Η ωρολογιακή βόμβα που χτυπά στο παρασκήνιο

Τίτλος πρωτοτύπου: Poker um Griechenland: Der tickende Zeitzünder im Hintergrund

Του Ernst Wolff

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης

O Βαρουφάκης διακινδυνεύει ένα Grexit … Ο Τσίπρας προκαλεί ένα Graccident … Η τακτική στο πόκερ του ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει την Ευρώπη στα βράχια …

Καθημερινά προσπαθούν τα κύρια μαζικά μέσα ενημέρωσης αυτές τις μέρες να μπερδέψουν τα μυαλά των αναγνωστών τους με ειδήσεις και άρθρα που ισχυρίζονται, ότι η ελληνική κυβέρνηση θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης, επειδή αρνείται να δεχθεί μια συμφωνία στην διαμάχη για το ελληνικό χρέος. Πολλοί είναι στο μεταξύ πεπεισμένοι, ότι το πρόβλημα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην άκαμπτη στάση του υπουργού Οικονομικών Βαρουφάκη και του Πρωθυπουργού Τσίπρα και μπορεί να λυθεί μόνο με την επιβολή μια συναίνεσης εκ μέρους τους.

Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια παρά αυτό. Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέκυπτε εκατό τοις εκατό στους όρους της τρόικας, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, περιέκοπτε τις συντάξεις, αύξανε τον φόρο προστιθέμενης αξίας και μείωνε το κατώτατο όριο των μισθών, δεν θα λύνονταν κανένα από τα προβλήματα της χώρας. Αντιθέτως: Η εφαρμογή αυτών των μέτρων θα οδηγούσε κατ‘ ευθείαν σε μια λαϊκή εξέγερση και ενδεχομένως σε έναν εμφύλιο πόλεμο.

Τα προβλήματα της Ελλάδος είναι άλυτα

Ο λόγος για το αδιέξοδο της παρούσας κατάστασης μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση: Τα προβλήματα της Ελλάδος είναι μόνο ένα μέρος των προβλημάτων της Ευρωζώνης και υπό τις δεδομένες συνθήκες, δηλαδή σε εθνικό επίπεδο, άλυτα. Ο λόγος είναι, ότι η χρηματοπιστωτική βιομηχανία με την απορρύθμιση του τραπεζικού κλάδου, την εισαγωγή του Ευρώ και με ένα όργιο κερδοσκοπίας υψηλού κινδύνου διάβρωσε την οικονομική και χρηματοπιστωτική βάση της Ευρώπης και την κατέστρεψε εις το διηνεκές.

Ολόκληρη η ήπειρος βρίσκεται σήμερα στα χέρια των μεγάλων διεθνών τραπεζών, των hedge funds και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Μόνο αυτά αποφασίζουν ποιος κυβερνά τα επιμέρους κράτη. Αν μια κυβέρνηση δεν υπακούει, την ρίχνουν με την βοήθεια των «χρηματοπιστωτικών αγορών». Η υπαγωγή του τραπεζικού χρέους από δημόσιους φορείς, δηλαδή η μεταφορά του ιδιωτικού χρέους στην κοινωνία, ήταν ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων, που απαίτησε η χρηματοπιστωτική βιομηχανία και εκτελέσθηκε απο την πολιτικοί/τους πολιτικούς.

Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα, με τη βοήθεια των γραφειοκρατών της ΕΕ και των τραπεζιτών της Goldman Sachs τραπεζίτες, έγινε δεκτή στην ΕΕ ήταν εγκληματική καθώς και με το πνεύμα της γερμανικής οικονομικής ελίτ, της οποίας η εξαγωγική οικονομία επωφελείται απο την ένταξη οικονομικά αδύναμων χωρών και του ευρώ, που μ΄ αυτόν τον τρόπο γίνεται πιο αδύνατο. Ομοίως και απο το ότι οι νόμοι παραβιάζονται με το καθεστώς πτώχευσης και την αναγκαστική διαχείριση της χρεωκοπημένης Ελλάδος από το 2010 από την τρόικα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, η οποία επέβαλλε στη χώρα σε διάστημα τεσσάρων ετών έξι προγράμματα λιτότητας, χωρίς πειράξει ούτε μια τρίχα στους δράστες της κρίσης.

Όταν πολιτικοί, όπως ο σοσιαλδημοκράτης (SPD) Martin Schulz, τρέχουν απο την μια Talkshow στην άλλη, κατηγορώντας αυτές τις μέρες δημοσίως την ελληνική κυβέρνηση, ότι δεν κάλεσε τους δισεκατομμυριούχους της χώρα στο Ταμείο, αυτό δείχνει ιδιαίτερα την ψευδολογία τους. Τα πακέτα λιτότητας που πρεσβεύουν ο Schulz και οι συνάδελφοί του, δεν άγγιξαν ποτέ τους πολύ πλούσιους Έλληνες, αλλά επιδείνωσαν τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων και κατέστρεψαν δραματικά και απάνθρωπα τις συνθήκες διαβιώσεως των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας. Και όταν ο Schulz υποστηρίζει, εκτός αυτού, ότι η Ελλάδα μετα την ανάληψη της διακυβέρνησης απο τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον σωστό δρόμο, λέει και πάλι ψέματα: Η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται από το 2010 συνεχώς.

Οι Γερμανική και οι Έλληνες πολιτικοί βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση

Γιατί όμως ο Martin Schulz ψεύδεται τόσο ασύστολα; Για έναν απλό λόγο: Είναι, όπως και το σύνολο της γερμανικής πολιτικής, σε ένα αδιέξοδο. Ο Schulz και η συντροφία του „πουλήσανε“ στους ψηφοφόρους τους τα δισεκατομμύρια των πληρωμών για την σωτηρία των τραπεζών ως „πληρωμές για ενίσχυση των Ελλήνων“ και βυσσοδομούν εδώ και εβδομάδες εναντίον της νέας κυβέρνησης. Τώρα όμως οι τράπεζες χρειάζονται επιπρόσθετα κεφάλαια, αλλά η κοινή γνώμη στην Γερμανία είναι αναμφισβήτητα εναντίον της εκταμίευσής τους. Τι να γίνει λοιπόν; Να μην πληρώσουν και να διακινδυνεύσουν ένα τραπεζικό crash ή να πληρώσουν και να χάσουν και την τελευταία πολιτική αξιοπιστία που τους απόμεινε…;

Δεν βρίσκονται όμως μόνο ο Schulz και η γερμανική πολιτική σε δύσκολη θέση. Και οι Έλληνες συνάδελφοί τους Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν βρίσκονται σε καλύτερη θέση. Αυτοί υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους, χωρίς να γνωρίζουν τα πράγματα, μεταρρυθμίσεις και διδάσκονται, ότι η χρηματοπιστωτική βιομηχανία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει τις παραμικρές παραχωρήσεις. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης επομένως, δεν μπορούν να εξαργυρώσουν τις υποσχέσεις τους ούτε κατά προσέγγιση και ως εκ τούτου έχουν στην τρέχουσα κατάσταση μόνο μία επιλογή: θέλουν, – όπως και η γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική – να κερδίσουν χρόνο.

Αυτό ακριβώς είναι το παρασκήνιο πίσω απο το παιχνίδι που προσφέρεται σε εκατομμύρια Ευρωπαίους καθημερινά: Από τη μια πλευρά οι πολιτικοί της ΕΕ, από την άλλη πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, και οι δύο με την ίδια τακτική της καθυστέρησης. Που θα οδηγήσει αυτό; Σε μια ακολουθία σαθρών συμβιβασμών, που δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα, αλλά θα δώσουν και τις δύο πλευρές μόνο χρόνο …;

Η ωρολογιακή βόμβα που χτυπά στο παρασκήνιο

Προς το παρών ναι, αλλά εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, διότι ο χρόνος αυτός είναι περιορισμένος. Ο λόγος είναι η αυξανόμενη οργή του ελληνικού πληθυσμού, η οποία στο μεταξύ εξωτερικεύεται τόσο κατά της Τρόικας, όσο και κατά της δικής του κυβέρνησης. Από την ανάληψη της διακυβέρνησης πέρασαν σχεδόν πέντε μήνες, χωρίς να έχει συμβεί για τα θύματα της κρίσης κάτι το καθοριστικό. Ακόμη χειρότερα: ενώ στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ο στρατός των αστέγων και ο αριθμός των μη ασφαλισμένων αρρώστων αυξάνεται και οι άνεργοι νέοι έχουν χάσει και την τελευταία τους ελπίδα για μια θέση εργασίας, πληροφορείται ο τελείως εκνευρισμένος πολίτης, ότι τα παγκόσμια περιουσιακά στοιχεία των υπερπλουσίων αυξήθηκαν το περασμένο έτος κατά σχεδόν 12 τοις εκατό, φτάνοντας τα 164 τρισεκατομμύρια δολλάρια.

Και δεν είναι μόνο οι Έλληνες που πλήττονται από αυτή την κατάφωρη αδικία: Στην Ισπανία, δεκάδες χιλιάδες έχασαν τα σπίτια τους, στην Ιταλία η ανεργία των νέων αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς και στην Πορτογαλία όλο και περισσότεροι πτυχιούχοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν την χώρα τους γιατί δεν βλέπουν πλέον εκεί κανένα μέλλον. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι πολιτικοί πετάνε κατά την σύνοδο κορυφής στο Schloss Elmau εκπληκτική χρηματικά ποσά από το παράθυρο και οι υπερπλούσιοι παρουσιάζουν όλο και πιο αχαλίνωτα τον πλούτο τους στη Δημοσιότητα.

Ο κυνισμός των εχόντων και ισχυρών και η τεράστια αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι η ωρολογιακή βόμβα που ο μηχανισμός της χτυπάει στο παρασκήνιο, ενώ οι πολιτικοί, που δήθεν αγωνίζονται να βρουν μια λύση, κάνουν ασκήσεις στην στασιμότητα για να κερδίσουν χρόνο. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το εκρηκτικό δυναμικό μιας τέτοιας κατάστασης. Πάνω απ’ όλα, κανείς δεν πρέπει να πιστεύει, ότι η πολιτική ελίτ στην Ελλάδα δεν προετοιμάζεται στα παρασκήνια, με την υποστήριξη μυστικών υπηρεσιών και του στρατού, για ένα τέτοιο χειρότερο σενάριο, ένα Worst-Case-Szenario, για την αντιμετώπιση τέτοιων εξελίξεων. Όποιος θέλει να μάθει πως θα είναι αυτό και τι μας περιμένει στο τέλος του ελληνικού δράματος, ας ανακαλέσει στην μνήμη του ιδιαίτερα τις εικόνες του πρόσφατου παρελθόντος από την Αίγυπτο: Εκεί, ένα στρατιωτικό καθεστώς κατέλαβε αιματηρά την εξουσία και φρόντισε, ώστε η χώρα να θεωρείται πλέον για τους διεθνείς επενδυτές ως μια αξιοσύστατη δημοκρατία χωρίς δημοκρατία.

Πηγή: http://www.antikrieg.com/aktuell/2015_06_18_poker.htm

Ο Ernst Wolff είναι ελεύθερος δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου „Weltmacht IWF- Chronik eines Raubzugs“ (Το ΔΝΤ, μια παγκόσμια δύναμη – Χρονικό μιας εκστρατείας της αρπαγής), που εκδόθηκε απο τον εκδοτικό οίκο Tectum Verlag στο Marburg