Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου: Σταματείστε να διαδηλώνετε, να καταλαμβάνετε υπουργεία, να καίτε αστυνομικούς, να ασχολείστε με σκάνδαλα και να προτείνετε εξωπραγματικές λύσεις εξόδου απο την κρίση. Αυτοί που μιλάνε για τέτοιες εύκολες λύσεις (Τσίπρας) ή πολεμούν φραστικά το μεγάλο κεφάλαιο (ΚΚΕ), δεν έχουν την παραμικρή ιδέα της πραγματικότητας και εξυπηρετούν έτσι τα σχέδια του Ηγεμόνα. Η σημερινή ανησυχία και βαβούρα οδηγεί στο πουθενά, έρευνα και περίσκεψη είναι το ζητούμενο
Τίτλος πρωτοτύπου: Ist “The City of London” das Zentrum des Betrugs?
Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης
του Otmar Pregetter
„Ότι κέρδισε η απάτη, η άδικη, δεν μπορεί να είναι μόνιμο“ (Σοφοκλής, Οιδίπους επί Κολωνώ)
„Οι άγριοι τρώνε ο ένας τον άλλον, οι πειθήνιοι εξαπατούν ο ένας τον άλλον“ (Arthur Schopenhauer)
Μεταξύ των μεμυημένων δεν αμφισβητείται, ότι η „City of London“ („Η πόλη του Λονδίνου“), στη συνέχεια „CoL“, είναι το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο του κόσμου, η πιο ισχυρή χώρα του κόσμου. Η CoL (που χαϊδευτικά λέγεται και „Square Mile“) δεν ανήκει, δεν είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι μια εξωεδαφική περιοχή,την οποία όταν η βασίλισσα θέλει να την επισκευθεί, κάτι που δεν συμβαίνει και τόσο συχνά, πρέπει να το αναγγείλει σαν μια επίσημη επίσκεψη. Η City Corporation έχει τους δικούς της νόμους, οι διευθυντές και οι παίκτες της διαπραγματεύονται με χρηματιστηριακές αξίες κάθε κατηγορίας πέρα απο όλα τα σύνορα: Κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να ασκήσει δίωξη εναντίον τους, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να περιορίσει τις συναλλαγές τους! Έτσι την χαρά των πολιτικών ένδεκα κρατών, ότι το 2014 (ή ποτέ;) θα εισαγάγουν έναν φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, την αντιμετωπίζουν μόνο με ένα κουρασμένο χαμόγελο.
Η παντοδυναμία του τετραγωνικού μιλίου
Υπο τον τίτλο „Die Macht der Quadratmeile“ („Η παντοδυναμία του τετραγωνικού μιλίου“) γράφει ο Peter Stäuber: Το Λονδίνο είναι ένα από τα σπουδαιότερα χρηματοοικονομικά κέντρα του κόσμου, απο πολλές απόψεις μάλιστα το σημαντικότερο, κι‘ αυτό παρά το γεγονός, ότι η Βρετανία έχει απωλέσει προ πολλού την αυτοκρατορία της. Πως συμβαίνει αυτό; Και ποιος κινεί εκεί τα νήματα;
Ο „Δήμαρχος“ του Λονδίνου, που απο τον Μάιο του 2008 είναι ο Boris Johnson, δεν είναι, ο „φύλαρχος“ της London City Corporation. Αυτός ονομάζεται „Lord Mayor“. Στην επικράτειά του ζουν μόνο 8.000 κάτοικοι, αλόμη και το Oberstdorf της Κολωνία είναι με 25% περισσότερους πολίτες μεγαλύτερο. Πάνω απο 500 ξένες τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες και επενδυτικές τράπεζες έχουν την CoL σαν έδρα τους, όπου διαχειρίζονται ένα μεγάλο μέρος των περιουσιακών στοιχείων των πελατών τους, όπου οι πελάτες τους „αφήνουν τα χρήματά τους να δουλεύουν“! Το κύριο καθήκον του Λόρδου Δημάρχου, του Sir Aldermann David Wootton, είναι, μόνο και μόνο να πείθει τον κόσμο για τα οφέλη της απελευθέρωσης των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών και να προσελκύει τα διεθνώς περιπλανόμενα κεφάλαια στην πόλη του.
Το Λονδίνο ήταν το 1600 το μεγαλύτερο λιμάνι στον κόσμο. Με την επέκταση της „Βρετανικής Αυτοκρατορίας“ ο τεράστιος πλούτος αυξήθηκε γρήγορα. Απο δώ έχτισε η περίφημη Εταιρεία της Ανατολικής Ινδίας την τεράστια εμπορική της αυτοκρατορία, που έγινε η βάση για την μετέπειτα παγκόσμια αυτοκρατορία. Ο πλούτος επετεύχθηκε με τις εισαγωγές μπαχαρικών, τσάι, ζάχαρης και καπνού από τις φυτείες των σκλάβων της Καραϊβικής. Κατά τον 19. αιώνα το Λονδίνο ξεπέρασε το Άμστερνταμ ως το κύριο οικονομικό κέντρο. Χωρίς το οικονομικό κέντρο του Λονδίνου δεν θα ήταν δυνατή και η επέκταση του σιδηροδρόμου μετα το 1830, λένε οι ιστορικοί της CoL Richard Roberts και David Kynaston.
Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους της CoL εργάζονται σε τράπεζες, δικηγορικά γραφεία, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες αμοιβαίων κεφαλαίων κλπ. Στην CoL βρίσκονται και πολλά Χρηματιστήρια όπως το London Metal Exchange, το Χρηματιστήριο Μετάλλου του Λονδίνου, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα μετάλλου του κόσμου (με ημερήσιο όγκο συναλλαγών περίπου 46 δισεκατομμύρια δολλάρια). Για το Δίκαιο της Θαλάσσης, των θαλασσίων Μεταφορών κλπ. η CoL είναι η πρώτη διεύθυνση καθώς και η έδρα της „Baltic-Exchange“, η οποία δημοσιεύει καθημερινά τις τιμές για την παγκόσμια μεταφορά εμπορευμάτων, τον σημαντικότερο οικονομικό δείκτη του κόσμου. Στο εμπόριο νομισμάτων και στο εμπόριο με παράγωγα το μερίδιο αγοράς της CoL ανέρχεται στο σαράντα τοις εκατό! Και εδώ γίνονται το πενήντα τοις εκατό των συναλλαγών μετοχών και των διεθνών χρηματιστηριακών πράξεων.
Η απόλυτη πλουτοκρατία
Το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης υφίσταται από το 886 και απο τον 12. αιώνα υπάρχει το τοπικό κοινοβούλιο. Η CoL έχει 25 δημοτικούς συμβούλους, δύο σερίφηδες και φυσικά τον Λόρδο Δήμαρχο. Παρά τη μακραίωνη παράδοση „δημοκρατία δεν υφίσταται“, διότι εκτός από τους κατοίκους ψηφίζουν κατα τις τοπικές εκλογές και οι εταιρείες – κατ ‚αναλογίαν των υπαλλήλων τους: Όποιος απασχολεί πενήντα εργαζομένους, έχει 10 ψήφους, για 3500 υπαλλήλους έχει 79 ψήφους. Οι ψήφοι των εταιρειών υπερβαίνουν εκείνες των κατοίκων κατά περισσότερο από δύο τρίτα, πράγμα που σημαίνει, ότι βουλευτές ενεργούν ως δορυφόροι των εταιρειών. Ποιος κόβει το χέρι εκεινού που τον ταΐζει; Έτσι οι συζητήσεις πάνε περισσότερο προς την κατεύθυνση „πού να στηθούν οι δημόσιες τουαλέτες“, περιγράφει ένας πρώην δημοτικός σύμβουλος τον πολιτισμό της συζήτησης. Κρίσιμα ερωτήματα θεωρούνται ως έλλειψη σεβασμού, αλλά αυτό το γνωρίζουμε και από κάποιες άλλες δομές „διακυβέρνησης“ – έτσι δεν είναι;
