Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε
07.10.2024
  • Allgemein
  • Diktatur/Δικτατορία
  • Brain Drain
  • Balkan/Βαλκάνια
  • Bücher/Βιβλια
  • Medien/Μαζικά Μέσα
  • Minderheiten, Migranten/Μειονότητες, Μετανάστες
  • Kriege, Flüchtlinge/Πόλεμοι, Φυγάδες
  • Sprache/Γλώσσα
  • Gesellschaft, Meinung/Κοινωνία, Γνώμη
  • Nationalismus/Εθνικισμοί
  • Thema/Θέμα
  • Termine/Εκδηλώσεις
  • Geopolitik/Γεωπολιτική
  • Politik/Πολιτική
  • Terrorismus/Τρομοκρατία
  • FalseFlagOps/Επιχ. με ψευδή σημαία
  • Hellas-EU/Ελλάδα-Ε.Ε.
  • Wirtschaft-Finanzen/Οικονομία-Οικονομικά
  • Religion/Θρησκεία
  • Geschichte/Ιστορία
  • Umwelt/Περιβάλλον
  • Korruption/Διαφθορά
  • Reisen/Ταξιδιωτικά
  • Musik/Μουσική
  • Kunst/Τέχνη, Λογοτεχνία
  • Küche/Κουζίνα
  • kachelmannwetter.com
    Εδω διαβαζετε τις καινουργιες  ελληνικες και γερμανικες εφημεριδες
    Hier lesen Sie  griechische  und deutsche Zeitungen 

    Ελληνοτουρκικά


    Παναγιώτης Τραϊανού

    Η ελληνικότητα της Θράκης και του Αιγαίου είναι η εγγύηση για την τουρκικότητα της Μικράς Ασίας

    Ένα παιδί ή έναν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης ποτέ δεν τον αφήνεις κοντά σε εκρηκτικές ύλες ή όπλα, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο πρωτίστως για τον ίδιο. Είναι θέμα χρόνου να προκαλέσει συνθήκες δυστυχήματος, τις οποίες θα πληρώσει και ο ίδιος. Θα πάρει ένα κατσαβίδι και θα σκαλίζει τα εκρηκτικά. Θα πάρει ένα πιστόλι και θα παίζει τον καουμπόη. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το ατύχημα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Διεθνείς Νόμους και τις Διεθνείς Συνθήκες. Εκ των δεδομένων αυτές οι συνθήκες δημιουργούν ένα περιβάλλον, το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ. Αυτό είναι λογικό. Αν το περιβάλλον ήταν φυσικό, δεν θα χρειαζόταν μια Συνθήκη, για να το κάνει λειτουργικό. Ακριβώς λοιπόν, επειδή το περιβάλλον δεν είναι φυσικό, δεν είναι ασφαλές για έναν άσχετο. Απαιτούνται γνώσεις από αυτούς, οι οποίοι „κινούνται“ μέσα σ‘ αυτό, για να μην προκαλούνται „ατυχήματα“.

    Μια τέτοια Συνθήκη, η οποία δημιουργεί „μη φυσικό“ περιβάλλον, είναι και η Συνθήκη της Λοζάννης. Η Συνθήκη, μέσω της οποίας παραχωρήθηκε η Δυτική Θράκη στην Ελλάδα. Η Συνθήκη, η οποία, αν δεν προσεχθεί στις λεπτομέρειές της —που αφορούν τα δεδομένα της—, μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μπορεί να καταστρέψει όλους τους εμπλεκόμενους και πρώτους απ‘ όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα δείχνουν να μην τη σέβονται. Αυτό σημαίνει ότι οι αγράμματοι Ντεντέδες, Μουφτήδες και νεοοθωμανοί πράκτορες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής είναι επικίνδυνοι πρωτίστως για την Τουρκία και μετά για την Ελλάδα.

    Ακριβώς, επειδή είναι αγράμματοι, αστοιχείωτοι και άσχετοι με το διεθνές δίκαιο, καταφεύγουν στον μιμητισμό των πολιτικών των εθνικών διεκδικήσεων, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό που μιμούνται και αν τους συμφέρει να το μιμούνται. Απλά πράγματα. Θεωρούν κάποια πράγματα προφανή, ενώ δεν είναι τέτοια. Υπό συνθήκες τεχνητού περιβάλλοντος πρέπει να έχεις γνώσεις, για να καταλάβεις αν αυτό, το οποίο θεωρείς προφανές, είναι τέτοιο ή όχι.

    Αυτό κάνεις πάντα. Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου και ενεργείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου. Όταν, για παράδειγμα, είσαι ανεβασμένος σε έναν υπερυψωμένο „βατήρα“ και βλέπεις τους γύρω σου να βουτάνε σε πισίνες, δεν σημαίνει ότι μπορείς αυτόματα να τους μιμηθείς. Πρέπει να δεις τι υπάρχει κάτω από τον „βατήρα“ όπου στέκεσαι. Υπάρχει νερό κάτω από αυτόν ή υπάρχουν βράχια; Το γεγονός, δηλαδή, ότι βρίσκεσαι σε βατήρα —όπως κάποιοι άλλοι— δεν σε καλύπτει απόλυτα.

    Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Κάποιοι αυθαίρετοι Τούρκοι της Θράκης αντιλαμβάνονται τα πράγματα με όρους τέτοιους, οι οποίοι δεν υφίστανται για τη Θράκη. Όμως, αυτό είναι πρωτίστως επικίνδυνο για τη δική τους ασφάλεια. Το επικίνδυνο για την έννοια την οποία υπερασπίζονται. Όταν λειτουργείς υπέρ του τουρκικού εθνικισμού και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς απειλεί το τουρκικό κράτος, είναι θέμα χρόνου να την κάνεις τη βλακεία.

    Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν Τούρκοι της Θράκης μιμούνται στις συμπεριφορές τους άλλες μειονότητες …Εθνικές μειονότητες —κυρίως των Βαλκανίων—, οι οποίες εκμεταλλεύονται την έννοια της εντοπιότητας, προκειμένου να εκφράσουν αιτήματα για δικαιώματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, ονειρευόμενοι αυτονομίες κλπ.. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι αυτοαποκαλούμενοι Τούρκοι της Θράκης. Στηρίζονται στο δεδομένο ότι „μοιάζουν“ με αυτές τις μειονότητες και άρα θεωρούν ότι μπορούν να τις αντιγράφουν στην επιχειρηματολογία και στις πρακτικές τους. Είναι όμως ασφαλές αυτό το οποίο κάνουν;

    Τα πάντα στην περίπτωση αυτήν ξεκινάνε από το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν αυτόχθονες και πάνω σ‘ αυτό το δεδομένο „χτίζουν“ την επιχειρηματολογία τους και εγείρουν διεκδικήσεις. Μετά μάλιστα την πρόσφατη „επιτυχία“ των Αλβανών του Κοσσόβου, αυτοί έχουν γίνει τα πρότυπά τους και θέλουν να τους μιμηθούν. Αυτό είναι λάθος. Γιατί; Γιατί, αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί το διεθνές δίκαιο, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν „αυτόχθονες“ στη Θράκη. Όποιος στηρίζεται σε αυτό το δεδομένο, σφάλει νομικά. Αν αυτός, που το κάνει, είναι „Τούρκος“, δεν είναι απλά άσχετος και αφελής, αλλά είναι εγκληματίας, ο οποίος απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί αυτό το δεδομένο δεν συμφέρει να υπάρχει κατ’ αρχήν τους Τούρκους της Τουρκίας και βέβαια και όλους όσους νιώθουν Τούρκοι …όπου κι αν βρίσκονται.

    Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τα τεχνητά περιβάλλοντα, τα οποία δημιουργούν οι Διεθνείς Συνθήκες. Είναι τεχνητά και άρα αυτό, το οποίο φαίνεται λογικό και φυσικό, είναι συνήθως το επικίνδυνο. Αυτό, το οποίο φαίνεται βατό και προσιτό, είναι εκείνο που πρέπει ν‘ αποφεύγεται. Αυτό, το οποίο φαίνεται νόμιμο, είναι παράνομο. Αυτό, το οποίο φαίνεται συμφέρον, είναι ζημιογόνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες για τον οποιονδήποτε λόγο απαρνούνταν την „ελληνικότητα“ της Θράκης, οι Τούρκοι θα έπρεπε να διαμαρτύρονται και να τρέχουν να τους καταγγείλουν. Θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να τους πάνε στα διεθνή δικαστήρια για ωμή παραβίαση Διεθνούς Συνθήκης. Ακόμα και αν οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνώριζαν από μόνοι τους τουρκική εθνική μειονότητα στη Θράκη, θα έπρεπε οι Τούρκοι και το τουρκικό κράτος να τους πάνε στα ίδια δικαστήρια. Θα έπρεπε οι Τούρκοι να βλέπουν μια τέτοια μειονότητα ως „χειροβομβίδα“-παγίδα, η οποία τοποθετείται εκ του πονηρού στα „χέρια τους“ με στόχο την απειλή της ασφάλειάς τους.

    Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Για τον λόγο που περιγράψαμε. Το περιβάλλον στη Θράκη είναι τεχνητό. Ως εκ τούτου τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Για να υπάρχει ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, τα πάντα θα πρέπει να ερμηνεύονται όπως επιβάλει η Συνθήκη της Λοζάννης και όχι όπως επιβάλει η λογική. Τι λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Συνθήκη της Λοζάννης; Ότι η Θράκη είναι κεφάλαιο „ανταλλαγής“. Νομικά ήταν „ακατοίκητη“ πριν την παράδοσή της στην Ελλάδα, όπως νομικά ήταν „ακατοίκητη“ και η Μικρά Ασία ή ο Πόντος πριν την παράδοσή τους στην Τουρκία. Νομικά, δηλαδή, η Θράκη δεν ήταν πατρίδα κανενός, ώστε από αυτό το στοιχείο να έλκει και η ίδια την „ταυτότητά“ της. Δεν ήταν πατρίδα καμίας ελληνικής πλειονότητας και δεν μπορεί κάποιο μέρος της να διεκδικηθεί ως πατρίδα από καμία τουρκική μειονότητα.

    Ελληνική, δηλαδή, δεν είναι η Θράκη, επειδή η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν κάποτε —ή είναι σήμερα— Έλληνες. Ελληνική είναι, γιατί ανήκει νόμιμα στην Ελλάδα. Θα ήταν ελληνική, ακόμα και αν η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν Τούρκοι. Ακόμα και Κινέζοι να ήταν οι κάτοικοί της, πάλι ελληνική θα ήταν. Γιατί; Γιατί δόθηκε ως κεφάλαιο „αντιπαροχής“ στους Έλληνες και στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι πήραν ελληνικό κεφάλαιο στη Μικρά Ασία και έδωσαν ως „αντιπαροχή“ κεφάλαιο στην Ευρώπη. Έγινε ανταλλαγή κεφαλαίου και συμφωνήθηκε από τους άμεσα συμβεβλημένους στη Συνθήκη ότι …όλοι όσοι βρίσκονται ή θα βρίσκονται ποτέ να κατοικούν νόμιμα πάνω στη Θράκη, να δηλωθούν Έλληνες. Νόμιμοι θα είναι μόνον αν δηλώνουν Έλληνες …ό,τι και να ήταν εθνικά προηγουμένως …ό,τι και να πίστευαν θρησκευτικά.

