Αφιέρωμα στον οικουμενικό ελληνισμό και στον πολιτισμό, στους εργάτες του Λόγου και της Τέχνης, στους έλληνες συγγραφείς των πέντε ηπείρων και σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο που αντιστέκεται στις ορδές των βαρβάρων
«Άντε, άχρηστε, βλαμμένε, δέξου με! Αυτή είμαι!»
Εντός των δρωμένων που σκιάζουν την Ελλάδα και τον ελληνισμό θα αφήσουμε το Λόγο να τρέξει προς κάθε κατεύθυνση, προς κάθε υγιή νου και ακόμα προς κάθε καθυστερημένο(κοινωνικά γυψωμένο)Πολίτη, όπου ο Λόγος, μέσα από τη δική του πνευματική αυτοκρατορία δεν ασχολήθηκε για τη σωστή διαμόρφωσή του ή ασχολήθηκε ελάχιστα και για το θεαθήναι. Δηλαδή πρωτοστάτησαν οι παχιές κουβέντες των παροικούντων εν τη Ιερουσαλήμ, από ιθύνοντες ελίτιδες του υπουργείου Πολιτισμού και Εξωτερικού, ιδιαίτερα στο χώρο της ξένης, με τα πολυδάπανα και πολυμελή ταξίδια τους, με τα φαγοπότια τους και με τα συναφή κέρατά τους, αλλά και ο ελλαδικός χώρος δεν είχε καλλίτερη τύχη, όσο αφορά τη στήριξη, τη διατήρηση και ανάπτυξη του ελληνικού πνεύματος.
Πέρα από την περίλαμπρη απουσία όλων των ελληνικών ξενοκίνητων βάρβαρων κυβερνήσεων, ανάμεσα στ’ άλλα καθόρισε και την τύχη του πολιτισμού! Απόδειξη για το πού φτάσαμε σήμερα, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον εσκεμμένα εγκαταλειμμένο λαό μας, τον οδηγημένο με μαθηματική ακρίβεια σε άγονα και ξερά χωράφια με αποτέλεσμα να μείνει απολίτιστος και αγράμματος– ανέξοδο θύμα των κυβερνήσεων και πιστός εραστής- ψηφοφόρος τους…, ευθύνη έχουν και όλοι εκείνοι που ασχολούνται με το Λόγο και την Τέχνη, ιδιαίτερα εκείνοι οι συγγραφείς επώνυμοι και ανώνυμοι όλων των μεγεθών και επιπέδων, που αναπαυμένοι στις δικές τους δάφνες, αδιαφόρησαν για το σύνολο της βραχυκυκλωμένης κοινωνίας εγκαταλείποντας την στην τύχη της, για να ακούμε σήμερα τον υπόκωφο αντίλαλό της να μας λέει: Άντε, άχρηστε, βλαμμένε, δέξου με! Αυτή είμαι!
Ένα όμορφο καλλιεργημένο κείμενο γιομάτο από φως, όπως ένα ποίημα, ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα θεατρικό έργο, ένα μελωδικό μουσικό ρεπερτόριο, ένας πίνακας που με τα χρώματά του να μιλά, αυτά είναι ελάχιστα από το πνευματικό «οπλοστάσιο» του ελληνισμού τα οποία έμειναν αναξιοποίητα και όχι μόνο. Η κοινωνία μας γέμισε από «σήριαλ», από πορνοβιβλία, από εγκληματικές «ιστορίες», από παραμυθιασμένες περιπέτειες, ο Πολίτης βομβαρδίζεται κυριολεκτικά από έναν αδυσώπητο πόλεμο υλικών σκιών που τον οδηγούν στην κοινωνική αποβλάκωση και περιθωριοποίηση. Έτσι αντί να δούμε την παρέμβαση των ανθρώπων του Λόγου και της Τέχνης για την διόρθωση και φύλαξη των αξιών του πνεύματος, είδαμε να επιβεβαιώνεται το προμαγείρεμα των ξένων εισβολέων στον εν λόγω χώρο.
