Ο Νούς είναι ένα μέ τό σώμα.
́Ο Νούς θά έπρεπε νά συνυπάρχει με το σώμα , ενωμένα διαρκώς.
Στόν ίδιο χώρο, στήν ίδια δράση.
́Οπου το σώμα εκεί καί ο Νούς…ή σκέψη.
“Φεύγοντας” ο Νούς είναι σάν νά εγκαταλείπει κυριολεκτικά τό σώμα εγκαταλείποντας καί τήν φροντίδα του.
Εκατοντάδες λειτουργίες τού σώματος είναι εντολοδοτούμενες από τόν Νού… Κάθε σκέψη πού απομακρύνεται από τό σώμα, τό εγκαταλείπει.
Απομακρύνεται από τό καλώς έχει του.
Κάθε σωματική μας δράση όμως επιτρέπει αλλά καί επιβάλει στόν Νού νά φροντίζει τό σώμα.
́Η απομάκρυνση τού Νού από τό σώμα, είναι ή περιπλάνηση του, στό αύριο καί στό χθές.
́Η απομάκρυνσή του από τό „εδώ” καί „τώρα“.
Δέν υπάρχει „καλή” σκέψη, πέρα από τίς εντολές δράσης.
Κάθε σκέψη καταλήγει στήν δημιουργία πρόσθετων σκέψεων, απομακρύνοντας τόν Νού από τήν φροντίδα τού κορμιού.
Οί επονομαζόμενες „θετικές“ σκέψεις είναι μόνο ή αφετηρία πολλαπλών αποπλανητικών σκέψεων.
Κάθε σκέψη, ανακαλώντας αυτόματα γνώσεις, εμπειρίες καί αισθήσεις, θά δημιουργήσει συνειρμούς, συμπεράσματα, αμφιβολίες, υποψίες, ερωτηματικά, αυθαίρετες κρίσεις…οί οποίες δέν έχουν καμιά σχέση μέ τήν πραγματικότητα….μέ αποτέλεσμα, νά χανόμαστε σ‘ αυτές, αλλά καί κυριολεκτικά αποπλανημένοι νά είμαστε σχεδόν σίγουροι γιά αυτές, εγκαταλείποντας τό σώμα μας στήν τύχη του, τήν ώρα πού ό Νούς, μας είναι απόλυτα απαραίτητος γιά τήν λειτουργία καί τό “καλώς έχει” του σώματος μας.
́Η διαρκής κίνηση, όπως καί κάθε δράση είναι ευλογία γιά τήν υγεία μας, αφού αυτόματα ό Νούς αναλαμβάνει τήν φροντίδα τού σώματος μας. Έτσι βοηθιέται καί ή ψυχική μας υγεία εντέλει.
Όταν η σκέψη ταξιδεύει αλλού δεν μπορεί να συντηρήσει το σώμα.
Γιώργος Πασχαλίδης – http://www.georgepaschalidis.gr/
́Ο Ήλιος ώς πηγή ζωής, πού στήν απουσία του εξαφανίζεται ή ζωή, είναι αναγκαίος στήν καθημερινότητα μας έστω καί γιά μικρά διαστήματα.
́Η ζωή κάτω από τόν ουρανό. ́Η νύχτα καί ή συννεφιά „φέρνουν“ πολύ λιγότερη „ζωή – πνοή” στό σώμα μας.
Ακόμα τίποτα δέν βλάπτει τό σώμα καί τήν υγεία μας όσο τά όξινα καί τά αυξητικά (Μαγιά – προζύμι – προϊόντα ζύμωσης).
Καί τά δύο επηρεάζουν αρνητικά τήν υγεία μας καί άμεσα (φλεγμονές) αλλά καί μακροπρόθεσμα (κυτταρική οξείδωση).
́Η κριτική-παρατηρητική μας ματιά γιά τούς “άλλους“ δέν μάς αφήνει νά δούμε τούς εαυτούς μας.
Έτσι μέ άγνωστους εμάς τούς ίδιους αλλά καί τούς άλλους, δυσκολεύουμε κάθε συνύπαρξη ή επικοινωνία στήν τόσο απαραίτητη συνύπαρξη μας μέ τούς ανθρώπους πού είναι καί ό μοναδικός τρόπος “ύπαρξης“….
μπορεί κανείς να ζεί μόνος του ?
́Η χαρά είναι ή συνύπαρξη μας μέ τούς ανθρώπους καί αυτό δέν ξέρουμε πώς νά τό κάνουμε αφού μάς είναι άγνωστοι καί οί εαυτοί μας αλλά καί οί άλλοι. Μόνο συμπεράσματα αυθαίρετα καί συνειρμικά έχουμε γιά τούς ανθρώπους. Όσο γιά τούς εαυτούς μας…..δίνουμε πάγια άφεση αμαρτιών.