    Η Αθήνα να πάψει να είναι ελληνική, η Θράκη θα παραμείνει τέτοια. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιο είναι άψυχο. Έχει ιδιοκτήτη και αυτός δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος. Ακατοίκητο να μείνει και να ρημάξει, δεν αλλάζει ο τίτλος ιδιοκτησίας. Όποιος και να το κατοικήσει, δεν θ‘ αποκτήσει ποτέ τους τίτλους αυτούς και θα παραμείνει αιωνίως „καταληψίας“. Το ακριβώς αντίστοιχο έγινε και στην Τουρκία. Όποιος παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Τουρκία —πλην συγκεκριμένων και απόλυτα προσδιορισμένων εξαιρέσεων— είναι νόμιμος στη Μικρά Ασία μόνον ως Τούρκος. Όποιος δεν αισθανόταν Τούρκος, έφευγε …και, αν έμενε —σύμφωνα με τη Συνθήκη— κακώς έμενε. Αυτά όλα δεν έγιναν από τύχη ούτε από τις συγκυρίες. Είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης στρατηγικής, η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών που τα διαπραγματεύτηκαν.

    Το πιο έξυπνο επίτευγμα του Κεμάλ ήταν η ανταλλαγή κεφαλαίου με τους Έλληνες και άρα και η ελληνικότητα της Θράκης. Γιατί; Γιατί με αυτήν τη μικρή αναλογικά έκταση „ξεφορτώθηκε“ νόμιμα έναν μεγάλο συνέταιρο και συνιδιοκτήτη από την τεράστια Μικρά Ασία. Εξαιτίας αυτής της νόμιμης αποζημίωσης, που πρόσφερε στον πιο ισχυρό και μορφωμένο από τους συνέταιρους της πολυεθνικής αυτοκρατορίας, μπόρεσε και ξεφορτώθηκε πλήθος άλλων μικρότερων συνεταίρων. Αυτή η νομιμότητα περιγράφεται στη Συνθήκη της Λοζάννης. Η „λογιστική“ νομιμότητα μιας μοιρασιάς.

    Κανένας ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν καθόρισε τα όρια των χωρών μεταξύ νικητών και νικημένων. Δεν υπήρχαν νικητές και νικημένοι, γιατί νομικά δεν έγινε ποτέ ένας τέτοιος πόλεμος. Ακόμα και τα βιβλία των πιο φανατικών Ελλήνων μιλούν για „Μικρασιατική Καταστροφή“ και όχι για „Ελληνοτουρκικό Πόλεμο“. Νομικά δεν υπήρξε τέτοιος πόλεμος στη συγκεκριμένη εποχή. Υπήρξε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλέον ισχυρών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας. Τσακώθηκαν οι συνέταιροι μεταξύ τους και έβγαλαν τα „όπλα“. Κανένας δεν κατάκτησε τίποτε, που να ανήκε στον άλλον. Τσακώθηκαν και αποφάσισαν να μοιράσουν την μέχρι τότε κοινή περιουσία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τη Θράκη και δεν κατάκτησαν οι Τούρκοι τη Μικρά Ασία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τα νησιά του Αιγαίου …Τους τα έδωσαν οι Τούρκοι γι‘ αυτά που τους έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία.

    Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί οι όροι είναι πολύ σημαντικοί στην περιγραφή τόσο λεπτών καταστάσεων. Έλληνες και Τούρκοι συμφώνησαν μεταξύ τους να μην φαίνεται πουθενά ότι „κατάκτησαν“ το παραμικρό. Κανένας δεν κατέκτησε τίποτε απολύτως. Νομικά δεν „έδιωξαν“ οι Τούρκοι τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία, αλλά „έφυγαν“ μόνοι τους από αυτήν, για να ζήσουν με ομοίους τους στη νέα πατρίδα τους. Ομοίως δεν „έδιωξαν“ οι Έλληνες τους Τούρκους από τις λεγόμενες Νέες Χώρες και άρα και από τη Θράκη. Έφυγαν μόνοι τους οι Τούρκοι για τη Μικρά Ασία, για να ζήσουν με Τούρκους. Συμφώνησαν σ‘ αυτό. Γιατί; Γιατί αυτό τους συνέφερε.

    Αν δεν συμφωνούσαν σ‘ αυτό το δεδομένο, θα είχαν πρόβλημα καί οι δύο. Γιατί; Γιατί ο „κατακτητής“ στην „κατάκτησή“ του είναι υποχρεωμένος ν‘ αναγνωρίσει δικαιώματα σε γηγενείς πληθυσμούς. Εθνικά δικαιώματα, εφόσον είναι αλλοεθνείς. Άρα; Άρα, αν οι Τούρκοι του Κεμάλ „κατακτούσαν“ τη Μικρά Ασία, θα έπρεπε να ανεχθούν και ν‘ αναγνωρίσουν δικαιώματα όχι μόνον στην ελληνική εθνική μειονονότητα της Μικράς Ασίας, αλλά και σε πλήθος άλλες. Δεν μπορούσαν να „ξηλώσουν“ καμία από αυτές από τη Μικρά Ασία, επειδή αυτό τους βόλευε. Σε μια τέτοια περίπτωση θα κατηγορούνταν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ.. Δεν μπορούσαν να „ξηλώσουν“ αλλά δεν μπορούσαν και να „σκεπάσουν“ καμία μειονότητα.

    Τα ανάλογα συνέβαιναν και από την άλλη πλευρά. Δεν συνέφερε τους Έλληνες να εμφανίσουν τη Θράκη ως προϊόν κατάκτησης. Δεν προσαρτήθηκε η Θράκη στον ελληνικό κορμό ως „προϊόν“ κατακτητικής δραστηριότητας του ελληνικού κράτους. Ούτε καν „απελευθερώθηκε“, γιατί ούτε αυτή η έννοια σε απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις σου απέναντι σε μειονότητες ξένων πληθυσμών. Η Θράκη προστέθηκε στο ελληνικό κράτος με την ταπεινή „λογιστική“ λογική, που προστίθεται νέα ιδιοκτησία πάνω σε παλαιά ιδιοκτησία.

    Προστέθηκε η Θράκη στο συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων ως „αποζημίωση“ για το κεφάλαιο που έδωσαν στους Τούρκους στη Μικρά Ασία. Η Θράκη ως χώρος. Η Θράκη ως χώμα, νερό και αέρας. Άρα η Θράκη δεν απελευθερώθηκε από κάποιον κατακτητή, γιατί δεν κατακτήθηκε από κάποιον νέο. Αν συνέβαινε αυτό, οι Τούρκοι της Θράκης θα προστατεύονταν από τον διεθνή νόμο και άρα θα αναγνωρίζονταν ως εθνική μειονότητα με δικαίωμα παραμονής σ‘ αυτόν. Δεν θα μπορούσαν οι Έλληνες να τους διώξουν στην Τουρκία, γιατί θα κατηγορούνταν επίσης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κλπ..

    Αντιλαμβανόμαστε ότι, αν δεν τα συμφωνούσαν όλα αυτά μεταξύ τους οι Έλληνες με τους Τούρκους, δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν ανταλλαγή πληθυσμών. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών και να απειλούν με νόμιμη βία όποιους Έλληνες ή Τούρκους αντιδρούσαν στη μεθόδευση και θα επεδίωκαν να παραμείνουν στα πατρογονικά τους εδάφη με αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα εθνικά δικαιώματα. Δεν δόθηκε επιλογή στους Έλληνες Πόντιους να παραμείνουν στον Πόντο ως τέτοιοι, όπως δεν δόθηκε επιλογή στους Τούρκους Θρακιώτες να παραμείνουν στη Θράκη επίσης ως τέτοιοι. Όποιος επέλεγε να παραμείνει στα χώματα όπου γεννήθηκε, θα παρέμενε υπό τους νέους όρους της Συνθήκης. Ό,τι κι αν ήταν προηγουμένως, στη Μικρά Ασία θα μπορούσε να παραμείνει μόνον ως Τούρκος και στη Θράκη μόνον ως Έλληνας.

    Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα ξεκίνησε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με βάση αυτά τα δεδομένα οι „ανταλλασσόμενοι“ Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν αναγκασμένοι να υπακούσουν στις εντολές των ηγεσιών τους. Με βάση αυτά τα δεδομένα αποκλείστηκαν σχεδόν όλες οι εξαιρέσεις. Δεν υπήρχε το „όποιος θέλει“, υπήρχε το „υποχρεωτικά όλοι“ ή διαφορετικά δεν υπήρχε κανένα κατοχυρωμένο εθνικό ή πολιτικό δικαίωμα. Σκότωσαν και μερικούς αντιδραστικούς, για να δείξουν τα χρήσιμα „παραδείγματα“ και οι λαοί υποτάχθηκαν.

    Έλληνες και Τούρκοι βρέθηκαν στιγμιαία στο „κενό“. Χωρίς συγκεκριμένη πατρίδα, αλλά με συγκεκριμένο και απόλυτα καταμετρημένο κεφάλαιο εκατέρωθεν του Αιγαίου. Είχαν κεφάλαιο να μοιράσουν και από αυτά που θα συμφωνούσαν θα προέκυπταν οι πατρίδες τους. Οι νέες τους πατρίδες. Πριν τη συμφωνία ήταν „απάτριδες“ λαοί και μετά τη συμφωνία είχαν πατρίδες, τις οποίες μπορούσαν να τις αποτυπώσουν στον χάρτη. Ούτε καν η τότε ελεύθερη Ελλάδα δεν εξαιρέθηκε ως κεφάλαιο από αυτήν τη γενική καταμέτρηση, που εξυπηρετούσε αυτήν την εφ‘ όλης της ύλης ελληνοτουρκική συμφωνία. Από τη συμφωνία, που τους επέτρεπε να γνωρίζουν αν ένα ποτάμι ή ένα νησί θα ήταν πλέον ελληνικό ή τούρκικο.

