Ο Τσίπρας και ο Καμμένος δεν πέρασαν την συμφωνία SOFA με το Ισραήλ με τη διαδικασία του άρθρου 27 παρ. 2 ως διακρατική σύμβαση, αλλά ως „διεθνή σύμβαση“ με τη διαδικασία του άρθρου 28 παρ. 1 του Συντάγματος. Γιατί; Για να γίνει το καθεστώς ετεροδικίας των δυνάμεων του Ισραήλ „αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.“ Με άλλα λόγια να αποκτήσει ισχύ υπεράνω κάθε άλλου νόμου και διάταξης του εθνικού δικαίου!
Στις 2 του μηνός (Ιουνίου 2016) ψηφίσθηκε από τη Βουλή με τη γνωστή πλέον τακτική ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, η διεθνής σύμβαση με τίτλο „Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης του Κράτους του Ισραήλ σχετικά με το Καθεστώς των Δυνάμεών τους.“ Η Συμφωνία αυτή είχε υπογραφεί στο Τελ Αβίβ στις 19 Ιουλίου 2015 από τον Π. Καμμένο και τον Ισραηλινό ομόλογό του.
Αριστερά: Ο Πάνος Καμμένος με τον ισραηλινό συνάδελφό του Moshe Ya’alon στο Υπουργείο Αμύνης του Ισραήλ, με έναν πίνακα με το περιστέρι ειρήνης πίσω απ‘ τον Καμμένο, για τα πρόβατα στην Ελλάδα
Η συμφωνία αυτή δεν αφορά στην „στρατιωτική συνεργασία“ της Ελλάδας με το Ισραήλ, αλλά το Καθεστώς των Δυνάμεων τους (Status of Forces Agreement, SOFA). Τι είναι αυτή η συμφωνία; Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, η οποία είναι η πρώτη χώρα παγκόσμια που εφάρμοσε τις συμφωνίες αυτές μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, „SOFA είναι πολυμερείς ή διμερείς συμφωνίες που θεσπίζουν σε γενικές γραμμές το πλαίσιο βάσει του οποίου λειτουργεί το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ σε μια ξένη χώρα και πώς η εσωτερική νομοθεσία της ξένης δικαιοδοσίας ισχύει για το προσωπικό των ΗΠΑ στη χώρα αυτή.“ (R. Chuck Mason, Status of Forces Agreement (SOFA): What Is It, and How Has It Been Utilized? Congressional Research Service, 15 Μαρτίου 2012)
Μια τέτοια συμφωνία έχει ως στόχο να αποσαφηνίσει τους όρους υπό τους οποίους το ξένο στρατιωτικό προσωπικό επιτρέπεται να λειτουργεί υπό συνθήκες μόνιμης εγκατάστασης σε ξένη χώρα. Συνήθως, τα καθαρά στρατιωτικά επιχειρησιακά θέματα, όπως οι θέσεις των βάσεων και η πρόσβαση σε εγκαταστάσεις καλύπτονται από χωριστές συμφωνίες. Η SOFA ασχολείται περισσότερο με τη δικαιοδοσία που σχετίζεται με τη μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικού προσωπικού και εγκαταστάσεων στη χώρα υποδοχής.
Γι‘ αυτό και η SOFA δεν πρέπει να συγχέεται με τη Συμφωνία Δυνάμεων Επίσκεψης (VFA). Μια VFA καλύπτει συνήθως τις δυνάμεις που επισκέπτονται προσωρινά μια ξένη επικράτεια, ενώ η SOFA καλύπτει συνήθως τις δυνάμεις που εγκαθίστανται μόνιμα στη χώρα υποδοχής, καθώς και τις δυνάμεις επίσκεψης.
Η Ελλάδα έχει υπογράψει SOFA με τις ΗΠΑ, η οποία συνοδεύει την ύπαρξη μόνιμων στρατιωτικών βάσεων στην επικράτεια της χώρας. Τώρα υπέγραψε και με το Ισραήλ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τέτοια συμφωνία το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει με καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Είναι η πρώτη και την υπέγραψε με την Ελλάδα της αριστεράς και της προόδου!
