«Αυτοί που κατέχουν την εξουσία και την δύναμη, οφείλουν να τιμούν τη φρόνηση»

 

1)        Οφείλουν να είναι αποφασισμένοι, να πράττουν στη ζωή τους αυτό που συμφέρει στην πόλη και  με κανένα τρόπο δεν θα πράξουν το αντίθετο.

2)      Οι πολίτες πρέπει να ανατρέξουν  σ΄ όλα τα στάδια της ηλικίας τους και να  την παρακολουθήσουν ώστε να εξακριβώσουν ότι είναι ικανοί να τηρούν αυτόν τον κανόνα και δεν παρασύρονται εύκολα με γοητείες, ούτε υποκύπτουν σε καταναγκασμούς, που θα τους καταντήσει επιλήσμονες του καθήκοντός αποβάλλοντας την σκέψη ότι πρέπει να πράττουν πάντοτε ότι είναι άριστο για την πόλη ή το Κράτος.

3)   Να μην μαγεύονται από αυτά που εξαπατούν αλλά να μένουν σταθερά προσγειωμένοι επιδιώκοντας την επίτευξη των ιερών στόχων, που έχουν αναλάβει να πραγματοποιήσουν από τους πολίτες.

4)          Οι πολίτες οφείλουν να εξετάσουν, εάν ακόμα, όταν ήταν νέοι δοκιμάστηκαν όπως δοκιμάζεται ο χρυσός στη φωτιά; Εάν γοητεύονται δύσκολα και μπορούν να διατηρήσουν πάντα την νηφαλιότητά τους και την αυτοκυριαρχία τους, και εάν η στάση τους σε όλες αυτές τις δοκιμασίες αποδειχθεί σύμφωνη με τον ρυθμό και την αρμονία, ώστε να είναι χρήσιμος στον εαυτό του και στην πόλη.

5)         Κατά πόσο έχει λάβει την πρέπουσα ανατροφή και παιδεία, ώστε να είναι ήρεμοι μεταξύ τους και στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους. Μόνο με την σωστή παιδεία και αυστηρή σωστή ανατροφή διαπλάθονται έντιμοι και καλοί χαρακτήρες. Και καλοί χαρακτήρες με τη σειρά τους και με την  σωστή μόρφωση γίνονται άριστοι πολίτες και  ικανοί να οδηγήσουν το λαό στην ευημερία. Και για να μην εκφυλιστεί η παιδεία και η ανατροφή, δεν πρέπει να εισάγουν νεωτερισμούς  πέρα των καθορισμένων.

6)         Πρέπει να έχουν ζήσει και να ζουν  με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρούν πάντοτε την ακεραιότητά τους. Δεν πρέπει να  αποβλέπουν σε απόκτηση περιουσίας.

7)         Ο άρχοντας πρέπει να πιστεύει ότι στην ψυχή του έχει από τους θεούς το θεϊκό χρυσάφι, ώστε να μην έχουν καθόλου βλέψεις στο χρυσάφι και το ασήμι των ανθρώπων και να θεωρούν ότι είναι ανόσιο να μολύνουν το θείο χρυσάφι με την ανάμιξη του γήινου χρυσού, αφού από τα χρήματα έχουν προέλθει πολλά και ανόσια έργα, ενώ το θείο χρυσάφι είναι ανόθευτο.

8)          Εάν αποβλέπουν στην απόκτηση πλούτου με επιχειρήσεις και άλλα παρόμοια θα καταντήσουν αντίπαλοι και εχθροί των πολιτών από σύμμαχοι  και συμπαραστάτες που έπρεπε να είναι.

9)          Εάν δεν είναι πραγματικοί  άρχοντες, αλλά απλώς εμφανίζονται, τότε οδηγούν την πόλη  στην καταστροφή και ασκούν με τις αδυναμίες τους μια φθοροποιό επίδραση.