Ας επιτραπεί στο γράφοντα η παράθεση ενός μικρού σχολίου που δείχνει την πραγματική διάσταση στο χώρο της κουλτούρας από τους εισβολείς που γνώριζαν πολύ καλά πως, ο μοναδικός εχθρός του απάνθρωπου καπιταλισμού και τα παράγωγά του είναι ο πολιτισμός με ό, τι συνεπάγεται. Έλεγαν λοιπόν το 1945, οι Τσόρτσιλ και Ντάλες, μεταξύ άλλων και τούτα:
«Θα τελειώσει ο πόλεμος, όλα θα τακτοποιηθούν. Κι εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε, όλα τα μέσα που διαθέτουμε, τα πάντα για να παραπλανήσουμε τους ανθρώπους… Από τη λογοτεχνία και την τέχνη, θα βγάλουμε την κοινωνική ουσία, θα ξεμάθουμε και θα αναγκάσουμε τους καλλιτέχνες να μην παρουσιάζουν την αλήθεια, την πραγματικότητα. Η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος θα δοξάζουν τα πιο χαμηλά ανθρώπινα συναισθήματα. Εμείς θα υποστηρίξουμε τους καλλιτέχνες, που θα εμφυτεύουν στη νεολαία τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας, της ανηθικότητας… Το βασικό στήριγμά μας θα είναι η νεολαία, την οποία θα διαφθείρουμε, θα τη χαλάσουμε, θα την κακοσυνηθίσουμε…» («Το χρονικό της άλωσης του υπαρκτού σοσιαλισμού» (Λάμπρος Μάλαμας). Παρεμπιπτόντως.
Σήμερα τι έχουμε; Μια κακοποιημένη γλώσσα, μια τεμαχισμένη ιστορία, ξεπαστρεμένες αξίες, διχασμένος ελληνισμός, μια νέα μετανάστευση ελλήνων επιστημόνων και μια πατρίδα που ο …σύγχρονος πολιτισμός την οδήγησε στο χάος. Αν ο ελληνισμός, εντός και εκτός των τειχών, ήταν πολιτικοποιημένος, δε θα είχαμε πολιτευτές ληστές, ούτε απατεώνες, ούτε εμπόρους, ούτε εξανδραποδισμένους, φραμασόνους, φαύλους και οπορτουνιστές, αλλά π ο λ ι τ ι κ ο ύ ς που θα νοιάζονταν για τα συμφέροντα του τόπου, του ελληνισμού και του πολιτισμού. Τότε και μόνο τότε, εάν και εφόσον ήταν άσπιλοι θα μπορούσαν οι κάθε υπουργοί-αρμόδιοι του πολιτισμού να απονέμουν διακρίσεις, βραβεία, χωρίς να χαμογελούν ηλίθια και χαζά, αλλά να χτυπούν πραγματικά φιλικά στους ώμους και να λένε: τα «αδέλφια» μας στην Ομογένεια, μεταφέροντας μηνύματα υψίστης σημασίας και απ’ τον δώθε και απ’ τον πέρα ελληνισμό προς χάρη του πολιτισμού, που όμως δεν έγινε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Για την απουσία της πολιτιστικής παρέμβασης οι προαναφερόμενοι άνθρωποι της Τέχνης και του Λόγου, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σε παλιότερες εποχές ο ποιητής – οραματιστής –αγωνιστής-πατριώτης με το λόγο του, οδήγησε την Ελλάδα στην λευτεριά. Η αναγνώριση αυτών των γιγάντων του λόγου και οι τιμές που τους δίνονται είναι απόλυτα σωστά και δικαιολογημένα, όμως δεν επαρκούν όσο απουσιάζει η μίμηση.
Να μείνουμε λίγο στην Ελλάδα και χάρη στον Αφέντη Λόγο να επισημάνουμε ότι ο Πολίτης πλέον σκιάζεται και τη σκιά του. Όταν κάποια στιγμή τη βλέπει σε κάποιο «φωτισμένο» θέατρο τρομάζει. Εκεί φτάσαμε· στο κενό.
Πώς να έχει εμπιστοσύνη ο Πολίτης που παγιδεύεται με ποικίλους τρόπους και λουφάζει περιμένοντας την τύχη του ή τη … μοίρα του να τον αδράξει από το γιακά και να του πει: Άντε, άχρηστε, βλαμμένε, δέξου με! Αυτή είμαι!
Αυτή τη «μοίρα» όφειλαν άπαντες οι «εκλεκτοί» του κοινοβουλίου…, (στρούγκα, στάβλος, χάνι, χάβρα, εκκολαπτήριο διαφθοράς και λαμογιάς, όπως θέλουμε το λέμε, αυτό είναι…,) να αποτρέψουν δίνοντας τις πραγματικές του διαστάσεις, κάτι που δεν έγινε και όχι μόνο σήμερα αλλά όλη την περίοδο της παράδοσης της πατρίδας μας από τη χάβρα των πατρικίων στο άντρο των βαρβάρων. Και εδώ η απουσία του ποιητή και του Γηγενή και του Απόδημου έλαμψε. Η μίμηση ελάχιστη δεν μπορούσε να σπάσει τα φράγματα των ονάγρων.
