Τα ωραία και τα άσχημα στην πατρίδα. Με τα μάτια ενός Έλληνα, που ζεί εδώ και 53 χρόνια στη Γερμανία, έχει όμως κλεισμένο στην καρδιά του τόν τόπο που γεννήθηκε, την Θράκη
Εφέτος ήθελα, μετα την επιστροφή μου απο τις διακοπές (30.04.-15.06.2013), να γράψω μόνο για τα καλά και θετικά που είδα και έζησα στην Ελλάδα: Για την ανεπανάληπτη φύση της Θράκης με τα απέραντα δάση και την ψυχική ηρεμία που σου δίνουν όταν είσαι στην κορυφή τους, για την γαλάζια θάλασσα και τα άσπρα σύννεφα που την στεφανώνουν, για τα ελληνικά φαγητά, που μόνο εδώ είναι όπως ήταν στο σπίτι μας. Και για μια κάποια πρόοδο που περίμενα να δώ εδώ και κεί, αυτή που ονειρεύομαι κάθε χρόνο που κατεβαίνω στην Ελλάδα. Δεν πέρασε όμως ούτε μια εβδομάδα για να μπούν όλα αυτά σε δεύτερο πλάνο, γιατί τα αρνητικά που συνάντησα ήταν τόσο πολλά, που όσο κ’ αν προσπάθησα, μου στάθηκε αδύνατο να τα παραβλέψω.
Στα αρνητικά κατατάσσω πρώτα τη συνεχή γκρίνια των συμπατριωτών μας για τα χαράτσια, τους φόρους και τις περικοπές των μισθών και των παροχών – που απλόχερα και χωρίς σκέψεις για το μέλλον τους έδωσαν οι κυβερνήσεις, ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και για τα τραπεζικά δάνεια που χωρίς πολλές σκέψεις πήραν και τώρα αυτοκτονούν, γιατί δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν. Ύστερα είναι η γενική ακαταστασία που επικρατεί παντού, η προχειρόττητα, η έλλειψη αγωγής σε θέματα περιβάλλοντος (σκουπίδια παντού!), η καταπάτηση της δημόσιας γής, η πολεοδομική καταστροφή των μεγάλων και μικρών πόλεων με την αντιπαροχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, οι δρόμοι, που όντας για κάρα και γαϊδούρια, γέμισαν με αυτοκίνητα που πιάνουν και το τελευταίο εκατοστό των δήθεν πεζοδρομίων, η αδιαφορία των οδηγών για τις πινακίδες οδικής σήμανσης και τους κανόνες κυκλοφορίας.
Και αν, τουλάχιστον, επικρατούσε ένας υποφερτός τρόπος συμπεριφοράς στους συμπατριώτες μας, αυτός θα μπορούσε να αντισταθμίσει πολλά απο τα στραβά και ανάποδα που βλέπεις και συναντάς σε κάθε σου βήμα. Δυστυχώς όμως δεν είναι καθόλου έτσι, η κάθε κουβέντα που θα ξεκινήσεις μεταβάλλεται γρήγορα σε μια εριστική φιλονεικία. Τέτοιες συμπεριφορές, ύστερα απο 53 χρόνια που ζώ στη Γερμανία και έχω συνειθίσει σε έναν πιο „ουδέτερο“ τρόπο κοινωνικής συλλογικότητας, δεν μπόρεσα να τις παραβλέψω, είναι δύσκολο στην Ελλάδα να αποφύγεις τον καυγά σε μια συζήτηση. Για όλα αυτά θα μιλήσω παρακάτω. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.
Καθ’ οδόν πρός Κεραμωτή
Με νοικιασμένο αυτοκίνητο φτάνουμε γρήγορα, μεσω της Εγνατίας Οδού, απο την Θεσσαλονίκη στην Ασπρόβαλτα. Η Εγνατία είναι ένας συγχρονος αυτοκινητόδρομος, που όμως για εξοικονόμηση χρημάτων (που φαγώθηκαν απο πολιτικούς και διαπλεκόμενους) έγινε με πολύ στενότερες λωρίδες κυκλοφορίας απο τον μέσο όρο πλάτους ενός σύγχρονου αυτοκινητοδρόμου. Και στο μεγαλύτερο μέρος της, ίσως και εδώ λόγω έλλειψης χρημάτων (;), δεν φυτεύθηκε με κάποια δεντράκια δεξιά και αριστερά του δρόμου, έτσι μοιάζει γυμνή και μίζερη. Σε κάποια άλλα τμήματά της όμως που φυτεύθηκαν ροδοδάφνες και κυπαρίσσια, χαίρεσαι να την βλέπεις.
Δεξιά της Εγνατίας η λίμνη Κορώνεια,. Η φουκαριάρα η Κορώνεια, που δέχθηκε τα δηλητηριώδη λιπάσματα απο τα χωράφια στα οποία άπληστοι και βάρβαροι Νεοέλληνες μετέβαλλαν τις όχθες της, έχει σχεδόν αποξηρανθεί, τα ψάρια της εξαφανίσθηκαν, τα πουλιά την εγκατέλειψαν. Θλιβερή εικόνα παρουσιάζει και το καταπατημένοι βουνό δεξιά της Κορώνειας, πίσω απο τον Χορτιάτη, που με τα χωράφια που άνοιξαν πρόσφατα με εκσκαπτικά μηχανήματα δόλιοι συμπατριώτες μας το κάνουν να μοιάζει σαν του κασίδη το κεφάλι. Μια ολόκληρη αλυσσίδα διεφθαρμένων, που μέσα σ’ ένα σύστημα διαφθοράς που λέγεται τοπική αυτοδιοίκηση καταστρέφει τον τόπο μας, με δράστες τους άπληστους χωρικούς, τις διεφθαρμένες τοπικές αρχές και τους ακόμη πιο διεφθαρμένους τοπικούς παράγοντες του κόμματος Α, Β, Γ, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πελατειακή τους σχέση με τον ψηφοφόρο. Τόνα χέρι νίβει τ’ αλλο και τα δυό το πρόσωπο. Το ελληνικό κράτος των δήθεν κληρονόμων του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στο απόγειο ή υπόγειο της δόξας του.
Η εικόνα αλλάζει με την επόμενη λίμνη, την Βόλβη, που ακόμη διατηρείται ζωντανή, δείχνει όμως κι‘ αυτή σημάδια καταπατήσεων στις όχθες της και στο απέναντι βουνό. Και το τοπίο γίνεται πραγματικά ώμορφο, αν εδώ βγείς απο την Εγνατία και πάρεις τον καλο παλιό δρόμο, περνώντας μέσα απο την πανέμορφη Ρεντίνα με τα τεράστια πλατάνια της και το ρυάκι που κυλά ανάμεσά τους. Για να φτάσεις σε λίγο στην Ασπρόβαλτα και στο εστιατόριο «Κωνσταντινούπολις», όπου σε περιμένει μια κουζίνα με γνήσια σπιτίσια φαγητά. Κάθε χρόνο κάνω εδώ στάση.
Μετα τον Στρυμώνα η Εγνατία περνάει μέσα απο αμυγδαλεώνες και βουνά, απο το Παγγαίο στα αριστερά, την Ελευθερούπολη, την Καβάλα και σε λίγο έξοδος για την Χρυσούπολη με τον εύφορο κάμπο της, τα βουνά της Θάσσου στο βάθος και μπροστά τους ο προορισμός μας, η Κεραμωτή.