    Τα πάντα σχεδιάστηκαν σε λευκό „χαρτί“. Θεωρητικά θα μπορούσαν να συμβούν όλα τα ενδεχόμενα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να πάνε οι Έλληνες από την πλευρά της Ασιατικής Μικράς Ασίας και οι Τούρκοι από την πλευρά της Ευρώπης. Θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει καί αυτό. Χωράφια μοίραζαν μεταξύ τους και τα χωράφια είναι όμοια παντού. Απλά, για πρακτικούς λόγους, οι οποίοι άπτονται της λογικής, οι σχεδιαστές της κατάστασης σεβάστηκαν τα δεδομένα της ιστορικής πορείας των λαών και ο καθένας από αυτούς έπιασε τη δική του „γωνιά“ …Τη „γωνία“, η οποία ήταν πιο φιλική προς την ιστορία του.

    Από τη στιγμή που έγινε μοιρασιά της άψυχης ιδιοκτησίας, θα έπρεπε οι άνθρωποι να μετακινηθούν στις νέες πατρίδες τους, όπως είχε συμφωνηθεί από τις ηγεσίες τους. Γι‘ αυτόν τον λόγο έχουμε μερικά δεδομένα, τα οποία με βάση την απλή λογική δεν στέκουν και φαίνονται παράδοξα. Δεν υπάρχουν „αυτόχθονες“ στη Θράκη, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί „κάτοικοι“ της ελληνικής Θράκης είναι όλοι αυτοί και άρα υποχρεωτικά Έλληνες με βάση τη Συνθήκη της Λοζάννης. Γιατί; Γιατί η Θράκη παραδόθηκε στην Ελλάδα θεωρητικά „ακατοίκητη“.

    Το αντίστοιχο συνέβαινε και από την άλλη πλευρά. „Ακατοίκητη“ πήραν τη Μικρά Ασία οι Τούρκοι. Δεν υπάρχουν „αυτόχθονες“ στη Μικρά Ασία, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι. Απλοί „κάτοικοι“ της τουρκικής Μικράς Ασίας είναι όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτήν και άρα με βάση τον νόμο είναι όλοι Τούρκοι. Όλοι εμείς δηλαδή οι ντόπιοι Μακεδόνες ή Θράκες δεν κάνουμε τη Μακεδονία ή τη Θράκη ελληνική, επειδή είμαστε Έλληνες. Το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή κατοικούμε τις εκ των Διεθνών Συνθηκών ελληνικές Μακεδονία και Θράκη, είμαστε εκτός των άλλων και εκ του νόμου της Συνθήκης Έλληνες.

    Με βάση λοιπόν την „παράδοξη“ λογική αυτής της συμφωνίας, η ελληνική Θράκη στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται πάνω σε θρακικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών ελληνικής ιδιοκτησίας από τον Πόντο, τη Σμύρνη ή την Ανατολική Θράκη και βεβαίως από τη Θράκη. Η Μικρά Ασία δεν βρίσκεται πάνω σε μικρασιατικό έδαφος. Είναι ένα άθροισμα εδαφών τουρκικής ιδιοκτησίας από τα Ιωάννινα, τη Θεσσαλονίκη ή την Αλεξανδρούπολη και βεβαίως από τη Μικρά Ασία. Ο καθένας, δηλαδή, θεωρητικά πήρε ό,τι του ανήκε και έφτιαξε έναν νέο κόσμο, απλά χρησιμοποιώντας τα παλιά ονόματα. Κανένας „αυτόχθων“ πουθενά και όλοι κάτοικοι με εθνικότητα την εθνικότητα της ιδιοκτησίας. Αντί δηλαδή να ισχύει το φυσιολογικό και οι λαοί να δίνουν εθνικότητα στον χώρο όπου κατοικούν, γίνεται το αντίθετο. Παίρνουν την εθνικότητα του χώρου όπου κατοικούν, γιατί αυτή έχει προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια.

    Πάνω σ‘ αυτήν τη λογική έχουν χτιστεί τα δύο αυτά κράτη εκατέρωθεν του Αιγαίου. Όσοι ήθελαν να διατηρήσουν την αυθεντική εθνική τους ιδιότητα, μετακινήθηκαν προς τη μεριά της νέας τους πατρίδας. Όσοι αισθάνονταν Τούρκοι και βρίσκονταν στα Βαλκάνια, μετακινήθηκαν στη Μικρά Ασία και όσοι Τούρκοι βρίσκονταν ήδη στη Μικρά Ασία, παρέμειναν εκεί με τα ίδια δικαιώματα και όχι με πλεονέκτημα εντοπιότητας. Το ίδιο „Τούρκοι“ ήταν με τους „εισαγόμενους“, οι οποίοι απλά δεν „περπάτησαν“. Το ίδιο „Τούρκοι“ …αν σκεφτεί κάποιος ότι και ο ίδιος ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν „εισαγόμενος“.

    Το ίδιο έγινε και με τους Έλληνες σε ένα „είδωλο“ της κατάστασης. Όσοι ήταν στα Βαλκάνια παρέμειναν στις εστίες τους, ενώ όσοι βρίσκονταν στη Μικρά Ασία ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη νέα πατρίδα. Στη νομικά „κενή“ και „ακατοίκητη“ πατρίδα, την οποία θα την κατοικούσαν υπό τους ίδιους όρους όλοι οι Έλληνες …άσχετα με την προέλευσή τους. Οι ντόπιοι θα διατηρούσαν τις προηγούμενες περιουσίες τους και οι πρόσφυγες θα έπαιρναν κλήρους αποζημίωσης για τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο „συντέθηκε“ με „ευρωασιατικά“ χωράφια η σύγχρονη Ελλάδα. Οι πάντες ξεκίνησαν τη ζωή τους από μηδενική βάση. Οι ντόπιοι, στεκόμενοι πάνω στην ιδιοκτησία τους και οι πρόσφυγες, „κουβαλώντας“ τη δική τους από εκεί που έρχονταν.

    Αυτό συμφώνησαν στην Λοζάννη και αυτό έκαναν οι Έλληνες και οι Τούρκοι. Παρέδωσαν τις περιουσίες τους στη γη που τους γέννησε και απέκτησαν νέες στην περιοχή που αναγνώριζαν ως εθνική τους πατρίδα. Όσοι παρέμειναν για τον οποιονδήποτε λόγο στην „ξένη“ περιοχή, „απαρνήθηκαν“ την εθνική τους ταυτότητα. Την „απαρνήθηκαν“ …όχι βεβαίως δωρεάν. Διατήρησαν τις περιουσίες τους. Στην πραγματικότητα δηλαδή αυτήν την ιδιότητα την „πούλησαν“. Αυτοί, λοιπόν, που έμειναν στη Θράκη, ήταν πλέον δια νόμου „Έλληνες“, ακόμα και αν λόγω αίματος ήταν πρώτα ξαδέρφια του Κεμάλ. Δια νόμου „Τούρκοι“ έγιναν όσοι παρέμειναν στη Μικρά Ασία, ακόμα κι αν ήταν φυσικοί απόγονοι του ίδιου του Σέλευκου.

    Αυτό αποφάσισαν τα δύο έθνη, γιατί αυτό έκριναν εκείνη την εποχή ότι τα συνέφερε. Το γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι ξένοι ιμπεριαλιστές κρύβονταν πίσω από αυτήν τη μεθόδευση, αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Τον ρόλο των Άγγλων, των Γάλλων και των Γερμανών μπορούμε να τον αποκαλύψουμε σε άλλο κείμενο. Αυτό, το οποίο εδώ έχει σημασία, είναι το τι συμφωνήθηκε μεταξύ τους και όχι το ποιος τους εξώθησε σ‘ αυτήν τη συμφωνία. Εξαιτίας λοιπόν εκείνης της συμφωνίας οι Έλληνες πήραν το υπόλοιπο της Μακεδονίας, τη μισή Θράκη και τα φτωχά εκείνη την εποχή νησιά του Αιγαίου. Οι Τούρκοι πήραν την άλλη μισή Θράκη μαζί με τη μυθική Κωνσταντινούπολη και την τερατώδη Μικρά Ασία.

    Όμως, το μεγάλο κέρδος του Κεμάλ ήταν αλλού. Πού ήταν; Με την „αποζημίωση“ των Ελλήνων κατάφερε και πήρε κεφάλαιο και από άλλους λαούς, τους οποίους δεν αποζημίωσε με έναν ίδιο και δίκαιο τρόπο. Με τη συμφωνία του με τους Έλληνες —να μην αναγνωρίζονται εθνικές μειονότητες εντός των συνόρων των νέων χωρών— στέρησε αυτό το δικαίωμα και από τις άλλες εθνικότητες, οι οποίες βρίσκονταν ως γηγενείς στη Μικρά Ασία. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Επειδή δέχθηκαν οι Έλληνες ν‘ απαρνηθούν συνειδητά την εθνική τους ταυτότητα στη Μικρά Ασία, την απαρνήθηκαν υποχρεωτικά και παρά τη θέλησή τους καί οι Κούρδοι καί οι Αρμένιοι καί πολλοί άλλοι. Όμως, οι Έλληνες είχαν αποζημιωθεί …ενώ οι υπόλοιποι όχι.

    Αυτό ήταν το μεγάλο „κόλπο“ των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Ο Κεμάλ εκμεταλλεύτηκε τη σύγκρουσή του με τους Έλληνες και έστησε την „παράσταση“ της σύγκρουσης του „βάλτου“. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι Τούρκοι και Έλληνες, ως οι πιο ισχυροί παράγοντες της καταρρέουσας αυτοκρατορίας, θα παρίσταναν τα συγκρουόμενα „βόδια“, αλλά κάποιοι θα είχαν επιπλέον κέρδος, τσαλαπατώντας τα „βατράχια“ στη δική τους πλευρά του „βάλτου“. Ο Κεμάλ, δηλαδή, με τη νομιμοποίηση της Συνθήκης της Λοζάννης και άρα με τη νομιμότητα που του πρόσφεραν οι Έλληνες, έκανε το σύνολο των παρανομιών εις βάρος όλων των υπολοίπων εθνοτήτων της Μικράς Ασίας.

    Με τον „μανδύα“ της νομιμότητας σ‘ ό,τι αφορά τις πρακτικές των ανταλλαγών κεφαλαίου και πληθυσμών, ο Κεμάλ και το κράτος του αδίκησαν όλες τις άλλες μειονότητες της Μικράς Ασίας. Ήταν τόσο θολά τα πράγματα και εμπλέκονταν τόσα πολλά δεδομένα, που κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει πότε οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κεμάλ „συνόδευαν“ ανταλλάξιμους πληθυσμούς και πότε „ξήλωναν“ μη ανταλλάξιμους. Πότε ήταν νόμιμοι και πότε ήταν παράνομοι. Όποτε τους βόλευε ξήλωναν „αλλόθρησκους“ και όποτε τους βόλευε μετακινούσαν „αλλοεθνείς“. Η ασάφεια της εποχής τούς επέτρεπε να κάνουν εγκλήματα, ενώ η σαφήνεια της Συνθήκης τούς προστάτευε, εφόσον μιλούσε για ανταλλαγή εθνικών ομάδων, η οποία απλά γινόταν με τη „βοήθεια“ θρησκευτικών κριτηρίων.

