Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγεία της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτεί την ήττα της πατριωτικής δεξιάς σ’ αυτήν την παράταξη, την οποία συντηρούσε σ’ ένα βαθμό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο νεότερος. Στην αναμέτρηση του με την ενδοτική και άκρως νεοφιλελεύθερη δεξιά του κόμματος του, νικήθηκε τελικά κατά κράτος, με αριστοτεχνικά στο παρασκήνιο σχεδιασμένη παρέμβαση από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας
Ο Κώστας Καραμανλής, που υπήρξε ομολογουμένως και χωρίς προκαταλήψεις και αριστερές ιδεοληψίες ο μόνος πραγματικά πατριώτης πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, μπαίνει οριστικά στο περιθώριο. Για όποιους αμφιβάλουν, αλλά έχουν το θάρρος της γνώμης τους και δεν τρομοκρατούνται να πουν την αλήθεια, μπορούν να ανατρέξουν στην στάση του Καραμανλή στο θέμα του αγωγού Νοβοροσίσκ – Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, στην προσέγγισή του προς την Μόσχα και στην στάση του στο Βουκουρέστι, όταν αντέδρασε στην πίεση των «συμμάχων» στην εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην γνωστή στάση του στο Κυπριακό, που ενίσχυσε τον Τάσο Παπαδόπουλο, να καταψηφίσει ο κυπριακός λαός το ρατσιστικό και εκτρωματικό σχέδιο Ανάν. Αυτές τις ενέργειες δεν του της συγχώρησαν οι Αμερικανοί. Γι’ αυτό και τον απείλησαν οι Αμερικανοί με εκτέλεση. Πολύ πιθανόν να απείλησαν και την οικογένειά του, αναγκάζοντάς τον να μην μιλήσει ποτέ για τα θέματα αυτά (πιθανολογώ ότι η σιωπή του, «καθ’ υπόδειξιν, άνωθεν» θα κρατήσει 30 χρόνια). Γι’ αυτό κατέκαψαν την μισή Ελλάδα. Για να τον αντικαταστήσει ο Κώστας Σημίτης και μετά (με το γνωστό δαχτυλίδι) ο Γιώργος Παπανδρέου.
Για την πατριωτική αριστερά δεν χρειάζεται καν να κάνουμε λόγο. Αυτή είναι ήδη σε πλήρη ήττα, από την πολυπολιτισμικά παγκοσμιοποιημένη «διεθνιστική» αριστερά της Νέας Τάξης.
Με την νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, γόνου της γνωστής οικογένειας Μητσοτάκη με τον Κώστα και την Ντόρα Μητσοτάκη, που η πολιτική τους διευκόλυνε τα σχέδια των Αμερικανών και των Γερμανών στο Σκοπιανό κυρίως, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια ανίερη συμμαχία δεξιάς και αριστεράς για την λύση των εθνικών θεμάτων στο πνεύμα και το γράμμα των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων των υπερατλαντικών «συμμάχων» μας και των Γερμανών «φίλων μας» της Ζήμενς και του Χριστοφοράκου.
Τόσο η παγκοσμιοποιημένη νεοταξική αριστερά,(η Λαϊκή Ενότητα δεν εξαιρείται από τον κανόνα), όσο και η εθνοκάπηλη δεξιά, από διαφορετικές αφετηρίες συγκλίνουν, όπως οι «αποχρώσες ενδείξεις» καταμαρτυρούν στην ίδια στρατηγική: Ούτως ή άλλως συμφωνούν και όλοι τους στην σύνθετη ονομασία των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία, που υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος να καταλήξει κάποια στιγμή στην παράδοση της ελληνικής Μακεδονίας στους Σκοπιανούς και στην λύση του κυπριακού με δικοινoτική- διζωνική ομοσπονδία, που αποτελεί ένα ρατσιστικό έκτρωμα, ουσιαστικά δύο ξεχωριστών κρατών, με την επικυριαρχία ωστόσο του τουρκοκυπριακού, βασικά του τουρκικού, επί του ελληνικού.
Πιθανολογώ ότι τα δύο αυτά προβλήματα θα γίνει προσπάθεια να λυθούν από τα εξωθεσμικά κέντρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και να έρθει ως θριαμβευτής στην κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως διάδοχη κατάσταση. Φαίνεται ότι ο βασιλιάς ως τοποτηρητής ξέων συμφερόντων αντικαθίσταται στην κατάλληλη στιγμή από κάποιο τζάκι ή κάποιο κόμμα, που επιτελεί την ίδια λειτουργία.
Στην Ελλάδα της σήμερον πιθανόν θα συμβεί, αν δεν αντιδράσουν εγκαίρως οι πατριωτικές δυνάμεις ή δεν γίνει κανένα «θαύμα», αυτό που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά κυρίως ο Σάκης Καράγιωργας για την εναλλαγή δύο κομμάτων στην κυβέρνηση μέσα στα πλαίσια του, ελεγχόμενου από τα εξωθεσμικά κέντρα, αστικού δικομματικού, κοινοβουλευτικού συστήματος. Η ενασχόληση και απασχόληση του ελληνικού λαού μόνο με τα οικονομικά θέματα υπηρετεί σαφώς μια τέτοια σκοπιμότητα. Για την ψευτοδιεθνιστική αριστερά ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν εθνικά θέματα, που αποτελούν αντικείμενο μιας «εθνικιστικής» πολιτικής, παρά μόνο «ταξικά»!
Ένα τέτοιο πλαίσιο ερμηνείας μας δίνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, γνώστης της λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας.
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ, «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».[1]
Την σκληρή ιστορική αυτή αλήθεια και στο ίδιο πνεύμα, μας επιβεβαιώνει και ο Σάκης Καράγιωργας, ο οποίος αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο λαϊκιστικό ρεύμα και στον ξέφρενο ενθουσιασμό, χωρίς καμία λογική, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το άλλο».[2]
Ο Σάκης Καράγιωργας στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό πρόσημο. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό αναχρονισμό».
Ήδη με την εκλογή στην Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σχηματίστηκαν οι δύο πόλοι εξουσίας στην Ελλάδα, όπως αναλογικά είχε συμβεί με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία επί Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Μητσοτάκη παλιά και τώρα με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Συνεπώς η διάδοχος κατάσταση του Αλέξη Τσίπρα θα είναι σίγουρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να ζει, μακροημερεύει και βασιλεύει ο δικομματισμός στην Ελλάδα.
Το μόνο που απεύχομαι είναι να μην γίνει η εναλλαγή των κομμάτων με κάποια εθνική καταστροφή. Για την αποφυγή μια τέτοιας πιθανής εξέλιξης πρέπει να στρατευτούν όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, πριν είναι αργά.
[1] Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο
Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα.
[2] Σάκης Καράγιωργας, Μελέτες –Άρθρα – Ομιλίες, 3ος τόμος, σ. 204.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 11.1.2016
