Σχόλιο στο άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου „Rethink Athens“ που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της 23. Νοεμβρίου 2016
Ο Έλληνας αγαπητέ κ Θεοδωρόπουλε, έχασε εδώ και αιώνες την αίσθηση του ωραίου. Και στους σχεδόν δυο αιώνες ελευθερίας του, κανένα υπουργείο παιδείας, κανένα σχολείο, δεν φρόντισε να του διδάξει, να αναβιώσει αυτό το αίσθημα καλαισθησίας που χαρακτήριζε τους μακρινούς μας παππούδες (δε λέω προγόνους για να μην εξοργίζω και τους αριστερούς και νέο-φιλελεύθερους συν-σχολιαστές… καταλαβαίνετε).
Και δεν μπορείς έτσι ξαφνικά, από την Πάολα, τον Καρρά και τον Καζαντζίδη να πας σε Μπαχ ή Βιβάλντι. Βήμα με βήμα θα πρέπει να γίνει η αλλαγή.
Κοιτάξτε πως είναι ο Έλληνας της μεταπολίτευσης κ Θεοδωρόπουλε μου. Κοιτάξτε πως ντύνεται ! Πάρτε την «ελίτ» της χώρας, τους πολιτικούς κι αν πας και παρακάτω και ρίξεις μια ματιά και στο λαό, μάλλον θα απογοητευτείς. Όλοι αξύριστοι, σαν Ιρακινοί τζιχαντιστές. Αμ οι άνθρωποι της κουλτούρας ; Ποιο εύκολα θα βρεις άγιο στην κόλαση παρά σκηνοθέτη ξυρισμένο. Κοιτάξτε τα κτήρια της πόλης, κοιτάξτε που ζει ο Έλληνας. Κοιτάξτε τους τοίχους μόνιμα γεμάτους με αφίσες για κάθε τρελή ιδεοληψία που ανακάλυψε ο κάθε αγράμματος, για την κάθε πάολα της νύχτας. Κανείς δεν έχει πρόβλημα. Εδώ οι αριστερο-αναρχικοί δεν άφησαν άγαλμα για άγαλμα στην Αθήνα και κανείς δε παραπονιέται, νομίζεται ειλικρινά να υπάρχει ενδιαφέρον για την όψη της Αθήνας ;
Αν χρυσαυγίτης όμως άπλωνε χέρι σε λαθρομετανάστη… εκεί να ‘βλεπες πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, κραυγές σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, σίριαλ, ντοκιμαντέρ, ταινίες ! Η όψη της πόλης δεν είναι μόνο θέμα πολιτισμού, είναι και θέμα, πολιτικό…
Μα και βέβαια είναι και θέμα πολιτικό ! Γιατί, ένα είναι διδάξεις στον νέο-Έλληνα μια στοιχειώδη καλαισθησία και άλλο είναι να τον κάνεις να καταλάβει ότι η πόλη στην οποία ζει είναι επίσης σπίτι του, ένα μεγαλύτερο σπίτι επίσης δικό του, που πρέπει κι αυτό να το αγαπά και να το φροντίζει σα δικό του. Κι ίσως είναι πιο δύσκολο να διδάξεις στο σημερινό «προοδευτικό» Έλληνα ότι ο κόσμος του δεν ξεκινά και δεν σταματά στη… δική του τσέπη.
Γιατί μπορεί η πλειοψηφία των σχολιαστών εδώ στην Καθημερινή (και αλλού) να εκθειάζει και να ζηλεύει της όμορφες πόλεις και χωριά της Ευρώπης (ειδικά της βόρειας) αλλά από την άλλη, τη νοοτροπία των βορείων, Προτεσταντών και Αγγλοσαξόνων που απαιτεί την πατρίδα (περίεργη λέξη κι αυτή πάλι – προκαλεί κι εντάσεις), τη νοοτροπία των βορείων λοιπόν, που απαιτεί τη πατρίδα, να τη θεωρείς σα σπίτι σου, να την αγαπάς και να τη φροντίζεις, τη θεωρούν εθνικισμό και φασισμό.
Μετά, που ξέρεις… μπορεί κι ο Έλληνας να αποκτήσει και κάποια στοιχειώδη υπερηφάνεια και να απαιτήσει κι αυτός μια κρατική υπηρεσία που μόνο μέλημα της να είναι το image, η εικόνα της πόλης (ή της χώρας) όπως κάνουν οι Γάλλοι (ή οι Γερμανοί κι οι Ιταλοί) για παράδειγμα, που της συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας αποκλειστική ευθύνη, είναι το image, η εικόνα που προβάλλει η Γαλλία και ο Γάλλος προς τα έξω και εξετάζει προσεκτικά, ακόμα και το σενάριο της κάθε ξένης ταινίας που θα επιτρέψουν να γυριστεί στη Γαλλία, πόσο άλλο την εικόνα της πρωτεύουσάς τους.
