Η Ελλάς, εν αντιθέσει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία των αρχών του 20ού αιώνος, δεν είναι «ο μεγάλος ασθενής», αλλά ένας μισοπάλαβος ασθενής του οποίου η περίπτωσις παίζεται ως προς το αν θα κριθή ανίατος, μη αναστρέψιμος δηλαδή
Eυτυχώς που στον κόσμο υπάρχουν και χειρότερα! Στο χάλι λειτουργεί παρηγορητικά να ξέρης ότι δεν είσαι ο τελευταίος της παρέας που ξύνει τον πάτο του ιστορικού γίγνεσθαι. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει όσον αφορά στην πιθανή ανάκαμψη, σίγουρα όμως προσφέρει ψυχολογικού χαρακτήρα αρωγή, διόλου ευκαταφρόνητη στις δύσκολες μέρες μας όπου ο ψυχολόγος έχει γίνει το ίδιο απαραίτητος με τον δικηγόρο. Κι΄όταν μιλάμε για κράτη, όπως εν προκειμένω, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα διότι δεν υπάρχουν καν ψυχολόγοι αλλά θεράποντες ιατροί οι οποίοι αναλαμβάνουν να σε συμμορφώσουν δια της βίας σαν βλέπουν ότι ο ίδιος δεν μπορείς να συμμαζέψης τον εαυτό σου. Κι’όταν μια θεραπευτική αγωγή δεν δουλεύει, έρχεται άλλη ισχυρότερη. Καλύτερα σου λέει ένα πεθαμένος ασθενής αλλά θεραπευμένος, παρά ένας ζωντανός γεμάτος αρρώστειες που ακόμη δεν ξέρεις αν είναι κολλητικές. Η Ελλάς βρίσκεται ακριβώς σ’αυτό το σημείο και εν αντιθέσει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία των αρχών του 20ού αιώνος δεν είναι «ο μεγάλος ασθενής», αλλά ένας μισοπάλαβος ασθενής του οποίου η περίπτωσις παίζεται ως προς το αν θα κριθή ανίατος, μη αναστρέψιμος δηλαδή.
Σας τά΄πρηξα, αλλά μπαίνω ευθύς στο θέμα. O Πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορρέα (προφέρεται διπλό το «ρ» όπως όταν λέμε «από τας Σέρρας») έφερε δύο αεροπλάνα με υποστηρικτές του στη Νέα Υόρκη κατά την πρόσφατη επίσκεψη με αφορμή τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Οι «τυχεροί» πλήρωσαν $200 δολάρια ανά άτομο (ένας καλός μηνιαίος μισθός στο Εκουαδόρ, για όσους έχουν το προνόμιο να εργάζωνται) τα οποία κάλυπταν αερομεταφορά μετ’επιστροφής, διαμονή σε ξενοδοχείο και δύο γεύματα ημερησίως (η αξία του «πακέτου» σε πραγματικές τιμές ξεπερνάει τις δυόμισυ χιλιάδες δολάρια, άρα τα 200 ήταν τίποτα, άντε να κάλυψαν τα καύσιμα). Υποχρέωσή τους ήταν να ακολουθούν το πρόγραμμα του προέδρου και όπου περιλάμβανε ανοικτές ή και κλειστού χαρακτήρα εμφανίσεις, όπως η ομιλία του στο Κολέγιο Γιόρκ, να βρίσκωνται εκεί για να ζητωκραυγάζουν, κουνώντας την τρίχρωμη σημαία της χώρας.
Η πλάκα είναι ότι η εδώ παροικία των Εκουατοριάνων αγγίζει το ένα εκατομμύριο, πρόκειται για την εθνική ομάδα με τη υψηλότερη μεταναστευτική άνοδο την τελευταία δεκαετία. Πιο πολύ κι’από τους Μεξικανούς. Ωστόσο, σύντροφοι σαν τον Κορρέα δεν αφήνουν τα πράγματα στο «πατριωτικό αίσθημα» των συμπατριωτών τους, σου λέει καλύτερα να έχω τους δικούς μου για νά’μαι σίγουρος. Χώρια που οι εδώ μπορεί να έρθουν να με γιουχάρουν και τότε κλάφτα Χαράλαμπε, τί «ίματζ» θα στείλω στη χώρα δια της τηλεοράσεως, διότι αυτό είναι που μετράει, όχι πιθανές διπλωματικές επιτυχίες, χώρια που η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν ενδείκνυται για κάτι τέτοιο, είναι τουριστικού κυρίως χαρακτήρος με έμφαση τα ψώνεια, τις βόλτες στο απαστράπτον φθινοπωρινό Μανχάτταν, άντε και τίποτα συναντήσεις με άλλους ηγέτες και καμμιά ομιλία εδώ και εκεί για να δικαιολογηθούν τα έξοδα.
Ο Ραφαέλ Κορρέα είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση που αποδεικνύνει πόσο επιβλαβείς είναι οι εθισμοί της νιότης εφόσον δεν έχουν ξεπεραστεί στο λυκαυγές της ωρίμου ηλικίας. Στην πρώτη του θητεία ως προέδρος του Ισημερινού σταθεροποίησε το πολιτικό σύστημα – εγγενώς σεισμογενές. Πριν όχι πολλά χρόνια είχαν αλλάξει τρεις προέδρους σε μία εβδομάδα – με πολύ έξυπνο τρόπο τακτοποίησε το εξωτερικό χρέος που είχε γονατίσει τη χώρα (με την απαρχή της κρίσης στην Ελλάδα πολλοί πρόβαλαν τη μέθοδο που χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίση το πρόβλημα του χρέους ως παράδειγμα προς μίμηση). Εθεσε επίσης σε εφαρμογή και ολοκλήρωσε ένα πρωτοφανές σε έκταση πρόγραμμα δημοσίων έργων. Ο Ισημερινός απέκτησε πρώτης τάξεως αυτοκινητοδρόμους, χτίστηκαν νοσοκομεία, σχολεία, λιμάνια κοκ. Αποτέλεσμα ήταν πολύς κόσμος να βρή δουλειά και η οικονομία, της οποίας νόμισμα είναι το αμερικανικό δολάριο, όπως και του Παναμά, να πάρη τα πάνω της.
Δεν κατόρθωσε όμως να συγκρατήση τα αριστερίζοντα χούγια του με αποτέλεσμα πολύ νωρίς να μπλεχτή στα πλοκάμια του λαϊκισμού έχοντας κι’αυτός ως πρότυπο – σε επίπεδο διατήρησης της εξουσίας – τον Τσάβεζ της Βενεζουέλας. Ετσι, παράλληλα με τα δημόσια έργα και την ανοικοδόμηση της χώρας, ξεκίνησε ένα όργιο διορισμού ημετέρων στο δημόσιο, άσχετα αν υπήρχε ανάγκη ή λειτουργικοί λόγοι. Αλλαξε το σύνταγμα για να επανεκλεγή ενώ τώρα προσπαθεί να το αλλάξη πάλι για να εκλέγεται εσαεί. Εδωσε επίσης ένα σωρό επιδόματα στους φτωχούς, παροχές, συντάξεις ότι δηλαδή γινόταν και στην Ελλάδα έως πρόσφατα, με ζήλο όμως νεοφωτίστου, ξεπερνώντας κάθε όριο (θυμηθείτε το πρώιμο ΠΑΣΟΚ του ’80). Και η κουτσή Μαρία παίρνει σύνταξη ή βοήθημα. Και να παίρνη η κουτσή Μαρία το καταλαβαίνω αφού είναι κουτσή, το θέμα είναι ότι παίρνει η κάθε Μαρία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το Εκουαδόρ έχει πάρα πολλές!
Αποτέλεσμα είναι ότι ενώ τα πράγματα πήγαιναν καλά τα πρώτα πέντα χρόνια, τώρα, που και οι τιμές του πετρελαίου έχουν πέσει, να μην μπορή πλέον να συντηρήση όλη αυτή την κρατικοδίαιτη μάζα και ως ανεμένετο έχει πέσει πολλή γρίνα. Ο δικός σου όμως, πιστός στο πνεύμα κάθε αριστερίζοντος λαϊκιστή αντί να προσπαθήση να συμμαζέψη το δημόσιο, έκανε αυτό που κάνουν και οι δικοί μας στην Ελλάδα: ξέσκισε την κοινωνία στους φόρους! Τα παίρνει από παντού, έχει ξεζουμίσει όλους όσους είχαν την ατυχία να μην σιτίζονται και παρασιτίζονται από το δημόσιο αλλά να έχουν δικές τους επιχειρήσεις μικρές ή μεγάλες. Και το πρόβλημα το έχουν κυρίως αυτοί με τις μικρές, διότι οι μεγάλοι τα μαζέψανε και φύγανε. Καλά καλά ούτε μπανάνες δεν εξάγει πλέον ο Ισημερινός ενώ ήταν η πρώτη χώρα στη Νότιο Αμερική.
Βλέποντας τα ταμεία να αδειάζουν και χρήμα να μην έρχεται πλέον από πουθενά, ο Κορρέα έστω και αργά, εν αντιθέσει με τους δικούς μας, δείχνει να ξυπνάη. Ηδη άρχισε τις απολύσεις στο δημόσιο ενώ εκπόνησε και πρόγραμμα προσέλκυσης ξένων επενδύσεων δίνοντας πέντε χρόνια φοροαπαλλαγή στις νέες επιχειρήσεις. Αν θα πετύχη και αν θα αναστραφή ή πορεία κανείς δεν το ξέρει, τουλάχιστον προσπαθεί να δαμάση το τέρας που ο ίδιος δημιούργησε. Στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν γίνεται, οπότε ίσως βιάστηκα να θεωρήσω ότι το Εκουαδόρ είναι χειρότερη περίπτωση, άσχετα αν έχη εγγενώς περισσότερα χάλια που προϋπήρχαν του Κορρέα.
Ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε, νομίζω, με τον πρόεδρο του Ισημερινού κατά την πρόσφατη επίσκεψή του. Ας ελπίσωμε πως πέραν από τα «αγωνιστικά» συζήτησαν και λίγο επί της ουσίας. Εύχομαι να πήρε το μήνυμα ότι οι λαϊκισμοί και οι ιδεολογικές εμμονές πάντα οδηγούν σε αδιέξοδο όταν αναμετρώνται με την πραγματικότητα. Ο Κορρέα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της, κατ’επανάληψη, διαπίστωσης και ο δικός μας δείχνει να θέλη να του μοιάση …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
