίλησε μπροστα σε δεκάδες ομοθρήσκων του. Είπε: „Ηγέτης μου είναι ο Chaim Weizmann. Ακολουθήστε τον. Εγώ μίλησα.“
Όπως βλέπουμε, „όλα είναι σχετικά.“ Εξαρτάται μόνο απο το ποιά θέση παίρνει κάποιος.
***
Σημείωση του Sternbald:
Το να γράψεις για τον „μπαρμπέντη Αϊνστάιν“ είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρώτα, γιατί ο κάθε ερασιτέχνης φυσικός που θα ανεγείρει την κατηγορία λογοκλοπής κατά του Αϊνστάιν, διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για άγνοια. Επιπλέον, οι πηγές είναι μεγάλες και για ένα λεπτομερές σχέδιο θα χρειαζόταν κανείς σίγουρα αρκετά χρόνια. Μερικά από τα θέματα που αναφέρονται εδώ είναι ωστόσο προφανή και δικαιολογούν μια μεγάλη καχυποψία. Σίγουρο είναι, ότι η εικόνα του Αϊνστάιν έχει λάβει μια υπερ το δέον διάσταση απο το γνωστό μας λόμπι, ενώ ο ίδιος σε διάφορους τομείς της ζωής του εμφανίσθηκε ως ένα εμπαθές, μικρόψυχο και σκληρόκαρδο πρόσωπο.
Η γλωσσολόγος Trömel-Ploetzsch που παρατίθεται στην παρούσα μετάφραση είναι ένα άτομο, που λόγω των βασικών στοιχείων της (ριζική φεμινίστρια) πιθανώς να μας φαινόταν αντιπαθητική. Αυτά που γράφει όμως για την Μιλένα Μάριτς αξίζει να διαβαστούν. Κι‘ αυτά όμως αμφισβητούνται ή αρνήθηκαν (το τελευταίο λίνκ). Σχηματείστε μόνοι σας την δική σας γνώμη.
Περισσότερες πληροφορίες για τα βιογραφικά στοιχεία:
www.fembio.org/biographie.php/frau/biographie/mileva-maric-einstein/
www.fembio.org/biographie.php/frau/biographie/senta-troemel-ploetz/
www.butterfliesandwheels.org/2006/who-did-einstein-s-mathematics-a-response-to-troemel-ploetz/
Πηγές δικές μου:
