Το φευγιό απο την Ελλάδα ωφελεί μόνο τις ισχυρές χώρες του Κέντρου και δεν δίνει ούτε τις πιο ελάχιστες προοπτικές για μια επαγγελματική σταδιοδρομία αυτών που φεύγουν με οδηγό τον αυτόματο πιλότο των υποσχέσεων της Μέρκελ
Στις 18.10.2015 ο αρθρογράφος της „Καθημερινής“ Στέφανος Κασιμάτης έδινε στο τέλος ενός άρθρου του με θέμα το μπάχαλο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ („Μία ευκαιρία για τον Τσίπρα“) τις εξής „οδηγίες προς τους ναυτιλομένους“: „Αν μου ζητούσε ένα παιδί, ας πούμε δεκαπέντε χρόνων, μια συμβουλή για το μέλλον του, θα του έλεγα να διαβάζει συστηματικά τα επόμενα τρία χρόνια, ώστε να φύγει στο εξωτερικό και να μείνει εκεί. Γιατί η ζωή της μέσης τάξης, όπως τη γνώρισε και ίσως την ονειρεύεται για το μέλλον του, μπορεί σε λίγα χρόνια να μην υπάρχει εδώ…“.
Φευγιό λοιπόν συμβουλεύει ο αρθρογράφος μιας έτσι λεγόμενης σοβαρής εφημερίδας την ελληνική νεολαία. Χωρίς να σκέφτεται, το τι σημαίνει για την Ελλάδα η εκροή των πιο παραγωγικών εγκεφάλων της, η απώλεια της νεολαίας της, του ανθρώπινου δυναμικού της. Και χωρίς προηγουμένως να έχει ερευνήσει, σαν δημοσιογράφος που είναι, το πως είναι πραγματικά οι χώρες αυτές που θα πάνε οι φευγάτοι, που απο τα συμφραζόμενά του θεωρεί σαν την γη της επαγγελίας.
Θάτανε λοιπόν καλό για όσους γράφουν στην Ελλάδα για το σημερινό φευγιό της νεολαίας μας, να ρωτούσαν ίσως κι‘ εμάς που έχουμε μεταναστεύσει πιό πρίν, για να μάθουν τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι φεύγοντες με την ελληνική νοοτροπία τους. Και το τι θα βρούν στην πραγματικότητα εκεί που πάνε. Παράδειγμα τα προβλήματα που έζησα και εγώ ο ίδιος όταν έφυγα το 1960 για την Γερμανία με την πρώτη φουρνιά των λεγόμενων „Gastarbeiter“ και δούλευα χρόνια σε ανθυγειινότατες και επικίνδυνες για την υγεία δουλειές, σε εργοστάσια γαλβανώματος μετάλλου ή σε άλλα για βερνίκωμα επίπλων. Και επειδή στους ανγκλο- και αμερικανοτραφείς Έλληνες δημοσιογράφους και πολιτικούς, που σπούδασαν με τα λεφτά του μπαμπά τους, επικρατεί η άποψη, ότι φεύγοντας θα πας κατ‘ ευθείαν σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή θα γίνεις από λαντζέρης βιομήχανος, να τονίσω εδώ, ότι απο μάς που φύγαμε το 1960 σαν εργάτες στην Γερμανία δεν είναι και πολλοί αυτοί που κατόρθωσαν μετά να σπουδάσουν ή να γίνουν αξιόλογοι επιχειρηματιες, θεωρώντας ίσως τον εαυτό μου σαν μια εξαίρεση, γιατί κατόρθωσα με πολλά βάσανα και περιπέτειες να σπουδάσω και ακολούθως να γίνω επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Freie Universität Berlin. Και επειδή το μεγάλο πρόβλημα της φευγιάς εξακολουθεί να με απασχολεί ακόμη και τώρα που βγήκα στην σύνταξη, δημοσίευσα σ’ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα τα άρθρα μου „Brain Drain ή οι ανοιχτές φλέβες της Ελλάδος“ το 2012 και το „Κακούργα μετανάστευση…“ το 2014.
Πάμε πίσω στο άρθρο του Κασιμάτη. Όπου απο κάτω έγραψα σαν σχόλιο τα εξής: „Μην προτρέπετε την νεολαία να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Δώστε της μια ελπίδα, ότι μπορούμε, αν θέλουμε, να φτιάξουμε την Ελλάδα. Φεύγοντας δεν φτιάχνεις τίποτα. Και κει που θα πας δεν είναι παράδεισος, τα ίδια είναι, μόνο συγκεκαλυμένα. Τα γράφει ένας, που ζει 55 χρόνια στη Γερμανία“.
Τι ήθελα και το έγραψα; Οι τοποθετήσεις κάποιων αναγνωστών στο σχόλιό μου, που αναδημοσιεύω παρακάτω, με βγάλαν τουλάχιστον για ανόητο, δείχνοντας έτσι και το τεράστιο πρόβλημα που έχει για την πατρίδα μας το θέμα αυτό, που προφανώς δεν έχει ερευνηθεί ακόμη σε βάθος. Και την εγκεφαλική „ποιότητα“ της λεγόμενης μεσαίας τάξης, που διαβάζει την „Καθημερινή“ και άλλα τέτοια „σοβαρά“ έντυπα, ζώντας στον κόσμο το δικό της, τον κόσμο της άγνοιας και της αφέλιας:
Γεωργία • „Παράδεισος δεν είναι, όμως δεν είναι ούτε τόσο χάλια όπως εδώ. Επέστρεψα στην Ελλάδα στο τέλος του 2013 μετά από μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, από δική μου επιλογή. Βρήκα αμέσως δουλειά εδώ και εργάζομαι έκτοτε, όμως, μετά από τα όσα έγιναν φέτος θα ξαναφύγω πολύ σύντομα. Πολλοί γνωστοί μου θα κάνουν το ίδιο“.
