Επικράτηση του Νεοφιλελευθερισμού στα πλαίσια του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι;

Προβληματισμενοι στην εποχη μας ριχνουν πολλοι Ελληνες μια ματια προς το μελλον. Ο σκοπος της αυτοσυντηρησης τους είναι μια φυσικη επιταγη a priori που δεν υποκειται σε ρασιοναλιστικη ερμηνεια. Και ο σκοπος αυτος, σαν φυσικη ορμη, είναι αρκετος για να καθαγιαση όλα τα δυνατα μεσα που μπορουν να χρησιμοποιηθουν για την εκπληρωση του. Τι προκειται το μελλον να τους φερει; Τα μπορει αυτοι να κανουν, για να μπορεσουν όχι μονο για το αυριο αλλα και για το απομακρυσμενο μεθαυριο να εξασφαλισουν την ζωη τους και να ξαναποκτησουν την ευημερια τους; Τετοια ερωτηματα θετουν γενικα οι ανθρωποι σε ολες τις εποχες από τοτε που απο ζω’ι’κα ειδη μεταβληθηκαν σε σκεπτομενα οντα. Παρ’ όλα αυτά ακομη και σημερα είναι βαθεια μεσα τους ριζωμενες οι πρακτικες και συμπεριφορες ως π.χ. κανιβαλισμος, σκλαβια, δουλοπαροικι;α, δικαιο πυγμης, βεντετα, βασανιστηρια στο ποινικο δικαιο, παραδοσιακη σκληροτητα απεναντι στα παιδια, ωμοτητα στα ζωα, ενστικτα αγωνων και πολεμων κ.α που είναι ανεξαρτητες από τις φυλες και ηταν στις αρχικες φασεις της ανθρωπινης υπαρξης απαραιτητες για την επιβιωση της.

Οι ως ανω ανθρωπινες ιδιοτητες προσωποποιηθηκαν από τους αρχαιους Ελληνες στους μυθικους ανδρες Μιδα, Σισυφο και Προκρουστη. Ο Μιδας προσωποποιει την χρυσοφιλια και φιλοχρηματια του ανθρωπου. Ο Σισυφος προσωποποιει τον απαιδευτο ανθρωπο, τον ανικανοποιητο, τον ακορεστο, τον μεμψοιρο κ.α. που ριχνεται κάθε φορα στον αγωνα να φθαση στην αληθηνη ‘η υποτειθεμενη κορυφη της κοινωνιας ‘η αλλης κλιμακας, αγνοωντας ότι το παραπατικο ανεβασμα του ανθρωπου είναι μονο το εσωτερικο του και οτι οι αληθηνοι θρονοι βισκονται μονο μεσα του. Ο Προκρουστης προσωποποιει τον εγω’ι’στη ανθρωπο, τον συμφεροντολογο, τον αμορφωτο, τον απολυτοφρωνα και τον δοιγματικο που εχει τα δικα του μετρα και σταθμα, ειτε αυτά είναι ανθρωπολογικα ειτε εθνικοπολιτικα.

Οι αρχαιοι Ελληνες σεβομενοι την αυτοτελεια, την αυτονομια και την ανεπαναληπτη μοναδικοτητα κάθε ανθρωπου, το θεμελιωδες δικαιωμα του να είναι αυθυπαρκτος και αυτονομος και προπαντων την ατομικη του ελευθερια και την σοφια της Φυσης, αποστρεφομενοι με βδελυγμια κάθε κοινωνικο, θρησκευτικο και κοσμοθεωρητικο δογμα, απεστειλαν τον Θησεα, ο οποιος τους εξοντωσε. Η αλληγορια αυτή για τα σημερινα δεδομενα με τους Μεγιστανους του χρηματος και τα τσιρακια τους δεν χρειαζεται εξηγησεις….

Το κοσμικο γιγνεσθαι σε ολες τις διαστασεις του και στην οικονομικη του, γινεται στους ανθρωπους ορατο με το συνολο των αισθησεων τους. Μηπως το κάθε γιγνεσθαι αναιρει το «Είναι», αφου όλα γιγνονται, όλα βρισκονται σε συνεχες σταδιο αλλαγης; Οι Ελεατες αρνηθηκαν το γιγνεσθαι, την αιωνια αυτή αφετηρια των αλλαγων, για να στηριξουν το μη μεταβαλλομενο «Είναι». Ανερμηνευτες παραμενουν μεχρι σημερα οι αποψεις του Ζηνωνος του Ελεατου περι κινησεως του χρονου. Προσπαθωντας να αποδειξη την θεωρια του Παρμενιδη για την ανυπαρξια της κινησης, διετυπωσε τα τεσσερα «Παραδοξα» του («Αχιλλευς», «Βελος», «Διχοτομια», «Σταδιον»).