„Δεν είναι οι εργαζόμενοι που αποφασίζουν με τις ψήφους τι θα γίνει, αλλά τα αφεντικά που „ορίζουν“ τους ψηφοφόρους. Πλουτοκρατία, απόλυτη και απλή“ (Http :/ / www.guardian.co.uk)
Η ισχύς της CoL είναι τεράστια και βασίζεται σε ένα πολύπλοκο δίκτυο, αποτελούμενο από το στέμμα, την βρετανική κυβέρνηση, τους διεθνείς οργανισμούς και υπηρεσίες και τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτή η „διάσταση της εξουσίας“ υποτιμάται, δυστυχώς συχνά: Περιλαμβάνει από την παροχή συμβουλών, μέχρι την εξάσκηση πολιτικής πιέσεως, η οποία απο κανέναν δεν „διαχειρίζεται“ τόσο έντονα, όσο απο την CoL! Σαν εξωτερικά σημάδια το βλέπουμε στο ότι ο Lord Mayor να κάθεται σε πολλά κρατικά συμπόσια στο τραπέζι δίπλα στον Πρωθυπουργό και τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ. Η CoL εξαιρείται απο κάθε δημοκρατικό έλεγχο και η εποπτεία του Βρετανικού Κοινοβουλίου εξουδετερώνεται απο ένα πρόσωπο, που δημιουργήθηλκε ειδικά για την „Corporation“ και ακούει στο όνομα „Remembrancer“, „ενθυμητής“ – ένας επίσημος λομπίστας της CoL – που βρίσκεται ακριβώς πίσω από την καρέκλα του ομιλητή και προσέχει, ώστε σ‘ αυτά που θα πούν ή σκέφτονται οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι να διασφαλίζονται τα „δικαιώματα και τα προνόμια“ της Πόλεως εν Πόλει.
Πολλές κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει να εκδημοκρατίσουν την CoL – απέτυχαν όμως μπροστά στην τεράστια οικονομική δύναμη που κατέχει. Ο Γάλλος ανακριτής Eva Joly παρατήρησε, „η Πόλη δεν έχει μεταβιβάσει ούτε και το παραμικρότερο κομμάτι στοιχείων, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν απο ξένους δικαστές και αποστερει απο το Ηνωμένο Βασίλειο και απο άλλες χώρες δα νόμιμα φορολογικλα τους έσοδα“.
Πόση μεγάλη είναι πραγματικά η δύναμή της, επιβεβαιώνεται αποτο γεγονός, ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι διαφορετικός απο ότι ήταν πριν από την κρίση. Τα επιδόματα (Boni) που καταβλήθηκαν τον Απρίλιο του 2012 ήταν υψηλότερα από ποτέ. „Η οικονομική ελίτ αντιμετώπισε την κρίση με μεγαλύτερο επαγγελματισμό και περισσότερους πόρους από τις προηγούμενες κρίσεις“, έγραφαν οι συντάκτες μιας μελέτης του Centre for Research on Socio-Cultural Change τον περασμένο Νοέμβριο. Η πίεση για μια ισχυρή ρύθμιση έχει προ πολλού ξεθυμάνει – και η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι „αιχμάλωτη σ‘ ένα λούκι“, όπου η πολιτική ελίτ παίρνει πάντα το μέρος της οικονομικής ελίτ, αυτό είναι το ρεζουμέ της μελέτης!
Πιστεύετε στον Άγιο Βασίλη; Ναι; O.k. – Τότε μπορείτε να εμπιστεύεσθε και πολιτικούς „του τύπου Steinbrück“ (στη Γερμανία – ή ΓΑΠ, Βενιζέλου, Παπακωνσταντίου και ιδιαίτερα Τσίπρα στην Ελλάδα, Ε.Σ.), που θέλουν να τα βάλλουν με την οικονομική ολιγαρχία!
