Η απάντηση ελάχιστα ενδιαφέρει επειδή ελάχιστη βαρύτητα και αξία έχουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται η ερώτηση. Ενα 5% του 5% δεν είναι αντιπροσωπευτικό ολόκληρης της κοινότητας και μιλάμε για ένα “δείγμα” που το “μυαλό” του (σχήμα λόγου) είναι στην Ελλάδα, άρα οι αμερικανικές εκλογές ενδιαφέρουν από σπόντα …

Κατά αρχάς, μήνας Νοέμβριος και όχι μήνας Νιόβρης! Τώρα που θέσαμε τα κατάλληλα γλωσσικά πλαίσια, προχωράμε στο θέμα μας που είναι ασφαλώς οι αμερικανικές εκλογές οι οποίες φέτος συναρπάζουν ιδιαίτερα ημάς τους πρώτης γενεάς …ωμογενείς διότι έχουν κάτι από τις “μεγάλες” αναμετρήσεις του ’80 και του πρώιμου ’90 στη γενέτειρα, όταν οι υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων δεν μιλούσαν μεταξύ τους, δεν έδιναν τα χέρια η δε χώρα θύμιζε πεδίον εμφυλιοπολεμικής αντιπαραθέσεως κάθε τέσσερα χρόνια, αφού μέχρι και τα καφενεία είχαν χωριστεί, οικογένειες έρχονταν στα μαχαίρια, μεταφορικώς τε και κυριολεκτικώς, έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα στις τεράστεις συγκεντρώσεις που μετέφεραν κόσμο σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδος, ένα είδος πρωτόγονης εσωτερικής περιηγήσεως που θεσμοθετήθηκε εν συνεχεία ως “τουρισμός για τους εργαζομένους” του δημοσίου από το ΠΑΣΟΚ ως επιβράβευση για τις ψήφουσ των αλλά και για πλέον πρακτικούς λόγους, να διαχωριστή δηλαδή ο κανονικός τουρισμός από τον τουρισμό στον χώρο της δουλειάς (sic) αφού ένα μεγάλο μέρος τους δεν έκανε απολύτως τίποτα όταν υποτίθεται ότι εργαζόταν. Οι φετινές εκλογές στις ΗΠΑ φέρνουν κάτι από τον ένδοξο αέρα εκείνης της εποχής, την οποία αναπολώ με νοσταλγία καθότι νέος κι’άβγαλτος τότε στο “μετερίζι” (άλλη σιχαμένη λέξη κι’αυτή λόγω της κατάχρησης και παράχρησής της από τους εκπροσώπους σύμπαντος του κομματικού σκυλολογιού) της πολιτικής. Και μπορεί μεν να μην φτάνουν σε χάρη το ελλαδικό παράδειγμα, βρίσκονται όμως σε καλό δρόμο!

Μετά το γλαφυρό αυτό πρελούδιο όπου νοσταλγία και αηδία συνυπάρχουν αρμονικά, όπως σε ο,τιδήποτε ελλαδικώς σχετιζόμενο, μπαίνουμε εις το κύριον θέμα που αφορά στο ποιόν εκ των δύο “κεχρισμένων” υποψηφίων θα προτιμήσουν οι ομογενείς! Εχουν εμφανιστεί διάφορα δημοσιεύματα που θέλουν τον Τραμπ να κερδίζη την υποστήριξη των Ελληνοαμερικανών. Αλλοι λένε ότι η Χίλαρυ θα πάρη τη μερίδα του λέοντος, αλλά δεν διευκρινίζουν αν εννοούν το ομώνυμο έμπλαστρο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρεξηγήσεις και να τρέχουν εν συνεχεία οι Αμερικανοί αναλυτές να βγάλουν άκρη, αφού μην ξεχνάμε ότι έχει ήδη τεθεί εν αμφιβόλω η κατάσταση της υγείας της πάνω από μια φορά. Εάν έχη πιαστεί και δεν μπορεί να σκύψη στα προβλήματα (εδώ έρχεται το έμπλαστρο Λέων) τότε ζήτω που χεστήκαμε! Πώς θα τα λύση και πώς θα αφουγκραστή τον πόνο του λαού αφού θα έχη να αντιμετωπίση πρώτα και κύρια τον δικό της;

