Το μυστήριο των μυστηρίων!

Το μυστηριο των μυστηριων, το σκοτεινωτερο της φυσης, ο χωρος, το αδειο και το κενο περιεχουν ολον τον υλικο κοσμο, τους πλανητες, τα αστρα, τους γαλαξιες, τις ομαδες γαλαξιων και ολα τα αλλα ουρανια σωματα που μαζι αποτελουνται απο φεγγουσα και για τους ανθρωπους ακομη αγνωστη μη φεγγουσα δηλαδη μαυρη υλη. Η φεγγουσα υλη ειναι καθε διαστατο μεγεθος που καταλαμβανει την θεση του στον χωρο χωρις ομως αυτος να σχηματιζει την ιδιοτητα της. Το συνολο της φεγγουσας υλης υπολογιζεται απο το αθροισμα των μεμονωμενων και φεγγουσων γαλαξιων. Το αθροισμα αυτο ομως ειναι το κατωτερο οριο της ολης φεγγουσαν υλης του συμπαντος.

Το κακο παρουσιαζεται ως καλο στις σκεψεις εκεινων των ανθρωπων που ο θεος τους οδηγει στην συμφορα (ο χωρος της τραγωδιας της Αντιγονης!). Το εαν αυτο που ο ανθρωπος αντιλαμβανεται ειναι η «πραγματικοτητα», δηλαδη η «εμπρακτικοτητα» αποτελει ενα πολυ δυσκολο προβλημα, διοτι για τις φυσικες διεργεσεις απο τον εξω κοσμο το ανθρωπινο σωμα δεν εχει τους καταλληλους δεκτες, δηλαδη το οτι οι ανθρωποι βλεπουν τον κοσμο ετσι οπως τον βλεπουν και οχι διαφορετικα και το οτι μερικα πραγματα ειναι για αυτους ευκολα κατανοητα και αλλα πολυ δυσκολα, οφειλεται στο γεγονος οτι και ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι προ’ι’ον τις εξελεκτικης τους πορειας. Ο εγκεφαλος αυτος εξελιχθηκε ετσι για να βοηθα το ανθρωπινο σωμα να υπαρχη σε ενα περιβαλλον και δη των διαστασεων μεσα στο οποιο το ανθρωπινο σωμα λειτουργει. Στις γιγαντιεες διαστασεις του συμπατικου κοσμου και στις πολυ μεγαλες γεω-ιστορικες χρονικες περιοδους λαμβανουν χωρα γεγονοτα που ενω για τις διαστασεις του μεσαιου κοσμου εμφανιζονται ως απιθανα, ειναι ομως υπαρκτα. Ολες οι φυσικες διεργεσεις απο τον εξω κοσμο καταληγουν στα οργανα των ανθρωπινων αισθησεων που κατανεμονται σε ολο το ανθρωπινο σωμα και μεταφραζονται στα νευρικα κυτταρα, δηληδη κωδικοποιουνται νευρολογικα και μετα προωθουνται προς τον ανθρωπινο εγκεφαλο.

Το απλουστερα κατανοητο αλφαβητο της εγκεφαλικης γλωσσας ειναι ο «κωδικας – binär», ο αποτελουμενος απο το 0 και το 1! Υπο την προ’υ’ποθεση οτι και τα δυο ως ανω στοιχεια μεταφερονται αξιοπιστα και σε ισα μεγεθη, η δια του φωτος πληροφορια, η οποια με τα ως ανω στοιχεια μεταφερεται, ειναι 1 Bit, η μοναδα μετρισης της πληροφοριας (1). Ο ανθρωπινος ομως εγκεφαλος δεν ειναι σε θεση να συγκεντρωνη και να κατανοη χαοτικες και κλασματομορφικες καταστασεις και να τις μεταφραζη σε πληροφοριες. Αυτος ειναι και ο κυριος λογος που ο ανθεωπινος εγκεφαλος εφευρε διαφορα αναποδεκτα αξιωματα, δηλαδη προ’ι’οντα της φαντασιας που χρησιμοποιουν οι μαθηματικες/ και φυσικες επιστημες για να εηξηγησουν διαφορα φαινομενα. Εως τα μεσα του 20ου μ.Χ. αιωνα θεωρουνταν το «Σημειο» ως η βαση της γεωμετριας, δηλαδη ενα φανταστικο στοιχειο χωρις σχημα και διαστασεις ‘η ως η τομη δυο ευθειων γραμμων. Και οι δυο αναφορες ομως ειναι ανευ σημασιας ετσι ωστε τα μοντερνα μαθηματικα να θεωρουν το «Σημειο» ως μια υποθετικη αοριστη εννοια. Ενα «Σημειο» χωρις διαστασεις ειναι κατι το ανυπαρκτο.

