Οι «ήρωες», που είχαν εμπλακεί σαν αποικιοκρατούμενα πιόνια στον πιο άχρηστο πόλεμο της Ιστορίας τους, θα έπρεπε να «μειωθούν» κατά μερικά εκατομμύρια, μέσω μιας ελεγχόμενης λιμοκτονίας, για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο ωφέλειας, που θα μπορούσε…
ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ -ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ- ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού 1941- 1942 στην Ελλάδα
Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια τής στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, βρετανούς. Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιό άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και την -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος της αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς (συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες).
Η αποικιοκρατική πολιτική της συνέχισης του πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της:
α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο του σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους
β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού πληθυσμού. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με τον δεύτερο.
Η παντελώς αναίτια συμμετοχή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αποτέλεσμα εξευτελιστικής εθνικής δουλοπρέπειας
Στο άρθρο Εθνική Επέτειος Ντροπής καταπιαστήκαμε με τα ψέματα και τις αντιφάσεις της νεοελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας σχετικά με την εμπλοκή τής χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα από την κατάρριψη φτηνιάρικων προπαγανδιστικών σοφισμάτων, όπως ο δήθεν πατριωτικός ή αντιφασιστικός χαρακτήρας του πολέμου, δείξαμε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν υπαγορεύτηκε αποκλειστικά από την ιδιότητά της ως προτεκτοράτου της βρετανικής αποικιοκρατίας.
Είχαμε δείξει, ότι η δήθεν ουδετερότητα ως προς τους εμπολέμους (Συμμάχους και Άξονα), την οποία υποκριτικά διακήρυττε η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά, ήταν εξόφθαλμα διάτρητη, αφού το ελληνόφωνο προτεκτοράτο ήταν προσδεδεμένο στο άρμα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από της ιδρύσεώς του, το 1828.
Η πρόσδεση αυτή είχε γίνει πλέον απροκάλυπτη κατά τις παραμονές τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού το φασιστικό πραξικόπημα του Μεταξά το 1936 εξυπηρετούσε τις βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα π.χ. η Βρετανία ήταν η κύρια πιστώτρια τής Ελλάδας με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο εξωτερικό χρέος τής χώρας -βλ. επίσης μεγάλες βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, όπως της Eastern Telegraph Company, που κατείχε από το 1937 τον πλήρη έλεγχο τού τηλεπικοινωνιακού δικτύου της χώρας και της Electric Transport, που έλεγχε επίσης τον ηλεκτροφωτισμό και την ηλεκτροδότηση των συγκοινωνιών της Αθήνας (1). Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι το φασιστικό πραξικόπημα, αν δεν προκλήθηκε, στηρίχθηκε πάντως εξ αρχής από τη βρετανική αποικιοκρατία, όπως άλλωστε θα συνέβαινε σε κάθε τριτοκοσμική αποικιοκρατούμενη μπανανία.
Ιωάννης Μεταξάς
Κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, με συναίνεση του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου, στις 4/8/1936. Πιστοποιημένος αγγλόφιλος, ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπλήρωνε όλες τις προδιαγραφές, που θέτουν οι αποικιοκρατίες στους ευτελείς τριτοκοσμικούς δικτατορίσκους, τους οποίους διορίζουν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» του yesman Μεταξά στους Ιταλούς κρύβει αριστοτεχνικά ένα δουλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία μεθόδευε επί έτη την εμπλοκή της Ελλάδας στον διαφαινόμενο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο η εθνοπατριωτική προπαγάνδα -δεξιά και αριστερή- έχει παγιδεύσει τον περισσότερο κόσμο σε ομφαλοσκοπικά ψευτοδιλήμματα όπως το εάν το «ΟΧΙ» το είπε τελικά ο Μεταξάς, ή ο «λαός».