    Επειδή δήθεν οι Έλληνες διέφεραν από τους Τούρκους στο θρήσκευμα, θεωρήθηκε ότι αυτό ήταν ένα ασφαλές κριτήριο διαχωρισμού των πληθυσμών, αλλά κανένας δεν γνώριζε πότε αυτό το κριτήριο χρησιμοποιούνταν όχι ως κριτήριο αλλά ως „εργαλείο“ διακρίσεων. Απλά πράγματα. „Πλήρωσε“ ο Κεμάλ έναν αναλογικά φθηνό αφελληνισμό της Μικράς Ασίας με θρησκευτικά κριτήρια, αλλά αυτό που απόλαυσε στο τέλος ήταν ο αποχριστιανισμός της Μικράς Ασίας, τη στιγμή που δεν ήταν όλοι οι χριστιανοί Έλληνες. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση, που μοιάζει με „ξέπλυμα“ βρόμικου χρήματος. Νόμιμα και παράνομα μπαίνουν σε μια κοινή διαδικασία και το αποτέλεσμα „βαπτίζεται“ νόμιμο.

    Ο Κεμάλ και οι Νεότουρκοι των Βαλκανίων —που τον ακολούθησαν στην ελντοραντική ανταλλαγή— μπήκαν στη Μικρά Ασία και στην κυριολεξία θησαύρισαν. Αρκεί να δει κάποιος τις αναλογίες και θα καταλάβει τι λέμε. 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος μοιράστηκαν ως Έλληνες μεταξύ τους το μέρος που τους αντιστοιχούσε στην αντικειμενικά μικρή Ελλάδα, ενώ στην Τουρκία πήγαν 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος, που, ως Τούρκοι, τη μοιράστηκαν σχεδόν μόνοι τους. Τη μοιράστηκαν σχεδόν εις βάρος των πάντων και όχι μόνον στον βαθμό που αφορούσε την περιουσία της σχεδόν τριπλάσιας από αυτούς πληθυσμιακής ομάδας των χριστιανών Ελλήνων. Εις βάρος όχι μόνον των χριστιανών όλων των εθνικοτήτων, αλλά ακόμα και εις βάρος των γηγενών μουσουλμάνων. Ακόμα δηλαδή και ο ίδιος Κεμάλ την προσωπική του περιουσία στην Τουρκία την απέκτησε με την ανταλλαγή. Ο φτωχός αστός της Θεσσαλονίκης Κεμάλ έγινε μέσα σε μια νύχτα μεγαλοφεουδάρχης της Μικράς Ασίας.

    Όλα αυτά έγιναν και νομιμοποιήθηκαν εξαιτίας της Συνθήκης της Λοζάννης. Αυτή η Συνθήκη είναι εκείνη, που απαλλάσσει την Τουρκία —και άρα και τους κυρίαρχους κεμαλιστές Νεότουρκους— από τις κατηγορίες και άρα και από τις υποχρεώσεις για αποζημιώσεις απέναντι σε Κούρδους, Αρμένιους κλπ.. Εξαιτίας αυτής της Συνθήκης δεν κατηγορείται επισήμως το κράτος της Τουρκίας για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και απόπειρα εθνοκάθαρσης απέναντι στους Κούρδους ή τους Αρμένιους. Το κράτος της Τουρκίας, το οποίο μπορεί να „αποζημίωσε“ τους Έλληνες, για ν‘ „αγοράσει“ φτηνά τη νομιμότητά του, αλλά ταυτόχρονα άρπαξε κεφάλαιο από τους Κούρδους και τους Αρμένιους μέχρι τους Ασσύριους και τους Συροχαλδαίους …και ένας Θεός ξέρει από ποιους άλλους.

    Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αποτελεί γεγονός ότι από τη Συνθήκη της Λοζάννης καθορίζονται ένα πλήθος παραμέτρων, οι οποίες φαινομενικά δεν έχουν σχέση με τα εμφανώς εμπλεκόμενα μέρη. Ποιος γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι ακόμα και τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία ή το Ιράκ καθορίζονται με βάση εκείνη τη Συνθήκη; Σύνορα, τα οποία —ειδικά σήμερα …στην εποχή που περιμένουμε τους πολέμους των υδάτων— θα αποκτήσουν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και θα είχαν πολλοί —και πολλούς λόγους— ν‘ αμφισβητήσουν τη νομιμότητά τους.

    Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, η οποία δίνει στην Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα στο σύνολο της Μικράς Ασίας και άρα και στην κουρδική περιοχή. Η Συνθήκη της Λοζάννης επιτρέπει στην Τουρκία ν‘ αναπτυχθεί στρατιωτικά εντός του συνόλου της μικρασιατικής περιοχής. Χωρίς αυτήν τη Συνθήκη είναι παράνομος ο τουρκικός στρατός στα εδάφη των Κούρδων. Χάρη σ‘ αυτήν τη Συνθήκη „δεν υπάρχουν“ Κούρδοι στο Κουρδιστάν και είναι όλοι τους Τούρκοι. Αυτά, τα οποία είναι προφανή για ένα αμιγώς εθνικό κράτος, δεν είναι τέτοια στην πολυεθνική Τουρκία. Η Συνθήκη της Λοζάννης είναι αυτή, που της εξασφαλίζει τα „προφανή“ …Το τεχνητό περιβάλλον, που λέγαμε πιο πάνω.

    Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας της ίδιας Συνθήκης, η Τουρκία απαλλάχθηκε και από το πρόβλημα των χριστιανών, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν να μετακινηθούν από τη Μικρά Ασία. Εξαιτίας της Συνθήκης δεν ίσχυε κανένας διεθνής νόμος προστασίας θρησκευτικών δικαιωμάτων. Γιατί; Γιατί αυτοί, οι οποίοι είχαν τέτοια δικαιώματα, τα „πούλησαν“. Έχασαν κάθε νομιμότητα αυτοί, οι οποίοι θα „έκλεβαν“ στο παιχνίδι της ανταλλαγής. „Πούλησαν“ ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και το οποίο είναι αυτό της ελεύθερης θρησκευτικής επιλογής. Αυτοί, οι οποίοι θα δήλωναν ψευδώς ότι είναι Τούρκοι και μωαμεθανοί —παραμένοντας στα πατρώα εδάφη και διατηρώντας τις περιουσίες τους— δεν προστατεύονταν από τον νόμο αν „μετάνιωναν“.

    Επέλεξαν άπαξ το θρήσκευμά τους και δεν μπορούσαν πλέον να „αλλαξοπιστήσουν“. Δεν μπορούσαν όλοι αυτοί να ξαναεμφανιστούν αρχικά ως χριστιανοί και στη συνέχεια ως Έλληνες, όταν οι κοινωνικές συνθήκες στην Τουρκία θα ήταν πιο ασφαλείς. Αυτό το απαγορεύει η Συνθήκη της Λοζάννης. Απαλλάσσοντας λοιπόν η Τουρκία από την εθνικότητά τους τούς „Τούρκους“ της Θράκης, ανάγκασε την Ελλάδα να απαλλάξει τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας από την ελληνικότητά τους, εφόσον ανήκαν στο ποίμνιο της Κωνσταντινούπολης.

    Υποχρεώθηκε ο Πατριάρχης να εγκαταλείψει όχι μόνον την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, αλλά και αυτήν του Αρχιερέα του Χριστιανισμού. Γιατί; Για να μην μπορεί το ελληνικό ή χριστιανικό Πατριαρχείο να συνδεθεί με κανέναν από τους φανερούς ή κρυφούς χριστιανούς, οι οποίοι θα παρέμεναν και άρα θα υπήρχαν στη Μικρά Ασία. Όποιος παρέμενε στην Τουρκία, θα ήταν πλέον Τούρκος και τυπικά μωαμεθανός, εφόσον στο ουσιαστικό επίπεδο δεν ενδιέφερε το κεμαλικό καθεστώς η „ειλικρίνεια“ της πίστης των υπηκόων του. Το κεμαλικό καθεστώς το ενδιέφερε απλά να δηλώνουν επίσημα την „πίστη“ τους, ώστε να έχει το νομικό δικαίωμα να τιμωρεί αυτούς, οι οποίοι θα χρησιμοποιούσαν την κρυφή τους πίστη για τη διεκδίκηση εθνικών δικαιωμάτων εις βάρος της Συνθήκης.

    Γνωρίζει κάποιος ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των „κρυπτοχριστιανών“ της Τουρκίας; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι στην εποχή των ανταλλαγών απλά δήλωσαν Τούρκοι και τυπικά μωαμεθανοί, για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι εδώ και έναν σχεδόν αιώνα καταμετρώνται σαν μουσουλμάνοι, γιατί απλά ως Τούρκοι θεωρούνται τέτοιοι; Ο αριθμός όλων εκείνων, οι οποίοι για ευνόητους λόγους βρίσκονται πιο „κοντά“ στο άθεο κεμαλικό καθεστώς, παρά στους πραγματικούς μωαμεθανούς;

    Αν, δηλαδή, η Τουρκία „μπαίνει“ στη Θράκη με το πρόσχημα της θρησκείας, στην πραγματικότητα ανοίγει τον „δρόμο“, για να „επιστρέψει“ στη Μικρά Ασία όχι μόνον η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη με το ίδιο πρόσχημα.

    Αυτό όμως δεν τη συμφέρει και μάλιστα σε μια εποχή που είναι υποχρεωμένη —λόγων ευρωπαϊκών „οραμάτων“— να αναγνωρίζει δικαιώματα. Δικαιώματα όλων των τύπων …και άρα θρησκευτικά και εθνικά. Γι‘ αυτόν τον λόγο φοβάται τώρα οποιαδήποτε κίνηση „αναζωογόνησης“ του Πατριαρχείου. Φοβάται ότι μέσω του Πατριαρχείου και εξαιτίας της Ε.Ε. μπορούν να „επιστρέψουν“ οι Ευρωπαίοι χριστιανοί στην „καρδιά“ της Τουρκίας. Δεν την συμφέρει να προσθέσει προβλήματα πάνω σε προβλήματα, όπως αυτά με τους „ριγμένους“ της Συνθήκης Κούρδους και τους Αρμένιους. Δεν την συμφέρει ν‘ ανοίξει το ζήτημα της θρησκείας ούτε καν σε επίπεδο Ισλάμ, γιατί το κεμαλικό καθεστώς θα απειληθεί με πτώση. Αν όμως απειληθεί το καθεστώς αυτό, παύει στην πραγματικότητα να υπάρχει Τουρκία όπως τη γνωρίζουμε.

    Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο σημαντικό ζήτημα είναι για την Τουρκία το ζήτημα της Θράκης; Κατάλαβε πόσο τενεκέδες και αγράμματοι είναι κάτι Ντεντέδες; Βλέπουν τους Αλβανούς του Κοσσόβου να „πετυχαίνουν“ τους στόχους τους και νομίζουν ότι για λόγους „πατριωτισμού“ θα πρέπει να τους μιμηθούν. Αυτό, το οποίο δεν βλέπουν, είναι ότι αυτοί είναι διαφορετική περίπτωση από εκείνους. Εκείνοι ήταν πάντα Αλβανοί ανάμεσα σε Σέρβους. Αλβανοί, που για τους δικούς τους λόγους μάχονταν τους Σέρβους σε έναν χώρο, τον οποίο τον θεωρούσαν πατρίδα τους και άρα είχαν εθνικά δικαιώματα πάνω σ‘ αυτόν. Αυτόχθονες Αλβανοί, οι οποίοι είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα με αυτόχθονες Σέρβους. Οι „Τούρκοι“ της Θράκης δεν είναι τέτοιοι.

    Συμφώνησαν να είναι „Έλληνες“, για να διατηρήσουν τις περιουσίες τους σε ένα κομμάτι της Θράκης, το οποίο θα ήταν ελληνικό, γιατί δίπλα υπήρχε και το αντίστοιχο τουρκικό. Για όσο διάστημα διατηρούν τις περιουσίες τους στο ελληνικό της μέρος, είναι παράνομοι οι ίδιοι, όταν θέτουν θέμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Η μειονότητα της Θράκης έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται μόνον για θέματα, τα οποία άπτονται της ελευθερίας της θρησκευτικής πίστης. Όλα τα άλλα τα έχει προβλέψει προ πολλού η Συνθήκη της Λοζάννης.

    Σε όποιον „Τούρκο“ της Θράκης δεν αρέσει η συμφωνία της Λοζάννης, μπορεί να την „παρακάμψει“, αλλά όχι να την αμφισβητήσει. Σε όποιον „Τούρκο“ της Θράκης δεν αρέσει η ελληνική „φορεσιά“, μπορεί να την „αλλάξει“ ακόμα και σήμερα. Προβλέπεται από τη Συνθήκη ακόμα κι αυτό. Μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά των συνόρων και να αποζημιωθεί για την περιουσία του από τα „διαθέσιμα“ που έχει το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα. Αφήνει ως Τούρκος την περιουσία του στην Ελλάδα και παίρνει περιουσία στην Τουρκία. Προβλέπεται ακόμα και σήμερα τέτοια αποζημίωση.

    Αν, δηλαδή, ο Ντενεκές Ντεντές —και ο κάθε Ντεντές— αισθάνεται Τούρκος, μπορεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα για την πατρίδα του. Με βάση τον νόμο πατρίδα του δεν είναι η Θράκη, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται από αυτόν ως γηγενής. Με βάση τον νόμο είναι ένας απλός κάτοικος της ελληνικής Θράκης και Έλληνας υπήκοος για όσο εξακολουθεί να κατοικεί σ‘ αυτήν. Από εκεί και πέρα πραγματική του πατρίδα είναι ό,τι διαλέξει ο ίδιος. Ό,τι ίσχυε και για τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ.

    Δεν υπάρχουν δηλαδή στη Θράκη αυτόχθονες, οι οποίοι για λόγους εντοπιότητας έχουν δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Ο αυτοπροσδιορισμός έγινε άπαξ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λοζάννης. Ο αυτοπροσδιορισμός πλέον, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον νόμιμο προσδιορισμό, σε μετακινεί και δεν σου διασφαλίζει την παρουσία σου στη γη όπου γεννήθηκες. Οι μωαμεθανοί της Θράκης, είτε ως άτομα είτε ως κοινότητα, αν θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν ως Τούρκοι, θα πρέπει να φύγουν από τη Θράκη. Ό,τι ισχύει και για τον οποιονδήποτε νόμιμο Τούρκο της Μικράς Ασίας, ο οποίος αισθάνεται Έλληνας και δεν μπορεί να ζήσει στην Τουρκία.

    Όμως αυτό, το οποίο μας κάνει πραγματικά εντύπωση, είναι η ίδια η στάση της Τουρκίας. Αν υποθέσουμε ότι οι Ντεντέδες είναι αγράμματοι τενεκέδες, οι οποίοι παίζουν παιχνίδια καφενείου με τη διεθνή διπλωματία, τι συμβαίνει με την επίσημη Τουρκία; Δεν δικαιολογείται η άγνοια. Γιατί αφήνει τους καραγκιόζηδες, που παριστάνουν τους Θρακιώτες μωαμεθανούς βουλευτές, να παριστάνουν τους „Τούρκους“; Τι κάνει το προξενείο της στην Κομοτηνή; Γιατί ενθαρρύνει τους Μωαμεθανούς να „τουρκίζουν“; Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα στην Τουρκία και θεωρεί ότι έχει ευκαιρία να επωφεληθεί εις βάρος της Ελλάδας; Όχι βέβαια. Πάνω από πενήντα Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν χάσει τις ζωές τους μόνον τον τελευταίο μήνα στο Κουρδιστάν.

    Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να ήταν αυτή, η οποία θα κατήγγειλε την Ελλάδα σε περίπτωση που εκείνη θα ήθελε ν‘ αναγνωρίσει εθνικά δικαιώματα στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Φυσιολογικά η Τουρκία θα έπρεπε να „απαγάγει“ προς την πλευρά της ή να τρομοκρατεί τους „Ντεντέδες“, οι οποίοι θα δήλωναν Τούρκοι στη Θράκη. Γιατί; Γιατί αυτό την συμφέρει. Γιατί η „τουρκικότητα“ της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη την απειλεί με διάλυση. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου για όλη την Τουρκία.

    Οι „Ντεντέδες“ την Τουρκία απειλούν και όχι την Ελλάδα. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά „Τούρκος“ Ντεντές στη Θράκη μετατρέπει αυτόματα τη μέχρι τώρα απλά Ανατολική Τουρκία σε „κατακτημένο“ Κουρδιστάν. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά „Τούρκος“ Ντεντές με νόμιμη περιουσία στη Θράκη, θα έδινε δικαίωμα για αναγνώριση ταυτότητας και απαίτηση περιουσίας ενός Κούρδου στην Ανατολική Τουρκία. Ποιον λοιπόν απειλεί περισσότερο ο „Τούρκος“ Ντεντές; Η Ελλάδα, στη χειρότερη γι‘ αυτήν περίπτωση, θα αναγκαστεί ν‘ αναγνωρίσει εθνική μειονότητα. Ούτε η πρώτη χώρα θα είναι που θα το κάνει αυτό ούτε η τελευταία. Εθνικά δικαιώματα δεν σημαίνει απόσχιση της Θράκης, όπως δεν αποσχίστηκε η Βόρειος Ήπειρος από την Αλβανία.

    Όμως, αυτό, που για την Ελλάδα θα ήταν απλά δυσμενές, για την Τουρκία θα ήταν καταστροφικό. Τα εθνικά δικαιώματα της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης θα άνοιγαν τον δρόμο για τα αντίστοιχα εθνικά δικαιώματα των Κούρδων στο τουρκικό Κουρδιστάν. Τα δικαιώματα της „τουρκικής“ μειονότητας της Θράκης, σε συνδυασμό με τα νόμιμα δικαιώματα των Τούρκων πάνω στις ελληνικές περιουσίες τους, θα άνοιγαν τον δρόμο για διεκδίκηση αποζημιώσεων όλων των εθνικών μειονοτήτων της Τουρκίας από το τουρκικό κράτος. Ακόμα και κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να μην θεωρούν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους …Απλά πράγματα.

    Όλα αυτά τα διασφαλίζει μέχρι σήμερα η Συνθήκη της Λοζάννης. Όμως, όπως δεν υπάρχει „ολίγον έγκυος“ έτσι δεν υπάρχει και „μερικώς ισχύουσα Συνθήκη“. Η „κατάπτωση“ μιας τέτοιας Διεθνούς Συνθήκης θα οδηγούσε σε κατάρρευση όλων των επιμέρους διατάξεών της. Σε μια τέτοια περίπτωση ή ισχύουν όλα ή δεν ισχύει τίποτε. Από τη Θράκη, δηλαδή, μπορεί να ξεκινήσει ένα ντόμινο εξελίξεων, το οποίο μπορεί ν‘ αλλάξει τον χάρτη ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Ούτε φαντάζεται κάποιος πόσα πράγματα ρυθμίζει και εγγυάται η „σιδηρά“ Συνθήκη της Λοζάννης.

    Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η „ικανοποίηση“ της Ελλάδας και των „ανταλλαγμένων“ Ελλήνων είναι αυτή, η οποία εγγυάται όχι μόνον την ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλά και τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι αυτή, η οποία „εγγυάται“ την προστασία της Τουρκίας από τις συριακές απαιτήσεις. Η Ελλάδα είναι αυτή, η οποία „εγγυάται“ τη νομιμότητα των στρατοπέδων της Τουρκίας στο Κουρδιστάν. Εξαιτίας της Ελλάδας κράτη όπως η Συρία, το Ιράκ ή ακόμα και ο Λίβανος δεν μπορούν να εγείρουν νομικές απαιτήσεις εις βάρος της Τουρκίας για άδικες μοιρασιές.

    Αν ο Ντεντές και οι ομόθρησκοί του στη Θράκη είναι „Τούρκοι“, τότε αυτόματα είναι παράνομα όλα τα τουρκικά στρατόπεδα στο „κατακτημένο“ Κουρδιστάν. Αν το Πιρι Ρέις ή το Τσεσμέ αμφισβητούν τα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο, τότε οι Ιρακινοί μπορούν ν‘ αμφισβητήσουν το μέγα φράγμα των πηγών του Ευφράτη. Αν τα Ίμια δεν είναι ελληνικά νησιά, τότε οι Σύριοι έχουν δικαίωμα ν‘ αμφισβητήσουν τα σύνορά τους με τη Τουρκία, εξαιτίας της λωρίδας γης που έχασαν λόγω της Συμφωνίας. Αν αμφισβητήσει η Τουρκία το παραμικρό από τη Συνθήκη της Λοζάννης, στην πραγματικότητα πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται η ίδια.

    Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι ο Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου είναι αυτός, ο οποίος δίνει τα „αυτοκτονικά“ χαρακτηριστικά στην Τουρκία. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζει το παιχνίδι του Κεμάλ και των διαδόχων του και παρασέρνει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία απειλούν την Τουρκία. Γιατί δεν το γνωρίζει το παιχνίδι; Γιατί είναι ένας χριστιανοτραφής μικροαστός, ο οποίος σκέφτεται όπως όλοι οι όμοιοί του χριστιανοί και συνάδερφοί του κοινωνιολόγοι της Δύσης.