Νίκος • „Απ΄ έξω απ΄ το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Ακούς εκεί „τα ίδια είναι“!
greekexpat • „Εσείς γυρίσατε; Η Ελλάδα που θυμόσαστε διαλύθηκε απο ανήθικους πολιτικούς και άμυαλους ψηφοφόρους. Να φύγουν όσοι μπορούν να προκόψουν“.
Theodore41 • „Η προστατευόμενη μου, ένα κοριτσάκι ανώτερης ευφυίας, που τη μεγάλωσα από βρέφος, μιας και εγώ δεν έτυχε να έχω παιδιά, παίρνοντας μια πρόσκληση από την εταιρία που δούλευε να πάει στην Αμερική, με ρώτησε τι να κάνει. Της είπα λοιπόν αμέσως, να πάει, και να μην κοιτάξει πίσω της, γιατί η Ελλάδα είναι πλέον διαλυμένη. Ο λαϊκισμός τα κατέστρεψε όλα. Χώρια το μίσος, που έχει βγει με τους τόνους, και κυλάει στους δρόμους. Tώρα παίρνει 140.000 $,και ας κάνει ότι θέλει ο Τσίπρας και το τσίρκο του. Όσον αφορά στο ότι μου λείπει ένα τόσο αγαπητό πρόσωπο, αρκεί που περνάει αυτή καλά, και ας είναι καλά το…Skype. “
greekexpat • „Συγχαρητήρια σε σας και την κοπέλα. Και εγώ στο Skype ανάβω κεριά“.
Απλά και Κατανοητά • „Φανταστείτε να μην είχαμε αυτό το αποκούμπι“.
Αν αυτοί που διαβάζουν την „Καθημερινή“ που θεωρείται σαν η εφημερίδα της αστικής τάξης – και της αστικής διανόησης – σκέφτονται όπως οι παραπάνω σχολιαστές, τότε τι να πεί ο απλός άνθρωπος; Είναι φανερό, ότι οι άνθρωποι αυτοί αναπαράγουν αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση ή διαβάζουν στις εφημερίδες όπως η „Καθημερινή“, που τελευταία γράφει κάθε μέρα για νέους επιστήμονες που διαπρέπουν και θριαμβεύουν στο εξωτερικό, ανάβοντας έτσι τα αίματα μιας νεολαίας, που οι κυβερνήσεις την έχουν παρατημένη στη μοίρα της και που μαστίζεται από μια ανεργία μεταξύ 50 και 60 τοις εκατό. Δεν διαβάζουν σε κριτικά ΜΜΕ πως είναι πραγματικά η κατάσταση στις χώρες όπου δήθεν ρέει το μέλι και το γάλα ή έχουν μαγευτεί από την γοητεία της Μέρκελ και τα άσματα των Σειρήνων της και τρέχουν στην Κίρκη, που τους περισσότερους απ’ αυτούς θα τους κάνει χοίρους;
Προσωπικά, εκείνο το σχόλιο με τα 140.000 $ που παίρνει μια κοπέλα, μου θύμισε εκείνους τους πρώτους εργάτες εδώ στην Γερμανία, που κατεβαίνοντας για διακοπές στην Ελλάδα με αυτοκίνητο που είχαν αγοράσει με δόσεις και φορτωμένοι μ’ ένα σωρό τζιτζιλιά και μπιτζιλιά, πήγαιναν στο χωριό τους και παριστάνανε τον μπρούκλη: Καλούσαν όλους στην ταβέρνα, βγάζαν επιδεικτικά ένα μάτσο Μάρκα από την τσέπη τους για να πληρώσουν και λέγαν ιστορίες για δουλειές, λεφτά, γκόμενες (που παίζανε πάντα ένα μεγάλο ρόλο στο φευγιό), για ευημερία και δεν ξέρω τι άλλο. Ενώ εμείς εδώ ξέραμε, ότι ήταν η τελευταία τρύπα του ζουρνά, άτομα στο τελευταίο σκαλί της κοινωνίας, που φυτοζωούσαν και στερούνταν τα πάντα για να κάνουν την ετήσια επίδειξη τους στο χωριό. Μου θυμίζει επίσης πολλούς, που κομπάζανε ότι γνωρίζουν τους Γερμανούς και την Γερμανία, όπως ένας με τον οποίο σπούδαζα και που μετά τις σπουδές του έγινε, ελέω ΠΑΣΟΚ, καθηγητής στην Ελλάδα και έγραφε, ο αθεόφοβος, ότι οι Γερμανοί ξημεροβραδιάζονται στους σταθμούς των τρένων τρώγοντας Βούρστ (έτσι λέγεται στα γερμανικά το λουκάνικο).
