Η Αμερική με το ΝΑΤΟ προσπαθούν στην περιοχή μας που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή, να δημιουργήσουν ένα αρραγές μέτωπο απέναντι στον κύριο αντίπαλο που είναι η Ρωσία. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί το κριτήριο όλων όσων συμβαίνουν στην περιοχή μας

 

Θα ξεκινήσουμε με ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη με τίτλο: ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ, που πολλές φορές υπήρξε προφητικός:

ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο,
ψεύτικα ήταν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους – πού πια καιρός – μας συνεπαίρνει.

Αυτά έγραφε ο ποιητής, που ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα που βιώνουμε οι Έλληνες πολίτες σήμερα.

Πρόλογος

«Οι συμφωνίες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν και περίμεναν την ώρα. Υπάρχουν όμως και για σάς!».[1]  

Οι ανωτέρω αποκαλυπτικές δηλώσεις προέρχονται από τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα προφητικά του λόγια βρίσκουν την τραγική τους επαλήθευσή τους στην Ελλάδα. Oι Αμερικανοί και οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» του ΝΑΤΟ, με αιχμή του δόρατος την Γερμανία, που, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ανέκαθεν και χωρίς εξαίρεση εναντίον μας, και αυτό έχει την σημασία του, θα έκαναν τα ίδια και με την Ελλάδα με ό,τι εγκληματικό έπραξαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δηλαδή θα την βομβάρδιζαν, αν η Ελλάδα δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.[2]

Όμως επέλεξαν για το λόγο αυτό άλλα μέσα, που σε ένα βαθμό είναι πιο αποτελεσματικά, πιο επώδυνα και πιο θανατηφόρα:

Πρώτον, τον οικονομικό στραγγαλισμό της πατρίδας μας και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεύτερον, τον εποικισμό της Ελλάδας με αλλοεθνείς μουσουλμάνους και ό,τι αυτό συνεπάγεται και

Τρίτον, την εδαφική συρρίκνωση της Ελλάδας και τον ακρωτηριασμό.

Με απόσπαση εδαφών στο Αιγαίο, την Θράκη, την Μακεδονία, την Ήπειρο και την προσπάθεια εφαρμογής ενός νέου σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, στα πλαίσια ενός Νέου Ανατολικού Ζητήματος, που όπως και τότε στο επίκεντρο βρίσκεται η σύγκρουση αυτή τη φορά Αμερικής – Ρωσίας.[3]

Τα πάντα εξηγούνται με κριτήριο αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση, την οποία θα προσπαθήσουμε σε μια σειρά αναλύσεων να εξηγήσουμε, η οποία βασίζεται στην προσπάθεια ελέγχου της ενέργειας, που συνιστούν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές διενέξεις και πόλεμοι για την εξασφάλιση ενεργειακών πόρων, καθώς και των χερσαίων η θαλασσίων οδών και ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχός τους, αποτελούν τον προσδιοριστικό παράγοντα για την στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Καθορίζουν συνάμα, σ’ ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό, και την τύχη των μικρών κρατών, που εμπλέκονται λόγω στρατηγικής θέσης, στο «παιχνίδι» των ζωνών επιρροής και ελέγχου. Άμα δεν αναλύσεις το πλέγμα των μηχανισμών και της λειτουργίας του παγκόσμιους συστήματος δεν μπορείς να αναλύσεις την πραγματικότητα της πατρίδας σου, για να καταλάβεις απλώς τι συμβαίνει. Δεν ζούμε μετέωροι στην ατμόσφαιρα!

Η Αμερική με το ΝΑΤΟ προσπαθούν στην περιοχή μας που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή, να δημιουργήσουν ένα αρραγές μέτωπο απέναντι στον κύριο αντίπαλο που είναι η Ρωσία. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί το κριτήριο όλων όσων συμβαίνουν στην περιοχή μας.

Εάν το κριτήριο αυτό είναι λάθος, τότε είναι λάθος εν όλω ή εν μέρει η ανάλυσή μας.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής είναι αποφασισμένες ο ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να δημιουργήσουν με βάση την Τουρκία ένα συμπαγές ανάχωμα προς την Ρωσία. Όπως ακριβώς είχε γίνει και κατά την διάρκεια του Ανατολικού Ζητήματος, του οποίου τις συνέπειες, λόγω αυτής της στρατηγικής, πλήρωσαν με γενοκτονία όλοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με βασικό ηθικό αυτουργό και όχι μόνο την Γερμανία. Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου έχουν μαζί τους τα γνωστά προτεκτοράτα που δημιούργησαν στα Βαλκάνια. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας απομένει μόνο η Ελλάδα, που κατέχει εξέχουσα γεωστρατηγική θέση και πρέπει να υποταγεί πλήρως. Για να επιτύχουν αυτό το σχέδιο σε μια χώρα που έχει παραδοσιακούς ιστορικούς δεσμούς με την Ρωσία είναι αποφασισμένοι να εφαρμόσουν όλα αυτά τα σχέδια που προαναφέραμε. Σχέδια που πρέπει να επιβάλουν σε έναν ατίθασο λαό, του οποίου θέλουν να κάμψουν τις οποιεσδήποτε αντιστάσεις, που όπως έλεγε ο ιστορικός της Αριστεράς Νίκος Σβορώνος έχει, παρ’ όλη την παρακμιακή κατάσταση, που βιώνει σήμερα, την διαχρονική αντιστασιακή φύση μέσα του. Μια αχτίδα ελπίδας ότι οι «οι Μήδοι» τελικά δεν θα περάσουν, σε αντίθεση με αυτά που γράφει ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του: Θερμοπύλες.

Ήδη ωστόσο και οι τρεις περιπτώσεις, που προαναφέραμε, βρίσκονται κατά το μάλλον ή ήττον σε εξέλιξη. Η τραγική πραγματικότητα έχει προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο των «αποχρωσών ενδείξεων».

Αυτά είναι τα σχέδια των φίλων μας Αμερικανών, Τούρκων και Γερμανών, καθώς και όλων των άλλων κολαούζων που τους συνδράμουν. Αν θα υλοποιηθούν, εξαρτάται από μας και από τον τρόπο που θα δράσουμε και θα αντιδράσουμε.

Πρώτ’ άπ’ όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι ότι η ανεξέλεγκτη εισροή αλλοεθνών στο έδαφος μιας χώρας είναι παράνομος εποικισμός,
συνιστά έγκλημα εθνοκτονίας, συντελούμενο κατά κανόνα υπό ανώμαλες συνθήκες πολέμου και απαγορευόμενο από το διεθνές δίκαιο[4].

Χώρες που θεωρούνται, υπάρχει υποψία ή έχουν οποιανδήποτε συναισθηματική, θρησκευτική, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική σχέση με την Ρωσία αποτελούν πραγματικούς ή υποθετικούς εχθρούς της Αμερικής και του ΝΑΤΟ κατ’ επέκταση. Αυτός είναι ο λόγος που τρεις νατοϊκές δυνάμεις κατέχουν την Κύπρο, δηλαδή Ελλάδα, Τουρκία και Αγγλία, γιατί ήταν ανάγκη να εξοντωθεί ο «Κάστρο της Μεσογείου» και να ελέγχεται απόλυτα από το ΝΑΤΟ το αβύθιστο αυτό αεροπλανοφόρο με την τεράστια γεωστρατηγική σημασία στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Έπρεπε να αποσοβηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ή σχέση της Μεγαλονήσου με την Ρωσία και τους συμμάχους της. Αυτός είναι ο λόγος που οι Αγγλοσάξονες κατέστρεψαν το Ιράκ. Αυτός είναι ο λόγος που κατέστρεψαν την πρώην Γιουγκοσλαβία. Αυτός είναι ο λόγος που θέλουν οι Αμερικανοί να αποδυναμώσουν και ελέγξουν την Ελλάδα, ώστε ποτέ να μην υπάρχει οποιαδήποτε περίπτωση προσέγγισης προς το ξανθό γένος, κυρίως φυσικά στον ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα. Αυτός είναι ο λόγος που ανάγκασαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Νεότερο να παραιτηθεί. Αυτός είναι ο λόγος που αναδείκνυαν υποτελείς κυβερνήσεις που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους, όπως συνέβη καθ’ όλη την μεταπολίτευση. Αυτός είναι ο λόγος που ενισχύουν παντοιοτρόπως τους γείτονές μας στις επεκτατικές τους διεκδικήσεις εναντίον της πατρίδας μας. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ ανέδειξαν όλες τις κυβερνήσεις, πριν την μεταπολίτευση και μετά την μεταπολίτευση. Αυτή είναι η πικρή και σκληρή αλήθεια, είτε την αποδέχεται κανείς είτε την απωθεί στο υποσυνείδητο, γιατί δεν αντέχει βέβαια μια τέτοια αβάσταχτη αλήθεια. Την πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να την διαγράψει, όσο και θέλει κανείς ή προσπαθεί.

Αυτήν την αλήθεια την είχε διατυπώσει καθαρά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την αμερικανική πολιτική, άλλο τι έπραττε ο ίδιος. Παραθέτουμε τις απόψεις του, που διατηρούν ακόμη και σήμερα στα βασικά τους σημεία την ισχύ και επικαιρότητά τους: «Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ [5] «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».[6]

Από την τότε τοποθέτηση του Ανδρέα Παπανδρέου το παλάτι δεν υπάρχει πια, αλλά αντικαταστάθηκε από τα παλαιά και νέα τζάκια και τα εξαρτημένα κόμματα, που δρουν ως τοποτηρητές ξένων και ντόπιων συμφερόντων, όπως ακριβώς και ακριβώς συνέβαινε με τους βασιλείς που εγκατέστησαν οι ξένοι στην Ελλάδα μετά την δολοφονία του Καποδίστρια.

Την πραγματικότητα αυτή μας περιγράφει με ακρίβεια και ο Γιώργος Καραμπελιάς σε άρθρο του, λέγοντας ότι «σε μία ρευστή κοινωνική πραγματικότητα και σε μια κοινωνία εθισμένη στις ξένες επεμβάσεις, η σύνδεση με τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης δύναμης, μεταβάλλεται μάλλον σε κανονικότητα (αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά μία σχέση πρακτορικού χαρακτήρα) αλλά πολύ συχνά σύμπτωση συμφερόντων και προώθησης των «φίλιων» δυνάμεων, έτσι ώστε να είναι περίεργο μάλλον το αντίθετο, δηλαδή η ύπαρξη πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων που να μην είναι συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα και επιδιώξεις».

Πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της επεμβατικής πολιτικής των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων σε εξαρτημένες χώρες, μας εξηγεί επιστημονικά ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Γκρέγκορυ Άλμπο: «Μέσα στην διεθνοποίηση του κεφαλαίου το ξένο κεφάλαιο παίζει πια κεντρικό ρόλο. Το ξένο κεφάλαιο δεν αποτελεί πια ένα περιφερειακό στοιχείο ή κάτι που επιβάλλεται από τα έξω πάνω στις εθνικές καπιταλιστικές τάξεις. Ο νεοφιλελευθερισμός συστήνει “εσωτερικές μπουρζουαζίες” ως συστατικό στοιχείο των εθνικών μπλοκ εξουσίας».[7]

Η βάση όλης αυτής της εξέλιξης, αν κάνουμε αναγωγή στο παρελθόν, είναι ο εμφύλιος. Κατωτέρω θα αναλύσουμε μία από τις βασικές αιτίες ελέγχου της Ελλάδας που είναι η παράνομη μετανάστευση. Θα ξεκινήσουμε από το ξεκαθάρισμα των εννοιών, που παίζουν καθοριστικό ρόλο για να κατανοήσουμε το πρόβλημα στην ουσία του.

Εισαγωγή

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης
Αντισθένης

Στον γενικότερο εκφυλισμό καθιερωμένων οραμάτων, αρχών, αξιών και την πρωτόγνωρη διαφθορά και παρακμιακή πορεία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας δεν είναι δυνατόν και οι έννοιες, εκφρασμένες με λεκτικά σύμβολα, δηλαδή μέσω της γλώσσας, να μην υφίστανται την φθορά, την διαφθορά, την αλλοίωση και αλλοτρίωση. Φθείρεται η κοινωνία, φθείρονται τα πάντα. Άρα και η γλώσσα που εκφράζει τις έννοιες, με τις οποίες επικοινωνούμε. Κακοποιείται κι αυτή ως έκφραση ενός γενικότερου εκφυλιστικού φαινομένου, που ως «επάρατη νόσος» ενέσκηψε στην ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελλάδας, πραγματικά και όχι φαντασιακά υπαρξιακά προβλήματα του ελληνικού έθνους.

Όντως δεν υπήρξε άλλη εποχή, όπου και οι έννοιες, ως πολιτιστικό φαινόμενο, να έχουν υποστεί τέτοια διαστρέβλωση, ως αποτέλεσμα, όπως τονίσαμε, της πρωτοφανούς και πρωτόγνωρης παρακμιακής πορείας της χώρας σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Η πολιτισμική καθίζηση, εκτός των άλλων, έχει τις επιπτώσεις της σαφώς και στην γλώσσα. Ο καθένας ισχυρίζεται αυθαίρετα ό, τι θέλει χωρίς να υπάρχει οριοθέτηση ή έλεγχος για την αλήθεια των πραγμάτων.

H γλώσσα, ως γνωστόν, ως προφορικός ή γραπτός κώδικας επικοινωνίας αποτελεί σαφώς μια αντικειμενική κατηγορία, στην οποία αντικατοπτρίζεται η κοινωνική πραγματικότητα και η ατομική η συλλογική νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους χρήστες της. Γι’ αυτό τα «πάθη» της γλώσσας αντικατοπτρίζουν στο επίπεδο του πολιτισμού και τα πάθη ενός λαού. Η παρασιτική νοοτροπία του Έλληνα, που αποτελεί την καθ’ αυτό αιτία των δεινών, αφορά και την γλώσσα , η οποία την εκράζει.

Πολύ σωστά λοιπόν τόνιζε ο Αθηναίος φιλόσοφος Αντισθένης ότι το πρώτιστο καθήκον είναι ο ακριβής προσδιορισμός των εννοιών. Αυτό σημαίνει η ρήση του: «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Τονίζουμε μετ’ εμφάσεως ότι η αυθαιρεσία, η ασυδοσία, η απαξίωση των πάντων δεν είναι φαινόμενο μόνο της πολιτικής, αλλά και της γλώσσας.

Ι. Η επίσκεψις ονομάτων

Είναι ανάγκη λοιπόν πριν απ’ όλα να διευκρινίσουμε τις έννοιες, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας πάνω σ’ έναν γλωσσικό κώδικα, που πρέπει να διέπει αξιακά τις μεταξύ μας σχέσεις ως ανθρώπινα όντα. Η σύγχυση στις έννοιες δημιουργεί σύγχυση στον νου, τρικυμία εν κρανίω, όπως λέγεται, και σύγχυση στην πραγματική αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Απαραίτητο καθήκον λοιπόν αποτελεί ο ορισμός των εννοιών που κυκλοφορούν στην κοινωνία, αν αναφερθουμε μόνο στο φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης: Λαθρομετανάστευση, παράνομη μετανάστευση, «παράτυπη» μετανάστευση, μετανάστευση, πρόσφυγες, πολιτικοί πρόσφυγες κ.λπ. Είναι καθήκον εκ των ων ουκ άνευ, να κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε, ει δυνατόν, τα πράγματα στη θέση τους, για να μπορούμε τουλάχιστον να συνεννοούμαστε μεταξύ μας, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε μια χώρα που έχασε προ πολλού την απαραίτητη αυτογνωσία και τον σωστό προσανατολισμό της.

Συγκεκριμένα πρέπει να διευκρινίσουμε τα κατωτέρω:

Σ’ ένα έθνος – κράτος στο οποίο δεν έχουν καταλυθεί τα εθνικά σύνορα, (καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζουμε στην ανάλυσή μας αυτή), κάθε είσοδος αλλοδαπού, που καταλύει αυθαιρέτως, δηλαδή χωρίς την έγκρισή του κράτους τα εθνικά σύνορα, λέγεται λαθρομετανάστης ή παράνομος μετανάστης (λάθρα, παράνομα, εισελθόν). όχι όμως και «παράτυπα» μετανάστης, όπως παπαγαλίζουν σκόπιμα, εκτελώντας αλλότρια συμφέροντα, τα Μέσα Μαζικής Αλλοτρίωσης και ορισμένοι άλλοι παγκοσμιοποιημένοι εθνομηδενιστές (υπέρμαχοι της κατάργησης του έθνους –κράτους), ψευτοδιεθνιστές της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα και βλέπουν την χώρα ως χώρο. Υπάρχουν τυπικοί και παράτυποι μετανάστες; Που τον έψαξαν και τον βρήκαν τον όρο; Αν είναι δυνατόν! Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που φοβούνται να μιλήσουν για λαθρομετανάστευση, γιατί «τρέμουν», μήπως τους κατηγορήσουν κάποιοι για ρατσιστές, σωβινιστές κ.λπ., επειδή τους όρους αυτούς χρησιμοποιούν ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα. Όμως δεν θα ταυτίσουμε τον πατριωτισμό των Ελλήνων με τον εθνικισμό, ούτε θα αφήσουμε κάποιους αρνητές του έθνους να ασκούν επάνω μας ιδεολογική τρομοκρατία. Σε ορισμένους φυσικά λείπει το θάρρος και έτσι υποτάσσονται στην τρομοκρατία των αποδομητών του έθνους. Είναι πολύ εύκολο να είσαι βολεμένος του συστήματος και υποκρινόμενος από δειλία να το παίζεις επαναστάτης από το να πεις την αλήθεια, που έχει φυσικά ποικίλο προσωπικό κόστος, όχι μόνο οικονομικό, για να καταλαβαινόμαστε, αλλά ψυχολογικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.λπ.

Με αυτήν την έννοια, για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, δεν μπορεί κανείς να μιλά για λαθρομετανάστες όσους πήγαν παλιά στην Αμερική ή στις άλλες χώρες της υφηλίου (Γερμανία, Αυστραλία κ.λπ) με πρόσκληση ή με συμβόλαια των κρατών προέλευσης και υποδοχής. Επίσης οι ελληνικής καταγωγής συμπατριώτες μας που ήρθαν ή έρχονται στην Ελλάδα, για οποιουσδήποτε λόγους, με καμιά έννοια δεν μπορούν να υπαχθούν στην κατηγορία αυτή, ούτε να χαρακτηριστούν παλιννοστούντες. Άλλη μια διαστρέβλωση της αλήθειας. Παλιννοστώ σημαίνει ότι έχω φύγει κάποια στιγμή από την πατρίδα μου και κάποια στιγμή για διάφορους λόγους επιστρέφω.

Οι παράνομοι μετανάστες ή λαθρομετανάστες λοιπόν, όπως είναι ο σωστός όρος, για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, είναι δύο κατηγοριών. Οι οικονομικοί λαθρομετανάστες και οι λαθρομετανάστες –πολιτικοί πρόσφυγες. Οι δεύτεροι, δικαιούνται άσυλο, αν αποδειχτεί ότι πράγματι είναι πολιτικά διωκόμενοι. Και λέμε «πράγματι», γιατί όσοι είναι από την Συρία δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες, που πιθανόν ο χαρακτηρισμός αυτός να προέρχεται εκ του πονηρού.

Θα πρέπει ωσαύτως να ξεχωρίσουμε αυστηρά την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, στο οποίο γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα εκμετάλλευση από διάφορα κέντρα, κυρίως ιμπεριαλιστικά, όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε. Η συνηθισμένη μέθοδος προς την κατεύθυνση αυτή είναι η χρησιμοποίηση της ανθρωπιστικής ευαισθησίας των ανθρώπων, που υπηρετούν αντικειμενικά άνομες σκοπιμότητες, χωρίς να το συνειδητοποιούν τις περισσότερες φορές οι ίδιοι υποκειμενικά. Από την άλλη έχουμε την νομική πλευρά, που αφορά την πολιτική ενός έθνους – κράτους, που έστω και τυπικά λειτουργεί ως έθνος –κράτος με τα συντάγματα και τους νόμους του και στα πλαίσια ακόμη μιας υπερεθνικής ένωσης, όπως π.χ. είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου όμως υπάρχουν και δεν έχουν καταλυθεί νομικά ακόμη τα εθνικά κράτη και συνεπώς τα εθνικά σύνορα. Δεν είμαστε χώρος, όπως ισχυρίζονται οι πολυπολιτισμικοί εθνοαποδομητές, αλλά χώρα, όσο αυτή μπορεί να είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Δεν δικαιούμαστε οι ίδιοι να καταλύουμε τα κρατικά σύνορα, γιατί έτσι θέλει ο Τζωρτζ Σόρος και όσοι άλλοι φιλάνθρωποι «διεθνιστές», σαν τον ίδιο, που συντάσσονται μαζί του.

Για τον λόγο αυτό τόσο οι δηλώσεις της κ. Τασίας Χριστοφιλοπούλου, όσο και του πρωθυπουργού είναι άκρως επικίνδυνες: Δεν πρέπει να λέει η πρώην υπουργός Μεταναστευτική Πολιτικής σε επίσημες δηλώσεις της τα εξής παράδοξα και συνάμα ακατανόητα: «Δεν μπορείς να έχεις αδιαπέραστα σύνορα…Όποιος πρόσφυγας θέλει να μπει στην Ελλάδα, να μπορεί να μπει…Όλοι είναι πρόσφυγες». Μα ούτε και ο πρωθυπουργός μπορεί να ισχυρίζεται αδιάφορα: «Μας κάνανε κριτική ότι δήθεν ανοίξαμε τα σύνορα. Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;». Γι’ αυτό και ο Γιάννης Πανούσης διαπιστώνει ότι ο «Ο Σύριζα ακολουθεί αριστερή πολιτική ανοιχτών συνόρων» και αναρωτιέται εύλογα, τι θα γίνει, αν οι Τούρκοι επιτεθούν στην Ελλάδα; Μιλάμε πράγματι για παράνοια, αν όχι κάτι χειρότερο και πολλά άλλα «ευτράπελα», αλλά όπως είπαμε, άκρως επικίνδυνα για τον τόπο. Με αυτό και με τούτο χάσαμε την αξιοπιστία μας και στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στο εξωτερικό. Κανείς δεν μας πιστεύει πια. Και αν υποθέσουμε ότι η ψυχολογία παίζει ακόμη και για την οικονομία καθοριστικό ρόλο, μπορούμε να φανταστούμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε.

Στην Ελλάδα και όχι μόνο, όλες τις ανωτέρω έννοιες, που περιγράψαμε, τις έχουμε κάνει έναν αξεδιάλυτο γλωσσικό «αχταρμά», ένα εννοιολογικό συνονθύλευμα, σε κατώτατο επίπεδο, που δημιουργεί σκόπιμα απόλυτη σύγχυση και μέσω της «εν κρανίω» σύγχυσης, εκμετάλλευση. Στόχος να επιβάλουν κάποιοι, κυρίως εξωθεσμικοί παράγοντες εξ Ανατολών, από Βορρά και πέραν του Ατλαντικού, αλλά και εντός της χώρας, την θέλησή τους. Όσοι συντάσσονται μαζί τους με πανούργο τρόπο υπηρετούν τα συμφέροντά τους, επιστρατεύοντας τα ανθρωπιστικά κυρίως αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, που τα διαθέτει, όπως το διαπιστώνουμε καθημερινά, σε υπερθετικό βαθμό από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Ξένιος Δίας παραμένει διαχρονικά επίκαιρος. Οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, κι ας τους αποκαλούν σκόπιμα ορισμένοι ενδοχώριοι και εξωχώριοι κύκλοι εθνικιστές, ρατσιστές, σοβινιστές, όταν τους βολεύει, ενώ οι ίδιοι είναι αυτό που αποδίδουν στους άλλους, απέδειξαν επανειλημμένα την απαράμιλλη ανθρωπιστική τους συμπαράσταση και αλληλεγγύη και στην Ελλάδα και απανταχού της υφηλίου σε ποικίλες καταστροφές, είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Δεν χρειάζονται πιστοποιητικά ανθρωπισμού από εκούσιους ή ακούσιους πράκτορες ξένων συμφερόντων ή από κάποια «αριστερά ή αριστερίστικα ή εθελόδουλα «εκσυγχρονιστικά» ιερατεία από δεξιά και αριστερά. Τα περί «ανθρωπισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνισμού, αλληλεγγύης, οικουμενισμού, ειρήνης, φιλίας των λαών κ.λπ» είναι άλλοθι που χρησιμοποιούν, όπως θα αποδείξουμε, ιμπεριαλιστικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, για να υπηρετήσουν τα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Όμως τα όρια φιλοξενίας και ανοχής, είν’ αλήθεια, δεν είναι ανεξάντλητα. Το να θυσιάσεις έναν ολόκληρο λαό, τον ελληνικό εν προκειμένω, στα πλαίσια μιας «διεθνιστικής» τάχα αλληλεγγύης, που προπαγανδίζουν ιμπεριαλιστικά κέντρα για τους αφελείς, ενώ στην ουσία θέλουν την καταστροφή και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως.

Στα πλαίσια της διευκρίνισης και του ορισμού των εννοιών θα πρέπει να εξετάσουμε ακόμη ένα παράξενο φαινόμενο που εξαρχής φαίνεται απίθανο και πέραν της λογικής, όμως στην πράξη ισχύει «απόλυτα». Πρόκειται βασικά για την ταύτιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης με τις ιδεοληψίες της ανανεωτικής και σε ένα μεγάλο βαθμό της παραδοσιακής αριστεράς. Ποιο είναι αυτό το παράδοξο φαινόμενο και πώς εξηγείται η πρακτική εφαρμογή του στην πράξη; Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια εξήγηση όσο πιο κατανοητά γίνεται. Γιατί στην Ελλάδα, όπως φαίνεται ακόμη και τα αυτονόητα έγιναν δύσκολα κατανοητά.

Όπως είναι γνωστό, τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο μαρξισμός είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Το κομμουνιστικό μανιφέστο για παράδειγμα αποτελεί ύμνο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Όμως, κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Ο μαρξισμός είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης με την προϋπόθεση ότι αυτή θα λειτουργεί στα πλαίσια της παγκόσμιας επικράτησης του προλεταριάτου, μέσω της παγκόσμιας επανάστασης, ως την παγκόσμιας Νέας Τάξης, που θα αντικαθιστούσε τον καπιταλισμό. Με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, αυτή η προοπτική στο παρόν, προσεχές και απώτερο μέλλον, απ’ ότι φαίνεται, έχει εκλείψει. Αυτήν την αλήθεια λόγω ιδεοληψίας και παρωχημένων αντιλήψεων για το πώς λειτουργεί σήμερα ο κόσμος, δεν την έχει συλλάβει προφανώς η λεγόμενη ανανεωτική, αλλά και η παραδοσιακή αριστερά, η οποία προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στα ξεπερασμένα ερμηνευτικά πλαίσια της θεωρίας. Βασικά πρόκειται για οπισθοδρόμηση ή στασιμότητα της θεωρίας, όπως την εξέφραζε ο καθηγητής πολιτικής οικονομίας Γκρέγκορυ Άλμπο: «Η λανθασμένη πολιτική ανάλυση του νεοφιλελευθερισμού πηγάζει από τα συστημικά λάθη στο επίπεδο εννοιών και θεωριών».[8]Ποιο σαφής για την θεωρητική σύγχυση της Αριστεράς, την οποία υπονοεί κατά βάση, αλλά όχι κατ’ αποκλειστικότητα ο Γκρέγκορυ Άλμπο, είναι ο Πορτογάλος κομμουνιστής νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου που εκφράζει την αναντιστοιχία της θεωρίας με την πράξη και την αδυναμία της Αριστεράς να συλλάβει την παρούσα αντικειμενική πραγματικότητα και μ’ αυτήν την έννοια την αδυναμία, αλλά και την ανικανότητά της να αναλύσει και συλλάβει την πραγματικότητα. «Η Αριστερά πίστευε ότι θα κερδίσει την μάχη στο παρόν με ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις: «α όπλα του παρελθόντος. Καθώς η θεωρία δεν ανανεώθηκε, η πρακτική έγινε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Τα υπόλοιπα τ’ ανέλαβε ο ρεαλισμός και η ουτοπία αποτελειώθηκε απ’ τον οπορτουνισμό».[9] Την αλήθεια αυτή ομολογεί και ένα από τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της σημερινής βουλής Νίκος Βούτσης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, λέγοντας ότι έως τώρα βασιζόταν σε αυταπάτες: «Φλερτάραμε με πολλές αυταπάτες ως απεδείχθησαν, για Κινέζους, για Ρώσους, για Ντράγκι, για το μέτωπο του Νότου, που έρχεται αλλά καθυστερημένα. Υπήρχαν εναλλακτικές στην τακτική μας που δεν στηρίζονταν στον υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων, άρα μπορεί να τις ονομάσει κανείς πολιτικές αυταπάτες, αλλά δεν υπήρχε ποτέ η επιλογή “ευρώ ή δραχμή”».[10] Όμως και πάλι ανακύπτει ένα ερώτημα. Τώρα που υποτίθεται προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα, μήπως προσγειώθηκαν, ανάποδα, όπως λέει ο λαός; Είναι δυνατόν να εκφράζεται δια στόματος πρωθυπουργού ότι «εμείς θα παίζουμε το ζουρνά και οι άλλοι θα χορεύουν;», θεωρώντας ότι οι άλλοι, οι λεγόμενοι «Κουτόφραγκοι» τρώνε κουτόχορτο;

Τέτοιες και παρόμοιες μαρτυρίες «αριστερών» διανοουμένων και πολιτικών υπάρχουν πάμπολλες. Απλώς αναφέρουμε ορισμένες. Όμως εδώ φαίνεται ότι υπάρχει ένα πρόβλημα παθογένειας που δεν ερμηνεύεται μόνο πολιτικά, αλλά και ψυχολογικά. Μάλλον ψυχοπαθολογικά. Το απύθμενο βάθος της ανευθυνότητας, ανικανότητας, των φαντασιώσεων, των ιδεοληπτικών εμμονών και της φυγής από την πραγματικότητα. Όμως ας μην βαυκαλίζεται η αντιπολίτευση ολόκληρη. Σε σύγκριση είναι πολύ χειρότερη από την κυβέρνηση. Αυτή είναι η τραγωδία της Ελλάδας.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο και αυθαίρετο το γεγονός, γιατί κάνουμε αυτές τις αναφορές. Θέλουμε να αποδείξουμε απλούστατα ότι υπάρχει σχεδόν «απόλυτη» ταύτιση της στρατηγικής της Αριστεράς ή έστω μερίδας της Αριστεράς, για να μην γενικεύουμε, με την στρατηγική της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους/μας, κυρίως στα εθνικά θέματα. Βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με την ίδια κατάληξη. Ο Μαρξ είχε διακηρύξει το περιβόητο σύνθημα: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» Αυτή ήταν η ακροτελεύτια φράση στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Άραγε η πολιτική της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης με την παγκοσμιοποίηση δεν έχει τον ίδιο στρατηγικό στόχο με το σύνθημα του Μαρξ; Δεν θέλει να καταργήσει έθνη, για να δημιουργήσει

ΙΙ. Η γενικότερη πολιτική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

Ασφαλώς τίποτε δεν γίνεται τυχαία και δεν είναι δυνατόν να υποθέσει ένας λογικός άνθρωπος ότι στα καλά καθούμενα ξεσηκώνονται άνθρωποι από τις πατρίδες τους, είτε για να γλυτώσουν από εμφύλιες συρράξεις, είτε για να βρουν μια καλύτερη μοίρα σε χώρες που πιστεύουν ότι θα εξασφαλίσουν εργασία και συνάμα καλύτερες συνθήκες ζωής. Έχουμε την πεποίθηση ότι η μετακίνηση αυτή εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων ανθρώπων από τις πατρογονικές τους εστίες γίνεται με σχέδιο από κάποιες δυνάμεις που έχουν συμφέρον να μετακινήσουν αυτούς τους πληθυσμούς, που είναι μάλιστα στην πλειονότητά τους, σχεδόν αποκλειστικά, μουσουλμάνοι, χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου και χωρίς κάποιας μορφής ταξική συνείδηση.

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η βασική γεωστρατηγική και γεωπολιτική αντιπαράθεση στο μέρος αυτό της υφηλίου ανάμεσα στην Μέση Ανατολή και την Ευρώπη είναι η αντίθεση Αμερικής –Ρωσίας, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η μετακίνηση αυτών των πληθυσμών από μουσουλμανικές χώρες στην Ευρώπη και κατά προτίμηση ή στο μέλλον κατ’ αποκλειστικότητα στην Ελλάδα, γίνεται σκόπιμα και με μακρόπνοο σχέδιο.

Ποιο όμως άραγε είναι αυτό το σχέδιο, αν πράγματι υπάρχει και βρίσκεται σε εξέλιξη; Είναι ένα ερώτημα που δεν είναι κανείς σε θέση να το απαντήσει με βεβαιότητα και με απτά ντοκουμέντα. Απλώς μπορεί να κάνει εικασίες και να βγάλει με βάση τα δεδομένα και τις προβλεπόμενες εξελίξεις ορισμένα συμπεράσματα ή να το θέσει ως ένα βασικό ερώτημα προς έρευνα.

Θα πρέπει λοιπόν να ερευνήσουμε, λαμβάνοντας υπόψη μας όλες τις επιφυλάξεις, ποιος είναι ο γενεσιουργός παράγοντας της λαθρομετανάστευσης και σε τι αποσκοπεί. Κατά την άποψή μας ένας είναι ο γενεσιουργός παράγων αυτής της λαθρομετανάστευσης, που φέρει το όνομα: αντιπαράθεση και σύγκρουση συμφερόντων Αμερικής – Ρωσίας. Μιας και ο πυρηνικός πόλεμος είναι απαγορευτικός για τις χώρες αυτές, αλλά και τις άλλες πυρηνικές δυνάμεις, για να πετύχουν τους στόχους τους, για ευνόητους λόγους, χρησιμοποιούνται διάφορες άλλες μέθοδοι, που υπηρετούν αυτόν τον σκοπό έμμεσα και αποτελεσματικά.

Και εξηγούμεθα. Ο πολυπολικός κόσμος που δημιουργήθηκε μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, δημιούργησε δυνάμεις που στόχο έχουν να ελέγξουν και εκμεταλλευτούν ένα δυνητικά μέγιστο κομμάτι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Αυτές οι δυνάμεις στην παρούσα φάση εκπροσωπούνται από τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την Κίνα. Στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης, κυρίαρχη είναι η αντίθεση Αμερικής – Ρωσίας. Η καταστροφή της Κύπρου, για την εξόντωση του Μακαρίου, του Κάστρου της Μεσογείου, όπως τον αποκαλούσαν δυτικοί κύκλοι, και τον έλεγχο της στρατηγικής σημασίας αυτού του αεροπλανοφόρου από τρεις νατοϊκές δυνάμεις, στην κρίσιμη περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, η διάλυση του Ιράκ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η προσπάθεια νατοποίησης της Γεωργίας και Ουκρανίας και τέλος ο εμφύλιος στην Συρία υπηρετούν τα συμφέροντα της Αμερικής και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ για τον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο της περιοχής που επεκτείνεται από την Ουκρανία έως την Μέση Ανατολή. Αυτοί δημιουργούν τους πολέμους κι εμείς τους πληρώνουμε. Η αποδυνάμωση και, ει δυνατόν, η καταστροφή όλων των χωρών που διάκεινται ευνοϊκά ή αποτελούν συμμάχους της Ρωσίας (κυρίως οι ομόδοξοι) βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ. Όλος αυτός ο σχεδιασμός, που παίρνει αιματηρές μορφές, στόχο έχει την απομόνωση της Ρωσίας και την αποδυνάμωση, ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, την ακινδυνοποίηση όλων εκείνων των χωρών που θεωρείται ότι διάκεινται ευνοϊκά προς την Ρωσία ή στο μέλλον είναι δυνατόν να προσεγγίσουν την Ρωσία. Το παράδειγμα του Βίλλυ Μπράντ είναι πολύ διδακτικό. Όταν ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας τότε επεδίωξε στενότερες επαφές με την τότε Σοβιετική Ένωση, αμέσως βγάλανε τον πράκτορα Γκιγιώμ και ανάγκασαν τον Βίλλυ Μπραντ σε παραίτηση. Στη φάση που διανύουμε ο στόχος των Αμερικανών είναι διττός: Η καταστροφή της Συρίας, που αποτελεί τον τελευταίο σύμμαχο της Ρωσίας στον χώρο της Μεσογείου και ο εποικισμός της Ελλάδας με Ισλαμιστές εποίκους, που υπηρετούν συγχρόνως και τα σχέδια της Τουρκίας, για τον πλήρη έλεγχο της Ελλάδας, ώστε να μην μπορεί να προσεγγίσει με οποιονδήποτε τρόπο την Ρωσία, πέρα από τις επεκτατικές της επιβουλές.

Ασφαλώς η επέμβαση της Ρωσίας στην Συρία δημιουργεί νέα δεδομένα, που ανατρέπουν τον σχεδιασμό των Αμερικανών και του συμμάχου της Τουρκία στην Συρία. Πιθανόν και του Ισραήλ. Στην Ελλάδα όμως το σχέδιο του εποικισμού της βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά στις αρχές αυτού του σχεδίου, του οποίου τις συνέπειες ούτε κατά φαντασία δεν μπορούμε να συλλάβουμε ακόμη. Οι λόγοι είναι πολλοί και θα προσπαθήσουμε να τους αναλύσουμε διεξοδικότερα κατωτέρω.

Όπως στο παλιό Ανατολικό Ζήτημα, όπου ο ελληνισμός υπέστη γενοκτονία, καθώς και οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί, για την προστασία της Τουρκίας ως ανάχωμα προς την Ρωσία, η ίδια προσπάθεια γίνεται και τώρα στα πλαίσια ενός Νέου Ανατολικού Ζητήματος, που πάλι στόχος είναι η Ρωσία και οι χώρες που διατηρούσαν ή διατηρούν ποικίλους δεσμούς με αυτήν, συναισθηματικούς, θρησκευτικούς, πολιτιστικούς, παραδοσιακούς και άλλους. Η Συρία ως σύμμαχος της Ρωσίας και η Ελλάδα ως δυνητικός της σύμμαχος πρέπει να ελεγχθούν. Τα μέσα που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είναι η πλήρης αποδυνάμωση της Ελλάδας μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού, της διάσπασης της κοινωνικής συνοχής κ.λπ. Με την δημιουργία μιας μεγάλης ισλαμικής μειονότητας που θα αναπτυχθεί στην Ελλάδα με την ενεργητική συναίνεση, όπως λέει και ο Αντόνιο Γκράμσι, από ελλαδικά κόμματα και οργανώσεις, θα εξαφανιστεί κάθε μελλοντικός κίνδυνος να προσεγγίσει η Ελλάδα την ομόθρησκη Ρωσία. Επέλεξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., για τους λόγους που αναφέραμε. Βέβαια ο εποικισμός αυτός δεν γίνεται από Τούρκους Ισλαμιστές, όπως συμβαίνει στην Κύπρο, αλλά από Ισλαμιστές άλλων χωρών. Ακόμη κι αν αποδεχτούμε στην κυβέρνηση τις καλύτερες προθέσεις και δεν κάνουμε δίκην προθέσεων, ισχύει στην περίπτωση αυτό που είχε αναλύσει πολύ εύστοχα ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης, μιλώντας για την ετερογονία των σκοπών. Λέει λοιπόν ο Παναγιώτης Κονδύλης συγκεκριμένα, για ανθρώπους που είχαν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά που οι πράξεις τους οδηγούσαν στα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Πριν αναλύσουμε τα αίτια της λαθρομετανάστευσης είναι απαραίτητο να καθορίσουμε τα κριτήρια που την ερμηνεύουν και μας κατευθύνουν στην κατανόηση των μηχανισμών της.

ΙΙΙ. Οι αφορμές της παράνομης μετανάστευσης στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης

Ήδη αναφερθήκαμε στην αρχή της ανάλυσής μας για τα αίτια όλων αυτών των φαινομένων και των αιτίων, πίσω από τα φαινόμενα, που διαμορφώνουν τις εξελίξεις στην περιοχή μας.

Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα για την εξάπλωση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης. Ασφαλώς και οι καπιταλιστικές χώρες ενδιαφέρονται για φτηνό εργατικό προσωπικό, όπως συνέβαινε και στο παρελθόν. Το φαινόμενο αυτό μάλιστα είχε καταγγείλει ο Μαρξ και Ένγκελς στην περίπτωση της Αγγλίας, όταν οι εργοστασιάρχες της ήθελαν να φέρουν εργάτες από την Ιρλανδία και από χώρες της Ευρώπης. Η δυνατότητα για μετακίνηση εργατών, που εντάσσονται στην περίπτωση της ελεύθερης διακίνησης υπηρεσιών, ευνοεί αυτήν την εισροή λαθρομεταναστών στην Ευρώπη. Όμως η παγκοσμιοποίηση διευκολύνει και την αθρόα μετακίνηση ανθρώπων. Κατωτέρω θα αναφέρουμε μερικούς παράγοντες που διευκολύνουν αυτό το φαινόμενο, που για πολλούς είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι:

1. Οι πολιτικές συνθήκες:

Σχετικά με τα αίτια της παράνομης μετανάστευσης, υπάρχει απόλυτη σύγχυση. Επεκράτησε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (μαζικής πλύσης εγκεφάλου και προπαγάνδας, για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης) η άποψη ότι η βασική αιτία είναι οι πόλεμοι. Στην παρούσα φάση ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, αλλά και αλλού. Λησμονούν όσοι κυκλοφορούν άθελα ή σκόπιμα αυτήν την άποψη ότι πόλεμοι και εμφύλιες συρράξεις υπήρχαν ανέκαθεν στα διάφορα μέρη του πλανήτη και δεν αποτελούν τα φαινόμενα αυτά κάτι που προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία σήμερα με την κρίση στην Συρία. Το ερώτημα σ’ όλους αυτούς που προβάλλουν αυτό το επιχείρημα είναι: Αφού είναι δεδομένο- και δεν αμφιβάλλει κανείς- ότι τέτοιοι πόλεμοι υπήρχαν και πριν και μάλιστα πολύ πιο σκληροί και απάνθρωποι, απλώς δεν το μαθαίναμε συνήθως, πώς εξηγείται το φαινόμενο της «μετανάστευσης» ξαφνικά, ενώ δεν υπήρχε στο παρελθόν, παρ’ όλους τους πολέμους; Και επιπλέον γιατί άραγε δεν φεύγουν από την πατρίδα τους οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι, ή άλλοι λαοί, που ζουν σε πλήρη ανασφάλεια και είχαν κάθε λόγο, πολύ περισσότερο από άλλους, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους; Δεν έχουν πόλεμο και πολύ σκληρό μάλιστα; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα. Γιατί πολεμούν οι ανωτέρω στην πατρίδα τους και δεν παίρνουν των ομματιών τους, που λέει κι ο λόγος, να βρουν την ησυχία τους στην «πλούσια» Ευρώπη, που είναι, όπως τους προπαγανδίζουν οι διακινητές, ένας «επίγειος παράδεισος»; Και τέλος πιστεύουν κάποιοι αφελείς ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι και θα επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν μπορούμε να δούμε, γιατί έτσι θέλουν να πιστεύουμε κάποια κέντρα και κάποιες δυνάμεις, που «ρυθμίζουν» τις τύχες των λαών; Πολλά «μήπως» σαφώς, χωρίς μια αυθεντική απάντηση, που θα έλυνε τους γρίφους και θα μας απάλλασσε από την πλάνη.

2. Οι κοινωνικές συνθήκες: Η φτώχεια

Πράγματι η φτώχεια, φαινόμενο των κοινωνικών συνθηκών των χωρών προέλευσης των λαθρομεταναστών, είναι και αποτελεί μία από τις αιτίες της λαθρομετανάστευσης. Κανένας δεν θα το αμφέβαλε. Οι φτωχοί είναι φυσικό να μεταναστεύουν προς τις θεωρούμενες ή πραγματικά πλούσιες χώρες προς κάθε κατεύθυνση, όπου τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα. Και λέμε ευκαιρία και δυνατότητα, γιατί αυτό το ρεύμα δεν πάει για παράδειγμα στις πλούσιες χώρες της Αραβικής Χερσονήσου; Στην Σαουδαραβία και τα εμιράτα, που είναι πάμπλουτα. Που από πάνω έχουν και το πλεονέκτημα ότι οι πλειονότητα, για να μην πούμε η αποκλειστικότητα των λαθρομεταναστών, είναι ομόθρησκοι.

Είναι βέβαια από την άλλη γνωστό και δεν το αμφισβητεί κανείς ότι ορισμένες χώρες από τις όποιες προέρχονται οι λαθρομετανάστες και οι οποίες δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, είναι πολύ πλούσιες, όπως π.χ. η Νιγηρία, που είναι η έβδομη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, το Αφγανιστάν, που παλιά ήταν η γη της επαγγελίας, κ.λπ. οι άρχουσες τάξεις, δηλαδή μια μικρή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, καταπιέζει και εκμεταλλεύεται την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, διατηρώντας τον σε απαράδεκτα πλαίσια και επίπεδα φτώχιας.

Είναι συνεπώς λογικό να σκεφτεί κανείς ότι η φτώχεια είναι ένας καθοριστικός παράγοντας, για το αυξανόμενο φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης. Κι εδώ όμως ανακύπτει ένα βασικό ερώτημα: Στο παρελθόν, δηλαδή πριν αρχίσει να εμφανίζεται το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης, υπήρχε ομολογουμένως μεγαλύτερη και πιο σκληρή φτώχεια στις χώρες αυτές. Παράδειγμα το Μπαγκλαντές. Όμως οι κάτοικοί τους δεν μετανάστευαν, εκτός αν υπήρχε εμφύλιος. Γιατί άραγε;

3. Η πληθυσμιακή «έκρηξη»

Σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες υπάρχει ένα σοβαρό κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα που έχει σχέση με την πληθυσμιακή έκρηξη. Ο πληθυσμός τους αυξάνει με τέτοιους ρυθμούς που η οικονομία των χωρών αυτών είναι αδύνατο σχεδόν να προσφέρει και τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά. Όταν κάθε χρόνο, όπως συμβαίνει στο Πακιστάν και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία, υπάρχει για την διατήρηση στην εξουσία των αυταρχικών κατά βάση καθεστώτων των χωρών αυτών, κίνδυνος κοινωνικών και πολιτικών ταραχών και ανατροπών. Οπότε ως ασφαλιστική δικλείδα ένα μέρος, το «πλεονάζον» ποσοστό, διευκολύνεται να «αποδράσει» στο εξωτερικό. Ασφαλώς αυτό δεν συμβαίνει για παράδειγμα στην Κίνα και την Ινδία. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι και Ινδοί θα κατευθύνονταν από τις κυβερνήσεις τους σχεδιασμένα προς την Δύση; Γιατί δεν υπάρχει στον ορίζοντα ένα τέτοιο τσουνάμι; Γιατί δεν υπάρχει στην Αίγυπτο το μαζικό φαινόμενο της φυγής του πληθυσμού, παρ’ όλη την ραγδαία αύξηση του; Πώς εξηγούνται όλα αυτά τα φαινόμενα; Πολύ χαρακτηριστικό δείγμα είναι αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει εν μέρει ακόμη στο Νεπάλ και το Θιβέτ και που έχει αναλογία προς τις μωαμεθανικές χώρες. Οι πολυπληθείς οικογένειες έστελναν ένα ή δύο ή και περισσότερα παιδιά τους στα μοναστήρια, για να εξασφαλίσουν την σίγουρη επιβίωσή τους και ελαφρύνουν με τον τρόπο αυτό την ανέχεια της οικογένειάς τους. Αλλά αυτό συνέβαινε, παρ’ όλα αυτά μέσα στις ίδιες τους τις χώρες.

4. Οι πόλεμοι

Επειδή ένας απροσδιόριστος αριθμός, που προέρχεται από την Συρία, είναι πολύ πιθανόν να είναι πολιτικοί πρόσφυγες, σε αντίθεση με άλλες χώρες και εφόσον πληρούν τα κριτήρια του πολιτικού πρόσφυγα, πρέπει να τους δίνεται άσυλο, είναι σκόπιμο να αναλύσουμε το φαινόμενο ιδιαίτερα.

Ποια είναι, ας πούμε, η ειδοποιός διαφορά της Συρίας από τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε όμοια ή παρόμοια εμπόλεμη κατάσταση; Η ιδιαιτερότητα συνίσταται μάλλον στο γεγονός ότι κάποιες δυνάμεις θέλουν το διαμελισμό της, όπως ανάλογα έγινε και στο Ιράκ, την Λιβύη και σε άλλες χώρες, στις οποίες υπήρξε εξωτερική επέμβαση. Ανάμεσα στις χώρες που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της Συρίας πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει σαφώς η Τουρκία, η οποία φοβάται μήπως επεκταθούν οι Κούρδοι στα σύνορα της Συρίας – Τουρκίας. Για τον λόγο αυτό στηρίζουν όλες τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις εναντίον του Άσαντ, όπως το Ισλαμικό Κράτος, την Αλ Νούσρα, που είναι παρακλάδι της Άλ Κάιντα και τους Τουρκμένους στα σύνορα Τουρκίας –Συρίας. Όμως στην Συρία η παρέμβαση και η επέμβαση της Ρωσίας, για δικούς της γνωστούς λόγους, δημιούργησε ένα ξεχωριστό φαινόμενο. Το σχέδιο διαμελισμού της, όπως ήταν πρωταρχικά ο σχεδιασμός, δεν στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Οι ισορροπίες άρχισαν να αλλάζουν. Τα πράγματα περιπλέχτηκαν σαν ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Η άποψή μου είναι ότι την διάλυση της Συρίας προώθησαν στο παρασκήνιο τόσο οι Τούρκοι, όσο και σιωνιστικοί κύκλοι, που κατά κάποιο τρόπο ήθελαν την αναβίωση του βασιλείου του Δαβίδ και Σολομώντα, που φτάνει έως τον Ευφράτη. Το διαίρει και βασίλευε διατηρεί παντού και πάντοτε την ισχύ του. Η φυγή εκατομμυρίων Σύρων διευκολύνει ένα τέτοιο σχέδιο.Από την άλλη η Ρωσία έχει συμφέρον να προστατέψει τον μόνο σύμμαχο που διατηρεί στην περιοχή που είναι η Συρία. Ένα είναι γεγονός ότι για την διάλυση της Συρίας είχαν ενδιαφέρον τόσο η Τούρκοι, όσο και οι Σιωνιστές, που και οι δυο τους στηρίζονται από τις ΗΠΑ. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, που ορισμένοι έχουν γίνει γνωστοί και άλλοι παραμένουν στο σκοτάδι. Η ίδρυση του ΙSIS είναι με βεβαιότητα τουρκικής και πιθανώς και αμερικανικής έμπνευσης, όπως αποδεικνύουν τα αδιάσειστα ντοκουμέντα. Απλώς φαίνεται, όπως στο Αφγανιστάν, τους ξέφυγε ο έλεγχος σε μεγάλο βαθμό και δεν υπολόγισαν σωστά τον ρωσικό παράγοντα, ο οποίος έχει ζωτικό συμφέρον να προασπίσει τον σύμμαχό του έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Αλλιώς δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για τους Ρώσους να παίξουν κάποιο ρόλο στα θερμά ύδατα της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, για να υποστηρίξουν τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

Πεποίθησή μας ωστόσο είναι ότι η λαθρομετανάστευση θα συνεχίσει, έστω κι αν σταματήσει ο πόλεμος στην Συρία και γίνει ειρήνη.