    Ο ίδιος, ως πρόσωπο, δεν προέρχεται από την κοινωνική „ελίτ“ της Τουρκίας, όπως οι περισσότεροι από τους Κεμαλιστές, οι οποίοι σέβονται την Ελλάδα ως „συμπαίκτη“ σε μια στημένη „παρτίδα“. Ταυτόχρονα, ως αστός, δεν αντιλαμβάνεται τους Έλληνες όπως οι απλοί μωαμεθανοί της Μικράς Ασίας —όπως είναι οι περισσότεροι οπαδοί του Ερντογάν—, οι οποίοι σέβονται τους Έλληνες ως ανθρώπους και δεν τους είδαν ποτέ ως πραγματικούς εχθρούς τους.

    Ο Νταβούτογλου είναι ένα ενδιάμεσο „υποπροϊόν“ της τουρκικής λειτουργίας. „Υποπροϊόν“ επικίνδυνο, εφόσον, εξαιτίας του κεμαλισμού του τουρκικού κράτους, δεν έχει τις θρησκευτικές αναστολές των κλασικών μωαμεθανών και ταυτόχρονα ο ίδιος —ως πρόσωπο— δεν είναι κεμαλιστής. Είναι ένας κεμαλικά άθεος αστός, ο οποίος δεν είναι κεμαλιστής και αυτό τον κάνει ιδιόμορφο. Ένας αστός, που, λόγω εκπαίδευσης και νοοτροπίας, θα μπορούσε να είναι και Γερμανός και Γάλλος και Άγγλος. Ένας γνήσιος αστός, εφόσον σπούδασε σε γερμανικό σχολείο και σκέφτεται δυτικόστροφα, αλλά δυστυχώς για την Τουρκία όχι κεμαλικά.

    Αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται την Τουρκία και τα συμφέροντά της σαν να επρόκειτο για τη Γερμανία. Τη ναζιστική Γερμανία συγκεκριμένα, η οποία έβλεπε τα ζωτικά της συμφέροντα να απειλούνται ή να περιορίζονται από τον περίγυρό της. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να ονειρεύεται ξύπνιος ακόμα και την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν γνωρίζει ούτε καν τα βασικά από αυτά που την αφορούν. Για τα μεγάλα και τα αφηρημένα, που έχει στο μυαλό του, διακινδυνεύει τα πάντα. Εξαιτίας της μικροαστικής του „καταγωγής“ και της γερμανικής του παιδείας, βλέπει τα πράγματα με έναν απλό τρόπο, ο οποίος μοιάζει επικίνδυνα χριστιανικός σε μια Τουρκία, η οποία δεν „αντέχει“ τέτοιου είδους συμπεριφορές.

    Το „μίγμα“ Ερντογάν και Νταβούτογλου είναι αυτό, το οποίο απειλεί την Τουρκία. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας άθεος αστός με έναν πιστό μωαμεθανό, όπως ο Ερντογάν; Εκμεταλλεύεται τα θρησκευτικά ένστικτα και τα αντικεμαλικά αισθήματα του Ερντογάν, βάζοντάς τον στην ουσία να λειτουργεί εις βάρος της Τουρκίας. Γιατί; Γιατί έχει μια αστικού τύπου διεθνιστική σκέψη, η οποία μάχεται τον στενό εθνικισμό των κεμαλιστών και ταυτόχρονα, ως γνήσιος άθεος αστός, υποτιμά τους αγράμματους πιστούς και φιλοδοξεί να εκμεταλλευτεί τη θρησκεία τους σαν να επρόκειτο για ένα κοινό ιδεολόγημα. Ταυτόχρονα, επειδή είναι ξένος με την κεμαλική λογική, βλέπει την Ελλάδα σαν πραγματικό εχθρό της Τουρκίας και δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί το „στημένο“ παιχνίδι της περιοχής.

    Γι‘ αυτόν τον λόγο βλέπουμε τα παράδοξα της σημερινής τουρκικής πολιτικής. Ο Νταβούτογλου βλέπει στην κυριολεξία τα πράγματα ανάποδα. Ενώ δηλαδή οι ιδρυτές και πραγματικοί „αρχιτέκτονες“ της Τουρκίας —και άρα οι απόλυτοι γνώστες της κατάστασης— „κοιτούσαν“ για την ασφάλειά τους από τη Δύση προς την Ανατολή, ο Νταβούτογλου κάνει το ακριβώς αντίθετο. „Βλέπει“ από την Ανατολή προς τη Δύση. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι κεμαλιστές γνώριζαν το παιχνίδι με την Ελλάδα, εφόσον από κοινού το „έστησαν“. „Ακουμπούσαν“ στην ασφαλή Ελλάδα και έβλεπαν ως πηγή κινδύνου των συμφερόντων τους τούς πληθυσμούς της Ανατολής …Τους πληθυσμούς, οι οποίοι τους έβλεπαν εχθρικά, είτε για λόγους θρησκείας είτε για λόγους εθνικότητας.

    Εχθροί τους ήταν όλοι όσοι δεν ήταν κεμαλιστές. Εχθροί τους ήταν …καί οι ομοεθνείς καί οι αλλοεθνείς. Εχθρούς τους είχαν τους ευσεβείς μωαμεθανούς Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν μόνιμα το σχεδόν άθεο κοσμικό καθεστώς …Εχθρούς τους είχαν όλους τους εθνικά μη Τούρκους, οι οποίοι αμφισβητούσαν το εθνικού τύπου τουρκικό καθεστώς. Γι‘ αυτόν τον λόγο η πολιτική τους ήταν μόνιμα „εσωστρεφής“. Η αντιπαλότητα με την Ελλάδα —και άρα η περιορισμένη „εξωστρέφεια“ της Τουρκίας— ήταν για το „ξεκάρφωμα“ και για να δικαιολογούνται οι εξοπλισμοί, οι στρατοί και οι καταστολές εσωτερικών εχθρών στο όνομα εξωτερικών εθνικών κινδύνων.

    Ο Νταβούτογλου βλέπει τα πράγματα με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Βλέπει την Τουρκία όπως βλέπει τη Γερμανία ένας Γερμανός. Τη βλέπει ενιαία. Εθνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά. Άρα; Άρα τη βάζει „πλάτη“ και τη θεωρεί δεδομένη. Η πολιτική του πρόταση είναι „εξωστρεφής“. Αυτήν την ενιαία „Γερμανία“ θεωρεί ότι μπορεί να τη στρέφει εναντίον εξωτερικών εχθρών και άρα και εναντίον της Ελλάδας. Τώρα θεωρεί ότι η Ελλάδα απειλεί ή περιορίζει τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας και άρα την στρέφει εναντίον της. Τι είναι όμως η Τουρκία; Είναι αυτό που νομίζει ο Ντοβούτογλου ή μήπως όχι; Είναι η Τουρκία ενιαία και άρα και τα συμφέροντά της; Τα ίδια συμφέροντα έχουν οι τυπικά Τούρκοι και πρακτικά Κούρδοι της Ανατολίας με τους Τούρκους της Ανατολικής Θράκης ή των μικρασιατικών παραλίων;

    Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Ως γνήσιος δυτικοθρεμμένος αστός, υποτιμά τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Από τους πιο ισχυρούς και δογματικούς κεμαλιστές μέχρι τους πιο αγράμματους μωαμεθανούς. Νομίζει ότι είναι πιο έξυπνος από τους πρώτους, ενώ τους δεύτερους θεωρεί ότι τους έχει για „πλάκα“. Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τον στρατό των πρώτων, για να παραστήσει τον ιμπεριαλιστή και στρατηλάτη. Νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την πίστη των δεύτερων και να τους δώσει το δικό του ιδιόκτητο „όραμα“.

    Μιλάμε πραγματικά για αυτοκρατορικό „ιδεασμό“, όπως θα έλεγαν κάποιοι ψυχίατροι ειδικευμένοι στα αυτοκτονικά σύνδρομα. Νομίζει ότι μπορεί να πείσει τον Κούρδο ότι τον συμφέρει να γίνει πολίτης μιας νέας ισχυρής „Νταβουτοτουρκίας“ —πολύ πιο ισχυρής από τη σημερινή— και άρα ότι θα πρέπει να ξεχάσει την εθνική του καταγωγή …όπως για παράδειγμα ξεχνούν τις καταγωγές τους οι μετανάστες της Γερμανίας. Νομίζει ότι, αν θα στείλει το παιδί του Κούρδου σε ένα τουρκικό σχολείο, θα τον κάνει „Νταβουτότουρκο“ σαν τον ίδιο. Νομίζει ότι, αν το κράτος του θα δώσει ένα ψυγείο ή έναν θερμοσίφωνα στους Κούρδους, θα τους κάνει „θαυμαστές“ της άποψής του.

    Αυτό είναι μια γνήσια αστική ηλιθιότητα. Υποτιμά το αίμα των ανθρώπων, το οποίο χύθηκε για την ελευθερία. Υποτιμά τη θυσία των ανθρώπων για τη θρησκευτική τους πίστη. Υποτιμά τους πάντες και τα πάντα, γιατί είναι αστός. Νομίζει ότι μπορεί με μικροκέρδη μικροσυμφερόντων ν‘ αλλάξει τις απόψεις αυτών, οι οποίοι αυτοπυρπολούνται τζάμπα γι‘ αυτά που πιστεύουν. Νομίζει ότι μπορεί ν‘ αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων, όπως αλλάζει „λειτουργικό“ στον υπολογιστή του. Ο μεροκαματιάρης της κοινωνιολογίας. Το κοντό Τσιουάουα, που, γαβγίζοντας δυνατά, νομίζει ότι οι υπόλοιποι τον βλέπουν σαν Ροντβάιλερ.

    Γι‘ αυτόν τον λόγο βλέπουμε την Τουρκία, της οποίας η επιβίωση στηρίχθηκε στον άθεο κοσμικό της χαρακτήρα, να παριστάνει τον φανατικό „ιμάμη“ της περιοχής. Βλέπουμε τη μωαμεθανική κοινότητα της Θράκης, η οποία στην κυριολεξία σώθηκε από την Ελλάδα —φοβούμενη να δώσει τη μάχη της επιβίωσης στην κοσμική Τουρκία του άθεου Κεμάλ—, να παριστάνει την εμπροσθοφυλακή του τουρκικού εθνικισμού. Βλέπουμε την Τουρκία, με το έμπειρο στο ελληνοτουρκικό „παιχνίδι“ διπλωματικό σώμα, να έχει τοποθετήσει στο Προξενείο της Θράκης έναν κοινό πράκτορα της ΜΙΤ. Έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι επαγγελματίας διπλωμάτης και άρα δεν γνωρίζει ούτε στο περίπου τι συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά θέματα.

