Παρά την κινητοποίηση όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων που διαθέτει ο Ηγεμών, ιδιαίτερα των μέσων επηρεασμού της κοινής γνώμης, τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ δεν τις κέρδισε η εκλεκτή του, η Hillary Clinton, αλλά ο Donald Trump. Επρόκειτο για εκλογές, που στην ουσία ήταν το ξέσπασμα μιας κρίσης που χρόνια τώρα υποβόσκει ανάμεσα στις δυνάμεις της συντήρησης, που αντιπροσωπεύει η Clinton και τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης, που αντιπροσωπεύει ο Trump. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Θα το δούμε στη συνέχεια.

Από ότι φαίνεται μέχρι σήμερα, οι μεταρρυθμίσεις του Trump θα επικεντρωθούν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, στην προσπάθεια χαλιναγώγησης των χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών της Wall Street και των πολεμικών επιχειρήσεων των ελίτ στην ανατολική ακτή, σταθεροποιώντας κατά το δυνατόν μια χώρα που διατρέχει τον κίνδυνο διαλύσεως. Έτσι στην πρώτη του ομιλία, ο μέλλων πρόεδρος των ΗΠΑ ανέφερε τους δύο πυλώνες της πολιτικής που θα ακολουθήσει και θα είναι:

1. Η ανανέωση των υποδομών ολόκληρης της χώρας με ιδιαίτερο βάρος στην κατασκευή αυτοκινητοδρόμων
2. Η ενσωμάτωση των απόστρατων στρατιωτικών στο αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα ακολουθήσει

Τα δύο αυτά προγραμματικά σημεία εξηγούν και τους λόγους της εξασθένησης της αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Ένας τακτικός στρατός 561.979 ανδρών, που μαζί με τις εφεδρείες ανέρχεται στους 1.129.275, διασκορπισμένος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, δεν είναι δυνατόν να συντηρηθεί, όταν ένα μέρος του ίδιου του πληθυσμού των ΗΠΑ ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Όμως και ο „επαναπατρισμός“ και η σμίκρυνσή του στρατεύματος δεν λύνουν το πρόβλημα, διότι λείπουν οι απαραίτητες θέσεις εργασίας. Να αναφέρω χαρακτηριστικά, ότι η στάθμευση αμερικανικών στρατευμάτων στην Γερμανία, την Ιαπωνία και αλλού έχει και την άλλη όψη της, το ότι δεν κοστίζουν στις ΗΠΑ διότι „συντηρούνται“ από τις χώρες „φιλοξενίας“ τους.

Ο Trump είδε από καιρό, ότι στο στρατό αυτό επικρατεί δυσαρέσκεια για τις πολλές και διάφορες „ειρηνευτικές αποστολές“ που του ανατίθενται, για τις καταστροφές που δημιουργούν οι πόλεμοι σε χώρες σαν το Ιράκ ή την Λιβύη και για την συνεργασία των ΗΠΑ με παλαιολιθικά καθεστώτα όπως είναι οι χώρες του Κόλπου, που θεωρούνται υπεύθυνες για το 9/11. Δυσαρέσκεια επικρατεί στο στράτευμα και για το ότι οι βετεράνοι αντιμετωπίζονται στην χώρα τους σαν μια οικονομική επιβάρυνση όταν δεν επαινούνται σαν ήρωες για τις πολεμικές επιδόσεις τους. Χαρακτηριστικές είναι οι αυτοκτονίες στο αμερικανικό στράτευμα, που υπερβαίνουν τους νεκρούς στους πολέμους των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Το στράτευμα είναι γενικά δυσαρεστημένο με την Washington, απεχθάνεται όλο και περισσότερο τον ρόλο του παγκόσμιου αστυνομικού που του έχει επιβληθεί …και είναι οπλισμένο μέχρι τα δόντια, όπως και οι περισσότεροι πολίτες των ΗΠΑ. Μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, που μπορεί να έχει απρόοπτες εξελίξεις, αν συνεχιστεί περισσότερο.

Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο στράτευμα και την κοινωνία των ΗΠΑ παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την κατάσταση που επικρατούσε στην Γερμανία την εποχή της Weimarer Republik. Το καταρρέον Kaiserreich είχε τότε να αντιμετωπίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένων στρατιωτών που επέστρεφαν από τον 1. ΠΠ, τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής λιτότητας της κυβέρνησης και τις τεράστιες αποζημιώσεις που του επέβαλε η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Περίπου τα ίδια βλέπουμε και στις ΗΠΑ σήμερα, με τους κακοπληρωμένους και οργανωμένους σε διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες στρατιωτικούς, το προλεταριάτο της λεγόμενης σκουριασμένης ζώνης („Rust Belt“) και την πίεση των συντηρητικών για την συνέχιση των πολέμων τους για την επιτυχία της παγκοσμιοποίησης.

Στον οικονομικό τομέα βλέπουμε τις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τους ευρωπαίους εταίρους τους, να μην έχουν συμμετάσχει στην κινεζικής πρωτοβουλίας The Asian Infrastructure Investment Bank (AIIB). Που σημαίνει, ότι για να επιπλεύσουν στην παγκόσμια αγορά του μέλλοντος, που σύντομα δεν θα βασίζεται στο δολλάριο, θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα είδος εσωτερικού νομίσματος, ανεξάρτητου από τα κερδοσκοπικά τερτίπια της σιωνιστικής FED, που θα καλύπτεται προσωρινά από χρυσό και …από την οικονομική επίδοση των ΗΠΑ. Και αυτό σημαίνει την δημιουργία μιας πραγματικά κεντρικής τράπεζας, που θα εγγυάται το νόμισμα αυτό στο παγκόσμιο πολυπολικό σύστημα του μέλλοντος. Το δολλάριο όπως και το πετροδολλάριο είναι πλέον ιστορία και αυτό φαίνεται να το προαισθάνεται και ο Trump.

Μια τέτοια εξέλιξη θα ερχόταν σε αντίθεση με την πολιτική των συντηρητικών και την εχθρική στάση τους έναντι της Ρωσίας, με την οποίαν δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στην πολυπολική τάξη πραγμάτων του μέλλοντος. Φαινομενικά, διότι το ισραηλινό λόμπυ μάλλον τα έχει βρει με την Ρωσία και την Κίνα, τουλάχιστον στο θέμα της Μέσης Ανατολής. Σημαίνει όμως αυτό, ότι η εχθρική στάση των συντηρητικών εναντίον Ρωσίας και Ιράν έχει μπει στο αρχείο, το ίδιο και ο αγωγός από το Κατάρ μέσω Ιράκ, Συρίας και Τουρκίας για την Ευρώπη;

Για τον Ηγεμόνα και τους συντηρητικούς ή νεοφιλελεύθερους φαίνεται λοιπόν με την εκλογή του Trump να ήρθε η ώρα της κρίσεως και η ώρα της αναπροσαρμογής. Με την μεταφορά της παραγωγής στην Κίνα ενδυνάμωσαν και γιγάντωσαν την οικονομία αυτής της χώρας ενώ διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό και τις θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, δημιουργώντας έτσι έναν ανταγωνιστή, που στα σχέδιά του για την αναδημιουργία της Οδού του Μεταξιού δεν έχουν να αντιπαρατάξουν παρά τις αμφισβητούμενες προτάσεις τους για Fracking και Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP).

Φαίνεται λοιπόν, ότι το τέλος του Αμερικανικού Αιώνα πλησιάζει. Και αυτό φαίνεται να το αντιλήφθηκε και ο Ηγεμόνας που κατά κάποιον τρόπο ανέχθηκε την εκλογή του Trump. Το πως θα τον χρησιμοποιήσει, φαίνεται ήδη από την εκλογή των δύο βασικών συνεργατών του, του Steve Bannon ως επικεφαλής του στρατηγικού σχεδιασμού στον Λευκό Οίκο και του Reince Priebus, Προέδρου του Republican National Committee, ως επιτελάρχη του Λευκού Οίκοι, που θα συνεργάζονται με την κυβέρνηση του Donald Trump ως „ισότιμοι συνεργάτες“ (President-elect Donald Trump announced on Sunday that Stephen K. Bannon will be the White House Chief Strategist and Senior Counselor while Republican National Committee Chairman Reince Priebus will serve as White House Chief of Staff).

Σύμφωνα με την θεωρία των «μακρών κυμάτων» ή «μεγάλων κύκλων» του Ρώσου οικονομολόγου Nikolai Dmitrijewitsch Kondratjew, το τέλος του Αμερικανικού Αιώνα θα μπορούσε, να ταυτισθεί και με το τέλος του κύκλου που ξεκίνησε με τις ανακαλύψεις βασικών τεχνολογιών όπως είναι η ατμομηχανή, ο σιδηρόδρομος, ο ηλεκτρισμός και η τεχνολογία των Πληροφοριών. Ο κύκλος κλείνει, όταν τεχνολογικές ανακαλύψεις που στηρίζονται στις ήδη υπάρχουσες δεν αποφέρουν πλέον περαιτέρω ανάπτυξη. Μέχρι σήμερα οι δυνάμεις του καπιταλισμού ανακάλυπταν και μια νέα τεχνολογία με βάση την προϋπάρχουσα. Με το τέλος του κύκλου όμως έρχεται και ο τεχνολογικός χειμώνας.

Η ερώτηση λοιπόν είναι, κατά πόσον το ισχύον σύστημα, αν θα το παρομοιάζαμε με έναν ζώντα οργανισμό, θα ήταν εις θέσιν να βρει μέσα και τρόπους για να αποφύγει το αναπόφευκτο. Και επειδή η εκλογή του Trump θεωρείται από πολλούς σαν μια αλλαγή παραδείγματος, είναι καλό να αναλογισθούμε, αν οι προαναφερθέντες πυλώνες της πολιτικής που θα ακολουθήσει και κάποιοι θαυματουργοί νεωτερισμοί όπως το ηλεκτρικό αυτοκίνητο ή η απάτη του  CO2 σημαίνουν απαραίτητα και τεχνολογική ανάπτυξη, που θα ξαναζωντανέψει την αμερικανική οικονομία.

Όμως οι κύκλοι του Kondratjew δεν είναι νόμοι της φύσεως και το επικρατούν σύστημα του Ηγεμόνα, σαν ζωντανός οργανισμός, θα βρει τρόπους και μέσα για να αποφύγει τον χειμώνα του Kondratjew. Και αυτά που κατέχει και γνωρίζει δεν είναι λίγα: την παραγωγή χρήματος εκ του μηδενός (το Fiat Χρήμα) και την διάθεσή του μέσω των Blankster σαν δάνειο με υψηλούς τόκους σε κυβερνήσεις και ιδιώτες.

Η ενδυνάμωση της Γερμανίας του Adolf με την ενίσχυση και υποστήριξη του Ηγεμόνα και των Bankster του έγινε με σκοπό να την εμπλέξουν σε έναν νέο πόλεμο με την Ρωσία/την Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτό τον λόγο έγινε η λεγόμενη κατάληψη της εξουσίας (Machtergreifung), δηλαδή ο διορισμός του Adolf Hitler σε καγκελάριο της Αυτοκρατορίας από τον Πρόεδρο Paul von Hindenburg στις 30. Ιανουαρίου 1933 και η μετατροπή της μέχρι τότε υπάρχουσας κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σε μια συγκεντρωτική δικτατορία και όχι για τους λόγους που αναφέρονται στα λογής-λογής βιβλία και εγχειρίδια.

Σήμερα η έγνοια του Ηγεμόνα είναι η Κίνα – και η Ρωσία βέβαια. Και η επόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα θα χρειασθεί τους δύο κλασσικούς κολλεκτιβισμούς ιησουιτικής λογικής, τον κομμουνισμό και τον φασισμό, που για την Ευρώπη θα είναι ένα είδος εθνικοσοσιαλιστικού κολλεκτιβισμού χιτλερικού τύπου, όπως αυτόν που βλέπουμε στην Γερμανία (Alternative für Deutschland – AfD), την Γαλλία (Marine Le Pen), την Ολλανδία ή την Ελλάδα. Αυτό φαίνεται και από την εκλογή των δύο άμεσων συνεργατών του Trump: Ο Steve Bannon είναι ένας πολέμιος του Ηγεμόνα, ο Reince Priebus είναι ο άνθρωπος του Ηγεμόνα.

Η Γερμανία έχει σε μεγάλο βαθμό εβραιοποιηθεί και η άνοδος του AfD θα συνεχιστεί. Προφανής σκοπός είναι η περαιτέρω ενδυνάμωσή της για να χρησιμοποιηθεί σαν πολιορκητικός κριός εναντίον Ρωσίας και Κίνας ή να ανοίξει πολεμικά μέτωπα εναντίον τους. Κάτι που βλέπουμε με τις αποφάσεις του γερμανικού Κοινοβουλίου για την παρουσία γερμανικών στρατευμάτων στην Βαλτική, την Αφρική, την Ασία και παντού στον κόσμο. Που σημαίνει, να πάλι μια Γερμανία που ενδυναμώνεται για αλλότριους σκοπούς. Αρκετοί μυαλωμένοι το έχουν ήδη αντιληφθεί.

Μίλησα για μια αλλαγή παραδείγματος. Αυτή όμως θα πρέπει να γίνει περισσότερο στα κεφάλια μας, παρά στις τράπεζες, την αγορά και την κατανάλωση. Στο κέντρο της θα πρέπει να βρίσκεται η κατάργηση του συστήματος του πιστωτικού χρέους, το οποίο ταλαιπωρεί μια ανθρωπότητα περίπου 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το άριστον: Ο αποδέκτης προϊόντων και υπηρεσιών να είναι εξ ίσου ευχαριστημένος με τον πάροχό τους.

Σημείωση: Για τον Ηγεμόνα βλέπε και
«Ο Ηγεμών, η πυραμίδα και πως λειτουργεί το σύστημα» στο «Η παρδαλή επανάσταση του Τσίπρα»
και
«Σε ποιόν ανήκει η Γή; Ποιός είναι το αφεντικό της παγκόσμιας Οικονομιας;»