Στην Κεραμωτή
Η Κεραμωτή απο ένα φτωχο λιμανάκι που ήταν την εποχή που μας πήγαιναν εκδρομή με το σχολείο έχει γίνει ένα αξιόλογο κέντρο αλιείας και τουρισμού. Και για μένα ο τόπος, όπου απο το 1990 περνάω τις διακοπές μου στην Ελλάδα. Πρώτα, γιατί απο την Κεραμωτή μπορώ να πάω με το λεωφορείο ή με νοικιασμένο αυτοκίνητο στην γενέτειρά μου, την Σταυρούπολη της Ξάνθης, να χαιρετήσω τον Νέστο που τσαλαβουτούσα σαν μικρό παιδί, το άγιο ποτάμι που ποτίζει όλο τον κάμπο της Χρυσούπολης και χύνεται στο αριστερό μέρος της Κεραμωτής, σχηματίζοντας ένα δέλτα, που φιλοξενεί την μεγαλύτερη ποικιλία πουλιών στην Ευρώπη. Μπορώ επίσης να επισκευθώ την Ξάνθη, όπου τελείωσα το Γυμνάσιο, εργάσθηκα σαν πατητής στο καπνομάγαζο του Πετρίδη – που μαζί με τα άλλα καπνομάγαζα έδινε τότε ψωμί και ζωή στην πόλη και σήμερα ρημάζει εγκαταλειμένο – όπως και το καπνομάγαζο της ΣΕΚΕ δίπλα του –και να συναντήσω τους παλιούς συμμαθητές μου, όσους ακόμη δεν μας αποχαιρέτησαν. Και να ανέβω με αυτοκίνητο στην Χαϊντού, πάνω απο την Σταυρούπολη, το μοναδικό δάσος-ζούνγκλα στην Ελλάδα, για να ηρεμήσω στην κορυφή του, κοιτάζοντας τα δασωμένα βουνά τριγύρω μου – δασος, όσο βλέπουν τα μάτια σου – όπου αισθάνομαι πιο κοντα στον Θεό του Σύμπαντος. Απο την Κεραμωτή μπορώ επίσης να πάω με λεωφορείο στην Καβάλα ή με το φέρρυ-μπότ στην ωραία Θάσσο, με την θαυμάσια Παναγία, το χωριό με τα παραδοσιακά σπίτια με στέγη απο πλακόπετρα, το καρυδάκι γλυκό και το θυμαρίσιο μέλι.
Ο ευφορος κάμπος μεταξύ Κεραμωτής και Χρυσούπολης τα έχει όλα: Ζαρζαβατικά, καλαμπόκι, ρύζι, φρούτα, σπαράγγια – τα πρώτα που έρχονταν για χρόνια εδώ στο Βερολίνο, μέχρι που οι βλακώδεις κινητοποιήσεις των παραγωγών, οι αποκλεισμοί δρόμων και οι υψηλές τιμές σχεδόν το εξαφάνισαν. Και η Κεραμωτή ψάρι. Έξι τράτες, η κάθε μια με 12 δουλευτάρηδες και πεπειραμένους αιγύπτιους ψαράδες, ξεκινάνε καθε απόγευμα, για να επιστρέψουν το πρωί, συνοδευομενες απο κοπάδια γλάρων, γεμάτες με ψάρια, που συσκευάζονται επι τόπου σε κιβώτια και μεταφορτώνονται με φορτηγά που τα περιμένουν για να πάνε στην Καβάλα, την Δράμα, την Ξάνθη και τα γύρω χωρια. Όμως ένα μεγαλο μέρος των αλιευθέντων ψαριών πετιώνται στη θάλασσα, γιατί, λέει, δεν τρώγονται: Τα δίχτυα έχουν μικρά «μάτια» και σηκώνουν ότι υπάρχει στο βυθό, ακόμη και τον γόνο. «Καποτε δεν θα υπάρχουν ψάρια» λέει ο κόσμος. Και το όργανο του Λιμεναρχείου που ρώτησα, μου είπε, ότι στους ερασιτέχνες ψαράδες απαγορεύεται να ψαρεύουν τον Μάιο, όχι όμως και στις τράτες, έτσι το θέλουν οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπου πατήσεις και ναρκοπέδιο. Χρόνια έγραφα, επιστρέφοντας απο τις διακοπές μου στην Κεραμωτή, για το σκάνδαλο με την άμμο, που κουβαλούσαν μέρα-νύχτα τεράστια φορτηγά απο το Δέλτα του Νέστου, την φόρτωναν σε πλοία και την πήγαιναν σε κάποιο «τουριστικό» ξερονήσι για να αποκτήσει αμμουδιά ή για οικοδομές στην τσιμεντοποιηθείσα Ελλάδα. Ίσως τα γραπτά μου έπιασαν τόπο, γιατί το έγκλημα αυτό, που είχε προκαλέσει και καθιζήσεις στην παραλία της Κεραμωτής, φαίνεται να σταμάτησε. Σήμερα είναι η καταστροφή του γόνου στις θάλασσες, που κοντεύουν να μείνουν χωρίς ψάρι. Πότε θα καταλάβουμε, ότι δεν είνει καλο να πριονίζουμε το κλαδί, πάνω στο οποίο καθόμαστε; Εγώ θα εξακολουθήσω να κυνηγώ και αυτό το εγκλήμα που γίνεται απο ψαράδες, επιχειρηματίες, τοπική αυτοδιοίκηση και πολιτικούς, που για μερικά λεφτά θα πούλαγαν και την μάνα τους.
Για λάτρεις του ψαριού πάντως η Κεραμωτή είναι ο ιδανικός προορισμός. Λαυράκια, σαρδέλλες, μύδια και ότι άλλο θαλασσινο τραβάει η όρεξή σου, στη σχάρα ή στο τσουκάλι, με μια χωριάτικη σαλάτα και ένα ουζάκι, πες μου τι υπάρχει καλύτερο; Η Γεωργία, στο λιμάνι κοντά στην εκκλησία, σου τα ετοιμάζει όλα, όπως τα θέλεις. Γειά σου Ελλάδα!
Στο παζάρι της Ξάνθης
Όποιος θέλει να δεί γνήσια πολυπολιτισμική Ελλάδα, σχεδόν όπως ήταν κατα την εποχή της Αυτοκρατορίας του Οσμάν, να επισκευθεί την Ξάνθη και την Κομοτηνή. Με τα τζαμιά δίπλα στις εκκλησίες, εκεί, που ποτέ δεν υπήρχαν προβλήματα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, αν δεν τα προκαλούσαν οι διασχιστικές πολιτικές των παρατρεχάμενων του σιωνιστικού Ηγεμόνα στην Τουρκία και την Ελλάδα.
Αυτό το βλέπεις καθαρά στο παζάρι της Ξάνθης, που γίνεται κάθε Σάββατο, με όλα τα τσισίτια των κατοίκων της Θράκης, ελληνόφωνους χριστιανούς, τουρκόφωνους μουσουλμάνους, ξανθούς Πομάκους, μελαχροινούς γύφτους, όλα τα χρώματα και όλα τα αρώματα, μια Βαβυλωνία ανθρώπων, γλωσσών και κραυγών απο τους πωλητές, που διαλαλούν στη διαπασών το εμπόρευμά τους. Δεξιά τα φτηνά είδη ενδύσεως και υποδήσεως, που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα απο την γειτονική Τουρκία, αριστερά τα οπωροκηπευρικά, το μέλι, το τσίπουρο, φασόλια, πατάτες, φρέσκα ζαρζαβατικά απο τους ντόπιους παραγωγούς. Και κατεβαίνοντας τα σκαλάκια απο την Τράπεζα για το παζάρι, τα βότανα που κατεβάζουν οι Πομάκοι απο τα βουνά, τσάγια, χαμομήλια, αποξηραμένα κράνα, σπαθόχορτο που η γιαγια μου το έβαζε σ’ένα μπουκάλι με λάδι και το έκανε σπαθόλαδο για τις πληγές μας όταν πέφταμε. 1 με 3 ευρώ το δεματάκι.
Η Ξάνθη όμως έχει γεμίσει και με ξητιάνους, ιδίως γύφτους απο την Βουλγαρία και την Ρουμανία, παιδιά με χέρια ή πόδια που τα στρίψαν οι γονείς τους μόλις γεννήθηκαν, μικρά κοριτσάκια, πλανόδιους μουσικούς που παίζουν κάποια «ευρωπαϊκά» κομμάτια και αν τους πείς, παίξε ρε και κάτι δικό σου, αναγαλλιάζουν τα μάτια τους και σου παίζουν μια παϊντούσκα. Και μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο, που επεκτείνεται μέχρι την κεντρική πλατεία, να και μια διαδήλωση του ΚΚΕ-μουλού, που καλεί με μεγάφωνα τον κόσμο να δείξει αλληλεγγύη με τον καταπιεσμένο λαό της Τουρκίας που αγωνίζεται…στην πλατεία Ταξίμ.