Κατά καιρούς πολλοί έχουν παρασυρθεί από τον μιμητισμό του Μεταξά σχετικά με τους εξωτερικούς τύπους του χιτλερικού καθεστώτος π.χ. ίδρυση της Ε.Ο.Ν., νεολαίας με επιφανειακές χιτλερικές αναφορές και τυπικά, φτάνοντας στο σημείο να τον θεωρούν γερμανόφιλο. Ο μύθος του δήθεν γερμανόφιλου Μεταξά αναπαράγεται από την υποκείμενη στις αποικιοκρατικές ντιρεκτίβες προπαγάνδα του ελληνόφωνου προτεκτοράτου, ώστε να εξακολουθεί να αποκρύπτεται η -μέσω του Μεταξά- βρετανική αποικιοκρατική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια «λειτουργική» προπαγανδιστική «βερσιόν» της μυθοποίησής του, για εγχώρια όμως χρήση, τον παρουσιάζει μάλιστα ως γερμανόφιλο, ο οποίος τελικώς λειτούργησε «εθνικά» παραμερίζοντας με … ανωτερότητα ψυχής την υποτιθέμενη γερμανοφιλία του. Έτσι το ανδρείκελο των βρετανών αποικιοκρατών, έχει μετατραπεί σε “εθνικό” σύμβολο, προ του οποίου, ακόμα και οι «δημοκρατικοί» πολιτικάντηδες στέκονται «σούζα» σε ένδειξη σεβασμού.
Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή, κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε – έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.
Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα. Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης της αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου πράγμα, που οι προπαγανδιστές της υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης της Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα.
Ο -πάντα γραφικός- νεοελληνικός μεγαλοϊδεατισμός γνώριζε, ότι δεν είχε να περιμένει κανένα εδαφικό ή άλλο όφελος από μια συμμετοχή στην πολεμική σύρραξη άλλωστε οι Σύμμαχοι, με το φιάσκο τού 1922, είχαν καταστήσει σαφές στον βυζαντινοθρεμμένο νεοελληνικό επεκτατισμό ποιά είναι τα εδαφικά του όρια, η δε μεταπολεμική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, πέραν του ότι δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ιταλία βρέθηκε από την πλευρά των ηττημένων του πολέμου.
Επομένως, η ενδεδειγμένη ελληνική στάση στον πόλεμο ήταν μια συνεπής και ξεκάθαρη ουδετερότητα (η οποία, εννοείται, δεν θα παραχωρούσε το παραμικρό πεδίο δράσης στον βρετανικό παράγοντα), όπως έκανε άλλωστε και η -ίσης στρατηγικής σημασίας ή ασημαντότητας – γειτονική Τουρκία. Μια τέτοια στάση θα επέτρεπε στην Ελλάδα (και κυρίως στον λαό της) να εξέλθει ανεπηρέαστη από την πολεμική αναταραχή, όπως άλλωστε τόσες άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ακόμα και με τα απλοϊκά κριτήρια τού πατριωτισμού, η πατριωτικότερη στάση ήταν η ουδετερότητα και όχι το σύρσιμο από την αποικιοκρατία και η πρόκληση εισβολής τού Άξονα. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο … λαϊκό αίσθημα, όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα, αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών μεθοδεύσεων της αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.
Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» της χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», του γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την δήθεν εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών» (2). Ένας πόλεμος δημιουργεί αναπόφευκτα δυσλειτουργίες στην κυκλοφορία των αγαθών, αλλά αυτό δεν οδηγεί εξ ορισμού σε λιμοκτονία. Στην περίπτωση της κατεχόμενης Ελλάδας η λιμοκτονία μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν δεν υπήρχε ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών.
Γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη από διατροφική βοήθεια κατά τη διάρκεια της Κατοχής;Οι συνέπειες της παντελώς αναίτιας εμπλοκής τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου στον πόλεμο φάνηκαν αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας. Ενώ ο πληθυσμός υποδέχτηκε (όπως και παντού αλλού) με ανακούφιση τη λήξη των εχθροπραξιών, δεν ήταν τόσο εύκολο να επιστρέψει η ζωή στους κανονικούς ρυθμούς της. Π.χ. δεν ήταν τόσο απλό να επιστρέψουν οι πρώην επιστρατευμένοι αγρότες στα χωράφια τους για να παραχθεί η νέα εσοδεία, αφού ένα μεγάλο ποσοστό είχε σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί στο «αλβανικό έπος». Επίσης, από τα περίπου 270.000 επιστρατευμένα υποζύγια, μόνο 80.000 θα αποδοθούν πάλι για αγροτική χρήση (τα υπόλοιπα πέθαναν από το κρύο και την εξάντληση στο «αλβανικό έπος»)(3). Επιπλέον από τα 1.000 επιταγμένα τρακτέρ, μόνο τα 150 μπορούσαν να τεθούν ξανά σε λειτουργία μετά τη στρατιωτική κατάρρευση της χώρας.Όπως εύκολα καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε, οι επιπτώσεις στη αγροτική παραγωγή υπήρξαν ολέθριες. Αν σε όλα αυτά προστεθεί η εγκληματική δράση, που αμέσως ανέλαβε η νεοαναδυόμενη κοινωνική κλίκα των Ελλήνων μαυραγοριτών εμπόρων απόκρυψη προϊόντων για να αυξηθούν κι άλλο οι ήδη υψηλές τιμές, η διαχρονική διαφθορά των διαφόρων ταγών του μεσαιωνογενούς κρατιδίου, οι οποίοι στις νέες συνθήκες της Κατοχής ανακάλυψαν πεδίον δόξης -και πλουτισμού- λαμπρόν και οι προτροπές, συνήθως υπό την απειλή των όπλων, των νεοσυσταθέντων «αντιστασιακών» συμμοριών προς τους εναπομείναντες αγρότες να μην βγάζουν τα προϊόντα τους στην αγορά, για να μην τα αγοράζουν δήθεν οι εισβολείς.Αντιθέτως οι «αντάρτες» «απαλλοτρίωναν» συχνότατα την ισχνή αγροτική παραγωγή υπό το πρόσχημα της εξεύρεσης πόρων για τη συνέχιση του «εθνοσωτήριου αγώνα» τους, καταλαβαίνουμε, ότι οι «κατακτητές» είναι οι τελευταίοι που έφταιγαν για τον αναμενόμενο λιμό. Αυτό που έφταιγε ήταν, κυρίως, η παντελώς βρετανοκινούμενη εμπλοκή τού καταγέλαστου προτεκτοράτου σε έναν πόλεμο με απολύτως προδιαγεγραμμένες συνέπειες για αυτό. Έναν πόλεμο, που οι αποικιοκράτες πέτυχαν την παντοειδή συνέχισή του στο ελλαδικό έδαφος ακόμα και μετά τη λήξη των «επισήμων» εχθροπραξιών. Πέραν τούτων, όπως όλοι γνωρίζουν, οι στρατοί κατοχής δεν είναι ευαγή ιδρύματα.Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός της κατεχόμενης «συμμάχου» Ελλάδας ως συνέχιση του πολέμου σε ελληνικό έδαφος και ως κύριος προξενητής του κατοχικού λιμού
«Το πρόβλημα είναι, πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, η αποτελεσματικότητα της παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους, εννοούνται τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, που είχαν συγκροτηθεί υπό βρετανική επιτήρηση και χορηγία στη Μέση Ανατολή) ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;
Είναι σημαντικό να έχουμε έναν υγιή πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων αγγλόφιλων ελλήνων, για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Ανατολική Μεσόγειο, ή να αποδεχθούμε τη μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια (σ.σ.: το διαγραμμένο τμήμα παρέμεινε στο πρωτότυπο) τη μείωση τού ελληνικού πληθυσμού από την πείνα, την καταστροφή της υγείας του -κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές; Πρέπει να ζυγισθούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι οι έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των Η.Π.Α.» (3)
Το ανατριχιαστικό αυτό ντοκουμέντο, που, μάλιστα, έχει ημερομηνία 11-7-1941 δηλαδή μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επιτυχή κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, δεν συντάχθηκε από τους κακούς κατακτητές, «που ήθελαν να μας γενοκτονήσουν και να βιάσουν τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας» όπως είθισται να κινδυνολογούν οι απευθυνόμενες σε διανοητικά καθυστερημένους εθνοπατριωτικές προπαγάνδες, αλλά προέρχεται από το παγκοσμίως γνωστό Foreign Office. Αποτελεί απόρρητο έγγραφο (αριθμός εγγράφου F.O.371/29840:R7038), το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα αρκετές δεκαετίες μετά την σύνταξή του, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα αρχεία, που ανοίγονται δημοσίως μετά από τακτά μακροχρόνια διαστήματα, όταν δηλαδή θεωρείται ότι θα έχουν απαλυνθεί ή ξεχαστεί οι συνέπειες από την εγκληματική δράση των εμπνευστών τους.
Και, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα κείμενα, δεν έχει προπαγανδιστικό ρόλο, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποτελεί την πληρέστερη και ειλικρινέστερη περιγραφή των κατευθυντηρίων γραμμών της βρετανικής αποικιοκρατικής πολιτικής σε ό,τι αφορά στην κατεχόμενη και … σύμμαχο Ελλάδα. Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη των αποικιοκρατών απέναντι στα εθνοποίμνια, που θυσιάστηκαν γι’ αυτούς.
Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός, αποφασίστηκε με το πρόσχημα, του ότι η Ελλάδα, ως κατεχόμενη από τον αντίπαλο χώρα, δεν έπρεπε να ανεφοδιάζεται ούτε ακόμα και με προμήθειες και αγαθά, για τα οποία είχε συνάψει νόμιμες εμπορικές συμφωνίες πρό της Κατοχής π.χ. με σιτάρι από την Αίγυπτο. Η επισήμως προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν, ότι ο αντίπαλος μπορούσε να υπεξαιρέσει προς όφελός του μέρος των αγαθών, που προορίζονταν για την επιβίωση των κατεχομένων πληθυσμών. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας περιλάμβανε ακόμα και την παρεμπόδιση από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό της βοήθειας, που προερχόταν από διεθνείς οργανώσεις. Όπως όμως θα δούμε πιο κάτω, ο απώτερος ανομολόγητος στόχος των αποικιοκρατών ήταν να εξωθηθεί ο πληθυσμός σε «αντίσταση» και να δυσφημιστεί προπαγανδιστικά ο αντίπαλος και κυρίως οι γερμανοί.
Όπως συμπεραίνουμε από την ανάγνωση αυτού του μνημείου αποικιοκρατικής ωμότητας και διπροσωπίας (και, μάλιστα, απέναντι σε ένα «σύμμαχο», που βρισκόταν μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο της λιμοκτονίας), οι βρετανοί αποικιοκράτες από την πρώτη κιόλας στιγμή της κατάκτησης του ελλαδικού χώρου είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται με στυγνότητα τα νέα δεδομένα. Πάνε πια οι εθνικές φιλοφρονήσεις – κολακείες, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τα ‘πε με το πρώτο του το γάλα», ο πρωτοθεατρίνος της αποικιοκρατίας, Τσώρτσιλ: «Μέχρι τώρα λέγαμε, ότι οι έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, τώρα θα λέμε, ότι οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες».
Τώρα οι «ήρωες», που είχαν εμπλακεί σαν αποικιοκρατούμενα πιόνια στον πιο άχρηστο πόλεμο της Ιστορίας τους, οι άχρηστοι πλέον «σύμμαχοι», θα έπρεπε ίσως να «μειωθούν» κατά μερικά εκατομμύρια (δηλαδή κατά το ένα τρίτο) μέσω μιας ελεγχόμενης λιμοκτονίας. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο ωφέλειας, που θα μπορούσε να προκύψει για τον αντίπαλο στρατό κατοχής από την αποστολή διατροφικής βοήθειας προς τον -εξουθενωμένο από τον επτάμηνο πόλεμο- πληθυσμό.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι στην κατακλείδα του παρατιθέμενου αποσπάσματος, οι αποικιοκράτες ομολογούν, ότι για την επερχόμενη λιμοκτονία των κατεχομένων «συμμάχων» τους, θα ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι. Πουθενά δεν λένε, ότι ο στρατός κατοχής θα υπεξαιρέσει το σύνολο της ενδεχόμενης διατροφικής βοήθειας κι ότι γι αυτό τον λόγο δεν πρέπει να επιτραπεί να φτάσουν τρόφιμα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Δηλαδή, πουθενά δεν λένε, ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας ούτως ή άλλως θα λιμοκτονήσει, είτε είχε επιτραπεί η διέλευση της βοήθειας προς τα ελληνικά λιμάνια, είτε όχι, κι ότι γι΄ αυτό είναι καλύτερα να μην επιτρέψουν την αποστολή βοήθειας, ώστε τουλάχιστον, να μην την υφαρπάξει ο αντίπαλος.
Θεωρούν δεδομένο, ότι ο κατεχόμενος -και εξουθενωμένος- πληθυσμός θα έχει όφελος από την αποστολή ιατροφαρμακευτικής, διατροφικής ή άλλης βοήθειας, που είναι βέβαιο, ότι θα επιδιώξουν να του παράσχουν διεθνείς οργανώσεις. Θεωρούν επίσης δεδομένο, ότι ο ελλαδικός πληθυσμός θα ωφεληθεί (και άρα δεν θα λιμοκτονήσει) από τη διεκπεραίωση προκατοχικών εμπορικών εκκρεμοτήτων, όπως 350.000 τόνοι αυστραλιανού σιταριού που, μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος τους ήσαν εξοφλημένοι, οι οποίοι παρέμεναν δεσμευμένοι από τους βρετανούς στην Αίγυπτο.
Η αρρωστημένη εμμονή των αποικιοκρατών ήταν μην τυχόν και επωφεληθούν στο παραμικρό από αυτή τη βοήθεια οι αντίπαλοι κατοχικοί στρατοί της Ελλάδας. Δηλαδή, προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λίγες δεκάδες χιλιάδες ιταλών ή γερμανών, οι οποίοι ενδεχομένως να επέτασσαν το ποσοστό αγαθών, που τούς αναλογούσε (ποσοστό μάλλον αμελητέο σε σχέση με το σύνολο τού πληθυσμού), έπρεπε να γίνει «αποδεκτή μια μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια».
Φυσικά, ως έμπειροι αποικιοκράτες με δεκάδες μαζικές δολοφονίες στο βιογραφικό τους, δεν μπορούν να μην ψειρίσουν και το ενδεχόμενο «μεταστροφής των διαθέσεων του ελληνικού πληθυσμού σε βίαια αντιβρετανικές». Ξέρουν, ότι «αν εγκαταλείψουν την Ελλάδα σε λιμοκτονία» αποκλείοντας τα ελληνικά λιμάνια, οι Έλληνες θα κατηγορήσουν τους άγγλους και όχι τους γερμανούς, ή τους ιταλούς. Ξέρουν επίσης, ότι «αν εγκαταλείψουν την Ελλάδα σε λιμοκτονία», ίσως δεν θα μπορούν να υπολογίζουν στην προθυμία των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων, που έχουν ανασυγκροτηθεί στην βρετανοκρατούμενη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική.
Αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους απασχολεί σοβαρά. Τα απολύτως εξαρτώμενα από τους βρετανούς ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, εκτός του ότι ο βρετανικός στρατός μπορεί να τα αφοπλίσει ή να τους κόψει το φαγητό και το νερό ανά πάσα στιγμή, δεν μπορούν να παίξουν κάποιο καίριο ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις (περισσότερο χρήσιμα θα φανούν μεταπολεμικά, όταν θα χρησιμοποιηθούν για να επιβληθεί η επιστροφή τού βασιλιά στην «απελευθερωμένη» Ελλάδα). Άλλωστε οι βρετανοί διαθέτουν την «εξόριστη» και δωσίλογη (στους ίδιους) ελληνική κυβέρνηση τού Καϊρου για να τα χειραγωγεί.
Για τους αποικιοκράτες κρίθηκε τελικά προτιμότερο να εφαρμοστεί αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών.
Κρίνοντας από την γνωστή θλιβερή ψυχοδιανοητική κατάσταση του νεοέλληνα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το αποικιοκρατικό σκεπτικό: Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, δηλαδή ο πόλεμος, αν το ένα τρίτο των ελλήνων και μάλιστα τα παιδιά τους, δεν επιβιώσει. Δεν πειράζει αν χάσουμε προσωρινά ένα σύμμαχο. Ούτως ή άλλως έχουμε προσλάβει τόσους δωσίλογους πολιτικάντηδες στη δούλεψή μας, που χωρίς εμάς δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, Τσουδερούς, Παπανδρέου, Κανελλόπουλους και Σία, για να μην αναφέρουμε και τους θρησκευτικούς ηγέτες τους, για να ξαναφέρουν τα προβατάκια στον ίσιο δρόμο της υπακοής.