Να διευκρινίσω ότι το ερώτημα ποιόν υποψήφιο προτιμούν οι Ελληνοαμερικανοί απασχολεί σύμπαντα τον αμερικανικό πολιτικό κόσμο αλλά και την ακαδημαϊκή κοινότητα, αφού ως γνωστόν είμαστε κατευθείαν (χωρίς στάση ούτε για κατούρημα) απόγονοι αυτών που εφηύραν τη δημοκρατία, άρα η συλλογική μας στάση έχει σημαίνουσα βαρύτητα, είμαστε δηλαδή το κατ’εξοχήν πολιτικό βαρόμετρο και αν κατά καιρούς μας θεωρούν εδώθε κακείθεν του Ατλαντικού …βαρεμένους, τούτο οφείλεται σ’αυτήν κυρίως την ιδιότητά μας και όχι στο ότι είμεθα καραψωνάρες του κερατά εις τον κύβον λόγω της σχετικά αυξημένης αγοραστικής δύναμής μας η οποία από ζώα μας κατέστησε ρεντίκολα, χωρίς αιδώ, χωρίς τσίπα χωρίς δράμι αυτογνωσίας, συνεπώς και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Είναι λοιπόν μετά να μην καβαλήσουμε καλάμι με το προγονικό, αφού ως κληρονόμοι θεωρούμε την κληρονομιά καταδική μας, άρα έχουμε το δικαίωμα να την κάνουμε ό,τι θέλουμε και λογαριασμό να μην δώσουμε σε κανέναν πούστη που την επωφθαλμιά και θέλει να μας καταστρέψη από ζήλεια;

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ή παρεπιδημούντες “σκόλαρς” (Μπαμπινιώτης, για παράδειγμα) που έρχονται ως “φωστήρες”, προσκεκλημένοι οργανισμών όπως το Ωνάσειο ή το Νιάρχος για να γυρίσουν εν συνεχεία εις τας Αθήνας και να δημοσιεύσουν κάποιο άρθρο σε εφημερίδα με ένα κάρο μαλακίες για την ομογένεια και τα προβλήματά της, κάνουν μια βόλτα στην …Τενεκεδούπολη (Αστόρια) ή διάφορα άλλα κέντρα ισχυρής ελληνοαμερικανικής παρουσίας για να πιάσουν τον “σφυγμό” της κοινότητος! (Θα σας έλεγα τί πιάνουνε, αλλά νομίζω το έχετε καταλάβει.) Πίνουν ελληνικό καφέ, τρώνε κανένα γαλακτομπούρεκο από τους πλέον φημισμένους ζαχαροπλάστες του …Ισλαμαμπάντ, πάνε σε καμμιά εκκλησία όπου ο εφημέριος τους εξηγεί κομπορρημονών την πρόοδο, αλλά και το ελληνοχριστιανικό φρόνημα της παροικίας, στάζοντας γλυκόζη από τον χαλβά και τα σοροπιαστά που τους προσέφερε, πάνε και στο κτίριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις (“κλίαρανς” από το Μητσοτακέικο) και έτσι έχουν μια σφαιρική εικόνα για την ομογένεια την οποία μοντάρουν με τις κατά περίπτωσιν φαντασιώσεις και τη σερβίρουν ως “μεγαλουργούσα” στο εγχώριο κοινό το οποίον έχει γαλουχηθεί με τη θεία από το Σικάγο που λύνει όλα τα προβλήματα ή τον θείο που πληρώνει απλόχερα διάφορα χρέη και φυσάει το δολάριο ασθμαίνων από το υπερβολικό βάρος.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ένα πράγμα μπας και βρούμε άκρη: όταν οι “αναλυτές”, οι “δημοσιογράφοι”, οι “πολιτικοί” και γενικά οι περί τον απόδημον τυρβάζοντες ομιλούν για την “ομογένεια” δεν εννοούν την ελληνοαμερικανική κοινότητα στο σύνολό της γιατί απλούστατα δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται! Αναφέρονται στο περίπου 5% που είναι η πρώτης γενιάς, ελληνόφωνοι ομογενείς, αυτοί που κάθονται με το ένα κωλομέρι στις ΗΠΑ και με το άλλο στην Ελλάδα. Ούτε όμως αυτούς συλλογικά. Αναφέρονται ειδικά στους ψωνισμένους που διατίθεται εύκολα προς δούλεμα από τους εκπροσώπους του “εθνικού κέντρου” και σ’αυτούς εξαντλείται η όποια έγνοια ή αναφορά της “μητέρας πατρίδος” (sic). Αυτοί είναι που πρωταγωνιστούν και στην προσπάθεια για να ψηφίζουν οι ομογενείς στις ελλαδικές εκλογές από τον χώρο διαμονής τους, ενώ δεν δίνουν πεντάρα, κατά κανόνα, για τις αμερικανικές εκλογές. Ο δε λόγος για τη σπουδή των “πρωταγωνιστών” είναι όχι το γνήσιο ενδιαφέρον τους για ενεργότερη συμμετοχή στα τεκταινόμενα της Ελλάδος, αλλά επειδή θέλουν να γίνουν βουλευτές ή κολλητοί αυτών που θέλουν να γίνουν βουλευτές. Για αυτό το θέμα όμως θα μιλήσουμε αναλυτικότερa στο μέλλον γιατί βγάζει πολύ γέλιο και δεν πρέπει να μείνη αναξιοποίητο ή να περιοριστή στα στενά πλαίσια μιας εν παρόδω αναφοράς.