Η εξελεκτικη πορεια ποτε δεν προετοιμασε τους ανθρωπους να καταγινονται με τον κοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων. Εαν τους προετοιμαζε ο ανθρωπινος εγκεφαλος θα αντιλαμβανονταν π.χ. οτι ενας βραχος πετρωματος αποτελειται «πραγματι», δηλαδη «εμπρακτα» στο μεγαλυτερου μερος του απο κενο χωρο. Η λεξη «πραγματι» ‘η «εμπρακτα» δεν ειναι ευκολα κατανοησημη. Εαν π.χ. ενα νεοτρινο ειχε τον δικο του εγκεφαλο και η εξελεκτικη πορεια αυτου ελαβεν χωρα στους προγονους του νεοτρινου, τοτε θα μπορουσε να διατυπωθη, οτι πραγματι ο βραχος του πετρωματος αποτελειται «πραγματι» στο μεγαλυτερο του μερος απο κενο χωρο.

Τι ειδος ομως υπαρξης ειναι η πραγματικοτητα; Η κλασικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη πραγματικοτητα και αυτη απο την κβαντικη πραγματικοτητα και αυτη απο την ενιαια πραγματικοτητα Κατα ποσο συνεπως αυτο που αντιλαμβανεται ο ανθρωπος ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα; Ο ανθρωπινος εγκεφαλος αποτελειται απο δισεκατομμυρια νευρωνες που συνδεονται μεταξυ τους με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων στα οποια κυκλοφορουν ηλεκτρικες και χημικες ωσεις. Πως ομως ειναι ποτε δυνατον με φανταστικες εφευρεσεις του εγκεφαλου αυτου να ξεχωριζεται το αληθινο απο το μη αληθινο; Ολα τα σηματα των αισθητηριων οργανων μετατρεπει ο ανθρωπινος εγκεφαλος σε απλα σχηματα οπως κυβους, τριγωνα και γραμμες βασιζομενα σε ενα «Σημειο» ‘η σε αριθμους οι οποιοι με την σειρα τους βασιζονταθι στην μοναδα 1. Η μοναδα αυτη ειναι ενα θεμελειωδης και και κυριο μαθηματικο εννοιολογικο μεγεθος για την εξελιξη της μαθηματικης επιστημης.

Λογω του χαρακτηρα του το νοειν κατεχει μια ιδιαιτερη θεση και στην Μεταφυσικη (2). Η μοναδα η οποια νοητα παραγεται ως αριθμος, προ’υ’ποθετει την ομοιογενεια αλλα επισης και την ετερογενεια του χωρου. Χωρις την ομοιογενεια του χωρου δεν ειναι δυνατη η απευθειας κατανοηση του. Απο την μοναδα αυτη εξαρτωνται πολλες μεταφυσικες κατηγοριες, ως το ολον, η συνδεση, το τεμαχιο κ.α. Πως ομως ειναι δυνατον ο ανθρωπος να κατανοη το ατεμαχιστο χωρις το τεμαχισμενο, το αχρονο χωρις το χρονιο, το συνολο χωρις το μερικο, το αρνητικο χωρις το θετικο, το διασταλομενο χωρις αδιασταλτο κλπ. Για τον καθωρισμο των διαστασεων, εφευρε ο ανθρωπινος εγκεφαλος τους οριακους παραμετρους, απειρως μεγαλο, απειρως μικρο και το μηδεν. Εαν ειναι το απειρο ανυπαρκτο δεν μπορει να υπαρχη και το μηδεν.

Τα εφαρμοσμενα μαθηματικα βασιζονται συνεπως σε αξιωματα που αυτα συχνα δεν ειναι λογικα. Τα προ’ι’οντα της ανθρωπινης φαντασιας χρησιμοποιουνται στα μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες για την λυση προβληματων, ως ορια, κατιουσες σειρες, λογισμοι της απειροτητας, υπολογισμοι διαφοριτικου- και ολοκληρωτικου λογισμου, αριθμητικη, γεωμετρια κλπ. Τα προ’ι’οντα ομως αυτα δεν μπορουν να δημιουργησουν και ουτε καν να καθωρισουν τους νομους της φυσεως (ηλεκτρομαγνητικη δυναμη, ασθενης- και ισχυρα πυρηνικη δυναμη, βαρυτητα), αλλα προσπαθουν απλα να τους εξηγησουν. Πως ειναι π.χ. δυνατο, ενω οι πλευρες ενος τετραγωνου (για καθε μοναδα!) ειναι ενα ευθυγραμμο και τετελεσμενο μεγεθος, η διαγωνιος ομως του τετραγωνου, δηλαδη ριζα απο το 2 = 1,4142135…να ειναι ενα απειρως μεγαλο μεγεθος; Το απειρο συνεπως συνυπαρχει εντος του τερματιστου και το αλογο χαος εντος της λογικης του κοσμου.

Το ακαθωριστο, δηλαδη το ατερματιστο, δειχνει τα ορια της ανθρωπινης γνωσης τοσο στον πολυ μεγαλο οσο και στον πολυ μικρο μερος του κοσμου Εφ’ οσον υπαρχουν ευθυγραμμα και τερμαστιστα μερη απο μηκη, οπως η διαγωνιος του τετραγωνου, τα οποια δεν μπορουν να μετρηθουν, κατανεμεται και ενα τερματιστο απειρως μικρο μερος μηκους και σε αλλα μικρωτερα εως αυτα να εξαφανιστουν. Σε ενα μη νοητο μικρο αριθμο απο μερη θα υπαρχει παντοτε ενας μικροτερος αριθμος απο μερη. Ο Ζηνων ο Ελεατης, ο οποιος προσπαθησε να αποδειξη την θεωρια του Παρμενιδη για την ανυπαρξια της κινησης, διατυπωσε τα τεσσερα παραδοξα του (Αχιλλευς, Βελος, Διχοτομια, Σταδιο).

Ο Παρμενιδης συμφωνα με τον Θεοφραστο πρωτος ωνομασε τον ουρανο κοσμο και την γη στρογγυλη και πρεσβευε οτι ο ηλιος ηταν πυρινος, η σεληνη λαμβανει το φως απο τον ηλιο, ενω και τα δυο σωματα απεκριθησαν απο τον γαλαξια. Στο «περι φυσης» εργο του, του οποιου σωζονται 150 περιπου στιχοι αναφερει, οτι το ον ειναι συνεχες και ενιαιο, δεν εχει αρχη ουτε τελος, ειναι αγεννητο και αφθαρτο και αποτελει μια ολοτητα, αδιαταρακτη και ακατασκευαστη. Ο Παρμενιδης ταυτιζει την υπαρξη με το αιωνιο ειναι του νοειν και του χωρου και αναιρει το αισθητο, την κινηση και τον χρονο. Τα παραδοξα του Ζηνωνος μαζι με τον εντοπισμο της ασυμμετριας της διαγωνιου και των πλευρων του τετραγωνου απο τον Πυθαγορα, αντανακλουν τις αντιφασεις των εννοιων της κινησης και του χρονου. Εως σημερα ουδεις απο τους επιστημονες προσπαθησε επτυχως να εξαλειψη τις αντιφασεις αυτες.

Τι ειναι το Μηδεν; Υπαρχει το Μηδεν; Η εννοια αυτη πρωτοεμφανιζεται τον 2ον μ.Χ. αιωνα στους πινακες του Κλαουδιου Πτολεμαιου, διοτι η ανυπαρξια της θα τιναζε στον αερα την θεωρια των Ιουδαιων και Χριστιανων, οτι ο θεος τους Jahwes δημιουργησε τον κοσμο εκ του μηδενος. Οι αρχαιοι Ελληνες φιλοσοφοι αντι της λεξης «Μηδεν» χρησιμοποιουσαν το απολυτως τιποτε ‘η το μη Ον. Στις εξισωσεις της κβαντομηχανικης το Μηδεν γεμιζει το Αδειο με ακαθωριστα μεγαλα τεμαχιδια. Προκειτα για μια πολυ επικινδυνη ιδιωτητα του Μηδενος. τιποτα δημιουργειται απο το τιποτα δια της μυστικιστικης δυναμης του Αδειου και της συνεχους διαστολης του συμπαντος.

Οι διαμαχες σχετικα με την σημασια του Χωρου και του Αδειου ελαβαν ηδη χωρα στην αρχαιοελληνικη εποχη. Ο Δημοκριτος, ο Επικουρος, ο Πυθαγορας, ο Πλατωνας, ο Αριστοτελης και πολλοι αλλοι επιγονοι αυτων κατα την διαρκεια των αιωνων καταγινονταν με την σημασια του Χωρου και του Αδειου. Κατα τον Δημοκριτο στο συμπαν υπαρχουν μονο Ατομα Υλης και το Αδειο. Εαν οι διαστασεις που παιρνουν τα σωματα ανηκουν στον Χωρο, τοτε δεν υπαρχει αδειος χωρος. Διαφορετικα η υπαρξη του αδειου χωρου ειναι ακατανοητη. Θεωρητικα και κατανοητα η υπαρξη του Αδειου ειναι σε καθε περιπτωση δυνατη και λογικα κατανοητη. Ειναι μια πραγματικοτητα, υπο την προ’υ’ποθεση, οτι ο χωρος δεν ειναι ιδιοτητα των διαστασεων, που περιεχουν τα σωματα, αλλα προ’υ’ποθεση της υπαρξης των σωματων.

Το Κενο κατα τους αρχαιους Ελληνες ανταποκρινεται στον αδειο χωρο. Το Κενο αυτο διαχωριζεται στο δυναμικο και στο ψευδες κενο. Το δυναμικο Κενο συγκρινεται με μια ησυχη λιμνη μιας καλοκαιρινης νυχτος, η επιφανεια της οποιας κατσαρωνει ενω πανω της παντου φεγγουν ζευγαρια απο ηλεκτρονια και ποσιτρονια οπως οι πυγολαμπιδες, κοινων κωλοφωτιες. Τι δυναμικο κενο ειναι μια απασχολουμενη και φιλικη οεριοχη σε αντιθεση με τον φοβερο αδειο χωρο του Δημοκριτου και τον παγωμενο Αιθερα του Αριστοτελη (2, 3). Το ψευδες Κενο ειναι κβαντοφυσικα η περιοχη των φανταστικων τεμαχιδιων, δηλαδη των βραχυβιων τεμαχιδιων, τα οποια δημιουργουντα απο την ροη των κβαντοτεμαχιδιων απο ενα κανονικο δυναμικο κενο. Τα πεδια των κβαντοτεμαχιδιων περιεχουν ολα τα δυνατα μηκη κυματων. Αυτα κινουνται προς ολες τις κατευθυνσεις. Οταν αυτα εξαντλουνται δημιουργειται ενας αδειος χωρος. Οταν δεν εξαντλουνται προκυπτει ενα ψευδες κενο.

Κατα τον 19ον μ.Χ. αιωνα οι περισσοτεροι επιστημονες ηταν της γνωμης οτι ο χωρος του συμπαντος καλυπτονταν απο τον «Αιθερα», δηλαδη απο το πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελκληνων Ο Εινστα’ι’ν απεριψε την υπαρξη του Αιθερα για να τεκμηριωση την θεωρια του της σχετικοτητας, δηλαδη εκεινον τον Αιθερα που οι σημερινοι επιστημονες τον ξαναεντοπισαν και τον βαφτισαν ως «Quintessenz» ‘η «Ωκεανος-Higgs» (Επανενσαρκωση του Αιθερα!) χωρις ομως να ειναι σε θεση να απαντησουν στην ερωτιση υπαρξης ‘η μη του αδειου χωρου (4, 5). Ενας Ωκεανος-Higgs ειναι ενα αορατο δεδομενο, που γεμιζει αυτο που θεωρειται ως συνηθες αδειος χωρος. Η διαδικασια, δια της οποιας ενα Πεδιο-Higgs μεταβαλλεται σε εναν Ωκεανο-Higgs ονομαζεται μια αυθορμητα διασπαση της Συμμετριας η οποια παιζει ενα κεντρικο ρολο στην φυσικη των κβαντοτεμαχιδιων και στην κοσμολογια. Το Βοζονιο-Higgs, το ετσι ονομασθεν τεμαχιδιο του θεου, εντοπισθηκε μονο και μονο, διοτι κανει δυνατη την υπαρξη μαζας (προ’ι’ον την ανθρωπινης φαντασιας!) στα κβαντοτεμαχιδια της υλης. Για ποιο λογο η υπαρξη της αφου η μαζα ειναι μια εφευρεση του ανθρωπινου εγκεφαλου;