Άλλωστε οι έλληνες έχουν αποδειχτεί κατά βάθος πιστά και υπάκουα σκυλιά: στην πραγματικότητα ότι κι αν τους κάνουμε (ακόμα κι αν είμαστε υπαίτιοι για μαζική δολοφονία των παιδιών τους), δεν θα τους περάσει καν απ’ το μυαλό να μας δαγκώσουν (όπως δεν περνάει από το μυαλό της πιστής σκύλας, που της πνίγεις τα κουτάβια της). Μπορεί να εκνευριστούν λίγο με μας, αλλά κατά βάθος είναι κουραδόμαγκες και φανφαρόνοι, που φωνάζουν μόνο για εκτόνωση.
Είναι τόσο δουλοπρεπείς, αληθινά σκουλήκια, που σχεδόν σε προκαλούν να τα πατήσεις: όπως κι οι βυζαντινομεσαιωνικοί πρόγονοί τους «τουμπάρονται» πανεύκολα με κολακευτικές παραινέσεις, σε σημείο, που να δουλεύουν για ψίχουλα ή να πεθάνουν πρόθυμα για σένα, νομίζοντας, ότι αυτό είναι ηρωισμός στην πνιγμένη ηθικολογία διάλεκτό τους το αποκαλούν «φιλότιμο». Να σκεφτείς, ότι τους βάλαμε να πολεμήσουν με Ιταλία και Γερμανία κι αυτοί πήγαν με μοναδική τους απαίτηση να τους επιτρέψουμε να κρατούν ελληνικά -αντί για εγγλέζικα, όπως θα ταίριαζε καλύτερα- σημαιάκια. Τελικά το πρόβλημα του «πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των ελλήνων;» δεν είναι καν πρόβλημα. Με τέτοια διλήμματα, που βάζουμε στον εαυτό μας, μάλλον τους υπερεκτιμούμε.
«Δι’ αυτά επολεμήσαμεν;»
Τα επιδιωκόμενα «παράπλευρα» οφέλη των βρετανών από τον ναυτικό αποκλεισμό τής Ελλάδας
Πίσω από την δεδηλωμένη εμμονή των αποικιοκρατών να μην ωφεληθεί ο αντίπαλος από την αποστολή διατροφικής κυρίως βοήθειας προς την κατεχόμενη και λιμοκτονούσα Ελλάδα, υπήρχαν και εξ ίσου σημαντικές ανομολόγητες επιδιώξεις. Μπροστά στην αυξανόμενη διεθνή πίεση για αποστολή βοήθειας, το Λονδίνο επικαλούμενο τη Συνθήκη της Χάγης προβάλλει μόνιμα το επιχείρημα, ότι οι κατακτητές ήσαν υπεύθυνοι για την διατροφή των κατοίκων στις κατεχόμενες περιοχές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπεκφυγή, αφού πουθενά στο κείμενο της Συνθήκης δεν ορίζεται κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Την ίδια υπεκφυγή προέβαλλαν και στις περιπτώσεις χωρών (και μάλιστα «συμμάχων»), που υπέφεραν επίσης από τον βρετανικό αποκλεισμό, όπως το Βέλγιο και η Νορβηγία.
Οι αποικιοκράτες καιροσκοπούν ελπίζοντας, ότι με τον τρόπο αυτό θα προκληθούν «λιμοί και αναταραχές στις κατεχόμενες χώρες», κάτι που θα δυσκολέψει τη θέση των στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής. Η βρετανική προπαγάνδα διακηρύσσει εκβιαστικά προς τους λιμοκτονούντες κατεχόμενους συμμαχικούς πληθυσμούς ότι «μόνο η συμμαχική νίκη σημαίνει τροφή για την Ευρώπη»(3). Η βρετανική «γραμμή» αναπαράγεται με συνέπεια από τους δωσίλογους (στους βρετανούς) νεοέλληνες πολιτικάντηδες.
Έτσι, όταν η Τουρκία, από τον Ιούλιο κιόλας τού 1941, προτείνει την αποστολή βοήθειας από το έδαφός της προς την Ελλάδα, ο -χορτάτος- έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα, Ρ. Ραφαήλ, απάντησε με χαρακτηριστική αναισθησία, ότι «ο ελληνικός λαός πρέπει να πεινάσει για να εξεγερθεί ενάντια στους κατακτητές». Ενώ ακόμα και μετά από χρόνια, ο δωσίλογος (στους βρετανούς) πρωθυπουργός της «κυβέρνησης του Καϊρου» -και επίσης χορτάτος-, Τσουδερός, δήλωνε αμετανόητα, ότι «για να τελειώσει ο πόλεμος νικηφόρα δια τους Συμμάχους και δια τον πολιτισμόν (sic) έπρεπε να υποφέρουν και οι φίλοι των, που ήσαν υπό την κατοχή τού εχθρού».