Η σειρήνα Μερκελ
Τα γοητευτικά άσματα των Σειρήνων της Μέρκελ είναι μια καλά σχεδιασμένη στρατηγική απορροφήσεως εγκεφάλων από την Περιφέρεια προς το Κέντρο, το οποίο διαλέγει ένα ελάχιστο ποσοστό από τα καλύτερα κεφάλια των προθύμων και αφήνει τους άλλους στην τύχη τους, στο περιθώριο της κοινωνίας. Διότι η κατάσταση εδώ στην Γερμανία δεν είναι καθόλου ρόδινη και δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στην εικόνα που σχηματίζουν οι νέοι στην Ελλάδα, που πέφτουν θύματα της καλοδουλεμένης προπαγάνδας των Γερμανών.
Είναι σίγουρο, ότι εκείνο το ελάχιστο ποσοστό αυτών που θα πάνε στην Γερμανία παραπέρα, θα μπορούσε να προοδεύσει και στην Ελλάδα. Αν φυσικά οι κυβερνήτες ήταν εις θέσιν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ένα θετικό κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα, ευκαιρίες απασχόλησης και πάταξη της αναρχίας και ανομίας.
Εξίσου σημαντικό θεωρώ και την δημιουργία ενός θετικού κοινωνικού κλίματος στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν με την μουσική κοινωνικοποίηση του Έλληνα. Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους, ότι τα κλάματα και τα μοιρολόγια του Καζαντζίδη και του Αγγελόπουλου, τα „επαναστατικά“ μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες του Μίκη Θεοδωράκη, τα ρεμπέτικα των χασικλήδων που ανακηρύχθηκαν σε δημοτική μουσική και η μοντέρνα εκδοχή όλων αυτών, τα καψούρικα και τα σκυλάδικα, παράγουν μόνο μαζόχες, που κάνουν το κοινωνικό κλίμα στην Ελλάδα μαυρο κι‘ άραχλο. Ποιος λοιπόν να επιζήσει μέσα σε μια τέτοια τοξική ατμόσφαιρα, όπου επικρατεί το αχ βαχ και το αμάν αμάν, η κακομοιριά, ο κουτσαβακισμός και η μαγκιά, ποιος μπορεί ν’ ακούει όλη τη μέρα τους νέους να αλληλοαποκαλούνται μαλάκας (μαλάκα, μαλάκα, άντε ρε μαλάκα!). Όχι, έτσι δεν γίνεται κοινωνία, εδώ χρειάζονται ριζικές ανατροπές, που δεν θα τις δούμε από κυβερνήτες που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τις πολιτικές ιδεοληψίες τους και δεν είναι εις θέσιν να καταστρώσουν ένα απλό παραγωγικό πρόγραμμα που θα ενθουσιάσει και θα δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα για ένα ξεκίνημα, αυτό, που ποτέ δεν γνώρισε η Ελλάδα και το μόνο που θα συγκρατούσε την νεολαία στον τόπο μας.
Brain Drain και Γερμανία: Με σύστημα
wikigender.org
Η προσέλκυση ταλαντούχων εγκεφάλων απο την Περιφέρεια προς το Κέντρο γίνεται με το λεγόμενο Βrain Drain, τη διαρροή εγκεφάλων. Χώρες, όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, γνώρισαν – και γνωρίζουν ακόμη – μια τεχνολογική και οικονομική άνθηση, γιατί με την προπαγάνδα ενός κράτους ευημερίας και με ένα σωρό ψεύτικες υποσχέσεις για απεριόριστες δυνατότητες απασχόλησης και ελευθερίας του ατόμου που καλλιεργούν συστηματικά στα Μαζικά Μέσα, στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, τον κινηματογράφος ή το ιντερνέτ, κατορθώνουν να τραβούν σαν μαγνήτης κύματα μεταναστών, από τους οποίους στατιστικά κάποιοι θα προοδεύσουν. Και ενώ τα κράτη αυτά εμπλουτίζουν το κοινωνικό και οικονομικό δυναμικό τους με νέο αίμα και νέα μυαλά, οι χώρες που τα χάνουν μαραζώνουν και μένουν με τους φελλούς, τους τεμπέληδες και τους κατεργάρηδες.