Από το Big Bang στην πειρατεία: Off-Shore και On-Shore
Μέσω αυτής της φοβερής συγκέντρωσης εξουσίας είναι κάθε στιγμή δυνατό, να ξεπλυθούν μέσα στα όρια της επικρατείας της παράνομα αποκτηθέντα χρήματα απο ολιγάρχες, κλεπτοκράτες, εμπόρους ναρκωτικών και γκάνγκστερς, χωρίς τον φόβο επέμβασης οποιονδήποτε μυστικών υπηρεσιών ή εισαγγελέων. Από το „Big Bang“ της απορρύθμισης με την κατάργηση των ελέγχων συναλλάγματος το 1979 και της παρακολούθησης εκ μέρους του κράτους των κεφαλαιακών ροών, δημιουργήθηκαν πολλές ευκαιρίες για επιχειρηματικές μπίζνες. Τα περιουσιακά στοιχεία που μεταβιβάσθηκαν απο το εξωτερικό τριπλασιάστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, και η CoL έγινε το κέντρο της διεθνούς διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων. Η διαπραγμάτευση τίτλων εξακολουθούσε όμως ακόμη να υφίσταται και έτσι η „Iron Lady“ Μάργκαρετ Θάτσερ ψήφισε το 1986 έναν νόμο, που τέθηκε σε ισχύ με το όνομα „big bang“. Οι επιχειρήσεις των χρηματιστών έπαψαν να ελέγχονται, όλα ήταν πλέον ελεύθερα διαπραγματεύσιμα – και μάλιστα όλο και περισσότερο σε ηλεκτρονική μορφή. Η CoL μεγάλωσε γρήγορα και έγινε το κέντρο ενός διεθνούς – Off-Shore, υπεράκτιου (γιατί βρισκόταν εκτός νόμου και ελέγχου) – ιστού μιας αράχνης, που περιλαμβάνει τα νησιά της Μάγχης Jersey και Guernsey, το νησί του Μαν, το Γιβραλτάρ, τις Βερμούδες / Μπαχάμες, τα νησιά Κέιμαν μεταξύ Κούβας και Μεξικού και τις Παρθένες Νήσους.
Το κεφάλαιο είναι παντοδύναμο – οι άνθρωποι δεν μετράνε τίποτε!
Η On Shore οικονομία (η „πραγματική οικονομία“) είναι η χερσαία οικονομία, αυτή που παράγει και διακινεί προϊόντα/υπηρεσίες, έχει αποδεδειγμένα ένα γενικό όφελος και κάνει τη ζωή ευκολότερη. Η Off-Shore, η υπεράκτια χρηματοπιστωτική βιομηχανία „συμβουλεύει“ τώρα την χερσαία οικονομία κατα ποιόν, καλύτερο τρόπο, μπορεί να απαλλαγεί απο την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές εκ μέρους της „πραγματικής κυβέρνησης“. Έτσι π.χ. σε ένα ενιαίο κτίριο γραφείων στα νησιά Κέιμαν, στο Ugland House, εδρεύουν περίπου 18.000 επιχειρήσεις. Στο νησί έρχονται με ιδιωτικά αεροσκάφη χρήματα, τα οποία παραδίδονται με αστυνομική συνοδεία στην τράπεζα. Τον Carlos Lehder, αρχηγό του περιβόητου καρτέλ ναρκωτικών της Κολομβίας Medellin, υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο του νησιού της Μπαχάμας Norman’s Cay γυμνές γυναίκες. Οι κατασκευάζονται ταχυδρομικών κουτών και ταμπελλών γραφείου κάνουν χρυσές δουλειές – εξ αντιθέτου με τους κατασκευαστές επίπλων γραφείου που έχουν κεσάτια, όπως και εργαζόμενοι για τα γραφεία.
