Ένα χρονογράφημα που εκφράζει έντονα το θέατρο του παραλόγου που ζούμε καθημερινα!
Διάβαζα για άλλη μια φορά το βιβλίο του ζεύγους Αγγελικής και Δημήτρη Ζαχαρόπουλου «Ο Πύργος με τους Καλικάντζαρους». Και για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πόσο ωραίο παραμύθι είναι. Και πόσο έξυπνα γραμμένο! Θα πρέπει, τώρα τα Χριστούγεννα, να το προμηθευτούν όλοι και να το κάνουν δώρο στα παιδιά τους. (Βλ. Εξώφυλλο).
Καθώς λοιπόν τέλειωνα κι αυτή την ανάγνωση, σκέφτηκα ότι ταιριάζει να διαβαστεί και από μεγάλους, και θα έπρεπε να το προμηθευτούν κι αυτοί. Γιατί κι εγώ που το διάβασα 3-4 φορές, μεγάλος είμαι. Δεν είμαι κανένα παιδί! Είμαι πάνω από 40. (Μπορεί και… 140, αλλά ποιος μετράει τώρα!). Και κει που σκεφτόμουνα ότι είναι και επίκαιρο, λέω μέσα μου: «Θα πρέπει να το συστήσω και σε άλλους φίλους, αλλά, αυτό θα το κάνω αργότερα, γιατί τώρα θέλω να δω τις ειδήσεις».
<<<>>>
Τι τις ήθελα τις παλιοειδήσεις; Από τα καλικατζαράκια κατέληξα στα … κατσικάκια. Και αμέσως χωρίς να το θέλω, άρχισα να κάνω συγκρίσεις από τις οποίες κυριάρχησε μία:
Η αγνότητα των καλικαντζαραίων, με την υποκρισία των κατσικαραίων. Γιατί και στις δύο αυτές πηγές, βιβλίο και τηλεόραση, το επίκαιρο θέμα ήταν η διαφορετικότητα.
>Στον «Πύργο με τους Καλικάντζαρους» συναντάς την αγνότητα να ξεχειλίζει και να σε μεταρσιώνει.
>Στον… Πύργο με τους κατσικοπόδαρους συναντάς την υποκρισία να σε πλημυρίζει και να σε πνίγει.
<<<>>>
Όποιος θέλει να μεταρσιωθεί και να ξανανιώσει παιδάκι άδολο, ας διαβάσει τον «Πύργο με τους καλικάντζαρους» των Ζαχαρόπουλων.
Όποιος θέλει να χαλάσει τη… ζαχαρένια του, ας συνεχίσει να διαβάζει αυτό το χρονογράφημά μου, που προωθώ σε πολλούς φίλους, για λόγους επικοινωνίας.
Η δική μου ‘ζαχαρένια’ πάντως, χάλασε από την υποκρισία, την ψευτιά, το δήθεν, το απόλυτο, το «εδώ ο κόσμος χάνεται, κι ο… καραφλός χτενίζεται». (Σχεδόν αυτά λέει η παροιμία αλλά σχεδόν παραφράζω το ‘η γριά χτενίζεται’, γιατί κι εγώ σχεδόν έχω γεράσει. Αυτό το σχεδόν μας σώζει. Σχεδόν δηλαδή… Πώς λέμε «η Ελλάδα σχεδόν δεν πεθαίνει»; Κάπως έτσι.)
Ανέβηκε, που λες, στο βήμα της Βουλής, ο Βουλευτής του συγκυβερνώντος κόμματος και αίφνης τον κατέλαβε το αιφνίδιο… «αντρικό» του.
Τόσο καιρό πού ήτανε κρυμμένος, άραγε, όλος αυτός ο ανδρισμός; Και άρχισε να μας λέει για τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά της Ελλάδας, από τους ομόφυλους.
Πάμε τώρα παρακάτω με μια σειρά, όπως εξέφραζε τις σκέψεις του και ο Αριστοτέλης:
1/// Ο Βουλευτής, ο Άντρακλας, ο Πελαγίσιος
(α): Κύριε Βουλευτά, αφού ξέρεις πολύ καλά τι γνώμη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τους ομόφυλους, γιατί συγκυβερνάς με αυτό το κόμμα;
(β) Όταν ψηφίζεται ο νόμος περί συμβίωσης, γιατί ψηφίζεις απλώς «παρών»;
(γ) Δεν ντρέπεσαι να δηλώνεις «παρών» και να βλέπεις στα θεωρεία της Βουλής των Ελλήνων, ανεξάρτητε εσύ, άνδρες να φιλιούνται στο στόμα, με πάθος… ανεξάρτητο, μέσα στο ναό της Δημοκρατίας; Δεν σου ήρθε να κάνεις εμετό; Όχι; Μέσα στη βουλή, άντρες μεταξύ τους, που και αντρόγυνο να ήταν, θα τους πέταγες έξω, επειδή δεν σέβονται τα ιερά και τα πάτρια; (Get a room, ρεεεε, και βγάλτε τα μάτια σας. Στη Βουλή, βρε… άβουλοι;)
(δ) Δεν έπρεπες να δηλώσεις, ως ανήρ άγριος και άντρακλας βαρβάτος, ότι αν προηγηθεί αυτός ο νόμος έναντι άλλων που πνίγουν τον κόσμο στην ανέχεια, θα παραιτηθείς να πας στο σπίτι σου;
(ε) Κι αν δεν το έκανες τότε, γιατί δεν το κάνεις τώρα, Ω! ανδροειδές φαινόμενον της καρέκλας και της αργομισθίας! Πόσα παίρνεις το μήνα, βρε; Χωρίς να εργάζεσαι; Πού τα έχεις τα λεφτά σου; Σε ποια τράπεζα του εξωτερικού; Υποκριτή. Ουαί σοι…
2/// Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
Τι να πει κανείς; Από την αρχαιοτάτη εποχή τα ίδια λέγονται. Μετά τη λακωνικότατη τρίλεκτη φράση του Βίαντος του Πριηνέως, εγώ ο έρημος και σκότεινος απλός, έως απλοϊκός, πολίτης αυτού του περήφανου πανάρχαιου έθνους, τι παραπάνω μπορώ να πω, εκτός από ένα παραπονιάρικο: Αρχή άνδρα δείκνυσι. Το λέω, και πάω παρακάτω:
3/// Ολόκληρη η αντιπολίτευση και όλοι οι δημοσιογράφοι από όλα τα κανάλια.
(α) Όλοι εναντίον ενός: Του εν λόγω Βουλευτή. Δεν ντρέπεστε, ρε;
(β) Παραλήρημα είναι τα επιχειρήματά του κατά των ομοφύλων, όταν κι εσείς τα έχετε κατηγορήσει στο παρελθόν; Εσάς σας άρεσε που φιλιόντουσαν και δεν ξέρω τι άλλο έκαναν στα θεωρεία της Βουλής;
(γ) Εσείς όλοι πιστεύετε στα αλήθεια ότι ένας ομόφυλος και μάλιστα τραβεστί μπορεί να διδάσκει τα παιδιά σας, να φυλάει την πατρίδα, να σας ευλογάει στην εκκλησία, να είναι
μπέϊμπι- σίτερ στο μωράκι σας, να είναι πρωθυπουργός της χώρας και Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Γιατί λοιπόν καταφέρεστε εναντίον του ανεξάρτητου ‘Έλληνα Βουλευτή για αυτά που είπε κι έκανε, και όχι για αυτά που δεν είπε και δεν έκανε. Υποκριτές. Ουαί υμίν…
4/// Το συγκυβερνών κόμμα.
Εσείς δεν ντρεπούστε, τέτοιοι πούστε;
(α) Είστε οι μόνοι και οι πιο πολλοί Βουλευτές και Υπουργοί που δεν αντιδράσατε-κιχ δεν βγάλατε- στο ‘παραλήρημα’ του συγκυβερνώντος βουλευτή. Παρά το ότι είστε οι μόνοι που με φανατισμό άκρατο και αξιοπερίεργο προτάξατε την … κόκκινη γραμμή σας, υπέρ της εν λόγω διαφορετικότητας. Γι αυτό και ενώ ο κόσμος καίγεται εσείς χτενίζεστε και περνάτε, πρώτο-πρώτο, το νόμο περί συμβίωσης των ομοφύλων, λες και όλα τα άλλα τα έχετε λύσει.