Στη Μαρώνεια
Πήγα στην Μαρώνεια, τόπο καταγωγής της εκ πατρός γιαγιάς μου. Πηγαίνοντας απο την Ξάνθη στην Κομοτηνή, μέσω Εγνατίας, είναι σαν να περνάς μέσα απο την έρημο Σαχάρα, ούτε ένα δεντράκι δεν φύτεψαν οι κατασκευαστές της στην άκρη του δρόμου, που να δίνει στον ταξιδιώτη μια νότα χαράς. Και όποιος δεν γνωρίζει πως απο την Κομοτηνή θα πάρει τον δρόμο για την Μαρώνεια ή ψάχνει, επιστρέφοντας απο την Μαρώνεια, για κάποιο σήμα για την Εγνατία, θα ταλαιπωρηθεί. Αυτοί που ανάρτησαν κάποιες πινακίδες στην Κομοτηνή και στο δρόμο για την Μαρώνει προφανώς δεν είχαν ιδέα για τον λόγο ανάρτησης των πινακίδων ή θα αναπαράξαν τις παραστάσεις που είχαν για κυκλοφορία απο το χωριό τους. Μικρό ή μεγάλο. Απαράδεκτα πράγματα, ιδιαίτερα όταν έχεις ανακηρύξει τον τουρισμό σε βιομηχανία (μια βλακώδης παρομοίωση!) και μάλιστα βαρειά βιομηχανία. Βαρειά είναι μάλλον τα βαρίδια στα μυαλά των υπευθύνων, αν επιτρέπεται ό όρος υπεύθυνος για ανθρώπους, που ούτε ιδέα, ούτε και όρεξη είχαν γι’ αυτό που ανέλαβαν να κάνουν.
Στην Μαρώνεια το ξενοδοχείο „King Maron“ έκλεισε, η κρίση, λενε. Ε, πως να μην κλεισει, άκουσε ποτέ κάποιος ξένος τουρίστας για την περιοχή, που όπως λένε, στις σπηλιές της κατοικούσε ο Πολύφημος με τα πρόβατά του, που κρατούσε αιχμάλωτο τον Οδυσσέα, που όμως απελευθερώθηκε κρεμασμένος κάτω απο ένα μεγάλο πρόβατο, αφού τύφλωσε μ‘ ένα παλούκι τον Πολύφημο; Το „King Maron“ εκλεισε, αλλα στην παραλία του Αγίου Χαράλαμπου έμεινε η ταβέρνα του Περβανά, που προσφέρει θαυμάσιο χταποδάκι και άλλα φαγητά της περιοχής.
Στην κατοχή πήγαινα με την μητέρα μου στην Μαρώνεια για να μαζέψουμε τις ελιές, που μετα τις πηγαίναμε στο εκλαιοτριβείο για λάδι. Αυτό το ελαιοτριβείο ήθελα να επισκευθώ, όμως το βρήκα ερείπιο. Που είναι οι συμπατριώτες μας, που με οικειοθελή εργασία θα το αναστηλώσουν, όπως γίνεται εδώ στο Βερολίνο, που έχουν αναστηλώσει δεκάδες μύλων γύρω απο την πόλη; Στην Ελλάδα οι συμπατριώτες μας προτιμούν να κάθονται στο καφενείο και να τσακώνονται για την πολιτική, να παίζουν το κομπολόι και να πηγαίνουν μετα στο σπίτι για φαΐ, καθόλου παράξενο, που η ακινησία και η πολυφαγία στην Ελλάδα προκαλούν τόσα καρδιακά επεισόδια ή άλλες ασθένειες και ο κόσμος τρέχει μετα στους γιατρούς για φάρμακα, που τις χειροτερεύουν.
Μερικές σκέψεις στο τελος
Οι δύο εβδομάδες στην πατρίδα μου την Θράκη πέρασαν σαν αστραπή, καιρός να κάνω έναν απολογισμό του τί είδα και το πως θα ήθελα να δώ.
Η Θράκη είναι ένας ευλογημένος τόπος. Με χωριά, όπως η Σταυρούπολη της διπλανής φωτογραφίας, με δάση και πράσινα βουνά, με δίπλα τους την θάλασσα. „So habe ich mir Griechenland nicht vorgestellt“ (δεν είχα φανταστεί έτσι την Ελλάδα), έλεγε και ξανάλεγε ο γερμανός φίλος της παρέας, που την επισκέπτονταν για πρώτη φορά, εννοώντας, ότι περίμενε να βρεί μια Ελλάδα, όπως την μαθαίνουν οι ξένοι απο τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, φουκαριάρα, υποανάπτυκτη, μίζερη, αραβική. Μια εικόνα, που και μείς κάνουμε ότι μπορούμε για να συντηρείται όπως είναι. Σκέφθηκε κανείς, πώς θα ήταν αυτός ο τόπος, αν τον κατοικούσαν οι Γερμανοί με την συλλογικότητα και το ορθολογιστικό πνεύμα τους, ένας αληθινός παράδεισος επι της γής.
Η Ελλάδα είναι ώμορφη, όμως, δυστυχώς, κυβερνάται απο διεφθαρμένους και ανίκανους κυβερνήτες και πολιτικούς, αυτούς που την κυβέρνησαν μέχρι σήμερα και αυτούς που τώρα συνοστίζονται στον κατάλογο αυτών, που θέλουν με κάθε τρόπο να την κυβερνήσουν. Οι πρώτοι έχτισαν αντι για κράτος μια σαθρή καλύβα, που οι επόμενοι υπόσχονταν να κάνουν ένα σωστό σπίτι, όμως με τα μυαλά που κουβαλούν την κάνουν κάθε φορά σαν την φάτσα τους. Δεν κατάλαβαν ακόμη, ότι δεν μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι με τα υλικά της υπάρχουσας σάπιας καλύβας, ότι πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις την καλύβα, να απομακρύνεις τα μπάζα και να χρησιμοποιήσεις άλλα, πιό κατάλληλα υλικά; Ειλικρινά, στην Ελλάδα αισθάνομαι καλά, μόνο όταν φύγω απο τις πόλεις και πάω σε κάποιο χωριό. Ή ανέβω στη Χαϊντού.
Ας παραμείνω στη Θράκη, κάνοντας μερικές πραγματοποιήσιμες σκέψεις για το πώς θα μπορούσε να γίνει λειτουργικά καλύτερη. Για τους κατοίκους της …και για την βαρειά μας βιομηχανία, ντέ.
Τουρισμός. Να περιληφθει πάραυτα η Βόρεια Ελλάδα στον κατάλογο των περιοχών που διαφημίζει ο ΕΟΤ. Καλά τα καμπαναριά μιας κάποιας εκκλησίας σ‘ ένα νησί, η διαφήμιση για τον τόπο μας χρειάζεται όμως μια διαφοροποίηση, με την Χαϊντού, τον Νέστο και την Κεραμωτή φερ‘ ειπείν ή την γνήσια πολυπολιτισμική Θράκη. Μια Θράκη, που για τον ΕΟΤ φαινεται να μην υπάρχει. Ας παραδειγματιστούν οι υπεύθυνοί του ΕΟΤ απο την Τουρκία, που ξεκίνησε κι’ αυτή με παραλίες, σήμερα όμως έχει περιλάβει και χριστιανικές εκκλησίες, μνημεία της ελληνιστικής και ρωμαικής εποχής, βουνά και δάση.
Τηλεφωνικές επικοινωνίες. Τα υπάρχοντα δημόσια τηλέφωνα στην Κεραμωτή έγιναν προφανώς για νάνους, σπανια θα βρείς ένα, που με το σκέπαστρό του να ξεπερνάει το ενάμιση μέτρο. Και όταν θέλεις να τηλεφωνήσεις, θα πρέπει να προμηθευτείς μια χρονοκάρτα του ΟΤΕ (ένα είδος ταμειακής απόδειξης μήκους 30 εκατοστών, γεμάτη με ψιλά γράμμα που δεν διαβάζονται χωρίς γιαλιά πρεσβυωπίας, ναι, μη γελάτε!), που για να καταλάβεις πως να την χρησιμοποιήσεις αν καλέσεις το 8071122, πληκτρολογήσεις τον κωδικό αριθμό και εκτελέσεις τα άλλα μπρδέματα που σου ζητούνται («πατείστε μετα την δίαιση» – μέχρι εφέτος δεν ήξερα τι θα πεί δίαιση), θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον απόφοιτος κάποιας τεχνικής σχολής. Και αν σκεφθούμε, ότι οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται την Κεραμωτή, για να περάσουν απο κεί στη Θάσσο, είναι Βούλγαροι, αντιλαμβανόμαστε, ότι τέτοιες κάρτες δεν είναι καλές για την βαρειά μας βιομηχανία. Δεν είναι καλό επίσης, ότι απο τα περίπου 8 δημόσια τηλέφωνα της Κεραμωτής τα 6 δεν λειτουργούν.
Οδική κυκλοφορία, σήμανση. Πηγαίνοντας απο την Κεραμωτή στην Σταυρούπολη μέσω Λεκάνης και Κεχρόκαμπου, φτάνεις σε μια διαστάυρωση, όπου θα πρέπει να ρίξεις νόμισμα, που θα σου πεί ποιο δρόμο να πάρεις. Άλλη δυνατότητα δεν υπάρχει, πάνω στα βουνά δεν θα συναντήσεις ψυχή ζωντανή για να ρώτησεις. Το ίδιο και στον δρόμο απο την Κομοτηνή για την Μαρώνεια, το ίδιο και στα Ζαγοροχώρια πρίν δύο χρόνια, όταν πήγα να επισκευθώ την Λάιστα, το χωριό του εκ μητρός παπού μου.
Συνέχεια. Η οδική σήμανση είναι ή σπάνια σωστή ή ανύπαρκτη. Οι ντόπιοι ξέρουν βέβαια ποιος δρόμος έχει κυκλοφοριακή προτεραιότητα, όχι όμως και οι ξένοι, που όταν δεν βλέπουν σήματα θα πάνε με το „όποιος έρχεται απο δεξιά έχει προτεραιότητα“, οπότε κινδυνεύουν να προκαλέσουν ατύχημα. Κίνδυνος-θάνατος και στις διαβάσεις πεζών, τις Zebrastreifen, οπως λέγονται εδώ, αληθινές παγίδες θανάτου για μια γερμανική οικογένεια με παιδιά, που όταν την δούν θα τρέξουν αμέσως να περάσουν. Πουθενά δεν είδα έλληνα οδηγό να τις σέβεται, ίσως και να μην ξέρει τί σημαίνουν αυτά τα ασβεστώματα πάνω στο δρόμο. Του είπε ποτέ κανείς γιατί καθιερώθηκαν;
Στάθμευση. Ούτε λόγος να γίνεται. Ο καθένας σταθμεύει όπου βρεί, η απόλυτη ανομία. Μάταια έψαχνε ο γερμανός συνάδελφος στην Ξάνθη να βρεί ένα μέρος για να σταθμεύσει το αυτοκίνητο και όταν του έδειχνα ένα ελεύθερο μεν, αλλά με απαγορευτική πινακίδα, αρνιόταν να σταθμεύσει. Τελικά σταθμευαμε έξω απο την Ξάνθη.
Πόλεις, πολεοδομία, πεζόδρομοι. Για τους καρόδρομους που έγιναν λεωφόροι (!) έγραψα παραπάνω. Να συμπληρώσω εδώ, ότι στην Θεσσαλονίκη, την Καβάλα και την Ξάνθη οι δρόμοι που με πολλά λεφτά έγιναν πεζόδρομοι, καταλήφθηκαν παραχρήμα απο καφετζήδες, όλοι οι πεζόδρομοι γεμάτοι τραπεζάκια και καρέκλες, η Θεσσαλονίκη, η Καβάλα και η Ξάνθη μοιάζουν με απέραντα καφενεία. Καφενεία «η ωραία Ελλάς».
Βιομηχανία. Η δημιουργία σοβαρών βιομηχανικών μονάδων στην Ελλάδα, ανήκει, μετα την αποβιομηχάνηση, στα αυτονόητα. Πώς όμως, όταν η βιομηχανική παραγωγή έχει περάσει στις φθηνές ασιατικές χώρες, όταν σήμερα κυριαρχούν οι υπηρεσίες και οι πολίτες ζούν απο χρήματα, που οι άφρονες κυβερνήσεις τους δανείζονται απο τίς σιωνιστικές τράπεζες του Ηγεμόνα και πέφτουν έτσι στην παγίδα των δανείων, που με τα αυξανόμενα επιτόκια τους δεν πρόκειται να ξεπληρωθούν στον αιώνα τον άπαντα; Με θλίψη έβλεπα τις τεράστιες πινακίδες στην είσοδο των πόλεων, „βιομηχανική περιοχή Καβάλας“, „βιομηχανική περιοχή Ξάνθης“ και τα κτίρια που είχαν στηθεί εκεί σαν δήθεν βιομηχανίες και όταν τα πλησιάζαμε, βλέπαμε ότι πρόκειται για κάποιες παράγκες που σήμερα ρημάζουν, παραδομένες στις δαγκάνες του ανελέητου χρόνου, με σπασμένα τζάμια, κατεστραμένες πόρτες και χορταριασμένες αυλές. Δεν θα έπρεπε, οι υπεύθυνοι των κυβερνήσεων, που χωρίς σχέδιο και προοπτική ξόδεψαν τεράστια ποσά για τέτοιες „βιομηχανίες“ της κακιάς ώρας, να λογοδοτήσουν κάποτε για τις πράξεις τους.
ΟΣΕ ή όπως αλλιώς λέγεται. Να φροντίσει, δηλαδή να φροντίσουν οι ανίκανοι που τον διοικούν και οι κηφήνες „εργαζόμενοι“ που πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτε, να καθαρίσουν τα κτίρια των σιδηροδρομικών σταθμών στους Τοξότες και την Σταυρούπολη. Θέλοντας να πάμε με το τρένο απο τους Τοξότες στην Σταυρούπολη για να απολαύσουμε την διαδρομή δίπλα στον Νέστο με τις 32 γαλαρίες της, βρήκαμε τον σταθμό κλειστο. Κάποιος δε είχε γράψει με μαρκαδόρο στο ένα σιδερένιο φύλλο της πόρτας τις ώρες που περνάνε τα δύο τρένα απο τους Τοξότες για την Σταυρούπολη. Στα ελληνικά βέβαια. Και γύρω απο το κτίριο σκουπίδια και ακαθαρσίες, βρωμια, ίδια με την βρωμια στις ακάθαρτες πόλεις. Αυτός είναι ο τουρισμός, η βαρειά μας βιομηχανία; Να τον χαιρόμαστε. Και να περιμένουμε τουρίστες.
Καλά, θα πούν αυτοί που με διαβάζουν, μόνο στραβά και ανάποδα είδες στην Ελλάδα; Όχι, είδα και ωραία, είδα και απόλαυσα την ελληνική φύση. Που ιδιαίτερα την εποχή αυτή, τέλη Μαίου, αρχές Ιουνίου, είναι ότι καλύτερο δημιουργήθηκε μέσα στους αιώνες της εξέλιξης. Γι‘ αυτό συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν το πράσινο σε συνδυασμό βουνο και θάλασσα, να πάνε στην Βόρεια Ελλάδα.
Να πάνε στην Κεραμωτή και απο κεί στην ώμορφη Θάσσο. Να ανέβουν, όπως εγώ (φωτογραφία δίπλα) μέσω Ξάνθης και Σταυρούπολης ή μέσω Κεχροκάμπου και Σταυρούπολης στην Χαϊντού, να δούν πράσινο και δάσος, όσο βλέπει το μάτι σου. Ή να μείνουν για μερικές μέρες στην Σταυρούπολη ή τα Κομνηνά, μέσα στο πράσινο και την ησυχία, με τον καθαρότερο αέρα του κόσμου, ένα σανατόριο για τους ταλαιπωρημένους των μεγαλουπόλεων, όπως είπε η Marlies της παρέας μας. Ή να πάρουν το τρένο απο την Ξάνθη για την Σταυρούπολη και να περάσουν μέσα απο τις 32 γαλαρίες στα στενά του Νέστου. Ή να κάνουν μια πορεία απο τους Τοξότες μέχρι τα Κομνηνά στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε6, έχοντας κάτω τους τον Νέστο να στριφογυρίζει σαν φίδι τις χαράδρες, πρωτού καταλήξει στούς Τοξότες, όπου τα νερά του μπαίνουν σε κανάλια για να ποτίσουν τον κάμπο της Χρυσουπόλεως. Και όσα περισεύουν πάνε στο Δέλτα του κοντα στην Κεραμωτή, μια απο τις πλουσιότερες και μεγαλύτερες αποικίες πουλιών της Ευρώπης.
Η Θράκη είναι η πατρίδα μου. Απο την Μαρώνεια κατάγεται η εκ πατρός γιαγιά μου και απο την Λάιστα στα Ζαγοροχώρια ο εκ μητρός παπού μου. Είμαι περήφανος, που κατάγομαι απο δύο απο τις ωραιότερες, αγριότερες και πλουσιότερες σε φύση περιοχές της πατρίδας μας.