Το 2011 η οικονομική παραγωγή του κόσμου ανήρχετο στα 70 τρισεκατομμύρια δολλάρια. Περισσότερο από το ήμισυ αυτου του εμπορίου έγινε πριν από δέκα χρόνια μόνο επι χάρτου, μέσω των φορολογικών παραδείσων. Εν τω μεταξύ, η αναλογία αυτή αυξήθηκε κατά πάσα πιθανότητα περισσότερο. Τα κέρδη πάνε έτσι στούς φορολογικούς παραδείσους, πράγμα που σημαίνει, ότι οι πολυεθνικές και παγκόσμιες εταιρείες δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους στην πατρίδα τους – δισεκατομμύρια όμως σε μπόνους (γιατί άραγε;) πάνε στους „χρηματοπιστωτικούς καρχαρίες“, ενώ η τρόικα της ΕΕ και τα βελάζοντα πρόβατα των εθνικών κυβερνήσεων απο πίσω της τραγουδούν σε αγαστή εξάρτηση το τραγούδι „οι φόροι κάτω“, και στο τέλος της αλυσίδας πάνε οι κοινωνικοί προϋπολογισμοί κατα διαβόλου και οι πληθυσμοί των χωρών του Νότου οδηγούνται στην μεγαλύτερη φτώχεια και στο μηδέν μέλλον από το τέλος του 2. Παγκοσμίου Πολέμου. Η τρόικα της ΕΕ έχει καταφέρει να καθιερώσει ένα νέο „επιχειρηματικό μοντέλο“ για τις χώρες αυτές: ΓΕΝΙΑ ΔΙΧΩΣ ΜΕΛΛΟΝ!
Ο Raymond Baker, διευθυντής του „Global Financial Integrity“ στην Ουάσιγκτον, DC, είπε, ότι το σύστημα είναι το „πιο άσχημο κεφάλαιο στην παγκόσμια οικονομία από τη δουλεία» και ο Πρόεδρος του Μεξικού, José López Portillo, είπε το 1982 – δηλαδή πριν από 30 χρόνια! – ότι οι ιδιωτικές τράπεζες φευγατίζουν περισσότερα χρήματα από τη χώρα απο ότι οι αποικιακές αυτοκρατορίες που μας εκμεταλλεύονταν εδώ και αιώνες.
Απάτη, όπου και αν κοιτάξουμε;
Στο άρθρο του „Banking: Das schmutzigste Geschäft aller Zeiten“ („Τράπεζες: η πιο βρώμικη επιχείρηση που δημιουργήθηκε ποτέ“) ο Konrad Hausner ανέλυσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε όλες του τις πτυχές, συμπεριλαμβανομένης και της απάτης που βγήκε τώρα στη δημοσιότητα, το μανιπουλάρισμα του επιτοκίου δανεισμού Libor.
Η πυραμίδα των αλυσιδωτών δανείων
Υποθέτω, ότι σχεδόν ο καθένας μας απέκτησε την καθοριστική εμπειρία που σημαίνουν οι αλυσιδωτές επιστολές. Δίνουν μια πληροφορία σε κάποιον άλλον και του ζητάνε να δώσει αυτή την „μυστική και σημαντική“ πληροφορία σε δέκα παραπέρα άτομα – κλπ., κλπ. Αυτό το τέχνασμα χρησιμοποίησε παραδείγματος χάριν και κάποιος κύριος Madoff, δίνοντάς τα χρήματα που του εμπιστεύονταν νέοι πελάτες για επενδύσεις για αποπληρωμή των παλαιών πελατών. Για πολλά χρόνια κατόρθωνε να ξεγελά ολόκληρη την Wall Street και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (Securities and Exchange Commission) δεν εύρισκε κανέναν λόγο να του κάνει έλεγχο, παρα τις όποιες προειδοποιήσεις. Οι εφημερίδες γράφανε για το λεγόμενο „σχέδιο Ponzi“ (πυραμίδα).