Κατα τον Αριστοτελη δεν υπαρχει κατι τετοιο οπως το αληθινο ‘η το απολυτο Αδειο. Διοτι πως μπορει καποιος να ιχυριζεται οτι το Κενο υπαρχει, οταν αυτο κυριολεκτικα ειναι ενα τιποτε. Το μοντερνο Κενο δημιουργει εναν συμβιβασμο μεταξυ των αποψεων του Δημοκριτου και του Αριστοτελη. Ο απολυτος Χωρος απο την φυση του και ανευ της σχεσης με οτιδηποτε αλλο απο εξω, παραμενει παντοτε ομοιος και ακινητος ως συνολο,αεναος, αδιαχωριστος, αχρονος και συνεχης. Ο χωρος ο ιδιος γινετα αμεσα Αδειος απο την αμεσοτητα, την οποια περιεχει απολυτα, παρ’ολο που το προβλημα της σχεσης της μοναδικοτητας με τον χωρο συνεχιζει να υφισταται. Ο χωρος ειναι ενας απο τους δυο σταθερους παραμετρους της ετσι ονομασθεισης μεταφυσικης και δεν υποκειται κατα τον Πλατωνα καμμια φθορα και δεν απεικονιζεται αλλα ειναι η εδρα των αντιλαμβανομενων. Οι ιδιοτητες του Χωρου ως π.χ. ομοιογενης, αχρωμος, ακατοστρωτος, αδιακοπος, ανευ διαστασεις, αδιαιρετος και ολοκληρωμενος, ειναι μοναδικες και ανεπαναληπτες. Ισως αυτο που δημιουργειται αναιρει αυτο που υπηρχε διοτι τα παντα δημιουργουνται και βρισκονται σε συνεχεις μετασχηματιστικες φασεις. Ο ανθρωπος κατανοει τον χωρο ως τριδιαστατο, διοτι σε αυτον ο χωρος επιδρα με συνεχη υποσυνειδητη συγκριση με τα διαφορα υπαρχοντα μεγεθη οποιοδηποτε μικρου μερους του γηινου φυσικου περιβαλλονος σε συσχετιση με την κινηση (6)..

Η λεξη «μεταφυσικη» αποτελει ορο, που εχει την προελευση του στην ταξινομηση των εργων του Αριστοτελη, που εγινε στην βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας απο τον Ανδρονικο τον Ροδιο τον 2ον μ.Χ. αιωνα. Κατα την ταξινομηση των εργων αυτων, οταν αυτα τροπον τινα τακτοποιηθηκαν στα ραφια της βιβλιοθηκης, υπηρχε η «Ποιητικη», η «Αθηναιων Πολιτεια», τα «Πολιτικα», τα ηθικα κειμενα, τα λογικα και ρητορικα κειμενα, διαφορα βιβλια της φυσικης και μια σειρα βιβλιων, που εξεταζουν αταξινομητα θεματα μεσα στο καθιερωμενο διαγραμμα. Αυτα τα βιβλια ονομαστηκαν στα Ελληνικα, λογω σειρας ταξινομησης, «Μετα τα Φυσικα». Συνεπως η λεξη «μεταφυσικη» ποτε δεν χρησιμοποιηθηκε απο τον Αριστοτελη.

Η ετσι ονομασθεισα μεταφυσικη των καιρων μας καταγινεται με το υποκειμενο, τον χωρο, τα αντικειμενα και τον χρονο και επεκτεινε την ερευνα της στις αρχες του γιγνωσκειν, στην συνειδηση, στις παραστασεις, στην μνημη, στην φαντασια, στην κριση, στην ηθικη και στο νοειν και λογιζεσθαι, αντιγραφοντας και σκοπημα παραμορφωνοντας την αρχαιοελληνικη διανοηση, για να διαμορφωση εννοιολογικα την πιστη των χριστιανων. Ισχυριζεται, οτι κανενας δεν μπορει να κλονιση την αμεσοτητα, την χωρικη ομογενεια, την ετερογενεια των αισθητων, την χρονικοτητα, την διαλεκτικη, την ηθικη βουληση και την αισθητικη συγκινηση. Στην πραγματικοτητα ομως οι Πατερες της χριστιανικης θρησκειας προσετρεξαν απο αναγκη στην Ελληνικη Φιλοσοφια, παραμενοντας ομως πιστοι στα Ιουδα’ι’κα δεδομενα. Υπο μορφη υποκλοπων αντικαθισταται η α’ι’διοτητα του κοσμου και η μετεμψυχωση των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων απο το δογμα της εκ του Μηδενος δημιουργιας και της προσωπικης αθανασιας

Οι αυθαιρεσιες και οι παραμορφωσεις χαρακτηρισθηκαν απο τους «υποκλεπτες» ως εναναστατικες (7,8). Χωρις την διανοηση των αρχαιων Ελληνων η ετσι ονομασθεισα «μεταφυσικη» παραμενει χωρις κανενα νοημα, γιατι η προβληματικη της αναφερεται σε καταστασεις, αληθειες ‘η εννοιες, οι οποιες ειναι ανυπαρκτες ‘η δεν εχουν σχεση με τον ανθρωπο και εαν ακομη ειναι υπαρκτες. Κατα τις προσωκρατικες φιλοσοφικες αποψεις των Ελληνων, η φυση ειναι μεν πολυπλοκη μπορει ομως να κατανοηθη απο τους ανθρωπους. Ναι μεν δεν ειναι οι αρχες της ακαθωριστιας και της κβαντοθεωριας ολοκληρωμενες, υπαρχουν ομως «ψευδεις παραμετροι» δια των οποιων καποτε θα αποδειχθουν οι αιτιωδεις αρχες της φυσεως (9).

Απο τους χριστιανους η φυση αυτοσυλαμβανεται ως ατελης, ως πασχουσα, ως επιρρεπης προς το κακο. Η εγκοσμια συνειδηση του οντος γινεται αδυναμη, πασχουσα, αμαρτωλη. Με την παραμορφωση αυτη τιθενται τα θεμελια του φοβου και της ελπιδας στις ψυχες των πιστων, δηλαδη οι βασικες προ’υ’ποθεσεις για την δεσποτεια και την εκμεταλλευση,. Στην ψυχη δινεται απο τους χριστιανους μια παραμορφωμενη δυναμικη για να ελευθερωθη απο τον κλοιο της αναγκαιοτητας. Η αποσταση, που δημιουργηθηκε αναμεσα στον κοσμο και στον θεο τους Jahwes, γεφυρωνεται με το τεχνασμα, οτι η πνευματικη φυση του ανθρωπου δημιουργηθηκε «κατ’ εικονα και καθ’ ομοιωση» του θεου. Και τα τεχνασματα του ειδους αυτου ειναι απειρα…….για την αποσταση μεταξυ του κτιστου και ακτιστου…..για την εγκοσμια συνειδηση κλπ. κλπ. Το χασμα μεταξυ κτιστου και ακτιστου γεφυρωνεται φαινομενικα με το τεχνασμα, οτι ο προσωικος θεος των Ιουδαιων και Χριστιανων, δηλαδη ο Jahwes, εχει την απολυτη δυνατοτητα της δημιουργιας του ατελους ανθρωπου και του κοσμου.

Εαν ο ανθρωπος κατανοουσε λογικα και αντιληπτα τα εσαει τελουμενα εργα του θεου τους, θα επαυε αυτος να ειναι δημιουργημα του. Με τετοια και πολλα αλλα τεχνασματα διατηρειται εδω και 1700 χρονια αποβλακωμενος ο Ελληνικος Λαος, για να λεηλατειται χωρις αντισταση απ’ ολα τα αποβρασματα, θρησκευτικα, πολιτικα, οικονομικα και της θεμιδος, της κοινωνιας του.

Βιβλιογραφια

1. Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabiler Erinnerung. Spektrum der Wissenschaft. Spezial. Gedächnis. ND 2/2003, S. 10-15

2. Mpiska Nanou «…der Äther der Althellenen ist in der moderne» Physik wiederentdeckt worden Davlos/Athen, Nr. 268, April 2004, S. 17593-17600

3. Ostriker J. Steinhardt P. Die Quintessenz des Universums Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001 S. 92-98

4. Lawrene K. Quintessenz. The Mysterie of Missing Mass in the Universe. New York 2004

5. Kyparissos G. Theorien über die Materie Davlos/Athen, Nr. 258, S. 16845-16852

6. Stamoulis B. Die Paradoxen von Zeno. Ein Umsturz der Physik Davlos/Athen, Nr. 288, Februar 2006, S. 19507-19521

7. Chaziteodorou G. Metaphysik. Die Entartung der Philosophie Davlos/Athen, Nr. 316, September 2008, S. 22402-22415.

8. Gleis J. Isaak Newton. Die Geburt des modernen Denkens
Düsseldorf 2004

9. Stamoulis B. Das Paradoxon von Zeno. Eine andere Wirklichkeit Davlos/Athen, Nr. 282, Juli-Aug. 2005, S. 18859-18865.

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
28.03.2017