Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι
Καθώς το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς και τους Τσάμηδες.
Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε, μας αποδέχεται μόνον ως παρίες, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και εξαφάνιση. Έτσι, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, όταν είσαι εξασθενημένος, μεταβάλλεται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε.
Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος.
Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, είμαστε στριμωγμένοι στον τοίχο δίνοντας μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας.
Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
*Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέα Η υπέρβαση, Πέραν της αριστεράς και της δεξιάς, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2016 από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.
Καλά τα λέει ο Καράμπελιάς. Στο μυαλό μας όλα γίνονται, η πραγματικότητα όμως είναι λίγο πιό δύσκολη. „Είναι δυνατό να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση“, λέει. Και μείς την θέλουμε, αλλά πως; Αυτό το πως είναι που κρατά ο συγγραφέας μυστικό, το πως θα την επιχειρήσουμε. Θα γίνει φερ‘ ειπείν μια μάζωξη, όπως γίνεται συνήθως και βέβαια στην Πλατεία Συντάγματος των Αθηνών, όπου θα πάνε οι Έλληνες από την Ήπειρο, Μακεδονία, Κρήτη, Θράκη και εμείς από το εξωτερικό; Και ας υποτεθεί ότι έγινε και εμείς όλοι είμαστε ως δια μαγείας εκεί και φωνάζουμε ότι θέλουμε αλλάγή, θέλουμε την επ-ανάσταση. Η ιστορία όμως μας λέει, και καλά είναι να την λαβαίνουμε υπ‘ όψιν, ότι στο πατιρντί θα παρεισφρύσουν και οι συνήθεις κουκουλοφόροι ή προβοκάτορες, θ‘ αρχίσει να πέφτει ξύλο και δακρυγόνα. Οπότε εμεις θα πάρουμε τον δρόμο για το σπίτι, την επαρχία ή το εξωτερικό. Αυτό είναι λοιπόν η επ-ανάσταση; Ή μήπως επανάσταση είναι το να γράφουμε για την επ-ανάσταση, να κάνουμε διαλέξεις για την επ-ανάσταση και να αισθανόμαστε, ότι έτσι κάνουμε το καθήκον μας;
Μια απάντηση του συγγραφέα θα ήταν εξαιρετικά ευσπρόσδεκτη.
ΕΣ