Έργα πολυτελείας αντί για λιτότητα χάριν της απάτης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Τό ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ή κατάσταση είναι σκατά, είναι ένα κοινό μυστικό.

„Το χρήμα δημιουργήθηκε για ανταλλαγές, το επιτόκιο όμως το κάνει να αυξάνεται από μόνο του.
Ως εκ τούτου ο βιοπορισμός αυτού του είδους είναι αντίθετος με το δίκαιο της φύεως“
Αριστοτέλης (384 π.Χ. – 322 π.Χ.)

Portugal am Abgrund: Bald das neue „Griechenland“!
Μετάφραση: Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης

Δεν θα άξιζε τον κόπο να χάνω την ώρα μου γράφοντας για το θέμα αυτό άλλο ένα άρθρο, αν κατά την έρευνα που έκανα για το δεύτερο μέρος του βιβλίου  μου για τους Βanksters δεν έπαιρνα πληροφορίες, που θα έκαναν το σαγόνι ακόμη και του πιό αναίσθητου πρώην Βankster να κρεμαστεί μέχρι τα γόνατα.

Οι Ευρωκράτες όπου μπορούν προσπαθούν να μας κάνουν να νομίζουμε, ότι η κατάσταση στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου άσχημη, όπως πολλοί πιστεύουν. Και όποιος δημοσιεύει μια διαφορετική άποψη, κατηγορείται αμέσως ως „μάντης κακών“, „κακός Δεξιός“, „συνωμοσιολόγος“, ότι „φοράει καπέλο από αλουμίνιο“ και άλλα τέτοια, χωρίς όμως να αντικρούονται τα επιχειρήματά του αντικειμενικά.

Έχει κανείς την εντύπωση, ότι πολλοί γαντζώνονται αναγκαστικά στις ιδέες της „Ωδής στη Χαρά … όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αδέλφια“, χωρίς να συνειδητοποιούν, ότι τα „φρούτα“ της Νοτίου Ευρώπης ξεζουμίστηκαν από αφελείς και διεφθαρμένες κυβερνήσεις, από εγωιστικά σκεφτόμενους πολιτικούς και από κερδοσκόπους σε ήδη  ανεπανόρθωτο βαθμό.

Η Ιταλία ή η Ισπανία – για την Ελλάδα ούτε λόγος να γίνεται – δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πλέον χωρίς τις χρηματικές ενέσεις των Βρυξελλών.

Η Πορτογαλία θεωρείται από καιρό τώρα ως το υπόδειγμα χώρας, που μπόρεσε ύστερα από μια οικονομική κρίση να ξανασταθεί στα πόδια της, όμως η αριστερή κυβέρνηση της Πορτογαλίας συνεχίζει να ποντάρει σε νέα χρέη, να αυξάνει τους μισθούς, να δημιουργεί νέες ημέρες αργίας και όλα αυτά, παρά το ότι είναι μια μικρή χώρα, με χρέη που ανέρχονται πάνω από το 130 τοις εκατό της οικονομίας της. Αν η Πορτογαλία μπατάκωνε, η ΕΕ θα βρισκόταν μπροστά σε μια νέα πρόκληση με παρόμοιες παραμέτρους όπως και με την κρίση της Ελλάδος – χρεωκοπημένη, με μια κακή οικονομία και μια αριστερή κυβέρνηση μακράν πάσης πραγματικότητας.

Καλά, εσείς τώρα νομίζετε, ότι τα χρήματα των σοσιαλιστών στην όμορφη Λισσαβόνα σύντομα θα εξαντληθούν. Ναί, έτσι θα ήταν, αν η πορτογαλική κυβέρνηση δεν έπερνε χρήματα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία όμως με την αγορά πορτογαλικών κρατικών ομολόγων φτυαρίζει τεράστια χρηματικά ποσά στα σαγόνια των ακόρεστων και ανίκανων για οικονομίες μαχμουρλήδων πολιτικών της Πορτογαλίας.

Και τα παρασκήνια αυτών των μηχανορραφιών μοιάζουν σχεδόν σαν δράσεις εγκληματικών συμμοριών, οι οποίες διαστρέφουν τους ισχύοντες κανόνες και τους νόμους σε απίστευτο βαθμό.

Το ιστορικό: Το ότι η ΕΚΤ αγοράζει κρατικά ομόλογα, δεν είναι μυστικό – το αντίθετο μάλιστα: Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι καλό, αν μια „τράπεζα“ κάνει κάτι τέτοιο (για να μην υπερβώ το πλαίσιο του άρθρου, αφήνω εδώ την προσωπική μου γνώμη για την ΕΚΤ έξω).

Τα κρατικά ομόλογα είναι ένα χρηματοοικονομικό προϊόν, με το οποίο αγοράζουμε ένα ομόλογο, δηλαδή δανείζουμε στο κράτος χρήματα και το κράτος μας υπόσχεται ένα κέρδος, που μπορεί να είναι άλλοτε λιγότερο και άλλοτε φορές περισσότερο. Για να αγοράσει όμως η ΕΚΤ ορισμένα ομόλογα, πρέπει αυτά να εκπληρούν ορισμένες προϋποθέσεις.

Μία από αυτές τις βασικές προϋποθέσεις είναι μια „καλή“ βαθμολογία, το λεγόμενο „Investment grade“, που χορηγείται από έναν „οργανισμό αξιολόγησης“. Για πολλούς από εσάς εδώ είναι τα ονόματα Moody, Fitch και Standard & Poor ’s ίσως γνωστά. Πρόκειται για τις λεγόμενες „Big Three“, δηλαδή τις μεγάλες τρεις του κλάδου – που είναι οι ίδιοι οργανισμοί αξιολόγησης, οι οποίοι πρίν από την οικονομική κρίση είχαν επι πληρωμή από τους συντάκτες των παραγώγων (ένα είδος „κουπόνι“ για την χρηματοπιστωτική αγορά) να τα αξιολογήσουν με τους καλύτερους βαθμούς πιστοληπτικής ικανότητας, π.χ. ΑΑΑ. Το που τελικά οδήγησε αυτή η αξιολόγηση, είναι πλέον γνωστό σε όλους (2017 – Make it or break it: το τέλος του ευρώ, της ΕΕ και της εποχής Μέρκελ).

Λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τις „Big Three“, γιατί πρίν από πέντε χρόνια αξιολόγησαν τα κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας κάτω από το όριο „investment grade“ – δηλαδή σαν σκουπίδια.

Πώς συμβαίνει όμως, η ΕΚΤ να στέλνει κάθε μήνα στην Πορτογαλία δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά αυτών των σκουπιδιών, όταν αυτό παραβιάζει τους ισχύοντες κανόνες και τους νόμους;

Η εξήγηση δεν είναι και τόσο περίπλοκη: Σε κανένα νόμο ή κανονισμό δεν αναφέρεται ποιός οργανισμός αξιολόγησης θα πρέπει απονείμει το „Investment Grade“, ή με ποιά μέτρα και σταθμά και ποιός οργανισμό αξιολόγησης θα πρέπει να κάνει την αξιολόγηση. Ούτε υπάρχει κάποιος κανόνας για τις αξιολογήσεις που υποβάλλουν οι διάφοροι οργανισμοί αξιολογήσεων – εγώ σαν ένας έμπειρος Corporate Financer και αναλυτής κινδύνων αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να το καταλάβω καθόλου.

Η ΕΚΤ βασίζεται στην αξιολόγηση της Dominion Bond Rating Service, εν συντομία DBRS, μια καναδική εταιρία αξιολόγησης, η οποία αξιολογεί κυρίως καναδικές επιχειρήσεις και καναδικά χρηματιστηριακά χαρτιά, που στους περισσότερους έμπειρους χρηματιστές πρέπει να είναι άγνωστη. Η DBRS ανήκει στον όμιλο Carlyle, μια ιδιωτική επενδυτική εταιρεία, που διαχειρίζεται παγκοσμίως περίπου 200 δισεκατομμύροα δολλάρια – δηλαδή μια σκιώδης τράπεζα. Η DBRS αξιολόγησε τα πορτογαλικά κρατικά ομόλογα με τον βαθμό „BBB low“ (χαμηλά), δηλαδή στο χαμηλότερο επίπεδο που επιτρέπει στην ΕΚΤ να επενδύει. Αλλά γιατί;

Η βαθμολογία ενός χρηματοπιστωτικού προϊόντος κανονικά κοστίζει χρήματα. Συνεπώς κάποιος θα έδωσε εκεί την εντολή αξιολόγησης, όμως ο οργανισμός δεν δίνει πληροφορίες για τον εντολέα. Εμείς μπορούμε να υποπτευόμαστε: Ή έδωσε η ΕΚΤ /η ίδια η ΕΕ την εντολή αξιολόγησης, για να καθυστερήσει μια „Πορτογαλίκή-κρίση“ – ή μάλλον μια „δεύτερη Ελλάδα“ – όσο είναι δυνατόν ή αυτοί που βρίσκονται πίσω από την DBRS, δηλαδή την σκιώδη τράπεζα Carlyle Group, ακολουθούν ιδιοτελείς σκοπούς ώστε η ΕΚΤ να εξακολουθήσει να χρηματοδοτεί την Πορτογαλία – ενδεχομένως μια επένδυση ή μια επιχείρηση που λειτουργεί μόνο όσον καιρό η πορτογαλική κυβέρνηση έχει χρήματα για σπατάλες.

Ίσως ακόμη και τα δύο; Είναι η ΕΚΤ ο επικαρπωτής μιας αδιαφανούς σκιώδους τραπέζης και το αντίστροφο;
Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι πολύ μυστηριώδη! Μόλις βρω κάτι καινούργιο για την υπόθεση, θα σας ενημερώσω!

………………………….

Ο Hanno Vollenweider είναι ο συγγραφέας του βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε „Bankster – Wohin Milch und Honig fließen“, στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του για τα πάνω από 10 χρόνια που εργάσθηκε στον χρηματοπιστωτικό, έναν κόσμο, όπως λέει ο ίδιος, του „νομικά οργανωμένου εγκλήματος“. Το βιβλίο είναι το πρώτο του είδους του, όπου ένας πληροφοριοδότης δεν μασάει τα λόγια του και κατονομάζει πάνω από 120 ονόματα εταιρειών, πολιτικών και διασημοτήτων, που πλουτίζουν εις βάρος των απλών ανθρώπων. Αποκαλύπτει πώς γίνεται το ξέπλυμα χρήματος και που απέμειναν τα εκατομμύρια West-Mark της DDR, της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, που θεωρούνταν μέχρι σήμερα εξαφανισμένα.

Πηγή:

http://www.pravda-tv.com/2017/01/portugal-am-abgrund-bald-das-neue-griechenland/
και
https://derhonigmannsagt.wordpress.com/2017/01/21/portugal-am-abgrund-bald-das-neue-griechenland/