Θα ήθελα στους αγαπητούς/ες Κυπρίους/ες να αφιερώσω το πιο κάτω, που έγραψα προσπαθώντας να το γράψω στη διάλεκτο σας. Είμαι Ροδίτισσα και σας νιώθω γειτονιά μου…

Ζούσαμε στο Αρκάτζι (Αργάκι), λίγο έξω από τη Μόρφου. Το πιο όμορφο σπίτι το είχε ο πάππους μου γιατί ήταν μες στες λεμονιές. Ετρέχναμε , εβγαίναμε πάνω στα δέντρα κι εκρέμουμασταν ανάποδα ,σαν τα λεμόνια. Βλέπω τον θαρρείς με το μακρύ μουστάκι και το ψάθενο καππέλο να ποτίζει. Εκαθίζαμε στον ίσκιο κι ετάιζε μας κατσικίσιο τυρί και ψωμί . Έδειχνε μας να φτιάχνουμε στεφάνια με τους αθθούς της λεμονιάς.

– Λοαργκιάζετε , έλεε μας , πως ούλος ευτός ο κάμπος ήταν βασιλικά χτήματα, όταν την Κύπρον είχαν την οι Ενετοί. Κι εσείς σα βασιλικά να τα έχετε κοκόνες μου αυτά τα χώματα, άμα φύουμεν εμείς.

– Που εν να πάτε πάππου; Εκανονίσετέ τα με τη μάμμη κι έχετε μας το κρυφό;

– Μη φοάσε κορούα μου, είπε μας . Και να φύω, εδωνά θα βρίσκουμαι. Εδωνά ούλοι είμαστε ριζωμένοι.

Σαράντα χρόνια που είμεστε ξεριζωμένοι, κάθε που κόβκω λεμόνι στο φαί, καίει με μια πληγή που δε λέει να κλείσει. Θέλω να πάω στες λεμονιές μας , να κλάψω στες ρίζες τους και να ρωτήξω τον πάππου μου:

– Γιατί αφού μας εμεάλωσες με τους αθθούς της λεμονιάς, εγώ κουβαλώ στο στόμα μου σαράντα χρόνια της νερατζιάς τη πίκρα;

Μαίρη Χατζηαντωνίου
Θα ήθελα στους αγαπητούς/ες Κυπρίους/ες
να αφιερώσω το πιο πάνω, που έγραψα
προσπαθώντας να το γράψω στη διάλεκτο σας.
Είμαι Ροδίτισσα και σας νιώθω γειτονιά μου…

Πηγή: Οι Λεμονιές του Αρκατζιού

http://diasporic.org/2016/08/diaspor5/lemontrees-of-arkatsi/