Το πραξικόπημα στην Τουρκία και οι πιθανές συνέπειές του για την Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Μέση Ανατολή
Για το θέμα βλέπε και τα άρθρα μου:
Μια πρώτη εκτίμηση για το πραξικόπημα στην Τουρκία
Μια δεύτερη εκτίμηση για το πραξικόπημα στην Τουρκία
Το βράδυ της 15ης Ιουλίου έλαβε χώραν στην Τουρκία ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Στις 23:00 η ώρα πέταξαν πάνω από την Άγκυρα στρατιωτικά αεροσκάφη και ένα τμήμα του στρατού κατέλαβε τους κυρίους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Στο κτίριο του κοινοβουλίου ρίχθηκαν βόμβες. Όμως ο Πρόεδρος της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan ακόμη κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος κάλεσε σε ένα δελτίο ειδήσεων μέσω FaceTime τον τουρκικό λαό να βγει στους δρόμους και να αντιμετωπίσει τους πραξικοπηματίες. Και χιλιάδες οπαδοί του Erdoğan ξεχύθηκαν στους δρόμους και αντιμετώπισαν τον Στρατό. Το Σάββατο το πρωί ήταν σαφές, ότι το πραξικόπημα είχε αποτύχει.
Από τότε τα μαζικά μέσα και πολυάριθμοι «εμπειρογνώμονες» ασχολούνται με τους πιθανούς λόγους που οδήγησαν στο πραξικόπημα, συσκοτίζοντας, δυστυχώς, τα πράγματα ακόμη περισσότερο. Διαβάζεις και ακούς τα πιο απίθανα σενάρια που θέλουν την Ρωσία σαν τον αίτιο (και σε τι δεν φταίει η Ρωσία σήμερα!), τους Κούρδους, τους Σαουδάραβες ή τους Αμερικανούς και φτάνουν μέχρι τον Erdoğan τον ίδιο. Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που θέτουν το κεντρικό ερώτημα που μόνο αυτό μπορεί να δώσει εξηγήσεις, το ποιος είχε όφελος από το πραξικόπημα αυτό. cui bono;.
Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μια σειρά. Κατά την γνώμη μου, το πραξικόπημα στην Τουρκία ανήκει στην κατηγορία των επαναστατικών κινημάτων που έγιναν γνωστά με το όνομα αραβική άνοιξη (Arabellion, στα αραβικά الربيع العربي). Τα κινήματα αυτά ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια στην Βόρεια Αφρική, πρώτα στην Τυνησία, πέρασαν μετά στην Τυνησία, την Αλγερία, το Μαρόκκο, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Ελλάδα (ναι, την Ελλάδα, γιατί η χώρα μας περιλαμβάνεται κατά το αμερικανικό State Department στον χώρο της Μέσης Ανατολής), στο Σουδάν, την Ιορδανία, το Ιράκ και την Συρία για να φτάσουν μετά στον Περσικό Κόλπο, το Κουβέιτ, Ομάν και την Υεμένη (για τα κινήματα αυτά, που γίνονται υπό μια ψευδή πολιτική ή ιδεολογική σημαία και σκοπεύουν στην αλλαγή καθεστώτος, δηλαδή την απομάκρυνση όσων αρχηγών κρατών δεν υποστηρίζουν την τρέχουσα πολιτική παγκοσμιοποίησης, έχω γράψει αρκετές φορές, βλέπε και το άρθρο μου για την Ελλάδα Η Ελλαδα της παρδαλης επαναστασης). Που σημαίνει, ότι εδώ ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, δηλαδή για τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο των χωρών αυτών, που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με τον έλεγχο του Περσικού Κόλπου και με τα πετρέλαιά και τους διαδρόμους μεταφοράς του.
Η Μέση Ανατολή είναι λοιπόν το γεωστρατηγικό σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Εδώ παράγεται ο μαύρος χρυσός, το πετρέλαιο, από δω διέρχονται τα πετρελαιοφόρα και τα εμπορικά πλοία και από δω περνούν πολλοί αγωγοί πετρελαίου και αερίου. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση με την Γερμανία της Μέρκελ με τις στενές ανθρώπινες, εμπορικές και στρατιωτικές σχέσεις που δημιούργησε με την Τουρκία και τους Σεΐχηδες και Εμίρηδες ελέγχει τον Κόλπο, τότε ο σιωνιστικός Ηγεμόνας, που είναι πίσω από την Μέρκελ, ελέγχει τον γεωγραφικό χώρο από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Γι’ αυτό στην πολιτική της Γερμανίας ισχύει το «Η Τουρκία είναι πολύ σημαντική χώρα για να την αφήσουμε στα χέρια των Τούρκων.“
Ο Erdoğan το αντιλήφθηκε αυτό σύντομα και θέλησε να το εκμεταλλευθεί προς ίδιον όφελος, για να αναπτύξει, να δυναμώσει και να επεκτείνει την χώρα του. Είναι γνωστές οι κατηγορίες που του προσάπτονται για την ιδέα επανίδρυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για την οποία όμως δεν είναι σίγουρο αν προέρχεται από τον ίδιο ή τον πρώην Πρωθυπουργό του Ahmet Davutoğlu, ο οποίος στο βιβλίο του «Stratejik Derinlik» (Στρατηγικό Βάθος) γράφει για την αναγέννηση της Αυτοκρατορίας του Οσμάν (Neo-Osmanismus) . Δυνατά είναι όλα, αλλά δεν βασίζονται σε τεκμηριωμένα στοιχεία. Και σίγουρο είναι, ότι δεν είναι ο λόγος για το πραξικόπημα που έγινε. Σίγουρο είναι επίσης, ότι ο Erdoğan μπήκε στον χορό αυτών των Μεγάλων (Ευρώπη, ΗΠΑ, Σιών) που ήθελαν – και θέλουν ακόμη – να καταστρέψουν την Συρία, για να αποκτήσουν τον έλεγχο μεταφοράς πετρελαίου και αερίου, που περνάνε από την χώρα αυτή. Και όποιος μπει στο χορό, πρέπει να χορέψει.
Έγινε έτσι συνένοχος των δυτικών εγκληματιών, και βοήθησε, όσο μπορούσε με τα ανοιχτά σύνορα προς την Συρία να μπαινοβγένουν οι διάφορες ομάδες των αντικαθεστωτικών, από τους λεγόμενους μετριοπαθείς μέχρι την Al-Nusra που είναι η al-Qaida με άλλο προσωπείο και οι μαχαιροβγάλτες του IS/Daesh και να εφοδιάζονται με όπλα. Τους οποίους και περιέθαλπε σε τουρκικά νοσοκομεία όταν τραυματιζόντουσαν. Με την διοχέτευση του πετρελαίου της Συρίας και του Ιράκ στην διεθνή αγορά μέσω Τουρκίας (ποιός το αγόραζε; μούγκα στη στρούγκα), με τα κλοπιμαία απο τις αρχαιότητυες της Συρίας που οι „επαναστάτες“ φευγάτιζαν μέσω Τουρκίας (ποιός τα αγόραζε;). Με επιθέσεις εναντίον των Κούρδων της Συρίας, που ήθελαν να συνταχθούν με τον Σύριο Πρόεδρο Baschar Hafiz al-Assad. Με τα εμπόδια που έβαζε στην Ρωσία που παραστάθηκε και παραστέκεται τον al-Assad. Η λίστα είναι μεγάλη.
Όμως. Ποιος πλήρωνε και πληρώνει τον μισθό των μισθοφόρων που καταστρέφουν την Συρία; Ασφαλώς όχι ο Erdoğan. Οι μαχαιροβγάλτες αυτοί στρατολογούνται και πληρώνονται από τους άλλους: Η Βρετανία και οι ΗΠΑ έχουν 20.000 μισθοφόρους στο Ιράκ και 100.000 στο Αφγανιστάν. Η Γαλλία έχει μισθοφόρους στην Λιβύη και στην Συρία. Η Γερμανία φαίνεται καθαρή, γιατί διαθέτει τεράστια ποσά για την στρατολογία και μισθοδότηση των τρομοκρατικών ομάδων που δρούν στη Συρία, η Ιαπωνία τους εφοδιάζει με χιλιάδες pick-up της Toyota. Όλοι τους είναι μέσα, όλα κράτη της λεγόμενης Δύσης και τα νομίσματά τους που διαθέτουν για τον πόλεμο στην Συρία και τον Κόλπο, Δολλάριο, Λίρα, Ευρώ, Γιεν, όλα παρόντα. Και όλα τους ανήκουν στις τράπεζες του σιωνιστικού Ηγεμόνα.
Το τουρκικό κόμμα AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) έκανε μια πολιτική για την Τουρκία, χωρίς να λαμβάνει σαν πρότυπο την σκληρή πολιτική της Μέρκελ στην Γερμανία ή του Ολάντ στην Γαλλία. Αντί να απελευθερώσει την αγορά εργασίας αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 30 τοις εκατό, ενίσχυσε τα δικαιώματα των εργαζομένων, παραδείγματος χάριν την προστασία από απόλυση και μελετά το εάν θα έπρεπε η κάθε εταιρεία που έχει καθαρά κέρδη να προσλαμβάνει έναν άνεργο, οπότε το πρόβλημα της ανεργίας θα μπορούσε να λυθεί κατά το ήμισυ. Έτσι το AKP απόκτησε την πλειοψηφία των Τούρκων με το μέρος του.
Αυτά δεν άρεσαν βέβαια στην Ευρώπη, που τα θεώρησε ανελεύθερα και άρχισε αμέσως να δαιμονοποιεί τον Erdoğan, ιδιαίτερα η Γερμανία με τον κατευθυνόμενο τύπο της και τις προκλήσεις όπως εκείνο το τραγούδι „Erdowie, Erdowo, Erdogan“ https://www.youtube.com/watch?v=R2e2yHjc_mc και άλλα που το ακολούθησαν.
Και τώρα, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, τι κάνουμε με τον άνθρωπό αυτό, που επιτέλους ξύπνησε και, κατά τα φαινόμενα, αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή ηγεμονία από την Βόρεια Θάλασσα μέχρι τον Περσικό Κόλπο; Τι θα κάνουμε χωρίς την βοήθεια του Erdoğan; Ποια αξία θα είχε το Ευρώ, το Δολλάριο και το Γιεν χωρίς τα πετροδολλάρια του Κόλπου; Τι θα γινόταν, αν ένα ισλαμικό οικονομικό σύστημα απαγόρευε στις Τράπεζες τους τόκους; Αν ο Ισλαμισμός θεωρούσε την πνευματική ιδιοκτησία, ως βλασφημία;
Από τότε που η Δύση αυτή αντιλήφθηκε την στροφή του Erdoğan με το φλερτ που ξεκίνησε με τον Πούτιν, άρχισαν και οι σκέψεις των στρατηγικών αναλυτών της για το πώς να απαλλαγούμε από αυτόν τον Erdoğan, που έχει την αμέριστη υποστήριξη του AKP; Και η λύση: Να κάνουμε αυτό που ξέρουμε, μια παρδαλή επανάσταση, μια αλλαγή καθεστώτος. Με τους ανθρώπους και τις διασυνδέσεις μας, με τον ιεροκήρυκα Fetullah Gülen με τις εκατοντάδες οργανώσεις του, τα ιεροδιδασκαλεία και την πρόσβαση που απέκτησε στο τουρκικό Δημόσιο, τον Στρατό, την Δικαιοσύνη, τα Πανεπιστήμια και τις εφημερίδες, να κινητοποιήσουμε περίπου 1.000 στρατιώτες, καμιά δεκαριά τανκς, έξι πολεμικά αεροσκάφη και δύο ελικόπτερα και να ανακοινώσουμε από την τηλεόραση, ότι αυτό ήταν ένα πραξικόπημα. Ο Erdoğan θα αντιδράσει, θα καλέσει τον λαό σε αντίσταση και το πραξικόπημα θα έχει ένα άδοξο τέλος. Και ο στόχος μας θα έχει επιτευχθεί, διότι έτσι θα έχουμε ξεκινήσει την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Erdoğan και θα έχουμε τραυματίσει την εμπιστοσύνη του πλυθυσμού, γιατί ο καθένας θα διερωτάται, σε ποιον να έχω πλέον εμπιστοσύνη.
Όπερ και εγένετο. Το αποτέλεσμα είναι, το ρήγμα που χώριζε την τουρκική κοινωνία στα δύο, τους Κεμαλιστές/Λαϊκιστές και σους οπαδούς του Χαλιφάτου να έχει γίνει σήμερα μια πόλωση που απειλεί να ανατινάξει το τουρκικό οικόμημα στον αέρα. Βλέπουμε έτσι στις διαδηλώσεις που γίνονται αυτές τις μέρες στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα οπαδούς και αντιπάλους του Erdoğan. Και το ρήγμα μεταξύ τους θα αυξάνεται καθημερινά, όσο ο στρυμωγμένος πλέον Erdoğan θα επιτίθεται εναντίον του κινήματος του Fetullah Gülen, θα κατηγορεί τους Κούρδους για αποστασία και θα ανακαλεί την τουρκική ιντελιγκέντσια που βρίσκεται στην Γερμανία στην πατρίδα της.
Ο Recep Tayyip Erdoğan έχει να λύσει ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα, γιατί θα πρέπει να συμβιβαστεί με όλους αυτούς, οπαδούς και αντιπάλους. Πιστεύω λοιπόν, ότι προσεχώς διάφορες μειοψηφίες, με την υποστήριξη των δύο πρωτοπαλίκαρων του Ηγεμόνα, των ΗΠΑ και της Γερμανίας, θα αναλάβουν τις αναγκαίες ανατρεπτικές δράσεις και τρομοκρατικές επιθέσεις, ώσπου η Τουρκία να αποσυντεθεί τελείως. Ήδη τα τσιράκια του Ηγεμόνα δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα με ανακοινώσεις και κατηγορίες εναντίον του Erdoğan: Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Μέρκελ λένε ότι δεν θα δεχθούν την Τουρκία στο μαγαζί τους, ο δυτικός τύπος τον κατηγορεί unisono για κατάλυση της Δημοκρατίας και το φαρμακερό σκυλάκι του Ηγεμόνα, η Amnesty International, τον γαυγίζει για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και όλοι τους ψάχνουν για τον διάδοχο του, γιατί ο Erdoğan είναι για τον Ηγεμόνα, όπως έγραψα και στα προηγούμενα άρθρα μου, ένα καμμένο χαρτί. Και όταν ο διάδοχος σύντομα βρεθεί, θ‘ αρχίσουν να τον προβάλλουν στα ΜΜΕ. Για να συνεχίσει την „συνεργασία“ της Τουρκίας με τις δυνάμεις που θέλουν να διαλύσουν την Συρία.
Και επειδή η επιχειρήσεις για την διάλυση της Συρίας ούτως ή άλλως θα συνεχισθούν, δεν αποκλείω και την άλλη λύση, ένα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα, αυτή τη φορά πιο καλά οργανωμένο.