(β) Ρε, άχνα δεν βγάλατε για τη λογοδιάρροια του ανεξάρτητου έλληνα. Ξέρετε γιατί; Ναααα! σας πήγε, μπας και ο ανεξάρτητος θυμηθεί αιφνιδίως το μυγολερωμένο ανεξάρτητο οικόσημό του, και γίνει πραγματικά ανεξάρτητος, γιατί βέβαια δεν έχει και τα κότσια να παραιτηθεί και να χάσει τα 10000 ευρώ τουλάχιστον, που κοστίζει το μήνα σε μένα και στους άλλους Έλληνες, αντί να πάει και να πιάσει καμιά δουλειά να κάνει, και να βγάζει το ψωμάκι του. (Μπορεί να μην είναι έξυπνος αλλά το γνωρίζει αυτό. Και ξέρεις τι επινοείται ο βλαξ για να υποκαταστήσει τη βλακεία του: Την κουτοπονηριά. Άντρας μεν, αλλά με… Έδρα).
(γ) Κι έτσι αν βγάλετε το παραμικρό κιχ, οι 153 θα γίνετε 152. Για αυτό δεν μιλάτε: για να μην παραμιλάτε. Καβαλήστε λοιπόν το «αρεόπλανο» και κουβαλήστε τον γεμάτο βαρούφες κουβά σας, ως την Κούβα- δηλαδή «κουβανήστε» αναιτίως και ακινδύνως. Αφού τα ‘ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε’, άλλος τα λέει αλλού, για να ακούτε όλοι ολούθε και να μη καταλαβαίνει κανείς τι λέει, σε όποια γλώσσα κι αν τα λέει. Υποκριτές. Ουαί υμίν…
///Εγώ, ο γράφων.
Εγώ ο γράφων το χρονογράφημα τούτο δεν έχω να παραθέσω (α), (β), (γ), επιχειρήματα, αλλά μόνο μία απλή ομολογία, που μακάρι να εκληφθεί και ως απολογία. Αλλιώς, υποκριτής κι εγώ. Ουαί εμοί! Προκαταβολικά. Αλλά διαβάστε πρώτα την απολογία μου.
<<<>>>
Εγώ λοιπόν δεν έχω τίποτα εναντίον των ομοφύλων, ό,τι και να είναι, όπου και να δουλεύουν, και ακόμα και στη Βουλή να φιλιούνται αναίσχυντα, διότι την ίδια απέχθεια θα ένιωθα και αν μέσα στη Βουλή φιλιόντουσαν και αντρόγυνα. “Get a room, ρεεεε”, θα τους έλεγα, αν ήμουν Πρόεδρος της Βουλής ή απλός βουλευτής ή εάν συνέπιπτε να παρίσταμαι κι εγώ στα Θεωρεία. «Εδώ βρήκατε να ομο- ετερο-φιλιόσαστε ασύστολα; Αντί εδώ να ομο-ετερο-φυλάτε με σεβασμό τα πάτρια; Ουαί!…»
Αλλά εγώ, ως απλός ανθρωπάκος, πολίτης, που ψηφίζω, πληρώνω τους φόρους, τηρώ τους νόμους, υφίσταμαι το άγος και το άλγος, αλλά και την μη εθελουσία, αλλά την επιβαλλόμενη και απεχθή διεθνή ταπείνωση, απλώς έχω ένα άλλο πρόβλημα με τους ομόφυλους άνδρες και ο Θεός ας με συγχωρέσει. Και δεν θα μιλήσω σχετικά με ομόφυλες κυρίες, γιατί αφήνω να μιλήσουν γι αυτές, αν θέλουν, οι μη ομόφυλες κυρίες.
Εγώ προσωπικά –ας με συγχωρέσει ο Θεούλης- για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κάποια παράξενη ένδειξη, ας την πούμε και διαίσθηση, κάποιο ένστικτο, δεν τρέφω καμία εμπιστοσύνη στους άνδρες, που δεν επιλέγουν γυναίκες ως σύζυγο ή και ως ερωτικό τους σύντροφο. Μπορεί να τους θαυμάζω για το έργο τους, μπορεί να τους σέβομαι για πολλούς άλλους λόγους, μπορεί ακόμα να είμαι και περήφανος γι αυτούς, όταν είναι Έλληνες, αλλά δεν τους εμπιστεύομαι. Τέλος! Ουαί εμοί…
Άριστείδης Παναγ. Αντάνης
