Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να μπορεί κάποιος, μέσα στη δίνη των ποικίλων προβλημάτων, που ταλανίζουν την παγκόσμια κοινότητα, αλλά και την Ελλάδα, να  κατακτήσει την σωστή γνώση των πραγμάτων. Γι’ αυτό προσπαθεί να κάνει τις κατά προσέγγιση σωστές εκτιμήσεις, με  βάση την ελευθερία της αδέσμευτης κριτικής του σκέψης, ώστε να έχει τη δυνατότητα να κρίνει κατά το δυνατόν αντικειμενικά πρόσωπα και πράγματα και να προτείνει τις σωστές λύσεις.

Περιεχόμενα

1. Πρόλογος
2. Εισαγωγή
3. Κεφάλαιο πρώτο: Ο πολυπολικός κόσμος. Σύγκρουση Αμερικής – Ρωσίας και των εκατέρωθεν συμμάχων τους
4. Κεφάλαιο δεύτερο: Εθνική στρατηγική μέσα στις πλανητικές συνθήκες

Πρόλογος

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να μπορεί κάποιος, μέσα στη δίνη των ποικίλων προβλημάτων, που ταλανίζουν την παγκόσμια κοινότητα, αλλά και την Ελλάδα, να  κατακτήσει την σωστή γνώση των πραγμάτων. Γι’ αυτό προσπαθεί να κάνει τις κατά προσέγγιση σωστές εκτιμήσεις, με  βάση την ελευθερία της αδέσμευτης κριτικής του σκέψης, ώστε να έχει τη δυνατότητα να κρίνει κατά το δυνατόν αντικειμενικά πρόσωπα και πράγματα και να προτείνει τις σωστές λύσεις.

Μια τέτοια στόχευση απαιτεί την ανάλυση της λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος με τους μηχανισμούς του, μέσα στο οποίο εντάσσεται η Ελλάδα και η Κύπρος, αλλά και ολόκληρος ο ελληνισμός. Χωρίς την σωστή γνώση αυτού του διεθνούς περιβάλλοντος, αλλά και την ευθυκρισία, που απαιτούν τα θεωρητικά εργαλεία ανάλυσης,  δεν είναι δυνατόν να προκύψουν λύσεις και για τον ελληνισμό, οι οποίες θα μας βγάλουν από τα αδιέξοδα.

Όποιος είναι σε θέση να ξεμπερδέψει το «κουβάρι» των τεκτενομένων στην περιοχή μας,  που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Μέση Ανατολή, που μας ενδιαφέρει πρωταρχικά, είναι σε θέση να ερμηνεύσει και αυτά που βιώνουμε τόσο τραγικά στην Ελλάδα και Κύπρο. Η επακριβής διάγνωση της πραγματικότητας  αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση. Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι, απομονωμένη από τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά τεκταινόμενα στην περιοχή της και γενικότερα στην περιοχή σύγκρουσης τεράστιων συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων. Δεν ζει μετέωρη στο κενό.

Θα επιχειρήσω την προσπάθεια με την ελάχιστη δυνατή απόκλιση από την πραγματικότητα, με γνώμονα το θάρρος της γνώμης και την έκφραση της αλήθειας, σύμφωνα και με το αξίωμα που εξέφρασε ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ένας από τους πρωτεργάτες του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού: «Για να κρίνεις πρόσωπα και πράγματα δεν χρειάζεται μονάχα μυαλό, παρά και χαρακτήρας», δηλαδή ήθος και ανιδιοτέλεια. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση η γνώση δεν έχει αξία.

Εισαγωγή

Η υποχώρηση των σοσιαλιστικών καθεστώτων και τελικά η ολοκληρωτική τους κατάρρευση το 1990 ανέδειξε, μετά από ένα μεταβατικό στάδιο ισχύος των ΗΠΑ, έναν νέο πολυπολικό κόσμο, για την συγκέντρωση της παγκόσμιας ισχύος και του παγκόσμιου πλούτου, όχι απαραιτήτως σε ένα και μοναδικό κέντρο πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Πρόκειται βασικά για την Νέα Τάξη, η οποία ως υπερεθνική εξουσία, προσπαθεί να επιβάλει την δική της παγκοσμιοποίηση. Αυτή η εξουσία ωστόσο δεν έχει ενιαίο κέντρο και ενιαία χαρακτηριστικά, όπως πολλοί θεωρούν, παραμένοντας σε παρωχημένα ερμηνευτικά πρότυπα, αλλά χαρακτηριστικά ανελέητης σύγκρουσης διαφόρων κέντρων ισχύος παγκόσμια (Αμερική, Ρωσία, Κίνα κ.λπ). Ο λόγος είναι ότι επικρατεί, και σ’ αυτήν την φάση που περνάει η ανθρωπότητα, όπως ανέκαθεν, ο σφοδρός ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αναδύθηκαν μετά τον ψυχρό πόλεμο, με στρατηγικό στόχο την εκμετάλλευση της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Με αυτήν την έννοια η κάθε  ιμπεριαλιστική δύναμη αγωνίζεται να εγκαθιδρύσει, υπερασπιστεί και επεκτείνει την δική της παγκόσμια Νέα Τάξη, η οποία όμως έχει καθαρά νεοφιλελεύθερα  χαρακτηριστικά, σε αντίθεση με την ψυχροπολεμική περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Λείπει βασικά το αντίπαλο δέος, δηλαδή τα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Μιλάμε επιπλέον για πυρηνικές δυνάμεις, που η προσπάθεια ελέγχου τους, πέρα από το γεγονός ότι είναι ατελέσφορη, δημιουργεί κίνδυνο για παγκόσμια ανάφλεξη και καταστροφή. Το γεγονός αυτό επέτεινε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και την προσπάθεια κατάκτησης γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της κάθε πλευράς σε περιφερειακό επίπεδο, που διευκολύνουν την εκμετάλλευση ενός μεγάλου μεριδίου της παγκόσμιας αγοράς. Ανάμεσα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αυτές συγκρούσεις δημιουργούνται και αντιπαλότητες και συμμαχίες και στα μικρά κράτη, οι οποίες φυσικά δεν πρόκειται, όσο η φύση του ανθρώπου είναι αυτή που είναι, όπως είπε ο Θουκυδίδης, να αλλάξει.

Η ισορροπία του τρόμου συνεχίζεται με άλλες μορφές. Ο λόγος αυτός οδήγησε σε περιφερειακές συγκρούσεις στην Ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία), στα Βαλκάνια, στη Μέση και Άπω Ανατολή, στην περιοχή του Καυκάσου και πρόσφατα στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Αυτές οι συγκρούσεις παρ όλα αυτά έχουν χαμηλό ρίσκο για μια γενικότερη ανάφλεξη, που θα οδηγούσε τελικά σ’ έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών (εμπορευμάτων) και υπηρεσιών, αποτελεί για όλα αυτά τα κράτη, μεγάλα και μικρά και σ’ έναν μικρό ή μεγάλο βαθμό, μια πραγματικότητα. Εκείνο που δεν είναι δεδομένο και υπάρχει στο σημείο αυτό σκληρός και αδυσώπητος ανταγωνισμός και σύγκρουση, ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη είναι η παγκόσμια υπερεθνική διακυβέρνηση.

Δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση που ήδη αποτελεί μια παγκόσμια πραγματικότητα και στην Νέα Τάξη, που αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτής της παγκοσμιοποίησης, την οποία θέλει κάθε υπερδύναμη να εκμεταλλευτεί για τα δικά της συμφέροντα.

Η εξασφάλιση του λεγόμενου «ζωτικού χώρου» και των ζωνών επιρροής ανά την υφήλιο, για την εκμετάλλευση και επέκταση των αγορών στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, παίζει καθοριστικό ρόλο στην στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων με την έννοια της ισχύος και όχι αποκλειστικά του μεγέθους.^[1]  Παράδειγμα το Ισραήλ, που το μέγεθός του μικρό, η ισχύς του όμως μεγάλη. Απαράβατος κανόνας, χωρίς εξαίρεση: Δεν υπάρχει στην υφήλιο χώρα που να υπηρετεί τα ξένα συμφέροντα και να βλάπτει τα δικά της. Στην διεθνή σκηνή ισχύει σχεδόν αποκλειστικά ο νόμος της ισχύος και όχι η ισχύς του νόμου.

Κεφάλαιο πρώτο: Ο πολυπολικός κόσμος. Σύγκρουση Αμερικής –Ρωσίας

Ιδιαίτερα σφοδρή στην περιοχή μας, στην περιοχή δηλαδή που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Μέση Ανατολή, είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, όπου η πρώτη με στρατηγικές ψυχρού πολέμου, προσπαθεί να δαιμονοποιήσει και απομονώσει με κάθε τρόπο την δεύτερη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δημιουργήσει εχθρικά αντανακλαστικά κυρίως στις λεγόμενες Νέες Χώρες, που ήταν κάτω από τον ρωσικό ζυγό, που ούτως ή άλλως διακατέχονταν απ’ αυτή την αντίθεση και πριν. Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Το φαινόμενο αυτό το βλέπουμε να υλοποιείται πρόσφατα σε ευρεία κλίμακα στην Ουκρανία, αλλά λίγο ως πολύ και στις άλλες πρώην ανατολικές χώρες. (Βλέπε συζήτηση για Φασισμό – Κομμουνισμό στην Εσθονία).  Ένα φαινόμενο που μπορούμε να ισχυριστούμε ότι συνιστά την νέα μορφή του περίφημου Ανατολικού Ζητήματος και του παλιού ψυχρού πολέμου ανάμεσα στην φιλελεύθερη Δύση και το κομμουνιστικό μπλοκ, που κατέρρευσε. Οι συμμαχίες αλλάζουν το πρόβλημα παραμένει.

Στα πλαίσια αυτά η στρατηγική των ΗΠΑ, που θεωρεί την Ευρώπη ζωτικό της χώρο, αποβλέπει στον αποκλεισμό της Ρωσίας στο να αποτελέσει η τελευταία ενεργειακό και εμπορικό εταίρο της Ευρώπης, φοβούμενη τη σταδιακή εξάρτησή της, κυρίως στον ενεργειακό τομέα. Επενδύει λοιπόν όλα τα διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά και ψυχολογικά, για να μη πούμε, ψυχροπολεμικά μέσα που διαθέτει, για να εξασφαλίσει την αποδέσμευση της Ευρώπης από την πετρελαϊκή και λοιπή εξάρτησή της από τη Ρωσία, όσο ακόμη η στρατιωτική της ισχύ το επιτρέπει.

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική και κυρίως στις πετρελαϊκές χώρες, με τις οποίες η Ρωσία και η Κίνα διατηρούσαν φιλικές σχέσεις, επιβεβαιώνουν την απόφαση της πλανητικής υπερδύναμης και των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και αγωγών, ει δυνατόν παγκοσμίως, και την απομόνωση της επιρροής των αντιπάλων δυνάμεων, όπως της Ρωσίας πρωταρχικά σαν μεγάλης ενεργειακής και πυρηνικής δύναμης και της Κίνας κατά δεύτερο λόγο, αλλά και κάθε άλλης υποψήφιας χώρας, που θα εμπόδιζε στο μέλλον τον έλεγχο των πηγών και αγωγών του μαύρου χρυσού και μέσω αυτών την παγκόσμια αγορά.

Ακριβώς σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται ο έλεγχος των Βαλκανίων και ο αποκλεισμός της Ελλάδας από οποιαδήποτε προσέγγιση με την Ρωσία στον ενεργειακό  και στρατιωτικό τομέα και όχι μόνο, αλλά και η ενίσχυση της Τουρκίας ως ανάχωμα προς την Ρωσία, παρ’ όλες τις ευκαιριακές διαφορές τακτικής ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία. Το παράδειγμα του Νοβοροσίσκ – Μπουργάς – Αλεξανδρούπολη, που κόστισε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον νεώτερο, την εξουσία, πέρα από τις δικές του ανεπάρκειες, είναι και αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση επιβολής των ΗΠΑ στους θεωρούμενους υποτελείς, είτε οι τελευταίοι ενεργούν από ιδιοτελές συμφέρον είτε από ιδεολογία.

Στην σφαίρα επιρροής της Αμερικής, που καθορίστηκε από τη συμφωνία της Γιάλτας η Ελλάδα παραχωρήθηκε στην Δύση. Η συμφωνία αυτή παραμένει, απ’ ότι καταμαρτυρεί η ιστορική πραγματικότητα, ενεργή και όπως δείχνουν τα γεγονότα σεβαστή και από την σημερινή Ρωσία, η οποία φυσικά διαφυλάσσει με αυτόν τον τρόπο τα δικά της συμφέροντα. Οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής αυτής της συμφωνίας από οποιαδήποτε χώρα, σημαίνει καταστροφή της. Αυτό αφορά τις χώρες που ανήκουν στην σφαίρα επιρροής της Δύσης ως ζωτικός χώρος της Δύσης, με προεξάρχουσα ηγεμονική χώρα τις ΗΠΑ. Εξ ου και η καταστροφή με τον εμφύλιο.

Όλες τις κυβερνήσεις και την σημερινή ανέδειξαν στην Ελλάδα οι Αμερικανοί, μηδέ μιας κυβέρνησης εξαιρουμένης. Κατέστρεψαν την Ελλάδα μέσω της υπερχρέωσης. Η μόνη που αλληθώρισε προς την Ρωσία εκπαραθυρώθηκε (βλ. Καραμανλή). Κόμματα που ήθελαν να την προσεγγίσουν εξαφανίστηκαν από το πολιτικό στερέωμα (βλ. ΛΑΕ).

Επιγραμματικά

1. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ενέργεια, που βασίζεται στην εποχή μας κατά κύριο ποσοστό στο πετρέλαιο και φυσικό αέριο αποτελεί την κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας. Χωρίς ενέργεια δεν υπάρχει παραγωγή, χωρίς παραγωγή δεν υπάρχουν προϊόντα, χωρίς προϊόντα δεν μπορεί να επιβιώσει η ανθρώπινη κοινωνία.
2. Η συγκεκριμένη ενέργεια αποτελεί το στρατηγικό όπλο των πλανητικών δυνάμεων του πολυπολικού κόσμου που καθορίζεται από τον ανταγωνισμό και την σύγκρουση κατ’ επέκταση, κυρίως και κατά προτεραιότητα, ανάμεσα στην Αμερική, την Ρωσία και την Κίνα και τους εκατέρωθεν συμμάχους τους.
3. Η παγκοσμιοποίηση έχει αγκαλιάσει όλον τον πλανήτη μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αναστροφή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι δυνατή. Το τόνισε και ο μαρξιστής φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε: «Είμαστε σε φάση μετάβασης από τη μια μορφή του καπιταλισμού σε μια άλλη μορφή του, γενικότερη και παγκοσμιοποιημένη».[2]
4. Οι πλανητικές δυνάμεις, στις οποίες ανήκουν κυρίως η Αμερική, η Ρωσία και η Κίνα, αποτελούν την Νέα Τάξη. Διεκδικούν με όλες τους τις δυνάμεις τη μεγαλύτερη δυνατή μερίδα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς προς το συμφέρον το δικό τους και των συμμάχων τους. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην περίπτωση αυτή αποτελεί η επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, που καθορίζει τις σχέσεις Αμερικής απέναντι στην Ρωσία στην περιοχή μας και απέναντι στην Κίνα στην Άπω Ανατολή. Για πολλούς επίσημους κύκλους στην Αμερική, κυρίως για τον γνωστό Τζόρτζ Σόρος «Ελλάδα και Κύπρος» είναι ο Δούρειος Ίππος της Ρωσίας. Μην ξεχνούμε ότι τον Μακάριο τον χαρακτήριζαν διάφοροι κύκλοι στην Αμερική ως Κάστρο της Μεσογείου. Το ίδιο ίσχυε και για την Γιουγκοσλαβία, Πολύ χαρακτηριστική είναι η δήλωση του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου της πρώην Γιουγκοσλαβίας στον πρόεδρο του ΔΣ Αθηνών κ. Δημήτρη Παξινό, κατά την επίσκεψη συμπαράστασης του τελευταίου στο Βελιγράδι: «Οι συμφωνίες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν και περίμεναν την ώρα. Υπάρχουν όμως και για σας». Απλουστευτικά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι για το Στέιτ Ντιπαρμεντ των ΗΠΑ ισχύει ο απλοϊκός κανόνας: Όποιος είναι εναντίον της Ρωσίας είναι φίλος μας και όποιος είναι υπέρ της είναι εχθρός μας.
5. Το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας βρίσκεται στον χώρο της Μέσης Ανατολής. Σταδιακή αξία ως ενεργειακή δυναμική αποκτά προσφάτως και ο χώρος της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Όποιος κατέχει και ελέγχει τα αποθέματα και την διακίνηση του μαύρου χρυσού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την παγκόσμια αγορά.
6. Στην περιοχή μας η σύγκρουση συνίσταται στην κατοχή και ασφάλεια διακίνησης του πετρελαίου και φυσικού αερίου από τις αντίπαλες δυνάμεις ΗΠΑ – Ρωσία και τους συμμάχους τους. Αυτή η κατάσταση ερμηνεύει την επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ.
7. Μόνιμος στόχος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, είναι η απομόνωση της Ρωσίας στην Ευρώπη και της Κίνας στην Άπω Ανατολή.
8. Στην Μέση Ανατολή ο πιο σταθερός στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι είναι και αναγκασμένοι απέναντι σε όλες τις εχθρικές χώρες που έχουν κουρδικές μειονότητες, όπως Τουρκία, Ιράν, Ιράκ και Συρία, να συμμαχήσουν με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για την επιβίωσή τους και την προώθηση των επιδιώξεών τους, για δημιουργία κουρδικού κράτους.
9. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ύπαρξη και εξάπλωση του Ισραήλ είναι το Ιράν και η Συρία, κράτη τα οποία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ και ήθελαν και θέλουν να διαλύσουν. Κυρίως βέβαια την Συρία, για να επεκτείνουν την προσάρτηση ή τον έλεγχο και άλλων εδαφών, εκτός από τα υψώματα του Γκολάν που κατέχουν.
10. Το ισλαμικό κράτος είναι δημιούργημα των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, για την επιτυχία του ανωτέρω στόχου. Φαίνεται όμως ότι τελικά αυτό δεν εξυπηρέτησε τα σχέδια των ανωτέρω, που ήταν αντικρουόμενα.
11. Ο αποκλεισμός και η απομόνωση της Ρωσίας μέσα σ’ αυτό το πλέγμα του ανταγωνισμού συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, όπως τονίσαμε, είναι ο μόνιμος στρατηγικός στόχος των Αμερικανών και των συμμάχων τους ανέκαθεν, τόσο στα πλαίσια του παλιού Ανατολικού Ζητήματος, που είχε να κάνει με την απομόνωση της τσαρικής Ρωσίας, όσο και στην αναβίωσή του σε ένα Νέο Ανατολικό Ζήτημα, κάτω από τις νέες συνθήκες. Το ζητούμενο παραμένει το ίδιο: Η απομόνωση της Ρωσίας.
12. Ωστόσο η αναπάντεχη δυναμική παρέμβαση της Ρωσίας για να προστατέψει τα συμφέροντά της στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, δημιούργησε και δημιουργεί νέα δεδομένα, που τις εξελίξεις τους δεν είμαστε σε θέση ακόμη να εκτιμήσουμε.
13. Η Δύση βρίσκεται στο δίλημμα να ενισχύσει την Τουρκία με την αναβίωσή της σε περιφερειακή δύναμη ως Νέο – Οθωμανική Τουρκία, που χρησιμεύει ως ανάχωμα της Δύσης απέναντι στην Ρωσία, όπως ήταν ανέκαθεν η στρατηγική των δυτικών δυνάμεων, από την εποχή του παλιού Ανατολικού Ζητήματος, αλλά να δημιουργήσει στα πλαίσια αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης ένα κουρδικό κράτος, που θα είναι πιστός σύμμαχος, χωρίς ταλαντεύσεις στην περιοχή, που θα μπαίνει φραγμός στην απειλή κυρίως του Ιράν εναντίον του Ισραήλ, χωρίς να αποκλείουμε μια γενικότερη αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα.
14. Στα πλαίσια αυτά όλες οι χώρες που είχαν και έχουν ή θεωρούνται από τους δυτικούς ότι έχουν σχέση οποιασδήποτε μορφής, (θρησκευτικής, πολιτιστικής, εμπορικής, στρατιωτικής κ.λπ) με την Ρωσία πρέπει να αποσταθεροποιηθούν ή καταστραφούν, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία που την διέλυσαν με τους βομβαρδισμούς ή αποδυναμωθούν οικονομικά και γενικότερα και συρρικνωθούν εδαφικά, ώστε να μην υπάρχει στο ορατό και αόρατο μέλλον οποιαδήποτε, έστω και δυνητική προσέγγιση προς την Ρωσία, που οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ βλέπουν ως την κύρια απειλή αμφισβήτησης των συμφερόντων τους στην περιοχή. Το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία αποτελούν άλλα παραδείγματα. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, στην οποία εφαρμόζεται το μακροχρόνιο σχέδιο επαναχάραξης και αλλαγής συνόρων, με αλλαγή της συνθήκης της Λωζάννης, με στόχο τον απόλυτο έλεγχό της, ώστε ποτέ να μην μπορέσει να προσεγγίσει την Ρωσία.
15. Η αναθεωρητική πολιτική των γειτόνων μας από Ανατολή και Βορρά, με την εθνικιστική επεκτατική τους πολιτική στόχο έχει την αλλαγή της συνθήκης της Λωζάννης, η οποία κατοχύρωσε τα σημερινά σύνορα ανάμεσα στις γειτονικές χώρες και την Ελλάδα. Οι επεκτατικές διεκδικήσεις των γειτόνων μας από τα ανατολικά και από βορρά έχει κύριο στόχο την ένταξη των περιφερειών Ηπείρου, Μακεδονίας, στις γειτονικές χώρες, στα πλαίσια του Νέου Ανατολικού Ζητήματος, όπως και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας για Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη. Οι γειτονικές χώρες με τον αναθεωρητισμό που τις διακρίνει θεωρούν ότι οι επαρχίες αυτές τους ανήκουν, γιατί κατά την δική τους προπαγάνδα, κατακτήθηκαν από την Ελλάδα.
16. Το μεταναστευτικό ρεύμα καθοδηγείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προς την Ευρώπη, εκτός των άλλων και ως μέσο αναχώματος προς την Ορθόδοξη Ρωσία και τους συμμάχους της, στους οποίους δυνητικά εντάσσουν και την Ελλάδα, ως ομόδοξη προς την Ρωσία. Τα δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα, ο πολυπολιτισμός, ο αυτοπροσδιορισμός και η καθοδηγούμενη παράνομη μετανάστευση, για την δημιουργία κυρίως ισχυρών ισλαμικών μειονοτήτων, αποτελούν τους μηχανισμούς και μεθόδους αποσταθεροποίησης και ελέγχου της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Εκατομμύρια διατίθενται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα ινστιτούτα τους και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όπως για παράδειγμα του Τζορτζ Σόρος, για την υλοποίηση των ανωτέρω στόχων. Ως υποκριτικό προκάλυμμα χρησιμοποιούνται κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η προπαγάνδα για μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Οπότε το όραμα για μια Ευρώπη από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό, που θα αναδείκνυε την Ευρώπη την πρώτη παγκόσμια δύναμη, αποσοβείται για το παρόν και το μέλλον. Γεγονός που εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, που βλέπουν την Ευρώπη, όπως υποστηρίξαμε, γενικά ως ζωτικό τους χώρο.
17. Ο υπερδανεισμός των ελληνικών κυβερνήσεων και η ένταξή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τον Γιώργο Παπανδρέου κατ’ εντολήν των ΗΠΑ, καθώς και τα μνημόνια, υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.
18. Η σχεδιασμένη ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ. από τις ΗΠΑ στην εξουσία, υπηρετεί τα συμφέροντα αυτά, τα οποία δεν θα ήταν και δεν θα είναι εύκολο, και χωρίς κλυδωνισμούς και κινδύνους, να υλοποιηθούν από τις συντηρητικές δυνάμεις, οπότε πιθανόν θα υπήρχε αντίδραση και ανεξέλεγκτη εξέλιξη.
19. Η στρατηγική των ανοιχτών συνόρων, της υπεράσπισης δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της καπιταλιστικής και διεθνιστικής «αλληλεγγύης» της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς ταυτίζονται ανάμεσα στις επιδιώξεις τόσο της ιδεοληπτικά παγκοσμιοποιημένης αριστεράς, όσο και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των δυτικών δυνάμεων, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά προς τον ίδιο στόχο. Ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης εξηγεί τον λόγο: «Η “αριστερά”, έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μιαν κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στην δυτική μαζική δημοκρατία». Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει κάποτε (ήξερε τι έλεγε, άλλο τι έπραττε !) ότι «κανείς δεν γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν δεν τον εγκρίνει η πρεσβεία της Αμερικής». Αυτό ισχύει και για την «πρώτη φορά αριστερά».

Η στρατηγική των ΗΠΑ σχετικά με την Ελλάδα, για να περιοριστούμε σ’ αυτήν, σκοπό έχει τον απόλυτο έλεγχό της, για τους λόγους που αναφέραμε, περιληπτικά και αφοριστικά. Για την υλοποίηση του σκοπού αυτού προείχε η ανάδειξη στην κυβέρνηση της Ελλάδας φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων, είτε με την θέλησή τους, είτε με τον εξαναγκασμό και τον εκβιασμό τους, θέτοντάς τους το δίλημμα της πλήρους καταστροφής ή της υποταγής και της εξάρτησης. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα, εκτός από την σύντομο περίοδο διακυβέρνησης από τον Καποδίστρια, που προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα ουδέτερη, ήταν ανέκαθεν ούτε λίγο ούτε πολύ υπό ξένη εξάρτηση, πρώτα των Άγγλων και κατόπιν (μετά το 1947) των ΗΠΑ. Μερικές απελευθερωτικές αναλαμπές στο μεσοδιάστημα έσβησαν άδοξα με τα δικά μας τραγικά λάθη της διχόνοιας, του διχασμού και της τραγικής εμφυλιοπολεμικής σύρραξης, που ως φυσική κατάρα κατατρύχει την Ελλάδα από την αρχαιότητα έως σήμερα. Τα ιστορικά παραδείγματα «άπειρα».

Όποιος αναμειγνύεται στην πολιτική και φυσικά μια πατριωτική πολιτική κίνηση, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη αυτήν την πραγματικότητα, ως αντικειμενική διάγνωση, για να είναι σε θέση, αν δεν θέλει να ζει με ευχολόγια και σε μια εικονική πραγματικότητα, αλλά να αγωνιστεί για την απελευθέρωση από την εξάρτηση, να προγραμματίσει την δική της στρατηγική, που θα έχει διττό στόχο, πρώτον να μην οδηγήσει την χώρα στην καταστροφή, λόγω άγνοιας της πραγματικότητας και δεύτερον για να έχει δυνατότητες επιτυχίας με βάση τα πραγματικά και όχι φαντασιακά γεγονότα.

Κεφάλαιο δεύτερο: Εθνική πολιτική μέσα στις πλανητικές συνθήκες

Για την Ελλάδα η στρατηγική της Νέας Τάξης μέσω της παγκοσμιοποίησης  «είναι  η διάλυση των δομών της εθνικής συνοχής και κοινωνικής αλληλεγγύης, η διάβρωση του κοινωνικού συνεκτικού ιστού, που θα μπορούσε να αντισταθεί πολιτικά στα επεκτατικά σχέδιά της. Επομένως αυτό που κυρίως απειλείται από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης είναι οι οντολογικές βάσεις των βιωμάτων της κοινής υπαγωγής που έχουν οι άνθρωποι, οι οποίοι ζουν μαζί και ανήκουν στην ίδια κοινωνική ή πολιτιστική ενότητα». Αυτό τονίζει ο καθηγητής Μωησής  Μπουντουρίδης. Πρόκειται βασικά για το εθνικό κράτος, το οποίο τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας θέλουν να καταργήσουν. Τι στην πραγματικότητα σημαίνει η κατάργηση αυτή μας περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Maurice Alais «Η υπονόμευση του εθνικού κράτους συντελεί στην «υφαρπαγή απ’ τους λαούς της κυριαρχίας τους, της ελευθερίας τους, της δημοκρατίας τους και της ταυτότητάς τους και την αναγωγή τους από πολίτες σε χειραγωγούμενους καταναλωτές μιας ασύδοτης αγοράς, χωρίς σύνορα και θεσμικό πλαίσιο, χωρίς εγγυήσεις και ελέγχους».[3]

Όσο παράξενο και αντιφατικό κι αν φαίνεται, τόσο η “εκσυγχρονιστική” και “ανανεωτική” Αριστερά, όσο και η «εκσυγχρονιστική» και σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Κεντροαριστερά, καθώς και μεγάλο τμήμα της Δεξιάς, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτής της παγκοσμιοποίησης, που θέλει να διαλύσει το έθνος – κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει».[4] Αποτελεί σχεδόν νομοτέλεια η εμπειρική διαπίστωση ότι τα περιφερειακά κράτη, μικρά και μεγάλα, πρέπει να δημιουργήσουν ισχυρές συμμαχίες, γιατί χωρίς αυτές είναι έκθετα σε κάθε εκβιασμό. Φυσικά η επιλογή των συμμαχιών είναι καθοριστική, για οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία.

Με βάση τα ανωτέρω δεδομένα, εάν και εφόσον ευσταθούν, για να αφήσουμε κι ένα παράθυρο αμφιβολίας,  θα εξετάσουμε τρεις παράγοντες, που αφορούν την Ελλάδα και Κύπρο, για να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα που είναι δυνατόν να προσεγγίζουν την αντικειμενική πραγματικότητα, πέρα από τα φαινόμενα.

Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να καθορίσουμε την εθνική στρατηγική, όπως την διατύπωσε πολύ εύστοχα, με βάση την τραυματική εμπειρία του εμφυλίου, ο Παναγιώτης Κονδύλης. Λέει ο Παναγιώτης Κονδύλης:  «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε „δεξιά“, ούτε „αριστερή“, ούτε „εθνικιστική“, ούτε „διεθνιστική“. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με „δεξιές“ ή „αριστερές“ προτιμήσεις». Ο Παναγιώτης Κονδύλης με την σημαντική αυτή δήλωση, θέλει να απαλείψει επιτέλους από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα την Ελλάδα και τους Έλληνες πολίτες, που πάντοτε έμπαιναν φραγμός σε κάθε διέξοδο από τα αδιέξοδα. Γιατί ο εμφύλιος αυτός είναι βασικά που κατέστρεφε ανέκαθεν και καταστρέφει την Ελλάδα, έστω και ως ψυχροπολεμικό κατάλοιπο, γιατί δημιουργεί τον επάρατο διχασμό. Ισχύει στην περίπτωση αυτή το διαίρει και βασίλευε, στον οποίο εύκολα και άκριτα περιέπιπταν οι Έλληνες.  Τρεις είναι οι βασικές κατευθύνσεις που πρέπει να καθοδηγεί την δράση ενός πατριωτικού κινήματος:

Πρώτον, η αναπτέρωση του καταρρακωμένου φρονήματος του ελληνικού λαού που σημαίνει δράση για την αντιστροφή όλης της παρακμιακής πορείας της πατρίδας μας στον ηθικό, πνευματικό, κοινωνικό, οικονομικό, και πολιτικό τομέα. Η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει μόνο στον οικονομικό τομέα, γιατί το πρόβλημα κατά κύριο λόγο είναι πολιτικό, για να μην πούμε πολιτιστικό με την έννοια της καταστρατήγησης όλων των αρχών και αξιών που συνέχουν μια κοινωνία, για να επιβιώσει και προκόψει.

Δεύτερον, μια επαρκής αποτρεπτική ικανότητα της χώρας απέναντι στα επεκτατικά σχέδια των γειτόνων μας από Ανατολάς και Βορρά, που συμπληρώνει το φρόνημα.

Τρίτον, συμμαχίες, τις οποίες δεν φροντίσαμε να δημιουργήσουμε ή καταστρέψαμε, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων για μια εθνική στρατηγική που θέλει να έχει προοπτική επιτυχίας. Για παράδειγμα και ας απατούν τα φαινόμενα, η Τουρκία ποτέ δεν κάνει κάτι, αν δεν εξασφαλίσει την συμμαχία των ΗΠΑ ή άλλων δυνάμεων της Δύσης, όπως αυτήν της Γερμανίας, που ως γνωστόν ήταν και είναι πάντοτε υπέρ της Τουρκίας και πάντοτε εναντίον μας, χωρίς εξαίρεση, παρ’ όλο που κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του. Μια συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου θα ήταν επιθυμητή και πιθανόν ευκταία, με βάση την διένεξη Τουρκίας –Ισραήλ, αλλά πάντοτε στην βάση της αμοιβαιότητας συμφερόντων. Οι σχέσεις Ισραήλ- Τουρκίας έχουν διαρραγεί και ένα γυαλί που ράγισε δύσκολα συγκολλιέται, ως συνήθως. Γιατί συμμαχία σημαίνει τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων. Ισχύει και στην περίπτωση αυτή η άποψη του Παναγιώτη Κονδύλη, που ανέφερα κατά κόρον, ότι δηλαδή «Οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική – όχι το παρελθόν, ούτε η φυλή και ο πολιτισμός»[5]

Το τι λοιπόν πρέπει να πράξουμε διαφαίνεται από τις τρεις προϋποθέσεις που έθεσα στις οποίες θα προσθέσω ως επίλογο μια τελευταία: την  συστράτευση, χωρίς αναβολή και χρονοτριβή όλων των πατριωτικών δυνάμεων της πατρίδας μας, γιατί τώρα ο αγών είναι πράγματι υπέρ πάντων![6]

Εν κατακλείδι το παράδειγμα του εικοσιένα και το διάγγελμα του εθνεγέρτη Αλέξανδρου Υψηλάντη ας είναι οδηγός μας. Θα πρέπει να το τονίζουμε παντού και πάντοτε και σε κάθε περίπτωση, αν θέλουμε την  διέξοδο από τα αδιέξοδα!
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 8 Οκτωβρίου 1820 απευθύνεται στους Αρχιερείς, Άρχοντες και Προεστούς, προύχοντες του Γένους, απανταχού εις τα νήσους του Αρχιπελάγους διατρίβοντες με τα εξής λόγια:
«…Ναι αδέλφια ομογενείς,
Έχετε πάντοτε προ οφθαλμών ότι ποτέ ξένος δεν βοηθεί ξένον, χωρίς μεγαλύτερα κέρδη. Το αίμα το οποίον θέλουν χύσει οι ξένοι δι’ ημάς, θέλομεν το πληρώσει ακριβότερα και ουαί εις την Ελλάδα, όταν συστηματική δεσποτεία ενθρονιστεί εις τα σπλάχνα της. Όταν όμως μόνοι μας αποσείσωμεν τον ζυγόν της τυραννίας, τότε της Ευρώπης η πολιτική θέλει βιάσει όλας τα ισχυράς δυνάμεις να κλείσωσι με ημάς συμμαχίας και επιμαχίας αδιαλύτους“.

Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας

Ηλεκτρονική διεύθυνση του Δαμιανού Βασιλειάδη: damonpontos@gmail.com

[1] Παράδειγμα αποτελεί το Ισραήλ, όπου το μέγεθός του είναι μικρό, η ισχύς του όμως τεράστια.

[2] Βλ. Κονστάντσο Πρέβε, συνέντευξη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 17.5.2009.

[3] Βλ. εφημερίδα  «Το Παρόν», 6.9.2009, σ. 26.

[4] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. «ΚΨΜ», Αθήνα 2011, σ. 108.

[5] Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1998, σ. 182.

[6] Τον «νυν υπέρ πάντων αγών, δεν είναι πια- δυστυχώς- μόνο σχήμα λόγου.