Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911), που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1887 στην εφημερίδα Εφημερίς   με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο Διήγημα Πρωτότυπον. Παρέμεινε ξεχασμένο έως τα Χριστούγεννα του 1941, οπότε παρουσιάσθηκε προλογισμένο και υπομνηματισμένο από τον φιλόλογο Γεώργιο Βαλέτα στο περιοδικό Νέα Εστία.

Ένα χρονογράφημα που εκφράζει έντονα το θέατρο του παραλόγου που ζούμε καθημερινα!

Μας έμαθαν να τους φοβόμαστε – και το συνηθίσαμε – στρατηγικούς εταίρους τους θεωρήσαμε – και τους σεβαστήκαμε

Verboten του Έλληνα η Ελευθερία – Verboten και η Εθνική Ανεξαρτησία – και Δημοκρατία – θα έχει όση επιτρέπουν οι θεσμοί – δηλαδή η Γερμανία – στους μη συμμορφούμενους – θα επιβάλλεται νηστεία

Πεδίο δράσης η ζωή και Αγώνα – μη παρασυρθείς από τα δόγματα της εποχής – και την εύκολη «κονόμα» – λίγοι στις μέρες μας οι λάτρεις του αγώνα – ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία της πεσμένης μαρμαροκολώνας

Ο θάνατος του  παλληκαριού – ατέλειωτη είναι ζωή – και από τον τάφο του ο Θόδωρος – ήθος  , ανδρεία και  τιμή φεγγοβολεί

Δόσμοι παλμό μούσα της κοσμολογίας – του Μάνου Δανέζη να θίξω τη μαγεία – της ύλης και ενέργειας το μυστήριο – με κίνδυνο να γίνω θύμα εξιλαστήριο

Όλοι για τους Οβριούς πολεμούν – και τώρα και στο παρελθόν – στη Wall Street το μετρητό – τα  κέρδη  εκείνοι απομυζούν – από τους πολέμους   εθνών και θρησκειών – που οι ίδιοι τους καλλιεργούν

Τώρα που η ημέρα μικραίνει – η νύχτα μεγαλώνει και μακραίνει – το σκοτάδι στη φύση απλώνει – σκυθρωπό φθινόπωρο μελαγχολία φέρνει

Σουβλάκι, πίτα και μια προσωρινή δουλειά – και το κινητό την ευτυχία του συμπληρώνει – ρε φίλε δεν τρώγεται η Λευτεριά – όμως εκδικείται όποιους την πουλάνε – όχι με αίμα αλλά με την οκά – και φυλακισμένη τη κρατάνε