Ο Χριστός ήτο ευέξαπτος γιατί ήταν ευφυής! Τί ευφυής, Ο Ευφυής, οπότε λογικό ήτανε να παίρνη ανάποδες με το παραμικρό και να μην έχη υπομονή για παπαριές. Παρότι οι επίσημοι ευαγγελισταί το κρύβουν, άμα Του τη βίδωνε ή ερχόταν αντιμέτωπος με καμμιά ατιμία, τα έκανε όλα λίμπα! Διότι εκτός από ευφυής ήτο και έντιμος, ο …χειρότερος συνδυασμός που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον …σταυρό!

Ερχόμενος λοιπόν ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος και επειδή πλησίαζε το εβραϊκό Πάσχα, σου λέει, δε βαριέσαι, ας το γιορτάσουμε, μια ζωή την έχουμε, τί θα καταλάβουμε, τί θα καζαντήσουμε. Στέλνει λοιπόν τον Ιούδα, ο οποίος όπως είπαμε είχε αναλάβει τα οικονομικά και γενικά τα έξοδα παραστάσεως συν τη διοργάνωση των εκδηλώσεων, διότι αυτός ήταν υπεύθυνος στη θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού εν Ιεροσολύμοις και είχε βάλει εισιτήριο στο πλήθος που περίμενε να Τον δη, να κλείση δωμάτια και τραπέζι, αν θα έβρισκε και τίποτα τελευταία στιγμή. Το ταμείο ήταν σε καλή κατάσταση, σήκωνε λίγη σπατάλη. «Πήγαινε βρες κανένα πανδοχείο της προκοπής, χωρίς κατσαρίδες και βρώμα όπως είσαι μαθημένος», του λέει ο Χριστός. «Ντίνερ για 12, έξι δίκλινα με εσωτερικό μπάνιο και καθαρές πετσέτες. Οχι οικονομίες αυτή τη φορά, φραγκοφονιά»! Ο Ιούδας πήγε να Του πη, «τί ντίνερ για 12, 13 είμαστε», αλλά προτίμησε να κάνη τουμπεκί και να γλυτώση το επιπλέον έξοδο. Σου λέει, ο Ιησούς δεν τρώει πολύ, ούτε ο Ιωάννης, οπότε θα φάω εγώ ό,τι περισσέψει, συν καμμιά φραντζόλα ψωμί που είναι τσάμπα και θα χορτάσω! Το δίκαιον να λέγεται, ο Ισκαριώτης δεν ήταν τσιγγούνης μόνο με τους άλλους, όπως μερικές κουφάλες των οποίων τα ονόματα ίσα που κρατιέμαι να μην αναφέρω, αλλά και με τον εαυτό του. Δεν χάλαγε πένυ, όλα για το κοινό ταμείο και την επανάστα!

Ο Ιούδας πιθανόν ήταν ελληνικής καταγωγής, συγκεκριμένα μακρινός πρόγονος του Ασημάκη Φωτήλα, του πρώτου «προδότη» της Αλλαγής ο οποίος και επληροφορήθη τηλεοπτικώς ότι «έθεσε (ή έχεσε) εαυτόν εκτός κόμματος». Και ο Χριστός ήτο Ελλην, άσχετα με το τί λένε οι γραφές που εγγράφησαν από εξελληνισμένους Εβραίους. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά του αρχαίου Ελληνος, κουβέντα και θεωρία όλη την ημέρα από καφενείο σε καφετερία, απενταρία και περιφρόνηση γενικώς στο χρήμα, προκαλούσε τους πάντες και δεν άντεχε τη μικρόνοια. Κάπως έτσι ζούσε και ο Σωκράτης όπως και οι περισσότεροι Ελληνες φιλόσοφοι πριν από τον Ιησού. Χώρια που άλλαξε και το όνομά Του κι’από Γεσούα που ακούγεται σαν «γες σερ» το έκανε Χριστός, στα ελληνικά. Καλά τα εβραϊκά σου λέει, αλλά δεν αντέχονται με τίποτα, λες και μασάς πέτρες! Δεν είναι τυχαίο που κάπου αναφέρει το Ταλμούδ ότι η ιερή γλώσσα είναι μεν η εβραϊκή, η πιο όμορφη όμως είναι η ελληνική!

Ελεγα λοιπόν ότι ο Ισκαριώτης ήτο Ελλην και είχε προσχωρήσει στον εβραϊσμό όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες εκείνη την εποχή. Προσοχή, δεν μιλάμε για τους εξελληνισμένους Εβραίους εναντίον των οποίων εξηγέρθησαν οι Μακκαβαίοι, αλλά για Ελληνες Ιουδαίους. Μέχρι οι Αρμόδιος και Αριστογείτων, ηγέτες των Αθηνών, εικάζεται ότι ήταν ιουδαϊκού θρησκεύματος. Ελληνες Ιουδαίοι ζούσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του ελληνορωμαϊκού κόσμου, προ της υποτιθέμενης Εβραϊκής Διασποράς (για την οποία ιστορικός στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ λέει ούτε ουδέποτε συνέβη), εκρόκειτο δηλαδή για κοινότητες προσηλύτων οι οποίες και ήταν αμιγώς ελληνόφωνες.

Τω καιρώ εκείνω η Κλασσική Εποχή είχε δύσει, ο ελληνικός πολιτισμός έπαψε να είναι ελληνικός και έγινε ελληνιστικός απορροφώντας πλήθος άλλων στοιχείων, κυρίως από την Ανατολή. Οπως και σήμερα, όταν η Δύση βρίσκεται σε παρακμή στρέφεται προς την Ανατολή και έτσι μεταφυτεύονται διάφορες θρησκείες ή πρακτικές, όπως η γιόγκα, οι Χάρε Κρίσνα κλπ. με αποτέλεσμα να γεμίζη ο τόπος λογής λογής γκουρού πολλοί εκ των οποίων άπλυτοι και κατελωμένοι που αλίμονο και σου πετύχουν στη διπλανή θέση του αεροπλάνου, θα πάθης συμφόρεση από τη ζέχλα μέχρι να φτάσης! Ετσι λοιπόν και την εποχή εκείνη, πολλοί Ελληνες είχαν στραφεί σε ανατολικές, μυστικιστικές θρησκείες, όπως ο Ιουδαϊσμός, ο Ζωροαστρισμός και η Λατρεία του Θεού Ηλιου ή Μίθρα τον οποίον είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά οι Ρωμαίοι (στις βόρειες επαρχίες της Αυτοκρατορίας, Γερμανία, Φραγκιά, Βρεττανία και βάλε όπου ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ, δεν έπιασε ποτέ ο Μίθρας). Στις 25 Δεκεμβρίου, του 10^ου μήνα του Ρωμαϊκού Ημερολογίου (η λέξη Δεκέμβριος προέρχεται από το δέκα), όταν δηλαδή περίπου ήταν το χειμερινό ηλιοστάσιο, οι Ρωμαίοι τιμούσαν την (ανα)γέννηση του Μίθρα. Ηταν η μεγαλύτερη γιορτή της αυτοκρατορίας και προκειμένου να μην παρασύρωνται οι Χριστιανοί, άλλο που δεν ήθελαν, οι πρώτες εκκλησίες όρισαν να γιορτάζονται τη μέρα εκείνη και τα Χριστούγεννα.

Οταν ο Απόστολος Παύλος κήρυξε τον Χριστιανισμό στον κυρίως ελλαδικό χώρο, πήγαινε στις κοινότητες των Ελλήνων Ιουδαίων διότι οι υπόλοιποι Ελληνες δεν χαμπάριαζαν από χριστιανισμό κι’ούτε τον έπαιρναν σοβαρά. Και οι επιστολές του σε εκείνους απευθύνονταν, όχι στους μη Ιουδαίους Ελληνες αν και λόγω της γλώσσας, αυτοί ήταν ο ο επόμενος στόχος, ούτως ειπείν. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι οι Ελληνες Εβραίοι (όχι ισραηλιτικής καταγωγής) είναι ίσως οι παλαιότεροι Ιουδαίοι μαζί με εκείνους των σημερινών αραβικών χωρών, κατά πολύ αρχαιότεροι των Ασκεναζίμ, δηλαδή των Γερμανοεβραίων και αυτών της ανατολικής Ευρώπης οι οποίοι προέρχονται από τους Χαζάρους, το βασίλειο των οποίων προσχώρησε στον Ιουδαϊσμό και αποτέλεσε τη μοναδική ιουδαϊκή αυτοκρατορία της παγκόσμιας ιστορίας. Ο κυρίως γεωγραφικός χώρος της Αυτοκρατορίας των Χαζάρων ήταν στην περιοχή του Καυκάσου και ανατολικότερα εκεί όπου βρίσκονται σήμερα διάφορες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που τελειώσουν σε –ιστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Τζατζικιστάν κλπ. Υπ’αυτήν την έννοια οι αρχαίοι Ελληνες Ιουδαίοι δεν έχουν καμμία εθνολογική συγγένεια με τους Ασκεναζίμ, όπως και δεν έχουν ουσιαστικά οι κάτοικοι του Ισραήλ προ του Σιωνιστικού Κινήματος. Εν τω μεταξύ, και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες είχαν στενές σχέσεις με τους Εβραίους, μάλιστα σε αλληλογραφία μεταξύ ενός ραββίνου και ενός Λάκωνα κι’όχι …Βλάκωνα βασιλέως επισημαίνεται η κοινή καταγωγή των δύο λαών.

Οι Ελληνες Εβραίοι, οι Ρωμανιώτες δηλαδή, όχι οι Ισπανοί που ήρθαν στη Θεσσαλονίκη όταν τους ξαπόστειλαν κακήν κανώς οι χριστιανοί Βασιλείς Φερδινάνδος και Ισαβέλλα, οι οποίοι επίσης είχαν Ιουδαίους μεταξύ των προγόνων τους, είναι ίσως και οι πιο καθαροί Ελληνες αφού εμείς οι υπόλοιποι, οι εκχριστιανισθέντες, είμαστε κάθε καρυδιάς καρύδι, αποτέλεσμα απανωτών μίξεων ανά τους αιώνας, άρα όσοι ψάχνουν βιολογικές συνέχειες του Ελληνισμού καλά θα κάνουν να αναγορεύσουν τους Ρωμανιώτες Ιουδαίους ως τους καθαροτέρους Ελληνας! Τα παιχνίδια με τη βιολογία συνήθως οδηγούν στα αντίθετα των αναμενομένων αποτελέσματα, χιχιχιχιχι!

Αλλωστε και ουδείς σώφρων Εβραίος κάνει λόγο για βιολογική υπόσταση του λαού των Ιουδαίων, τους ενώνει η κοινή πίστη και η κοινή διαθήκη με τον Θεό, όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία.

Μακρυγόρησα ως συνήθως, αλλά το πιο όμορφο ταξίδι γίνεται κυρίως με πολλές στροφές και σκαμπανεβάσματα. Κάπως έτσι λοιπόν διοργανώθηκε ο Μυστικός Δείπνος που δεν ήταν τίποτε άλλο από το ντίνερ για το εβραϊκό Πάσχα. Οι μαθητές ήταν μακρυά από τις οικογένειές τους, το ίδιο και ο Χριστός, οπότε σκέφτηκε να το γιορτάσουνε σαν μια οικογένεια, να ξακουραστούνε, να πιούνε κανένα κάνα ποτήρι παραπάνω, να διηγηθούνε ιστορίες και να γελάσουνε, να καπνίσουνε κανένα πούρο και να αρχίσουνε και το τραγούδι της τάβλας, γιατί ποιός είχε δυνάμεις για χορό …Είδε όμως ο Ιησούς τον Ιούδα που έκανε τράκα από τα πιάτα των άλλων, έκρυψε και τα Κοχίμπα στο μανίκι του, και δεν άντεξε, πήρε ανάποδες! «Ρε παλιοτόμαρο, δεν έχεις πιάτο δικό σου και βουτάς δεξιά κι’αριστερά;», του λέει φουρκισμένος. «Ε, δεν πεινούσα, δάσκαλε», λέει ο Ιούδας μισοχεσμένος, «και είπα να τη βγάλω με κανένα γιαουρτάκι που είναι και καλό για τη χώνεψη, αλλά τώρα μου άνοιξε η όρεξη». Ποιός είδε τον Θεό και δεν Τον φοβήθηκε! Ο Χριστός ήταν έξαλλος. «Δεν υποφέρεσαι με τίποτα, ρε Ιούδα», του λέει (υπόψιν, το πιο πιθανόν είναι να είχε άλλο όνομα ο Ισκαριώτης, αλλά το κρατάμε χάριν ευκολίας). «Είσαι άνω ποταμών, η τσιγγουνιά σου δεν έχει όρια το ίδιο και η βλακεία σου. Τόσον καιρό είσαι μαζί μου και δεν έχεις πάρει είδηση τίποτα, βρε παλιορεντίκολο!» Τότε έγινε κάτι το απρόσμενο. «Ούτε και Εσύ δάσκαλε», βρήκε το θάρρος και θράσος να απαντήση ο Ιούδας που όπως έχουμε ξαναπεί, ετοίμαζε επανάσταση. Ο Ιησούς δεν άντεξε άλλο και βουτάει το τραπεζομάντηλο και του ορμάει έτοιμος να τον πνίξη! Σταμάτησε όμως τελευταία στιγμή κι’αφού έπεσαν πάνω Του Πέτρος και Θωμάς να Τον συγκρατήσουν, διότι σου λέει αν τον πνίξω, ποιός θα με προδώση; Ετούτοι οι άλλοι δεν κάνουν για τέτοια πράματα, μόνο της θεωρίας είναι. Σκούπισε τον ιδρώτα του προσώπου Του, έφτιαξε λίγο τον χειτώνα που είχε τσαλακωθεί, ο θυμός είχε μετατραπεί σε βαθιά λύπη, έμοιαζε στοργικός πατέρας, εξουθενωμένος με την αποτυχία να κάμη τον γιο του άνθρωπο. Χωρίς να τον κοιτάξη, λέει του Ιούδα. «Εξω απο’δώ, ρε! Πήγαινε στα τσακίδια and do what you have to do»! Κι’ύστερα, κοιτάζοντάς τον βαθιά στα μάτια, του ρίχνει το τελικό χτύπημα: «Για τιμωρία θα χάσης το γλυκό»!

Συνέχεια αύριο με τη …Διασταύρωση!