Τα παραδοξα αυτά μαζι με την πυθαγορεια ανακαλυψη της ασσυμμετριας διαγωνιου πλευρας τετραγωνου, αντανακλουν τις αντιφασεις των εννοιων της κινησης και του χρονου. Μεχρι σημερα δεν εγινε καμμια ικανοποιητικη προσπαθεια για την μελετη των αντιφασεων αυτων. Η προσεκτικη εξεταση του ολου προβληματος μας επιβαλλει να διαπιστωσουμε, ότι ενώ όλα τα αισθητα γινονται, ο χωρος παραμενει αμεταβλητος και ομογενης. Μηπως όμως και το βαθος της ανθρωπινης αμεσοτητας, το οποιο κοινωνει με το ομογενες του χωρου, παραμενει αμεταβλητο; Είναι βεβαιο πως το γιγνεσθαι οφειλεται στην ετερογενεια των οντων. Συνεπως η σχεση γιγνεσθαι» και «Είναι» προσλαμβανει ιδιαιτερη βαρυτητα και αντιμετωπιζεται με την παραλληλη και αμοιβεα σχεση της ετερογενειας προς την ομογενεια.

Ο ανθρωπος είναι από την φυση του «εγω’ι’στικο ον». Η αφετηρια ολων των μορφων του «εγω’ι’σμου» αναγεται στην ηθικη. Όλα τα παθη, θετικα και αρνητικα, οφειλονται στον εγω’ι’σμο και πολλες φορες αποτελουν πηγη δημιουργιας. Στο «Εγω» η συνειδηση ως γνωση της εξωτερικοτητας στο συνολο της, ως γνωση των πραγματων, των γεγονοτων και των καταστασεων παιζει ιδιαιτερο ρολο. Η προταξη του «Εγω», δηλαδη των προσωπικων αποψεων και συμφεροντων, σε σχεση με τριτους ‘η με το κοινωνικο συνολο χαρακτηριζεται ως «εγωκεντρικοτητα». Ο εντονος «Εγωκεντρισμος» από την πλευρα του είναι η «Εγωπαθεια».

Η ανθρωπινη ιστορια είναι το πεδιο εκδιπλωσης των «παθων», των «εγω’ι’σμων» (ατομικων και συλλογικων), της «παλης» και της «διαπαλης». Το «παθος» διαχωριζεται σε θετικο και αρνητικο.

Το θετικο παθος είναι η ενθερμη και ολοψυχη υπερασπιση ηθικων, κοινωνικων, πνευματικων κ.α. αρχων που καποτε οδηγειται σε
υπερβολη. Προκειται για την πλατωνικη «ενθουσιαση» («ποσων των ενθουσιασεων αριστη τε και βελτιστη…»), για την ιερη μανια του «εραστου των καλων».

Το αρνητικο παθος είναι αυτό της ψυχης, η αντιστροφη της αρετης, η «ανθρωπινη δουλεια» και εχει ηθικη αφετηρια (εγω’ι’σμος, φιλοδοξια, φιληδονια κ.α.) και συχνοτατα και οφειλεται στην συνηθεια. Το παθος αυτό είναι αλογικο και δεν ερμηνευεται ουτε με τον καθαρο λογο, ουτε με αποκλειστικο δεδομενο της εμπειριας.