Η απόλυτη σύμπτωση βρετανικών και γερμανικών απόψεων σχετικά με τις βρετανικές ευθύνες για τον λιμό του 1941-1942
«Έλαβα μια αξιοθρήνητη αναφορά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση. Όλα αποτελούν συνέπεια τού βάναυσου βρετανικού αποκλεισμού και μάλιστα εναντίον ενός λαού, που επιπόλαια θέλησε να βγάλει για λογαριασμό των άγγλων τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτό είναι το ευχαριστώ τού Λονδίνου». (Γιόζεφ Γκαίμπελς, Ημερολόγιο 30-1-1942).
Το γεγονός, ότι ακόμα και ένα από τα κορυφαία στελέχη -και τους πιο αιμοσταγείς δημίους- του ναζισμού δείχνει σοκαρισμένο από την αχαριστία των Βρετανών αποικιοκρατών απέναντι στους συμμάχους τους, είναι ενδεικτικό των μελανών εντυπώσεων, που προκάλεσε ο βρετανικός αποκλεισμός ακόμα και στον αντίπαλο. Ο Γκαίμπελς δεν χρειάζεται να κάνει καν προπαγάνδα κατά των Βρετανών, αφού του προσφέρουν έτοιμο το πιάτο. Γράφει απλώς ένα ημερολόγιο (παρ’ όλο που η συγγραφή δεν συμβάλλει σε τίποτα στην θεραπεία της ψυχασθένειάς του) και τα υπόλοιπα συμπεραίνονται εύκολα.
Παρ’ όλες τις υπερβολικές κατηγορίες της αποικιοκρατικής προπαγάνδας περί πλιατσικολόγων κατακτητών κ.λπ. τόσο οι γερμανοί, όσο κι οι ιταλοί, ξεπέρασαν γρήγορα την αρχική αδιαφορία τους σχετικά με την διατροφική τύχη του κατεχόμενου ελλαδικού πληθυσμού. Ήδη από τις πρώτες ημέρες της Κατοχής, ο γερμανός πρεσβευτής Άλτενμπουργκ πιέζει τη χώρα του για παροχή τροφίμων προς την Ελλάδα, τονίζοντας, ότι, παρά τον αγγλικό αποκλεισμό, η Γερμανία δεν μπορεί να αποφύγει τις δικές της ευθύνες.
Προκειμένου να διευκολύνουν την άρση, ή έστω την χαλάρωση του αποκλεισμού εγγυήθηκαν εγγράφως στην δωσίλογη, στους γερμανούς και ιταλούς, κυβέρνηση Τσολάκογλου, ότι όλα τα εισαγόμενα τρόφιμα θα ανήκουν στον ελληνικό λαό και τα φορτηγά πλοία δεν θα παρενοχλούντο με κανέναν τρόπο. Επιπλέον τον Νοέμβριο του 1941, ενώπιον του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανανεώνονται οι ανάλογες γερμανοϊταλικές εγγυήσεις. Τα προσχήματα των Βρετανών αποικιοκρατών ότι δήθεν οι στρατοί κατοχής θα άρπαζαν την βοήθεια προς τους δοκιμαζόμενους Έλληνες αρχίζουν να ξεσκεπάζονται.
Η εμφανής διάθεση των γερμανών, ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της λιμοκτονίας, σε συνδυασμό με τη μεταστροφή της κοινής γνώμης στις συμμαχικές χώρες και με τη δημιουργία πολλών επιτροπών βοήθειας (κυρίως στις Η.Π.Α.) προς τον λιμοκτονούντα κατεχόμενο πληθυσμό, εκθέτουν τους Βρετανούς. Βέβαια η στάση των γερμανών δεν υπαγορεύεται ούτε από φιλανθρωπία, ούτε από «φιλελληνισμό», όπως αφελώς πιστεύεται από αρκετούς, που ερμηνεύουν συγκινησιακά την Ιστορία: οι δυνάμεις τού Άξονα είχαν φυσικά τις δικές τους προπαγανδιστικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες και το να βοηθήσουν τους έλληνες να μην λιμοκτονήσουν δεν τούς κόστιζε κάτι.