„Re-Hypothecation“ – „Επανενεχυρίαση“ (η επαναχρησιμοποίηση περιουσιακών στοιχείων ως εγγύηση για δάνειο) λέγεται αυτό το „παιχνίδι“ της CoL και λειτουργεί ως εξής: Αγοράζετε με πίστωση απο μία τράπεζα της CoL ένα σπίτι αξίας μισού εκατομμυρίου λιρών. Φυσικά, δεν έχετε ο ίδιος χρήματα – και „μεταβιβάζετε“ το σπίτι σε μια τράπεζα της εμπιστοσύνης σας, που σας δίνει το μισό εκατομμύριο. Αισθάνεστε πλούσιος και μετά την επιτυχία του εγχειρήματός σας προτείνετε στη φίλη σας να „αγοράσει“ κι‘ αυτή ένα σπίτι. Αυτή είναι βέβαια υπερευτυχισμένη και συμβουλεύει τον πατέρα της να πάει στη γνωστή τράπεζα της CoL και … μπορείτε ετσι να συνεχίσετε το παιχνίδι έως ότου όλα τα ακίνητα του κόσμου είναι υποθηκευμένα στην έγκριτη τράπεζα της City! Φυσικά η ανάληψη δεν γίνεται με την φυσική παράδοση, παραδείγματος χάριν της τιτλοποιηθείσας περιουσίας, αλλά με τη μορφή εγγράφων αυτών των τίτλων.
Ρώσοι και ευκατάστατοι Αμερικανοί και Νοτιοευρωπαίοι πηδούν σ‘ αυτό το τρένο – και έτσι έχουμε τεράστιες χρηματικές εκροές που πάνε όλες στην City του Λονδίνου, την CoL, όπου και πολλαπλασιάζονται γρήγορα. Έτσι συγκεντρώνεται το διεθνές „δραπετεύον κεφάλαιο“ στην CoL, νομιμοποιείται και απο κεί δραστηριοποιείται διεθνώς, για να επανατακτήσει την χαμένη αυτοκρατορία.
Επανενεχυρίαση – RE-Hypothecation είναι η κοινή πρακτική στις χρηματοπιστωτικές αγορές: Η τράπεζα δίνει στον μεσίτη/έμπορο ένα δάνειο. Αυτός δίνει στην τράπεζα σαν εγγύηση την „ασφάλεια“ (π.χ. τα χρεόγραφα) που έλαβε από τους πελάτες του (Farlex Financial Dictionary, 2012). Εαν η „ασφάλεια“ θα πρέπει πρώτα να παραχθεί, ή αν υπήρχε απο πριν (σπίτι, χρεόγραφα), δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία για την δημιουργία πιστωτικού χρήματος.
Και η ουσία της ιστορίας: Όλα τα δάνεια δημιουργούνται από το πουθενά!
Το σκάνδαλο Libor: Η ποινή εκατομμυρίων της Barclays
Ο Σύνδεσμος British Bankers ‚Association (BBA) ελέγχει, εαν υπάρχει μανιπουλάρισμα στο επιτόκιο αναφοράς Libor (London Interbank Offered Rate), το κυριότερο επιτόκιο στη διεθνή διατραπεζική αγορά. Το LIBOR θεωρείται από πολλά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ως το βασικό επιτόκιο για τίτλους με έναν όγκο 350.000 δισεκατομμυρίων (!) δολλαρίων. Αυτά ισχύουν και για υποθήκες δανείων απλών πολιτών όπως εσείς και εγώ που πλήττονται. Πριν από λίγους μήνες η γνωστή βρετανική τράπεζα „Barclays“ καταδικάστηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ να πληρώσει ένα πρόστιμο από 451 εκατομμύρια δολλάρια για μανιπουλάρισμα του επιτοκίου στα έτη 2005-09!
451 εκατομμύρια δολλάρια πρόστιμο για μανιπουλάρισμα είναι ένα παιχνιδάκι! Εαν λάβουμε υπόψη το μεγάλο χρονικό διάστημα και τον μέσο όρο των δανείων που ήταν 1.000 δισεκατομμύρια λίρες θα διαπιστώσουμε μια ποινή από μόλις 1% (!). Συνολικά γίνονται έρευνες για 18 τράπεζες, όλες οι μεγάλες τράπεζες βρίσκονται στην „short list“ – ανάμεσάτους, όπως πάντα, και η γερμανική τράπεζα, η Deutsche Bank.