Στο αρνητικο παθος ανηκει και η «ψυχοπαθεια». Προκειται για βαρυτατη διαταραχικη ασθενεια του ανθρωπινου χαρακτηρα που επαγει επικινδυνη αποκλινουσα συμπεριφορα από την οποια πασχουν οι περισσοτεροι Μεγιστανοι του χρηματος και τα τσιρακια τους και από την οποιαν κινδυνευουν ιδιαιτερα σημερα ο ανθρωπισμος και η ανθρωποτητα. Οι αθεραπευτα ασθενεις αυτοι ανθρωποι τρεμουν από την ιδεα, ότι μια ημερα θα μπορουσε να περαση η σφαιρα της βιομηχανικης αναγκαιοτητας στα χερια των ανθρωπων με αυτονομες δραστηριοτητες και ότι θα μπορουσε να γινη δυνατη μια ισορροπια αναμεσα στις αμεταβλητες αναγκες που συναντιουνται καθολη την διαρκεια της ανθρωπινης ιστοριας και στις απολυτως συγχρονες αναγκες, που καθιερωθηκαν στο τελος της τροχιας των κοινωνιων του «πελατειακου και ψηφιακου» καπιταλιστικου συστηματος.

Η σημερινη κατευθυνομενη «πολιτισμικοτητα και παγκοσμιοποιηση» εχει αποκλειστικα εξουσιαστικες σκοπημοτητες, που πηγαζουν από τους στοχους των Μεγιστανων του χρηματος και γιαυτο αποτελει αυτή κοινωνικη απατη, διοτι θεσμοθετει υπουλα την κατωτεροτητα γνωριζοντας, ότι το θυμα εξ ορισμου είναι λιγωτερο ισχυρο από τον θυτη και γιαυτο δεν εχει καμμια σχεση με την ελευθερια του ατομου, με συναιτικη διακυβερνηση, με ορθολογισμο και κριτικη συνειδηση.

Αυτά που συμβαινουν σημερα στο παγκοσμιο χρηματοπιστωτικο συστημα είναι ανωμαλα πραγματα, διοτι η υπαρξη «τοκων τιμωριας» είναι παραλογη. Η οικονομικη κριση που θα ακολουθησει από την παραλογια αυτή θα είναι η ποιο επικινδυνη απ’ οσες γνωρισε μεχρι σημερα η ανθρωποτητα. Η παραλογια αρχισε από την 15. 08. 1971 όταν ο τοτε προεδρος των ΗΠΑ Ριχαρτ Νιξον κατηργησε την ανταλλαγη του δολαριου των ΗΠΑ με χρυσο που καθιερωθηκε το 1944 στην New Hampshire των ΗΠΑ στο Συνεδριο Bretton-Woods και οδηγησε στις υποτιμησεις από τις κεντρικες τραπεζες των νομισματων. Ετσι αντικατασταθηκαν πραγματικα επενδυτικα κεφαλαια (πραγματικες αποταμιευσεις) με φθηνα και επινοηθεντα δανεια. Αντικατασταθηκαν οι από την αγορα εξαρτωμενοι τοκοι με τετοιους που καθωριζουν οι κεντρικες τραπεζες.

Το αποτελεσμα μιλα μονο του. Σημερα παραγουν τα κρατικα ομολογα αξιας περισσοτερης των 12 τρισεκατομμυριων
δολαριων των ΗΠΑ μονο «τοκους τιμωριας», δηλαδη περισσοτερο του ενός τριτου ολων των κρατικων ομολογων είναι «τοκοι τιμωριας». Είναι σαν να δανειζει καποιος σε έναν χρηματα, για τα επομενα 50 χρονια και να λαμβανη στο τελος λιγωτερα από αυτά που δανεισε. Ενας τετοιος επενδυτης πρεπει να πιστευη ότι ο πληθωρισμος στα επομενα 50 χρονια θα είναι αρνητικος, δηλαδη ο μεγαλης διαρκειας αντιπληθωρισμος θα αυξησει την αγοραστικη αξια του δανεισθεντος χρηματος σε μεγαλο βαθμο. Αλλα κάθε νομισμα μετα το τελος του Βretton-Woods εχασε αγοραστικη αξια!

Ποιοι λογοι συνηγορουν ότι οι κατοχοι ομολογων, δηλαδη αξιοχαρτων που δεν καλυπτονται με χρυσο, θα αυξησουν την αγοραστικη αξια αυτων που εκδοθηκαν απο κυβερνησεις χρεοκοπημενων κρατων; Σε ένα κοσμο με πραγματικο χρημα, στον οποιο τα δανεια, όπως όλα τα κοιτασματα στρατηγικων πρωτων υλων είναι περιορισμενα, πως μπορουν να υπαρχουν «τοκοι τιμωριας»; Αυτοι εξυπηρετουν μονον τους διοικητες των κεντρικων τραπεζων και τους ανθρωπους αυτων στην πολιτικη, στο χρηματοπιστωτικο συστημα και σε μεγαλες παραγωγικες επιχερησεις.

