Η Ελλάδα που ευρίσκεται στο μεταβαλλόμενο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον και της γεωπολιτικής συγκυρίας στην περιοχή έχει την ανάγκη ενός στρατηγικού σχεδιασμού που θα αποτελέσει μηχανισμό κατευθύνσεων σε ό,τι αφορά στη χάραξη των στόχων εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων

Τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε να γράφονται σενάρια πολέμου στην περιοχή της Ευρωασίας με συμμετοχή Ελλάδας και Κύπρου. ‘Ενα από αυτά τα σενάρια παρουσίασε η ρωσική εφημερίδα «πράβδα», σε άρθρο του Stanislav Mishin που δημοσιεύτηκε στις 6-1-2011. Ανεφέρεται στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ, στην σύγκρουση με το Ιράν, στην αποχώρηση από το Αφγανιστάν, για αναμέτριση του Χριστιανισμού με το Ισλάμ, για σχέδια Πανισλαβισμού, και πολλά άλλα.

Πολοί επιστήμονες παρουσιάζουν, σήμερα, μια περικομμένη εμπειρική λογική, με μη εμπειρικές επιβεβαιώσεις. Η πληθώρα των ιδεαλιστικών θεωριών περιγράφουν την ανθρώπινη εξέλιξη ως προιόν των «υψηλών προσδικιών», των «έξυπνων επιλογών», «λαθών» και «παρεξηγήσεων», και όχι ότι οι άνθρωποι ενεργούν με κίνητρο την διατήρηση των κοινωνικο-οικονομικών τους συμφερόντων.

Θα δώσουμε μια επιστημονική-εμπειρική εξήγηση στο γιατί η Ευρασία είναι το κέντρο του παιχνιδιού που εμπλέκει πολλούς παράγοντες με διαφορετικά συμφέροντα και ισχύ. Η σχετικιστική θεωρία μας δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας θα διακυβευτεί σε αυτή την μεγαήπειρο που ονομάζεται Ευρωασία. Γιατί αυτός που θα την ελέγχει θα ελέγχει τον κόσμο. Γιατί εκεί θα γίνει η πάλη για τα σφαιρικά πρωτεία και που σαν συνέπεια έχει μια προσεχτική γεωστρατηγική.

Θα προσπαθήσω να δόσω μια εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτήν την περιοχή,διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρούν την περιοχή της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου εξαιρετικά σημαντική για τα αμερικανικά συμφέροντα, των αμερικανικών πετρελαικών εταιριών, για την εξόρυξη και εμπορία του πετρελαίου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η μοναδική υπερδύναμη, έχουν στρατηγικό στόχο να ελέγχουν και να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα, τις επενδύσεις και τη δημιουργία δρόμων για τη μεταφορά τους στις διεθνείς αγορές. Έχουν στόχο να διαχειριστούν την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή για να αποτρέψουν άλλη ανταγωνιστική δύναμη που θα είναι εμπόδιο στα Αμερικανικά συμφέροντα και στα συμφέροντα της διεθνούς κοινότητας. Σε αυτόν τον ανταγωνιμό της περιφερειακής κυριαρχίας, οι εξελίξεις θα επηρεάσουν και τα εθνικά συμφέροντα της ελλάδας. Θα αρχίσω στρέφοντας την προσοχή μας στην πολιτική που έχουν ακολουθήσει οι ηγέτες των ΗΠΑ. Τα συμφέροντα της Αμερικής έχουν προτρέψει να εφαρμόστεί αυτή η πολιτική στην Μέση Ανατολή.

‘Εχω υποστηρήξει ότι ο βιομηχανικός κόσμος κατευθύνεται προς μια αναμέτρηση για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Μέσης Ανατολής.

`Η επιβίωση των ΗΠΑ και για να διατηρήσει την κυρίαρχη παγκόσμια θέσης της, απαιτεί να έχει τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, πρέπει να συγουρευτούν ότι καμία άλλη χώρα, (ιδιαιτέρως η Κίνα), ή ομάδα χωρών, δεν θα πετύχουν έναν τέτοιο στόχο.

Η συνέχιση του πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, από τον Πρόεδρο Ομπάμα, αποκαλύπτει ότι έχει εφαρμόσει την ίδια αντιμετώπιση και στην υπόλοιπη Ευρασία.

Όπως ο Cheney, έτσι και ο Oμπάμα καταλαβαίνει την κοινή λογική της θέσης του Ζμπίκνιου Μπρεζίνσκι που παρουσίασε στο βιβλίο του, η μεγάλη σκακιέρα. «Η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Αμερικής», υποστηρίζει ο Brzezinski, «εξαρτάται άμεσα για πόσο καιρό και πόσο αποτελεσματικά θα συνεχειστεί η υπεροχή των ΗΠΑ στην ευρασιατική ήπειρο. Περίπου 75 τοις εκατό του παγκοσμίου πληθυσμού ζουν στην Ευρασία, και το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου φυσικού πλούτου βρίσκεται επίσης εκεί, και σε επιχειρήσεις και κάτω από το έδαφός της. Το Καζακστάν κρύβει στο υπέδαφος του κοιτάσματα 200 δις. Βαρέλια πετρέλαιο, 17 κοιτάσματα πετρελαίου έχουν εντοπιστεί στην Κασπία. Στην περιοχή αυτή είναι οι μεγαλύτερες καταναλωτικές δυνάμεις σε στρατιωτικό οπλισμό και είναι ένα από τα σημεία της γης που βρίσκονται οι πυρηνικές δυνάμεις. Η Ευρασία αποτελεί τα τρία τέταρτα των πηγών ενέργειας στον κόσμο».

Ο Μπρεζίνσκι υπογράμμισε ότι «ο στόχος των ΗΠΑ είναι όχι μόνον να μην αφίσει άλλα κράτη να έχουν πρόσβαση στους ζωτικής σημασίας πόρους της Ευρασίας, αλλά, να εξασφαλίσει να συνεχίσει να έχει η ίδια πρόσβαση στην περιοχή, και, ιδιαίτερα, να διατηρήσει τη θέση του μεσολαβητή, που θα καθορίζει ποιά άλλα έθνη θα λαμβάνουν πόσο πολύ και υπό ποίο μερίδιο.»

«`Ο αμεσότερος στόχος», λέει ο Μπρεζίνσκι, «είναι να επιβεβαιώσουμε ότι κανένα άλλο κράτος ή συνδυασμός κρατών θα αποκτούσε την ικανότητα να αποβάλει τις ΗΠΑ από την Ευρασία, ή ακόμα και να μειώσει σημαντικά τον αποφασιστικό ρόλο διαιτησίας της.»

Δηλαδή, η γεωστρατηγική των ΗΠΑ έχει τρεις στόχους προς την Ευρασία. Ο πρώτος στόχος είναι να εμποδιστεί η άνοδος μιας ευρωασιατικής δύναμης, ή κάποια παράταξη, ή συνασπισμός που θα αντισταθούν στην Αμερικανική επιρροή στις χώρες του Καυκάσου και της Κεντρική ασίας. Να εμποδιστεί η ηγεμονία της Ρωσίας να κινηθεί προς το Νότο. Δηλαδή, κάθε δύναμη που θα εκδιώξει την Αμερική από την Ευρωασία είναι εναντίον των συμφερόντων της.

Ο δεύτερος στόχος είναι να μη δημιουργηθούν στρατηγικοί συνασπισμοί, ή συνεταιρισμοί ή παρατάξεις σε θέσεις κλειδιά στη Ευρωασία που θα δημιουργήσουν ένα ενωμένο υπερ-Ευρωπαικό σύστημα ασφαλείας.

Ο τρίτος μακροπρόθεσμος στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο σύστημ συνεργασίας, με ρυθμιστή τις ΗΠΑ, που η περιοχή να εισέρθει μέσα σε ένα παγκόσμιο κέντρο.

Ο οικονομολόγος William Engdahl έχει δώσει την ίδια εξήγηση για τον Αμερικανικό πόλεμο στο Αφγανιστάν. «Γιατί είναι οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν; ρωτάει. ` Γιατί τα 30.000 στρατεύματα και αυξήσεις ιδιωτικών μισθοφόρων; `Η απάντησή του είναι ότι, «ο στόχος είναι να αποτραπεί η συνεργασία μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας για τον έλεγχο του πετρελαίου και το φυσικό αέριο σε εκείνη την περιοχή.»1

Ο Μπρεζίνσκι δηλώνει ότι: «Μέχρι σήμερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι το μεγάλο σχέδιο δουλεύει, αν και, με μια μεγάλη απώλεια ζωής και τεράστιες οικονομικές δαπάνες.»

Αυτό το σχέδιο Λειτουργεί, βεβαίως, στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ έχουν αποτρέψει οποιαδήποτε άλλη σημαντική δύναμη, ή το συνδυασμό σημαντικών δυνάμεων, από το να έχουν τον έλεγχου του πετρελαίου της χώρας και την απομάκρινση των ΗΠΑ.

«Όταν η διαπραγμάτευση για το πετρέλαιο του Ιράκ τελείωσε», ο Cockburn παρατηρεί, αλλά δεν εξηγεί αντικειμενικά, «δεκαπέντε διεθνείς εταιρίες από δέκα τρεις χώρες-επτά από αυτές από μικρές χώρες-είχαν εξασφαλισμένες συμβάσεις.»

Η σχετικιστική θεωρία δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε ότι για να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και το δικό τους status quo, οι εταιρίες, είναι αναγκασμένες να δημιουργήσουν έναν συντονισμό οικονομικής συνεργασίας. Δηλαδή, έχουμε ενοποίηση παγκόσμιας οικονομίας που τον κυριότερο ρόλο προσπαθεί να τον έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή την κοινοπραξία των πολυεθνικών για τα συμφέροντά τους φαίνεται καθαρά εδώ. «Η BP και η China National Petroleum Corporation (CNPC), πήραν την Rumaila, που είναι η μεγαλύτερη πετρελαιοφόρος περιοχή του Ιράκ, με αποθέματα17.7 δισεκατομμύρια βαρελιών (bbls). Η Lukoil της Ρωσίας και η Statoil της Νορβηγίας κέρδισαν την West Qurna, με αποθέματα 2:12.9 bbls. Το Majnoon, με αποθέματα 12.6 bbls, πήγε στην ολλανδική Shell και στην Petronas της Μαλαισίας. Η ολλανδική Shell και η Exxon Mobil των ΗΠΑ απόκτησαν την West Qurna, με αποθέματα 1: 8.7 bbls. Η Nippon Oil της Ιαπωνίας θα ενωθεί με την National Drilling Company του Ιράκ στην ανάπτυξη της πετρελαιοφόρου περιοχής Nasiriyah: 4.4. bbls. Η Ιταλική ENI, η Αμερικανική Occidental Petroleum, και η Korea Gas Corporation της Νότιας Κορέας πήραν τα δικαιώματα για την πετρελαιοφόρο περιοχή Zubair, με αποθέματα 4.4 bbls. Και στην πετρελαιοφόρο περιοχή της Halfaya, με τα 4.4 bbl., θα κάνουν γεωτρήσεις η CNPC και η Petronas.»

‘Ολοι αυτοί, ανταγωνίζονται, αλλά, και συνεργάζονται μαζί ταυτοχρόνως για τα συμφέροντά τους. Συνεργάζονται, όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά σε όλη την υδρόγειο!

«Το 2006 η Conoco Phillips των ΗΠΑ αγόρασε έναν ποσοστό του 20% στην εταιρία LUKOIL της Ρωσίας, και οι δύο επιχειρήσεις εργάζονται μαζί για να αναπτύξουν τα αποθέματα πετρελαίου στο yuzhno-Khylchuyu της Σιβηρίας. Η εθνική παράκτια εταιρία πετρελαίου της Κίνας (CNOOC) έχει ενωθεί με την Chesapeake ενεργειακή εταιρία των ΗΠΑ για να κάνουν γεωτρήσεις στο νοτιοδυτικό Τέξας. Η CNOOC κρατά ένα μερίδιο ενός τρίτου του έργου αυτού. Το 2007 η China National Petroleum Corporation (CNPC) και η Αμερικανική Chevron υπόγραψαν μια σύμβαση 30ετίας για να γεωτρίσουν την περιοχή φυσικού αερίου στο Chuandongbei στην κεντρική Κίνα, με την Chevron να κρατέχει ένα μερίδιο του 49%. Η CNPC έχει ένα μερίδιο του 35% στη θυγατρική εταιρία της ολλανδικής εταιρίας πετρελαίου Shell (Ολανδία/Μεγάλη Βρετανία/ΗΠΑ) στη Συρία.Η LUKOIL αγόρασε την Αμερικανική εταιρία πετρέλαιο Getty Petroleum Marketing το 2000, και οι μετοχές της κυκλοφορούν με αυτό το όνομα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.»

Και εδώ παρατηρούνται τα κοινά συμφέροντα των εταιρειών. Ο πετρελαιαγωγός, 1.100 μιλίων, Μπακού-Tblisi-Ceyhan (BTC), που αρχίζει από το Μπακού, Αζερμπαϊτζάν, περνάει μέσω Tblisi, Γεωργία, και τελειώνει στη Ceyhan, της Τουρκίας,δημιουργήθηκε, και είναι ιδιοκτησία, από μια κοινοπραξία των διεθνών εταιριών πετρελαίου: Chevron, Hess και ConocoPhillipsτων ΗΠΑ, Itochu και Inpex της Ιαπωνίας. Την BP του Ηνωμένου Βασιλείου, Την Νορβηγική STATOIL. Την Ιταλική Η ENI. Την Γαλική TOTAL. Την SOCAR,εταιρία κρατικού πετρελαίου του Αζερμπαϊτζάν, και την TPAO της Τουρκίας. Η LUKOIL της Ρωσίας προσπαθεί αυτήν την περίοδο να προσχωρήσει στην κοινοπραξία και θα χρησιμοποιήσει τον αγωγό BTC για να μεταφέρει μερικό από το πετρέλαιό της Κασπίας στην αγορά.

Η πετρελαιοφόρος περιοχή Tengiz του Καζακστάν, με 12.000 πόδια, βαθύτερη του κόσμου, είναι επίσης μια κοινή επιχείρηση μεταξύ LUKARCO, Ρωσία 5% KMG, Καζακστάν 20% Exxon-Mobil 25%, και Chevron 50%.

Έπιπλέον, υπάρχει ο αγωγός των $7.5 δυσεκατομμυρίων από Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία (TAPI) για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από τις πετρελαιοφόρες περιοχές του νότιου Τουρκμενιστάν, μέσω του Αφγανιστάν στο Multan του Πακιστάν, και προς το Νέο Δελχί.

Ο αγωγός ΤΑPΙ Δημιουργήθηκε από την εταιρία πετρελαίου Unocal της Καλιφόρνιας προς το τέλος της δεκαετίας του ’90, ο αγωγός TAPI ήταν το σχέδιο της Chevron όταν αγόρασε την Unocal το 2005, και θα χρηματοδοτηθεί από την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (ADB) που, όπως ακριβώς το διεθνές νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα, είναι κυρίως υπό τον Αμερικανικό οικονομικό έλεγχο και κέρδος.

Ο TAPI είναι το μεγάλο Αμερικανικό πόδι στην πόρτα της Ευρασίας. Το 2001, η κυβέρνηση cheney- Bush ανακοίνωσε στους τότε κυβερνώντας του Αφγανιστάν, Taliban,ότι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ `έναν τάπητα χρυσού ή έναν τάπητα βομβών για να επιτρέψουν να περάσει ο αγωγός TAPI μέσω της χώρας τους. Όταν αυτοί απόριψαν την πρόταση του χρυσού τάπητα, οι ΗΠΑ τους έβγαλαν από την εξουσία με έναν τάπητα βομβών.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα διευκόλινει την παραμονή του στρατού με τις ασαφείς υποσχέσεις του ότι θα τραβούσε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν το 2011. Αλλά τα εμπειρικά στοιχεία υποστηρίζουν ότι για να προστατεύσει το έθνος του και τους ανθρώπους του δεν μπορεί και δεν θα επιτρέψει να αποσυρθούν.

Ο Jeremy Scahill περιέγραψε την βαθειά δέσμευση των ΗΠΑ τον Δεκεμβριο του 2009, παρατηρώντας: «Υπάρχουν 104.000 ανάδοχοι του υπουργείου Αμύνης στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με μια έκθεση από την ερευνητική υπηρεσία του Κογκρέσου, ως αποτέλεσμα του ερχόμενου κύματος των 30.000 στρατευμάτων, μέχρι 56.000 πρόσθετοι ανάδοχοι μπορούν να παραταθούν. Και υπάρχει μια άλλη ομάδα που δεν αναφέρεται συχνά: 3,600 ανάδοχοι του υπουργείου εξωτερικών και 14.000 USAID ανάδοχοι. Αυτό σημαίνει ότι η τρέχουσα συνολική Αμερικανική δύναμη στο Αφγανιστάν είναι περίπου 189.000 προσωπικό (68.000 στρατεύματα και 121.000 ανάδοχοι.»2

Πέντε μήνες αργότερα, τον Μαΐου του 2010, ο Scahill πρόβλεψε ότι θα υπήρχε μια αύξηση μεταξύ 31.000 και 61.000. «Μέσα σε ένα διάστημα λίγων μηνών, «υπολόγισε, `και βεβαίως μέσα σε ένα έτος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν μια αύξηση 220.000 και 250.000 προσωπικό, χρηματοδοτημένο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που καταλαμβάνουν το Αφγανιστάν.3

«Δεν πρόκειται βεβαίως να είναι εκεί για να πολεμήσουν την Al-Qaeda,» συνεχείζει ο Scahill, «αυτή είναι μια χώρα όπου ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου, στρατηγός James Jones, είπαι ότι εκεί είναι λιγότερο από 100 μέλη της Al-Qaeda, οι οποίοι δεν έχουν καμία δυνατότητα χτυπήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.»4

Τον Σεπτέμβριο του 2010, ο αρθρογράφος William Pfaff της International Herald Tribune σημείωσε: «Το Πεντάγωνο κατασκευάζει βάσεις για τις νέες αφίξεις στο Αφγανιστάν σε μια γιγαντιαία κλίμακα με όλα τα συνήθη πολιτικά εξαρτήματα της αμερικανικής στρατιωτικής ζωής. Με αυτήν την κατασκευή βάσεων, όσον αφορά το Αφγανιστάν και Taliban, οι αμερικανικοί στρατιωτικοί δεν προγραμματίζουν να τα φορτώσουν και να γυρίσουν στο σπίτι.»

Όπως έγινε με τον πετρελαιαγωγό Μπακού-Tblisi-Ceyhan (BTC), έτσι και εδώ, για να προστατευτούν οι ΗΠΑ, θα προσπαθήσουν να συγουρευτούν ότι ο TAPI κατασκευάζεται, οφείλεται και λειτουργεί από μια κοινοπραξία των διεθνών εταιριών. Ο στόχος είναι ότι οι εταιρίες των ΗΠΑ και τα οικονομικά της όργανα θα διαδραματίζουν τους κυρίαρχους ρόλους. Επίσης, ότι καμία παγκόσμια δύναμη να είναι σε θέση ώστε να αρνηθεί το αέριο της περιοχής σε άλλους. Και, στο πιθανό βαθμό , ότι οι ΗΠΑ θα ενεργούν ως μεσολαβητής.

Παραθέτοντας μια απεικόνιση του περιοδικού Eurasia Review, περί του TAPI: «Ο αγωγός είναι το ολοκληρωμένο προϊόν της Αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν. Σραθεροποιεί την πολιτική και στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στο στρατηγικό υψηλό οροπέδιο, που έχει θέα προς την Ρωσία, το Ιράν, την Ινδία, το Πακιστάν και την Κίνα. Ο TAPI παρέχει μια τέλεια προοπτική για τη μελλοντική προβολή της συμμαχίας της στρατιωτικής δύναμης για «τη διαχείριση κρίσεων» στην κεντρική Ασία».5

Ο αγωγός TAPI κάνει την Ινδία να είναι το κλειδί, όταν πρόκειται να εμποδιστεί η Κίνα από το να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή και τότε απομακρινθούν οι ΗΠΑ από τη σκηνή. Καθώς ο Lawrence Wilkerson είπε για την ευρασιατική πραγματικότητα της Αμερικής: «`Ο νέος σύμμαχός μας είναι η Ινδία. ‘Ολοι οι στρατιωτικοί στις ΗΠΑ το γνωρίζουν αυτό. Ο νέος τομέας επιχειρήσεων μας είναι ο Ινδικός Ωκεανός. Εκεί είναι όπου το Αμερικανικό ναυτικό θα συγκεντρωθεί. Ο κύριος σύμμαχός του είναι το ινδικό ναυτικό. Και αυτό δεν είναι ακριβώς μια αντίστιξη στη δύναμη της Κίνας. Είναι επίσης μια δήλωση όπου πιστεύουμε ότι εκεί είναι η στρατηγική εστίαση του κόσμου σήμερα. Και αυτός είναι ο λόγος του θέματος όπως ο αγωγός Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία. Ξέρετε, αρκετά παραδόξως, ότι τα στρατεύματά μας βρίσκονται κατά μήκος, στο Αφγανιστάν, της πορείας που θα περάσει ο αγωγός.»6

Ας πάμε τώρα στη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν:

Με την οικονομία της Ινδίας να αναπτύσσεται σε έναν ρυθμό δεύτερο μόνο της Κίνας, η ανάγκη της για μια χαμηλού κόστους ενέργειας αυξάνεται αναλόγως, δίνοντάς της δύο επιλογές: Πρόσβαση στο φυσικό αέριο του νότιου Τουρκμενιστάν με τον αγωγό Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία (TAPI), ή πρόσβαση στην τεράστια (9 τοις εκατό των γνωστών παγκόσμιων αποθεμάτων) πετρελαιοπηγή στις νότιες περιοχές του Ιράν μέσω ενός πετρελαιαγωγού Ιράν–Πακιστάν–Ινδία.

Το Ιράν έχει ενεργειακώς προωθήσει τα τελευταία που αναφέραμε. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το Ιράν και το Πακιστάν έφθασαν σε μια προκαταρκτική συμφωνία για να κατασκευάσουν έναν αγωγό Ιράν-Πακιστάν-Ινδία $8 δισεκατομμυρίων, που την ονόμασαν ‘Peace Pipe’, Αγωγό ειρήνης. Και τον Μαρτίου του 2010 υπέγραψαν μια επίσημη συμφωνία για να αρχίσουν την εργασία για το αρχικό τμήμα, που επεκτείνεται από τις νότιες περιοχές στην επαρχία Sindh του Πακιστάν. Αργότερα, η GAZPROM, της Ρωσίας ανήγγειλε ότι ενδιαφέρεται για την ενίσχυση, την κατασκευή και την διαχείρισή του. Το Ιράν προσκάλεσε την Κίνα για να αναμιχθεί. Αλλά, και η Ινδία, που προηγουμένως ήταν απρόθυμη λόγω της διαφωνίας της με το Πακιστάν για το Κασμίρ, και την πίεση που δεχόταν από την Αμερική έναντι του αγωγού TAPI, φάνηκε έτοιμη να δεσμευτεί.

Επιλέον, ενσωματώνοντας οι οικονομίες του Ιράν, του Πακιστάν και της Ινδίας και καταστόντας τον αγωγό TAPI περιττό, ο αγωγός ειρήνης «Peace Pipe» θα συντελούσε πολύ προς τον περιορισμό της επιρροής των Η.Π.Α. στην Ευρασία, ιδιαίτερα εάν η Κίνα συμμετείχε. Και το Ιράν ωθούσε σκληρά προς αυτόν τον περιορισμό. Στις 8η Ιουλίου το 2010 ο ινδός δημοσιογράφος Anjli Raval αναφέρει: «Οι Ιρανοί ηγέτες επιχειρήσεων έχουν φθάσει στην Ινδία οπλισμένοι με τα κιβώτια κοσμημάτων, ζαφορά και αισιοδοξία. …. Ο αγωγός υγραερίου Ιράν-Πακιστάν-Ινδία θα ολοκληρώσει την ημερήσια διάταξη καθώς οι ιρανικοί και ινδοί ανώτεροι αξιωματούχοι έχουν εμπορικές συζητήσεις, δύο ημερών, στο Νέο Δελχί».7

Στις 6η Νοεμβρίου, τέσσερις μήνες μετά την προώθηση του αγωγού ειρήνης (Peace Pipe), ιρανοί επιχειρηματίες επισκέφτηκαν την Ινδία, ο Πρόεδρος Ομπάμα προσγειώθηκε στην Mumbai για τρεις ημέρες με αμοιβαίες ευεργετικές/κερδοφόρες συζητήσεις.

Σύμφωνα με το World.press.org: «την πρώτη -πρώτη ημέρα της επίσκεψης Obama, 20 επιχειρησιακές διαπραγματεύσεις αξίας συνολικά $10 δισεκατομμυρίων υπογράφηκαν μεταξύ των δύο χωρών. Οι διαπραγματεύσεις περιέλαβαν τις πωλήσεις επιβατικών αεροσκαφών της Boeing, Boeing C-17 Globe Masters στις ινδικές ένοπλες δυνάμεις, GE 107 F414 αεριωθούμενες μηχανές προς την ινδική Πολεμική Αεροπορία, στροβίλων δύναμης της GE και εγκαταστάσεις εργοστασίων συναρμολόγησις της Harley Davidson.»8

Ο Ομπάμα δέσμευσε τις ΗΠΑ προς την άρσι των περιορισμών για την άμυνα και την βιομηχανία διαστημικών εξαγωγών στην Ινδία που είχαν επιβληθεί το 1998, όταν είχε κάνει δοκιμές η Ινδία στις πυρηνικές της κατασκευές. Η Ινδία δήλωσε την πρόθεσή της να ξοδέψει $100 δισεκατομμύρια στους νέους εξοπλισμούς κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, συμπεριλαμβανομένης μιας παραγγελλίας για 126 προηγμένους αεριωθούμενους μαχητές, για τη διάρκεια του επόμενου οικονομικού έτους. Και ο Ομπάμα το έκανε σαφές ότι Lockheed Martin F-16, F/A-18s του Boeing, και άλλα όπλα είναι διαθέσιμα.

Με αυτά, η Ινδία οπισθοχώρησε, πάλι, από το πρόγραμμα κατασκεύης του Peace Pipe. Στις 11η Δεκεμβρίου 2010, τρεις ημέρες μετά από την αναχώρηση του Ομπάμα, οι Πρόεδροι του Τουρκμενιστάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν και της Ινδίας συναντήθηκαν στο Τουρκμενιστάν για να υπογράψουν μια συμφωνία για την κατασκευή του TAPI.9

Στις 10η Φεβρουαρίου 2011 η India Real Time ανακοίνωσε: «Οι αμερικανικοί αξιωματούχοι έχουν προωθήσει δημοσίως μια αστραπιαία επίθεση στην τελευταία τους έκδοση για την Aero India εμπορικής έκθεσης στην Βαγκαλόρη. Οι ΗΠΑ έχουν τη μεγαλύτερη ξένη παρουσία στην έκθεση αέρος, για να πωλήσουν συστήματα προηγμένων όπλων, όπως τα πολεμικό τζετ και τα ελικόπτερα, στην Ινδία, για να αρπάξουν ένα μερίδιο αυτής της προσοδοφόρας αγοράς.10

Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί το Ιράν είναι αυτήν την περίοδο ο κύριος ευρασιατικός αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίθετα από την Κίνα, οι αμερικανικές εταιρίες και τα οικονομικά όργανα δεν έχουν κανένα μερίδιο,δηλαδή δεν ωφελούντε από την ενεργειακή παραγωγή και τη διανομή του Ιράν. Επιπλέον, οι επενδύσεις που έχουν στην Ευρασία απειλούντε από την πολιτική του Ιράν.

Εκτός από να απειλή του αγωγού TAPI, με τον αγωγό ειρήνης, Peace Pipe, τον Ιανουαρίο του 2011 το Ιράν υπέγραψε συμφωνία με τη Συρία για να κατασκευάσει μια φυσική γραμμή αερίου (ο Ισλαμικός αγωγός) που θα περνούσε μέσω αυτής, και θα ικανοποιήσει τις ανάγκες αερίου, του Ιράκ, της Συρίας, του Λίβανου και της Τουρκίας, και τελικά στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το Ιράν, όταν ολοκληρωθεί αυτός ο `Ισλαμικός αγωγός, θα παρέχει στην Ευρώπη 110 εκατομμύριο κυβικούς μετρητές του αερίου καθημερινά. Τον Φεβρουαρίου του 2011, αξιωμοτούχοι από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία επραγματοποίησαν συνεδριάσεις στην Τεχεράνη για αυτόν τον ισλαμικό αγωγό.11

Επιπλέον, το Ιράν έχει ήδη δύο μικρούς αγωγούς που παίρνει το φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν. Ο πρώτος είναι ο korpeje-Kordkuy, (120 μίλίων) που άρχισε σε απευθείας σύνδεση το 1998. Ο δεύτερος, ο dovletabad-Sarahs-Hangeran (19 μιλίων), ο οποίος άνοιξε το 2010. Μαζί, οι δύο αγωγοί φέρνουν 20 δισεκατομμύρια κυβικούς μετρητές του φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν στο Ιράν, ετησίως, και το Ιράν προβλέπει να τους συνδέσει με τον αγωγό Islamic Pipeline για να μεταφέρει το αέριο του Τουρκμενιστάν στην Ευρώπη.

Από το 2001 το Ιράν έχει δώσει, επίσης, φυσικό αέριο στην Τουρκία μέσω του αγωγού της Ταμπρίζ-Άγκυρας, 1.601 μιλιίων, και ενός δεύτερου αγωγού Ιράν-Τουρκία , η Persian Pipeline, που είναι στο στάδιο προγραμματισμού.

Όπως έχω αναφέρει, οι ΗΠΑ προβάλλουν αντίσταση. Εκτός από την προσπάθεια να σταματήσει (τουλάχιστον προς στιγμήν) η Ινδία την υποστήριξη του αγωγού, και την τοποθέτηση των στρατευμάτων κατά μήκος της επαρχίας Helma, και ότι ο αγωγός TAPI θα περάσει δια μέσου του Αφγανιστάν, έχει υιοθετήσει μια ποικιλία άλλων τακτικών ενάντια της αυξανόμενη δύναμης του Ιράν στην περιοχή.

Η Ινδία αγοράζει το 15% του πετρελαίου της από το Ιράν (350,000 – 400,000 βαρέλια ημερησίως), και πλήρωνε τον λογαριασμό $ 12 δισεκατομμύρια-ετησίως μέσω του Asian Clearing Union ACU. Στις 23η Δεκεμβρίου 2010, έναν μήνα μετά από την επίσκεψη Ομπάμα στην Βομβάη, υποτάσσοντας στην πίεση των ΗΠΑ, η κεντρική τράπεζα της Ινδίας δήλωσε: «Στις ινδικές επιχειρήσεις που αγοράζουν το ιρανικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν θα τους επιτραπούν πλέον να χρησιμοποιήσουν το ACU, για να στείλουν την πληρωμή τους στο Ιράν. ` Ο Praveen Kumar, διευθυντής της ομάδας του πετρελαίου και φυσικού αερίου της Νότιας Ασίας, εξήγησε την απόφαση της τράπεζας, λέγοντας: «Η Ινδία δεν έχει πολλή επιλογή. Είναι σαν «ο Μεγάλος Αδερφός τους,» υπό μορφή Ηνωμένων Πολιτειών, να έχει πει να μην το κάνουν αυτό.12

Το καλοκαίρι και στς αρχές του φθινοπώρου του 2010, Ιρανικοί αγωγοί υγραερίου υπέστησαν μια σειρά μυστήριωδών εκρήξεων που σκότωσαν περίπου 20 ανθρώπους και τραυμάτισαν έναν μεγαλύτερο αριθμό. Το Ιράν κατηγόρησε τις εκρήξεις στην Τουρκία και στο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ).

Οι «ιρανικές αρχές δεν πίστευαν ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν τις επιθέσεις μέσα στα σύνορά του Ιράν. Εντούτοις, η Daily Telegraph της Μεγάλης Βρετανίας έγραψε: «ο μεγάλος αριθμός των επιθέσεων στους αγωγούς υγραερίου του Ιράν … θα αυξήσει αναπόφευκτα τις υποψίες ότι αυτό είναι η δουλειά επαγγελματικών σαμποτέρς. Η CIA, παραδείγματος χάριν, είναι γνωστή για να έχει μια μυστική λειτουργία εν εξελίξει για να αποσταθεροποιήσει το ιρανικό καθεστώς.13

Ενήμεροι ότι κάτω από τους οιωνούς της CIA οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις λειτουργούν στο Ιράν, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, οι περισσότεροι ευρασιατικοί ηγέτες θεώρισαν την υπόθεση της Daily Telegraph. Πειστική.

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνθετο ιστό των κοινών οικονομικών συμφερόντων που δεσμεύουν το Ισραήλ στις ΗΠΑ, και την υποστήριξη του Ιράν υπέρ των Παλαιστινίων, δεν χρειάζεται το Ισραήλ να ενθαρρύνει την υποστήριξη των ΗΠΑ ενάντια στο Peace Pipe, ή τον αποκλεισμό του Ιράν. Η πρόσφατη ανακάλυψη των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου από τη μεσογειακή ακτή-του Ισραήλ που θα επιθυμούσε να πωλήσει στην Ευρώπη,έχει αυξήσει τον ενθουσιασμό της για μια τέτοια είδους πολιτικής.

Σύμφωνα με τους New York Times, το «Stuxnet Worm» που κατέστρεψε πολλούς από τους πυρηνικούς φυγοκεντρωτές του Ιράν είχαν δημιουργηθεί και τελειοποιηθεί από ισραηλινούς και Αμερικανούς προγραμματιστές υπολογιστών που εργάζονταν στο πυρηνικό συγκρότημα Ντιμόνα του Ισραήλ.

Αλλά το Ιράν δεν είναι έτοιμο να παραδώσει τη μάχη του με τις ΗΠΑ.απλώς, επειδή δεν μπορεί. Ο πληθυσμός του Ιράν, που έχει αυξηθεί εντυπωσιακά κατά τη διάρκεια των προηγούμενων λίγων δεκαετιών, από 27 εκατομμύρια το 1968 σε 73 εκατομμύρια σήμερα, και για να διατηρήσει την οικονομική βιωσιμότητα πρέπει να πωλήσει μεγαλύτερες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου του. Το μεγάλο πλεονέκτημα του Ιράν είναι ότι, η Ινδία και η Κίνα, μαζί με την Τουρκία, Πακιστάν και λοιποί, χρειάζονται μεγαλύτερα ποσά και από τις δύο ενέργειες. Η αγορά της Κίνας για φυσικοό αέριου θα αυξηθεί κατά 22.6% στο επόμενο έτος μόνο, και η Ινδία ακολουθεί πολύ κοντά.

Έτσι, η Ινδία θα συνεχίσει να εισαγάγει το ιρανικό πετρέλαιο, και τα $12-δισεκατομμύριο-ετήσιος θα συνεχιστούν. Δύο μήνες μετά, αφότου οι ΗΠΑ που πέτυχαν να παύση η Ινδία να πληρώνει την εισαγωγή πετρελαίου μέσω του ACU, άρχισε να πληρώνει μέσω της europisch-Iranische Handelsbank (EIH), μια ιρανική τράπεζα που έδρευσε στο Αμβούργο.

Από τη μεριά του, το Ιράν θα συνεχίσει να προωθεί τον αγωγό Peace Pipe. Στις 8η Φεβρουαρίου 2011 ανήγγειλε ότι 90% του αγωγού μέσα στο Ιράν έχει ολοκληρωθεί. Κάτω από την έντονη πίεση των ΗΠΑ, οι πακιστανοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι στερούνται τα κεφάλαια για να λειτουργήσει στο τμήμα του Πακιστάν ο αγωγός. Αλλά δίχνουν ακόμα ενδιαφέρον για αυτή την κατασκεύη, και έχουν συσκεφτεί με τις κινεζικές τράπεζες για ένα δάνειο. Τέλος, αν και οι αξιώσεις τους μπορούν να είναι απόκρυφες, οι ιρανικές αρχές επιμένουν ότι οι συζητήσεις για τον αγωγό ειρήνη (Peace Pipe) με την Ινδία πραγματοποιούνται ακόμα.

Ενώ οι προϊστάμενοι σημαντικών αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων, των τραπεζών και των βιομηχανιών άμυνας έχουν γιορτάσει την πρόοδο με τον αγωγό TAPI, με την διακοπή της προσπάθειας του αγωγού Peace Pipe του Ιράν, και με την πρόσφατη Αμερικανική στρατιωτική πρόοδο στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ακόμα σημαντικά εμπόδια στην υπόλοιπη ευρασιατική περιοχή.

Η Κίνα είναι ένας κρίσιμος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών όσο αυτή είναι η σημαδούρα της αμερικανικής οικονομίας με τη χρηματοδότηση του εθνικού χρέους της, αγοράζει τα αμερικανικά προϊόντα, πωλεί στην Αμερική τις τεράστιες δικές της ποσότητες, και επιτρέπει σε μεγάλες εταιρίες, όπως η General Motors, να γίνουν σημαντικοί επενδυτές στην κινεζική βιομηχανία. Εντούτοις, ως ανταγωνιστής για τον έλεγχο του ορυκτού πλούτου της κοιλάδα της Κασπίας, η Κίνα είναι αντίπαλη, μετά το Ιράν.

Το «Δεκεμβρίου 2009 η China National Petroleum Corporation (CNPC) άνοιξε τον αγωγό Κίνας-κεντρική Ασίας, 1,139 μιλίων, για να πάρει το φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν, μέσω του Ουζμπεκιστάν και του Καζακστάν, στη αυτόνομη περιοχή Xinjiang,της Κίνα. Το επόμενο έτος, η CNPC διπλασίασε την δυνατότητα του αγωγού. Και τελειώνει τώρα την εργασία για έναν δεύτερο αγωγό που, εάν ανοίξει το 2012 όπως σχεδιάζεται, θα μεταφέρει πρόσθετους 6 δισεκατομμύριο κυβικούς μετρητές του αερίου ετησίως από το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν στην Κίνα.»14

Η Ρωσία, που λαμβάνει 70% του εισοδήματος των εξαγωγών της από την πώληση του αερίου και του πετρελαίου, είναι ο τρίτος τρομερός αντίπαλος των ΗΠΑ στην περιοχή. Μέσω του αγωγού της Transneft, η Ρωσία άρχισε πρόσφατα να πουλάει στην Κίνα15 εκατομμύρια τόνους ακατέργαστο πετρέλαιο ,ετησίως, από τα Ουράλια, που προέρχεται από τις δυτικές της πετρελαιοφόρες περιοχές της Σιβηρίας. Με ελάχιστη συμμετοχή των ΗΠΑ ,ή συνεργασία, μέχρι το 2013, η Κίνα θα αποκτήσει ικανοποιητικό ακατέργαστο πετρέλαιο από τη Ρωσία, και φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της για το εγγύς μέλλον.

Η GAZPROM έχει συνεταιριστεί με την EDF της Γαλλίας και την ENI της Ιταλίας για να αρχίσει την κατασκευή ενός αγωγού, 2.062 μιλιίων, για να μεταφέρει το ρωσικό αέριο από το Novorosysk προς τις περισσότερες από τις μικρές χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Αυστρίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Εάν ολοκληρωθεί, σύμφωνα με το πρόγραμμα, επίσης, θα μειώσει σημαντικά την αμερικανική δύναμη και την επιρροή της στην Ευρασία.

Ενώ οι ΗΠΑ αγωνίζονται προς το παρόν να αποτρέψουν την Κίνα και την Ινδία από να έρθουν πάρα πολύ κλειστά η μία της άλλης, καθώς η Sentinel της Ασίας παρατήρησε πρόσφατα: «Παρά την ανάπτυξη των γεωπολιτικών εντάσεων μεταξύ του Νέου Δελχί και του Πεκίνου, το εμπόριο μεταξύ Ινδία-Κίνα έχει αυξηθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια, τόσο πολύ έτσι ώστε η Κίνα πιστεύει ότι προσπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κορυφαίο εμπορικό εταίρο της Ινδίας».15

Σύμφωνα με το περιοδικό Euresia Review: «`Η Ρωσία και η Κίνα έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για τη συμμετοχή του αγωγού TAPI, αλλά οι ΗΠΑ θα συγουρευτούν να μη πραγματοποιηθεί αυτό. Το ζωτικής σημασίας ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για τον αγωγό TAPI περιλαμβάνει να έχει μια εναλλακτική διαδρομή για το αέριο της κεντρικής ασίας που θα παρακάμψει το ρωσικό δίκτυο αγωγών».16

Οι ΗΠΑ ανακάλυψαν πρόσφατα τεράστια νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου στο Τέξας, στη Λουιζιάνα, στην Πενσυλβανία και στο Αρκάνσα. Αλλά η δεδομένη απόσταση, και το μεγαλύτερο κόστος παραγωγής αερίου της, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, το Ιράν, ή την Ρωσία όταν πρόκειται να πωλούν αέριο στην Κίνα, στην Ινδία ή στην Ευρώπη.

Τελικά, η Κίνα και η Ινδία είναι σε θέση να προμηθεύσουν τις ευρασιατικές χώρες παραγωγής αερίου και πετρελαίου, με χαμηλής τιμής προϊόντα που οι ΗΠΑ δεν παράγουν πλέον.

Για να συνοψίσω την προβληματική κατάσταση των ΗΠΑ, όταν πρόκειται για την διατήρηση της εξουσίας της στην Ευρασία, επομένως και παγκοσμίως , τα κύρια εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιήσει είναι μια γρήγορη-μείωση του δανεισμού χρημάτων (ένα μεγάλο μέρος χρημάτων το δανείζεται, την ίδια στιγμή που η Κίνα και η Ινδία γίνονται καθημερινά πλουσιότερες), παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, μεταβίβαση πραγματογνωμοσύνης(που η Κίνα και η Ινδία αποκτούν γρήγορα), και, και τα εργαλεία της ισχύς!

Όπως έγινε στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα δορυφορικά τους συστήματα, τις βόμβες και άλλα πυροβολικά υψηλής τεχνολογίας, και να στείλουν στρατεύματα που οπλίζονται με τα πιό πρόσφατα υπερμοντέρνα όπλα, μπορούν επίσης να πωλήσουν στα ευρασιατικά κράτη τα όπλα που απαιτούνται για να κρατήσουν τους πληθυσμούς τους υπό έλεγχο.

Εντούτοις, παρά τον ασύγκριτο εξοπλισμό της, είναι απίθανο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν για πολύ να είναι κυρίαρχη δύναμη στην Ευρασία. Για να υπερασπίσει την πολιτική της, ο Ομπάμα, ή ο διάδοχός του, πρέπει να συνεχίσουν τη μάχη για να παρέχουν στις αμερικανικές τράπεζες και στις εταιρίες τη μέγιστη ισχύ και την κερδοφόρα επένδυση στην περιοχή. Αλλά, κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας φαίνεται σίγουρο ότι εξυπηρετόντας τα δικά τους συμφέροντα η Κίνα,η Ινδία και η δυτική Ευρώπη θα μετατρέψουν τις ΗΠΑ σε δεύτερη ή τρίτη θέση στην ευρασία, επομένως η Κίνα να γίνει πρώτη σε παγκόσμια ισχύ.

Κατά συνέπεια, ο Ομπάμα πρέπει ,επίσης, να εξασφαλίσει ότι εάν και όταν η χώρα του χάσει την πάλη για την κυριαρχία της στην Ευρασία και στον κόσμο, οι αμερικανικές εταιρίες υπηρεσιών πετρελαίου,αερίου, εταιρίες πετρελαιοφόρων περιοχών και οικονομικά όργανα θα ενσωματωθούν με εκείνες της Κίνας και της Ρωσίας, που τότε θα είναι προς όφελος και των δύο χωρών να τις προστατεύσει, ακριβώς όπως οι ΗΠΑ εκτιμούν τα συμφερόντων τους σήμερα.

Πολλοί φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν τις εξεγέρσεις που σκουπίζουν τώρα τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Δεν θα μπορούσαν να είναι πιό λανθασμένοι. Οι ΗΠΑ είχαν στενές σχέσεις, και ήταν υποστηρικτές και κέρδιζαν πολλαπλάσια δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως να εξοπλήζουν και να διατηρούν τους τύραννους, τους χαϊδεμένους ακόλουθού τους, και των βάναυσων Μυστικών Υπηρεσιών που απειλούνται με τη μείωση ή την καθαίρεση.

Αν και υπάρχουν θρησκευτικοί φανατικοί οπαδοί μεταξύ των διαμαρτυρομένων (π.χ., Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου), η πλειοψηφία Τυνήσιοι, Αιγύπτιοι, Yemeni, Σύριοι, Ιορδανοί, και άλλοι επαναστάτες είναι υποστηρικτές των κινητών τηλεφώνων, ενθουσιώδες για τον σύγχρονο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας. Στο μέτρο που πετυχαίνουν στη νίκη των καταπιεστικών, δικτατορικών κυβερνήσεών τους και παίρνουν τον έλεγχο, είναι βέβαιοι να ωθήσουν για μια μεγαλύτερη εκβιομηχάνιση/ εκσυγχρονισμό των οικονομιών των εθνών τους, μαζί με τις συνοδευτικές ευκαιρίες όπως τη θρησκευτική ελευθερία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι ΗΠΑ δεν είναι εξοπλισμένες καλά για να τους βοηθήσει, ενώ η Κίνα, Βραζιλία, και σε μια μικρότερη έκταση η Ρωσία, είναι. Όπως με το Ιράν, για το εγγύς μέλλον οι αλλαγές σε αυτές τις χώρες είναι πλέον πιθανόν να αυξηθεί η αμερικανική εμπιστοσύνη επάνω στις ειδικές δυνάμεις και άλλους χειρισμούς της CIA που είναι σε θέση να υπαινιχθεί.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο, ο πολιτικός επιστήμονας Paul Amar περιέγραψε πώς «αρχίζοντας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Κίνα, η Ρωσία και η Βραζιλία (πολύ επικερδώς) προώθησαν την ανάπτυξη αποκοπής (δουλειά) με το κομμάτι και εργοστάσια συναρμολόγησης στην Αίγυπτο, διοχετεύοντας κατ’ εκτίμηση $40-70 δισεκατομμύρια στους προσωπικούς απολογισμούς του Mubarak ως ανταμοιβή.»17

«`Εάν ανεβείτε στις σκάλες ενώς μεγάλου κτηρίου διαμερισμάτων εργατικής τάξης στα περίγυρα του Καίρου ή στις τσιμένιες οικοδομές των χωριών,» ο Amar παρατηρεί, «θα δείτε εργαστήρια γεμάτα από γυναίκες, που κάνουν τσάντες και παπούτσια, και που συναρμολογούν παιχνίδια και κυκλώματα υπολογιστών για πώληση στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στον Κόλπο.»

Η από παλιά καθιερωμένη κοινωνική τάξη της Αιγύπτου μετασχηματίστηκε. Εκεί όπου η χαμηλότερες και οι μεσαίες τάξεις κατεύνασαν στο παρελθόν με τις επιχορηγήσεις ευημερίας και τροφίμων, σήμερα τέτοιες κοινωνικές υπηρεσίες αφαιρέθηκαν βαθμιαία και αντικαταστάθηκαν με τη χαμηλόμισθη απασχόληση και τα δάνεια.

Οι «άπορες χαμηλότερες τάξεις της Βορρείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπως εκείνες που χρησιμοποιούνται στα αιγυπτιακά εργαστήρια, επιδιώκουν να διευκολύνουν το αυξανόμενο βάσανό τους, ενώ τα εκατομμύρια πανεπιστημιακών νέολαία ανέργων ζητούν εργασία. Η Κίνα, η Βραζιλία και η Ρωσία μπορούν να ωφεληθούν με την προσαρμογή τους με την κατασκευή των εργοστασίων για να αντικαταστήσουν τα εγχώρια εργαστήρια. Εργοστάσια που θα λειτουργούν από τους ανθρώπους μέσης και ανώτερος-μέσης κατηγορίας, με εργαζομένους από την χαμηλή εργατικής τάξης εργασία για τις συγκρατημένα υψηλότερες αμοιβές.

Τελειώνοντας, προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στα εμπειρικά γεγονότα και εξελίξεις που διαμορφώνονται στην περιοχή. Αυτή η ανακατάταξη είναι επακόλουθο της διαλεκτικής σύγρουσης συμφερόντων που μπορεί να απεικονιστεί μέσα από την παγκόσμια κρίση. Είναι φανερό ότι ο βιομηχανικός κόσμος οδεύει προς μια επίδειξη δύναμης για τον έλεγχο του πετρελαίου της Ευρωασίας. Σε αυτή τη γρήγορη εμφάνιση της διεθνής κρίσης, παίρνει μέρος μια οικονομική αλληλοεξάρτηση εταιριών και κρατών που είναι αποτέλεσμα της διατήρησης των συμφερόντων τους.

Η άντληση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όλα τα κοιτάσματα, η εκμετάλλευσή τους, οι διέλευσης του πετρελαίου που θα συντηρήσουν ενεργειακά τον κόσμο στη διάρκεια του 21ου αιώνα, θα επιφέρει δραματικές μεταβολές στον γεωπολιτικό χάρτη. Θα γίνει επαναχάραξη του πολιτικού χάρτη της περιοχής.

Η Αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της δυνατότητες, και τα συμφέροντά της σαν υπερδύναμη στοχεύουν στο ότι αυτός που θα ελέγχει την Ευρασία, θα ελέγχει τον κόσμο. Και εδώ διακυβεύεται το μέλλον του κόσμου.

Και γι’αυτό η γεωστρατηγική των ΗΠΑ δίνει μεγάλη προσοχή ώστε να εμποδιστεί η ανάδυση μιας άλλης δύναμης που θα περιορίσει την αμερικανική επιρροή και την κυρυαρχία της στην πορεία των εξελιξεων.

‘Ετσι, η γεωστρατηγική των ΗΠΑ προσπαθεί να εμποδίσει (1) την ηγεμονία της Ρωσίας στην περιοχή, (2) να εμποδιστεί κάποια παράταξη όπως, π.χ., Ρωσίας – Κίνας – Ιράν που θα είναι εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ, (3) να σιγουρευτεί ότι η διεθνής κοινότητα θα έχει ανεμπόδιστη οικονομική πρόσβαση.

Τα παιχνίδια των πολυεθνικών, των κοινοπραξιών, η πολιτική αστάθεια της περιοχής, το τεράστιο κόστος της επένδυσης έκαναν τους κολοσσούς να μοιράσουν τον επιχειρηματικό κίνδυνο κάνοντας τις κοινοπραξίες, που αποτελούν μια απειλή για τα ελληνικά συμφέροντα.. Και γι’αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι πολιτικά, διπλωματικά για να κινηθούμε θετικά. Η αλλαγή στο σύγχρονο γεωστρατηγικό περιβάλλον επέφερε και αλλαγές στη στρατηγική σημασία της χώρας μας.

‘Ετσι, η Ελλάδα που ευρίσκεται στο μεταβαλλόμενο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον και της γεωπολιτικής συγκυρίας στην περιοχή έχει την ανάγκη ενός στρατηγικού σχεδιασμού που θα αποτελέσει μηχανισμός κατευθύνσεων σε ό,τι αφορά στη χάραξη των στόχων εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.

Νικόλαος Λ. Μωραίτης, Ph.D.

Διεθνείς Σχέσεις

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. William Engdahl, Geopolitics – Geoeconomics, The Geopolitics behind the Phony US war in Afghanistan, 21 October 2009.
2. Jeremy Scahill : Stuning Statistics about the War That Everyone should know, Counter Punch, 8-20-2009.
3. Ibid.
4. Ibid.
5. Rick Rozoff : Washington Intensifies Push into Central Asia, Eurasia Review January 29, 2011.
6. Lawrence Wilkerson: America cannot be the hegemon of Western Asia, The Real News.com, December 5, 2009.
7. Anjli Raval: Iran and India: A match made in heaven, FT Beyond bricks/News, July 8, 2010.
8. Sameer Jafri: Obama visit to India, Worldpress.org, November 16, 2010.
9. Dr. Hooman Peimani, Journal of Energy Security, 15 March 2011.
10. Rumman Ahmed: The daily pulse of the world’s largest democracy, India Real Time, February 10, 2011.
11. Tehran Times: Islamic Pipeline states to meet in Tehran, August 11, 2011.
12. Lydia Polgreen and Heather Timmons: Move to curb Transactions for Iranian oil Leaves Indian Companies Scrambling, Asia Pacific, December 30, 2010.
13. Bob Coughlin: Who’s blowing up Iran’s gas pipelines? The Telegraph, August 18, 2010.
14. John Daly: On Again Trans-Afghan Natural Gas Pipeline Reviews, Magazine, OIL PRICE< January 30, 2012.
15. David J. Karl: Obama in India, Asia Sentinel”, October 27, 2010.
16. Rick Rozoff: Washington Intensifies Push Into Central Asia, Eurasia Review, news and analysis,January 30, 2011.
17. Paul Amar: Why Egypt’s progressive win, Open Democracy, February 13, 2011.

SOURCE  International Hellenic Association

Capt. Evangelos Rigos