Η μείζων αμερικανοελληνική κοινότητα και όχι ελληνοαμερικανική κοινότητα όπως λανθασμένα αποκαλείται, είναι μια πολύμορφη οντότητα με διαφορετικούς βαθμούς ελληνικότητας και σχέσης με το “εθνικό κέντρο”. Είναι τραγικό λάθος η Ελλάδα να την αντιμετωπίζη ως κάτι το ομοιογενές και να εκλαμβάνη ελεεινούς και τρισάθλιους πρώτης γενιάς μετανάστες ως “ηγέτες” και “εκπροσώπους” της. Να φτιάχνη ΣΑΕ και να αποκαλή τρίτης και τέταρτης γενιάς Αμερικανοέλληνες “απόδημους” τη στιγμή που οι άνθρωποι δεν έχουν αποδημήσει από πουθενά! ‘Η να έχη ίδιες απαιτήσεις ελληνικότητος από ένα παιδί με γονείς Ελληνες μετανάστες κι’από ένα παιδί με έναν γονέα ελληνικής καταγωγής. Αυτή η τσουβαλοποίηση είναι ο υπ’αριθμόν ένας λόγος που η Ελλάδα έχει αποτύχει κατά συρροήν και εξακολούθησιν να αξιοποιήση προς ουσιαστικό όφελός της αυτό το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό που μεγαλουργεί στην πρώτη γραμμή του αμερικανικού γίγνεσθαι.

Στα ίδια πλαίσια λοιπόν, τίθεται και το ερώτημα ποιόν θα ψηφίσουν οι ομογενείς. Η απάντηση ελάχιστα ενδιαφέρει επειδή ελάχιστη βαρύτητα και αξία έχουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται η ερώτηση. Ενα 5% του 5% δεν είναι αντιπροσωπευτικό ολόκληρης της κοινότητας και μιλάμε για ένα “δείγμα” που το “μυαλό” του (σχήμα λόγου) είναι στην Ελλάδα, άρα οι αμερικανικές εκλογές ενδιαφέρουν από σπόντα …

About the Author

Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη

Related Articles
Υπάρχει ιδιωτική ασφάλεια για τους εργαζομένους στην ΕΡΤ που μόνο καμμιά 40αριά από δαύτους γνωρίζουν;
“Ο,τι λάμπει, είναι χρυσός η …Φλωρινιώτης”;

http://neohellenika.com/?p=1163