Υπάρχει κάτι εντυπωσιακό, αν όχι και πολύ παράξενο, στον τρόπο που η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισαν την υπόθεση της διαρροής από το Wikileaks των διαλόγων μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ Τόμσεν, Βελκουλέσκου και Πέτροβα. Τί αποκαλύπτουν αυτοί οι διάλογοι; Ότι το ΔΝΤ δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να πετύχει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και, επομένως, προκρίνει σαν μόνη εφικτή λύση ένα συνδυασμό ελάφρυνσης χρέους και χαμηλότερων, δηλαδή ρεαλιστικών και επιτεύξιμων, πλεονασμάτων. Τίθεται λοιπόν αυτομάτως το ερώτημα: γιατί αυτό ενοχλεί την ελληνική κυβέρνηση; Δεν θέλει κι αυτή ελάφρυνση χρέους και χαμηλότερα πλεονάσματα; Προτιμά τα θηριώδη πλεονάσματα του 3,5% και μια «αναδιάρθρωση» του χρέους που θα παίξει κάποιο -και μάλιστα μικρό- ρόλο ύστερα από το 2025…

Κι όμως, η κυβέρνηση αγνοεί το «προγραμματικό» περιεχόμενο των διαλόγων και αναδεικνύει μόνο τη «σκανδαλιστική» τους πλευρά: τους σχεδιασμούς των στελεχών του ΔΝΤ να πιέσουν για μια τέτοια λύση ακόμη και με πιστωτικό γεγονός.

Η στάση της κυβέρνησης είναι τουλάχιστον περίεργη! Τον περασμένο Ιούλιο διαπραγματεύτηκε ένα πιο ήπιο μνημόνιο μαχόμενη ενάντια στον «μερκελισμό», και τώρα επιτίθεται κατά του ΔΝΤ που προτείνει ελάφρυνση χρέους και πιο ήπιο μνημόνιο παίρνοντας το μέρος του… τρισκατάρατου «μερκελισμού»!

Βεβαίως, τίποτε δεν είναι ανεξήγητο. Όπως έχουμε ήδη γράψει, σε όλες τις μέχρι σήμερα κρίσεις που προκάλεσε ή παρολίγον να προκαλέσει το ελληνικό πρόγραμμα, το ΔΝΤ προσέφερε μονότονα δύο πανομοιότυπες εναλλακτικές φόρμουλες: είτε ήπια αναδιάρθρωση χρέους σε συνδυασμό με σκληρό μνημόνιο είτε, αντίστροφα, ουσιαστική ελάφρυνση χρέους σε συνδυασμό με πιο ήπιο μνημόνιο. Η ευρωπαϊκή πλευρά επέλεγε πάντα την πρώτη λύση, και οι ελληνικές κυβερνήσεις πειθαναγκάζονταν να την αποδεχτούν. Αυτή η φόρμουλα όμως απέτυχε σε όλες τις περιπτώσεις: το πρόγραμμα δεν «έβγαινε», με αποτέλεσμα η αποτυχία ενός μνημονίου να επιβάλλει την έλευση ενός επόμενου κ.ο.κ. Ήρθε, όμως, τώρα η στιγμή που το ΔΝΤ -για τους δικούς του ασφαλώς λόγους κι όχι από κρίση… τύψεων ή φιλελληνισμού- επιθυμεί μια «καθαρή», μια ρεαλιστική λύση. Που δεν θέλει να «κλοτσήσει το τενεκεδάκι λίγο μακρύτερα» και… βλέπουμε. Και φαίνεται διατεθειμένο να πιέσει γι’ αυτή τη φόρμουλα με ανένδοτο τρόπο όχι την ελληνική κυβέρνηση αλλά τις ευρωπαϊκές συνιστώσες του «κουαρτέτου» των δανειστών. Και μόλις συμβαίνει αυτό, ο πρωθυπουργός που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν κουραζόταν να επιτίθεται στον «μερκελισμό», βγαίνει προς υπεράσπισή του και αποποιείται τη φόρμουλα της ελάφρυνσης του χρέους σε συνδυασμό με πιο ήπιο μνημόνιο.

Η εξήγηση είναι προφανής: ο Αλέξης Τσίπρας ελπίζει ότι ήρθε η στιγμή να πιέσει για απομάκρυνση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα. Κάτι που υποθέτει ότι θα ανοίξει το δρόμο για τη φόρμουλα «πιο ήπιο μνημόνιο χωρίς ουσιαστική ελάφρυνση χρέους». Ωστόσο, κάνει λάθος στο πρώτο (ότι ήρθε η ώρα της αποχώρησης του ΔΝΤ) και γι’ αυτό ματαίως ελπίζει και το δεύτερο! Το ΔΝΤ θα μείνει στο ελληνικό πρόγραμμα, διότι απλούστατα η Ευρώπη κινείται επί ξυρού ακμής και η διεθνής οικονομία αναμετριέται με το «φάντασμα» μιας νέας μεγάλης υποτροπής της κρίσης. Διότι, σε αυτές τις συνθήκες, η αποχώρηση του ΔΝΤ θα «διαβαστεί» από τις αγορές σαν απόσυρση της «εγγύησης» του ΔΝΤ για τις προοπτικές της ευρωπαϊκής οικονομίας, κάτι που θα τις κάνει πιο επιθετικές – και μην ξεχνάμε ότι οι εκτιμήσεις και διαρροές για μια νέα τραπεζική κρίση στην Ευρώπη μέχρι και το καλοκαίρι οργιάζουν…

Όμως δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό: ο ίδιος ο… μερκελισμός, δηλαδή η γερμανική ηγεσία, θέλει το ΔΝΤ στην ΕΕ. Σαν εγγυητή της στρατηγικής της λιτότητας, σαν φόβητρο για να μην ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» με γενικευμένα αιτήματα για χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, για ελάφρυνση χρέους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου…

Υπάρχει, τέλος, ένας τρίτος σοβαρός λόγος: ότι αν φύγει το ΔΝΤ, θα πρέπει να πάρει τα λεφτά του πίσω και να καλυφτεί το κενό χρηματοδότησης του ελληνικού προγράμματος. Που σημαίνει ότι οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης θα κληθούν να περάσουν από τα Κοινοβούλιά τους ρύθμιση για νέα εκταμίευση ποσών για την Ελλάδα, κάτι απαγορευτικό στις σημερινές συνθήκες.

Το ΔΝΤ λοιπόν δεν θα φύγει. Θα το κρατήσει στο παιχνίδι ο… μερκελισμός, σε υπεράσπιση του οποίου βγήκε ο κ. Τσίπρας. Και ακριβώς επειδή θα μείνει, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ απλά το εξής: σκληρό «πακέτο» μέτρων σε συνδυασμό με απλή… έναρξη της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία όμως δεν θα υπόσχεται κάτι ουσιαστικό. Μια εμβαλωματική «λύση» που θα «κλοτσάει το τενεκεδάκι λίγο μακρύτερα»…

Ο σοσιαλδημοκράτης κ. Μάρτιν Σουλτς, που γνωρίζει αυτό το αποτέλεσμα, ήρθε στη χώρα μας λίγο πριν τις αποκαλύψεις του Wikileaks, με αποστολή να διερευνήσει και προωθήσει σαν καλός πολιτικός μεσάζων τη δυνατότητα για μια κυβερνητική διεύρυνση που να μπορεί να απορροφήσει τον επερχόμενο πολιτικό κραδασμό μιας τέτοιας λύσης. Η κυβερνητική φόρμουλα την οποία «προξένεψε» ήταν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επίσης τα ξέρει όλα αυτά. Η κυβέρνηση προσπάθησε να τον στριμώξει καταγγέλλοντάς τον ότι συντάσσεται με τα σχέδια αποσταθεροποίησης του ΔΝΤ, αναγκάζοντάς τον να αμυνθεί. Ωστόσο, επειδή γνωρίζει ότι μπήκαμε στη φάση των κυβερνητικών… μετασχηματισμών, σηκώνει ψηλά τη σημαία των εκλογών για να μη μείνει έξω από το παιχνίδι και για να αξιοποιήσει τυχόν αρρυθμίες στην επιβολή των όποιων κυβερνητικών λύσεων. Όσο για την κ. Φώφη Γεννηματά, φρόντισε να «καθαρίσει» το έδαφος από τα εμπόδια, παραμερίζοντας το μεγάλο αγκάθι που λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος…

Οι ελληνικές κυβερνήσεις παραιτήθηκαν προ πολλού από οποιαδήποτε φιλοδοξία να επηρεάσουν ουσιαστικά το «μίγμα» των μνημονιακών λύσεων. Έκτοτε, το μόνο «πρόταγμα» που απέμεινε στα κυβερνητικά κόμματα είναι να παρατείνουν την παραμονή τους στην κυβέρνηση. Τώρα, είναι ο κ. Τσίπρας που βαδίζει σε αυτή την πεπατημένη. Αγκαλιάζει τον «μερκελισμό», έως πρόσφατα «θανάσιμο αντίπαλο», με την ελπίδα ότι θα έχει την ανοχή και στήριξή του για να κλοτσήσει λίγο παρακάτω το «τενεκεδάκι» της δικής του παραμονής στην κυβερνητική εξουσία…

Όποιος κινείται με πρόταγμα τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της, ας σηκώσει το χέρι του…