Και ενώ οι γερμανοί και οι ιταλοί δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την διάθεσή τους να συνεργαστούν με διεθνείς οργανώσεις και με κυβερνήσεις ουδετέρων χωρών, προκειμένου να οργανωθούν αποστολές βοήθειας προς την Ελλάδα (μάλιστα οι γερμανοί διοργανώνουν κατ’ ιδίαν και αποστολές «τραίνων συσσιτίων» απ’ ευθείας από τη Γερμανία), οι αμήχανοι βρετανοί ροκανίζουν το χρόνο προβάλλοντας συνεχώς διάφορα γραφειοκρατικά προσκόμματα. Τελικά, μόνο από τον Αύγουστο τού 1942, αρχίζει να αποστέλλεται τακτική βοήθεια προς την Ελλάδα: η αρχή έγινε από το Μοντρεάλ με αποστολή βοήθειας τριών πλοίων με σιτηρά και φάρμακα.
Στη βρεφοδόχο αφήνονταν εκείνα τα μωρά, που αδυνατούσαν να ταΐσουν οι γονείς τους.Ο απολογισμός των νεκρών από τον λιμό τού 1941-1942 εκτιμάται από τους ιστορικούς, από 300.00 έως 800.00, στην πλειοψηφία τους παιδιά. Αν, όπως ήθελαν οι αποικιοκράτες, ο ναυτικός αποκλεισμός είχε διαρκέσει καθ’ όλη τη διάρκεια τού πολέμου, σήμερα θα είχαν σβηστεί κάμποσες μικρές ευρωπαϊκές χώρες και λαοί από το χάρτη (συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, ημών). Η σχολική εκπαίδευση του ελληνόφωνου προτεκτοράτου τηρώντας πιστά τις προπαγανδιστικές ντιρεκτίβες της αποικιοκρατίας εξακολουθεί να σερβίρει στα σημερινά παιδιά το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο με το οποίο ντοπαρίστηκαν οι φουκαράδες, που πέθαναν, ή σακατεύτηκαν στο «αλβανικό έπος» ή οι άλλοι, που αφέθηκαν να πεθάνουν βουβά από πείνα στα πεζοδρόμια τού Ψυρρή, τού Θησείου, τού Μεταξουργείου, τής πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Ομονοίας και αλλού. Πρέπει, δια παν ενδεχόμενον, τα εθνοποίμνια να είναι ήδη ντοπαρισμένα, όταν θα χρειαστεί να θυσιαστούν στις επόμενες «εθνικές» ανθρωποσφαγές, που θα διοργανώσουν τα αφεντικά του πλανήτη.@ Θοδωρής Λαμπρόπουλος /Δαυλός***
Σημειώσεις
(1) Θεόδωρου Σαλμπατακάκη, δρ. Παντείου Πανεπιστημίου: «Δικτατορία Μεταξά – Η καταστροφική υποχώρηση των θεσμών», έκδοση «Ιστορικά Ελευθεροτυπίας», Αθήνα, 2010.(2) Α. Στίνας: Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ. – Ο.Π.Λ.Α. – Η “ειδική αποστολή” τής Εθνικής Αντίστασης στον Β΄ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή, που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι, που κυβερνούν τους λαούς, εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1984.(3) Χάγκεν Φλάισερ, καθηγητή Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθήνας: «Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα τής Κατοχής και τής Αντίστασης, 1941-1944», κεφάλαιο «Πείνα και προπαγάνδα», τόμος Α΄, εκδόσεις «Παπαζήση», Αθήνα, 1987. Εδώ μπορεί να βρεί κάποιος μια σπάνια συγκέντρωση αρχειακού υλικού σχετικά με τη στάση των εμπολέμων δυνάμεων απέναντι στον κατεχόμενο ελλαδικό πληθυσμό.(4) Για περισσότερα σχετικά με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλ. Ιωάννη Κολιόπουλου, καθηγητή Ιστορίας νεοτέρων χρόνων τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου: «Η δικτατορία τού Μεταξά και ο πόλεμος τού ’40 – οι σχέσεις τής Ελλάδος με τη Βρετανία (1935-1941)» έκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1996.