10)   Να μην είναι επιρρεπής στην παρανομία, καθότι η παρανομία θρονιάζει στον ανθρώπινο χαρακτήρα με την ησυχία της και πολλές φορές χωρίς να φαίνεται διαποτίζει τα ήθη και τις συνήθειες της κοινωνίας. Και ένας τέτοιος ηγέτης δεν θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει την ιερή αποστολή του με αποτέλεσμα να βλάψει την πόλη

11)       Και εάν από αυτές τις δοκιμασίες της παιδικής, της νεανικής και της ανδρικής του ηλικίας, τον βρούμε αλώβητο και τον εκλέξουμε ως άρχοντα της πόλης ή του κράτους και κατά την διάρκεια της ηγεσίας του παραμείνει ακέραιος, τότε θα του απονέμουμε τιμές όσο ζει, αλλά και όταν πεθάνει θα του αναγείρουμε μεγαλοπρεπή τάφο και μνημεία που θα  απαθανατίζουν τη μνήμη του και θα εκφράζουν το σεβασμό και την τιμή που του ανήκει.

12)     Ίδιον του άρχοντα είναι να τιμάει τον καλό και πρόθυμο πολίτη και όχι να τον εντάσσει στην ίδια μοίρα με τον απρόθυμο, οκνό και κακό πολίτη, διότι η πόλη δεν θα πάει ποτέ μπροστά..

Συμπληρωματικά παραθέτουμε το κεφάλαιο περί κρατικής και εθνικής ηγεσίας το οποίο έχει αναπτύξει ο Αριστοτέλης Κακογεωργίου στον πρώτο τόμο του βιβλίου της Ομάδος «Ε» Έψιλον, σελίδα 198, έτσι ώστε να πάρει κανείς μία κατά κάποιον τρόπο πλησιέστερα σωστή άποψη για το πώς να επιλέγονται οι άρχοντες του τόπου.

Κεφάλαιο ΙΕ

Τι είναι εθνική και τι κρατική ηγεσία σύμφωνα με τις αρχές

της Ομάδας «Ε» των επίλεκτων Ελλήνων

Η Εθνική πνευματική ηγεσία συγκροτείται από τους μεγάλους πνευματικούς δημιουργούς και συνδέεται με τον ιερό ΝΑΟ των επίλεκτων Ελλήνων, ενώ η κρατική πνευματική ηγεσία συγκροτείται από τους κατέχοντες την κρατική εξουσία την παιδεία και την μέθοδο της δασκαλοκρατίας. Ο κρατικός μηχανισμός σπάνια συνδέεται με την εθνική υπόσταση ενός λαού και είναι απομακρυσμένος από το ρίζα των «Ε» .

Μια εθνική ηγεσία δεν υπηρετεί συμφέροντα μεμονωμένων ατόμων, κομμάτων και γενικά υποομάδων, καθότι τα συμφέροντα αυτά έρχονται σε σύγκρουση με τα γενικά συμφέροντα και την ομαλή λειτουργία του συνόλου.

Οι ηγέτες δεν καπηλεύονται πρώτοι την εξουσία και τα υλικά συμφέροντα, όπως γίνεται από τους διευθύνοντες του κρατικού μηχανισμού στον σημερινό κόσμο. Ο αρχηγός του κρατικού μηχανισμού θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν ομοίωμα ηγέτου, που είναι ταγμένος να εξυπηρετεί τα αλλότρια συμφέροντα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την προώθηση των συμφερόντων του τόπου που δήθεν  κυβερνά, ενώ ουσιαστικά καταδυναστεύει.

Ο εθνικός και πνευματικός ηγέτης θέλει τον πολίτη κοινωνικά ελεύθερο με εθνική και ιστορική συνείδηση, ενώ ο κρατικός μηχανισμός θέλει τον πολίτη δούλο, ανελεύθερο και χωρίς πλήρη ενημέρωση, ώστε να τον καθοδηγεί όπως επιτάσσουν οι δικές του ανάγκες και να τον γαλουχεί με τα μηνύματα που του υπαγορεύει ο μηχανισμός της ξένης ομάδας που εξουσιάζει τις συνειδήσεις του ανθρώπου.

Το μόνο που απομένει είναι η έρευνα και η αποκατάσταση της ελληνικής συνείδησης, ώστε να γίνουμε αυτόβουλοι και ανεξάρτητοι όπως έπλασαν τον Έλληνα οι σοφοί Κένταυροι με τους πρώτους Έλληνες θεούς, οι οποίοι εν συνεχεία δημιούργησαν τον Δία και τον αποκάλεσαν γενάρχη του Ελληνισμού.

Ο άχρηστος και άβουλος επικεφαλής του κράτους, συγκεντρώνει όλες του τις προσπάθειες στο πως θα διατηρηθεί στην εξουσία που του παραχώρησαν με όρους. Έτσι καταδυναστεύει την εθνική συνείδηση του λαού του και καταρρακώνει την πνευματική του διαύγεια με την εσκεμμένα λανθασμένη διαπαιδαγώγηση μίας αλλότριας παιδείας .

Με τη μέθοδο αυτή εμφυτεύουν μηνύματα, που καταστρέφουν τη φύση και την ψυχοσύνθεση των πολιτών, αλλά εξασφαλίζουν την κυριαρχία επί των άβουλων πλέον ποιμνίων, που επίσημα υβρίζουν  τους πολίτες, τόσο οι δήθεν πολιτικοί όσο και οι δήθεν εκκλησιαστικοί ηγέτες. Ένας εθνάρχης ουδέποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το κατεστημένο σε βάρος των εθνικών συμφερόντων του λαού. Ο εθνάρχης, λοιπόν. όπως ανέφερα στην προηγούμενη σελίδα, θέλει τους πολίτες του αφυπνισμένους πνευματικά και ενημερωμένους ιστορικά.

Οι σημερινοί κρατικοί ηγέτες, αυτοχαρακτηρίζονται ή και αυτοπροσδιορίζονται «Έλληνες», ενώ ουσιαστικά δεν είναι και ούτε θέλουν να γίνουν και  γι’ αυτό τον λόγο αρνούνται να συμμετάσχουν όχι μόνον εις τα των Ελλήνων ιερά Μυστήρια που τα αντικατέστησαν με τα εβραϊκά αλλά ούτε και εις αυτήν την ελληνική ΠΑΙΔΕΙΑ.

Η επί δυο χιλιετίες πραγματοποιημένη παλιμπαιδική μετάλλαξη της «Ελληνικής φύσης» και της νοητικοπνευματικής ζωής των, κατέβασε και καταγκρέμισε το έθνος από το επίπεδο των Ελλήνων εις το επίπεδο των αγενών και των βροτών ξενολατρών.

Έτσι οι κρατικοί ηγέτες χωρίς εθνική συνείδηση οδηγούνται από ξενόφερτα συμφέροντα και οι ίδιοι οδηγούν τον ανήμπορο λαό προς την αποφράδα σήραγγα της έρημου, προκείμενου να ακολουθήσουν τα σκοτεινά σχέδια των μαύρων εξουσιαστών που οδηγούν στην ξέφρενη πορεία, την οποία χάραξαν με σκοπό να καταστρέψουν τη ζωή. Τη σκοτεινή αυτή τακτική της ηγεσίας δεν μπορεί να κατανοήσει ο σημερινός Πολίτης και μάλιστα ο Νεοέλληνας.

Με την αθέμιτη αυτή αντεθνική τακτική δεν είναι σε θέση να εισέλθουν εις τον ιερό ΝΑΟ των Ελλήνων, αλλά ούτε καν να τον ατενίσουν, αφού συνεχίζουν να ασεβούν κατά των Ιερών της Ελλάδος και συγκατατίθενται για την πνευματική και ιστορική ακροβυστία του ελληνικού πνεύματος. Γι’ αυτό και ο ναός των Ελλήνων είναι άγνωστος σ’ αυτούς, οι οποίοι πλέον για την εξουσία και μόνο εθελοτυφλούν και τυφλώνουν τον λαό ώστε να τον οδηγούν όπου οι απάνθρωποι ταγοί τον επιτάσσουν.

Δεν είναι λίγες οι υπηρεσίες της Ελλάδας και μάλιστα στο χώρο της Μακεδονίας, στις οποίες δεσπόζει το άγαλμα του κατακτητή και σφαγέα του ελληνισμού «Μέγα» Κωνσταντίου και όχι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που είναι προπάτορας των Ελλήνων. Πολλές ηγεσίες χρησιμοποιούν χρήματα των πολιτών για να τιμήσουν αυτούς που κατέσφαξαν τον Ελληνισμό και κατέστρεψαν κάθε ελληνικό δημιούργημα. Αυτοί άλλαξαν και το όνομα των Ελλήνων μετατρέποντας τους σε Ρωμιούς Χριστιανούς. Κανένας  ηγέτης  δυστυχώς  δεν  μπόρεσε να υψώσει το ανάστημά του και να ξεκαθαρίσει τις ασυμβίβαστες έννοιες του Ελληνισμού, του Χριστιανισμού και της ρωμιοσύνης. Βολεύει τους πάντες ο υφιστάμενος αχταρμάς ώστε να μην υπάρχει πολιτικό κόστος και διακινδυνεύει η καρέκλα τους. Αυτός όμως ο αχταρμάς θολώνει για τα καλά τα νερά, ώστε να μην μπορέσει εύκολα ο κάθε Νεοέλληνας να καταλάβει το παιγνίδι που παίζεται.

Οι ταγοί του εκάστοτε κατεστημένου, οδηγούν το λαό σε δρόμους και κατευθύνσεις που είναι άσχετες με την ύπαρξή του και τα συμφέροντά του. Με τον τρόπο αυτό απομακρύνουν τον λαό από ουσιαστικές ασχολίες, αλλά και εκδηλώσεις, που θα ανήκουν σε όλο το λαό και όχι σε μια μερίδα, που συγχρόνως θα ανέβαζε την ποιοτική ενασχόλησή του και θα διεύρυνε την πνευματική του διαύγεια. Στο νέο ελληνικό χώρο ποτέ δεν γιορτάστηκαν οι παγκοσμίου φήμης πραγματείες, όπως ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα, η Πύδνα και ο Αλέξανδρος.

Οι ταγοί των κατεστημένων δεν επιδιώκουν την αφύπνιση του λαού, αλλά την αποχαύνωση, ώστε να μπορούν να εκπληρώνουν τη μυστική αποστολή τους που είναι ταγμένοι από τις ξένες δυνάμεις για να εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα που αφορούν τους προστάτες τους και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Αποκαλυπτικές οι ακόλουθες φράσεις του Προμηθέα από το έργο του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης»

«Να σέβεσαι να προσκυνάς, να καλο- πιάνεις πάντοτε αυτόν που βρίσκεται στην εξουσία.»

«Μόλις και κάθισε στον πατρικό τον θρόνο άρχισε στους θεούς τιμές να δίνει και να τους μοιράζει την  εξουσία με τάξη, για τους ανθρώπους καμιά έννοια  δίχως  να βάλει».

Ο Μέγας Προμηθέας, όμως, που δεν δίστασε να τα βάλει με την εξουσία έδωσε και τη θαρραλέα απάντηση δίνοντας το παράδειγμα για τη σωστή αντιμετώπιση της Εξουσίας από τους Πολίτες.

«Μα εγώ τον Δία λιγότερο κι απ’ το μηδέν τον λογαριάζω».

                                     (‚Εμοί   δ   ἔλασσον   Ζηνός   ἤ μηδέν μέλει)

Ο Προμηθέας είναι η ενσάρκωση του αφυπνισμένου εθελοντή, ευεργέτη και επαναστάτη που προσπαθεί να βοηθήσει τη λαϊκή μάζα. Είναι ο διαφωτιστής της αφύπνισης και αυτομάτως ο εχθρός κάθε εξουσίας  που  μισεί  την  αφύπνιση  της λαϊκής μάζας. Η εξουσία μισεί και καταδιώκει κάθε Εθνάρχη ο οποίος ταρακουνάει την καρέκλα ή κάποιο συμφέρον των εξουσιαστών.

Ο Προμηθέας, όμως, γεννημένος ηγέτης, εθελοντής και ευεργέτης δεν πτοείται με καμία απειλή και όλα τα βασανιστήρια του φαίνονται τιποτένια μπροστά στον διακαή πόθο να βοηθήσει τους ανθρώπους. Ο Προμηθέας, ο προπάτορας του Ελληνισμού, είναι το πλέον ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση, αφού ενσαρκώνει τον αγώνα κατά της Εξουσίας για την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι αγνοούνται από τους Εξουσιαστές.

Αυτές οι σκέψεις και οι τοποθετήσεις μισούνται από τη σκάρτη ηγεσία που εύκολα επιρρίπτει τον στιγματισμό της αναρχίας. Μια σπασμωδική κίνηση, που αποτελεί χαρακτηριστικό των εξουσιαστών, αφού με κάθε τρόπο τους ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα της εξουσίας. Όμως, μια τέτοια προσπάθεια αργά ή γρήγορα θα πέσει στο κενό.

Οι σκέψεις και οι τοποθετήσεις μου πηγάζουν μόνο από αγάπη για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, τον άνθρωπο και τη ζωή. Είναι επόμενο λοιπόν να καταπολεμώ τις αχόρταγες βδέλλες που μαστίζουν την ανθρωπότητα και που ποτέ δεν εγκαταλείπουν το θύμα όσο αίμα και εάν ρουφήξουν, ενώ οι φυσικές βδέλλες, όταν  χορτάσουν,  εγκαταλείπουν  το  θύμα. Συνηθισμένοι να περιστοιχίζονται και αυτοί από τους κόλακες που αποτελούν κάποια άλλη κατηγορία βδελλών, δεν έχουν τη δύναμη να ακούσουν αλήθειες, όπως αυτές, και σοκάρονται μόλις τους λείψει το ψέμα και η κολακεία.

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο ΜΕΓΑΣ αυτός ο ηγέτης, δεν απέφυγε να ακούσει τον εξόριστο Διογένη από τη Σινώπη πριν ξεκινήσει για τη μεγάλη του εκστρατεία κατά των Περσών. Ο Διογένης, ελεύθερος και ευθύς όπως ήταν, δεν κολάκεψε τον Βασιλιά της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδος Αλέξανδρο, αλλά του μίλησε με τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας.

«Αυτοί που κατέχουν την εξουσία και την δύναμη, οφείλουν να τιμούν τη φρόνηση.»

    Η καλοπέραση, η απραξία, η δουλεία στο κέρδος και στην ηδονή κατέστρεψαν ψυχικά τους βασιλείς της Περσίας, της Ινδίας, της Σκυθίας, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και πολλούς άλλους όπως και Έλληνες.

Οι ηγέτες δεν επιτρέπεται να είναι δειλοί αλλά θαρραλέοι, καθότι οι θαρραλέοι από τη φύση τους αγαπούν τους θαρραλέους, ενώ οι δειλοί τους βλέπουν με καχυποψία, τους μισούν σαν εχθρούς, αποδέχονται δε και αγαπούν τους χυδαίους. Οι δειλοί ηγέτες αγκαλιάζουν τους κόλακες, ενώ οι θαρραλέοι απομακρύνουν τους κόλακες και αγκαλιάζουν αυτούς που αγαπούν την αλήθεια.

Ένας άχρηστος ηγέτης είναι δύσκολο να δει τις ικανότητες των πολιτών, όπως ένας τυφλός δεν μπορεί να δει το ΦΩΣ. Ο ηγέτης, είτε Βασιλιάς, είτε Νομάρχης, είτε Δήμαρχος, είτε Βουλευτής και Πρωθυπουργός, οφείλει να είναι συνετός και  γνώστης της ηγετικής τέχνης του Θεού Δία, όπως διευκρίνισε ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο. Τότε τίποτε δεν εμποδίζει κάθε ηγέτη – άνθρωπο να νιώθει παιδί  του Θεού, αφού κατά τον Όμηρο ο Δίας  είναι πατέρας  όχι μόνο των Θεών, αλλά και των ανθρώπων που δεν υποβιβάστηκαν στην κατηγορία των ανδραπόδων, των φαύλων και των χυδαίων.

Εάν, λοιπόν, ο ηγέτης είναι δειλός, μαλακός, δουλικός και υποκριτής, δεν μπορεί να συγγενεύει ούτε με τους θεούς ούτε με τους χρηστούς ανθρώπους παρά μόνο με τα ανδράποδα των σπαρτών σημαδεμένων Θηβαίων που εγκατέλειψαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και προσχώρησαν στον Δαρείο.

Ο Διογένης είπε στον Αλέξανδρο ότι αυτοί οι σπαρτοί Θηβαίοι έφεραν ένα σημάδι κάποιας λόγχης στο σώμα τους για να τους γνωρίζει ο θεός.

Ο Αλέξανδρος του απάντησε ότι οι ηγέτες που νιώθουν παιδιά του Θεού έχουν στην  ψυχή  τους το σημάδι της Αρετής, από το οποίο και θα τους αναγνωρίζει όποιος ξέρει να κρίνει και πολύ πιο εύκολα ο Θεός.

Ο Ηγέτης πρέπει να χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος ανάμεσα στους ανθρώπους, αφού οφείλει να είναι ανδρείος, δίκαιος, φιλάνθρωπος και ανίκητος από κάθε πόνο και ποταπή επιθυμία.

    Δεν θεωρείται ηνίοχος αυτός που δεν ξέρει να κρατά τα ηνία, ούτε μπορεί να θεωρείται αρχηγός αυτός που δεν ξέρει να διοικήσει, ούτε μπορεί να θεωρείται γιατρός αυτός που δεν ξέρει να θεραπεύει.

    Οι τίτλοι, τα ψεύτικα στεφανώματα, οι έπαινοι των υποκριτών, οι τεμενάδες του φτωχού λαού μοιάζουν με την καρναβαλίστικη οικτρή εικόνα  της γιορτής των Σακών της Περσίας.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ακράδαντα ότι ο κατεξοχήν κάτοχος της ηγετικής γνώσης και τέχνης ήταν ο Δίας, που την μετέδιδε στα παιδιά του, τους Έλληνες. Αυτός ήταν ο λόγος που όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες της αρχαιότητας, όπως ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Μίνωας κ.α. ονομάζονταν παιδιά του Δία, αφού ταύτιζαν τον Δία με την  παιδεία. Τα παιδιά αυτά του Δία έτυχαν τη θεϊκή παιδεία, η οποία είναι η δυνατή και εύκολη. Οι υπόλοιποι πήραν την ανθρώπινη παιδεία που ξεφουρνίζει  μασκαράδες  της  ηγεσίας  για  να εξυπηρετούν τα δικά τους ποταπά συμφέροντα και τα συμφέροντα της άχρηστης μυημένης κλίκας της αγέλης των σκυλανθρώπων.

Η θεία παιδεία, όπως των αναφερομένων, χαρακτηρίζεται από την ανδρεία και μεγαλοσύνη που τους έκανε να ξεχωρίζουν ως εκλεκτά παιδιά του  θεού Δία. Ο κάθε Έλληνας είχε το δικαίωμα και την ευκαιρία να ονομασθεί εκλεκτός γιος του Δία, αρκεί να αποκτούσε τα εφόδια της παιδείας και της σοφίας και αρκεί να ήταν διατεθειμένος να αγωνισθεί για την αγάπη και τη σωτηρία των ανθρώπων. Κανένας θεός δεν χάρισε στους Έλληνες αυτό το προσόν, όπως έκανε ο Γιαχοβάς στους Εβραίους απλώς και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι. Ο Δίας δεν ξεχώριζε και δεν δώριζε σε κανένα. Την αθανασία μπορούσε να την κερδίσει ο κάθε άνθρωπος αρκεί να μπορούσε να κοσμήσει τα έργα του με ΑΡΕΤΗ και αυτοθυσία.

    Όλα αυτά τα θεία χαρίσματα τα έχει φυλαγμένα ο κάθε μυημένος ηγέτης μέσα στην ψυχή του και κανείς δεν μπορεί να του τα αφαιρέσει, ούτε ο χρόνος, ούτε κανένας μασκαράς σοφιστής. Δεν είναι ηγέτης αυτός που περιστοιχίζεται από σοφιστές οι οποίοι δεν διαφέρουν από έναν ακόλαστο ευνούχο.

    Κάθε μαθητεία χωρίς τις αρχές θεϊκού προτύπου, όπως είχε ο Μίνωας, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει κάποιον άξιο ηγέτη. Ο Μίνωας ήταν   σύντροφος του θεού, γι’ αυτό και υπήρξε ο πιο δίκαιος άνθρωπος και ηγέτης.

Ένας ηγέτης, εάν είναι φίλος του Θεού, δεν μπορεί να πράξει κάτι άδικο ή να σκεφθεί κάτι πονηρό και αισχρό, όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους ηγέτες που δεν τυγχάνουν σύντροφοι του θεού.

    Ο Όμηρος ονομάζει τον ηγέτη «Ποιμένα του λαού». Οφείλει να φυλάει και να προστατεύει το λαό του και όχι να τον οδηγεί στις αγέλες των λύκων. Οι ηγέτες αναζητούν εχθρούς, γιατί τυφλωμένοι από την αλαζονεία τους δεν βλέπουν στον  καθρέφτη τον μεγαλύτερο εχθρό τους που δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο εαυτός τους, τον οποίο δεν κατόρθωσαν να τον τιθασεύσουν και να τον χαλιναγωγήσουν, αφού λησμόνησαν την αρχή της απολλώνιας διδασκαλίας,

«Γνῶθι σαὐτόν»

Η αφροσύνη και η επιπολαιότητα, που κατέχει σήμερα την ηγεσία, θεωρείται η χειρότερη καταστρεπτική αρρώστια των ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ του σύγχρονου κόσμου. Το σημάδι του ηγέτη είναι μόνο η ενάρετη φύση του.

Η ανθρωπότητα δεν θα είχε τα σημερινά προβλήματα, εάν οι ηγέτες που διαβάζουν αυτές τις φράσεις δεν ένιωθαν επαναπαυμένοι. Από την πείρα που απέκτησα μέσω της πολύχρονης συνεργασίας μου με τις ηγεσίες εκφράζομαι χωρίς επιφυλάξεις ότι όλα αυτά είναι άγνωστα στα πρόσωπα που σήμερα αντιπροσωπεύουν τις ηγετικές τάξεις. Εάν υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, θα χρειαζόταν σήμερα ο Διογένης πολύ μεγαλύτερο φανάρι για να τις εντοπίσει. Το ξέρουμε όλοι μας και το βλέπουμε καθημερινά ότι πολλοί από τους σημερινούς ηγέτες ανέρχονται στις ηγετικές τάξεις νηστικοί και ελεεινοί όχι για να προσφέρουν έργο, όχι για να φύγουν πλούσιοι σε δόξα και φτωχοί σε χρήμα, αλλά για να μοιράσουν την εξουσία, θέσεις, αξιώματα και τον ιδρώτα του λαού, με σκοπό να χορτάσουν τους λυκανθρώπους τους με τις σάρκες των ανθρώπων, που ανέλαβαν δήθεν να προστατέψουν. Αυτούς όλους, χωρίς υπε- κφυγές, τους χαρακτηρίζω ως αποτυχημένους μπακάληδες, φοροεισπράκτορες και μασκαρεμένους βασιλιάδες των Σακών, χωρίς ανδρεία, χωρίς ντροπή, χωρίς φρόνηση, χωρίς αρετή και χωρίς ίχνος ηθικής υπόστασης.

Εάν τους εκτιμήσουμε σε χρήμα θα μπορούσε ο φτωχότερος να τους αγοράσει. Χωρίς να το θέλω, ανατρέχει ο νους μου στον πατέρα μας Ηράκλειτο με το σοφό του απόφθεγμα

«ΠΑΤΗΡ  ΠΑΝΤΩΝ  ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΣΤΙ»

Τα πλοκάμια της Λερναίας ΄Υδρας των ασυνείδητων ηγετών είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που ούτε  ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε εύκολα σήμερα να απαλλάξει τις κοινωνίες των ανθρώπων.

Δεν εννοώ, βέβαια, έναν κατά λέξη πόλεμο, όπως δεν τον εννοούσε και ο Ηράκλειτος, αλλά μια πνευματική επανάσταση κατά αυτής της πολυκέ- φαλης Λερναίας Ύδρας, που είναι επιβεβλημένη για την απεξάρτηση και απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της υποκρισίας και της εκμετάλλευσης των  συνειδήσεων εξουσιαστών.

Εάν οι ηγέτες μας θέλουν επαξίως να ηγηθούν, οφείλουν να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν όχι μόνο τις ανέσεις τους και τα προσωπικά τους αλλά και τις κόρες τους, όπως έκανε ο άξιος ηγέτης της Ελληνικής κοσμογονίας Αγαμέμνων. Το παράδειγμα του Αγαμέμνονα διευκρινίζει ότι ο ηγέτης δεν ανήκει σε κανένα, ούτε στον ίδιο τον εαυτό του, παρά  μόνο στον λαό και στον Θεό. Οφείλει δεν να εξέρχεται φτωχότερος σε χρήμα, με μειωμένο κοιλιακό όγκο αλλά  πλούσιος σε δόξα και ευσυνειδησία.