5. Η τεχνική εξέλιξη της πληροφορικής

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας που διευκολύνει τα μέγιστα την μετακίνηση λαθρομεταναστών είναι σαφώς η πληροφορία. Η επικοινωνία σε όλες τις γωνιές της υφηλίου, διευκολύνει την ενημέρωση όσων μετακινούνται με την μοντέρνα τεχνολογία, ώστε με μεγαλύτερη ευκολία να υπάρχει η δυνατότητα διακίνησης.

Οι δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούν κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα για να κάμψουν τις αντιστάσεις των χωρών, που κατακλύζονται κυριολεκτικά από τις εισροές των λαθρομεταναστών, δημιουργώντας ένα μοντέρνο πλαίσιο αποικιοκρατίας. Προς το σκοπό αυτό εκμεταλλεύονται κυβερνήσεις, που η ιδεολογία τους διακηρύσσει τον διεθνισμό (όλοι αδέλφια είμαστε), κόμματα και οργανώσεις και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που στην πλειοψηφία τους, επιτελούν τον πρακτορικό ρόλο αυτών των δυνάμεων.

1. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας

Ένας σημαντικός παράγοντας για την λαθρομετανάστευση αποτελεί η πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία, η οποία θέλει να δημιουργήσει στην Ελλάδα μια ισχυρή μουσουλμανική μειονότητα, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την εφαρμογή της στρατηγικής της του εποικισμού της Ελλάδας. Ο Οζάλ το είχε πει. . Η παλαιά δήλωση του εκλιπόντος προέδρου Οζάλ «δεν χρειάζεται πόλεμος με την Ελλάδα για την εκ νέου κατάκτησή της, απλώς μόνο η βαθμιαία αποστολή εκεί 3-4 εκατομμυρίων μουσουλμάνων» γίνεται σήμερα πράξη από τον πρόεδρο Ερντογάν. Όμως με το θέμα αυτό ασχοληθήκαμε και θα ασχοληθούμε σε άλλες μας αναλύσεις αναλυτικά. Προς το παρόν αρκεί η δήλωση ότι στόχος της Τουρκίας είναι και μέσω της παράνομης μετανάστευσης να προωθήσει τις επεκτατικές της βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα. Τα σχέδια της είναι η γραμμή Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη. Εκεί στοχεύει και λόγω της δικής μας εθελόδουλης και ανίκανης πολιτικής, καταφέρνει σταδιακά και προγραμματισμένα σε μια σταθερή στρατηγική να πετύχει αυτόν τον στόχο. Εμείς φυσικά περί άλλα τυρβάζουμε, ως συνήθως. Ήδη η κυβέρνηση έβαλε στο Αιγαίο «τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα», όπως λέει ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος ελληνικός λαός.

ΙV. Η γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

«Οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική – όχι το παρελθόν, ούτε η φυλή και ο πολιτισμός»[11]

Παναγιώτης Κονδύλης

Τελείως περιληπτικά θα κάνουμε μια τελική καταγραφή της γεωστρατικής και γεωπολιτικής κατάστασης στην περιοχή μας, πριν αναλύσουμε τις επιπτώσεις τους στην Ελλάδα και πριν προβούμε στην προϊστορία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και τις προτάσεις μας για διέξοδο από τα αδιέξοδα.

1. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ καθορίζουν τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις στην Δυτική Ευρώπη με ιδιαίτερη φυσικά διαβάθμιση ελέγχου και εξάρτησης της, ανάλογα με την χώρα. Οι υπόλοιπες σχέσεις των ΗΠΑ με την Δυτική Ευρώπη (οικονομικές, πολιτιστικές κ.λπ), αν μιλούμε μόνο για την Ευρώπη, εξαρτώνται από τις δύο προηγούμενες.
2. Ο κύριος στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ και όλων των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, βασικά του ΝΑΤΟ, τόσο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όσο και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της σταδιακής ισχυροποίησης της σημερινής Ρωσίας, είναι ο πλήρης αποκλεισμός της τελευταίας, κυρίως στον τομέα της ενέργειας και των εξοπλισμών, από την προσέγγισή της με την Δύση, αλλά και η προσπάθεια της να αποκόψει την Ρωσία από τους συμμάχους της, αλλά και από όλες τις χώρες που θεωρούνται ή υπάρχει και η ελάχιστη υποψία, ότι διάκεινται ευνοϊκά προς αυτήν.
3. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την παρουσία της στα Βαλκάνια, την κάθοδό της στα «θερμά ύδατα» της Μεσογείου και στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.
4. Η αποδυνάμωση ή και συντριβή ακόμη των λαών και εθνών- κρατών εκείνων που διατηρούσαν ή διατηρούν παραδοσιακές θρησκευτικές (ως ορθόδοξοι), πολιτιστικές και πολιτικές σε ανάλογο βαθμό σχέσεις με την Ρωσία, αλλά και ενεργειακές και στρατιωτικές, υπηρετούν τον ανωτέρω στρατηγικό στόχο. Ας μην ξεχνούμε ότι στα πλαίσια του Ανατολικού Ζητήματος η εξόντωση και γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αυτόν τον στόχο υπηρετούσαν. Σήμερα βιώνουμε ένα ανάλογο, σύμφωνα με τις καινούργιες συνθήκες Νέο Ανατολικό Ζήτημα.
5. Όσοι αποτολμούν να αγνοήσουν ή παρακάμψουν αυτόν τον στρατηγικό στόχο μπαίνουν στο στόχαστρο των ΗΠΑ και θα έχουν με βεβαιότητα άμεσες ή έμμεσες τραγικές συνέπειες, που μπορούν να φτάσουν έως και την κατάλυση της κρατικής υπόστασης, της αφαίρεσης εδαφών, της αλλαγής συνόρων και της πλήρους συμμόρφωσης με τα κελεύσματα της Αμερικής σε όλα τα επίπεδα. Όπως έγινε και με την επαναχάραξη συνόρων κατά την διάρκεια του Ανατολικού Ζητήματος. Φαίνεται πώς οδεύουμε σταθερά προς δημιουργία κουρδικού κράτους, που η σύστασή του θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, γιατί οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» του ΝΑΤΟ θα θελήσουν σε βάρος της Ελλάδας να τους δώσουν ανταλλάγματα.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, από τα οποία αναφέρουμε την Κύπρο (ο Κάστρο της Μεσογείου),το Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Λιβύη, την Συρία (με την ρωσική βάση στην Ταρτούς), την Ελλάδα, που ο γνωστός Σόρος την θεωρεί κατά δήλωσή του μαζί με την Κύπρο «τους Δούρειους Ίππους της Ρωσίας» στην Ευρώπη.

6. Η πατρίδα μας, λόγω της δικής της πολύ σημαντικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής θέσης στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για τους γνωστούς λόγους, που εξηγήσαμε σε άλλες μας αναλύσεις,[12] αποτελεί για τις ΗΠΑ όχι μόνο σφαίρα επιρροής, αλλά ζωτικό της χώρο (γωνιαίο οικόπεδο), τον οποίο θέλει να ελέγχει απόλυτα και αδιαμφισβήτητα, όσο η στρατιωτική της ισχύ το επιτρέπει, αποκλείοντας βασικά την οποιαδήποτε ρωσική ανάμειξη και επιρροή. Αυτό πρέπει να γίνει «απόλυτα» κατανοητό. Το έγκλημα αγνόησης αυτής της πραγματικότητας σημαίνει τιμωρία, δηλαδή καταστροφή. Δυστυχώς οι έως τώρα αναλύσεις από κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς κύκλους, την σύμπασα αντιπολίτευσης (εκτός ΚΚΕ για άλλου λόγους) και τα Μέσα Μαζικής Αλλοτρίωσης του Έλληνα, παραλείπουν σκόπιμα αυτήν την ανάλυση, παραπλανώντας μας σκόπιμα ή από άγνοια. Ο παραβάτης τιμωρείται ποικιλοτρόπως, όπως τιμωρήθηκε η Ελλάδα με την πλήρη της καταστροφή κατά τον εμφύλιο, που προκάλεσε ο σταλινικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Ζαχαριάδης, θέλοντας να υπηρετήσει την μητέρα πατρίδα του Κομμουνισμού, δηλαδή την πρώην Σοβιετική Ένωση, αγνοώντας πλήρως το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον, που καθορίζει τις τύχες των λαών. Άλλο είναι οι ανεύθυνες δηλώσεις συμπαράστασης, που δεν κοστίζουν τίποτε και άλλο είναι μια συμμαχία γραπτή με βάση την αμοιβαιότητα. Πολλοί συγχέουν τα ευχολόγια με την πραγματικότητα.

7. Ο κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στον χώρο της Νοτιανατολικής Μεσογείου είναι το Ισραήλ, που αποτελεί την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον χώρο αυτόν. Όπως προβλέπουμε η στρατηγική των ΗΠΑ είναι η συσπείρωση Τουρκίας, Ισραήλ και Ελλάδας και των Κούρδων, όταν δημιουργήσουν με την συμπαράσταση των Αμερικανών ανεξάρτητο κράτος, εναντίον της Ρωσίας. Ίσως το Ισραήλ, ως ανεξάρτητο κράτος να ακολουθήσει άλλη πολιτική, πάντοτε εξυπηρετώντας τα συμφέροντά του.
8. Το εβραϊκό λόμπυ με τις πολιτικές, οικονομικές και άλλες δυνατότητες που διαθέτει ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, για να μην πούμε παγκόσμια.
9. Η θέση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον

Η σχέση Ελλάδας –Ρωσίας- Αμερικής

1. Οποιαδήποτε προσέγγιση ή προσπάθεια προσέγγισης με την Ρωσία, με βάση τα ανωτέρω δεδομένα, αν ευσταθούν, για να μην είμαστε απόλυτοι, ισοδυναμεί με άμεσο κίνδυνο για τα κρίσιμα εθνικά μας ζητήματα και τα ανοιχτά μέτωπα, όπως είναι το κυπριακό, το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, η ΑΟΖ κ.λπ. Τελευταία προστέθηκε και ένα άλλο τεράστιο εθνικό θέμα, αυτό της παράνομης μετανάστευσης, που αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής πολιτείας και απειλεί την ύπαρξή της, την κοινωνική και πληθυσμιακή της συνοχή, ως ενιαίου έθνους- κράτους, μεταβάλλοντάς την σε μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα. Η κίνδυνοι για την απώλεια εδαφών, κυρίως εκείνων που απελευθερώθηκαν κατά τους βαλκανικούς πολέμους και όσων κατοχυρώθηκαν με την συνθήκη της Λωζάνης είναι άμεσος και ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Μία έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή στην δραχμή, θα είχε πολύ πιθανόν τις ανωτέρω συνέπειες, γιατί η Ελλάδα θα ήταν μετέωρη, ακάλυπτη και απροστάτευτη. Η Ελλάδα δεν είναι σαν τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν μόνο οικονομικοκοινωνικά προβλήματα. Στην Ελλάδα διακυβεύεται τόσο η εθνική της ύπαρξη και εθνική της επιβίωση, όσο και η εδαφική της ακεραιότητα. Όλοι οι περισπούδαστοι οικονομολόγοι, ας είναι και νομπελίστες, παραβλέπουν τον γεωστρατηγικό παράγοντα, ότι δηλαδή η Ελλάδα έχει και εθνικά προβλήματα και προβλήματα ασφαλείας, δεν αιωρείται κάπου στο κενό, αναλύοντας μόνο τα οικονομικά προβλήματα, όπως γινόταν παλιά και με την οικονομίστικη πολίτική των μαρξιστικών κομμάτων. Όλοι αυτοί είναι οι οικονομολόγοι τεχνοκράτες, βλέπουν μόνο τα οικονομικά προβλήματα και πέραν τούτου ουδέν. Με αυτή την έννοια δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης, εκτός αν διαθέτουν και πολιτική παιδεία.
2. Η στρατηγική των ΗΠΑ σχετικά με την Ελλάδα, για να περιοριστούμε σ’ αυτήν, σκοπό έχει τον απόλυτο έλεγχό της, για τους λόγους που αναφέραμε, περιληπτικά και αφοριστικά. Για την υλοποίηση του σκοπού αυτού προείχε η ανάδειξη στην κυβέρνηση στην Ελλάδα φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων, είτε με την θέλησή τους, είτε με τον εξαναγκασμό και τον εκβιασμό τους, θέτοντάς τους το δίλημμα της πλήρους καταστροφής ή της υποταγής και της εξάρτησης. Ο αγώνας για απελευθέρωση δεν γίνεται με ευχολόγια και με φυγή σε φαντασιώσεις.
3. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα, εκτός από την σύντομο περίοδο διακυβέρνησης από τον Καποδίστρια, που προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα ουδέτερη, ήταν ανέκαθεν, ούτε λίγο ούτε πολύ, υπό ξένη εξάρτηση, πρώτα των Άγγλων και κατόπιν (μετά το 1947) των ΗΠΑ. Μερικές απελευθερωτικές αναλαμπές στο μεσοδιάστημα έσβησαν άδοξα με τα δικά μας τραγικά λάθη της διχόνοιας, του διχασμού και της τραγικής εμφυλιοπολεμικής σύρραξης, που ως φυσική κατάρα κατατρύχει την Ελλάδα από την αρχαιότητα έως σήμερα. Τα τραγικά ιστορικά παραδείγματα «άπειρα».
4. Κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν εξαρτημένες με τον έναν ή άλλο τρόπο από τις ΗΠΑ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει κάποτε (ήξερε τι έλεγε, άλλο τι έπραττε) ότι κανείς δεν γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν δεν τον εγκρίνει η πρεσβεία της Αμερικής, όπως αναφέραμε στα προηγούμενα.
5. Όποιος αναμειγνύεται στην πολιτική, θα πρέπει να έχει υπόψη του αυτήν την πραγματικότητα, ως αντικειμενική διάγνωση, για να είναι σε θέση, αν δεν θέλει να ζει με ευχολόγια και σε μια εικονική πραγματικότητα, αλλά να αγωνιστεί για την απελευθέρωση από την εξάρτηση, να προγραμματίσει την δική του στρατηγική, που θα έχει διττό στόχο, πρώτον να μην οδηγήσει την χώρα στην καταστροφή, λόγω άγνοιας της πραγματικότητας και δεύτερον για να έχει δυνατότητες επιτυχίας με βάση τα πραγματικά και όχι φανταστικά γεγονότα.

[1] Σε μια επίσκεψή αντιπροσωπείας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών στην πρώην Γιουγκοσλαβία άκουσε ο τότε πρόεδρος του κ. Δημήτρης Παξινός από τα χείλη του συναδέλφου του την ανωτέρω αποκαλυπτική δήλωση για ό,τι όμοιο ή παραπλήσιο θα συνέβαινε στην Ελλάδα με ό,τι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σήμερα οι εξελίξεις στην Ελλάδα μόνο ως αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας δεν ακούγονται, αλλά ως φρικτή πραγματικότητα.

[2] Την εχθρική αυτή στάση της Γερμανίας εξέφρασα σε ένα άρθρο μου με τίτλο: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

[3] Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αγγλία ενίσχυσε την Ελλάδα να απελευθερώσει την Μακεδονία, Ήπειρο και Ανατολική Θράκη, για να μπει φραγμός στην κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο. Την Ανατολική Θράκη παραχώρησαν στην Τουρκία, γιατί δεν εμπιστεύονταν την Ελλάδα, μια ομόδοξη χώρα προς την Ρωσία με δεσμούς ιστορικούς, ότι θα έλεγχε αποφασιστικά τα στενά.

[4] Άρθρο 8.2.β.viii, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

[5] Για όσους δεν γνωρίζουν, το ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα) ήταν η αντιστασιακή οργάνωση κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1967 -74, από την οποία στην μεταπολίτευση δημιουργήθηκε ως πολιτικό σχήμα το ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα).

[6] Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα.

[7] Βλ. Γκρέγκορυ Άλμπο, «Ο Νεοφιλελευθερισμός και η Αριστερά», άρθρο στο «Εντός Εποχής» της εφημ. «Αυγή», 24.2.2008.

[8] Βλ. Γκρέγκορυ Άλμπο, «Ο νεοφιλελευθερισμός και η Αριστερά», άρθρο στο «Εντός Εποχής», της εφημ. «Αυγή», 24.2.2008.

[9] Συνέντευξη Ζοζέ Σαραμάγκου στην εφημ. Ελευθεροτυπία, 21.6.2010.

[10] Βλ. Συνέντευξη Νίκου Βούτση στην εφημ. «Καθημερινή», με τίτλο: «Φλερτάραμε με πολλές πολιτικές αυταπάτες», 3.1.2016.

[11] Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1998,

[12] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, «Η γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας που καθορίζει τα πάντα και επικαθορίζεται απ’ αυτά», 30.7.2015. Επίσης το άρθρο: «Το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον», 30.7.2015 και άλλα σχετικά άρθρα που περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό μου στον φάκελο: Πολιτικά.

Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας

Αθήνα, 1.3.2016