Έτσι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα του κόσμου που αποδέχεται επίσημα τη μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων του Ισραήλ στο έδαφός της υπό καθεστώς ανάλογο μ‘ εκείνο που έχει υπογράψει με τις ΗΠΑ. Δηλαδή υπό καθεστώς ετεροδικίας. Έτσι, π.χ., ενώ καθορίζεται ότι το Κράτος Υποδοχής (Ελλάδα) έχει „το δικαίωμα να ασκεί κατά προτεραιότητα ποινική δικαιοδοσία“, συμπληρώνει τα εξής: „Οι αρχές του Κράτους Υποδοχής [Ελλάδα] το οποίο έχει κατά προτεραιότητα το δικαίωμα, εξετάζουν ευμενώς αίτημα από τις αρχές του Κράτους Αποστολής [Ισραήλ] για αποποίηση του δικαιώματός τους αυτού σε περιπτώσεις που το Κράτος Αποστολής φρονεί ότι η αποποίηση αυτή έχει ιδιάζουσα σημασία.“
Κι όπως είναι τυπικό σε μια τέτοια συμφωνία προβλέπεται το εξής: „Το Κράτος Αποστολής και το προσωπικό του δεν θα υπόκεινται στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Κράτους Υποδοχής για οποιεσδήποτε αγωγές κατατίθενται και αφορούν ζημίες που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια ή ως αποτέλεσμα της εκτέλεσης των Στρατιωτικών Δραστηριοτήτων.“
Η SOFA λοιπόν είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, όπου το καθεστώς ετεροδικίας είναι δεδομένο για τις δυνάμεις του κατακτητή. Επινοήθηκε από τις ΗΠΑ μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο προκειμένου να διατηρήσουν στρατιωτικές δυνάμεις σε χώρες, χωρίς να κατηγορηθούν ως δύναμη που ασκεί επίσημα κατοχή.
Επίσης, η SOFA υπογράφεται ως προοίμιο ευρύτερης στρατιωτικής συμφωνίας που ξεπερνά την όποια στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα σε ανεξάρτητα κράτη. Η μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων έχει να κάνει με την μετατροπή της εδαφικής επικράτειας του Κράτους Υποδοχής σε επιχειρησιακό ορμητήριο του Κράτους Αποστολής. Και γίνεται με μόνο ένα βασικό σκοπό, την δραστική επέκταση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του Κράτους που αποκτά το δικαίωμα μόνιμης εγκατάστασης των δυνάμεών του σε ξένη επικράτεια.
Τι συνέβη λοιπόν με την Κύρωση της Συμφωνίας Δυνάμεων της Ελλάδας με το Ισραήλ; Κάτι εξαιρετικά απλό. Η Ελλάδα μετατράπηκε επίσημα σε στρατιωτικό ορμητήριο των δυνάμεων του Ισραήλ. Ήδη τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Πελοπόννησο δυνάμεις του Ισραήλ έχουν αρχίσει να εγκαθίστανται μόνιμα. Κι επομένως η Ελλάδα μετέτρεψε επίσημα την επικράτειά της σε στόχο των αντιπάλων του Ισραήλ.
Το Ισραήλ ζήτησε για πρώτη φορά μια ανάλογη συμφωνία για μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων σε ελληνικό έδαφος το 1967. Παραμονές του πολέμου των 6 ημερών εναντίον της Αιγύπτου. Είχε ζητήσει τότε μόνιμη εγκατάσταση κυρίως δυνάμεων της πολεμικής του αεροπορίας στην Κρήτη. Η χούντα τότε, για τους δικούς της λόγους, αρνήθηκε για λόγους „εθνικού συμφέροντος“, όπως ισχυρίστηκε ο τότε δικτάτορας Παπαδόπουλος.
Από τότε καμιά κυβέρνηση της Ελλάδας δεν αποδέχθηκε κάτι παρόμοιο. Όλες φοβόντουσαν τον ρόλο του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή και την πιθανή εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του. Οι κυβερνήσεις κατοχής επί μνημονίων προλείαναν το έδαφος για μια τέτοια εμπλοκή της Ελλάδας ήδη από την εποχή Μπεγλίτη στο υπουργείο άμυνας. Αξίζει να θυμηθούμε ότι δεξί χέρι του Μπεγλίτη τότε ήταν ο κ. Τόσκας, στέλεχος σήμερα των κυβερνήσεων Τσιπροκαμμένου.