Χρημα, που δημιουργηθηκε από το τιποτε (χρημα-Fiat) από τις κεντρικες τραπεζες, ρεει παγκοσμια στις αγορες μετοχων, ενισχυοντας την αγορα αυτων, κανοντας τους ιδιοκτητες των μεγαλων επιχειρησεων πλουσιωτερους με την αυξηση των τιμων τους. Η λατινικη λεξη Fiat (θα γινει) δεν εχει καμμια σχεση με την ιταλικη αυτοκινητοβιομηχανια και προερχεται από μια βιβλικη διατυπωση «fiat lux = θα γινει φως», δηλαδη θα γινει χρημα από το τιποτε όπως ο θεος από το τιποτε δημιουργησε το φως. Και οι κεντρικοι τραπεζιτες γνωριζουν πως δημιουργειται χρημα από το τιποτε, δηλαδη χρημα που δεν είναι καλυμμενο με τιποτε ‘η είναι καλυμμενο με κρατικα χρεη!

Στην πραγματικοτητα σημερα ακομη είναι κολλημενο στο χρημα ένας αχνος θρησκευτικος και μαγιας. Ετσι βρισκουμε στο χαρτονομισμα του ενός δολαριου των ΗΠΑ την διατυπωση «In God We Trust» (εμπιστευομαστε στον Θεο). Από την πισω πλευρα αυτου διαβαζουμε την λατινικη διατυπωση «Annuit Coeptis», δηλαδη «εξυπηρετει τους στοχους μας» που ασφαλως υπονοει του χρηματος. Το χρημα συνεπως πρεπει να εχη καποιους στοχους για καποιους ανθρωπους και αυτό το διατυπωνουν σε λατινικη γλωσσα, επειδη γνωριζουν ότι οι περισσοτεροι ανθρωποι δεν καταλαβαινουν την λατινικη γλωσσα. Η διατυπωση «Νοvus Ordo Seclorum» ειναι λαθος γραμμενη και οφειλεν να γραφεται «Novus Ordo Seculorum» που σημαινει «Νεα Ταξη Πραγματων» .

Τι είναι όμως το «χρημα χρεος»; Οι πολιτικοι και οι τραπεζιτες εδώ και εκατονταετιες κρατουν μυστικο από τους λαους τον τροπο λειτουργιας του χρηματος χρεους. Στους τομεις της επιστημονικης οικονομολογιας στα ΑΕΙ όπως και στην καθημερινοτητα της πολιτικης αλλα και στα ηλεκτρονικα ΜΜΕ, το «χρημα» παντοτε περιγραφεται σαν να είναι απλα υπαρκτο ως ένα περιορισμενης ποσοτητας πολυτιμο προ’ι’ον, το οποιο μπορει μεν καποιος να δανεισθη από επενδυτες ‘η τραπεζες και για το οποιο όμως θα πληρωση τοκους ως τελος διαρκειας του δανειου.

Για ένα δανειο π.χ. υψους 1.000,- Ευρω για έναν χρονο με 3 % τοκους προκυπτει ένα τοκοχρεολυσιο 1.000,- + 5 % από 1.000,- = 1.000,- x 1,03 = 1.030,-Ευρω. Εάν δεν πληρωθουν οι τοκοι στο τελος του ετους διοτι ο δανειζομενος για ένα δανειο μακρας χρονικης περιοδου επιθυμει να πληρωση με το ξεπληρωμα του χρειολυσιου και τους τοκους, εφαρμοζεται η μεθοδος των πανωτοκιων. Για το ως ανω δανειο υψους 1.000.- Ευρω με 3 % ετησιους τοκους διαρκειας π.χ. 3 ετων υπολογιζεται το τοκοχρεολυσιο ως εξης:

(1.000,- + 0,03 x 1.000,-) x 1,03 x 1,03 = 1.000,- x 1,03 x 1,03 x 1,03 = 1.000,- x 1,03 εις την 3 = 1092,273 Ευρω

Από μαθηματικης σκοπιας προκειται για μια γεωμετρικη σειρα και συνεπως για μια εκθετικη αυξηση του χρεους. Ο εκθετης, στην περιπτωση αυτή το 3, δινει τον αριθμο των ετησιων περιοδων εως την εξοφληση του τοκοχρεολυσιου. Η σημασια του ως ανω υπολογισμου γινεται ιδιαιτερα κατανοητη με το παραδειγμα της δεκαρας του Ιωσηφ. Εάν ο Ιωσηφ, ο πατριος του Ιησου Χριστου στην γεννηση αυτου κατεθετεν σε μια τραπεζα (υπηρχαν και στην εποχη του!) μια δεκαρα με ετησιους τοκους 5 % και εως το 2.000 μ.Χ. δεν γινονταν καμμια αναλυψη στον τραπεζικο λογαριασμο, θα ειχεν το ετος 2.000 μ.Χ. υπολογιζομενο στην σημερινη του αξια 216 δισεκατομμυρια γηινους πλανητες από χρυσο. Ακομη και με μονο 2 % τοκους θα ανταποκρινονταν στην αποδοση από 85 εκατομμυρια τοννους χρυσου (τα αποθεματα χρυσου του πλανητη Γη υπολογιζονται χονδρικα με 46.000 τοννους)

Από τα ως ανω προκυπτει, ότι ο υπολογισμος με πανωτοκια δεν ανταποκρινεται στην γυμνη πραγματικοτητα, δηλαδη στην πραγματικη οικονομια. Ολες οι απαιτησεις των τραπεζιτων και τα χρεη των ανθρωπων που ασχολουνται στην πραγματικη οικονομια αποτελουν μια πολύ παλαια αρχη της ανακατανομης: Από τις παραγομενες αξιες από τους εργαζομενους πληθυσμους προς τους επινοητας του χρηματος.

Ένα άλλο προβλημα του υπολογισμου με πανωτοκια είναι, ότι εδώ προκειται για απαιτησεις δικαιοδοσιας και όχι για πραγματικο χρημα που ανταποκρινεται στον ρυθμο αυξησης της πραγματικης οικονομιας, που στην καλυτερη περιπτωση είναι γραμμικος. Υπο κανονικες συνθηκες η εξισωση υπολογισμου με πανωτοκια οφειλεν να καταργηθη μια για παντα.

Υπαρχουν δυο δρομοι για λυση του προβληματος. Για δανεια οι απαιτησεις τον τοκων ‘η θα ηταν γραμμικες και σε καμμια περιπτωση εκθετικες ‘η θα ξεπληρωνονταν με αρχικα αγνωστες μελλοντικες συμμετοχες στα κερδη. Περαν από τον ανταγωνισμο υπαρχει και η συνεργασια η οποια κατεχει και την δικη της λογικη, δηλαδη την αμοιβαια στηριξη. Πανω και σε αυτην την λογικη μπορουν να εξελιχθουν μαθηματικα μοντελα και συστασεις στην πραξη και στην πολιτικη, οι οποιες θα είναι αποδοτικωτερες και θα ισχυουν για μεγαλη χρονικη διαρκεια, διοτι λειπουν οι αντιπαλες δυναμεις, που η κάθε μια επιδειωκει την καταστροφη της αλλης.

Οι οικονομολογοι και οι πολιτικοι ουτε καν να ακουσουν κατι τετοιο θελουν, διοτι αυτό αποτελει κινδυνο για την υπαρξη τους. Γι’αυτό ακολουθουν πιστα την προς αποφυγην σοφια «divide et impera», δηλαδη του «διαιρει και βασιλευε».

Η ογδονταετια του 20. μ.Χ. αιωνα υπηρξε παγκοσμια η εποχη της απορυθμισης του χρηματοπιστωτικου συστηματος. Ο Ronald Reagan στις ΗΠΑ και η Margaret Thatcher στην Μεγαλη Βρετανια εφηρμοσαν Νεοφιλελευθερη πολιτικη, δηλαδη η κρατικη επιβλεψη και ο ελεγχος στην οικονομια και στο χρηματοπιστωτικο συστημα θεωρηθηκαν ως κατι το κακο που οφειλεν να καταργηθη το γρηγορωτερο το δυνατον. Η αγορα δηθεν ρυθμιζεται μονη της και αυτή είναι αποδοτηκωτερη από κρατικες παρεμβασεις.

Ο «Νεοφιλευθερισμος» όμως αποτελει μια συγχρονη εκδοχη του «Φιλελευθερισμου», υπο το φως των νεων οικονομικων, κοινωνικων και πολιτικων δεδομενων. Πρεσβευει στην αποκλιμακωση του κρατικου παρεμβατιςμου εις οφελος της ιδιωτικης πρωτοβουλιας, στο θριαμβο του ελευθερου ανταγωνισμου κατά τους νομους της αγορας και προβαλλεται από τις τρεις κυριες σχολες και δη απο τις σχολες

1. της Λωζανης με κυριο εκφραστη τον Βαλτρα (Leon Waltres 1814-1910)

2. της Αγγλιας με πατερα τον Τζεβονς (Stanley Jevens 1835-1882) και

3. της Αυστριας με βασικο εκπροσωπο τον Μενγκερ (Carl Menger 1840-1921).

Κατά τους κλασικους «Φιλελευθερους» (Σμιθ και Ρικαρντο) η οικονομια ειχε όμως και καποια ηθικη διασταση», δηλαδη αυτή ειχε ηθικη ευαισθησια σε σημειο που η δυναμικη της υπηρετουσε και τον ανθρωπο στην ανθρωπιστικη της διασταση. Αντιθετα στους «Νεοφιλελευθερους» δεν υπαρχει «homo öconomikus» αλλα μονο η ψυχρη αναλυση της οικονομιας μακρια από κάθε ηθικη σκοπιμοτητα, η δε αξια των εμπορευματων είναι υποκειμενικη και δεν εχει σχεση με τον χρονο εργασιας, δηλαδη σημαντικος είναι ο ρολος της τιμης του εμπορευματος και ας αυτό είναι μεταλλαγμενο και όχι της αξιας. Ενω ο «Νεοφιλελευθερισμος» κατά βαση αποδεχεται τις αρχες της φιλελευθερης οικονομιας υπο καθεστως δημοκρατικης διακυβερνησης, δινει αυτος εμφαση στην τεχνολογικη διασταση του προγραμματισμου υπο την επικουρια της τεχνολογιας και της κυβερνητικης. Θεωρει ότι με το οσο το δυνατον λιγωτερο κρατος δημιουργουνται οι προ’υ’ποθεσεις του ελευθερου ανταγωνισμου, οι αφθονιες αγαθων και η ανετοτερης συμμετοχης των κοινωνικων ομαδων στην καταναλωση. Υιοθετει σκληρη μονεταριστικη δημοσιονομικη πολιτικη την οποια εφαρμοζει με τα προγραμματα του και το ΔΝΤ (το βασιλειο της βιας και της απατης), με συνεπεια την περικοπη δαπανων και την αυξηση της ανεργιας.

Ο Μονεταρισμος στηριζεται στην φειδωλη νομισματικη πολιτικη, με αντικειμενικο στοχο τον περιορισμο της κυκλοφοριας του νομισματος, την ελαττωση των δημοσιων κυριως δαπανων, την πτωση του πληθωρισμου και την περιορισμενη καταναλωση. Θεωρει εσφαλμενα, ότι ετσι ελαττωνονται τα ελλειμματα, εξυγιαινεται και ενισχυεται η οικονομια, μειωνεται το ελλειμμα του εμπορικου ισοζυγιου. Παραβλεπει επισης τελειως ότι ετσι αυξανεται η ανεργεια και πληττωνται το καταναλωτικο κοινο, ενώ δοκιμαζεται και η γενικοτερη κοινωνικη πολιτικη. Γι’ αυτό ο Κευνες (J. M. Keynes 1883-1946) αμφισβητησε την θεση του «Νεοφιλελευθερισμου», διοτι παντα θα υπαρχει ανισορροπια μεταξυ προσφορας και ζητησης, δηλαδη στο εισοδημα και στην καταναλωση, καθοσον οι εχοντες υψηλα εισοδηματα αποταμιευουν τα χρηματα με συνεπεια την καμψη της καταναλωσης και την συνακολουθη αυξηση της ανεργιας. Η οριακη αποδοση του αποταμιευμενου χρηματος επιφερει αυξηση των τοκων, επιτεινει την κριση και δυσχεραινει τις επενδυσεις με συνεπεια την ανακυκλωση της κρισης.

Αυτή αντιμετωπιζεται σε αντιθεση με τους Νεοφιλελευθερους μονο με ενισχυση των δημοσιων και ιδιωτικων επενδυσεων, με χαμηλοτοκα δανεια και με αυξηση των κατωτερων μισθων, δηλαδη με γενναια δημοσιονομικη πολιτικη. Οι Νεοφιλελευθεροι επικροτουν τις μονεταριστικες αποψεις τους, ως τις διαβαθμισεις του εισοδηματος και το γενικο επιπεδο των τιμων των εμπορευματων, διοτι αυτές εξηγουνται από την προσφορα του χρηματος καθοσον υπαρχει κατά την γνωμη τους παντα σταθερη ζητηση χρηματος. Γι’ αυτους η ισχυροποιηση του νομισματος, εστω και με την προσκειρη αυξηση της ανεργιας, οδηγει σταδιακα στην προοδευτικη αυξηση του χρηματος υπο την προ’υ’ποθεση της εξαλειψης των ελλειμματων και της ελαττωσης του πληθωρισμου.

Ο περιορισμος ‘η και η ολοκληρωτικη καταργηση των επιχορηγησεων και του κρατους προνοιας, ο περιορισμος της κυκλοφοριας του χρηματος μεχρι να μηδενισθουν τα ελλειμματα του δημοσιου τομεα, η συρρικνωση των κρατικων επιχειρησεων εις οφελος των ιδιωτικων κ.α. οδηγουν κατά τους Νεοφιλελευθερους στην επιτυχη αντιμετωπιση κάθε κρισης. Ο Νεοφιλελευθερισμος εκθειαζει μεν την αντιπροσωπευτικη ψευτοδημοκρατια, αλλα οδηγει στην ολιγαρχια των οικονομικων παραγοντων και των τεχνοκρατων.

Η κοινη γνωμη ευκολα ποδηγετειται και τηλεκατευθυνεται από τους δυναμικους διαυλους πληροφορησης και σχεδιασμου, δηλαδη από διαυλους οι οποιοι υποκαθεστουν την εξουσια και τον περιοριζομενο κρατικο παρεμβατισμο κυριως στην οικονομια. Αποκρυβεται συστηματικα ότι οι εργαζομενοι τιθενται στην εποχ μας υπο διαρκη επιτηρηση και κοινωνικη δυσπιστια, εάν όχι στιγματισμο, περικλειονται γεωγραφικα και κοινωνικα, ενώ ολο και περισσοτερες συμπεριφορες τους ποινικοποιουνται.

Οι Μεγιστανοι του χρηματος και τα τσιρακια τους ζουν από την άλλη πλευρα σε υπερπροστατευομενους οικισμους με θωρακισμενα τειχη, συρματοπλεγματα, βιντεοκαμερες, ασυδοτους σεκιουριταδες με μαντροσκυλα και εξοβελιζουν το κρατος, τους νομους, την αστυνομια και την δικαιοσυνη. Η απογνωση, η παρανοια και η ψυχοπαθεια αυτων που φοβουνται ότι θα χασουν τα πλουτη που συγκεντρωσαν με μεγαλοαπατες, είναι καταλυτικοτερες από αυτους και ειδικα τους Ελληνες, που ηδη εχουν χασει τα παντα.

Οι Μεγιστανοι του χρηματος και τα τσιρακια τους, που διακηρυσουν σημερα την ενοποιηση του κοσμου, είναι οι ιδιοι που ταυτοχρονα διοργανωνουν την κατατμηση του, με στοχο την συγκεντρωση και προστασια του κλεμενου από τους λαους πλουτου και τιμημα την καταστροφη κάθε κοινωνικης και φυσικης συνοχης.

Εάν οι ανθρωποι του πλανητη Γη του αιωνα που ζουμε κατανοησουν το «βρωμικο παιχνιδι που παιζεται σε βαρος τους» από τους Μεγιστανους του χρηματος και τα τσιρακια τους, ηδη την άλλη μερα θα ξεκινουσαν οι αιματερες και κοσμογονικες επαναστασεις σε όλα τα μηκη και πλατη του πλανητη μας με χωρις ιχνη οικτου εξοντωσην των ανευθυνων υπευθυνων.

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
Bleibergweg 114, D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
07.08.2016