Επί 27 χρόνια η τρομοκρατία στη χώρα μας λειτουργούσε ως μοχλός αποσταθεροποίησης του δημοκρατικού μας συστήματος, ως παράγοντας τροχοπέδησης της ομαλόρρυθμης κοινωνικοοικονομικής της εξέλιξης, αλλά και ως «εργαλείο» εκτροχιασμού της διεθνούς της πορείας
Επί 27 ολόκληρα χρόνια, η τρομοκρατία στη χώρα μας λειτουργούσε ως μοχλός αποσταθεροποίησης του δημοκρατικού μας συστήματος, ως παράγοντας τροχοπέδησης της ομαλόρρυθμης κοινωνικοοικονομικής της εξέλιξης, αλλά και ως «εργαλείο» εκτροχιασμού της διεθνούς της πορείας. Με τις αιματηρές παρεμβάσεις της, επιχείρησε να αιχμαλωτίσει την εθνική μας ζωή σ’ ένα κλοιό τρόμου, επιδιώκοντας να καθορίσει επιλογές, να εκβιάσει αποφάσεις και να διαβρώσει την ηθικό-πολιτική νομιμοποίηση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, διεκδικώντας δι’ εαυτήν τον ρόλο ενός ιδιότυπου «ένοπλου κήνσορα» που μπορούσε με την «ισχύ» της βίας και το θράσος της ανωνυμίας, να υπονομεύει θεσμούς, να λοιδορεί πρόσωπα και να διασύρει ιδέες, αντίθετες προς ιδεοληπτικές εμμονές των «εγκεφάλων» της.
Σε όλη αυτή την μακρά διάρκεια της «επιδρομής του τρόμου» ο μοναδικός ιδεολογικό-πολιτικός χώρος που αποτέλεσε το συνεπές «φράγμα» και τον ασυνθηκολόγητο αντίπαλο της «διαλεκτικής της βίας» υπήρξε ο χώρος της Νέας Δημοκρατίας. Που με υποδειγματική προσήλωση στις δημοκρατικές αρχές και τις αξίες της ανοικτής κοινωνίας, αρνήθηκε κατηγορηματικά να «νομιμοποιήσει» το «δικαίωμα παρέμβασης» των τρομοκρατών, θεωρώντας πως η πρόταξη από μέρους τους της βίας, ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την πεμπτουσία της δημοκρατίας, που είναι η ανταλλαγή επιχειρημάτων και όχι η «συλλογή» αθώων θυμάτων. Γι’ αυτό, όχι τυχαία, είναι η Νέα Δημοκρατία και ο ευρύτερος κοινωνικός της χώρος, που αποτέλεσαν το προνομιακό στόχο των τρομοκρατών που δολοφόνησαν όλα αυτά τα χρόνια κατά συρροήν κομματικά στελέχη και προσκείμενους σ΄ αυτήν κοινωνικούς παράγοντες.
Με υπ΄ όψιν όλα αυτά τα δεδομένα, είναι απολύτως κατανοητό το ότι η Νέα Δημοκρατία πρωτοστάτησε όλη αυτή την περίοδο στις προσπάθειες για την αμυντική θωράκιση της δημοκρατίας μας απέναντι στην τρομοκρατική απειλή. Δεν δίστασε μάλιστα χωρίς κανένα μικροϋπολογισμό – παρ’ ότι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης- να στηρίζει πέρυσι την κυβέρνηση στην υπεράσπιση από τη Βουλή του αντιτρομοκρατικού νόμου, παρά τις αντιδράσεις των βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και είναι, επίσης, απόλυτα σαφές, γιατί η Νέα Δημοκρατία, χαιρέτησε από την πρώτη στιγμή την επιτυχία των διωκτικών αρχών, να δρομολογήσουν τις διαδικασίες εξάρθρωσης της δολοφονικότερης από τις τρομοκρατικές οργανώσεις της τελευταίας 27ετίας, της «17 Νοέμβρη», με τη σύλληψη μελών των εκτελεστικού της βραχίονα και κάποιων από τα καθοδηγητικά στελέχη της.
Για τη μεγάλη φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη, είναι χρέος τιμής απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα του τόπου, που αυτή εγκαθίδρυσε, αλλά και δείγμα στοιχειώδους συνέπειας στις αρχές της, το να σταθεί στο πλευρό των διωκτικών αρχών στην προσπάθειά τους για την εξάρθρωση της τρομοκρατίας. Και είναι ταυτόχρονα, αυτονόητο δημοκρατικό της καθήκον, να απαιτεί την πλήρη εκκαθάριση αυτής της θανάσιμης εκκρεμότητας, μεριμνώντας παράλληλα για την πλήρη αποσαφήνιση «σκοτεινών» πτυχών και αδιευκρίνιστων ερωτημάτων, που ανακύπτουν από την μέχρι τώρα προανακριτική και ανακριτική διερεύνηση της όλης υπόθεσης. Ερωτημάτων, που αυθόρμητα θέτει ο απλός πολίτης, από την παρακολούθηση των όσων στοιχείων έχουν ως τώρα διαρρεύσει στη δημοσιότητα από τις ομολογίες και τις καταθέσεις των συλληφθέντων για τη συμμετοχή τους στον «ιστό του τρόμου».
Κάποια από αυτά τα ερωτήματα, θεωρώ χρήσιμο να τα θέσω δημοσίως. Όχι για να προσθέσω στη σύγχυση που από κάποιες πλευρές επιχειρείται να καλλιεργηθεί τεχνηέντως γύρω από αυτή την υπόθεση, αλλά για να συμβάλλω στην αποσαφήνιση θολών σημείων, που εύκολα μπορούν να μεταστοιχειωθούν σε δηλητηριώδεις υποψίες αν δεν ξεκαθαριστούν πλήρως και εναργώς.
1. Ένα πρώτο ερώτημα εγείρεται από τις τεράστιες διαφορές που εμφανίζονται στις απολογίες όχι μόνο των κατηγορουμένων μεταξύ τους αλλά και μεταξύ των διαδοχικών απολογιών που έδωσε ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Έτσι εμφανίζεται λ.χ. ο Σάββας Ξηρός να περιγράφει τελείως διαφορετικά τα ίδια γεγονότα στις διαδοχικές απολογίες του, οι οποίες όμως απείχαν ολίγες ημέρες η μια από την άλλη. Πως ακόμα εξηγείται η πληθώρα ανακριβειών που εμπεριέχονται σε αυτές; Λ.χ. αναφορικά με την κλοπή των όπλων στο Συκούριο, ελέχθη πως έγινε με τη διάτρηση της κεραμοσκεπής των αποθηκών. Όμως, κάτω από τα κεραμίδια υπάρχουν τσιμεντένιες πλάκες. Αυτές πώς τις παρέκαμψαν; Ακόμη σκοτεινή παραμένει η τύχη του κλαπέντος βλήματος «Κόμπρα» που δεν ανευρέθη στο σημείο που ο Σ. Ξηρός ισχυρίσθηκε πως το είχαν πετάξει. Επίσης, ενώ οι κατηγορούμενοι στις απολογίες τους εμφανίζονται να θυμούνται πολλές λεπτομέρειες, εντούτοις παρουσιάζουν επιλεκτικά κενά μνήμης επί κρίσιμων ζητημάτων, όπως π.χ. αναφορικά με το ποιοι άλλοι συμμετείχαν μαζί τους σε διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες.
2. Σε συνέχεια του πρώτου ένα δεύτερο ερώτημα ανακύπτει αναφορικά με την πλήρη σιωπή όλων των κατηγορουμένων για τη συμμετοχή γυναικών σε διάφορες τρομοκρατικές επιχειρήσεις. Έτσι, ενώ είναι από τις μαρτυρίες επιβεβαιωμένο ότι τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις [δολοφονία Μάλλιου, τραυματισμός Ελευθ. Παπαδημητρίου], συμμετείχαν και γυναίκες, οι κατηγορούμενοι δεν λένε λέξη για αυτό. Ιδιότυπος «τρομοκρατικός ιπποτισμός» ή άλλες σκοπιμότητες υπαγορεύουν αυτή τη στάση;
3. Το τρίτο κρίσιμο ερώτημα, αφορά την εκπαίδευση των μελών της «17 Νοέμβρη», που καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Η χρήση εκρηκτικών και τηλεπυροδοτούμενων βομβών, αλλά και η εκτόξευση ρουκετών προϋποθέτουν υψηλών προδιαγραφών εκπαίδευση. Αυτό ακόμα ισχύει και για την παγίδευση αυτοκινήτων και την υπονόμευση κτιρίων με εκρηκτικά [όπως κάπου ανεγράφη ότι είχε συμβεί με τη γιάφκα της οδού Πάτμου], που προαπαιτούν επιπρόσθετα και πρακτική εξάσκηση ακριβείας. Πού «εκπαιδεύονταν» οι τρομοκράτες, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι για τέτοιου είδους εκπαίδευση χρειάζεται απλόχωρο πεδίο και μάλιστα απομακρυσμένο για να μην ακούγονται οι εκρήξεις σε κατοικημένες περιοχές; Αλλά η εκπαίδευση ενός τρομοκράτη δεν εξαντλείται μόνο στην χρήση όπλων. Χρειάζονται γνώσεις για την συμπεριφορά στην κοινωνία, στις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στις επιθέσεις, στους τρόπους διαφυγής κ.α. Όλα αυτά οι κατηγορούμενοι τα έμαθαν μόνοι τους; Ασφαλώς όχι. Πρέπει να υπήρξαν ειδικοί εκπαιδευτές, οι οποίοι όμως επιμελώς δεν αναφέρονται από κανέναν.
4. Ένα τέταρτο ερώτημα είναι σχετικό με τη συλλογή πληροφοριών για τα υποψήφια θύματα. Κατά τις ομολογίες των κατηγορουμένων οι «στόχοι» ετίθεντο υπό παρακολούθηση και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατεγράφοντο όλες οι κινήσεις και συνήθειές τους. Αυτό όμως απαιτεί πολυάριθμους συνεργάτες αλλά και μέσα (αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες κλπ.). Είναι προφανές ακόμη ότι αν υποτεθεί ότι για τους Έλληνες η συλλογή πληροφοριών δεν ήταν δυσχερής πώς συγκεντρώθηκαν οι σχετικές πληροφορίες για τους αλλοδαπούς που κατείχαν μάλιστα θέσεις σε μυστικές υπηρεσίες; Πώς αντλήθηκαν οι συγκεκριμένες πληροφορίες και ποίοι ήταν οι πληροφοριοδότες; Και στο σημείο αυτό πλήρης σιγή επικρατεί.
5. Πέμπτό: Είναι επίσης βεβαιωμένο ότι η 17 Νοέμβρη απεκόμισε τεράστια ποσά από τις ληστείες τραπεζών και χρηματαποστολών, που υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν τα δύο δισεκατομμύρια. Κανείς όμως δεν δίνει πειστική απάντηση στο καίριο ερώτημα. Διότι η καταβολή ενοικίων για τις «γιάφκες» αλλά και διάφορες άλλες μικροδαπάνες είναι προφανές ότι δεν απορρόφησαν τα τεράστια αυτά ποσά.
6. Ένα έκτο κρίσιμο σημείο που προστίθεται στη σειρά των αναπάντητων ερωτημάτων αφορά τον Κουφοντίνα, ο οποίος εμφανίζεται να έχει κεντρικό ρόλο στην οργάνωση. Διότι αν δεχθούμε την επίσημη άποψη ότι Κουφοντίνας καταζητείται από την Αστυνομία τότε είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός προσώπων αλλά και κρησφύγετων που παρέχουν στον καταζητούμενο ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης. Όμως ένα τέτοιο δίκτυο κάλυψης δεν χτίζεται από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι ότι έχει δημιουργηθεί σχεδόν παράλληλα με την ίδρυση της τρομοκρατικής οργάνωσης και να αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι της. Αλλά και το κεφάλαιο αυτό καλύπτεται από απόλυτη σιωπή.
Τέλος, πλην όχι εξαντλητικώς, καίριο είναι και το έβδομο ερώτημα που αναδύεται αναφορικά με την ιατρική φροντίδα που παρείχετο στα τραυματισμένα κατά τις διάφορες «επιχειρήσεις» μέλη της οργάνωσης. Ο Σάββας Ξηρός, π.χ. τραυματίστηκε, όπως ο ίδιος ομολόγησε, τρεις φορές. Ποιος του παρείχε ιατρική φροντίδα; Γιατί δεν στέκει η «διαβεβαίωσή» του περί «αυτό-περιθάλψεως». Προφανώς κάποιον ή κάποιους θέλει να συγκαλύψει στο σημείο αυτό. Γιατί; Μήπως γιατί έτσι θα άνοιγε το δρόμο αποκάλυψης ενός ευρύτερου δικτύου «επιμελητειακής υποστήριξης» στο οποίο εξέχουσα θέση κατέχει ενδεχομένως ο «γιατρός της οργάνωσης»;
Τα ερωτήματα αυτά, που άμεσα αναδεικνύονται από τα όσα μέχρι τώρα έχουν δημοσιοποιηθεί από τις ομολογίες και καταθέσεις των συλληφθέντων μέχρι στιγμής, είναι μείζονος σημασίας. Καθένα από αυτά, και όλα μαζί, δημιουργούν την εντύπωση πως οι κατηγορούμενοι προσπαθούν να «στεγανοποιήσουν» από κάθε διεύρυνση, ένα χώρο ανθρώπων που αποτελούσαν ένα δίκτυο υποστήριξης της δράσης τους. Γι’ αυτό και η απάντηση σ’ αυτά, είναι επιτακτική. Γιατί όταν λέμε εξάρθρωση της τρομοκρατίας πρέπει να εννοούμε και εντοπισμό όσων συμμετείχαν σ’ αυτήν και την στήριζαν. Μόνο έτσι οι πολίτες θα πεισθούν πως επιτέλους η χώρα απαλλάχθηκε από το εξέλκωμα της τρομοκρατίας.
Πηγη: e-ΛΟΓΟΣ, Ινστιτουτο Δημοκρατιας Κωνσταντινος Καραμανλης http://www.e-logos.gr/articles.asp?subject_id=39&subject2_id=38&article=136&lang=GR
*Ο Ιωαννης Μ. Βαρβιτσιώτης ειναι επικεφαλής της ομάδας ευρωβουλευτών της ΝΔ και πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής
