Στον λαξευμένο λίθο που απεικονίζει έναν άνδρα που κρατά έναν κεραυνό αναφέρθηκε – στο πλαίσιο ημερίδας για το πρωτοσλαβικό θρησκευτικό κέντρο στη Μυγδονία – ο καθηγητής του ΑΠΘ Νικόλαος Μουτσόπουλος
Αριστερά: Περούν, ο ανώτατος θεός στην σλαβική μυθολογία. Εργο του σύγχρονου καλλιτέχνη Πρεσνιάκοφ (1998).«Επρόκειτο για ένα είδος μενχίρ» διευκρινίζει, αναφερόμενος σε μια από τις πρώτες απόπειρες απεικόνισης της ανθρώπινης μορφής σε λίθο, σε φυσικό μέγεθος. «Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ότι ήταν ο θεός Περούν των πρωτοσλάβων, θεός του κεραυνού, κάτι σαν τον Δία» τονίζει και κάνει λόγο για θρησκευτικής σημασίας εύρημα. «Είναι μια απόδειξη, ότι το εν λόγω σημείο χρησιμοποιούνταν ως ιερό, ως θρησκευτικό κέντρο όπου τα σλαβικά φύλα που εγκαταστάθηκαν εκεί τον 6ο αιώνα, εξασκούσαν τη θρησκεία τους. Γνωρίζουμε ότι έκαναν θυσίες ζώων μπροστά σε αυτό το βράχο» αναφέρει και υπογραμμίζει ότι πρόκειται για ένα εύρημα τεράστιας σημασίας, καθώς δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα άλλο ιερό πρωτοσλάβων στα Βαλκάνια με τα συγκεκριμένα ανάγλυφα στοιχεία και τις σαφείς αναφορές στον θεό Περούν.Ο κ. Μουτσόπουλος γνωστοποιεί ότι ο βράχος φέρει και άλλα χαράγματα, που έγιναν μεταγενέστερα, από πρωτοβουλγαρικά φύλα τα οποία, επίσης, φαίνεται να χρησιμοποιούσαν το σημείο αυτό για θρησκευτικούς λόγους. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει ένα παλαιό κάστρο, το οποίο, από ιστορικής πλευράς, δεν τοποθετείται χρονικά στην ίδια περίοδο, αλλά δεν αποκλείεται να ανήκει σε πρωτοβυζαντινό οικισμό.
Τα παραπάνω ανέφερε, άλλωστε, ο κ. Μουτσόπουλος μιλώντας με θέμα «Πρωτοσλαβικό θρησκευτικό κέντρο στη Μυγδονία, κοντά στη Νυμφόπετρα, με απεικόνιση της θεότητας του κεραυνού Περούν», σε ημερίδα που διοργάνωσαν η εφορία αρχαιοτήτων περιφέρειας Θεσσαλονίκης και ο Δήμος Βόλβης, στο μουσείο Ρωμαϊκής Αγοράς Θεσσαλονίκης, για τα τεκμήρια ιστορίας στην περιοχή της Βόλβης.
Για την παρουσία των σλαβικών φύλων επισημαίνει, ότι το βασικότερο αποτύπωμά της στον ελλαδικό χώρο είναι τα τοπωνύμια, αλλά και ελάχιστα εργαλεία που βρέθηκαν και αποκαλύπτουν ότι οι πληθυσμοί αυτοί ασχολούνταν με τη γεωργία και λιγότερο με την κτηνοτροφία. «Εργάζονταν στη γη και την καλλιεργούσαν πλάι στους ντόπιους με τους οποίους είχαν ειρηνική επικοινωνία. Έτσι άφησαν και πολλές σλαβικές λέξεις που αντιστοιχούν σε γεωργικά εργαλεία, όπως η λέξη “σβάρνα”, για το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να ισιώσει το χώμα και να σπάει τους σβώλους. Αντίστοιχη προέλευση έχει η λέξη “μισακάρης” που αναφέρεται σε εκείνον που καλλιεργεί ένα χωράφι ιδιοκτησίας άλλου και του δίνει τη μισή σοδειά αλλά και η λέξη “ζάντρουγκα” για μια μορφή κοινοκτημοσύνης στην καλλιέργεια» προσθέτει.
«Η έρευνα είναι το αντικείμενο της ζωής μου. Γύρισα πέτρα-πέτρα όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη. Ωστόσο σήμερα διαθέτουμε στις εφορίες αρχαιοτήτων και στο πανεπιστήμιο άξιους επιστήμονες, αρχαιολόγους και ιστορικούς που μπορούν να συνεχίσουν το έργο των παλαιότερων και να συμβάλλουν στην επιστήμη. Αυτό με γεμίζει αισιοδοξία», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.