Η γνωστή στρατηγική: Nix γνωρίζω Nix ακούω – Nix λέω
Η δίκη κατα της ελβετικής τράπεζας UBS (ναι, κι‘ αυτή μια πολύ αριστοκρατική διεύθυνση – έτσι λένε) στην αίθουσα 3 του Crown Court στην πόλη Southwark για παράξενα γεγονότα, ρίχνει μια βαριά σκιά πάνω στην CoL. Πρόκειται για τα γεγονότα στο περίφημο γραφείο Delta One της ελβετικής τράπεζας, που συγκλόνισαν την UBS. Όταν εκείνη την ημέρα του Σεπτεμβρίου ο γείτονάς του Kweku Adoboli Email παραδέχθηκε την απώλεια 2,25 δισεκατομμυρίων δολλαρίων, ο έμπορος Christophe Bertrand εξακολουθούσε να εργάζεται ανύποπτος: „Άκουσα μόνο την αλλη μέρα το πρωί,“ είπε στους ενόρκους του δικαστηρίου. Ο 32-χρονος Adoboli βρίσκεται στο δικαστήριο εδώ και τέσσερις εβδομάδες, δικαζόμενος για διπλή απάτη και για εκ προθέσεως ψευδή λογιστικά στοιχεία. Κατα την κατηγορία προετίθετο „να διακινδυνεύσει την ύπαρξη της τράπεζας“, ποντάροντας 5 δισεκατομμύρια δολλάρια σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης επί του δείκτη S&P-500 και άλλα 3,75 δισεκατομμύρια δολλάρια στην γερμανική αγορά παραγώγων! Μάλιστα ο προϊστάμενός του, John Hughes, παραδέχθηκ, ότι αυτό έγινε κάτω απο ένα „σύστημα ομπρέλας“ (δεν σας φαίνεται γνωστό το όνομα; Αυτό που αφορά τη διάσωση του ευρωπαϊκού νομίσματος;) που ο ίδιος είχε ανοίξει. Και το οποίο συνίστατο στο „παρκάρισμα κερδών και ζημιών σε παράνομους λογαριασμούς“, που με την πρώτη ευκαιρία „θα περνούσαν“ στον επίσημο ημερήσιο λογαριασμό. Ο John Hughes παραδέχτηκε τη συμμετοχή του μόνο ύστερα από μια τριήμερη αντεξέταση με τον δικηγόρο Charles Sherrard.του Adoboli. Προηγουμένως δεν παραδεχόταν ακόμη και το ότι ήταν προϊστάμενος του γραφείου συναλλαγών του κατηγορουμένου (http://www.ftd.de)
Προέρχεται η κερδοσκοπία του ευρώ από την CoL;
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η CoL είναι μια ιερή πόλη που δεν υπόκειται στη δικαιοδοσία της Μεγάλης Βρετανίας. Οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές της λειτουργούν όπως και πριν από την κρίση. Η μικρή πτώση τους ήταν σαν μια ψιλοβροχή, που την έδιωξε αμέσως ο λαμπερός ήλιος. Μπροστά στα περίπου 4.700 δισεκατομμύρια δολλάρια σε κερδοσκοπικό ξένο συνάλλαγμα – κάθε μέρα! – φαίνεται σαν ένα γλυκό παραμύθι, αν εμείς με τα 700 δισεκατομμύρια του ESM (αυτουνού που μας πουλάνε σαν το όπλο-θαύμα) θέλουμε να τα βάλλουμε μ‘ αυτούς τους κερδοσκόπους. Οι οργανισμοί αξιολόγησης, οι οποίοι δεν έχουν ούτε ένα καθεστώς εμπειρογνωμόνων, προετοιμάζουν το έδαφος και τα οικονομικά κέντρα και τα διεθνώς δραστηριοποιούμενα αμοιβαία κεφάλαια σπέκουλου, τα Hedgefonds (η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στις μεγάλες τράπεζες – ναι, εκείνες, που την „σωτηρία“ τους αναλαμβάνει το κράτος“) δίνουν το τελικό χτύπημα. Απολύτως νόμιμα και μέσω των φορολογικών παραδείσων διανέμονται τα δισεκατομμύρια κέρδη των παιχτών και των μεσιτών (Broker), όπως ο Adobolis.