Αλήθεια, τι θα το κάνει το έργο του ο ποιητής, ο λογοτέχνης, ο θεατρολόγος, ο μουσικός ο ζωγράφος όταν δεν αγωνιστεί πρώτα για μια «Υγιή Αγορά των Πολιτών» εντός και εκτός Ελλάδας που να μπορεί να διοχετεύσει το πνευματικό φως ακόμα και στον Παγκόσμιο Πολίτη ώστε να πάψει να σκιάζεται τη σκιά του; Είναι αρκετό ο ένας να δείχνει τα έργα του στον άλλον; Μήπως είναι και υποχρέωσή του να χτυπούν τα κακώς κείμενα του καιρού μας; Τι τελικά υπηρετεί ο άνθρωπος του Λόγου, το ατομικό του συμφέρον ή το συλλογικό;
Ο ρους των πραγμάτων επιβάλλει μια αναφορά που αφορά εμένα κι εσένα, εκείνον κι εκείνους, τους πέρα και τους δώθε, τους πάνω και τους κάτω βεβαίως και τους «κόκκινους», τους «μαύρους» τους «πράσινους», τους «χρυσούς» και «μπακιρένιους», τους πιστούς και τους άπιστους τους πνευματικούς-κοινωνικά μορφωμένους (εργάτες του λόγου) και ακοινώνητους και αμόρφωτους και άλλους, πληβείους ή αφοπλισμένους «Πολίτες», οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν πολύ πιο χειρότερα, βρώμικα και πρόστυχα από ότι μια πατσαβούρα (σφουγγαρόπανο) σε οίκο ανοχής, έτσι που να μοιάζουν με όχλο, να είναι όχλος, να παραμένει μέχρι αυτή τη στιγμή όχλος, όμοιος με εκείνον της «Pax Romana» ικανός να συνεχίζει τον υποτελή ρου του σερμένος και άγρια σβαρνισμένος και αδειασμένος και στο νου και στο σώμα από το άρμα της «Παγκοσμιοποίησης» της Νέας Αυτοκρατορίας «Pax Americana».
Η αφύπνιση λοιπόν των αδιάφορων Πολιτών, που μας έχει φέρει εδώ, επιβάλλεται για να μην μείνουμε δεκαετίες ή και εκατονταετίες πληβείοι ή ραγιάδες. Κι εδώ θα μπορούσαν να συμμετέχουν και οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.
Εν κατακλείδι. Η αλήθεια είναι πως όσοι ασχολούνται ΚΑΙ με τον πολιτικό(όχι κομματικό) λόγο φτάνουμε στο σημείο να μην έχουμε πια τι να πούμε. Το μυαλό έχει αδειάσει. Όλα τα έχουμε πει. Και αυτό ακριβώς επιδιώκει η Νέα Τάξη Πραγμάτων· τη φίμωση του Λόγου· το παράτημα· την εγκατάλειψη του αγώνα. Αυτός, εμείς, εσείς είναι ο εχθρός της Νέας Τάξης Πραγμάτων κι εκεί κοντεύουμε να φτάσουμε. Αν και είμαστε μυριάδες και, όπως προαναφέρθηκε, μένουμε μοναχικές μονάδες, δε θα πάψουμε να επιστρατεύουμε το Λόγο που οδηγεί σε διέξοδα προσπαθώντας το καλλίτερο, το ταιριαστό για τον πλούσιο Λόγο (γλώσσα), κάποιες φορές κατεβαίνουμε σε χαμηλά επίπεδα χρησιμοποιώντας, στη γραφή τραχιά δημοτική, κάποιες άλλες τον «στολίζουμε» με το ίδιο «κουστούμι» των … πολιτικών ξύλινη γλώσσα προκαλώντας τους, κάποιες άλλες τον τραγουδάμε χαράζοντας στίχους ή θεατρικές παραστάσεις στα… σύγχρονα αβάκιά μας, πιστεύοντας πως έτσι εκτελούμε το καθήκον μας χωρίς να επιδιώκουμε την ανάπαυσή μας πάνω σε ονειρεμένες υλικές δάφνες…
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Ιούνιος 11 2017 pelasgos@fasoulas.de www.fasoulas.de
