Όποιος φεύγει, σπανίως γυρίζει πίσω. Ενσωματώνεται στην κοινωνία του κράτους προορισμού του και αν βρεί δουλεία, εργάζεται εναντίον της πατρίδας του, γιατί ενισχύει την οικονομία και την πολιτική της χώρας διαμονής του, τα συμφέροντα της οποίας ήταν και είναι πάντα είς βάρος της Ελλάδος. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.

Εισαγωγή

Αν κάτι είναι σωστό στα κλάματα και τα αναφυλλητά του Καζαντζίδη για την „κακούργα μετανάστευση», αυτό είναι το ότι «μας πήρε απ’ τον τόπο μας τα πιο καλά παιδιά“. Που βέβαια δεν μας τα πήρε, γιατί αυτό ήταν θέλημα Θεού ή το κισμέτ (όπως θα το εννοούσε ο χαλλχούλλ Καζαντζίδης), ούτε και έφυγαν, γιατί είμαστε ο αιώνιος Οδυσσέας, όπως λένε άλλοι. Όχι, τα παιδιά μας – και μαζί τους και η πατρίδα μας – πέσανε θύματα της ανύπαρκτης οικονομικής, κοινωνικής και εν γένει αναπτυξιακής πολιτικής του ελληνικού κράτους, που δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να οργανωθεί και να αναπτύξει μια παραγωγική πολιτική και μια κοινωνική δυναμική, που θα τα κρατούσαν στον τόπο μας. Και αν έδωσε δουλειά σε ένα μέρος του πληθυσμού, αυτό έγινε για να ικανοποιηθούν οι πελατειακές ανάγκες των εκάστοτε κυβερνώντων κομμάτων. Και η δουλειά που έδωσε ήταν στον χαοτικό, παρασιτικό και αντιπαραγωγικό τομέα του Δημοσίου. Αποτέλεσμα: Το φευγιό σαν λύση, αυτό που εξευγενισμένα ονομάσθηκε μετανάστευση.

Το σημερινό φευγιό, στην Ανγκλία

Διάβαζα στην «Καθημερινή» της 13.06.2017 ένα δημοσίευμα του Κωνσταντίνου Ζούλα με τον τίτλο «Μια μικρή Ελλάδα στη Μ. Βρετανία», και μου έκανε εντύπωση, το πώς εξακολουθούν να βλέπουν οι Έλληνες τις δυτικές μεγαλουπόλεις που επισκέπτονται και τι εξηγήσεις δίνουν γι’ αυτά που βλέπουν.

Ο αρθρογράφος μιλάει «για τις Success stories των 62.000 νέων Ελλήνων που έχουν μεταναστεύσει στη Μ. Βρετανία την τελευταία 7ετία και εργάζονται σε τράπεζες ή Funds, σαν γιατροί, σκηνοθέτες, μουσικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, πλακάδες και μπετατζήδες, ιδιαίτερα όμως στον χώρο της εστίασης, αναφέροντας μάλιστα και ονόματα εστιατορίων όπως τα «Mazi», «Οpso», «Τhe life goddess», «Carpo», στις Delikatessen και στο Delivery. Που επιβεβαιώνουν, όπως λέει, τη γνωστή φράση περί του ελληνικού δαιμονίου.

Και συνεχίζει. «Αν θέλεις να βρεις δουλειά, βρίσκεις. Κι αν ξέρεις καλά αγγλικά και έχεις προϋπηρεσία, ακόμη πιο εύκολα, είπε η Ε.Σ. που εργάζεται από το 2014 ως υπεύθυνη καταστήματος μιας πολύ γνωστής αλυσίδας ρούχων». «Ο κατώτατος καθαρός μισθός του ανειδίκευτου είναι 1.300 λίρες (1.480 ευρώ), αν έχεις Bachelor ξεκινάς με 1.500 λίρες (1.700 ευρώ) κι αν είσαι καλός, γρήγορα ανεβαίνεις και μισθολογικά και στην ιεραρχία. Η ζωή όμως εδώ είναι πανάκριβη, οι περισσότεροι μένουμε εκτός κέντρου και σχεδόν πάντα με συγκάτοικους. Για να καταλάβετε, για ένα μικρό διαμέρισμα τριών δωματίων, πληρώνουμε 2.000 λίρες».

Λεφτα ε, μισθοί, μισθάρες. Τώρα το πως ένας που παίρνει 1.500 λίρες το μήνα και πληρώνει για ένα διαμέρισμα 2.000 λίρες τα καταφέρνει να επιζεί, αυτό ο ποιητής δεν μας το εξήγησε, προφανώς για να μην χαλάσει τον οίστρο του ενθουσιασμού του για τον ενγκλέζικο παράδεισο που παρουσίασε. Ούτε κουβέντα για την μούχλα και υγρασία που επικρατεί στη χώρα αυτή τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Είπε πάντως, ότι όλες σχεδόν οι δουλειές αυτές βρίσκονται στον τομέα της εστιάσεως και των υπηρεσιών. Δηλαδή, ότι ανήκουν στον τομέα όπου απασχολείται το λεγόμενο πρεκαριάτο. Για το οποίο θα επανέλθω λίγο αργότερα.

Το σημερινό φευγιό, στην Γερμανία

Την Γερμανία την ξέρω καλά, γιατί κι’ εγώ ήρθα εδώ την 01.03.1960 σαν φυγάς ή, politically correct, ως μετανάστης ή για τους Γερμανούς σαν Gastarbeiter. Εργάσθηκα σε βαριές και ανθυγιεινές δουλειές (πρώτα σ’ ένα βρωμερό και ανθυγιεινό γαλβανωτήριο ενός εργοστασίου μεταλλικών ειδών και μετά στο ακόμη ανθυγιεινότερο τμήμα βερνικώματος ενός εργοστασίου επίπλων στο Gütersloh), που οι Γερμανοί δεν ήθελαν να κάνουν και το ωρομίσθιό μου ήταν  πολύ κατώτερο από τα αντίστοιχα των Γερμανών. Που σημαίνει, ότι η Γερμανία μας χρησιμοποίησε πρώτα σαν φτηνά εργατικά χέρια, όπως το κάνει και σήμερα, και δεύτερον, σαν ένα είδος αντίβαρο απέναντι στα αιτήματα των Γερμανών εργατών για αυξήσεις μισθών. Αργότερα έγινα μαγαζάτορας (Bierlokal, Kneipe), σπούδασα Κοινωνιολογία και εργάσθηκα σαν επιστημονικός συνεργάτης στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Freie Universität Berlin. Εργάσθηκα επίσης σαν δημοσιογράφος, σαν παραγωγός της τηλεοπτικής εκπομπής »Kalimera-TV“ και τέλος σαν εκδότης και παραγωγός της ιστοσελίδας www.berlin-athen.eu. Είμαι λοιπόν όχι μόνο γνώστης της Γερμανίας, αλλά και αυτό που λέμε εδώ Zeitzeuge, ένας αυτόπτης μάρτυς της εξέλιξης αυτής της χώρας και νομίζω ότι μπορώ να εκφέρω μια λίγο ή πολύ τεκμηριωμένη γνώμη για το θέμα των ξένων που έρχονται στην Γερμανία ζητώντας δουλειά ή άσυλο.

Στο άρθρο μου „Κακούργα μετανάστευση…“ που δημοσιεύθηκε εδώ στις 12.02.2014 έγραφα: «Όποια Ελληνίδα θέλει να ξεσκατώνει ξεκουτιασμένες γριές ή γέρους που πάσχουν από άνοια σε γηροκομεία, νοσοκομεία και άλλα τέτοια ιδρύματα, ας τρέξει να προλάβει το τραίνο για τον παράδεισο επι της γης που λέγεται Γερμανία. Και που μόνο επιφανειακά φαίνεται σαν παράδεισος». Για το ίδιο θέμα δημοσίευσα εδώ και τα άρθρα „Brain Drain ή οι ανοιχτές φλέβες της Ελλάδος„ (31.08.2012), „Άρον άρον το φευγιό για τη Γερμανία…“, (13.01.2013) και „Μετανάστευση, το χρόνιο πρόβλημα της Ελλάδος“ (04.07.2016).

Δουλειές στην Γερμανία γενικά υπάρχουν. Ιδιαίτερα ζητούνται γιατροί, που θα δουλεύουν όμως βάρδια και νέες κοπέλες, που όπως είπα, θα ξεσκατώνουν γριές ή θα περιποιούνται ξεκουτιασμένους γέρους. Δουλειές υπάρχουν και για οδηγούς αυτοκινήτων για διανομή τροφίμων από τα κεντρικά στα υποκαταστήματα, για ντελιβεράδες, για γκαρσόνες και γκαρσόνια ή για καθαριότητα σε γραφεία και σπίτια. Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να ανοίξει κανείς ένα κεμπαπτσίδικο ή ένα ελληνικό εστιατόριο, στο Βερολίνο είχαμε κάποτε μέχρι και 200 τέτοια, που άνοιγαν και σε λίγο έκλειναν, ενώ ο αριθμός τους σήμερα έχει ελαττωθεί λόγω του σκληρού ανταγωνισμού που υπάρχει στον χώρο της εστίασης από Τούρκους, Ιταλούς, Άραβες και υπηκόους των κρατών όλου του κόσμου.

Άλλου είδους δουλειές γιόκ. Α, ξέχασα να αναφέρω και αυτούς που έρχονται και το παίζουν καλλιτέχνης, συμμετέχοντας  για ένα διάστημα σε κάποια ερασιτεχνικά μουσικά συγκροτήματα ή περιθωριακά θεατράκια και αυτό ήταν όλο.

Γενικά τα πράματα ακόμη και για τους σπουδαγμένους είναι στριμώκολα, δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά και ας ξεσχίζουν τα ιμάτιά τους οι βιομήχανοι και η Merkel ότι υπάρχει έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. Και οι προσφερόμενες δουλειές δεν είναι μόνιμες, στην Γερμανία ισχύει το Hire and Fire (προσλαμβάνειν και απολύειν, αχ, τι ωραία που ήταν κάποτε η ελληνική γλώσσα!), που σημαίνει, ότι ο εργοδότης προσλαμβάνει σε περιόδους οικονομικής ανάκαμψης της εταιρίας του στα γρήγορα προσωπικό, το οποίο όμως εξίσου γρήγορα απολύει όταν η ανάκαμψη παρέλθει.

Για τα ψέματα που λέγονται για τις ανάγκες προσωπικού δείτε και τα επόμενα βίντεο, που διαπραγματεύονται το θέμα „Das Märchen vom Fachkräftemangel“ (το παραμύθι της έλλειψης εμπειρογνωμόνων/ειδικευμένων εργατικών χεριών) και αποκαλύπτουν τα ψεύδη της γερμανικής κυβέρνησης και των ιδρυμάτων της, που προσπαθούν να αποπλανήσουν νέους ανθρώπους από τις χώρες, που οι ίδιοι κατέστρεψαν. Είναι στα γερμανικά, αλλά κάποιοι θα μπορούσαν να τα μεταγλωττίσουν για να ξεστραβωθούν αυτοί που σώνει και καλά θέλουν να έρθουν στον επίγειο παράδεισο της Γερμανίας

https://www.youtube.com/watch?v=lFq2aAcf-8s 21.07.2014

https://www.youtube.com/watch?v=QDyXYILiv3w&t=94s 15.09.2015

https://www.youtube.com/watch?v=Z5ttyRWzjtw 21.09.16

https://www.youtube.com/watch?v=DtRqEbyCFT0 02.03.2016

https://www.youtube.com/watch?v=YzTqQ4CuWJI 30.04.2017

Και ούτως εχόντων των πραγμάτων γενναται η ερώτηση, γιατί αυτός ο ζήλος της Γερμανίας για την προσέλκυση ξένων και τι κάνει με αυτούς, που σπεύδουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια να συμμετάσχουν στα αγαθά που υπόσχεται ο εντέχνως προβαλλόμενος παράδεισός της;

Ανταγωνισμός και ευγονισμός

Ο πρώτος λόγος είναι οικονομικής φύσεως. Από αυτούς που έρχονται ζητώντας δουλειά ή άσυλο, επιστήμονες, ειδικευμένοι τεχνίτες, απλοί εργάτες, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι ή γύφτοι, επιλέγονται οι καλύτεροι, αυτοί που προορίζονται να συμβάλλουν στην δημιουργία νέων τεχνολογιών, να εργασθούν στην βιομηχανία, τα διάφορα ινστιτούτα και υπηρεσίες και να τονώσουν έτσι περεταίρω την γερμανική οικονομία και κατ’ επέκτασιν τις γερμανικές εξαγωγές. Ο ανταγωνισμός είναι το ζητούμενο, η ένταση της κοινωνικής δυναμικής, που η Γερμανία διαθέτει τους μηχανισμούς για να μην την αφήνει να ξεφύγει από έλεγχο. Όσοι δεν κατορθώνουν να λάβουν μέρος στην δυναμική αυτή, μένουν έξω του νυμφώνος και προστίθενται στις στρατιές των ανέργων, των υποαπασχολούμενων και αυτών που επισκέπτονται τις «κουζίνες της σούπας», που την μοιράζονται με τους ντόπιους φουκαράδες της ίδιας κατηγορίας, της κατηγορίας του γερμανικού πρεκαριάτου.

Το πρεκαριάτο αυτό σαν όρος προέρχεται από το precarious, επισφαλής, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι απασχολήσιμοι (όρος που στην Ελλάδα καθιερώθηκε από τον Σημίτη), δηλαδή αυτοί που δουλεύουν με καθεστώς stage – απόκτηση εμπειρίας – για λιγότερο από ένα χρόνο και χωρίς ασφάλιση. Περιλαμβάνονται επίσης οι μερικώς απασχολούμενοι και οι ενοικιαζόμενοι, γενικά οι εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας, το ίδιο όπως και οι πιτσαράδες, οι πιτσαφέρνες και οι ντελιβεράδες (https://www.slang.gr/lemma/17665-prekariato). Το πρεκαριάτο είναι λοιπόν ο διάδοχος του προλεταριάτου, του πόπολου, της κατώτερης κοινωνικής ομάδας, που δεν έχει μια σταθερή απασχόληση, έχει ελάχιστες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή και διακατέχεται από φόβο για το μέλλον και μια περεταίρω κοινωνική παρακμή.

Στην κατηγορία αυτή ανήκαν τον Μάιο του 2016 5,9 εκατομμύρια Γερμανοί και  1,5 εκατομμύριο ξένοι. Στατιστικά για τον χρόνο αυτό 16,7 του πληθυσμού βρίσκονταν στα όρια της φτώχειας και διέτρεχε τον κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού (http://www.tagesspiegel.de/wirtschaft/hartz-iv-jeder-vierte-hartz-iv-empfaenger-ist-auslaender/13955964.html).

Ο δεύτερος λόγος είναι η ευγονική, η αφομοίωση των ξένων στο σώμα της γερμανικής κοινωνίας για να ανανεωθεί το σχετικά εκφυλισμένο αίμα της. Στην ουσία πρόκειται για ένα είδος ρατσισμού, που η ίδια η Γερμανία, από την άλλη μεριά, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, τον χρησιμοποιεί όμως κατά κόρον, περιτυλιγμένο στο χρυσόχαρτο του εργοδότη.

Η πολιτική αυτή βασίζεται στην πληθυσμιακή θεωρία του Malthus: Μικρή αύξηση του πληθυσμού οδηγεί σε αύξηση των παραγωγικών μέσων (συμπεριλαμβανομένου και του εργατικού δυναμικού) που με τη σειρά της οδηγεί σε αύξηση της διαθέσιμης τροφής για τον εν λόγω πληθυσμό. Η αύξηση της διαθέσιμης τροφής οδηγεί σε εκ νέου αύξηση του πληθυσμού. Η πολιτική προσελκύσεως ξένων στηρίζεται λοιπόν στις θεωρίες του Malthus, του Darwin ή του Galton που ακολούθησε η Ανγκλία γνωρίζοντας την ανάπτυξη που έλαβε από τον προπερασμένο αιώνα και μετά. Έτσι η εισαγωγή της έννοιας της επιβίωσης του ικανοτέρου και της φυσικής επιλογής στο κοινωνικό πεδίο απάλλαξε τις κυρίαρχες τάξεις από το βάσανο της ηθικής του ανθρωπισμού, διότι εισήλθε στην επιστήμη η θεωρία της ανισότητας σαν νόμος της φύσης (όπως και είναι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).

Η διαδικασία.

1. Ένταξη των ξένων στο εθνικό κοινωνικό σώμα (Ενσωμάτωση, Integration). Όσοι έρχονται στην Γερμανία μπαίνουν αυτομάτως σε μια διαδικασία κοινωνικής ένταξής των ιδίων, ιδιαίτερα όμως των παιδιών τους, στο σώμα της γερμανικής κοινωνίας. Βασικές πτυχές της ενσωμάτωσής τους είναι η εκμάθηση της γλώσσας, η συμμετοχή των παιδιών τους σε παιδικούς σταθμούς, η εκπαίδευση, η απασχόληση και η αποδοχή των γερμανικών αξιών με τις οποίες βαθμιαία ταυτίζονται. Η ένταξη λαμβάνει υπ’ όψιν τόσο την ζωή τους ως μεμονωμένα άτομα στην καθημερινότητα, όσο και τις κοινωνικο-πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της χώρας από την οποία προέρχονται. Επιδιώκεται επίσης η σταδιακή ισότητα με τους ντόπιους στα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τις ευκαιρίες που μπορούν να έχουν στο επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο https://de.wikipedia.org/wiki/Integration_von_Zugewanderten
2. Κάθετη ένταξη (vertikale Integration). Εδώ πρόκειται για την ένταξη των ξένων στην δομή και οργάνωση του γερμανικού κράτους και της γερμανικής οικονομίας, η οποία επιδιώκει την δραστηριοποίησή τους τόσο στην οικονομία, όσο και στην πολιτική και την κουλτούρα. Έτσι βλέπουμε σήμερα ξένοι, ιδιαίτερα Τούρκοι, όχι μόνο να έχουν δημιουργήσει μεγάλες βιομηχανίες, αλλά και να κατακλύζουν τα κόμματα, να γίνονται υπουργοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες ολκής.
3. Συμπερίληψη (Inklusion) στην κοινωνία. Εδώ επιδιώκεται η ισοδυναμία των ατόμων χωρίς την προϋπόθεση της κανονικότητάς τους, η ποικιλομορφία, η ύπαρξη διαφορών. Το άτομο δεν είναι αναγκασμένο να ανταποκριθεί σε ανέφικτα γι’ αυτό πρότυπα, αλλά είναι η κοινωνία αυτή που θα πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ανθρώπους με ειδικά χαρακτηριστικά. Το δικαίωμα συμμετοχής βασίζεται σε κοινωνικο-ηθικούς κανόνες και επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής, στους οποίους ο καθένας μπορεί να κινηθεί χωρίς περιορισμούς της βούλησής του (πολύ θεωρία, αλλά εφαρμόζεται όσο γίνεται, δηλαδή όσο συμφέρει την Γερμανία).
4. Η αφομοίωση (Assimilation) είναι το τελευταίο στάδιο της ένταξης στην ξένη κοινωνία. Εμπειρικά πρόκειται για την συγχώνευση ενός ατόμου ή μιας ομάδας ανθρώπων στην μάζα της πλειοψηφίας. Η αφομοίωση μπορεί γίνει στο πολιτιστικό επίπεδο (ιδιοποίηση της γλώσσας, των ηθών και εθίμων), στο δομικό επίπεδο (θέση στην αγορά εργασίας, στο σχολικό σύστημα κ.λπ.), στο κοινωνικό (κοινωνικές επαφές με μέλη άλλων ομάδων) ή στο συναισθηματικό επίπεδο.

Γερμανία, η μοντέρνα Κίρκη

Νομίζω, ότι αρχίζει να γίνεται κατανοητό, ότι η εικόνα της Γερμανίας και μερικών ακόμη άλλων χωρών της Δύσεως που έχουμε για τους μετανάστες, για μένα πιο σωστά για το μέγα θέμα του φευγιού, είναι επίπλαστη και δεν ανταποκρίνεται ούτε στην πραγματικότητα, ούτε και σ’ αυτά που μας λένε ή που διαβάζουμε για τις δυνατότητες που έχουν οι φυγάδες να προοδεύσουν. Ούτε και μας λέει κανείς, γιατί οι χώρες αυτές καταβάλουν τόσες προσπάθειες για να προβληθούν σαν η γη της επαγγελίας, όπου ρέει γάλα και μέλι και τα λεφτά βρίσκονται στον δρόμο και μπορείς να σκύψεις να τα μαζέψεις.

Η πραγματικότητα είναι, ότι η Γερμανία προσελκύει νέους ανθρώπους με σκοπό να τους εντάξει στην κοινωνία της αυξάνοντας το οικονομικό και πολιτικό δυναμικό που έχει σήμερα. Και ιδού πως το κάνει αυτό. Όπως γνωρίζουμε, το πυροφάνι του ψαρά προσελκύει τα ψάρια, όπου ανάμεσα στη μαρίδα θα βρει  τσιπούρες και λαβράκια. Και η Κίρκη προσέλκυε τους ταξιδιώτες με τα ωραία τραγούδια και τα ηδύποτα που τους πρόσφερε, για να τους μεταμορφώσει μετά σε γουρούνια. Ε, τα ίδια κόλπα χρησιμοποιεί σήμερα και η Γερμανία, προβάλλοντας στα διεθνή μέσα τα κάλλη της, τον πλούτο της, την δημοκρατία, τις δουλειές για όλους, την ευημερία και τις ωραίες γκόμενες, που περιμένουν τους φλογερούς Νοτίους να τις κάνουν ευτυχισμένες.

Ας δούμε τώρα και πως η χώρα αυτή κατορθώνει να διατηρεί τους κατοίκους της ήσυχους. Για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσω την κλασσική περίπτωση της τακτικής των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, γνωστή ως panem et circenses (άρτος και θεάματα), με την οποία κρατούσαν το πόπολο ήσυχο και σε κάποια καλή διάθεση. Την ίδια τακτική ακολουθεί σήμερα και η Γερμανία, που ιδιαίτερα με τα μαζικά μέσα, τηλεόραση και ιντερνέτ, αποσπά την προσοχή του κόσμου από «επικίνδυνες» σκέψεις, διαδηλώσεις, επαναστάσεις κ.α. τ.. Στις τηλεοράσεις κυριαρχεί το ποδόσφαιρο και τα αστυνομικά, κάθε απόγευμα τουλάχιστο δύο τρία (το γερμανικό Tatort εξάγεται μάλιστα σε ένα σωρό χώρες), εκατοντάδες πολύχρωμα περιοδικά με Life Style, με ειδήσεις από την ζωή των αστέρων, βασιλιάδων και πριγκήπων, γυναικεία περιοδικά, περιοδικά μαγειρικής, εφημερίδες και τηλεοράσεις με ειδήσεις για τρομοκρατικά χτυπήματα, για τον κίνδυνο από την Ρωσία και το Ισλάμ, με Fake News, θεωρίες συνομωσίας και με ψέματα, ψέματα, ψέματα. Οι κακοί και οι διεφθαρμένοι από κεί, οι καλοί και τίμιοι από δω.

Και στο Βερολίνο μια συνεχής φιέστα. Ζαλίζεσαι, αν ρίξεις μια ματιά στα προγράμματα των καθημερινών εκδηλώσεων, εκατοντάδες είναι τα θέατρα, αμέτρητα τα μουσικά κονσέρτα, ποδηλατοδρομίες και Μαραθώνιοι κάθε λίγο και λιγάκι, αθλητικές συναντήσεις μεγάλης εμβελείας, Kirchentage (εκκλησιαστικά συνέδρια), Events όπως η Nacht der Museen, Nacht der Bibliotheken, Nacht des Lesens (βραδιά των Μουσείων, των Βιβλιοθηκών, της ανάγνωσης), Events, Events, ο κατάλογος είναι τεράστιος. Και παντού να προβάλλονται ιδιαίτερα οι όμορφες Γερμανίδες.

Επίλογος

Είναι φανερό, ότι αυτοί που στις πατρίδες τους τα βλέπουν αυτά από το κανάλι προπαγάνδας της Γερμανίας, την Deutsche Welle (DW-TV), παίρνουν φωτιά και αρχίζουν να σκέφτονται το φευγιό ή να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Και όταν με το καλό θα έρθουν εδώ και θα περάσουν τις τέσσερις φάσεις ενσωματώσεως που ανέπτυξα παραπάνω, θα έχουν πλέον γερμανοποιηθεί, δηλαδή θα έχουν πέσει θύματα της γερμανικής παραλλαγής των θεωριών του Malthus και των επιγόνων του και της ευγονικής που τόσο αποφεύγει να δηλώσει επίσημα ότι εφαρμόζει η Γερμανία. Την ευγονική σαν το σύνολο των επιστημονικών ερευνών και των πρακτικών εφαρμογών για τη βελτίωση των κληρονομικών χαρακτηριστικών του ανθρώπινου γένους ή ενός λαού, εδώ του γερμανικού (για την ευγονική βλέπε και το άρθρο «Η ιστορία της Ευγονικής (ΑΡΘΡΟ) + Αποπληθυσμός και Ευγονική (ΒΙΝΤΕΟ)»).

Αυτά δεν μπορούσε βέβαια να τα δει ο Καζαντζίδης, ούτε και αυτοί που ακόμη και σήμερα προωθούν τα μοιρολόγια του. Ούτε ο κύριος Παπαχελάς των Bilderberg, που στην «Καθημερινή» δεν κουράζεται να προβάλλει καθημερινά τους επιτυχημένους Έλληνες που διαπρέπουν ιδίως στις ΗΠΑ.

Έτσι ο Καζαντζίδης και οι άλλοι Καζαντζίδηδες το μόνο που έχουν να πουν στον μετανάστη είναι μια  παρηγοριά: «Κάνε κουράγιο μετανάστη, κάνε λεβέντη μου υπομονή, του γυρισμού σου το καράβι, πάλι μια μέρα θα φανεί». Που για τους περισσότερους το καράβι αυτό δεν θα φανεί ποτέ. Άλλοι θα έχουν αφομοιωθεί στις κοινωνίες των χωρών που βρίσκονται ενώ οι περισσότεροι θα συνεχίσουν να μένουν στο περιθώριο και να ξημεροβραδιάζονται σε κάποιες ελληνικές κοινότητες, να κλείνονται στα σπίτια τους βλέποντας ελληνική τηλεόραση ή να στέκονται με ένα πλαστικό κύπελλο καφέ στο χέρι γύρω από το στρογγυλό  τραπέζι ενός Imbiss και να διαπληκτίζονται για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Και κάποτε να πεθαίνουν. Το ελληνικό νεκροταφείο του Βερολίνο, ένα μέρος του προτεσταντικού νεκροταφείου «Friedhof Zum Heiligen Kreuz», που παραχωρήθηκε το 2003 στην Ελληνική Κοινότητα, έχει σήμερα γεμίσει με τάφους, που από μήνα σε μήνα αυξάνονται και πληθύνονται.

Και οι κάνα δυό συμπατριώτες μας που επιστρέψανε στην Ελλάδα απογοητεύθηκαν από τα χάλια που βρήκαν, το μετάνοιωσαν και σκέφτονται να ξαναγυρίσουν.