Τα επιτόκια των ομολόγων της Ελλάδος, Ισπανίας και Ιταλίας ωθούνται προς τα πάνω, τα κράτη μπαίνουν σε πιστωτική αιχμαλωσία και οι κυβερνήτες τους υπακούουν στο κουμπί που πατάνε οι κερδοσκόποι και τους παραδίδουν το πραγματικό χρήμα – δηλαδή τα φορολογικά τους έσοδα. Αυτά όλα δεν έχουν να κάνουν με την „λογική“ ή με οικονομικές συναλλαγές (για να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα, το δημόσιο κατα κεφαλή χρέος του Έλληνα ανέρχεται στα 30.000 δολλάρια, του Αμερικανού στα 200.000 και του Άγγλου είναι ακόμα πιό υψηλότερο).
Η „συγχρονη αποικιοκρατία“ έχει τις ρίζες της στα χρηματοοικονομικά κέντρα του κόσμου και η CoL είναι στην πρώτη θέση!
Η απάτη ως ένα „επιχειρηματικό μοντέλλο“;
Θα μπορούσαμε βέβαια να αντιμετωπίσουμε την αποκάλυψη αυτών των „δυσάρεστων γεγονότων“ με ένα αδιάφορο σήκωμα των ώμων ή με συνθήματα όπως „τι να κάνουμε … τίποτα καινουργιο… μα εσείς δεν τα γωρίζατε“ … κ.λπ. και να τα θέσουμε στα νεότερα του αρχείου. Και παρ‘ όλο που οι δραστηριότητες των „χρηματοπιστωτικών αγορών – ή αγορών“ λαμβάνουν χώραν όλο και περισσότερο σε μια γκρίζα ζώνη (για μερικούς, το γεγονός αυτό ούτε καν που παρασιωπάτε) αυξάνονται οι απάτες της „The City of London“, που εξωτερικά προσπαθεί να διατηρήσει την φήμη ενός σοβαρού και αποκλειστικού οικονομικού κέντρου, που μέχρι τώρα δεν ήταν ορατές σ‘ αυτή την διάσταση.
Αυτή τη φορά είναι όμως διαφορετικά – όπως εμείς ευχόμαστε, διότι στο δικαστήριο του Southwark Crown Court δεν εκδικάζεται μόνο η υπόθεση του υποτιθεμένου απατεώνα δισεκατομμυρίων Αdoboli (για τον οποίο αυτό το είδος των συναλλαγών και του διακανονισμού τους μέσω ενός εσωτερικού „διχτύου ασφαλείας“ προφανώς ανήκει στην ομαλή καθημερινή συμπεριφορά) – αλλά αυτή τη φορά στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθεται η ίδια η „The City of London“ . Αυτή η δίκη είναι το – προσωρινό – τέλος ενός πλούσιου σε σκάνδαλα καλοκαιριού, που χτύπησε τα θεμέλια της „οικονομικής καρδιάς της Ευρώπης“ και ελπίζουμε να έχει πολύ ισχυρότερες επιπτώσεις από την οικονομική κρίση του 2008. Αυτή, όπως περιγράφεται παραπάνω, δεν είχε για την CoL κανενός είδους επιπτώσεις.
Εδώ πρόκειται για μια απάτη, η οποία προέρχεται κατ‘ ευθείαν απο τις αίθουσες εμπορικών συναλλαγών και για τίποτα περισσότερο απο ένα μανιπουλάρισμα του σημαντικότερου σημείου αναφοράς του κλάδου ΚΑΙ για την ενεργό συμμετοχή στο ξέπλυμα χρήματος. Η πρώην ναυαρχίδα του κλάδου δεν είναι πλέον καθόλου επιδείξιμη. Από την λαμπερή μητρόπολη του χρήματος το Λονδίνο μεταβλήθηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες στην παγκόσμια πρωτεύουσα της απάτης (http://www.handelsblatt.com)
Πηγή:
