Στην ανάλυση του Αλέξανδρου Μερκούρη δυο ειδικοί στο θέμα εξηγούν για τους λόγους, για τους οποίους ο Ερντογάν μετά το πραξικόπημα καταφέρθηκε εναντίον των ΗΠΑ, φάνηκε να πηγαίνει με τον Πούτιν και τώρα κάνει στην Συρία πάλι αυτό που θέλουν οι ΗΠΑ – και ο από πίσω τους κρυμμένος Σιωνισμός

Η ανάλυση του Alexander Mercouris δημοσιεύθηκε πρώτα στην ιστοσελίδα The Duran με τον τίτλο
Erdogan Calls Putin as Russia Seethes at Turkey’s Syrian Incursion
αναδημοσιεύθηκε στον αμερικανικό Saker και απο κεί σε γερμανική μετάφραση στον γερμανικό Saker με τον τίτλο
Erdogan ruft Putin an Russland schaeumt ueber den tuerkischen Einfall in Syrien
και τώρα αναδημοσιεύεται στο berlin-athen.eu σε μετάφραση απο τα γερμανικά από τον Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδη

Σχόλιο του γερμανικού Saker: Οφείλω να ομολογήσω, ότι ακόμα βρίσκομαι μπροστά σε ένα αίνιγμα σε ότι αφορά την τουρκική „εισβολή“ στη Συρία. Υπάρχουν διάφορες υποθέσεις σχετικά με το τι σχεδιάζουν πραγματικά οι Τούρκοι και ποιος είναι ο σκοπός τους. Επειδή οι φίλοι μου Αλέξανδρος Μερκούρης και Mark Sleboda έχουν προφανώς μια πολύ καλύτερη κατανόηση του τι συμβαίνει παρά εγώ, εφιστώ καλύτερα την προσοχή σας στις αναλύσεις τους, αντί να σας μπερδέψω με τις δικές μου υποθέσεις.

…………………………..

Η Ρωσία αφρίζει από θυμό για την κίνηση της Τουρκίας, να δημιουργήσει μια „ασφαλή ζώνη“ στο εσωτερικό της Συρίας για να διευκολύνει τους τζιχαντιστές αντάρτες, που βρίσκονται σε κίνδυνο μετά την πρόσφατη ανακοίνωση για „εξομάλυνση των σχέσεων“ μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας.

Αμέσως μετά την τουρκική κατάληψη της συριακής πόλης Τζαραμπλούς, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν κάλεσε την Παρασκευή, 27. Αυγούστου 2016, τον „φίλο του Πούτιν» στο τηλέφωνο.

Η έκθεση του Κρεμλίνου για την συζήτηση είναι ακόμη και για τα ρωσικά πρότυπα εξαιρετικά σύντομη:

„Οι δύο ηγέτες συζήτησαν την ανάπτυξη του ρωσο-τουρκικού εμπορίου και της πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας, σύμφωνα με τις συμφωνίες που είχαν ληφθεί στις 9. Αυγούστου στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντάλλαξαν απόψεις για τις εξελίξεις στη Συρία και τόνισαν τη σημασία των κοινών προσπαθειών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Συμφώνησαν να συνεχίσουν τον διμερή διάλογο για τα διμερή και τα διεθνή ζητήματα.„

Το πραγματικό αντικείμενο της συζήτησης θα ήταν στην πραγματικότητα ασφαλώς η τουρκική κατάληψη της Τζαραμπλούς στη βόρεια Συρία.

Αν και φαίνεται η Τουρκία να είχε προηγουμένως ενημερώσει τη Ρωσία γι’ αυτή την κίνηση, είναι σαφές, ότι οι Ρώσοι, για να το πούμε λίγο πιο απλά, είναι δυσαρεστημένοι. Αν και φαίνεται οι Τούρκοι να έχουν προσπαθήσει να έλθουν σε συνομιλίες με τη ρωσική στρατιωτική ηγεσία, προφανώς για να συζητήσουν αυτή την κίνηση και μάλιστα ανακοίνωσαν και μια επίσκεψη του Στρατηγού Γερασίμωφ, του Αρχηγού του Ρωσικού Γενικού Επιτελείου, στην Τουρκία – δεν έγιναν τέτοιες συνομιλίες, οι Ρώσοι αρνούνται μάλιστα, ότι μια επίσκεψη του Γερασίμωφ στην Άγκυρα δεν συμφωνήθηκε ποτέ, ενώ οι Τούρκοι λένε τώρα, ότι η επίσκεψη αναβλήθηκε.

Στο μεταξύ τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης δημοσιεύουν άρθρα που αποκαλύπτουν την έκταση του ρωσικού θυμού. Ένα άρθρο στην ρωσική εφημερίδα Kommersant, το οποίο βασίζεται σε αναγνωρίσιμες επίσημες πληροφορίες, κατηγορεί την Τουρκία „να προχώρησε στη Συρία περισσότερο από όσο είχε υποσχεθεί“. Το γεγονός, ότι το άρθρο αυτό αντανακλά την επίσημη άποψη της Μόσχα, φαίνεται και από το ότι η ημιεπίσημη ανγκλόφωνη ιστοσελίδα „Russia Beyond the Headlines“ το δημοσίευσε στα αγγλικά.

Το άρθρο καθιστά σαφές, ότι η Τουρκία για την επιχείρησή της στην Τζαραμπλούς δεν συνεννοήθηκε ούτε με τη Μόσχα, ούτε με τη Δαμασκό, και ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι θα περίμενε η Μόσχα. Οι Ρώσοι είναι επίσης πολύ θυμωμένοι για τον βαθμό που οι Τούρκοι συνεννοήθηκαν με τις ΗΠΑ, η οποίες την υποστήριξαν αεροπορικά.

„Για την Μόσχα η επιχείρηση της Άγκυρας ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, η οποία έδειξε, ότι οι προσδοκίες για μια προσέγγιση των θέσεων των δύο χωρών στο θέμα της Συρίας που είχε προκύψει μετά τη συνάντηση Πούτιν και Ερντογάν, ήταν πρόωρη. Με την επιλογή του για την κατάληψη της Τζαραμπλούς, ο Τούρκος αρχηγός κράτους έστειλε ένα μήνυμα, ότι η σχέση του με τις ΗΠΑ εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα γι ‚αυτόν και ότι ο ίδιος προτιμά να ενεργεί ως μέλος του αντιτρομοκρατικού συνασπισμού της Ουάσιγκτον και όχι του συνασπισμού της Μόσχας.„

Έχω επανειλημμένα προειδοποιήσει για υπερβολικές προσδοκίες, ότι οι πρόσφατες προσεγγίσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας σημαίνουν έναν κάποιου είδους επαναπροσανατολισμό. Είπα επίσης, ότι η Τουρκία, παρά την τουρκική δυσαρέσκεια της με τις ΗΠΑ λόγω της πρόσφατης απόπειρας πραξικοπήματος, παραμένει σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι αποφασισμένη για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και ότι δεν πρόκειται να εκδιώξει τις Ηνωμένες Πολιτείες από το Ιντσιρλίκ ή να επιτρέψει στη Ρωσία την χρήση αυτής της βάσης. Το μόνο πράγμα που με εκπλήσσει, είναι ότι, σύμφωνα με αυτό το σχόλιο, πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι στην Μόσχα, που σκέφτηκαν διαφορετικά.

Το άρθρο της Kommersant συνεχίζει απειλητικά:

„Σύμφωνα με τις πληροφορίες της Kommersant, ο ρωσικός στρατός και οι Ρώσοι διπλωμάτες είναι για την περίπτωση επιδείνωσης της κατάστασης πρόθυμοι για την χρήση διμερών διαύλων επικοινωνίας με τους Τούρκους ομολόγους τους, καθώς επίσης και να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, εάν αυτό ήταν απαραίτητο. Κατά τον Vladimir Sotnikov, διευθυντή του Κέντρου Ρωσία-Ανατολή-Δύση στη Μόσχα, οι ενέργειες της Άγκυρας θα μπορούσαν να βλάψουν σοβαρά τη διαδικασία εξομάλυνσης της διμερούς συνεργασίας, για την οποία συμφώνησαν οι Πρόεδροι Πούτιν και Ερντογάν στην Αγία Πετρούπολη.„

Αυτό υποδηλώνει, ότι πίσω από την ήπια γλώσσα που εκφράστηκε δημόσια, σε προσωπικές συνομιλίες η Μόσχα έκανε στην Άγκυρα σοβαρά παράπονα. Το τηλεφώνημα του Ερντογάν στον Πούτιν μοιάζει με μια προσπάθεια κατευνασμού της ρωσικής οργής, να καθησυχάσει τη Μόσχα σχετικά με τις τουρκικές προθέσεις στη Συρία και να κρατήσει την «διαδικασία εξομάλυνσης» μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας ανοιχτή. Η σύντομη περίληψη της συνομιλίας από το Κρεμλίνο δείχνει, ότι ο Πούτιν στην απάντησή του έκανε σαφή τα συναισθήματα και τις ανησυχίες της Ρωσίας και ότι αυτό συνέβη, για να εκφρασθεί στη διπλωματική γλώσσα του παρελθόντος, σε «μια πλήρη και ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων“, πιο σωστά, σε έναν καβγά.

Γιατί είναι οι Ρώσοι τόσο πολύ θυμωμένοι για την επιχείρηση στο Τζαραμπλούς;

Εδώ πρέπει να εκφράσω την μεγάλη μου ευγνωμοσύνη στον γεωπολιτικό αναλυτή Mark Sleboda, ο οποίος σε μια λεπτομερή και πολύ χρήσιμη συζήτηση που είχα προηγουμένως μαζί του μου διόρθωσε κάποια σφάλματα που έκανα σε σχέση με την επιχείρηση στο Τζαραμπλούς και που με έκαναν να εμβαθύνω πολύ στο θέμα.

Στα δύο προηγούμενα άρθρα μου για την επιχείρηση στο Τζαραμπλούς είπα, ότι φαίνεται να κατευθύνονται κυρίως εναντίον των Κούρδων, η πολιτοφυλακή των οποίων, η YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού), είχε κατά το τελευταίο έτος επεκτείνει σημαντικά την περιοχή ελέγχου τους στη βορειοανατολική Συρία. Είχα επίσης απορρίψει την πιθανότητα, η τουρκική επιχείρηση στο Τζαραμπλούς να έχει σκοπό να επηρεάσει την πορεία της μάχης για το Χαλέπι για να υπάρξει η δυνατότητα ανεφοδιασμού  των τζιχαντιστών μαχητών που προσπαθούν να σπάσουν την πολιορκία. Στο τελευταίο μου άρθρο έγραψα τα εξής:

„..δεν είναι σίγουρο, ότι οι αντάρτες στην πραγματικότητα χρειάζονται „μια ασφαλή ζώνη“ στην περιοχή αυτή. Ήδη έχουν έναν διάδρομο για να στέλνουν άνδρες και εφόδια στο Χαλέπι, μέσω της επαρχίας Ιντλίμπ την οποία ήδη ελέγχουν. Γιατί θ’ άπρεπε να προσθέσουν σ’ αυτό το πρόβλημα „μιας ασφαλούς ζώνης“, μακριά στη βορειοανατολική Συρία, όταν οι αντάρτες ελέγχουν ήδη περιοχές που είναι πολύ πιο κοντά στο Χαλέπι;„

Ο Mark Sleboda μου εξήγησε, ότι ο κύριος διάδρομος ανεφοδιασμού των ανταρτών στη Συρία διήρχετο πάντα από την περιοχή στη βορειοανατολική Συρία γύρω από το Τζαραμπλούς. Με τα ίδια του λόγια, το „Ιντλίμπ δεν είναι η αποδεκτή διαδρομή τροφοδοσίας από την Τουρκία για τα στρατεύματα στην επαρχία του Χαλεπίου, επειδή τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας στο Ιντλίμπ είναι στα βουνά – με μικρούς κακούς δρόμους και μετά μεγάλες διαδρομές από μέσα από το Ιντλίμπ και περνούν από περιοχές που κατέχει ο Συριακός Στρατός μέσα στην επαρχία του Χαλεπίου. Ο διάδρομος του Τζαραμπλούς βόρεια του Χαλεπίου ήταν και είναι απολύτως ζωτικής σημασίας για τους αντάρτες. Και για τον σκοπό αυτό η Τουρκία, το Ινστιτούτο Brookings (που πήρε το χρίσμα ο Τσίπρας να γίνει Πρωθυπουργός, ΕΣ) και άλλοι ζητούσαν πάντα, μεταξύ άλλων, και την δημιουργία εκεί μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων που θεωρούσαν υψίστης σημασίας. Και αυτό τώρα πραγματοποιείται.“

Με άλλα λόγια, το ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν το Τζαραμπλούς, πριν προλάβει να το καταλάβει η YPG, δεν είχε σκοπό κυρίως να αποτρέψει την σύνδεση μεταξύ των δύο περιοχών της Συρίας που βρίσκονται υπό κουρδικό έλεγχο – αν και αυτό θα μπορούσε να είναι ένας δευτερεύων παράγοντας – αλλά στόχευε κυρίως στο να εξασφαλίσει την κύρια γραμμή τροφοδοσίας (τη „γραμμή των αρουραίων“), την οποία χρησιμοποιεί η Τουρκία για να τροφοδοτεί τους τζιχαντιστές που επιτίθενται στο Χαλέπι.

Επιπλέον είναι τώρα σαφές, ότι οι τουρκικές φιλοδοξίες φθάνουν πολύ πέρα από το Τζαραμπλούς. Αρκετοί Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν τις τελευταίες δύο ημέρες εκφράσει στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τις ανησυχίες τους, ότι η Τουρκία θέλει να δημιουργήσει μια μεγάλη „ασφαλή ζώνη“ σε αυτό το τμήμα της Συρίας, που να ελέγχεται από τους αντάρτες. Και  όπως λέει ο Mark Sleboda, έχουν εξασφαλίσει γι’ αυτό την υποστήριξη των ΗΠΑ, όπως αυτό αποδεικνύεται από τον ιδιαίτερα ενεργό ρόλο που παίζει η αμερικανική Αεροπορία με την στήριξη της τουρκικής επιχείρησης εναντίον του Τζαραμπλούς.

O Mark Sleboda μου εφέστισε επίσης την προσοχή, ότι η δημιουργία αυτής της „ασφαλούς ζώνης“ για τους αντάρτες στο εσωτερικό της Συρίας είναι πάνω από έναν χρόνο ο δεδηλωμένος στόχος της Τουρκίας. Η υλοποίησή της όμως δεν έγινε, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν απρόθυμες να παρέχουν την αναγκαία στήριξη και επειδή στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα υπήρχαν ανησυχίες για μια πιθανή στρατιωτική αντίδραση της Ρωσίας. Με την κίνηση του Τζαραμπλούς και πέρα από αυτό, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και την ρωσικής συναίνεση που επιτεύχθηκε με μυστικότητα, οι Τούρκοι τώρα το κατόρθωσαν.

Ποιες θα είναι οι συνέπειές του για τον πόλεμο στη Συρία και για τη συνέχιση της ρωσο-τουρκικής προσέγγισης;

Αν πάμε πίσω στον πόλεμο στη Συρία παραμένει η άποψή μου, ότι αυτό δεν θα αποφασίσει τελικά για την έκβαση της μάχης για το Χαλέπι, όπου αναφορές και πληροφορίες δείχνουν, ότι ο συριακός στρατός συνεχίζει να κερδίζει έδαφος παρά την συνεχή – και μάλιστα με την αυξημένη – ροή εφοδιασμού των τζιχαντιστών μαχητών μέσω των τουρκικών συνόρων. Η μακροπρόθεσμη γνώμη μου επίσης παραμένει η ίδια, ότι η συριακή κυβέρνηση, αν κατορθώσει να επανακτήσει το Χαλέπι και το Ιντλίμπ, ενδεχομένως, να κερδίσει τον πόλεμο. Αυτό όμως που δείχνει αυτό το επεισόδιο είναι, ότι ο πόλεμος ακόμη δεν κερδήθηκε και ότι η Τουρκία και οι υποστηρικτές της στις ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι επιδιώκουν την περαιτέρω κλιμάκωσή του, για να εμποδίσουν μια νίκη του συριακού στρατού.

Πιστεύω επίσης, ότι ο βρετανός δημοσιογράφος Patrick Cockburn ενδεχομένως θα δικαιωθεί, ότι η Τουρκία με τη δημιουργία μιας „ασφαλούς ζώνης“ στη Συρία έπαιξε τα ρέστα της

„γιατί έχωσε την Τουρκία στον θανατηφόρο βάλτο του πολέμου της Συρίας και του Ιράκ„.

Υπάρχουν ήδη ενδείξεις, ότι η κίνηση της Τουρκίας προκάλεσε αντιδράσεις της YPG και  των Κούρδων της περιοχής. Παρά τις προηγούμενες αναφορές, ότι το YPG είχε αποσύρει όλες του τις δυνάμεις στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, υπάρχουν σήμερα αξιόπιστες αναφορές μιας διάσπαρτης αντίστασης της κουρδικής πολιτοφυλακής, η οποία συνεργάζεται με την YPG εναντίον της τουρκικής επιχείρησης, ενώ υπάρχουν επίσης αναφορές για κινητοποιήσεις κατά της τουρκικής επιχείρησης στις κουρδικές περιοχές της Συρίας.

Στο πρόσφατο άρθρο μου τόνισα το ακόλουθο σημείο μιας πιθανής ικανότητας του YPG,  να κάνει κάθε προσπάθεια της δημιουργίας οποιαδήποτε „ασφαλούς ζώνης“ για τους αντάρτες σε αυτό το μέρος της Συρίας να ναυαγήσει.

„Η Βορειοανατολική Συρία είναι μια σκληρά επίδικη περιοχή, στην οποία κυρίαρχη δύναμη δεν είναι οι αντάρτες, αλλά η YPG. Δεν μοιάζει με μία αξιόπιστη „ασφαλή ζώνη“ για τους αντάρτες ή ως μια αξιόπιστη βάση για επιθέσεις στο Χαλέπι. Αντίθετα, μια προσπάθεια δημιουργίας μιας „ασφαλούς ζώνης“ για τους αντάρτες στην περιοχή αυτή, θα έκανε την YPG εχθρό της και θα ευνοούσε την ανάπτυξη μιας συμμαχίας μεταξύ της συριακής κυβέρνησης και της YPG, με αποτέλεσμα συνεχείς μάχες στο έδαφος της λεγόμενης „ασφαλούς ζώνης“ ανάμεσα στους αντάρτες της Συρίας και της YPG. Και αυτό σίγουρα θα ήταν αντίθετο προς τον σκοπό της „ασφαλούς ζώνης“, γιατί θα την έκανε ανασφαλή και ως „ασφαλή ζώνη“ ουσιαστικά άχρηστη. Φυσικά, ο τουρκικός στρατός θα μπορούσε να προσπαθήσει να κρατήσει το χώρο που κατέλαβε και να υπερασπισθεί αυτό που θα έκανε στην „ασφαλή ζώνη“. Αυτό όμως θα προϋπέθετε μίαν εισβολή στην Συρία, που θα έφτανε πολύ πέρα από το Τζαραμπλούς και θα ενείχε για τον τουρκικό στρατό τον κίνδυνο να εμπλακεί μέσα σε συριακό έδαφος σε ένα μεγάλο αντάρτικο πόλεμο με την YPG. Αμφιβάλλω, αν ο Ερντογάν, ο τουρκικός στρατός ή οι ΗΠΑ θέλουν κάτι τέτοιο.„

Στο άρθρο του για την τουρκική εισβολή ο Patrick Cockburn βασικά υπογραμμίζει το ίδιο πράγμα:

„Η Τουρκία μπορεί να είναι σε θέση να αποτρέψει την επέκταση της κυριαρχίας των Κούρδων δυτικά του Ευφράτη σε μόνιμη βάση, θα ήταν όμως μια πολύ διαφορετική και επικίνδυνη επιχείρηση το να επιτεθεί στο de facto συριακό κουρδικό κράτος, το οποίο έχει εξαπλωθεί μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη από τότε που ο συριακός στρατός αποσύρθηκε το 2012 σε μεγάλο βαθμό από αυτή την περιοχή.„

Όμως η μια „ασφαλής ζώνη“ για τους αντάρτες στο εσωτερικό της Συρίας παρά την αντίσταση της YPG είναι αυτό που ο Ερντογάν και οι Τούρκοι έχουν αποφασίσει τώρα – με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τις τελευταίες ημέρες ο λόγος ήταν και πάλι, ότι η Ρωσία θα μπορούσε να βουλιάξει στον πόλεμο της Συρίας. Κατά τη γνώμη μου, η χώρα που διατρέχει με μεγάλη διαφορά τον μεγαλύτερο κίνδυνο να βουλιάξει στη Συρία δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Τουρκία, η οποία έχει να αντιμετωπίσει μια ισλαμική εκστρατεία τρόμου και μια κουρδική εξέγερση στο έδαφός της – και τα δύο σε μεγάλο βαθμό η συνέπεια του πολέμου στη Συρία – και που δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά, αν σ’ αυτόν μάλιστα προστεθούν και τα προβλήματα που θα δημιουργούσε ένας πόλεμος μεταξύ του τουρκικού στρατού και της YPG ­- που ενδεχομένως θα υποστηρίζεται από την Ρωσία. Ωστόσο αυτό είναι που διακινδυνεύει η Τουρκία με την  νεότερη κίνησή της στο Τζαραμπλούς.

Παραμένει το ανοιχτό μυστήριο της πολιτικής των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν ενθαρρύνει ενεργά την YPG να καταλάβουν από τον ISIS την πόλη Μάνμπιτς (Ιεράπολη) της Συρίας – η οποία βρίσκεται δυτικά του Ευφράτη – παρέχοντες στην YPG βαριά αεροπορική υποστήριξη. Τώρα ζητούν από την YPG να αποσυρθεί από την Ιεράπολη και από τον δυτικό Ευφράτη και παρέχουν στην τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις αεροπορική υποστήριξη, η οποία τουλάχιστον εν μέρει στρέφεται κατά της YPG.

Είναι αδύνατο να βρεθεί σε αυτές τις κινήσεις κάποια λογική. Όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου,

„Είναι αδύνατο να δείτε κανείς εδώ μια συνεκτική στρατηγική. Μοιάζει περισσότερο σαν η CIA και τα (δυτικά) στρατιωτικά στελέχη που βρίσκονται στην Συρία να τραβάνε τον δικό τους δρόμο και να έχουν ενθαρρύνει την YPG να επεκταθεί το συντομότερο δυνατό, ανεξάρτητα από τις μεγάλες συνέπειες που θα σήμανε αυτό. Όταν η πολιτική ηγεσία στην Ουάσιγκτον τελικά άνοιξε τα μάτια της και είδε τι συνέβαινε, έλαβε εντελώς δυσανάλογα μέτρα για να θέσει την κατάσταση και πάλι υπό τον έλεγχό της.“

Ανεξάρτητα απ’ αυτό, η τουρκική κίνηση στη Συρία θα πρέπει να θάψει μια για πάντα την ιδέα, ότι η Τουρκία βρίσκεται σε μια φάση γεωπολιτικού αναπροσανατολισμό, φεύγοντας  από τη Δύση και προσχωρώντας στις δυνάμεις της Ευρασίας. Η Τουρκία δεν εξακολουθεί μόνο να είναι ένας σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και μία χώρα, η οποία τώρα κάνει μια παράνομη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενάντια στην ρωσική αντιπολίτευση και με την στρατιωτική υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές δεν είναι πράξεις μιας χώρας που πρόκειται να αναπροσανατολιστεί πολιτικά και ετοιμάζεται να αλλάξει τη συμμαχία από τη Δύση προς το Πεκίνο και τη Μόσχα.

Οι Ρώσοι και οι Τούρκοι τώρα συνομιλούν μεταξύ τους, αυτό που δεν έκαναν για αρκετούς μήνες. Η περίληψη των συνομιλιών του Κρεμλίνου την Παρασκευή μεταξύ του Πούτιν και του Ερντογάν δείχνει, ότι εξακολουθούν να μιλούν για τη βελτίωση των εμπορικών και οικονομικών επαφών. Όπως όμως δείχνει το άρθρο στην Kommersant, ακόμη και αυτή η περιορισμένη διαδικασία φαίνεται να βρίσκεται σε κίνδυνο, επειδή οι αντίθετες θέσεις των δύο χωρών στον συριακό πόλεμο απειλούν και πάλι να τις διακόψουν.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία παραμένει αυτό που ήταν πάντα, ένας σύμμαχος όχι της Ρωσίας και των ευρασιατικών δυνάμεων, αλλά των ΗΠΑ και της Δύσης, όπως αποδεικνύουν και οι δράσεις της στη Συρία.

Πηγή: http://vineyardsaker.de/analyse/erdogan-ruft-putin-an-russland-schaeumt-ueber-den-tuerkischen-einfall-in-syrien/