Κάθε “δίκη-καταδίκη”, γιά εμάς ή τούς άλλους, κάτω από όλες τίς συνθήκες, είναι εντελώς περιττή καί επιζήμια, αφού μόνο μάς απομακρύνει, μάς αποξενώνει καί μάς χωρίζει από τούς ανθρώπους αλλά καί μάς διχάζει μέσα μας.
Πόσο δύσκολο μου είναι να ζώ με ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ…
με οτι είναι γύρω μου και εμπρός μου χωρίς να δυσφορώ, να αντιστέκομαι, να αντιδρώ, να δυσαρεστούμαι, να συγκρούομαι, να δυστυχώ !
Αυτή η δυσκολία μου, μοιάζει όμως σαν να απαιτώ ο κόσμος και όλα του, να προσαρμόζεται σε οτι εγώ θέλω, καταλαβαινω, αντιλαμβανομαι, δέχομαι, επιθυμώ και αρέσκομαι.
Αυτή η απαίτηση είναι σίγουρο πως δεν θα ικανοποιηθεί αφού τα πάντα είναι φτειαγμένα όπως είναι και οχι σύμφωνα με τις απαιτήσεις μου.
Δεν θα ικανοποιηθεί γιατί ο νούς μου, θέλει ΟΤΙ θέλει εκείνη τη στιγμή, με τήν δική μου αντίληψη και επιθυμία.
΄Αρα δεν μπορώ να εναρμονιστώ με την ίδια τη ζωή και από εκεί αρχίζει το βάσανο μου, η σύγκρουση μου με τα πάντα σχεδόν.
Αυτή η σύγκρουση με αναστατώνει…αυτό ειναι το Στρές, που μόνος μου επιβάλω στο εαυτό μου.
Σίγουρα υπάρχουν γύρω μου καταστάσεις που με απειλούν, με πιέζουν, με δυναστεύουν.
΄Ομως είτε συγκρουστώ, είτε όχι, αυτές είναι εκεί…..μέ μόνη διέξοδο και σωτηρία, να επιχειρήσω να κάνω ότι αντιπαρέρχεται αυτές τις καταστάσεις η να τις αποφύγω η αν δεν μπορώ αλλοιώς, να τις αφήσω να υπάρξουν και σίγουρα θα είμαι πολυ πιό γαλήνιος απο το να μην τις δεχθώ, αφου αντίθετα θα δημιουργούσα μόνος μου ένα αφόρητο Στρές (πίεση) που θα υφιστάμην.
Το ΕΙΝΑΙ των πραγμάτων δεν είναι στην δική μας εξουσία, ευχέρια η απόφαση και ευτυχώς γιατί πολλά απ’όσα μας βοηθούν να ζούμε, δεν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε εμείς.
Ευτυχώς, γιατι τότε όλοι οι άνθρωποι γύρω μας θα ήταν με την κοψιά που μας αρέσει η μας βολεύει μόνον.
Ευτυχώς, γιατι η απίστευτη ποικιλία της ζωής, θα περιοριζόταν στα θέλω και τα αποδεκτά απο εμάς και μόνον.
Ετσι ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ, οπως είναι, έχει τον ρόλο και σκοπό του σχεδόν ιερό… ευλογημένο να υπάρχει όπως είμαστε και εμείς.
Αυτο το ΕΙΝΑΙ θα έπρεπε να μπορούμε να το αποδεχτούμε ως έχει, μόνο βελτιώνοντάς το με την δημιουργικότητα μας και την αγάπη μας γι’αυτό.
Αυτό το ΕΙΝΑΙ των πραγμάτων γύρω μας έχει τον δικό του ρόλο, ακόμα και οταν δεν ειναι βολικό η αποδεκτό απο εμάς….είναι η ίδια η ζωή που δεν μπορει να “στενέψει” και να “προσαρμοστεί” στα δικά μας θέλω, αποδοχές και επιθυμίες.
Ζώ δηλαδή διαγράφοντας οτι δίνω η χάνω, ενω χαίρομαι και εκτιμώ οτι παίρνω η ζώ, σεβόμενος το ΕΙΝΑΙ στην ύπαρξη του.
Ακόμα….το χθές δεν ΕΙΝΑΙ πιά, όπως και το αύριο επίσεις.
Το ΕΙΝΑΙ ειναι το ρέον ΕΙΝΑΙ που μονο δημιουργικά μπορώ να το αλλάζω βοηθόντας το και οχι συγκρουόμενος μαζι του.
Η σύγκρουση με το ΕΙΝΑΙ, είναι η άρνηση της ίδιας της ζωής… που αφού την αποστρεφόμαστε, στο τέλος μας αποστρέφεται και εκείνη.
Η αποδοχή του ΕΙΝΑΙ των πάντων, ειναι η αρχη της ψυχικής γαλήνης, της σωματικής υγείας, της χαράς, της ευτυχίας….της μακροζωίας.
Το ΕΙΝΑΙ ειναι βούληση Συμπαντική, Θεική και θα’πρεπε να την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια, μονο προσθέτοντας δημιουργικά και ποτέ συγκρουόμενοι μαζί της.
Το ΕΙΝΑΙ ειναι ρέον γύρω μας….ας το αποδεχθούμε ως έχει, θαυμάζοντας το.
Είναι γνωστό καί επιστημονικά αποδεδειγμένο, ότι τό στρές είναι ή απαρχή διαταραχών υγείας αλλά καί ή αιτία γιά σοβαρές παθήσεις.
Τί θά ονομάζαμε στρές ? Πώς θα ξέραμε οτι μάς καταλαμβάνει ?
Πρώτο τό άγχος…δηλαδή τήν ανάγκη μας νά „ανιχνεύσουμε-ορίσουμε-γνωρίσουμε“ τό μέλλον…. δέυτερον, τά νεύρα…δηλαδή ή ανάγκη μας να
διαχειριστούμε τίς προκλήσεις τού „τώρα“…καί τρίτο και τελευταίο οί εμμονές….τά „κολλήματα“ μας σέ ότι χθεσινό…πού σίγουρα έχει περάσει καί δέν ανήκει
στό „τώρα“ τής ζωής μας.
Τό στρές αναστατώνει καί σκοτώνει τό σώμα καί τήν υγεία μας, περισσότερο από κάθε άλλη απειλή πού θά μπορούσαμε νά φανταστούμε
ή νά βιώσουμε.
Όταν έχω άγχος, καλό θά ήταν νά αφήσω τόν χρόνο νά λειτουργήσει, αφού δέν έχω καμιά εξουσία, γνώση ή προόραση τού „αύριο“.
́Οταν νευριάζω καλό θά ήταν νά παραιτηθώ απομακρυνόμενος τήν ίδια στιγμή από τήν διαχείριση οιουδήποτε προβλήματος τής στιγμής….γιατί
μετά από λίγο θά είναι αλλιώς.
́Οταν επιμένω στήν διόρθωση τών „χθεσινών“ καλό θά ήταν νά αφεθώ μιάς καί είναι περασμένα πιά από τήν ζωή μου αλλά καί άν είναι κάτι νά
αλλάξει αυτό δέν είναι στήν εξουσία μου.
́Η απάλειψη τού στρές σημαίνει υγεία, ομορφιά καί μακροζωία.
Τό γέλιο, ή δημιουργικότητα, ή παιδικότητα, ή αθωότητα, τό άφημα αλλά καί ή σωματική δράση, γιά κάθε τί καθημερινό, είναι τό μονοπάτι γιά ξένοιαστη, ελεύθερη καί ευτυχισμένη ζωή.
Ονομάζουμε πρόβλημα τό κάθε τί καί στό τέλος κάνουμε πρόβλημα τήν ίδια μας τή ζωή, τήν ύπαρξή μας..απαξιώνουμε και υποβιβάζουμε τήν ίδια μας τήν ζωή.
Απουσιάζουμε από τό „παρόν“ μας καί έτσι „λείπουμε“ από τήν ζωή μας.
Αναζητάμε αγωνιώντας, τό απόμακρο, τό άπιαστο, τήν κάλυψη τού κάθε φόβου μας καί έτσι…δέν ζούμε, μιάς κι‘ ή ζωή δέν μάς περιμένει νά „τελειώσουμε“ μέ τίς σκέψεις καί τά ταξίδια τού νού μας, στό κενό τού χθές καί τού αύριο….’οπως καί τού μή διαχειρίσιμου τώρα.
Ο Χριστός ανέβηκε στο σταυρό σαν “αμνός”.
Είπε για το “άλλο μάγουλο” και “συγχώρησέ τους, δεν γνωρίζουν τι κάνουν”.
Ο Βούδας έζησε μετά το φωτισμό του, σαν μωρό… χωρίς “επεμβάσεις” στα της ζωής… που ελάχιστοι στην ιστορία της ανθρωπότητας, μπόρεσαν ή μπορούν να κατανοήσουν.
Ο Σωκράτης; Ο Αριστοτέλης; οι πατέρες του νοήμονος κόσμου το ίδιο.
Ο Νίτσε; “Να θυμάσαι να ξεχνάς”, …”να μην σκοτώνεις το παιδί μέσα σου”.
Ο Κρισναμούρτι; …”Στη σιγή του νού”.
Ο Καζαντζάκης; “Δεν ελπίζω, δε φοβάμαι… είμαι ελεύθερος”.
Καλά πώς να ζήσουμε τότε με όλα τα άσχημα του κόσμου;
Να τα υπομένουμε παθητικά; Μάλλον όχι αφού κανείς δεν μπορεί να μείνει παθητικός… δρα.
Και να η αιτία του καθημερινού μας πολέμου. Ο έχων εναντίον του μη έχοντος και αντίστροφα… ο γνωρίζων, ο δυνατός, ο ωραίος, ο πονηρός, ο ύπουλος, ο οργανωμένος ακόμα και ο αδύναμος κ.λ.π. επιχειρούν πολέμους και μάχες εις βάρος των “όποιων” εχθρών ή αντιπάλων.
Πόλεμος.
Αυτόν ζούμε καθε μέρα. Αντί να “φεύγουμε” από το χθές και το αύριο… αφού έτσι κι αλλιώς δεν ανήκουν σε κανέναν μας.
Όπως επίσης επεμβαίνοντας στους άλλους και επιτρέποντας να επεμβαίνουν σ’ εμάς…
Σ’ εμάς όμως ανήκει μόνο το ΤΩΡΑ… μόνον η ροή της ζωής, που σχεδόν ποτέ δεν βιώνουμε, χαμένοι εκτός τόπου και χρόνου… χαμένοι στις σκέψεις, στα συναισθήματα, στήν προσωπική μας αντίληψη, τις “θέσεις” τήν αγωγή και τίς γνώσεις μας. Με το σώμα ΕΔΩ και τον νου ΑΛΛΟΥ.
Χωρισμένοι κυριολεκτικά… μέσα μας…
Αν αυτό δεν το θέλουμε, πρέπει να καταννοήσουμε. Να μάθουμε από τα αμέτρητα παθήματα, λάθη και απώλειες.
Όμως ούτε “εμπειρικά-εγκεφαλικά” δεν μπορούμε να καταννοήσουμε. Να γνωρίσουμε δηλαδή τους εαυτούς μας…τους μεγάλους αγνώστους. Και τους γνωρίζουμε μόνο όταν σβήσουμε και διαγράψουμε ό,τι δεν μας ανήκει… δηλαδή το χθες και το αύριο. Από εκεί αρχίζει η “ειρήνη” της ζωής μας.
Η βαθειά πίστη στο Θεό… τη μοναδική Νομοτέλεια της ύπαρξής μας!
Tο ψέμα… άριστα εκπαιδευμένοι οι ίδιοι… το λέμε εμείς… και διαχέεται υπερβολικά γρήγορα… επιστρέφοντας σε μας… όπως και όλα τα έργα μας… επιστρέφουν σ’εμάς…“μαχαίρα έδωσες… μαχαίρα θα λάβεις”…. αυτό σημαίνει το “οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος” και όχι “βγάλε μάτι αν στο βγάλουν”…
Παράγουμε ακριβώς αυτό που εισπράττουμε ή και αντίθετα… εισπράττουμε ακριβώς αυτο που παράγουμε.
Αλληλοεμπορευόμαστε και αναπαράγουμε τη δυστυχία και τους πολέμους μας, μικρούς ή μεγάλους, στερημένοι από κάθε απόλαυση, χαρά και δημιουργία, με μια καρδιά μαραμένη,στεγνή και ανενεργή… ανίκανοι να νιώσουμε τον απέναντι…αφού δεν νιώσαμε ποτέ τον… εαυτό μας!
Δεν τολμήσαμε ποτέ να τον ελευθερώσουμε από το „χαρακωμένο” στην ψυχή μας ΕΓΩ του, από το χθες και το αύριο, από τήν εντροπία τής ψυχής μας, ζώντας ΤΩΡΑ…το διαρκές και ασταμάτητο σε ροή ΤΩΡΑ !
Η ζωή ΤΩΡΑ είναι κυριολεκτικά ΑΙΩΝΙΑ !
Τέλος ολοι μας απορούμε και αναρωτιώμαστε, αν τα παραπάνω, μπορούσαν να γίνουν η παθητική μας στάση απέναντι στά τεκταινόμενα καί ισως και τό „άνοιγμα“ τού δρόμου“ γιά κάθε εναν η πολλούς, πού με τίς πράξεις τους επιβουλευονται καί βλάπτουν ανθρώπους-κοινωνίες-εθνότητες η τόν κόσμο όλο, με οδυνηρό τρόπο.,
Αυτό το δίλημα όμως μάς διακατέχει όταν δέν εμπιστευόμαστε τήν Συμπαντική Νομοτέλεια πού σε ρυθμούς και μέτρα άγνωστα σ‘ εμάς δέν αφήνει τίποτα στην τύχη του….
επεμβαίνει και εναρμονιζει τα πάντα όπως κάνει στο απέραντο, ορατό και αόρατο Σύμπαν.
Ο Κώστας Τουρνάς είναι μουσικός συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής, π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=h9-HWnAYHxU&index=12&list=RD0q-u1tYiUOs