Έτσι τα γερμανικά ΜΜΕ και πολλές κρατικές υπηρεσίες εμφανίζουν μια Γερμανία „wie aus dem Bilderbuch“: Η Deutsche Welle φερ’ ειπείν, το γερμανικό BBC ή το CNN των ΗΠΑ, δεν κουράζονται να δείχνουν δραστήριους και συμπαθητικούς Γερμανούς να εργάζονται και να δημιουργούν σε γραφεία, πανεπιστήμια, εργαστήρια και ινστιτούτα, καταπράσινα λιβάδια όπου βόσκουν „ευτυχισμένες“ αγελάδες, σπίτια με φροντισμένους κήπους, πόλεις με ιδανικές ρυμοτομίες, ωραιότατες και ελκυστικές Γερμανίδες (!) και άλλα τέτοια ωραία και καλά. Δείχνουν ένα Βερολίνο με τον πιο μοντέρνο σιδηροδρομικό σταθμό της Ευρώπης, με κτίρια φουτουριστικής αρχιτεκτονικής και μουσεία κλασσικής αρχιτεκτονικής, πάρκα, λίμνες, ποταμούς και γέφυρες, κέντρα και καφέ, όπου χαρούμενοι άνθρωποι διασκεδάζουν ή επισκέπτονται μια απο τις εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, καλλιτεχνικές και άλλες εκδηλώσεις που λαμβάνουν καθημερινά χώραν. Ποιός νέος άνθρωπος δεν θα ήθελε να ζει εδώ, να εργάζεται σε μια τέτοια κοινωνία, να πληρώνεται καλά, να γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους, κοντολογίς να απολαμβάνει τα αγαθά μιας προοδευμένης και ευημερούσας κοινωνίας;
Αυτά που δεν δείχνουν, είναι η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, γιατί όπου φως, υπάρχει και σκότος, είναι νόμος της φύσεως. Την σκοτεινή πλευρά της Γερμανίας δεν θα την δείτε όμως ούτε στις εφημερίδες, ούτε στην τηλεόραση, ούτε πουθενά αλλού, είναι „κρατικό μυστικό“. Γι’ αυτό οι νέοι απο την Ελλάδα, την Ασία ή την Βόρεια Αφρική βλέπουν μόνο την σοκολατένια πλευρά της Γερμανίας, που να γνωρίζουν, ότι το ένα τρίτο των κατοίκων του Βερολίνου ζει κάτω απο το επίπεδο της φτώχειας, που να δουν τους Γερμανούς που ψάχνουν για γόπες ή στα καλάθια των άχρηστων για κάτι το αξιοποιήσιμο, ένα πλαστικό μπουκάλι παραδείγματος χάριν, που θα το καταχωνιάσουν αμέσως σ’ έναν τουρβά για να το βάλουν στο αυτόματο μηχάνημα του πλησιέστερου καταστήματος τροφίμων για να πάρουν 5 ή 10 σέντ ανά μπουκάλι. Δεν βλέπουν τα βουνά απο σκουπίδια κατά μήκος του επίγειου σιδηροδρόμου της πόλεως (S-Bahn), τους τρυπισάκηδες στους σταθμούς του υπόγειου σιδηροδρόμου (U-Bahn), τους „εμπόρους“ σε σταθμούς και πάρκα να ανταλλάσσουν τα φακελάκια με την ηρωίνη, τους καθημερινούς ξυλοδαρμούς και τις συμπλοκές συμμοριών που προστατεύουν τα σύνορα „δικαιοδοσίας“ τους απο αντίπαλη συμμορία, τα μπουρδέλλα με την φωτεινή επιγραφή „Open“ ή „Thai Massage“ που έχουν γεμίσει κυριολεκτικά το Βερολίνο. Δεν μαθαίνουν, ότι η ανεργία στο Βερολίνο φτάνει τα 20%, ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απασχολούνται στα λεγόμενα 1-Euro-Job, σε δουλειές που παίρνουν ένα ευρώ την ώρα ή νοικιάζονται απο κάποιες εταιρίες σε επιχειρήσεις για 300-400 Ευρώ τον μήνα, τις εκατοντάδες χιλιάδες Βερολινέζων που ζούν απο τις ισχνές κοινωνικές παροχές.
Όλα αυτά οι αναγνώστες της „Καθημερινής“ δεν θα τα μάθουν ποτέ, γιατί η καλά οργανωμένη Γερμανία φροντίζει, ώστε τέτοιες αρνητικές εικόνες να μην βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Διότι „schaden unserem Image“, „βλάπτουν την δημόσια εικόνα μας“.
Ο Greek Berliner
Ας πάμε τώρα στους συμπατριώτες μας, την κατάσταση των οποίων σαν παλιός Έλληνας γνωρίζω από πρώτο χέρι. Ναι, στο Βερολίνο υπάρχουν αρκετοί Έλληνες, που ήρθαν βέβαια για σπουδές, σπούδασαν, οι περισσότεροι ιατρική, και έκαναν μια καλή και προσοδοφόρα καρριέρα. Υπάρχουν και πολλοί εστιάτορες που επέζησαν την είσοδο νέων εστιατορίων στην αγορά, τουρκικών, αραβικών, κινέζικων και άλλων και κρατιόνται ακόμη. Όταν ανθούσε το ελληνικό εστιατόριο και υπήρχαν, όπως λέγαν, γύρω στα 300, άνθισαν και κάποια καταστήματα εμπορίου ελληνικών προϊόντων, κυρίως για τον εφοδιασμό των εστιατορίων. Σήμερα έχουν μείνει 3-4 καταστήματα χονδρικής πωλήσεως. Και από τους παλιούς εργάτες οι περισσότεροι είναι σήμερα άνεργοι ή παίρνουν μια πενιχρή σύνταξη, που τους επιτρέπει ή να την βγάζουν ολημερίς μ’ ένα πλαστικό κυπελάκι καφέ στα όρθια γύρω απο ένα στρογγυλό τραπέζι που στήνουν στο δρόμο τα φθηνά καφέ-αρτοπωλεία ή παίζουν τάβλι και χαρτιά στην Ελληνική Κοινότητα.
Σε ότι αφορά τους νεότερους αντιγράφω από το ιστολόγιο https://grassrootreuter.wordpress.com/2012/08/10/greekberliner/ το άρθρο „το φαινόμενο του Greek Berliner“, που δημοσιεύθηκε το 2012. Που σημαίνει, ότι αυτοί οι Greek Berliners λόγω του κύματος νέων μεταναστών, έχουν αυξηθεί σημαντικά.
„Ο Greek Berliner είναι νέος γεμάτος όνειρα. Ήρθε στο Βερολίνο γιατί φίλοι, του είπαν πως είναι μια ιδανική κοινωνία. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο Greek Berliner είναι άνθρωπος “εναλλακτικός” με ποδήλατο και όπως απαιτεί το καθήκον των ημερών μας είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή ο πιο ριζοσπάστης Greek Berliner ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, (χωρίς βέβαια να λείπουν αυτοί που συμπαθούν το ανθρωπιστικό έργο της Χρυσής Αυγής). Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχει και ο μπαχαλάκιας Greek Berliner που μετακόμισε από την πλατεία Εξαρχείων στο Kreuzberg. Ο μπαχαλάκιας Greek Berliner είναι ίσως αυτός που μάχεται περισσότερο από όλους, για αυτόν τον ιδιότυπο “πατριωτισμό”, γεμάτος περηφάνια για την καταγωγή του. Είναι έτοιμος να δώσει “μαθήματα” επανάστασης στον αποτυχημένο κινηματία Γερμανό Βερολινέζο.
H Θάλεια Παρασκευά ήταν graphic designer στην Αθήνα. Τώρα εργάζεται σε ένα ελληνικό εστιατόριο
greecesolidarity.org
Ο Greek Berliner εργάζεται στο Βερολίνο. Άλλες φορές ως κηπουρός και άλλες σε κάποιο εστιατόριο που το αφεντικό είναι ένας Έλληνας πατριώτης δεύτερης γενιάς. Μπορεί βέβαια να παίρνει λίγο λιγότερα χρήματα από έναν Γερμανό εργαζόμενο, αλλά παραμένει ικανοποιημένος. Άλλωστε για αυτόν η μισθωτή εργασία είναι χαρά, ειδικά σε μια οργανωμένη κοινωνία όπως η Γερμανική. Είναι ενθουσιασμένος με την οργάνωση στις δημόσιες υπηρεσίες και για το πόσο γρήγορα βρήκε δουλειά και δωμάτιο. Βρήκε επιτέλους έναν επίγειο παράδεισο όπως λέει και στους φίλους του στην Ελλάδα, μιλώντας τους στο skype.
Ο Greek Berliner αγοράζει κατά κύριο λόγο ελληνικά προϊόντα, από ελληνικά super market γιατί ξέρει ότι είναι καλύτερα από τα ισπανικά και ιταλικά. Άλλωστε πρέπει να στηρίξει την ελληνική οικονομία και τα πατριωτάκια στο Βερολίνο
Ο Greek Berliner κάνει συνήθως παρέα μόνο με άλλους του είδους του και όταν καμιά φορά τυχαίνει να βρίσκεται κάποιος άλλος “αλλοεθνής” δεν πτοείται συνεχίζει να μιλάει ελληνικά. Άλλωστε όλοι πρέπει να μάθουν ελληνικά, την γλώσσα που έδωσε τα φώτα στον παγκόσμιο πολιτισμό. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη φιγούρα σε αυτό το ζήτημα, κυρίως άντρες, αλλά και γυναίκες. Κάνουν στενή παρέα με άλλους του νότου κυρίως Ισπανούς και Ιταλούς. Άλλωστε για τον Greek Berliner δεν υπάρχει τίποτα σαν το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Ξέρει ότι δεν “κολλάει” με τους κρύους ανθρώπους του βορρά. Άλλωστε και στο Sex για τον πάντα straight και περήφανο Greek Berliner οι νότιοι είναι hot. Ποτέ βέβαια δεν του πέρασε από το μυαλό ότι ίσως έχει και κάποια ρατσιστική προτίμηση στον νότο. O Greek Berliner θυμίζει πολύ την Ελλάδα του “ομορφάντρα”
Οι συζητήσεις ποικίλουν στον κύκλο των Greek Berliner, με κάποιες βέβαια να έχουν πάντα προτεραιότητα. Η θλίψη του για την κατεχόμενη Ελλάδα από τους τραπεζίτες και αλήτες πολιτικούς τον εξαγριώνει. Θέλει να φύγουν όλοι. Πριν μεταναστεύσει στο Βερολίνο τον έβρισκες πολύ συχνά στην πλατεία Συντάγματος μαζί με άλλους αγανακτισμένους.
Ο Greek Berliner συχνά νιώθει ταπεινωμένος με όποιον αποκαλεί τα Σκόπια, Μακεδονία. Πάντα όμως διορθώνει τους αφελείς ανθέλληνες ξένους ότι η Μακεδονία είναι γη ελληνική.
Ο Greek Berliner είναι άνθρωπος κατά βάση κοινωνικός. Του αρέσει πολύ να βγαίνει έξω σε bar, συνήθως εκεί που δουλεύει κάποιος άλλος φίλος του είδους του. Συνήθως στα bar του αρέσει να κουτσομπολεύει και να ειρωνεύεται άλλους. Προσέχει πολύ όταν βγαίνει έξω να μην πέσει σε κανένα πουστρομάγαζο, είναι βλέπεις μεγάλο πρόβλημα στο Βερολίνο (ίσως από τα λίγα) και πάντα φροντίζει να χλευάζει αυτό το αρρωστημένο life style. Όμως όπως επαναλάβαμε και πιο πριν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει το techno και πάνε στο gay friendly berghain. Είναι βλέπεις το καλύτερο club στον κόσμο. Το dark room όμως είναι απαγορευμένη ζώνη, αν και ορκίζεται πως δεν έχει πρόβλημα με τους gay, δεν είναι ομοφοβικός, αρκεί βέβαια να μην του την πέφτουν.