    Αυτό είναι το λάθος του Νταβούτογλου. Του ανεκπαίδευτου διπλωματικά και άρα ερασιτέχνη Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας. Αντιλαμβάνεται την Τουρκία σαν ένα μεγάλο εθνικού τύπου κράτος —όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία ή η Ισπανία—, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Συμπεριφέρεται σαν να είναι ηγέτης ή σύμβουλος ηγέτη ενός μεγάλου χριστιανικού κράτους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Αποσπά την „προσοχή“ του τουρκικού κράτους από το εσωτερικό του και αυτό είναι θέμα χρόνου να το θέσει σε κίνδυνο. Όλα τα βλέπει λάθος, γιατί τα βλέπει από λανθασμένη οπτική γωνία.

    Θεωρεί, για παράδειγμα, ότι η „επιτυχία“ της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο μπορεί να είναι „οδηγός“ για παρόμοιες στρατηγικές, αγνοώντας „εκκωφαντικά“ ότι η Κύπρος δεν ανήκε στη Συνθήκη της Λοζάννης και γι‘ αυτό ακριβώς είχε „επιτυχία“ η Τουρκία. Η Τουρκία ήταν και θα παραμείνει ένας αργός και χαλαρός „αραμπάς“ και δεν θα γίνει ποτέ ένα γρήγορο και συμπαγές γερμανικό „τανκ“ …όπως θέλει ο Νταβούτογλου. Η εξωστρέφεια στην πολιτική απαιτεί „ταχύτητα“ και „αντοχή“ και αυτό απειλεί με διάλυση τον τουρκικό „αραμπά“.

    Αυτό ακριβώς είναι η Τουρκία. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση της. Είναι ένας βραδυκίνητος „αραμπάς“. Αυτό δεν είναι προσβλητικό, είτε για την Τουρκία είτε για τους Τούρκους. Απλά συμβαίνει. Ήταν επιλογή των κεμαλιστών να συμβαίνει. Γιατί; Γιατί η Τουρκία αναπτύχθηκε με τον οθωμανικό τρόπο, ομοιάζοντας μόνον στο τυπικό μέρος με εθνικό κράτος. Αυτό δεν έγινε επειδή ήταν κουτοί ή „κατώτεροι“ οι Τούρκοι. Αυτό επιλέχθηκε από τους κεμαλιστές, γιατί αυτό τους συνέφερε. Αυτό τους έκανε φεουδάρχες στη Μικρά Ασία. Αυτό τους έκανε βαθύπλουτους. Αν ήθελαν γερμανικού τύπου οργανωμένη „εθνική“ και άρα „σκληρή“ Τουρκία, θα έπρεπε να δώσουν στους πληθυσμούς της χωράφια, δικαιώματα, δημοκρατία, δικαιοσύνη, μόρφωση… και αυτά όλα δεν τους συνέφεραν. Τους συνέφεραν τα αντίθετα και αυτά έκαναν. Τα αντίθετα όμως έχουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν κάνεις „γυμναστική“ …δεν έχεις „φέτες“ …Σου αρέσει να τρως; …θα έχεις κοιλιές και θα είσαι αργός …Απλά πράγματα.

    Για να „ιδρύσουν“ λοιπόν οι κεμαλιστές Τούρκοι το γενναιόδωρο για τους ίδιους —αλλά „πλαδαρό“— ψευδοεθνικό τους κράτος, χρησιμοποίησαν το θρησκευτικό „δόγμα“ ως „αντιδόγμα“ στον χώρο όπου πριν εδραζόταν μια κατά κανόνα ομόθρησκη και πολυεθνική αυτοκρατορία. Εξαιτίας αυτού του „αντιδόγματος“ της κοσμικής Τουρκίας υπάρχουν οι μουσουλμάνοι στην ελληνική Θράκη. Φοβούμενοι το άθεο τουρκικό καθεστώς, δεν την εγκατέλειψαν στην ανταλλαγή πληθυσμών, ακόμα και για το δέλεαρ των μεγάλων κλήρων, οι οποίοι προβλέπονταν για τους „κοντοχωριανούς“ του Βαλκάνιου Κεμάλ. Παρέμειναν φανατικοί μουσουλμάνοι στη Θράκη, ελπίζοντας στην πολιτισμένη και ευγενική συμπεριφορά του ελληνικού κράτους …Του φιλικού γι‘ αυτούς ελληνικού κράτους.

    Αυτούς τους ανθρώπους τους εγκατέλειψε στην κυριολεξία η κοσμική Τουρκία στα „χέρια“ της Ελλάδας. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον τους θεωρούσε κοινωνικά καθυστερημένους και άρα ανεπιθύμητους. Εύκολα τους εγκατέλειψε, εφόσον —εκτός όλων των άλλων— τους „έφαγε“ και το μερίδιό τους στην ανταλλαγή των πληθυσμών και άρα και του κεφαλαίου.

    Ο Νταβούτογλου ονειρεύεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθεί, μέσω του ίδιου δόγματος, να κάνει την εθνική Τουρκία μια αυτοκρατορία με διεθνή ερείσματα, η οποία θα μπορούσε ακόμα και να επεκταθεί πάνω σε άλλα έθνη. Εξαιτίας αυτού του δόγματος „ξανασυνδέεται“ με τους μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό, το οποίο άφησαν οι κεμαλιστές ως επικίνδυνο για τη δική τους Τουρκία, το πιάνει ο Νταβούτογλου σαν χρήσιμο για τη δική του Τουρκία. Αυτό, το οποίο για τους κεμαλιστές ήταν ένα βαρύ „αμόνι“, που το πέταξαν σε μια άγρια θάλασσα, το πιάνει ο Ντοβούτογλου σαν μέσον για να „κολυμπήσει“.

    Αυτό, πέρα από το γεγονός ότι είναι παντελώς λάθος, απειλεί με καταστροφή όλες τις παραμέτρους, που δίνουν σταθερότητα στην περιοχή. Για παράδειγμα, τα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι το επίτευγμα του κεμαλικού καθεστώτος, που „θωρακίζει“, τουλάχιστον από τα δυτικά, τη γενικώς „εύθραυστη“ Τουρκία. Το γεγονός ότι μπορείς αυτά τα σύνορα να τα διαπερνάς με „πλατφόρμα“ τη θρησκεία, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Το γεγονός ότι μπορείς ν‘ ανοίγεις τις „πόρτες“ των άλλων δεν σημαίνει ότι σε συμφέρει να το κάνεις. Μπορεί να είναι επικίνδυνο για την επιβίωσή σου, αν σε αναγκάζει ν‘ αφήνεις ανοικτές τις δικές σου πόρτες. Όταν ξεσηκώνεις μειονότητες στη Θράκη, νομιμοποιείς όλους εκείνους, οι οποίοι ξεσηκώνουν μειονότητες στο Κουρδιστάν. Όταν περιφέρονται Τούρκοι επίσημοι στη Θράκη —στο όνομα των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων— είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν Ιρακινοί Κούρδοι να κάνουν το ίδιο στην Ανατολική Τουρκία.

    Αντιλαμβανόμαστε ότι το αυτοκρατορικό „όραμα“ του αφελή Νταβούτογλου δεν είναι καν όραμα. Είναι ο παλιός „εφιάλτης“ της αυτοκρατορίας. Ο εφιάλτης, που για κάποιους Τούρκους και βέβαια Έλληνες ξεπεράστηκε „επιτυχώς“. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διέλυσε οργανωμένα στα „εξ όν συνετέθη“ και αν υπήρχε μια απειροελάχιστη πιθανότητα να ανασυσταθεί σε κάποια μορφή, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνον με την εκ νέου σύμπραξη των στοιχείων που τη συνέθεταν. Μόνον με την οικειοθελή συμμετοχή όλων όσων συμμετείχαν και προηγουμένως σ‘ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει μόνον από τους Τούρκους …ακόμα κι αν το ήθελαν. Ακόμα και αν είχαν την οικονομική δύναμη και τα στρατιωτικά μέσα να το δοκιμάσουν, θα αποτύγχαναν.

    Ακόμα κι αν αναλάμβανε ο ίδιος ο „στρατηγός“ Νταβούτογλου να ηγηθεί της προσπάθειας, δεν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα …Ο γερμανοτραφής Νταβούτογλου, ο οποίος σκέφτεται ναζιστικά, δανειζόμενος για την υλοποίηση του „οράματός“ του το θρησκευτικό „δόγμα“ του Ισλάμ …Ο χαφιές Νταβούτογλου, τον οποίο πιθανόν κάποιοι „Μπιλντεμπέργκερς“ να τον „φύτεψαν“ δίπλα στον Ερντογάν, για να τον επηρεάζουν …Ο τενεκές Νταβούτογλου, ο οποίος πιθανόν να πληρώνεται από πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης για τα „οράματά“ του. Αυτά τα „οράματα“ τον κάνουν να μην βλέπει την πραγματικότητα.

    Τι λέει αυτή η πραγματικότητα; Ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πραγματική αυτοκρατορία, επειδή είχε μέσα της χριστιανικούς πληθυσμούς και άρα και τον ελληνισμό. Χωρίς αυτά τα στοιχεία —και με μόνο „μέσο“ το μωαμεθανικό θρησκευτικό δόγμα— Τσαμαχιρία χτίζεις και όχι αυτοκρατορία. Τσαμαχιρία, η οποία από τη φύση της μισεί τους αστούς τύπου Νταβούτογλου και τους καταστρέφει.

    Σε αυτό το σημείο είναι το ρίσκο. Ο Νταβούτογλου „ονειρεύεται“ το τέρας, που, αν θα εμφανιστεί, θα „κατασπαράξει“ τον ίδιο αλλά και τους κεμαλιστές. Το θρησκευτικό τέρας από το οποίο γλίτωσαν κάποτε οι κεμαλιστές χάρη στην εξυπνάδα του Κεμάλ. Οι κεμαλιστές διέλυσαν μια αυτοκρατορία, για να σωθούν οι ίδιοι σε ένα εθνικό σκάφος. Θεωρητικά, ακόμα και όταν ήταν επικεφαλής της αυτοκρατορίας και διαχειρίζονταν τα μέσα της, δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Δεν μπόρεσαν να τη σώσουν σε πολύ ευκολότερες εποχές για τέτοιου είδους συστήματα. Επέλεξαν το „μη χείρον“ και αυτό ήταν η διάσπασή της σε εθνικά κράτη με βασικό „δίδυμο“ ισορροπίας την Τουρκία και την Ελλάδα. Τις χώρες δηλαδή των πιο ισχυρών συνεταίρων.

    Τώρα, έναν αιώνα μετά, έρχεται ένας αστός της πείνας, όπως ο Νταβούτογλου, να ονειρεύεται αυτοκρατορίες. Ένα αγράμματο κουτορνίθι των γνωστών „επιστημών“ της κοινωνιολογίας και της δυτικής παπαρολογίας. Ίδιες σπουδές με τον αγράμματο Γιωργάκη έχει ο άνθρωπος. Στην καλύτερη περίπτωση γι‘ αυτόν θα στήσει μια „Τσαμαχιρία“, η οποία όχι απλά δεν θα επεκταθεί στον χώρο της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά θα απειλεί να διαλύσει την ίδια την Τουρκία, εφόσον θα αναζωπυρώσει όλα τα εσωτερικά της μέτωπα και θα φέρει σε σύγκρουση το κράτος της Τουρκίας με το κεμαλικό παρακράτος και όλες τις εθνικές της μειονότητες.

    Είναι όμως τόσο αφελής ο Νταβούτογλου; Γιατί το κάνει; Γιατί απλούστατα τα έχει „πάρει“. Θεωρούμε μαθηματικά βέβαιον ότι ελέγχεται από νεοταξικούς μηχανισμούς τύπου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Θεωρούμε ότι τον έχουν φυτέψει δίπλα στον Ερντογάν, για να ελέγχουν το καθεστώς του. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του Νταβούτογλου. Να ρυθμίζει —μέσω της συμπεριφοράς της Τουρκίας— το σύνολο της ευαίσθητης περιοχής των Βαλκανίων. Τον ενδιαφέρει να παράγει ένταση, μέχρι να μοιραστούν τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Αν δηλαδή υπάρχουν πετρέλαια σ‘ αυτό, κάποιοι ξένοι θέλουν να βάλουν χέρι σ‘ αυτά και ο πιο εύκολος τρόπος είναι μέσω της έντασης με την Τουρκία.

    Κάπου εκεί „παίζει“ ο Νταβούτογλου. Θα ονειρεύεται „αυτοκρατορίες“ για όσο διάστημα του το επιτρέπουν οι εργοδότες του. Θα ονειρεύεται μέχρι οι πολυεθνικές „αδερφές“ του πετρελαίου να πάρουν τα πάντα από το Αιγαίο. Αυτό, το οποίο δεν γνωρίζει ο „αυτοκράτορας“ Νταβούτογλου, είναι ότι τα όρια δεν τα καθορίζει μόνος του. Υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την τουρκική „αφέλεια“. Αν θα επιμείνει να „διεκδικεί“ δικαιώματα έξω από το Καστελόριζο, θα κληθεί σύντομα ν‘ αντιμετωπίσει τις πολύ περισσότερες και βιαιότερες κουρδικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Τουρκία.

    Όταν θα γιορτάζει τα „βαπτίσια“ των Ντεντέδων σε „Τούρκους“, κάποιοι άλλοι —πολύ περισσότεροι και επικινδυνότεροι— θα „βαπτίζονται“ μαζικά „Κούρδοι“ και „Αρμένιοι“. Όταν με το „κατσαβίδι“ θα σκαλίζει την „εκρηκτική“ Συνθήκη της Λοζάννης, θα έχει απέναντί του ένα επικίνδυνο και οπλισμένο κεμαλικό παρακράτος, το οποίο θα θέλει να του πάρει το „κατσαβίδι“ από τα χέρια και να του το σπάσει στο κεφάλι. Ακόμα και τα πολεμικά παιχνίδια των απειλών με την Ελλάδα είναι επικίνδυνα για την ασφάλεια της Τουρκίας. Αυτό το γνωρίζουν οι κεμαλιστές και γι‘ αυτό στην κρίση των Ιμίων απαίτησαν τις αμερικανικές διασφαλίσεις, προκειμένου να ολοκληρώσουν την „παράσταση“ του θερμού επεισοδίου. Απαίτησαν από τους Αμερικανούς να τους διαβεβαιώσουν ότι οι Έλληνες δεν θα τους χτυπήσουν, όταν θα „παίζουν“ τους ιμπεριαλιστές του Αιγαίου.

    Οι κεμαλιστές γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν μπορεί ν‘ αντέξει μια πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Γνωρίζουν ότι από μια τέτοια σύγκρουση στήθηκε το κεμαλικό καθεστώς της και από μια τέτοια μπορεί ν‘ αποκαθηλωθεί. Γιατί; Γιατί η τεράστια Τουρκία δεν μπορεί ν‘ αντέξει την πολεμική σύγκρουση με τη μικρή Ελλάδα; Μήπως επειδή οι Έλληνες είναι πολύ γενναίοι και οι Τούρκοι το αντίθετο; Μήπως οι Έλληνες είναι „ανώτεροι“ και οι Τούρκοι „κατώτεροι“; Όχι βέβαια. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.

    Η Τουρκία δεν αντέχει καμία πολεμική σύγκρουση όχι μόνον απέναντι στην Ελλάδα, αλλά απέναντι στο οποιοδήποτε εθνικό κράτος. Δεν αντέχει τη δική της μετάλλαξη, προκειμένου ν‘ ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας τέτοιας σύγκρουσης. Γι‘ αυτό άλλωστε δεν την ενέπλεξαν ποτέ οι Δυτικοί προστάτες των κεμαλιστών σε κανέναν μεγάλο πόλεμο. „Ουδέτερη“ πάντα είναι η Τουρκία. Δεν την „ακουμπούν“ οι εμπλεκόμενοι στους πολέμους, όπως δεν ακουμπούν οι εμπλεκόμενοι σε φασαρία έναν μεθυσμένο, ο οποίος αγωνίζεται απλά για να σταθεί όρθιος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία. Με τη βία στέκεται „όρθια“ σαν εθνικό κράτος. Μοιάζει με τέτοιο, αλλά, αν της ζητηθεί να „κουνηθεί“, το πιο πιθανό είναι να „πέσει“.

    Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη για την ασφάλεια της Τουρκίας, γιατί είναι ένα τυπικό εθνικό κράτος. Είναι ένα γνήσιο χριστιανικό εθνικό κράτος. Γι‘ αυτόν τον λόγο συμμετείχε σε όλους τους πολέμους και επιβίωσε ακόμα και μέσα από τα συντρίμμια της. Έχει „ταχύτητα“ και „αντοχή“ να συμπεριφέρεται ως τανκ —έστω και μικρό— μπροστά στην Τουρκία. Όπως ένα μικρό παιδάκι μπορεί να ρίξει κάτω έναν „μεθυσμένο“ ή „άρρωστο“, έτσι και η Ελλάδα μπορεί να ρίξει κάτω —και όχι απαραίτητα να νικήσει— την Τουρκία. Μια σύγκρουση με την Ελλάδα θα απελευθερώσει όλες τις εσωτερικές διασπαστικές δυνάμεις της Τουρκίας. Από το ίδιο βάρος της θα καταρρεύσει η Τουρκία, αν τα „υποστυλώματά“ της στραφούν εναντίον της Ελλάδας. Αν οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί, που παριστάνουν τον στρατό της, φερθούν ως στρατός εναντίον εξωτερικού εχθρού. Απλή φυσική. Ένας τεράστιος και χαλαρός αραμπάς μπορεί να καταστραφεί από τη σύγκρουσή του ακόμα και με ένα απλό μεταλλικό μηχανάκι.

    Αυτά όλα είναι προφανές ότι τα αγνοεί ο „στρατηγός“ Νταβούτογλου. Ο Νταβούτογλου, ο οποίος μετράει δυνάμεις με τον απλό λογιστικό τρόπο των ναζιστών Γερμανών, τους οποίους θαυμάζει. Τον Νταβούτογλου αυτήν τη στιγμή τον στηρίζει μόνον ο Ερντογάν και κανένας άλλος. Είναι πολύ „εξωστρεφής“, για να τον συμπαθούν οι „εσωστρεφείς“ κεμαλιστές και είναι πολύ άθεος, για να τον συμπαθούν οι οπαδοί του Ερντογάν. Αν ωθήσει τον Ερντογάν σε λάθη, τα οποία θα ενεργοποιήσουν τα ένστικτα επιβίωσης του από τη φύση του βίαιου τουρκικού κράτους, τυχερός θα είναι ο Νταβούτογλου αν αφεθεί να διαφύγει στη Δύση να πουλάει πίτσες …σαν κάποιους άλλους αποτυχημένους „αυτοκράτορες“.

    Αν δεν προσέξει τώρα ο Ερντογάν, θα τον βάλει σε περιπέτειες ο Νταβούτογλου. Θα βάλει σε περιπέτειες τόσο τον ίδιο όσο και το τουρκικό κράτος. Το κεμαλικό παρακράτος δεν θα περιοριστεί στο να παρακολουθεί τη διάλυση του τουρκικού κράτους, επειδή ένας ανθρωπάκος έχει „άποψη“. Υπάρχει σήμερα ορατός ο κίνδυνος να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Η ιστορία της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να επαναληφθεί άμεσα με θύμα αυτήν τη φορά την ίδια την Τουρκία. Αν δεν συνέλθουν εγκαίρως κάποιοι στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, θα κινδυνεύσουν οι ίδιοι ως πρόσωπα. Κάτι αναμασήματα για „δημοκρατίες“, „δικαιώματα“ και „Ευρώπες“ είναι βέβαιον ότι δεν συγκινούν κάποιους.

    Χούντα „μυρίζει“ η ατμόσφαιρα στην Τουρκία. Πολύ εύκολες… μας φαίνονται οι νίκες του Ερντογάν απέναντι στο τουρκικό παρακράτος …για να είναι πραγματικές. Κάποιοι, μπορεί ν‘ αφήνουν τον Ερντογάν να στριμώχνει το „θηρίο“, προκειμένου να νομιμοποιήσουν μια μελλοντική αντίδρασή του …Προκειμένου να την εμφανίσουν αναπόφευκτη. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι απλά, όταν υπάρχουν τόσα πολλά και μεγάλα συμφέροντα. Οι κεμαλιστές δεν είδαν ξαφνικά το δημοκρατικό „φως το αληθινό“, ώστε ν‘ αλλάξουν τις συμπεριφορές τους …Τις πάγιες συμπεριφορές τους. Θα αντιδράσουν σε κάποια στιγμή και κάποιοι αστοί „Νταβουτότουρκοι“, που σήμερα αισθάνονται πανίσχυροι, ίσως κινδυνεύσουν θανάσιμα. Κοντά σ‘ αυτούς ας προσέχουν και κάτι Θρακιώτες Ντεντέδες μη πέσουν σε „κενό“, σε περίπτωση που στο άμεσο μέλλον η Τουρκία δεν θα τους θέλει και στην Ελλάδα θα περισσεύουν.

    Πηγή: http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/08/blog-post.html

    Einen Kommentar schreiben / Γράψτε ένα σχόλιο

    Kommentar

    kachelmannwetter.com