Ο Σαμαράς έκλεισε την καταρχήν συμφωνία με το Ισραήλ υπό την αιγίδα του αμερικανικού λόμπι του Ισραήλ και ο Καμμένος ανέλαβε να το διεκπεραιώσει. Μάλιστα επί Καμμένου το υπούργειο άμυνας έχει μετατραπεί σε παραμάγαζο του σιωνιστικού λόμπι. Λύνουν και δένουν οι άνθρωποι της American Israel Public Affairs Committee. Μάλιστα, φέτος στην ετήσια συνάντηση αυτού του λόμπι στην Ουάσινγκτον έτρεξε να παραβρεθεί κι ο κ. Καμμένος για να δηλώσει με την παρουσία του ότι είναι κάτι περισσότερο από „δικός τους“ άνθρωπος.
Σε άλλες εποχές αυτό θα αρκούσε για να κατατάξει τον κ. Καμμένο στην κατηγορία του πράκτορα ξένης δύναμης, αλλά όχι στη σημερινή Ελλάδα της μνημονιακής κατοχής. Τέτοια κατάντια.
Η συμφωνία αυτή εντάσσεται στη ριζική μεταβολή του χαρακτήρα των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα της μνημονιακής κατοχής. Η εθνική άμυνα της χώρας όχι μόνο έχει υπονομευθεί όσο ποτέ άλλοτε σε ειρηνική περίοδο, αλλά ουσιαστικά καταλύεται. Οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν πια σκοπό την άμυνα, αλλά την μετατροπή τους σε εφεδρική δύναμη επέμβασης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Ελλάδας για την αντιμετώπιση της Ρωσίας και των „ασύμμετρων απειλών“. Αποκλειστικά στα πλαίσια των πρωτοβουλιών ασφαλείας του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ.
Η συμφωνία αυτή για μόνιμη εγκατάσταση δυνάμεων του Ισραήλ στην Ελλάδα εντάσσεται στην προσπάθεια του ΝΑΤΟ να ενοποιηθούν οι „αμυντικοί χώροι“ των χωρών της ευρύτερης περιοχής. Από τις Βαλτικές και την Ουκρανία έως το Ισραήλ. Με τις διάφορες ένοπλες δυνάμεις υπό άμεση ενιαία διοίκηση και επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Το δράμα είναι ότι κανένα από τα κόμματα της Βουλής δεν ανέδειξε το όλο ζήτημα. Κανένα δεν ανέδειξε τον αποικιακό χαρακτήρα της συμφωνίας. Η ΧΑ κατήγγειλε τη συμφωνία απλά γιατί είναι με το Ισραήλ, αλλά „κατά πλειοψηφία“ αποδέχτηκε την εν λόγω Κύρωση. Ενώ το ΚΚΕ ακολούθησε τη γνωστή του τακτική. Πέταξε την μπάλα στην εξέδρα μιλώντας γενικά για συμφωνία υπέρ της αστικής τάξης!
„Στρατιωτική διπλωματία σημαίνει να χρησιμοποιείς τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, για να προωθήσεις τα οικονομικά συμφέροντα μιας συγκεκριμένης τάξης, της άρχουσας τάξης. Για να το πω πολύ απλά –ας μην ενοχλήσω κανέναν, δεν πρόκειται για κατοίκους αστικών πόλεων- της αστικής τάξης των χωρών. Δεν έχουν να ωφεληθούν τίποτα.“ Αυτά βρήκε να πει η κ. Κανέλλη κι έτσι έθαψε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της SOFA και το καθεστώς αποικιακής ετεροδικίας που προβλέπει. Μετά απ‘ αυτό το ΚΚΕ αποχώρησε για να μην χρειαστεί να την υπερψηφίσει.
Όποιος νομίζει, μετά απ‘ όλα αυτά, ότι υπάρχουν διαφορές ουσίας ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα της Βουλής, ειδικά όταν κρίνονται τόσο κορυφαία ζητήματα για την εθνική κυριαρχία και την άμυνα της χώρας, τότε τι να πω; Είναι άξιος της τύχης του. Όμως, εμείς τι φταίμε;
Πηγή: http://dimitriskazakis.blogspot.de/2016/06/blog-post_7.html