Ο Greek Berliner φωνάζει δυνατά να τον ακούσουν όλοι ότι δεν είναι αντισημίτης. Οργίζεται όμως με την κατοχή της Παλαιστίνης και τον σιωνισμό και δεν κρύβει και την συμπάθεια του ολίγον και προς την ΧΑΜΑΣ. Τέλος ορκίζεται ότι μισεί της θεωρίες συνωμοσίας, αλλά αναρωτιέται και ρωτάει τους φίλους του: ρε παιδιά όμως δεν κρύβονται οι Εβραίοι πίσω από το χρήμα; δες το εβραϊκό λόμπι στην ιμπεριαλιστική Αμερική. (Ξέχασα να υπογραμμίσω ότι παραμένει πάντα στο βάθος του χρόνου και αντιαμερικάνος, άλλωστε ήταν και οι γονείς του)
Ο Greek Berliner δεν είναι σεξιστής αλλά πάντα περιμένει την κοπέλα του να καθαρίσει και να μαγειρέψει (έτσι έκανε και η μαμά του), άλλωστε γύρισε κουρασμένος από την δουλειά.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ανακεφαλαίωση στην ζωή του νεοέλληνα στο Βερολίνο. Αυτής της νέας γενιάς που ήρθε να αναζητήσει το “γερμανικό όνειρο” σε μια χώρα σταθερή που προσέχει τα οικονομικά της και τους πολίτες της. Αν κάποιοι θεωρείτε αυτήν εδώ την πραγματικότητα τραβηγμένη σας προκαλώ να κάνετε μια βόλτα εκεί που συχνάζει ο Greek Berliner, χωρίς αμφιβολία η δυσοσμία της μικρογραφίας του ελληνικού βούρκου θα σας γίνει αντιληπτή αμέσως“.
Εκμετάλλευση, υποαπασχόληση και το ψυχικό κόστος της μετανάστευσης
Κι‘ αυτό Γερμανία είναι, πρόβατα της Ελλάδος!
Ας πάμε τώρα στην απασχόληση και τις συνέπειες της μετανάστευσης για τους Έλληνες, που η Κίρκη της Γερμανίας δεν τους έκανε γουρούνια, αλλά γκαρσόνια, να ξεσκατώνουν γέρους και γριές σε οικους ευγηρίας, βοηθητικούς γιατρούς σε νοσοκομεία ή καλλιτέχνες (καλλιτέχνης ίσον μπατίρης). Και εδώ αντιγράφω από ένα άρθρο του συνεργάτη της Deutsche Welle, Παναγιώτη Κουπαράνη, με τον τίτλο „Το ψυχικό κόστος της μετανάστευσης“ (με ηχητικό και οπτικό υλικό για το θέμα στο
Το ψυχικό κόστος της μετανάστευσης (mp3)).
„Ολοένα περισσότεροι Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει στο Βερολίνο αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα. Εκατοντάδες εξ αυτών βρίσκονται υπό ιατρική παρακολούθηση στη Δημοτική Κλινική Χούμπολντ. Στα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγείας της δημοτικής κλινικής Humboldt στη συνοικία Wittenau του Βερολίνου παρακολουθούνται το τελευταίο χρονικό διάστημα περισσότεροι από 600 Έλληνες ασθενείς. Τρεις στους τέσσερις είναι άνθρωποι που μετανάστευσαν στη Γερμανία μετά το 2010. Κυνηγημένοι από την άγρια κρίση που μαστίζει την Ελλάδα αναζήτησαν εκεί μια καλύτερη τύχη, όχι όμως πάντοτε επιτυχώς: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μένουν άνεργοι για καιρό ή υφίστανται άγρια εκμετάλλευση δουλεύοντας αδήλωτοι, με εξευτελιστικές αμοιβές, υπό άθλιες συνθήκες που ενίοτε αγγίζουν τα όρια της σύγχρονης δουλείας. Κάποιοι μέσα από αυτές τις διαδρομές καταλήγουν εξαντλημένοι να αναζητούν τον εαυτό τους στα αντικαταθλιπτικά και στην ψυχανάλυση“.
„Από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση έχουν ξενιτευτεί δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. Φεύγοντας όμως στο εξωτερικό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι λύνουν τα προβλήματα τους. Στην Ελλάδα εξακολουθούν να υπάρχουν οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειας, οι υποχρεώσεις απέναντι στην εφορία, οι δόσεις που θα πρέπει πληρωθούν στην τράπεζα. Η εγκατάσταση σε μια νέα χώρα σημαίνει και νέες προκλήσεις“.
