Στις 29. Ιουλίου 2015 ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε 90 χρονών. Οι γερμανικές εφημερίδες του αφιέρωσαν άρθρα με την βιογραφία και την δράση του, ιδιαίτερα την εποχή της Επταετίας, ενώ στην Ελλάδα έγινε για τα γενέθλιά του ένα κονσέρτο στις 20. Ιουνιού 2015 (!!) στη Σίφνο. Παρά την ηλικία του όμως εξακολουθεί να αναμειγνύεται με την πολιτική, το πρώτο ή δεύτερο πάθος του μετα την μουσική (ή ανάποδα)

Για τον Μίκη Θεοδωράκη (παρακάτω ΜΘ) έχω γράψει τα εξής άρθρα:
Μικης Θεοδωρακης: Μεγαλο ταλεντο αλλα και πολυ χρησιμος ανοητος (22.11.2009)
Το παραληρημα του Μίκη Θεοδωράκη (30.07.2009)
Μίκης Θεοδωράκης: Γέρασε και μυαλό δεν έβαλε

Ο ΜΘ είναι γνωστός ιδιαίτερα απο την δράση του εναντίον της Χούντας. Μετα την συλληψη του τον Αυγουστο του 1967 („διοτι δεν συνεμορφωθη…“) ξεκινα μια διεθνης κινηση αλληλεγγυης που υποστηριζεται απο τους Dmitri Schostakovitsch, Leonard Bernstein, Pablo Neruda, Arthur Miller και Harry Belafonte.  Το 1970 ο Jean-Jacques Servan-Schreiber τον φερνει στο Παρισι, οπου „εξοριστος“ συναντα την επισης „εξοριστη“ Μελινα Μερκουρη και μαζι με τον Ζυλ Ντασέν ξεκινανε με διαφορες πολιτικες εκδηλώσεις, λαϊκές συναυλίες και απεργιες πεινας (!!) τον „αγωνα“ κατα της Χουντας. Στην παρεα ανηκει και ο Βασιλης Βασιλικος, που με το „Ζ“ που εκθέτει τις „αγροτητες“ της Χουντας, σερβιρισμέντες με τις γνωστές σάλτσες του, επηρεαζει σημαντικο μερος του ευρωπαικου κοινου.

Στην Ανατολικη Γερμανια η Ακαδημια Καλων Τεχνων τον ειχε  ανακηρυξει το 1968, εν απουσια του, τιμητικο μελος της. Κυκλοφορει μια δημοσια διακηρυξη με τον τιτλο „Λουλουδια για τον Μικη Θεοδωρακη. Πολλα παιδια ζωγραφιζουν σε ταχυδρομικες καρτες λουλουδια και τα στελνουν στην Αθηνα, μερικες εκατονταδες χιλιαδες, κυκλοφορει και ενα τευχος με τα τραγουδια του. Ομως μετα την προσχωρηση του στους Ευροκομμουνιστες της Γαλλιας πεφτει στην Ανατολικη Γερμανια στην αφανεια, για να ξαναζωντανεψει αργοτερα, οταν οι Ανατολικογερμανοι ειδαν, οτι κινδυνευε να τους τον „φαει“ η δυτικη αντιπραξη. Ετσι αρχισε παλι η υποστηριξη του απο τον εκδοτικο οικο Härtel und Breitkopf και τον καθηγητη Andreas Göpfert, που εγινε λεκτορας των εργων του, με την μεγαλη εμφανιση του αργοτερα, το 1982, στο Gewandhaus Leipzig, οπου ανεβασε το ορατοριο „Αξιον Εστι“.

Την ιδια εποχη ο ΜΘ ερχεται πολλες φορες και στη Δυτικη Γερμανια, οπου οι πρωτοι δισκοι με τα τραγουδια του κυκλοφορουν απο το „pläne“-Verlag του Ντορτμουντ, ενος μικρου Label, εξειδικευμενου σε αντιστασιακη μουσικη εναντια στις δικτατοριες της Ισπανιας, της Χιλης και αλλου (Juan & José, Victor Jara, Inti-Illimani, José Afonso κ.α.). Ενδιαφερον παρουσιαζει και ενας αγνωστος στο πολυ κοινο, ο βρεταννος Tim Dowdall, που διατηρουσε ενα γραφειο στην συνοικια Charlottenburg του Βερολινου και πρεπει να αποτελουσε τον συνδετικο κρικο αναμεσα στην παραγωγη δισκων κλπ. και εκεινων που τις χρηματοδοτουσαν, ιδιαιτερα δε στα κονσερτα του κατα την μεταχουντικη περιοδο. Ο Tim Dowdall συνεργαζονταν γι’ αυτο μετα το 1980 με τον Αστερη Κουτουλα, μανατζερ του ΜΘ, εχοντας παραγει πανω απο εικοσι CDs και οργανωνοντας περιπου 100 κονσερτα (στην Χιλη, τον Καναδα, τη Ρωσια, το Ισραηλ, την Νοτια Αφρικη, την Τουρκια, Αυστραλια και σε αλλες χωρες).

Η Ανατολικη και ιδιαιτερα η Δυτικη Γερμανια γνωριζαν καλα, τι αποτελεσματικο οπλο ειναι η μουσικη, η λογοτεχνια, το ραδιοφωνο και ο κινηματογραφος για την προιδεαση και το ξεσηκωμα του κοσμου εναντιον „δικτατόρων“ που είχαν στοχοποιήσει για αποκαθήλωση, γιατί δεν τους κάναν καλά τη δουλειά τους. Έτσι η Δυτική Γερμανία χρησιμοποίησε τον ΜΘ καθώς και μια ολοκληρη στρατια αλλων τετοιων „αγωνιστων“, οπως οι καθηγητες Τσατσος και Σημιτης, που τους ειχε δωσει μια θεση σε καποια πανεπιστημια, οι δημοσιογραφοι Παυλος Μπακογιαννης που δουλευε στην ελληνικη εκπομπη της Deutsche Welle και Βασιλης Μαθιοπουλος, που εμφανιζοταν στο 2. τηλεοπτικο προγραμμα, πρώτα για να απαξιώσουν την Χούντα στους Γερμανούς, κυρίως όμως για να ξεσηκώσουν της ελληνική νεολαία εναντίον των Στρατιωτικών.

Η Δημοκρατια και οι μεταρρυθμιστες επεστεψαν στην Ελλαδα, μαζι τους και οι μαχητικές και συγκρουσιακές διαδηλωσεις και απεργιες, που είχαν διακοπεί το 1967 και ξανάρχισαν αμεσως μετα το 1974: Διαδηλωσεις για την Κύπρο, για τη δημοκρατία, ενάντια στους Αμερικάνους κ.ο.κ., ανυποχώρητες απεργίες στην Ιζόλα, AEG, ΙΤΤ, Λάρκο, Εσκιμό, Πίτσος, Μαντούδι και Ναυπηγεία, η απεργια των 110 ημερών στη ΛΑΡΚΟ το 1977. Γυρω στο 1980 και λίγο πριν από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, οι απεργίες που βρισκοντουσαν σε εξαρση αρχισαν να πληττους τις επιχειρήσεις, που αδυνατουσαν να ανταποκριθουν στα συσσωρευομενα εξοδα, δεν ειχαν δυνατοτητες δανεισμου και αρχισαν να καταρρεουν. Το ιδιο „θεαματικα“ και τα αποτελεσματα των μεταρρυθμισεων: Με την κρατικοποιηση η „Ολυμπιακη“ απο κερδοφορα που ηταν αρχισε να βουλιαζε στα χρεη.

Τα αποτελεσματα των ηρωικων αγωνων για την πτωση της Χουντας και την επαναφορα της Δημοκρατιας, διαβαζε των νεων σχεδιων παγκοσμιοποιησης του USRAEL, ειναι οντως τραγικα. Στα τελευταια σαραντα χρονια ΧΑΘΗΚΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, καποτε ανθουσες βιομηχανίες οπως η Αλλατίνη, η ΥΦΑΝΕΤ, Βαλκάν Εξπόρτ, Good Year, ΒΦΛ, ΑΒΕΖ στη Θεσσαλονίκη, τα εργοστάσια του Μποδοσάκη, του Ανδρεάδη και του Στράτου, οι ΒΙΑΜΥΛ, Ξιφίας, Τρικολάν, Καματάκης, Φλώρινα Χωναίος, Fanco, η Ιdeal Standard στη Χαλκίδα, η Αλλαντοβιομηχανία Θράκης, η καπνοβιομηχανία Κεράνης, η μεταλλουργικη Χάλυψ, η Βαμβακουργία Βόλου, το εργοστάσιο της Γιούλα στην Ελευσίνα, τα Σωληνουργεία Κορίνθου, τα ΔΕΚΑ Αλλαντικά, η Εριοκλωστοϋφαντουργία, η εταιρεία παραγωγής σαμπουάν ΙΝΚΟ, τα Ελληνικά Σιδηροκράματα επαψαν να υπαρχουν. Το εργοστασιο της Nissan (Datsun) στο Βολο εκλεισε ενω η Παπαστρατος και το πασιγνωστο στον κοσμο κονιακ Μεταξα πουληθηκαν στους ξενους.

Ο ΜΘ ειναι ενας χαρισματικος καλλιτεχνης, που μελοποιησε κομματια υψιστης μουσικης και ηθικης ανατασεως, οπως το «Αξιον Εστι» και αλλα που εκαναν τον κοσμο να κλαιει οπως το „Στην Δραπετσωνα πια δεν εχουμε ζωη“. Απο την αλλη ομως ενα πολιτικα αστατο προσωπο, που μια ζωη σχοινοβατουσε απο δω και απο κει, απο την ΕΟΝ του Μεταξα στην ΕΔΑ, στο ΚΚΕ, στο ΚΚΕ-Εσωτερικου, για να φτασει τελικα να γινει υπουργός „ανευ χαρτοφυλακίου“ στην κυβέρνηση της Ν.Δ του Μητσοτακη. Ενας ανθρωπος του ΑΝΤΙ, που εκμεταλλευθηκαν οι Μεγαλοι, που μελετουν πολυ προσεκτικα τις διαφορες προσωπικοτητες στα αλλα κρατη, για να τις αναθεσουν τον αναλογο ρολο στην παγκοσμια στρατηγικη που ακολουθουν.

Απο τους Λαμπρακηδες μεχρι τη Χουντα, ο ΜΘ βρισκονταν παντα στο μετεριζι, στο μετωπο, σε αγωνες εναντια στους „δυναστες“. Και οταν το εργο εκεινο τελειωσε, οι υποστηρικτες του τον παρατησαν στην ακρη, για να συνταχθει ομως αμεσως, μαχητης οπως ειναι, στις στρατιες εκεινων που μαχονται για την δικαιοσυνη, την ισοτητα, τον παγκοσμιο πολιτη, τα ανθρωπινα δικαιωματα και ολα τα αλλα ωραια και καλα που ευαγγελιζονται οι οργανωσεις του George Soros και των αλλων σιωνιστικων πρακτορειων, που προωθουν την παγκοσμιοποιηση, τουτεστιν την εγκαθιδρυση της Αυτοκρατοριας που ονειρευονται απο χρονια.

H εφημερίδα „Der Tagesspiegel“γράφει σ‘ ένα άρθρο για τα γενέθλια του ΜΘ: „Die größte Enttäuschung meines Lebens besteht darin, dass ich aus ihm scheiden werde, ohne Griechenland so zu erleben, wie ich es mir erträume.“ Die Unbeugsamkeit dieses singenden und kämpfenden Träumers ist sein Geschenk an Griechenland. Und an den Rest der Welt.
„«Η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου είναι ότι φεύγω απο τη ζωή χωρίς να γνωρίσω την Ελλάδα όπως την είχα ονειρευτεί„. Η αλύγιστη προσωπικότητα αυτού του μαχητικού ονειροπόλου είναι το δώρο του στην Ελλάδα. Και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο εορτάζων ακόμη και στα 90 του θέλει με τέτοια επαναστατικά όνειρα να αλλάξει την Ελλάδα, όπως δείχνει και η παρακάτω έκκληση. Πάντα μέσα στην φασαρία, πάντα σαν μπροστάρης και μπουρλοτιέρης ο εθνικός μας Μίκης.

Αγαπητέ Μίκη, η Ελλάδα δεν αλλάζει με όνειρα. Ούτε με τις ελπίδες, που της πουλάς εσύ και ο φίλος σου ο Τσίπρας. Για να αλλάξει, πρέπει να αλλάξουν τα μυαλά των Ελλήνων, που εσείς τα γεμίζετε με ψευτουποσχέσεις, ψευτοεπαναστάσεις και δονκιχωτικούς αγώνες, που αποβαίνουν πάντα εναντίον του τόπου μας.

Χρόνια Πολλά.

Εκκληση του Μ. Θεοδωράκη και άλλων προσωπικοτήτων για να «διακοπεί η μνημονιακή πορεία καταστροφής»

Σε έκκληση με την οποία ζητούν να γίνει σεβαστή από όλους η βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και να διακοπεί η μνημονιακή πορεία «καταστροφής και υποδούλωσης», προέβησαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Κασιμάτης και δεκάδες γνωστές προσωπικότητες της κοινωνικής δράσης, της ακαδημαϊκής διδασκαλίας, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής από την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο.

Στην έκκληση υποστηρίζεται ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται από το 2010, παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Ότι, επίσης, προκάλεσε ήδη τη μακράν μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ευρώπη μετά το 1945. Η Ελλάδα, λένε οι υπογράφοντες, χρησιμοποιείται ως «πειραματόζωο», για να δοκιμασθούν οι μέθοδοι καταστροφής του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Για να διατηρηθούν οι πιο βασικοί όροι ηθικής και υλικής επιβίωσης του ελληνικού λαού, υποστηρίζουν οι υπογράφοντες, αυτό το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί, κατά προτίμηση σε συμφωνία με τις άλλες χώρες της ΕΕ, ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, μονομερώς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να σωθεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός.

Οι υπογράφοντες προειδοποιούν ότι η νέα συμφωνία, που συνομολογήθηκε με «εξευτελιστικούς» και «παράνομους» τρόπους, όπως τους χαρακτηρίζουν, θα οδηγήσει σε αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, περιλαμβανομένων των πρώτων κατοικιών, της γης των αγροτών και των τραπεζών.

Το κείμενο της έκκλησης επικρίνει σφόδρα την κυβέρνηση γιατί ενεργεί μετά το δημοψήφισμα, ωσάν να είχαν ψηφίσει «Ναι» οι Έλληνες και γιατί, αντί να οργανώνει την άμυνα της χώρας, ενσταλάζει «αποθάρρυνση», «φόβο» και «πανικό» στον ελληνικό λαό. Επικρίνει τα δύο κόμματα που κυβερνούν, καθώς παρότι επαγγέλθηκαν τη διακοπή του μνημονιακού προγράμματος, επί τρία χρόνια και μέχρι την τελευταία στιγμή, ούτε ετοιμάστηκαν, ούτε προετοίμασαν τον ελληνικό λαό και τη χώρα για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης.

Οι υπογράφοντες καλούν τον ελληνικό λαό, σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας του «να μην το βάλει κάτω, να μη χάσει το θάρρος και την ευθυκρισία» του. Θυμίζουν ότι οι πατεράδες και οι παππούδες των σημερινών Ελλήνων άντεξαν, επιβίωσαν, αντιστάθηκαν και νίκησαν και στη γερμανική κατοχή του 1941-44 και στη φοβερή πείνα του 1941-42. Εκφράζουν την βεβαιότητα ότι το «φιλότιμο και ο πατριωτισμός των Ελλήνων» θα υπερισχύσουν τελικά του φόβου και ότι η Ελλάδα, η Δημοκρατία και η Δημοκρατική Ευρώπη θα νικήσουν.

Επίσης οι υπογράφοντες παροτρύνουν τους Έλληνες πολίτες «να οργανωθούν και να παλέψουν άμεσα για να βοηθήσουν τους πιο αδύνατους να αντιμετωπίσουν την πείνα, την αρρώστια, την ανέχεια, για να στηρίξουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, να βάλουν πλάτη για να μη διαλυθούν, από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, οι πιο βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους […] να αντισταθούν, όπου μπορούν και όπως μπορούν, στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων» Καλούν τον ελληνικό λαό «να βγάλει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του και να οικοδομήσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο μέτωπο αντίστασης, να μην ξαναεμπιστευτεί τυφλά αυτοσχέδιους σωτήρες, τυχοδιώκτες και καιροσκόπους».

Εκτός από τον Μ. Θεοδωράκη και τον Γ. Κασιμάτη, την έκκληση υπογράφουν, μεταξύ άλλων και οι εξής: Ο ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ, Βένιος Αγγελόπουλος, ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και πρωτεργατών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας, ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής στο King’s College του Λονδίνου, ο βουλευτής Αμμοχώστου Νίκος Κουτσού, ο αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ Μάριος Κρητικός, ο Γιάννης Μαύρος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα, ο δικηγόρος Δρ. Συνταγματικού Δικαίου Δημήτρης Μπελαντής, η οικονομολόγος Μαρία Νεγρεπόντη-Δεληγιάννη, τρεις φορές εκλεγείσα Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, η καθηγήτρια αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Ελένη Πορτάλιου, ο σκιτσογράφος Στάθης, ο Πρέσβης Θέμος Στοφορόπουλος και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Στυλιανού, διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Γαλλικής Ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας