Σε τι απέβλεπε το πραξικόπημα; Cui bono? Σε ποιον συνέφερε;

Στις λίγες μέρες που πέρασαν από το πραξικόπημα στην Τουρκία, εφημερίδες, τηλεοράσεις και μπλογκ στην Ελλάδα και τον κόσμο βρίθουν από κάθε είδους αναλύσεις για τους δράστες, για το αν από πίσω τους κρύβεται ο φανατικός αντίπαλος του Recep Tayyip Erdoğan, ο σαλαφιστής ιεροκήρυκας Fethullah Gülen, ο ίδιος ο Erdoğan, ο τουρκικός στρατός με κάποιους Συνταγματάρχες, ο Πούτιν της Ρωσίας ή ο άγνωστος Χ. Υποθέσεις επί υποθέσεων, εξηγήσεις επί εξηγήσεων και κάθε είδους κρίσεις, οι περισσότερες των οποίων δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Στο άρθρο που έγραψα μια μέρα μετά το πραξικόπημα, έκανα αυτό που κάνει ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, έθεσα την ερώτηση Cui bono? Ποιος είχε όφελος από το κίνημα αυτό;

Για να δθεί μια απάντηση στην ερώτηση αυτή πρέπει πρώτα να δούμε τους παίκτες και τα συμφέροντα που έχουν σε σχέση με την Τουρκία.

Πρώτος παίκτης είναι ο Erdoğan, ένας φιλόδοξος ηγέτης, που επεδίωκε μέχρι σήμερα να κάνει την Τουρκία ένα ισχυρό κράτος, όχι μόνο στην περιοχή, αλλά παγκόσμια. Και κατόρθωσε πολλά πράγματα: Έκανε την Τουρκία ένα κράτος, που συγκαταλέγεται στα 20 ισχυρότερα βιομηχανικά κράτη. Έχτισε αυτοκινητοδρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές, δημιούργησε την τουρκική Ριβιέρα, την οποία επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες, προώθησε την αναδάσωση και έβαλε μια τάξη στο χωροταξικό χάος μεσχέδια εφάμιλλα των ευρωπαϊκών. Και στο τέλος θέλησε να ελέγξει και την Συρία, που είναι ενεργειακός κόμβος για αγωγούς πετρελαίου και αερίου.

Δεύτερος παίκτης είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες ελέγχουν τον γενικό ενεργειακό χώρο της Μέσης Ανατολής και έχουν κάθε ενδιαφέρον να εκδιώξουν τον Πρόεδρο της Συρίας Bashar Hafez al-Assad με τα ενδιαφέροντά τους να είναι ταυτόσημα με αυτά του Τούρκου Erdoğan.

Ο τρίτος παίκτης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας ηγείται η Γερμανία της Μέρκελ, με τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ε.Ε./Γερμανία και ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως ΝΑΤΟ το τουρκικό αεροδρόμιο Incirlik, στο οποίο σταθμεύουν κάθε είδους στρατιωτικά αεροπλάνα, τα οποία χρησιμοποιούν δήθεν για την καταπολέμηση των Μουσουλμάνων του υπό ίδρυση κράτους ISIS Daesh, στην πραγματικότητα όμως για την κατάλυση του κράτους της Συρίας του Assad.

Τέταρτος παίκτης είναι οι σεΐχηδες του Κόλπου, που ενδιαφέρονται για την κατάλυση της Συρίας, επένδυσαν για την ενδυνάμωση του Erdoğan δισεκατομμύρια στην τουρκική Ριβιέρα και σε άλλους τομείς της τουρκικής οικονομίας και εφοδιάζουν τους μαχαιροβγάλτες του ISIS Daesh με όπλα και χρήματα.

Άφησα την Ρωσία του Πούτιν σαν παίκτη στο τέλος, διότι ακριβώς εδώ βρίσκονται και τα αίτια του πραξικοπήματος. Μπορεί ο Erdoğan να άρχισε κάποτε να αντιλαμβάνεται, ότι η δυνατότητες που έδωσε στην Δύση των ΗΠΑ και της Γερμανίας να χρησιμοποιούν την Τουρκία σαν κέντρο διερχομένων των μαχαιροβγάλτηδων του ISIS Daesh δεν συνάδει οπωσδήποτε με τα τουρκικά συμφέροντα, το τελευταίο χτύπημα όμως του έδωσε η μη έλευση Ρώσων τουριστών στην Τουρκία, η άδεια τουρκική Ριβιέρα και οι υποχρεώσεις αποπληρωμής των δανείων των σεΐχηδων του Κόλπου. Η στροφή του λοιπόν κατά εκατον ογδόντα μοίρες προς τον Πούτιν είναι αυτή, που έκανε στις χώρες της Δύσης να χτυπάνε εκκωφαντικά τα σήματα κινδύνου. Ότι η Τουρκία θα πάψει να είναι ο πιστός σύντροφος που τους κάνει όλα τα κέφια, ότι θα πάψει να είναι η χώρα εφοδιασμό του ISIS Daesh με όπλα και μαχαιροβγάλτηδες και το φοβερότερο όλων, ότι ο Erdoğan θα αρχίσει να επανεξετάζει τα σχέδια της κατασκευής του αγωγού αερίου South Stream και του Turkish Stream με την Ρωσία του Πούτιν. Φρίκη στην αόρατη κυβέρνηση των αρχόντων της Σιών και των υποτακτικών της σε ΗΠΑ και ΕΕ/Γερμανία. Και μόνο η ιδέα, ότι Ρωσία/Τουρκία θα ήλεγχαν τις ενεργειακές πηγές και τις εγκαταστάσεις μεταφοράς της (Pipelines) στην Συρία, τους αρρώσταινε.

Έβαλαν λοιπόν το σχέδιο εις ενέργεια, που ασφαλώς θα είχαν σε διάφορες παραλλαγές στα συρτάρια τους και ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων regime change, την αλλαγή καθεστώτος, στην συγκεκριμένη περίπτωση την βίαιη απομάκρυνση του Erdoğan από την εξουσία. Το πραξικόπημα δεν ήταν οπερέττα, όπως γράφουν κάποιοι «αναλυτές», αλλά ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο που θα επιτύγχανε, αν δεν προσέκρουε στην αντίσταση και την εξυπνάδα του Erdoğan, που κατόρθωσε με μία εμφάνισή του στην τηλεόραση CNN Türk να ξεσηκώσει μέσω Face Time τον λαό, που αμέσως ξεχύθηκε στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως και εμπόδισε τον στρατό να καταλάβει καίρια σημεία της πόλης.

Το πραξικόπημα και κατ’ επέκτασιν η απομάκρυνση του Erdoğan από την εξουσία δεν έληξε και δεν θα λήξει ώσπου να φύγει. Ήδη οι υποτακτικοί της Σιών, ΗΠΑ και ΕΕ/Γερμανία, ανταγωνίζονται στο ποιος θα πει τις μεγαλύτερες απειλές εναντίον του. Οι ΗΠΑ απειλούν με αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ (βλακεία, αν δεν ήταν μόνο για κατανάλωση των προβάτων που θέλουν να προδιαθέσουν εναντίον του Erdoğan), η Μέρκελ δεν παύει να τον κατηγορεί, ότι θα επαναφέρει την θανατική ποινή στην Τουρκία (!) και ότι δεν θα τον πάρει ποτέ στην ΕΕ της και η κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν και είναι το κλειδί της πολιτικής κατάστασης στην Τουρκία, εξακολουθεί να παραμένει εύθραυστη.

Τα αφεντικά της Σιών, αντιπροσωπευόμενα από τα δύο πρωτοπαλίκαρα της, ΗΠΑ και ΕΕ/Γερμανία, εργάζονται τώρα πυρετωδώς για την επίτευξη του σχεδίου τους. Το πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί, θα το δούμε προσεχώς. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι γι’ αυτούς ο Erdoğan ξόφλησε. Τώρα θα ψάχνουν να βρουν τον διάδοχό του, αυτόν που θα συνεχίσει το έργο καταστροφής της Συρίας, την ανάληψη του ελέγχου των διαδρόμων μεταφοράς ενέργειας στον χώρο της και την ματαίωση των ενεργειακών σχεδίων της Ρωσίας.