Το αμερικανικό εκλογικό σύστημα είναι φτιαγμένο για να προσφέρη πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα για το …σύστημα.

Οσο κι’αν θίγεται ο “πατριωτισμός” ορισμένων, έχουν γίνει πολλές και διάφορες νοθείες στο παρελθόν με την πλέον χαρακτηριστική την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που έδωσε την προεδρία στον Μπους των νεώτερο χωρίς να έχη κερδίσει την πλειοψηφία. Το σώμα των εκλεκτόρων, τόσο κατά τις προκριμματικές όσο και κατά τις προεδρικές εκλογές αυτόν τον σκοπό έχει, να αποτελέση την ασφαλιστική δικλείδα που δεν θα επιτρέψει ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Υπ’αυτή την έννοια είχε δίκο ο Τράμπ (και το λέω εγώ που τον θεωρώ απατεώνα τόσο σε επιχειρηματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Καμμιά φορά όμως από απατεώνες μαθαίνεις την αλήθεια) όταν δήλωσε στην προχθεσινή εξωφρενικά βαρετή τηλεμαχία ότι ενδέχεται να αμφισβητήση το αποτέλεσμα των εκλογών εάν τις χάση (το πιθανότερο, ούτως ή άλλως). Κάποια στιγμή πρέπει να διασαλευτή η “αγιωσύνη” του συστήματος, να ριχτή φως στα μύχιά του που επιτρέπουν νοθείες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία όση σχέση κι’αν έχουν με την παράδοση του εδώ συστήματος που μισεί τις εκπλήξεις.

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ με σειρά άρθρων του και βιβλίων έκανε λόγο για εκτεταμένη νοθεία σε όλες τις προεδρικές αναμετρήσεις από τον Κλίντον και εντεύθεν. Συγκεκριμένα, κατά τη δεύτερη εκλογή του, ο υιός Μπους υποτίθεται πως έφερε ειδικούς στη νοθεία από το Μεξικό προκειμένου να σιγουρευτή ότι θα κερδίση το Οχάιο. Αν το είχε ”πάρη” ο Κέρυ, θα γινόταν πρόεδρος με ενάμισυ εκατομμύρια ψήφους λιγότερους! Κατά τα άλλα μιλάμε για δημοκρατία. Ο Μάτ Τάιμπι στο περιοδικό Ρόλινγκ Στόουνς αλλά και πολλοί ακόμη δημοσιογράφοι, όπως ο Σέυμουρ Χερς (ανακάλυψε το Γουώτεργκέιτ) και η Εϊμυ Γκούντμαν έχουν αναφερθεί κατ’επανάληψη στην επιτυχημένη προσπάθεια του βαθέως Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να σβήση από τους εκλογικούς καταλόγους σε διάφορες κρίσιμες εκλογικά Πολιτείες ονόματα μαύρων και ισπανόφωνων που παραδοσιακά ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Τώρα οι ίδιοι θα τρέχουν να τους ξαναβάλουν στους εκλογικούς καταλόγους από τον κίνδυνο να κερδίση ο Τραμπ! Τόσον αυτά τα άρθρα όσο και του Γκρεγκ Πάλαστ ουδέποτε έχουν διαψευστεί.

Η φετινή εκλογική αναμέτρηση στο σύνολό της μοιάζει να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κας. Κλίντον και πάλι δυσκολεύεται να κερδίση! Δεν μπαίνω στον πειρασμό να μιλήσω για συνωμοσίες και τα τοιαύτα, τις οποίες βρίσκω ψυχαγωγικές, αλλά δεν τις συγχέω με την πραγματικότητα. Ωστόσο, η κα. Κλίντον είχε το χαλί στρωμένο αφού στις προκριμματικές αντίπαλός της ήταν ο Μπέρνυ Σάντερς, ένας σχετικά ακραίος για το σύστημα με εκ των πραγμάτων περιορισμένες πιθανότητες να εκλεγή. Είδαμε ότι λαχάνιασε να έρθη πρώτη. Στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σίγουρα θα έβαλε το χέρι της για να εκλεγή ο Τραμπ διότι όποιος άλλος και να είχε πάρει το χρίσμα η κα. Κλίντον μάλλον θα έχανε. Με τον Τραμπ όμως και την καραγκιοζοποίηση των εκλογών που η παρουσία του επέβαλε, θεώρησε ότι ο δρόμος θα είναι ανοιχτός και θα κερδίση χωρίς δυσκολία. Δυστυχώς για την ίδια (και ίσως για τη χώρα) τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η εκδίκηση της γυφτιάς, που λέει και ο Ρασούλης, δηλαδή του τμήματος εκείνου των ψηφοφόρων που θεωρούνται παραμελημένοι από το πολιτικό σύστημα ενδέχεται να αναδείξη τον Τραμπ νικητή, γεγονός που θα είναι η μεγαλύτερη δυνατή ξεφτίλα για την κα. Κλίντον και δεν αποκλείεται ή ίδια να μην αποδεχτή το αποτέλεσμα εν συνεχεία!

Εντάξει, αυτό είναι το χειρότερο ενδεχόμενο, ακόμη κι’αν κερδίση με μικρή διαφορά όμως η Χίλαρυ πάλι σαν να έχη χάσει θα είναι. Διότι με έναν καραγκιόζη για αντίπαλο, η απλή λογική λέει ότι θα έπρεπε να σαρώση κι’αν δεν το καταφέρη το πρόβλημα θα είναι δικό της! Θα είναι επίσης δίκαιη κατά τα άλλα η αμφισβήτηση του αποτελέσματος από τον αντίπαλό της ώστε να μπορή και να ισχυρίζεται ότι ο ίδιος κέρδισε, κάτι που έχει τεράστια σημασία για το επίσης τεράστιο εγώ του.

Μένουν 18 μέρες μέχρι τις εκλογές και τίποτα δεν έχει κριθεί παρά τις σφυγμομετρήσεις που προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Ολα μπορούν να αλλάξουν και πάνω από μία φορά. Ανεξάρτητα με το ποιός θα εκλεγή πάντως, θα είναι ευχής έργον αν αυτή η αναμέτρηση με τα τόσα ευτράπελα οδηγήσει σε μιά έκπρακτη αμφισβήτηση του συστήματος ανοίγοντας τη συζήτηση για περισσότερη δημοκρατία και αφήνοντας χώρο για άλλα κόμματα. Και να πάψη επιτέλους το κράτος να έχη πολίτες δύο κατηγοριών: αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και τους “naturalized”, εκείνους που έγιναν εκ των υστέρων! Οι πρώτοι μπορούν να εκλεγούν πρόεδροι, οι δεύτεροι όχι. Αντιλαμβάνομαι ότι ο νόμος αυτός είχε νόημα όταν τέθηκε σε εφαρμογή, επειδή υπήρχε παρασκηνιακή προσπάθεια φιλομοναρχικών να φέρουν ως βασιλιά των ΗΠΑ τον δευτερότοκο γιο του βασιλιά της Αγγλίας. Σήμερα όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει, δεν νοείται αυτή η διάκριση σε μια χώρα που φτιάχτηκε από μετανάστες και κάνει κηρύγματα περί ισονομίας σε όλους τους άλλους!

ΥΓ: 1) Διάβασα ότι η τροπολογία Παππά θα κατατεθή την Κυριακή. Λογικό, αφού την Κυριακή συνήθως λειτουργούν οι …παππάδες!

2) Διαφορά ουσίας: ο Ομπάμα πήγε στην Αγκυρα αμέσως μόλις εξελέγη και στην Ελλάδα έρχεται ενάμισυ μήνα πριν λήξη η θητεία του!

About the Author