Αντιπολιτευόμενα κόμματα και κινήματα και το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ, εφημερίδες, τηλεοράσεις και μπλόγκερς, δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να κατηγορούν την κυβέρνηση, να ανακαλύπτουν σκάνδαλα και γενικά να αναμοχλεύουν τα πολιτικά πάθη. Όμως με τέτοιους πολιτικούς και τέτοια ΜΜΕ η Ελλάδα είναι καμμένη απο χέρι

„Περπατώ, περπατώ εις το δάσος
Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ..
-Λύκε, λύκε είσαι εδώ;“
Παιδικό τραγούδι

Δάνεια, διαφθορά, ανικανότητα, άγνοια 

Η καθοριστική στρέβλωση και παρακμή της πολιτικής, κοινωνικής και ιδεολογικής κουλτούρας στην Ελλάδα ξεκίνησε με την εκσυγχρονιστική πολιτική της οικογένειας Παπανδρέου και των δυνάμεων του ημίφωτος που την οδηγούσαν. Τα αποτελέσματά τους είναι πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού, οι μόνοι που δεν τα βλέπου είναι οι τυφλοί και οι ευνοημένοι του συστήματος: Κυβερνήσεις ανίκανων πολιτικων κλόουν, αντιπολίτευση μόνο για φασαρία, διαφθορά, νεποτισμός, διόγκωση του δημοσίου τομέα, αναρχία σε σχολεία και Πανεπιστήμια, καθημερινές διαδηλώσεις, καταλήψεις και καταστροφές δημοσίων κτιρίων, καταπάτηση της δημόσιας γής, που να σταματήσει κανείς. Και τελευταία τα άκρως ανησυχητικά φαινόμενα ανταρσίας των κατοίκων της Ιερισσού στην Χαλκιδική, που πάνε να καταργήσουν την Πολιτεία, την Δικαιοσύνη και την Αστυνομία και να πάρουν το Νόμο στα χέρια τους, το ίδιο και μεγαλοκτηματίες στην Ηλεία, με επιστάτες που δεν διστάζουν να πυροβολούν τους μετανάστες που εργάζονται σαν σκλάβοι. Η Ελλάδα είναι ένα failed state, που δεν το κυβερνά η κυβέρνηση, αλλά ο Ηγεμόνας και τα εδώ τσιράκια του, ο Τσίπρας, ο Καμμένος, τα ΜΜΕ και οι αναρίθμητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (για τον Ηγεμόνα και τον Τσίπρα βλέπε και το άρθρο μου «Η παρδαλή επανάσταση του Τσίπρα»). Όποιος δεν βλέπει την πατρίδα μας έτσι, φοράει παρωπίδες.

Βάση μια κοινωνίας είναι η Οικονομία ενώ η πολιτική, κουλτουρα κ.λπ. αποτελούν το λεγόμενο εποικοδόμημά της. Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι ανάποδα, γιατί βάση είναι η πολιτική, δηλαδή οι πολιτικοί που προωθούνται απο τα ΜΜΕ, τα οποία υποστηρίζει οικονομικά ο Ηγεμόνας, ενώ οικονομία είναι τα δάνεια απο τους τοκογλύφους του, με τα οποία λειτουργεί ο καταναλωτισμός, η κατανάλωση εισαχθέντων προϊόντων, που προ πολλού έχει αντικαταστη την παραγωγή.

Όποιος όμως δανείζεται, γίνεται αιχμάλωτος των δανειστών του. Και όταν δανειστές του είναι οι αδίστακτοι χρηματοπιστωτικοί σπεκουλαδόροι του Ηγεμόνα, η Wall Street και η City of Londo (CoL), τόσο το χειρότερο. Μ’ αυτούς λοιπόν και με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» κέρδισε ο Geoffrey Papandreou 2009 τις εκλογές, για να ρίξει αμέσως μετα την Ελλάδα σε μια τεχνητή κρίση και να υπογράψει με τους δανειστές μας ένα Μνημόνιο, με το οποίο η Ελλάδα παραιτείται των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και θα διοικείται μέχρι νεωτέρων απο τους αντιπροσώπους των δανειστών, την λεγόμενη Τρόϊκα των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής / Κομισσιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας / ΕΚΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου / ΔΝΤ). Η Ελλάδα είχε κλειστεί στην φυλακή του Ηγεμόνα, που είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δυναστείας των Rothschilds.

Απ‘ το όνειρο στην στυγνή πραγματικότητα του καπιταλισμού

Χωρίς μέχρι σήμερα ο Έλληνας να έχει συνειδητοποιήσει, ότι με το Μνημόνιο δεν είναι πια αφεντικό στο σπίτι του, κλαίει και οδύρεται για τον χαμένο του παράδεισο και μιλά για επαναστάσεις, κρεμάλες, λαϊκά δικαστήρια και ένα σωρό τέτοια επαναστατικά. Και ονειρεύεται επιστροφή στον παλιό καλό καρό. Και όλα αυτά να υποθάλπονται απο τα διάφορα κόμματα, κινήματα και τα ένα σωρό ΜΜΕ, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και ανακατώνουν το πολιτικό τοπίο, αποπροσανατολίζοντας τους πολίτες και χειροτερεύοντας δραματικά την κοινωνική συμπεριφορά τους, που και πρίν δεν ήταν το άκρον άωτον της συλλογικότητας και ευγένειας.

Με τα Μνημόνια όμως η κατάσταση του Έλληνα χειροτέρεψε, παίρνοντας την μορφή μιας βαρειάς ψυχωτικής ασθένειας: Με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και παροχών και με υψηλή ανεργία, ο Έλληνας περιόρισε τις αγορές του (η οδός Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη λεγόταν οδός ZARA, απο τα πολλά καταστήματα γυναικείας μοδας, στον κεντρικό δρόμο της Χρυσούπολης υπήρχαν τουλάχιστον δέκα χρυσοπωλεία με πανάκριβα ρολόγια κ.λπ), σταμάτησε να χτίζει σπίτια και βίλλες – σε καταπατημένα εδάφη – να αγοράζει δύο και τρία αυτοκίνητα και να κάνει διακοπές σε εξωτικές χώρες.

Edvard Munch ,“The Scream“ (detail)

Οι καλομαθημένοι νόμισαν ότι ξαφνικά τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, τα είδαν όλα πιο μαύρα απο ποτέ και πολλοί, ιδιαίτερα οι νεολαίοι του φραπέ, αρχισαν να φεύγουν στα ξένα, νομίζοντας ότι εκεί θα βρούν κατι καλύτερο – που σίγουρα δεν θα το βρούν. Άλλοι άρχισαν να αυτοκτονούν και άλλοι να κλαίγονται γοερά για την μοίρα του, όπως φαίνεται και απο την διαφήμιση που γίνεται τελευταία για τα 6 CD του κλαψιάρη Καζαντζίδη. Και όλοι μαζί να καταριώνται την κυβέρνηση – και σπανίως τον υπαίτιο του Μνημονίου, τον Geoffrey Παπανδρέου – για την «κατάντια» τους, ξεχνώντας ότι είναι οι ίδιοι που εκλέγουν επι δεκαετίες τους ίδιους και τους ίδους άχρηστους, ανίκανους και διεφθαρμένους πολιτικούς. Ή να κάνουν υπεύθυνη την Γερμανία. Και το χειρότερο: Να είναι έτοιμοι να εκλέξουν το ίσως πιο άχρηστο, συγχυσμένο και επικίνδυνο άτομο που εμφανίσθηκε ποτέ στην πολιτική σκηνή του τόπου, τον Αλέξη Τσίπρα.

Διπολική διαταραχή

Η αναστάτωση που επικρατεί στα κεφάλια των συμπατριωτών μας φαίνεται ιδιαίτερα στην συμπεριφορά των μελών της λεγόμενης εθνικής αντιπροσωπείας κατα τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου ή στις διάφορες εξεταστικές επιτροπές, τελευταία στην Προανακριτική Επιτροπή για την λίστα Λαγκάρντ: Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός ή ψυχίατρος για να συμπεράνεις, ότι οι φωνασκίες, ύβρεις, ειρωνείες και ο προσβλητικός και επιθετικός τρόπος, με τον οποίο βουλευτές και βουλευτίνες απευθύνονται σε συναδέλφους τους, τα μπουκάλια που εκσφενδονίζουν ή τα μικρόφωνα που νευρικά στραβώνουν, πόρω απέχουν απο το να θεωρούνται σαν φυσιολογικές. Τέτοιες συμπεριφορές δείχνουν μάλλον, ότι πρόκειται για άτομα με μια διαταραγμένη ψυχοπαθολογία. Και μόνο οι φωτογραφίες τους με τα ανθυγιεινά άσπρα, συσπασμένα και χωρίς ίχνος χαλαρότητας πρόσωπα ή ο επιθετικός τόνος της ομιλίας τους, δείχνουν μια εξώφθαλμη πρόθεση, να προσβάλλουν, να κατατροπώσουν ή να δείρουν τον αντίπαλο. Χωρίς να μπώ σε ξένα αμπέλια να αναφέρω, ότι μια ματιά στην Wikipedia θα μας δείξει, ότι τέτοιες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν άτομα που πάσχουν απο την λεγόμενη διπολική συναισθηματική διαταραχή ή «μανιακή κατάθλιψη» (γερμ. bipolare Störung, βλέπε το σχετικό λήμμα στην γερμανική wikipedia), ψυχικές και συναισθηματικές διαταραχές, που εμφανίζονται ως μια επεισοδιακή, ανεξέλεγκτη και ακραία εναλλαγή της παρορμητικότητας, που οδηγούν άλλοτε προς την μανία και άλλοτε προς την κατάθλιψη.

Άτομα που υποφέρουν απο διπολική διαταραχή παίρνουν συνήθως φάρμακα (ψυχοφάρμακα, νευροληπτικά), στο σπίτι ή σε νοσοκομείο. Τα φάρμακα αυτά δεν θεραπεύουν, εξομαλύνουν όμως την κατάσταση του ασθενούς, προφυλάσσοντάς τον απο ενέργειες όπως η αυτοκτονία ή η επίθεση εναντίον συνανθρώπων του. Πολύ πιο άσχημα είναι τα πράγματα, όταν τα άτομα αυτά ανήκουν στο πολιτικό προσωπικό μιας χώρας, αν παραδείγματος χάριν ως βουλευτές ενός κόμματος σε περίπτωση κρίσης επιτίθενται λεκτικά και μερικές φορές σωματικά εναντίον του αντιπάλου τους, μεταβάλλοντας το Κοινοβούλιο ή την Εξεταστική Επιτροπή σε θάλαμο φρενοκομείου. Και φυσικά ο πρόεδρος της Βουλής ή ο διευθύνων την Εξεταστική Επιτροπή, σαν μη ψυχίατρος και χωρίς τα σχετικά φάρμακα ή το προσωπικό για την καθήλωση του μανιακού σε δωµάτιο µόνωσης, αδυνατεί να επαναφέρει τον βουλευτή ή την βουλευτίνα, που την στιγμή εκείνη υποδύεται τον ρόλο ελεγκτού ή δικαστού, στην τάξη, γιατί ο κανονισμός της Βουλής θεωρεί ως βουλευτικά ασυμβίβαστη φερ’ ειπείν την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων (στα χαρτιά βέβαια, γιατί στην πράξη το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει), αλλά όχι τις παρεκτροπές, βρισιές, απειλές και τους επιθετικούς προπηλακισμούς τους.

Ιδιαίτερες περιπτώσεις είναι εδώ ο Ηλίας Κασιδιάρης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, χωρίς να πάνε πίσω και οι Παναγιώτης (Πάνος) Καμμένος, η Γαρυφαλλιά (Λιάνα) Κανέλλη, ο Παναγιώτης (Πάνος) Σκουρλέτης, ο Αλέξης Τσίπρας κ.π.α.. Χωρίς, ευτυχώς, οι περισσότεροι να έχουν ακόμη ξεπεράσει το κατώφλι των φραστικών επιθέσεων. Οι μανιακές εκρήξεις τους χρειάζονται όμως μια διαφοροποίηση. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Παναγιώτης Καμμένος όταν ανάψουν, στοχοποιούν και κατασυκοφαντούν την κυβέρνηση και κατα προτίμηση τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ενώ ο Ηλίας Κασιδιάρης εκρήγνυται, όταν ο ίδιος γίνεται αντικείμενο επιθέσεως. Η διαφορά αυτή έχει να κάνει με τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω απο τους βουλευτές και καλύπτουν επαρκώς ή όχι τα νώτα τους: Η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΚΚΕ), καθισμένη στην τεράστια αγκαλιά του Ηγεμόνα, μπορεί άνετα να γαυγίζει σαν εκείνο το Schoßhund, το σκυλακι του σαλονιού – βγάζοντας έτσι και τα αποθημένα της, ενώ ο Κασιδιάρης, με τελείως ακάλυπτα τα νώτα του, εξάπτεται όταν τον στριμώξουν, μπαίνοντας στην αντεπίθεση.

Αντιπαραθέσεις, πάντοτε υπο την σκιάν του Ηγεμόνα

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τις συνθήκες ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Για να το πώ ανοιχτά και με κίνδυνο να δυσαρεστήσω τους ηρωόπληκτους αναγνώστες μου: Χωρίς τις επεμβάσεις των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, ιδιαίτερα της Ανγκλίας και της Ρωσίας, που μετα την Ασία βάλθηκαν να κατακτήσουν και την Αυτοκρατορία του Οσμάν, δεν θα υπήρχε ελληνικό κράτος. Η Ανγκλία είχε πλέον περάσει στην στρατηγική της δημιουργίας μικρών, τυπικά ανεξάρτητων κρατών ενω η Ρωσία υπέτασσε ακόμη ολόκληρες Ηπείρους. Στις επεμβάσεις αυτές προϋπόθεση ήταν η ύπαρξη ντόπιων συνεργατών, όπως βλέπουμε ακόμη και σήμερα με την κατάληψη του Ιράκ, της Λιβύης κ.λπ. Έτσι η οικογένεια/φάρα των Μαυρομιχαλαίων βρίσκονταν στην υπηρεσία – και στην λίστα των επιδοτουμένων – της Ανγκλίας ενώ οι Υψηλάντης, Μαυροκορδάτος και Καποδίστριας εργάζονταν για την Ρωσία. Βασικό ρόλο στις επαναστάσεις και μετα παίζανε τα δάνεια και οι χορηγίες των Μεγάλων, τα οποία όμως δημιουργούσαν αντιθέσεις ανάμεσα στους ντόπιους συνεργάτες τους, που μάλωναν για το ποιός θα αρπάξει τα περισσότερα.

Ο καυγάς αυτός, για το πάπλωμα, συνεχίστηκε και αργότερα με τις αντιπαραθέσεις και τα σχετικά συμπαρομαρτούντα μεταξύ Βενιζέλου (πολλοί τον ονομάζουν πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Ανγκλίας) και των οπαδών του Στέμματος (Γερμανία), μεταξύ ΕΑΜ και Παπανδρέου ((Σοβιετική Ένωση -Δύση/ΗΠΑ), Δεξιάς και Αριστεράς (Δύση-Σοβιετική Ένωση) και τέλος μεταξύ Καραμανλή και Παπανδρέου (αμφότεροι Δυση λόγω αλλαγής παραδείγματος!).

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα η δυνατότητα δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού μετώπου, που θα συνένωνε τις διάφορες φράξιες και τα πολιτικά κόμματα κάτω απο την ελληνική σημαία, θα έβαζε έναν φραγμό στον άκρατο εξωτερικό δανεισμό, θα απελευθέρωνε την κοινωνία απο τα χρόνια δεσμά της πολιτικής αντιπαράθεσης και θα ανέπτυσε το δυναμικό που διαθέτει. Εξ αντιθέτου, ηγέτες και ηγετίσκοι επιδίδονται μέχρι σήμερα μετα μανίας στον πολιτικό σκυλοκαβγά, με στόχο την κατάληψη του κυβερνητικού θρόνου, που υπόσχεται και την κατοχή των κλειδιών για τα διάφορα ταμεία, το βόλεμα των «συντρόφων» και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει έναντι του Ηγεμόνα.

Ζήτω η παρδαλή επανάσταση της Ελλάδος

180 χρόνια ελληνικού κράτους και το κράτος αυτό βρίσκεται ακόμη στην ίδια κατάσταση όπως ήταν το 1830. Δηλαδή να περιμένει απο τις Μεγάλες Δυνάμεις να το δανείσουν. Και αυτές το δανείζουν, κρατώντας το έτσι απ‘ το λαιμό, βάζοντας τον έναν μας να τρώει τον άλλο, έτσι για μην μπορούμε να τα βρούμε μόνοι μας, στην αναμπαμπούλα ο λύκος χαίρεται. Το χρήμα ρέει λοιπόν αφθονο σε κόμματα, κινήματα, ηγέτες, μεγαλοεκδότες, δημοσιογράφους, μικρομεσαίους μπλογγκερς ακόμη και στα πολυπληθή τρολλς που εργάζονται σαν σχολιαστές στα ιστολόγια. Χωρίς να ρωτά κανείς απ‘ αυτούς, γιατί τους πληρώνει και τους υποστηρίζει ο Ηγεμόνας. Μπορεί να νομίζουν και να ελπίζουν, ότι το κάνει για την ωμορφιά τους, για την ιδεολογία τους, για το ταλέντο τους. Ο ελπίζων χαίροντας, αποθνήσκει χέζοντας.

Κάποτε, αγαπητοί μου συμπατριώτες και συμπλογκήτες, θα πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε: Οι επαναστάσεις και η πολιτική αντιπαράθεση δεν κάνουν καλό ούτε στην εθνική, ούτε και στην προσωπική μας υγεία. Γιατί ήταν πάντα ΤΑ ΜΕΣΑ, που σκοπό και αποτέλεσμα είχαν την υπαγωγή μας στο παιχνίδι του Ηγεμόνα και μαζί της τον διχασμό και το μπλοκάρισμα των εθνικών και κοινωνικών δυνάμεων. Οι φασαρίες αυτές μπορεί να προκαλούν ψυχική και σωματική διέγερση, που μας κάνει να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν έναν επαναστάτη, δεν οδηγούν όμως σ‘ έναν λυτρωτικό οργασμό και σε καμμία περίπτωση στην αλλαγή που θα απελευθέρωνε εμάς και τις κοινωνικές δυνάμεις της πατρίδας μας. Οι επαναστάσεις και οι παρόμοιες φασαρίες είναι παραισθησιογόνοι μηχανισμοί του Ηγεμόνα που διαιωνίζουν την εξάρτησή μας. Η γενική ανομία και απειθαρχία στην Ελλάδα, που πολλοί εκλαμβάνουν σαν έναν προάγγελο της λευτεριάς, είναι μια τέτοια ψευτοεπανάσταση, χειρότερη και απο τις παρδαλές επαναστάσεις της Βορείου Αφρική, αυτές που ειρωνικά ονομάζονται «αραβική άνοιξη».

Τα τσιράκια του Ηγεμόνα στην Ελλάδα: Κόμματα, κινήματα και ΜΜΕ

Στην διαρκή παρδαλή επανάσταση της Ελλάδος κύριο ρόλο παίζουν οι πολιτικοί, τα πολιτικά κόμματα και κινήματα και τα ΜΜΕ. Ιδιαίτερα τα τελευταία είναι αυτά, που με την αφθονη οικονομική και διοικητική (Logistik) υποστήριξη που τους παρέχει ο Ηγεμόνας, ανεβάζουν ή κατεβάζουν τους πολιτικούς της εκλογής του. Παράδειγμα ο κουτοπόνηρος Geoffrey Παπανδρεου, που με την βοήθειά των ΜΜΕ κέρδισε τις εκλογές του 2009 ρίχνοντας τον Καραμανλή ή ο εξ ίσου αλλοπρόσαλλος Τσίπρας, που όπως φαίνεται προορίζεται να διαδεχθεί τον Σαμαρά.

Χωρίς ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο (πρίν ήταν τουλάχιστον τα πενταετή προγράμματα), δίχως δημοσιογράφους που να είναι εις θέσιν να κάνουν βαθύτερες οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές αναλύσεις, τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με τα σκάνδαλα κάποιων στοχοποιημένων πολιτικών, με τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ή με λιβελογραφήματα και ομφαλοσκοπήσεις. Και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής υιοθετούν τα δημοσιεύματα των σιωνιστικών ειδησεογραφικών πρακτορείων και των επίσης σιωνιστικών ΜΜΕ όπως New York Times, Bloomberg ή Spiegel, στα οποία η Ελλάδα δεν είναι αντικείμενο, αλλά υποκείμενο.

Η τακτική των ίσων αποστάσεων

Αυτό φαίνεται και απο την τακτική των ίσων αποστάσεων, με την οποία τα ελληνικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση: Κάθε ανακοίνωση ενός αντιπροσώπου της κυβέρνησης βρίσκει αμέσως την απαξιωτική και υβριστική κόντρα δύο ή τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Στην πράξη αυτό σημαίνει βέβαια την ακύρωση της κυβερνητικής πολιτικής και την δημιουργία κλίματος οξύτητας. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά φαίνεται αυτό στα διάφορα πρωϊνάδικα ή όπως αλλιώς λέγονται αυτές οι άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές, όπου προσκαλούνται πάντοτε τα άτομα εκείνα που εμπίπτουν στην κατηγορία των ψυχασθενών που ανέφερα στην αρχή του άρθρου.

Η ελληνική κοινωνία θέλει να φτάσει τις προηγμένες κοινωνίες του δυτικού Κέντρου, δεν έχει όμως ιδέα, πώς αυτές πραγματικά λειτουργούν. Καραγκιοζιλίκια σαν αυτά που ανέφερα παραπάνω δεν έχω δεί μέχρι σήμερα στη Γερμανία, όπου ζώ πάνω απο πενήντα χρόνια. Αυτό που βλέπω είναι, ότι τα γερμανικά ΜΜΕ, που κι’ αυτά επηρρεάζουν τα πάντα, ασχολούνται κυρίως με την οικονομία και τις εξαγωγές που προωθούν απο κοινού κυβέρνηση και αντιπολίτευση και δεν παίζουν Καραγκιόζη, με την Αντιπολίτευση να δέρνει τον Χατζηβάτη (κυβέρνηση). Ενώ τα ελληνικά ασχολούνται με την επόμενη „δόση“, τα δάνεια, την κάθε μπούρδα που θα πεί κάποιος βλάκας της αντιπολίτευσης και με τους κακούς Γερμανούς (οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, κάνουν τη δουλειά τους, κατα το „I do my Job“).

Αλλο ένα παράδειγμα: Ο λόγος του Πρωθυπουργού Σαμαρά στο συνέδριο του Economist πρίν λίγες μέρες πέρασε στα ψιλά των μεγάλων εφημερίδων, που δεν παρέλειψαν όμως να προβάλλουν την νέα εξυπνάδα που σοφίστηκε ο Τσίπρας. Στις ίδιες εφημερίδες θα βρείτε επίσης πολλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τα άλλα κόμματα της Αριστεράς και της Προόδου (20 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ιερισσό, επιστροφή στη Δραχμή, Ανακόινωση του νεου Γ.Γ. του ΚΚΕ) αλλά σχεδόν τίποτε για την κυβέρνηση. Έτσι οι περισσότερες εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, οι τηλεοράσεις μεγάλης θέασης και οι μπλόγκερς με τους πολλούς επισκέπτες δεν κάνουν τίποτε άλλο, απο το να αναμοχλεύουν τα πολιτικά πάθη κατηγορώντας, χωρίς διακοπή, την κυβέρνηση, ότι αυτό που κάνει είναι ανεπαρκές, αντίθετο προς τα εθνικά συμφέροντα. Με μια τέτοια ειδησεογραφία δεν είναι καθόλου περίεργο, ότι στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης (άλλο κόλπο ντε φάβα) η Νεα Δημοκρατία προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ κατα 0,5%. Με τέτοια ΜΜΕ η Ελλάδα είναι καμμένη απο χέρι και θα παραμείνει για πολύ ακόμη όπως είναι: Μια βάρκα στο γιαλό, να κλυδωνίζεται στα κύματα που σηκώνουν τα μεγάλα ποντοπόρα πλοία των χωρών του δυτικού Κέντρου.

Η κρίση σαν σταυροδρόμιο

Το ελληνικό μοντέλλο οικονομίας μέσω δανεισμού δεν είναι βιώσιμο. Το ίδια ισχύουν βέβαια και για τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπου όμως τα βγάζουν πέρα όσες είναι καλά οργανωμένες. Δυστυχώς το παγκόσμιο σύστημα, για το οποίο όλοι μιλούν αλλά ελάχιστοι καταλαβαίνουν περι τίνος πρόκειτα, έχει αλλάξει την οικονομία, αντικαθιστώντας την παραγωγή με την κατανάλωση. Με δανεικά απο τούς τοκογλύφους του Ηγεμόνα, όλοι, και η Γερμανία. Δεν βρίσκεται λοιπόν μόνο η Ελλάδα σε κρίση αλλά όλος ο κόσμος. Όμως οι οργανωμένες χώρες δεν προσπαθούν να την ξεπεράσουν με επαναστάσεις και φασαρίες, αλλά με την κατα το δυνατόν καλύτερη οργάνωσή τους. Καπιταλισμός γαρ, τον οποίο δεν εκθειάζω, αλλά είναι νόμος της φύσεως, το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό. Όλα τα άλλα είναι θέματα ηθικής, παπάδων και σοσιαλιστών της Αριστεράς και της Προόδου.

Κάθε κρίση που περνάμε σαν άτομα σημαίνει δύο πράγματα: Ή να καταποντιστούμε σωματικά και ψυχικά ή να την ξεπεράσουμε αλλάζοντας ζωή. Κι‘ αυτό νόμος της φύσεως, που ισχύει και για τα κρατικά μορφώματα. Όσο στην Ελλάδα θα παραμένουμε οι σημερινοί κακομοίρηδες, θα παραπονιόμαστε, ότι η Γερμανία μας αδικεί και θα πρέπει να μας βοηθήσει ή θα εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο nolens volens τσιράκι του Ηγεμόνα, τον Τσίπρα, να μην περιμένουμε αλλαγή. Ούτε στην οικονομία, ούτε στις συμπεριφορές των μανιακών του Κοινοβουλίουο, ούτε και στην ανομία, που έχει ήδη καταλύσει τους θεσμούς του κράτους. Το παγκόσμιο σύστημα είναι πολύ ισχυρό για να το ξεγελάσει ο Τσίπρας ή ο Καμμένος, που ο Ηγεμόνας έχει πάρει για τσιράκια του και τρίβονται στην γκλίτσα του. Αν δεν το καταλάβουμε, θα φάμε την γκλίτσα αυτουνού του τσομπάνη στη γκλάβα μας.

Γι‘ αυτό: Η αλλαγή πρέπει να γίνει πρώτα στο κεφάλι μας. Πρέπει πρώτα να δούμε, πως λειτουργεί αυτό το σύστημα που εγκατέστησαν οι Rothschilds και το οποίο δεν μπορούμε να καταπολεμούμε την ώρα που πίνουμε την Coca Cola τους ή δίνουμε στα παιδιά μας το Νουνού τους. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας και την χώρα μας, αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα μάτια μας και ας ξαναβρούμε τον Οδυσσέα που συνεχώς μνημονεύουμε. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Δείτε και ακούστε τέλος το Βίντεο με τον Reinhard Mey „Das Narrenschift“ („Το πλοίο των παλαβών“), όπου ο Reinhard Mey περιγράφει (στα γερμανικά) την Δημοκρατία της Μπανανίας σαν ένα πλοίο των παλαβών, που το κουμαντάρει το στοιχειό, ο Klabautermann (έχει σχέση με τον καλαφάτη)