„Τα προβλήματα είναι, πρώτον, η γλώσσα. Δεύτερον, προσπαθούν να βρουν δουλεία και αναγκάζονται επειδή δεν γνωρίζουν τη γλώσσα να μπουν σε ελληνικές κουζίνες, όπου πληρώνονται αισχρά. Μιλάμε για τρία ευρώ την ώρα, αδήλωτοι με χίλια δυο προβλήματα και εστιάτορες να τους κρατούν τα διαβατήρια», επισήμανε στην DW η ψυχολόγος Δέσποινα Παπαδημητράτου“.
„Όμως και οι εμπειρίες σε γερμανικό περιβάλλον δεν είναι πάντοτε οι καλύτερες. Αρκετοί Έλληνες μετανάστες αντιμετωπίζουν στη δουλειά τους ή και από τις γερμανικές Αρχές προκαταλήψεις, ειρωνεία, ακόμη και ρατσισμό. Η Δέσποινα Παπαδημητράτου, που εργάζεται πάνω από δέκα χρόνια ως ψυχολόγος στο Βερολίνο, αναφέρει χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς“:
„Χτυπάει το τηλέφωνο τους και τους λένε μην το σηκώνεις γιατί είναι ο Τσίπρας και θέλει να σου πάρει λεφτά. Ή μετά ζητούν να πάρουν την άδεια για να πάνε στην Ελλάδα και τους λένε, γιατί, εδώ δουλεύεις και βγάζεις τα λεφτά σου και θα πας να τα χαλάσεις στην Ελλάδα; Ή ακόμη όταν αρρωστήσουν τους θεωρούν τεμπέληδες“.
„Αρκετοί δυσκολεύονται να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις, αρρωσταίνουν, παρουσιάζουν ψυχικά συμπτώματα. Τα συνήθη νοσήματα είναι κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας και προσαρμογής, ψυχικές διαταραχές και διαταραχές συμπεριφοράς“.
„ Τα προβλήματα είναι, πρώτον, η γλώσσα. Δεύτερον, προσπαθούν να βρουν δουλειά και αναγκάζονται (…) να μπουν σε ελληνικές κουζίνες, όπου πληρώνονται αισχρά», λέει η κ. Παπαδημητράτου“.
„Σημείο αναφοράς στο Βερολίνο για Έλληνες με ψυχικά προβλήματα είναι τα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής της Δημοτικής Κλινικής Χούμπολντ στην περιοχή Βίτεναου. Τα ιατρεία λειτουργούν εδώ και δέκα χρόνια και απευθύνονται σε αλλοδαπούς. Όπως δήλωσε στην DW o διευθυντής τους Βέρνερ Πλατς, «έχουμε εν τω μεταξύ εννέα γλώσσες. Πρόκειται για μια προσφορά που είναι μοναδική σε ολόκληρη τη Γερμανία. Εκτός αυτού, σε εμάς δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς για ραντεβού εβδομάδες και μήνες, αλλά του κλείνεται κατά κανόνα για την ίδια εβδομάδα και σε περίπτωση ανάγκης για την ίδια ημέρα“.
„Πάνω από 4000 ασθενείς επισκέπτονται κάθε τρίμηνο τα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής. Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για αρρώστους που κατάγονται από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, την Τουρκία, το Ισραήλ αλλά και την Ελλάδα. Πάνω από 600 είναι οι Έλληνες ασθενείς. Ο αριθμός είναι αξιοπρόσεχτος αν λάβει κανείς υπόψη ότι στη γερμανική πρωτεύουσα ζουν περίπου 13.000 Έλληνες. Οι τρεις στους τέσσερις ασθενείς των ιατρείων είναι άτομα που έχουν έρθει μετά το 2010 στο Βερολίνο. Πρόκειται για ασθενείς που στην πλειοψηφία έρχονται από την επαρχία, είναι ανειδίκευτοι και έχουν χαμηλή μόρφωση“.
„Από τα 40 και πλέον άτομα που εργάζονται στα Εξωτερικά Ιατρεία Ψυχικής Υγιεινής οι εφτά είναι Έλληνες. Ανάμεσα τους είναι εκτός από την ψυχολόγο Δέσποινα Παπαδημητράτου, μια ψυχίατρος, μια νοσοκόμα αλλά και μια κοινωνική λειτουργός, η οποία βοηθά ώστε να βρεθεί δουλειά και σπίτι, να συμπληρωθούν αιτήσεις, να διεκπεραιωθούν εκκρεμότητες με τις αρχές και τις υπηρεσίες. Τα αποτελέσματα αυτής της ολόπλευρης αντιμετώπισης των προβλημάτων των ασθενών είναι πολύ θετικά, διαβεβαιώνει ο διευθυντής των Εξωτερικών Ιατρείων, Βέρνερ Πλατς, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, όπου διατηρεί και ιατρείο“.
Και για τους μυθώδεις μισθούς που γράφει ο γνώστης σχολιαστής της „Καθημερινής“ να παραθέσω και αυτά που αναφέρει η Κατερίνα Ροββά στο άρθρο της Τα ψυχιατρεία του Βερολίνου γεμίζουν από τους Έλληνες μετανάστες της κρίσης που δημοσιεύθηκε στο „Έθνος“:
„Τους στέλνουν σε δουλειές για 1,5 ευρώ την ώρα, ώστε να συμπληρώσουν έναν μισθό αντί να τους στείλουν να μάθουν τη γλώσσα για προσαρμογή, δεν δέχονται τα πιστοποιητικά των γιατρών ότι είναι άρρωστοι, ενώ κάποιοι παίρνουν βαριά αντικαταθλιπτικά και αδυνατούν να ξυπνούν στις έξι το πρωί για δουλειά. Η κατάσταση έχει αλλάξει βέβαια και στη Γερμανία μετά από μία πενταετία κρίσης. Οι πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, καλοπληρωμένες δουλειές δεν υπάρχουν, οι μισθοί μειώθηκαν και οι άνθρωποι αναγκάζονται να το αποδεχτούν“.
„Σε κάποια ελληνικά εστιατόρια οι νέοι μετανάστες αναγκάζονται δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα, απάνθρωπες συνθήκες, σε κάποιες περιπτώσεις τούς κρατούν τα διαβατήρια… “, προσθέτει. „Και μέσα σε αυτήν την κατάσταση, τα προβλήματα στην Ελλάδα εξακολουθούν να τρέχουν. Τα χρέη συνεχίζονται, κινδυνεύουν να τους πάρουν τα σπίτια, πρέπει να πληρώσουν το χαράτσι. Το βάρος είναι πλέον διπλό: στα προβλήματα της Ελλάδας προστίθενται τώρα και τα προβλήματα της Γερμανίας… “.
Επίλογος
Με το φευγιό δεν λύνεις, δυστυχώς, σε καμία περίπτωση το σύνθετο ελληνικό πρόβλημα, που είναι συγχρόνως και το υπαρξιακό πρόβλημα όποιου φεύγει. Αυτό το λύνεις μόνο εκεί που δημιουργήθηκε, μαχόμενος για μια πραγματική αλλαγή στην Ελλάδα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι το „Η Ελπίδα έρχεται“, ο κοπανιστός αέρας του Τσίπρα. Ο Τσίπρας και οι ιδεολογικά διεστραμμένες Συνιστώσες του εκλέχθηκαν και σχημάτισαν κυβέρνηση, αλλά ακόμη και σήμερα πουλάνε μόνο Ελπίδα. Και αν φύγουν οι πιο δραστήριοι και δημιουργικοί, ποιος θα ξεβρακώσει τους πολιτικούς απατεώνες, που από δημιουργίας του κράτους πουλάνε μόνο ελπίδα;
Μ την στοχοθετημένη προπαγάνδα της Γερμανίας η Ελλάδα δέχεται το τελευταίο χτύπημα στην κοινωνία και τον κοινωνικό ιστό της. Με την βοήθεια των διεθνών και των ντόπιων ΜΜΕ και των πάντα πρόθυμων καλοθελητών, που βλέπουν μια ευκαιρία να οικονομήσουν κανένα φράγκο ή να προβληθούν σαν δήθεν πατριώτες όπως η ελληνογερμανική Deutsch-Hellenische Wirtschaftsvereinigung (DHW), ένας Anastasios Papapostolou, που υπόσχεται στους σαστισμένους νέους μας ευκαιρίες για καρριέρα και «ευημερία» ή κάποιος Αλφρέδος Κουρής απο την Αυστραλία, που γράφει, ότι „πρέπει να βρούμε σπόνσερς για τα αδέλφια μας“. Και όπως διαβάζω σήμερα, η κυβέρνηση των βλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμη, ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια „προσπάθειας“, να επικυρώσει το „Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Αυστραλιανής Κυβέρνησης για τη ρύθμιση θεμάτων σχετικών με θεωρήσεις εισόδου για την Κινητικότητα των Νέων (Work and Holiday Visa)“. Το μνημόνιο είχε υπογραφτεί στην Καμπέρα στις 14 Μαΐου 2014 από την τότε υπουργό Τουρισμού, κ. Όλγα Κεφαλογιάννη, και τον τότε υπουργό Μετανάστευσης, Σκοτ Μόρισον, αλλά έως σήμερα δεν είχε επικυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο. Άντε λοιπόν, διώξτε τους όλους, για να μείνουν μόνο οι ανόητοι που θα ψηφίζουν τους φελλούς που κυβερνούν εδώ και χρόνια την πατρίδα μας.
Όποιος πηγαίνει στην Γερμανία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά ή την Αυστραλία με όνειρα να γίνει μεγάλος και τρανός, μηχανικός, γιατρός ή o επιχειρηματίας του σχολιαστή της „Καθημερινής“, να υπολογίζει, ότι κατά 90 τοις 100 θα καταλήξει στο περιθώριο ή θα τρέχει στα ψυχιατρεία, βρισκόμενος μπροστά σ‘ ένα σωρό αδιέξοδα. Και ούτως ή άλλως, με την εργασία του στις χώρες αυτές το μόνο που κάνει, είναι να συνεισφέρει στην τεχνολογική και βιομηχανική τους ανάπτυξη, να αυξάνει τις εξαγωγικές τους δυνατότητες και να κάνει έτσι μια μελλοντική ανάπτυξη της Ελλάδος αδύνατη.
Το φευγιό απο την Ελλάδα ωφελεί μόνο τις ισχυρές χώρες του Κέντρου και δεν δίνει ούτε τις πιο ελάχιστες προοπτικές για μια επαγγελματική σταδιοδρομία αυτών που φεύγουν με οδηγό τον αυτόματο πιλότο των υποσχέσεων της Μέρκελ.
