Μέχρι χθες οι σήραγγες της Εθνικής Οδού είχαν τις ονομασίες των περιοχών που βρισκόντουσαν. Μια λογική επιλογή αφού είναι πιθανότερο κάποιος να καταλάβει πού είναι μια σήραγγα που λέγεται «Δερβενίου» ή «Μαύρων Λιθαριών» από «Νίκου Πετμεζά» ή «Παναγιωτάκη Γεραρή». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψάχνει για λογική αλλά για ρήξη και η ονομασία των σηράγγων της Εθνικής Αθήνας – Πάτρας ήταν μια χαρά ευκαιρία. Μετονομάζοντας τη σήραγγα Πανόρμου σε «Νίκου Τεμπονέρα» και τη σήραγγα Ακράτας σε «Καπετάν Νικήτα».
Η ιστορία της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα είναι γνωστή. Τον Ιανουάριο του 1991 μέλη της τοπικής ΟΝΝΕΔ ανακατέλαβαν το 3ο Λύκειο Πάτρας. Αργότερα έξω από το Λύκειο συγκεντρώθηκαν καθηγητές, μαθητές και πολιτικοί, που ανάμεσα τους ήταν ο τότε δήμαρχος Ανδρέας Καράβολας και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Φούρας, για να τους διώξουν. Γύρω στις 11.30 το βράδυ οι συγκεντρωμένοι άνοιξαν την πόρτα του λυκείου. Επακολούθησε σύγκρουση. Στη διάρκεια της οποίας, ο πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ Γιάννης Καλαμπόκας χτύπησε με λοστό στο κεφάλι τον καθηγητή μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Νίκο Τεμπονέρα. Ο Τεμπονέρας πέθανε το επόμενο πρωί από το χτύπημα στο κρανίο.
Η ιστορία του Νικήτα Πολυκράτη είναι λιγότερο γνωστή. Στην Wikipedia αναφέρεται το μάλλον δύσκολο ότι γεννήθηκε το 1916, ήταν τυπογράφος, μέλος του ΚΚΕ και επί δικτατορίας Μεταξά έγινε ανθυπολοχαγός το 1937 στο 12ο σύνταγμα πεζικού. Το ’37 με τη δικτατορία του Μεταξά να γίνει κάποιος από τυπογράφος, επάγγελμα που τον χαρακτήριζε αυτόματα σαν κομουνιστή, ανθυπολοχαγός ακούγεται δύσκολο. Το βέβαιο είναι ότι ο Νικήτας Πολυκράτης μπήκε στον ΕΛΑΣ με το βαθμό του υπολοχαγού και το nom de guerre «Καπετάν Νικήτας» και με τη λήξη του πολέμου, με εντολή του ΚΚΕ έφυγε στη Γιουγκοσλαβία. Επέστρεψε στην Πελοπόννησο το 1948 με το βαθμό του λοχαγού. Το 1949 σκοτώθηκε σε μάχη με τον Εθνικό Στρατό στην Ρουπακιά και μετά το θάνατό του οι χωροφύλακες του έκοψαν το κεφάλι, το οποίο περιέφεραν στα χωριά της Αχαϊας.
Από το 2005 στη μνήμη του Καπετάν Νικήτα υπάρχει ανδριάντας στα Προσφυγικά της Πάτρας, ο οποίος φιλοτεχνήθηκε με πρωτοβουλία του Παμμικρασιατικού συλλόγου Πάτρας, του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ και του συλλόγου Φίλων Απογόνων της Εθνικής Αντίστασης. Στη μνήμη του Τεμπονέρα, το 3ο Λύκειο Πάτρας μετονομάστηκε σε «Λύκειο Νίκου Τεμπονέρα» ενώ υπάρχει και μνημείο. Δεν αναφερόμαστε λοιπόν σε δύο αγωνιστές της αριστεράς που η μνήμη τους κινδυνεύει να ξεχαστεί. Αν στην περίπτωση του Τεμπονέρα αναφερόμαστε σε έναν καθηγητή των μαθηματικών, στην περίπτωση του Καπετάν Νικήτα αναφερόμαστε σε ένα κομματικό στέλεχος, που δεν μπλέχτηκε στη δίνη του εμφυλίου μετά την αντίσταση αλλά έφυγε με εντολή του ΚΚΕ στη Γιουγκοσλαβία το ’44 και επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια για να πολεμήσει στο τέλος του εμφυλίου. Από το να ονομαστεί η σήραγγα «Καπετάν Νικήτα» θα μπορούσε λιγότερο εμφυλιοπολεμικά να μετονομαστεί σε «Συνταγματάρχη Δημήτρη Ψαρρού». Ο οποίος σαν διοικητής του 5/42 τάγματος Ευζώνων με 150 άνδρες του εκτελέστηκε από τις μονάδες του Βελουχιώτη, έχοντας κάνει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αποφύγει την εμφύλια σύγκρουση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν θέλει σύγκλιση αλλά σύγκρουση. Και αν ευκαιρία ήταν οι μετονομασίες των σηράγγων, δεν θα έφερνε αντίρρηση. Έχοντας δύο στόχους. Ο πρώτος και πλέον προφανής, να στρέψει τη συζήτηση από τα οικονομικά μέτρα στο διχασμό. Γνωρίζοντας ότι μια σύγκρουση με τη δεξιά θα ενώσει την αριστερά περισσότερο από την υπεράσπιση στις μειώσεις των συντάξεων και το αφορολόγητο. Ο δεύτερος και λιγότερο προφανής λόγος είναι να δημιουργήσει ρήξη στη δεξιά. Στη βεβαιότητα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν πρόκειται να σηκώσουν το θέμα με τις σήραγγες, όταν υπάρχει το σοβαρότερο θέμα της διαπραγμάτευσης. Και ελπίζοντας ότι η δεξιά πλευρά του κόμματος δυσαρεστημένη από την έλλειψη αντίδρασης, θα χαρακτηρίσει την ηγεσία της ΝΔ φλωρούμπες και θα αναζητήσει δεξιότερα μια νέα, δυναμική στέγη που θα αντιδρά στις προβοκάτσιες. Το ποιο κόμμα θα ενισχυθεί, ακόμα και αν είναι η Χρυσή Αυγή, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που πολιτική του έχει κάνει την αναζωπύρωση του εμφυλίου, είναι αδιάφορο.
